Ο εγκέφαλος είναι ένα όργανο που δουλεύει με ηλεκτρισμό και ο ηλεκτρισμός είναι κάτι σαν το νόμισμα του εγκεφάλου. Έρευνες και εφαρμογές που ξεκίνησαν πριν 30 περίπου χρόνια έρχονται να επισημοποιηθούν πλέον με τη βούλα σα θεραπείες για τις κυκλικές ψυχώσεις και ιδιαίτερα για την κατάθλιψη. Ο διακρανικός μαγνητικός ερεθισμός πλέον είναι και επίσημα με τιμολόγιο ένα θεραπευτικό μέσο στις ΗΠΑ. Σε μία χώρα ιδιαίτερα προσεκτική με τις νέες μεθόδους και με υποχονδριακές έρευνες για την τυχόν αξία τους πέρασε η έγκριση και δόθηκε τιμολόγιο και κοστολόγηση για τη θεραπεία αυτού του είδους. Βέβαια, σαν πρώτο βήμα χρησιμοποιήθηκε μόνο για την κατάθλιψη και συνίσταται για τη θεραπεία αυτής υπό όρους, αλλά, εφόσον υπάρχουν τα ανάλογα δικαιολογητικά μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σε επιληψία, αναζωογόνηση εγκεφαλικών κυττάρων, άνοιες, ημικρανίες, διανοητικές καθυστερήσεις, μαθησιακές διαταραχές κλπ.
Η σημασία της είδησης είναι ότι πλέον «το παιδί έχει όνομα».


Η ΧΟΡΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΜΕΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΤΟΝΙΟ ΓΚΑΝΤΕΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΡΟΜΟΙΑΣΤΕΙ ΜΕ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΟΥ ΣΟΦΟΚΛΗ, ΟΠΟΥ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΦΛΑΜΕΝΚΟ.
Μετά την Ιταλική Αναγέννηση στην Ισπανία της Ιεράς Εξέτασης ο Προσπέρ Μεριμέ γράφει μια νουβέλα, που πρόκειται να αλλάξει την συνηθισμένη ζωή της γυναίκας στην Ισπανία. Πρόκειται για την Κάρμεν.
Η νουβέλα αυτή συγκινεί πέρα από όλο τον Ισπανικό λαό, ακόμα και τους βασιλείς του, όλους τότε τους Ευρωπαίους και κυρίως, τους Γάλλους, όπου φτάνοντας στον Μπιζέ γίνεται λιμπρέτο με το ίδιο όνομα και κυριαρχεί στις λυρικές σκηνές όλου του κόσμου.
Η Κάρμεν απασχόλησε και έναν μεγάλο Έλληνα διηγηματογράφο, τον Καραγάτση, ο οποίος το μετασχηματίζει σε μυθιστόρημα με αφηγητή τον ίδιον και διαπραγματεύεται τότε στις αρχές του 20ου αι. την φροϋδική διάσταση του έργου αυτού.
Συγκεκριμένα, το έργο του Καραγάτση ανέβηκε μόνο μια φορά στην Λυρική σκηνή και πήγε στα αζήτητα, όπου και παρέμεινε, όχι λόγω της αποτυχίας έκφρασης του συγγραφέα, αλλά, κυρίως λόγω της ματαιοπονίας του να ντύσει με λόγο τα αισθήματα της ηρωίδας.
Θέλοντας να δείξει ότι το «ριζικό» της ηρωίδας ήταν περισσότερο μια εσωστρεφής αναζήτηση της ιδίας για την λύτρωση έναντι στην καταπίεση των συναισθημάτων και κυρίως, του έρωτα που βασανιστικά είχε πέσει επάνω της.
Δεν ήξερα καν ότι είχε γραφτεί αυτό από τον Καραγάτση. Μου το ανέφερε σε μια συνάντηση μας ένα βράδυ που μιλούσαμε για την Κούβα ο Αντόνιο Γκάντες.
Ο Γκάντες εκπροσωπεί την ανθρώπινη φιγούρα του Φλαμένκο στον Ισπανικό χώρο. Είναι αυτός που έδωσε την αφαιρετική μορφή και εκφραστική αυτού του χορού με έναν πολύ έντονο ρεαλισμό. Ο Γκάντες παράφορος λάτρης της ελληνικής τραγωδίας - τη ζούσε άλλωστε και ο ίδιος σε καθημερινή βάση στο πρόσωπο του, στην οικογένειά του, στο περιβάλλον του, στην τότε φραγκική Ισπανία - σε συνεργασία με τον παθιασμένο σκηνοθέτη Κάρλος Σάουρα έκαναν το λιμπρέτο του Μπιζέ μια χορευτική σε ολοκληρωτικό φλαμένκο τραγωδία.
Η έκφραση του Γκάντες για την δική του Κάρμεν είναι η προσπάθεια της παθιασμένης, ερωτικής, και ταυτόχρονα, απελευθερωμένης γυναίκας, να διατηρήσει και να ζήσει την ελευθερία της.
Χτυπώντας ακατάπαυστα τα τακούνια στους ρυθμούς του φλαμένκο η Κάρμεν με τους υπολοίπους χορευτές οδηγεί την προσωπική της εποποιία στον θάνατο, παρά στην υποδούλωση. Εδώ είναι και βασική διαφορά της έκφρασης του Γκάντες με τους υπολοίπους εμπνευστές του έργου σχετικά με το πρόσωπο της Κάρμεν. Ο θάνατος δεν είναι λύτρωση, παρά το μαύρο φόντο στο σκηνικό της αναζήτησης της απόλυτης ελευθερίας.
Αξίζει να σημειωθεί ότι με έναν παρόμοιο τρόπο ο χτυπημένος από πολλές αρρώστιες διάσημος χορογράφος έζησε και αντιμετώπισε και το δικό του τέλος.


Το 1930 σε μια διάλεξη στην Αβάνα της Κούβας ανακοίνωσε για πρώτη φορά ο Λόρκα την έννοια του Ντουέντες. Μια ορολογία που κυριάρχησε αργότερα στην καθημερινότητα της παγκόσμιας λογοτεχνίας.
Ο ίδιος μεγάλος λυρικός ποιητής την ερμήνευε σαν μια «μυρωδιά» που περνάει κάτω από μια αρχαία ελληνική καμάρα και μυρίζει φρεσκοκομμένο χόρτο και σάλιο μικρού παιδιού.
Ο μεγάλος λυρικός ποιητής με την έννοια αυτή έδινε την μεγάλη εναλλαγή αυτού που πεθαίνει με αυτόν που γεννιέται, έτσι όπως το καταλαβαίνουν οι άνθρωποι στην Ανδαλουσία.
Το Ντουέντες σε χορό μπορούσε να το παρουσιάσει με τον τρόπο του μόνο ο Αντώνιο Γκάντες. Ο Γκάντες υπήρξε ο επαναστάτης - χορογράφος του ισπανικού χορού και ο δημιουργός, αυτό που ονομάζουμε μπαλέτο-φλαμένκο. Μπόρεσε και μετουσίασε το λαϊκό ισπανικό χορό σε ένα πολιτισμικό γεγονός δίνοντας του μάλιστα και μια πολιτική διάσταση.
Ο Γκάντες χρησιμοποίησε το φλαμένκο σε νέες μορφές χορογραφίας με καινούριες εκφράσεις επανάστασης και διαμαρτυρίας.
Για πολλά χρόνια οι χορογραφίες αυτές αποτελούσαν έναν πόλο αντίστασης και ένα χώρο πνευματικής ελευθερίας για την σκλαβιά που σκέπαζε την Ισπανία κάτω από την μπότα του στρατηγού Φράγκο.
Μέσα από το Ντουέντες του ατελείωτου ταλέντου του σαν χορογράφος, χορευτής, σκηνοθέτης έδωσε μια σειρά από ταινίες μαζί με τον Κάρλος Σάουρο μνημειακής καλλιτεχνικής αξίας.
Η τριλογία «Ματωμένος Γάμος», «Ο μάγος της αγάπης» και «Κάρμεν» είναι ένα συλλογικό αξεπέραστο έργο των δύο. Ιδιαίτερα ο «Ματωμένος γάμος» και η «Κάρμεν» έδωσαν για πρώτη φορά στο παγκόσμιο κοινό μια οπτική πανδαισία με πολιτικό χαρακτήρα των λυρικών οραμάτων του Φρεντερίκο Γκάρθια Λόρκα. Μια υποψηφιότητα για βραβείο Όσκαρ το 1964 ήταν αποτέλεσμα των συνεργασιών αυτών και των ταινιών που προέκυψαν από αυτές.
Μια κορύφωση της καριέρας του ήταν το 1994 με το κλασσικό δράμα του Λόπεντ Δέγκα, όπου ο πληθυσμός μιας μικρής πόλης σκοτώνει τον τύραννο που τον δυναστεύει.
Το 2000 παρουσιάζοντας την «Κάρμεν» σε δικιά του χορογραφία στο Ηρώδειο, μου δήλωνε ότι το επόμενο του τόλμημα με την ίδια χορογραφία θα ήτανε να παρουσιάσει τον Δον Κιχώτη. Ο Δον Κιχώτης του Θερβάντες για να παρουσιαστεί χορογραφικά είναι κάτι ανάλογο στο να βγει η Ιλιάδα του Ομήρου σε μπαλέτο.
Γνωρίζοντας τον Γκάντες από μια προηγούμενη συνάντηση στην Μαδρίτη, όπου έμενε από τα παιδικά του χρόνια, ήμουνα σίγουρος ότι είχε την δυνατότητα αυτή να την κάνει. Όλα τα βιώματα του καταπιεσμένου, αλλά, αρνούμενου να υποταχτεί ανθρώπου υπήρχανε συγκεντρωμένα στον εγκέφαλο αυτού του ιδιαίτερα αθλητικού και παράλληλα πλαστικού χορευτή.
Ο Γκάντες, αν και μεγάλος καλλιτέχνης, ποτέ δεν υπήρξε καθεστωτικός. Κληρονόμησε από τον πατέρα του, έναν αγωνιστή των δημοκρατικών εναντίον του Φράγκο, όλη την μανία της καταδίωξης της Γκουάρντα Τσιβίλ της φοβερής αστυνομίας του Φράγκο στην Μαδρίτη.
Σε ατελείωτες ώρες εργασίας κοντά στην γεμάτη ισπανικό ταμπεραμέντο Πίλαρ-Λοπέζ έμαθε το φλαμένκο από ηλικία 10 ετών, όταν έφτασε στην Μαδρίτη από την Ανδαλουσία, όπου γεννήθηκε το 1936.
Σε αυτή την σκληρή διαδρομή από το Αλικάντες στην Μαδρίτη μάζεψε ότι τραυματισμούς μπορεί να χωρέσει μια παιδική ψυχή από τα σκληρά χρόνια του εμφύλιου πολέμου.
Ο χορός του, όπως ισχυριζόταν και ο ίδιος, ήταν μια προσπάθεια να μην πέσει ποτέ γονατιστός ακολουθώντας τα κελεύσματα της Ντολόρε Ιμπερούρι, αρχηγού του τότε κομμουνιστικού κόμματος Ισπανίας.
«Μην πεθάνεις ποτέ γονατιστός».
Ανήκοντας στο κομμουνιστικό κόμμα Ισπανίας, νόμιμα και παράνομα, έπαιζε κρυφτό με την τέχνη του συνεχώς.
Μια κορύφωση του ταλέντου του παρουσιάζεται στην σκάλα του Μιλάνου, όπου έχει χορογραφία και εκτέλεση για την Κάρμεν και το Μπολερό του Ραβέλ.
Τον είδα στην Κούβα, όπου, παράλληλα με το ύψιστο παράσημο της χώρας αυτής, προσπαθούσε να βρει ένα διάδρομο και για την κλονισμένη του υγεία. Δυστυχώς όμως δεν πέτυχε το δεύτερο.
Η μεγάλη ψυχή μέσα στο αθλητικό κορμί του Αντώνιο Γκάντες σταμάτησε να χτυπά το βράδυ της Τρίτης σε κάποιο περιφερειακό νοσοκομείο της Μαδρίτης.

Δημοσιευμένο στον «Φιλελεύθερο» (Κύπρος) στις 25.07.04


Η ΟΛΙΓΟΦΡΕΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΠΑΛΙΟΣ ΙΑΤΡΙΚΟΣ ΟΡΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗΣ, ΠΟΥ ΥΠΟΔΗΛΩΝΕΙ ΜΕΙΩΜΕΝΗ ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
Προχθές ο μάγος της αμερικανικής οικονομίας για 20 και πλέον χρόνια, ο κ. Άλαν Γκρίνσπαν, βρέθηκε στην πολύ δύσκολη κατάσταση απολογούμενος μπροστά σε μια επιτροπή να δεχθεί ότι έκανε λάθος. Συγκεκριμένα ο κ. Γκρίνσπαν ήταν αυτός που ενεθάρρυνε την φούσκα στις τιμές των κατοικιών στις Ηνωμένες Πολιτείες, τα λεγόμενα sub primes, διατηρώντας για μεγάλο χρονικό διάστημα τα χαμηλά επιτόκια και προκαλώντας έτσι τις «κούφιες» ενυπόθηκες δανειοδοτήσεις. Δέχθηκε, λοιπόν, απολογούμενος στην διερευνητική επιτροπή της αμερικανικής βουλής προχθές ότι δεν είχε θεσπίσει ελεγκτικούς μηχανισμούς σωστούς και αυστηρούς για να προστατεύσει τόσο την αγορά, όσο και τους επενδυτές και κυρίως, να απομονώσει τα «τοξικά παράγωγα», που έφεραν την φούσκα της κρίσης.
Παραδέχθηκε ότι έχουμε ένα τσουνάμι κρίσης, έτσι όπως εμφανίζεται μια φορά κάθε 100 χρόνια, και κυρίως, δέχθηκε ότι υπεύθυνος για την τραπεζιτική κρίση είναι και ο ίδιος μένοντας πιστός στην πεποίθησή του ότι οι τράπεζες μόλις κορυφωνόταν το πρόβλημα δεν μπορούσαν να λύσουν το γόρδιο δεσμό.
Με λίγα λόγια ο Άλαν Γκρίνσπαν, ο μεγάλος τιμονιέρης της παγκόσμιας οικονομίας και ένα από τα πιο ισχυρά πρόσωπα, με ιδιαίτερα βαρύνουσα γνώση στο διεθνές νομισματικό ταμείο, δηλαδή, στην οικονομικά ηγέτιδα δύναμη του κόσμου, έρχεται να παραδεχθεί την ανεπάρκειά του και γιατί όχι, την μειωμένη του κρίση, άρα, και την ολιγοφρένια του επαγγελματικού διαλογισμού του. Δεν είναι, βέβαια, κακό όταν κανείς κάνει αυτοκριτική και αυτό γίνεται για να διορθώσει τα λάθη του ή να πληρώσει το τίμημα της τιμωρίας των συνεπειών των λαθών του. Ο κ. Γκρίνσπαν δεν το έκανε ούτε για τον έναν, ούτε για τον άλλο λόγο, ποντάρει στο ότι παρόλο που είναι ολιγοφρενής, όλοι οι άλλοι που τον ακούν και διοικούν ή διοικούνται σύμφωνα με τις υποδείξεις του είναι πιο ανεπαρκείς και ολιγοφρενείς από αυτόν. Συνεπώς, θα δεχθούν να πληρώσουνε την ζημιά των πράξεων του χωρίς διαμαρτυρία.
Άλλωστε εν κατακλείδι και ο ίδιος πρότεινε την ατιμωρησία και την συνέχιση της λειτουργίας του τραπεζιτικού συστήματος με τον ίδιο τρόπο. Τα 20 χρόνια ηγεσίας του στην παγκόσμια οικονομία του δίνουνε χωρίς άλλο την πεποίθηση ότι έχει δίκιο για τις σκέψεις του

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ


Χωρίς στιγμές ηδονής και ευχαρίστησης είναι αδύνατον ζώα και άνθρωποι να υπάρξουν. Χρειάζονται και την ηδονή και την ευχαρίστηση προκειμένου να έχουν την ορμή να συνεχίσουν την ζωή τους. Με ευχάριστα συναισθήματα, που προκαλεί η φύση στα πλάσματά της, οδηγεί τους οργανισμούς προς την περαιτέρω επιβίωση και αναπαραγωγή. Έτσι, λοιπόν, η ευχαρίστηση στο φαγητό φροντίζει για την διατροφή, η ηδονή στο σεξ είναι κατάλληλη για την αναπαραγωγή και η ευχάριστη παρέα ή συνάθροιση των ανθρώπων σε κοινωνίες δημιουργεί αυτά τα ευχάριστα συναισθήματα που μας φέρνουν όλους κοντά.
Τα διάφορα φάρμακα και ουσίες που προκαλούν τους εθισμούς χρωστάν την μεγάλη τους «δημοτικότητα» μεταξύ των ανθρώπων και ζώων στην ίδια αρχή. Αυτά μπορούν και «καπελώνουν» τους μηχανισμούς σπουδαίων εγκεφαλικών διασυνδέσεων και κυκλωμάτων, που δημιουργούν τα ευχάριστα αισθήματα, που είναι αναγκαία για να συνεχιστεί η ζωή μας.
Για αυτό, μερικά από αυτά που έχουν την ικανότητα με διαφόρους τρόπους να διεγείρουν τους μηχανισμούς ευχαρίστησης και ηδονής του εγκεφάλου είναι και τα πλέον αγαπητά π.χ. όπως το τσιγάρο. Για παράδειγμα, ένα τσιγάρο στη στάση του λεωφορείου δίνει την αίσθηση της αναζωογόνησης και πολεμά την αναμονή. Αντίθετα, μετά το φαγητό το ίδιο τσιγάρο φέρνει την αίσθηση της χαλάρωσης.
Ασφαλώς και ένα τσιγάρο ή ένα ποτήρι κρασί ή ακόμη και μια ρουφηξιά από χόρτο δεν αποτελεί κατά την γνώμη των πολλών μια εξάρτηση. Είναι, όμως, σίγουρα μια αρχή μιας εξάρτησης.
Είναι με σιγουριά τα πρώτα βήματα.
Όσοι επιστήμονες έχουν ασχοληθεί με τον εθισμό ξέρουν πολύ καλά πόσο δύσκολο είναι να φέρουν τα πειραματόζωα στην κατάσταση εκείνη προκειμένου να εξαρτηθούν από τις διάφορες ουσίες. Άλλωστε, ποιος από εμάς δεν θυμάται πόσο δυσάρεστο ήταν το πρώτο αίσθημα από το τσιγάρο, την γεύση της μπύρας ή ακόμη περισσότερο, μιας απαγορευμένης ουσίας.
Όμως, ο φόβος του εξευτελισμού απέναντι σε συμμαθητές ή στην παρέα ή ακόμη περισσότερο, η αγωνία της επιβεβαίωσης μιας δήθεν ανωτερότητας μας οδήγησε όλους επανειλημμένως στην μικρή αυτή δοκιμή, η οποία επαναλαμβανόμενα έγινε συνήθεια και η συνήθεια κατάχρηση, γιατί ο εγκέφαλος είχε μάθει να «ακούει» αυτές τις συνήθειες που του έφερναν όλα εκείνα τα εξωτερικά ερεθίσματα σε ανάμνηση που δημιουργούν ευτυχία και ηδονή.
Έτσι, μετά τα πρώτα βήματα που γίνονται προς επιβεβαίωση ή σε αναζήτηση μιας «χαμένης» αξιοπρέπειας ή της «αντιμετώπισης» σαν κοινωνικά ίσο μέλος χρωστάμε όλοι τα πρώτα βήματα του εθισμού.
Όσο δύσκολο και αν είναι αυτό, πρέπει να το καταλάβουμε γιατί όταν θα ξεκινήσει κάποια θεραπεία αρχίζει ακριβώς από αυτό το σημείο.


ΕΝΤΟΝΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΥΞΗΣΗ ΤΩΝ ΚΑΤΑΚΟΙΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ. Η ΑΝΑΛΟΓΗ ΑΥΞΗΣΗ ΤΩΝ ΝΟΣΗΛΕΥΤΩΝ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΕΝΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΟ.
Η αύξηση των μη περιπατικών ασθενών στην Ευρώπη αυξάνεται ραγδαία. Οι ασθενείς αυτού του είδους μετά από μια σύντομη παραμονή στους νοσοκομειακούς χώρους παραπέμπονται σε άλλα ιδρύματα ή σε κατ’ οίκον νοσηλεία.
Όποια όμως και αν είναι η πορεία και η εξέλιξη των νοσημάτων, ένα είναι σίγουρο. Ότι είναι αναγκαία η αύξηση των νοσηλευτών, τουλάχιστον κατά 15% σε σχέση με τα προηγούμενα έτη.
Μια τέτοια αύξηση δεν μπορούν πια να την αντέξουν ούτε τα ταμεία, ούτε οι επικουρικοί για αυτό το είδος βοηθείας κρατικοί οργανισμοί. Τα έξοδα αυτά κατ’ ανάγκη πρέπει να περάσουν στα νοικοκυριά. Δηλαδή, στη σύγχρονη Ευρώπη ισχύει για την τρίτη ηλικία το «όποιος πληρώνει ο ίδιος, έχει τη φροντίδα του».


Η ΤΕΧΝΗΤΗ ΓΟΝΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΧΩΡΙΣ ΙΑΤΡΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ.
Σε μια από τις μεγαλύτερες Γερμανικές κλινικές, και συγκεκριμένα στην Πανεπιστημιακή Κλινική Σαριετέ του Βερολίνου, γεννήθηκαν από μια 24χρονη μητέρα εξάδυμα, όπως φαίνεται στην φωτογραφία, σαφώς λιποβαρή μεταξύ 700 έως 900 γραμμαρίων το καθένα, τα οποία με τις προσπάθειες έξι γιατρών και 23 νοσηλευτών και μαιών γεννήθηκαν όλα ζωντανά και ασφαλή, γενικά, όμως, με προβλήματα σε ότι αφορά την φροντίδα τους, διατροφή τους και κυρίως τις αντιδράσεις του συστήματος αμύνης (ανοσοποιητικό).
Οι γιατροί χαρακτήρισαν την όλη διαδικασία εγκυμοσύνης και τοκετού σαν ένα ιατρικό λάθος. Ένα παρόμοιο τέτοιο λάθος είχε παρουσιαστεί και το 1988 και συγκεκριμένα, έφερε τον τότε ιατρικό κόσμο της Γερμανίας σε μεγάλη αμηχανία μη γνωρίζοντας κάτω από ποιες διαδικασίες εμφανίστηκαν αυτά τα εξάδυμα με όλα τα ιατρικά προβλήματα που παρουσίαζαν.
Βέβαια, από τότε και μετά στις χρόνιες έρευνες που ξεκίνησαν αποδείχθηκε ότι το μεγάλο μέρος της υπευθυνότητας σε αυτό παίρνουν οι ίδιοι οι γυναικολόγοι που επιβλέπουν τις κατά καιρούς προσπάθειες τεχνητής γονιμοποίησης. Όσο καλοπροαίρετα και όσο επιστημονικά και να γίνονται κατά καιρούς αυτές οι προσπάθειες τεχνητής γονιμοποίησης, εμφυτεύσεις εμβρυακών κυττάρων κ.τ.λ. φέρνουν μεγάλη διαταραχή στους βιορυθμούς του οργανισμού της μέλλουσας μητέρας, οι οποίοι παραμένουν και πέρα του κύκλου της εγκυμοσύνης.
Δηλαδή, έχουμε κύτταρα που παραμένουν ενεργά και δυνατόν να γονιμοποιηθούν ή να προκαλέσουν συνθήκες γονιμοποίησης έπειτα από πολλούς νέους κύκλους. Με αυτόν τον τρόπο στα πολλαπλά έμβρυα που έρχονται στην ζωή με τον τοκετό έχουμε μια άνιση κατανομή του γενετικού υλικού, άρα και των μηχανισμών προστασίας τους.
Ακόμη δεν είναι γνωστό με ποιόν τρόπο γίνεται αυτό και υφίστανται μόνο υποθέσεις, αλλά, το αποτέλεσμα παραμένει αναλλοίωτο. Το αποτέλεσμα περικλείει τρεις βασικούς κινδύνους.
Πρώτα από όλα, για την ίδια την μητέρα, που εκτίθεται σε τέτοιους γονιδιακούς πειραματισμούς επανειλημμένα, δεύτερον για την υγεία της σε μια τέτοιας έκτασης διαδικασία τοκετού και τρίτον, και κυριότερο, για την ζωή και την ανάπτυξη των εμβρύων που εσωκλείουν μέσα στα κύτταρά τους ένα άνισα κατανεμημένο γενετικό υλικό.
Συνεπώς, σωστά οι γιατροί του Πανεπιστημίου του Βερολίνου μιλάνε για ιατρικό λάθος. Θα πρέπει έτσι να αντιμετωπιστεί μέχρι καινούριες έρευνες με νέα σίγουρα αποτελέσματα να εξασφαλίζουν μητέρα και έμβρυα από τυχόν διαταραχές. Μέχρι τότε μεγάλη προσοχή με τα παιδιά της τεχνητής γονιμοποίησης.

Ο ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ ΚΑΙ Η ΦΘΟΡΑ ΤΟΥ


Η ΦΘΟΡΑ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΟΚΑΛΕΙΤΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΑΠΟ ΤΡΕΙΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ. ΈΛΛΕΙΨΗ ΝΤΟΠΑΜΙΝΗΣ, ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΩΝ ΚΥΤΤΑΡΩΝ ΚΑΙ ΛΟΙΜΩΞΕΙΣ.
Από πάρα πολλά χρόνια υπάρχει συνεχής αναζήτηση στο επιστημονικό ερώτημα «τι προκαλεί και πώς το γήρας του εγκεφάλου». Μια παρατήρηση που έγινε στην εγκεφαλική συμπεριφορά σε ψυχικές και κινητικές διαταραχές οδήγησε στο αποτέλεσμα ότι μια ουσιαστική αιτία της φθοράς του εγκεφάλου είναι η ελάττωση της ντοπαμίνης.
Η ουσία της ντοπαμίνης παράγεται από ειδικά νευρικά κύτταρα σε ειδικούς σχηματισμούς στην μέση του εγκεφάλου, που λέγονται βασικά γάγγλια. Η ουσία αυτή μεταπηδά από το ένα κύτταρο στο άλλο μεταδίδοντας έτσι μια διέγερση όλων αυτών των κυττάρων που περνά. Για αυτόν τον λόγο, λέγεται και νευροδιαβιβαστής.
Ο νευροδιαβιβαστής, λοιπόν, αυτός κάνει μια πολύ ουσιώδη δουλειά στον εγκέφαλο. Του υ. ρυθμίζει την κίνηση και τις ψυχικές αντιδράσεις. Η μείωση της ντοπαμίνης φέρνει δυσκινησία, διαταραχές της μνήμης, κατάθλιψη, μείωση της μνήμης και πτώση αντοχών π.χ. στους εξωτερικούς θορύβους.
Η ντοπαμίνη αρχίζει να μειώνεται από το 20ο έτος της ηλικίας, λόγω φθοράς των νευρικών κυττάρων που την παράγουν. Κάθε 10 χρόνια που περνούν μειώνεται κατά 20%.
Μαζί με την μείωση της ντοπαμίνης στην φθορά του εγκεφάλου συμβάλλει και η συρρίκνωση των νευρικών κυττάρων. Εδώ πρέπει να τονιστεί ότι η παλιά πεποίθηση πως τα εγκεφαλικά κύτταρα καταστρέφονται ανεπιστρεπτί με τον χρόνο έχει αναθεωρηθεί. Η νέα άποψη είναι ότι μετά τα 30ο έτος της ηλικίας αρχίζουν και συρρικνώνονται. Δηλαδή, τα νευρικά σώματα χάνουν σε όγκο και μήκος.
Το αποτέλεσμα της διαδικασίας αυτής είναι ότι λιγοστεύει ουσιαστικά η δυνατότητα επαφής μεταξύ τους και έτσι, δεν είναι δυνατή ή γρήγορη και ολοκληρωμένη μετάβαση της πληροφορίας. Ο εγκέφαλος χάνει με αυτόν τον τρόπο ενέργεια και αντανακλαστικά αντίδρασης και φθείρεται.
Υπάρχει και η κορύφωση της φθοράς που είναι οι μικρές - μεγάλες λοιμώξεις του εγκεφάλου. Πρόκειται για μια διαδικασία που, άσχετα από την έντασή της, δυσχεραίνει ουσιαστικά την λειτουργία των εγκεφαλικών κυττάρων για σύντομο ή μακροχρόνιο διάστημα. Η επανάληψη δε των εγκεφαλικών λοιμώξεων δρα αθροιστικά και αδυνατίζει την άμυνα, τόσο όλο του εγκεφάλου, όσο και διαφόρων σχηματισμών του. Το μεγάλο πρόβλημα των λοιμώξεων είναι τα εγκεφαλικά του απόβλητα όπως π.χ. το β αμυλοειδές, του οποίου η συσσώρευση προκαλεί την νόσο του Αλτσχάιμερ.
Οι έρευνες στα σημεία αυτά φέρνουν όλο και καινούρια στοιχεία για τα αίτια της φθοράς του εγκεφάλου. Η συλλογή των στοιχείων αυτών δημιουργεί την βάση για νέες θεραπευτικές διαδικασίες.


ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΤΑΚΤΙΚΑ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ, ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ ΔΙΕΓΕΡΤΙΚΩΝ (ΑΛΚΟΟΛ, ΈΚΣΤΑΣΗ ΚΤΛ), Ο ΜΑΖΙΚΟΣ ΧΟΡΟΣ ΜΕΧΡΙ ΠΛΗΡΟΥΣ ΕΞΑΝΤΛΗΣΗΣ
Ο χορός προς τον θάνατο είναι μια παλιά ψυχιατρική εμπειρία μαζικής υστερίας ενός φαινομένου που παρατηρήθηκε για πρώτη φορά στις αρχές του 15ου αι. στην κεντρική Ευρώπη και από τότε ψάχνει την ερμηνεία του. Το γεγονός ξεκινούσε με λίγους παθιασμένους χορευτές στα στενά σοκάκια του Στρασβούργου, που μέρες ολόκληρες χοροπηδούσαν και γύριζαν γύρω από τον εαυτό τους σε κύκλο. Οι λίγοι γινόντουσαν εκατοντάδες και χιλιάδες και με τον πρωτόγονο αυτό χορό έπεφταν σε έκσταση. Το αποτέλεσμα ήταν δεκάδες από αυτούς να πεθάνουν από υπερκόπωση, καρδιακό έμφραγμα ή εγκεφαλικό επεισόδιο. Η αιτία του φαινομένου αποτελούσε ένα επιστημονικό σταυρόλεξο και θεωρήθηκε σαν μια ψυχιατρική επιδημία της μητρόπολης αυτής της Αλσατίας.
Αμερικανικοί ιστορικοί του Πανεπιστημίου του Μίτσιγκαν, μια τελευταία ομάδα επιστημονικής αναζήτησης του φαινομένου, πιστεύει ότι έχει βρει την εξήγηση. Όπως αναφέρει ο ερευνητής Τζον Γουόλεν του εν λόγω πανεπιστημίου, πρόκειται για μια ψυχογενή μαζική υστερία, που έφτασε στην κορύφωση της λόγω ψυχικού στρες, πείνας και φόβου του θανάτου.
Ο ίδιος ερευνητής πιστεύει ότι σε οικονομικά στενάχωρες περιοχές στα φτωχά λαϊκά στρώματα μπορούμε να έχουμε και σήμερα τα ίδια φαινόμενα. Την παλιά εξήγηση ότι η δυνατόν υπερκατανάλωση αλκοόλ κακής ποιότητας να έφερε τους χορευτές σε αυτήν την κατάσταση την αρνείται, λέγοντας ότι είναι ιστορικά αποδεδειγμένο πως δεν υπήρχε επήρεια μέθης και ότι αυτοί οι άνθρωποι, σύμφωνα με την ανάλυση, χόρευαν κανονικά χωρίς καν να είναι σε πνευματική ή θρησκευτική έκσταση.
Όλα τείνουν προς την κατεύθυνση ότι σε αυτόν τον τρελό χορό τους οδηγούσε ο φόβος και η απογοήτευση. Παρόμοια περιστατικά ψυχογενούς μαζικής υστερίας έχουν παρατηρηθεί στην κεντρική Ευρώπη τουλάχιστον οκτώ με 10 φορές τους τελευταίους αιώνες και πάντοτε γύρω από το Στρασβούργο. Γεγονός που καταδεικνύει ότι πρόκειται τόσο για τοπική χαρακτηριοδομή, όσο και για μια πολιτισμική έκφραση που ίσως να την ξανασυναντήσουμε πάλι τώρα στις εποχές της μεγάλης κρίσης που πλήττει ιδιαίτερα αυτές τις περιοχές.


ΑΠΛΕΣ ΙΑΤΡΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΠΙΔΗΜΙΕΣ, ΚΥΡΙΩΣ ΟΤΑΝ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ ΕΡΕΥΝΕΣ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΕΜΠΕΡΙΣΤΑΤΩΜΕΝΑ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΑ.
Ερευνητές του Πανεπιστημίου του Ντάλας ονόμασαν τις νότιες περιοχές του Ισημερινού σαν «ζώνη» με τις πέτρες του νεφρού. Η έρευνα κατέδειξε ότι στρατιώτες που προέρχονται από τα βόρεια τμήματα με κρύα κλίματα των Ηνωμένων πολιτειών και μεταφέρονται για στρατιωτικούς λόγους σε ζώνες υψηλής θερμοκρασίας, όπως στις Αραβικές χώρες, παρουσιάζουν έντονα στοιχεία διαταραχών μνήμης, συγκέντρωσης προσοχής, πεσμένων αντανακλαστικών (εγκεφαλοπάθεια), καθώς, επίσης, και αυξημένες πέτρες στα νεφρά.
Ο λόγος αποδίδεται στο ότι δεν είναι συνηθισμένοι στις θερμές καταστάσεις της περιοχής και ως εκ τούτου, αφυδατώνονται εύκολα, ενώ παράλληλα, υπερσυμπυκνώνεται η ουρία των νεφρών προκαλώντας πέτρες στους νεφρά.
Ακόμα και όταν αυτοί φροντίζουν με τακτική χορήγηση ειδικού μεταλλικού νερού με τα απαραίτητα ιχνοστοιχεία η κατάσταση αυτή δεν αποφεύγεται. Ο προσαρμοσμένος στα κρύα κλίματα οργανισμός των στρατιωτών αδυνατεί να αλλάξει συνήθειες και ως εκ τούτου «συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο».
Οι επιστήμονες που ασχολήθηκαν με το φαινόμενο πιστεύουν πως γενικά, λόγω της αλλαγής των κλιματικών συνθηκών, οι κάτοικοι του Βορείου ημισφαιρίου της γης θα αυξήσουν κατά 100% την ποσότητα της «πέτρας των νεφρών» μέχρι το τέλος του αιώνα.
Είναι κάτι που πρέπει να προσέξει ο καθένας με τις αλλαγές κλίματος και να φροντίσει τον εαυτό του διαιτολογικά ώστε να το αποφύγει.


ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΗ ΕΚΦΡΑΣΗ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗΣ ΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ.
Όταν κανείς βρίσκεται σε βαριά περισυλλογή και μεγάλο προβληματισμό, στους δεξιόχειρες ο δείκτης και ο παράμεσος του δεξιού χεριού σχηματίζουν μια ορθή γωνία, η οποία στηρίζει την σκεπτόμενη κεφαλή στην προσπάθεια να βγάλει πέρα στο πνευματικό έργο της έντονης σκέψης της στιγμής. Μια χαρακτηριστική φωτογραφία είναι αυτή των τριών υπουργών δίπλα.
Οι δύο ακριανοί υπουργοί όντως επιβεβαιώνουν την παλιά νευρολογική διαπίστωση ότι η υπερδραστηριότητα του «επικρατούντος» αριστερού ημισφαιρίου του εγκεφάλου χρειάζεται υποστήριξη των συγκεκριμένων δακτύλων που αναφέραμε της δεξιάς χειρός.
Σε απλή προσοχή και συγκέντρωση, όπως στον μεσαίο υπουργό, αρκεί μια ελαφρά υποστήριξη κάτω της ρίζας της μύτης.
Το κλασσικό κινέζικο ρητό «μια εικόνα λέει περισσότερα από χίλιες λέξεις» ανταποκρίνεται και στην περίπτωση της δικιάς μας φωτογραφίας. Επιπρόσθετα δε επιβεβαιώνεται και η ψυχιατρική παρατήρησης της έκφρασης της γλώσσας του σώματος.
Τουλάχιστον αυτή της προσωρινής πνευματικής κόπωσης.


ΤΑ ΜΙΤΟΧΟΝΔΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥ ΚΥΤΤΑΡΟΥ, ΠΟΥ ΣΤΙΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΤΟΥΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΥΓΕΙΑΣ.
Το 1960 ήταν η χρονιά που χάρη στο ηλεκτρονικό μικροσκόπιο ξεκίνησε η έρευνα πολλών ασθενειών σε μικροκυτταρικό επίπεδο. Έτσι, λοιπόν, τότε κατορθώθηκε να ανιχνευθεί και μια διαταραχή, η λεγόμενη συρρίκνωση των ερυθρών ρακοειδών ινών, που αποδόθηκε σε μιτοχονδριακές διαταραχές.
Τα μιτοχόνδρια είναι πολύ μικρά κυτταρικά μορφώματα, από τα οποία αντλείται όλη η ενέργεια του κυττάρου για την παραπέρα ζωή. Χονδρικά, οι διαταραχές τους, μικρές ή μεγάλες, προκαλούν επίσης μικρές ή μεγάλες κλινικές βλάβες, που εκδηλώνονται με διαφόρους τύπους, κυρίως από το νευρικό και γαστρεντερικό σύστημα.
Αυτές οι βλάβες χαρακτηρίζονται κυρίως από μια γενικευμένη αδυναμία ή καταβολή και κατά συνέπεια, ελαττωμένο λειτουργικό έργο των προσβεβλημένων οργάνων.
Αν είναι από το κεντρικό νευρικό σύστημα, έχουμε αδυναμία μυών, δυσλειτουργία νεύρων, πτώση εγκεφαλικών λειτουργιών, διαταραχές της όρασης και της κίνησης, των ματιών, δυσκολίες κατάποσης, πολυνευρίτιδες, αδυναμία συγκέντρωσης, απώλεια μνήμης, κριτικής ικανότητας κ.τ.λ. Εκεί που τα συμπτώματα είναι «σκληρά» είναι στις γαστρεντεροπάθειες.
Εκεί έχουμε φουσκώματα του εντέρου, φοβερούς σπαστικούς διαξιφιστικούς πόνους σε πολύ υψηλό βαθμό, που μπορεί να φέρουν τον ασθενή και σε επίπεδο σύγχυσης.
Αυτές οι καταστάσεις μιτοχονδριακού περιεχόμενου είναι πάρα πολύ δύσκολο να αντιμετωπιστούν φαρμακευτικά και χρειάζεται πολύς χρόνος για μια ουσιαστική θεραπεία.
Μελετώντας την φύση των ασθενειών αυτών διαπιστώθηκε ότι είναι γονιδιακού χαρακτήρα και προέρχονται κατά κύριο λόγο από την θυγατρική πλευρά, δηλαδή, εκπορεύονται εκ του ωαρίου.
Λόγω της ιδιομορφίας αυτής δεν ακολουθούν τους τυπικούς νόμους της κληρονομικότητας κατά τον Μέντελ.
Έτσι, λοιπόν, όταν έχουμε νοσήματα που προσβάλλουν και τα δύο φύλλα, χωρίς ενδείξεις πατρικής μεταβίβασης, είναι κατά πάσα πιθανότητα μιτοχονδριακού χαρακτήρα.
Έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία η έγκαιρη διάγνωση και, λόγω της γενετικής ιδιομορφίας, η σωστή καταγραφή των κλινικών συμπτωμάτων, για να μπορεί να προχωρήσει μια σωστή και γρήγορη θεραπεία.


ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΣΤΑ ΜΜΕ ΣΕ ΣΗΜΕΙΟ ΠΛΕΟΝ ΠΟΥ ΝΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΓΝΩΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΤΕΙ Η ΝΟΣΗΡΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
Ένας άνθρωπος ο Ιβάν Πέτροβιτς Παβλόφ, βιονευρολόγος και αναλυτής των εξαρτημένων αντανακλαστικών, έζησε με πλήρη αναγνώριση και κατά την τσαρική περίοδο της Ρωσίας και αργότερα σαν καθηγητής Βιολογίας την περίοδο του κουμμουνισμού. Δεν διώχτηκε ούτε από την μια, ούτε από την άλλη κατάσταση. Πολύ δε αναγνωρίστηκε και από τις δύο.
Ο ίδιος παπαδοπαίδι και από ευκατάστατη οικογένεια, σε καμία όμως περίπτωση δεν έζησε οπορτουνιστικά και δεν ζητιάνευε δύναμη από τον έναν και τον άλλο. Αντίθετα και τα δύο διαμετρικά αντίθετα καθεστώτα, δηλαδή, και η τσαρική και η κομμουνιστική νομενκλατούρα τον ήθελε φίλο και αρωγό.
Ο Παβλόφ, τόσο με τα πειράματά του, όσο και με τις θεραπείες μέσω της κλασσικής εξάρτησης χειραγωγούσε και το ένα και το άλλο πολιτικό κατεστημένο. Όσοι προσπάθησαν να έρθουν σε σύγκρουση ή να τον βλάψουν, όσο ισχυροί και αν ήταν, δεν μπόρεσαν να πειράξουν τον τιμημένο με Νόμπελ Φυσιολογίας και Ιατρικής το 1904 Παβλόφ.
Σε πολύ σύντομες διαγνωστικές καταστάσεις κατέτασσε τους αντιπάλους-ασθενείς του σε τέσσερις κατηγορίες: φλεγματικούς, μελαγχολικούς, αιματικούς και χολερικούς.
Η διαφορά ανάμεσα στις ομάδες είχε σχέση μόνο με τον χρόνο αντίδρασης του εγκεφάλου σε στρεσσογόνα ερεθίσματα. Κατευθύνοντας τα ερεθίσματα αυτά με τον σωστό τρόπο και εξ αποστάσεως ο Παβλόφ δημιουργούσε τα λεγόμενα εξαρτημένα ανακλαστικά και κατεύθυνε την συμπεριφορά φίλων και αντιπάλων εκεί που ήθελε προκαλώντας την συμπεριφορική απάντηση που ο ίδιος την αποκαλούσε εξαρτημένη «απόκριση».
Τα πειράματα του Παβλόφ στα χρόνια που πέρασαν βρήκαν εφαρμογή κατά κόρον κάτω από την διεύθυνση μεγάλων ψυχολόγων, ιδιωτικών και κρατικών ινστιτούτων στην διαφήμιση στην προπαγάνδα και έφεραν στην επιφάνεια μια νέα επιστήμη την λεγόμενη κοινωνική μηχανική.
Πρόκειται για την επιστήμη που ρυθμίζει μαζικά την συμπεριφορά λαών και κυβερνόντων έτσι που να υπάρχει μια ομαλή διοικητική κατάσταση σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο.
Τα τελευταία γεγονότα πολιτικά στην Ελλάδα δείχνουν ταυτόχρονα την αξία της ψυχιατρικής εφαρμογής τόσο άμεσα όσο και έμμεσα στην ψυχολογική κατάσταση που επικρατεί σε διοικούντες και λαό. Με τραυματισμένη την κοινωνική μηχανική η Ελλάδα χρειάζεται νέα ψυχιατρική προσαρμογή στην κατά Παβλοφ εξαρτημένη απόκριση.


Η ΣΤΕΡΟΥΜΕΝΗ ΚΥΡΟΥΣ ΚΑΙ ΚΡΙΣΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΑΝΤΙΛΗΦΘΕΙ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. ΑΡΚΕΙΤΑΙ ΣΤΟ ΝΑ ΤΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΕΤΑΙ ΕΠΙΠΟΛΑΙΑ ΚΑΙ ΛΑΘΟΣ.
Στην Ψυχιατρική, ως ακαταλληλότερα για τη διαχείριση απλών οικογενειακών και προσωπικών καταστάσεων θεωρούνται τα άτομα με μειωμένη κριτική ικανότητα. Αυτά τα άτομα αποφεύγει κανείς να τα τοποθετήσει έστω και σε θέσεις μειωμένης ευθύνης.
Βέβαια, και εδώ υπάρχουν παραδείγματα που επιβεβαιώνουν το σωστό της υπόθεσης αυτής, π.χ. ο πρώην Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Κόλιν Πάουελ. Ο συγκεκριμένος διετέλεσε αρχηγός του επιτελείου ενόπλων δυνάμεων στον πόλεμο του Κόλπου το 1991 και θεωρήθηκε ο κορυφαίος αρχηγός και εμπνευστής της νικηφόρας αυτής εξέλιξης. Μετά, βρέθηκε Υπουργός Εξωτερικών, θερμός υποστηρικτής της εισβολής στο Ιράκ. Γύριζε, μάλιστα, από συνάθροιση σε συνάθροιση, μεταξύ των άλλων και στον ΟΗΕ, προκειμένου να πείσει τους πάντες ότι το Ιράκ διέθετε όπλα μαζικής καταστροφής, ενώ, ήξερε ότι έλεγε ψέματα.
Σήμερα δηλώνει ότι ο πόλεμος στο Ιράκ ήταν λάθος, όχι, βέβαια, δικό του, αλλά, των νέο-συντηρητικών, της ηγεσίας των οποίων ήταν ο ίδιος μέλος και κύριος εισηγητής.
Βλέποντας δε την πιθανή επικράτηση του νέου αντιπάλου υποψηφίου εγκαταλείπει το κόμμα του και δηλώνει υποστηρικτής των δημοκρατικών. Προφανώς, ελπίζοντας ότι τώρα αποφασίζει για τη σωστή μετριότητα.

ΑΝΟΧΗ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ


ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΕΣΜΟ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΚΑΘΙΣΤΑ ΑΥΤΟΝΟΗΤΗ ΤΗΝ ΑΝΟΧΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ.
Η εκκλησία και το κράτος είναι αναπόσπαστα δεμένα στην Ελλάδα. Θεσμικά, μάλιστα, η Εκκλησία έχει και ένα κομμάτι της διοικητικής εξουσίας και συμμετοχή στο χρηματοπιστωτικό σύστημα στο εμπόριο, την παιδεία και τη δικαιοσύνη.
Συνεπώς, οφείλουμε σαν Έλληνες πολίτες να δείχνουμε και την ανοχή με όποια έννοια περικλείει η λέξη στα εκκλησιαστικά θέματα. Ακόμα και όταν αυτά είναι εμπορικές πράξεις, που ξεκινάνε από το Άβατο της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Πριν από λίγο καιρό μια ευρωβουλευτής, η κ. Άννα Καραμάνου, ζήτησε την κατάργηση του Άβατου εκκλησιαστικής περιοχής, θεωρώντας την ύπαρξή του αντίθετη με το ελληνικό Σύνταγμα και τους ευρωπαϊκούς νόμους.
Σύσσωμα τα πολιτικά κόμματα με την ευκαιρία αυτή ζήτησαν και επέβαλαν την ανοχή απέναντι στο Άβατο. Μάλιστα, κάποιοι πολιτικοί α πριόρι θεώρησαν την ανοχή υπεράνω και του Συντάγματος, αφού η Ορθόδοξη Εκκλησία θεωρεί δόγμα το «πίστευε και μη ερεύνα».
Δόγμα που κυβερνητικά εκπροσωπείται από το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων.


Σε κατάσταση πανικού οι Ιταλοί ποδοσφαιριστές ψάχνουν μαζί με την Ιταλική Δικαιοσύνη να εντοπίσουν τα αίτια των απανωτών κρουσμάτων της Πλάγιας Αμυοτροφικής Σκλήρυνσης, που φέρνει συνεχώς νέα θύματα.
Η νόσος του Λου Γκέρινγκ, όπως είναι γνωστή, στους αθλητικούς κύκλους η κλινική μορφή της Πλάγιας Αμυοτροφικής Σκλήρυνσης, έχει ένα νέο θύμα, τον διεθνή ποδοσφαιριστή Στέφανο Μπουργνόνοβα (φωτογραφία).
Μετά το νέο κρούσμα υπολογίζεται ότι η ασθένεια αυτή, που περιγράφηκε πρώτη φορά από τον διάσημο Γάλλο νευρολόγο Σαρκό, του οποίου και το όνομα φέρει στους ιατρικούς κύκλους το 1860.
Προσβάλει τους ποδοσφαιριστές με μια συχνότητα πολλαπλάσια από ότι τους υπόλοιπους ασθενείς. Βέβαια, αυτό υπολογίζεται κατά προσέγγιση, διότι η αύξησή της είναι και μεταξύ των νέων ασθενών αλματώδης. Απλώς, λείπουν οι στατιστικές για να εντοπισθεί ακριβώς η διαφορά.
Σαν αιτία τακτικότερης εμφάνισης της νόσου στους ποδοσφαιριστές θεωρείται η υπέρμετρη κόπωση, η ελλιπής διατροφή, τα αναλγητικά και το ντόπινγκ. Θα πρέπει να γίνει ίσως μια μερική διασταύρωση των αιτιών αυτών με τις ανάλογες των άλλων ασθενών, ώστε να στενέψει ο κύκλος των «υπόπτων» ασθενειών και να διευκολυνθεί η έρευνα.
Πάντως, σίγουρο είναι ότι στους γενεσιουργούς παράγοντες της νόσου είναι και η κληρονομική επιβάρυνση και το έντονο στρες. Βέβαια, η έρευνα έχει κυρίως στόχους τους μελλοντικούς ασθενείς, γιατί η προχωρημένη μορφή δεν είναι αναστρέψιμη.


Φαίνεται πως για όλες τις επιπτώσεις της ακρίβειας, της στάσης του εμπορίου, των οικονομικών διαταραχών, δυστυχώς, για μια ακόμη φορά, υπεύθυνη είναι η ανεπάρκεια των οικονομικών στελεχών στην Ελλάδα.
11,4% του ΑΕΠ δίνονται για τη στήριξη του τραπεζιτικού συστήματος, προκειμένου να διευκολυνθεί η διαφυγή από την κρίση. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, το τετραπλάσιο έναντι, δηλαδή, του 3,2% του ΑΕΠ, που δίνονται για την παιδεία. Με το δεδομένο δε ότι οι ανάγκες δεν είναι για τις ελληνικές τράπεζες τόσο μεγάλες, ώστε να ακολουθεί ένα σχέδιο «Αλογοσκούφη» κατά το ανάλογο σχέδιο «Πόλσον», που ακολουθείται στις ΗΠΑ για τη στήριξη των τραπεζών, άρα απλώς είναι μια μιμητική κίνηση για μια ενδεχόμενη αντιμετώπιση, καταλαβαίνει κανείς το μέγεθος αυτής της τονωτικής ένεσης.
Βέβαια, οι τράπεζες δεν έχουν πρόβλημα να πάρουν όλοι, όπως δεν έχουν και πρόβλημα να τα διαθέσουν, τη στιγμή που αυτή η παράλογη κίνηση, ενώ χορηγεί 28 δισεκατομμύρια στις τράπεζες, χορηγεί μόνο 0,1 δισεκατομμύρια για τους φτωχούς, το ταμείο, δηλαδή, των φτωχών.
Απ’ ότι φαίνεται, οι τράπεζες θέλουν να πάρουν αυτά τα λεφτά, αλλά, αναθέτουν στην πολιτεία, σε άλλους, δηλαδή, ανεπαρκείς να βρουν και τη φόρμουλα που θα της τα δώσουν. Δηλαδή, να τα πάρουν, έχουν αυτό το κίνητρο, αλλά, παράλληλα χωρίς να γίνει γνωστό πόσα πήραν, ποιοι τα πήραν και για ποιο λόγο. Δηλαδή, χωρίς κανέναν έλεγχο.
Κατά το γνωμικό μπορούν οι ίδιοι να παρέχουν πάλι υψηλά επισφαλή δάνεια, όπως αυτοί υπολογίζουν, και εάν τα χάσουν, εγγυάται και πάλι ο φορολογούμενος, έτσι ώστε κάποιος τραπεζίτης, που θα αναλάβει αυτό το ρίσκο, και θα πάει στραβά να ξαναπάρει πάλι από τον κρατικό κορβανά, ή Ευρωπαϊκό, εν προκειμένου, αφού ο φορολογούμενος θα πληρώνει.
Με τρόμο βλέπουμε ότι έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που οι ανεπαρκείς να θεωρούν την ανεπάρκειά τους δεδομένη σε ότι αφορά την οικονομική κατάσταση και τις διαχειρίσεις τους. Είναι απολύτως σίγουρο πως αν αυτό το πράγμα δε σπάσει σαν πυογόνο απόστημα, σύντομα θα έχουμε ξανά τα ίδια πράγματα από την αρχή και εμάς τους ίδιους όλους να παραξενευόμαστε πώς οι ανεπαρκείς κυβερνούν τη στιγμή που τους εκλέγουμε εμείς οι ίδιοι.


Η ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΕ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΕΝΑ ΚΛΙΣΕ ΛΑΙΦ-ΣΤΑΙΛ ΚΑΙ Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΩΝ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΈΛΛΕΙΜΜΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΝΙΚΟΥ.
Ψυχιατρικά πάντοτε ενδιαφέρει η άποψη που αφήνουν οι κυβερνώντες στους κυβερνωμένους. Δε διαμορφώνουν απλώς το κοινωνικό πολιτικό πνεύμα, αλλά, δίνουν και τη δομή της λαϊκής ψυχολογίας.
Ακούγοντας το Νο 2 της κυβερνητικής ιεραρχίας να μιλάει στη Βουλή ερεθίζονται πολιτικά, κοινωνικά και ανθρώπινα αισθητήρια. Δεν πρόκειται για ένα πρόσωπο αμυνόμενο, ούτε για πολιτικό που κάνει απολογισμό, πρόκειται για έναν κυβερνητικό παράγοντα με αναφορά σε συγκεκριμένη κυβερνητική γραμμή και έργο. Το συγκεκριμένο πολιτικό πρόσωπο, όταν επιλέχθηκε για αυτή τη θέση, μεταξύ των θετικών στοιχείων του βιογραφικού του ήταν η αριστερά παιδεία και ο πραγματισμός, όσο αφορά την πολιτική αντίληψη. Κανένα από αυτά τα δύο στοιχεία δεν έγινε χθες αντιληπτό σε μια ομιλία κατάλληλη για κλίμα νεοελληνικού καφενείου στη Βουλή.
Σε μέτρια ελληνικά, κοινότυπα κλισέ και παντελή έλλειψη πολιτικής παιδείας ήταν μια αναφορά – αντίθεση προς άλλο πολιτικό πρόσωπο θεωρούμενο «ισοϋψούς» επιθετικού δυναμικού. Αριστερές ιδέες και ιδιαίτερα εκφραζόμενες κατά τη νεότητα σημαίνει καλλιέργεια της κοινωνικής ευαισθησίας, σκληρή μέθοδο αυτοκριτικής και φιλομάθειας, παράλληλα, όμως, σημαίνει και αριστερό τρόπο ζωής.
Ο αριστερός τρόπος ζωής είναι η επιλογή διαβίωσης δια των ελαχίστων υλικών και αυτά σε ισομερή κατανομή με συντρόφους – συμπολίτες και πλήρη σεβασμό των δικαιωμάτων τους. Αυτό που μαθαίνει αυτός που ζει αριστερά είναι ότι δε βοηθάει σε καμιά κλεψιά κάποιου άλλου, ακόμα και αντιπάλου. Αριστερός τρόπος ζωής είναι αμιγώς προσωπικό θέμα και εκ προοιμίου δια του παραδείγματος, γίνεται παράδειγμα προς μίμηση.
Κάποτε άνθρωποι που ζούσαν αριστερά καταξιώθηκαν και ως ηγέτες, αλλά, εξακολούθησαν να ζουν με αυτόν τον τρόπο χωρίς να αλλοιώνουν τον πολιτικό τύπο, που ακολουθούσαν. Η φθορά της εξουσίας σπάνια ακουμπούσε το πρόσωπό τους. Πολιτκά λάθη, ναι. Λάθος σχεδιασμοί, επίσης. Αλλά, φθορά του Εγώ καταργεί τον ηγέτη. Έτσι, λοιπόν, ο «γιος του ταχυδρόμου» δεν παρουσίαζε την εικόνα του ηγέτη Νο 2, αλλά, τον ανεπαρκή πολιτικό με τα λάθος εύσημα, που πιστοποιούσε και την ανεπάρκεια αυτού που τον επέλεξε.


ΣΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ASPERGER ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΕ ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΕΛΑΦΡΑ ΜΟΡΦΗ ΑΥΤΙΣΤΙΚΩΝ ΔΙΑΤΑΡΑΧΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΚΑΠΟΙΩΝ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΩΝ ΚΥΤΤΑΡΩΝ ΤΟΥ ΠΡΟΜΕΤΩΠΙΑΙΟΥ ΛΟΒΟΥ.
Ένα πολύ ευρέως διαδεδομένο παιδικό σύνδρομο, που μπορεί να βασανίζει για χρόνια τα παιδιά αν δεν υπάρξει σύντομη και σωστή διάγνωση είναι το σύνδρομο Asperger. Έχει το όνομα του ερευνητή που το πιστοποίησε, του ψυχίατρου Χανς Άσπεργκερ από τη Βιέννη, που το περιέγραψε το 1944. κέρδισε, όμως, την παγκόσμια αναγνώριση και πέρασε σα μια νευρολογική καταχωρημένη αρρώστια μετά τη συνεισφορά της Λόρνα Γουίνγκ, το 1981, η οποία περιέγραψε και τα πρώτα περίπου 40 περιστατικά του συνδρόμου.
Το σύνδρομο αυτό, όπως είπαμε και παραπάνω, είναι πολύ ελαφριάς μορφής, θέλει ιδιαίτερη προσοχή να διαγνωστεί, και αν το δει κανείς μία φορά, το γνωρίζει για πάντα. Χαρακτηρίζεται από έξι ειδικές διαταραχές, από τις οποίες δύο αν συναντήσουμε σε ένα άτομο από αυτές, μπορούμε να πούμε ότι πάσχει λιγότερο ή περισσότερο από το σύνδρομο Asperger.
1. Προβλήματα λόγου και επικοινωνίας. Στην προκειμένη περίπτωση έχουμε μονότονο, συχνά επαναλαμβανόμενο, χωρίς διακοπή, δυσνόητο λόγο με πλήρη αδυναμία συντονισμού διαλόγου και επικοινωνίας με τον άλλο.
2. Απουσία κριτικής σκέψης. Ο τρόπος σκέψης είναι δύσκαμπτος και δύσκολος. Η κατανόηση αφηρημένων εννοιών αδύνατη, η συνδυαστική ικανότητα μηδαμινή και πλήρης αδυναμία διεκπεραίωσης συγκεκριμένων υποθέσεων.
3. Μικρή Λανθάνουσα αναστολή. Ενδιαφέρον, εδώ, από ότι παρατηρείται στα παιδιά, είναι η μικρή λανθάνουσα αναστολή, δηλαδή, το φίλτρο αυτό στον εγκέφαλο, που χωρίζει τα ουσιώδη από τα επουσιώδη, είναι πάρα πολύ μικρό και έτσι έχουμε μια παθολογική ενασχόληση μόνο με ένα αντικείμενο ή μια κατάσταση, π.χ. το ενδιαφέρον για την αστρονομία.
4. Αδυναμία προσαρμοστικότητας. Κανονικά τώρα εμφανίζονται έντονα αισθήματα αγωνίας, άγχους μπροστά σε κάθε καινούρια κατάσταση ή μικροπροβλήματα.
5. Αδεξιότητα. Είναι χαρακτηριστικό ότι αυτά τα παιδιά δε μπορούν να εναρμονίσουν τις καθημερινές δραστηριότητες με τις κινήσεις τους. Τους φεύγουν χαρτιά από τα χέρια, πέφτουν μολύβια, δε μπορούν να συνδυάσουν το λόγο με κίνηση και αδυνατούν να έχουν γρήγορα αντανακλαστικά.
6. Παθολογικό εγκεφαλογράφημα.

Όπως είπαμε, όταν συμβαίνουν δύο από αυτά που αναφέραμε, τότε έχουμε την υπόνοια μιας ελαφριάς περίπτωσης Asperger, που χρήζει οπωσδήποτε νευρολογικής και νευροφυσιολογικής εξέτασης. Στις περιπτώσεις αυτές εκτεταμένα εγκεφαλογραφήματα καταδεικνύουν τις εστίες, όπου έχουμε τις διαταραχές, πάνω στις οποίες μπορεί να βασιστεί και η τυχόν θεραπεία. Η πρόγνωση είναι καλή.


ΠΟΛΛΟΙ ΝΕΟ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΚΔΗΛΩΝΟΥΝ ΤΟ ΝΑΡΚΙΣΣΙΣΜΟ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ. Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΝΤΙΔΡΑ ΧΛΙΑΡΑ.
Τέσσερα νέα Ελληνόπουλα με κοινωνικά φροντισμένα επαγγέλματα, όπως γιατρός, εργολάβος, τουριστικός πράκτορας κλπ, αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν τις εμπειρίες τους, τη σωματική τους δομή και ρώμη, γυρίζοντας ταινίες ερωτικής μορφής και ευρείας κατανάλωσης με σκοπό, όπως δηλώνουν οι ίδιοι, τη σωματική και πνευματική έκφραση, με άλλα λόγια, ναρκισσιστικό ερωτισμό σε συνδυασμό με επαγγελματική ωφέλεια.
Αθηναϊκά περίπτερα και video-clubs έχουν γεμίσει από αντίτυπα της παραγωγής τους, ενώ περιοδικά ποικίλης ύλης σε συνδυασμό και με τον τηλεοπτικό τύπο αναφέρονται στα μοτίβα τους, τους σκοπούς τους και κυρίως, την αναγκαιότητα της έκφρασης.
Βέβαια, οι ταινίες ερωτικού περιεχομένου, όπως σε όλο τον κόσμο, έτσι και στην Ελλάδα, δεν είναι ένα άγνωστο αντικείμενο. Εκείνο, όμως, που εντυπωσιάζει για το δικό μας μέχρι πρότινος έντονα πουριτανικό, κλεισμένο κοινωνικά χώρο, είναι, κατά πρώτο λόγο, η πλήρης απόσυρση της ιδιωτικότητας με όλο το κοινωνικό ρίσκο, της ιδιωτικής ζωής.
Οι όντως σοβαροί νέοι επαγγελματίες εξηγούν πως τέτοιες προκαταλήψεις αντιστρατεύονται τις δεδομένες και για τη χώρα μας συνταγματικές ελευθερίες της ελεύθερης έκφρασης και για αυτό το λόγο, δε θέλουν να «λογοκρίνουν» την ερωτική τους συμπεριφορά, ακόμη και τη δημοσίευση της, εφόσον παρέχει κάποια οικονομικά οφέλη. Κατά δεύτερο λόγο, όλοι οι συμμετέχοντες, ο καθένας με το δικό του εκφραστικό στυλ και ανάλογα με τις ανάγκες του κυρίως επαγγέλματός του, εξηγεί ότι η εμφάνιση αυτή ικανοποιεί τα εσώψυχά του και δεν αποτελεί εμπόδιο για το κυρίως επάγγελμά του. Παραθέτουν δε όλοι ικανοποιητικές δικαιολογίες ή αντιρρήσεις στην προσπάθεια κοστολόγησής τους κάποιου κοινωνικού στιγματισμού ή επαγγελματικών δυσκολιών.
Όπως και να έχει, το θέμα, πέρα από ένα κοσμοπολίτικο και «πιπεράτο» κοινωνικό γεγονός, εκφράζει σαφώς και μια τομή στην κοινωνική και συντηρητική μέχρι τώρα αντίληψη περί ελληνικής κοινωνίας. Το πρώτο και κυριότερο γεγονός είναι ότι το «έργο» όχι μόνο δε λογοκρίνεται ή διώκεται δικαστικά, αλλά, διαφημίζεται εμφανώς ή γκρίζα και προβάλλεται έντονα.
Οι επαγγελματικοί σύλλογοι των δραστηριοτήτων που εκπροσωπούν οι τέσσερις πρωταγωνιστές μέχρι στιγμής δεν έχουν αντιδράσει, γεγονός που δείχνει ότι και αυτές οι κοινωνικές ομάδες έχουν κατεβάσει τη σημαία της αντίστασης απέναντι στην είσοδο των νέων ηθών. Όπως και να έχει η όλη κατάσταση, ψυχαναλυτικά, εκφράζει ένα νέο κοινωνικό άνοιγμα σε μια πιο ανεκτική και απαλλαγμένη συμπλεγμάτων κοινωνία. Βέβαια, μια δεύτερη άποψη πρέπει να έχει ο καθένας ατομικά, αν και εφόσον δει την ταινία.


Η ΚΟΥΒΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΜΕΡΟΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΟΠΟΥ Ο ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΕΤΑΙ ΤΙ ΘΑ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΕΙΧΕ Η ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΧΕ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΙ.
Την πρώτη επαφή εννοιολογικά με την Κούβα την είχα σε ηλικία 6 ετών, όπου σε ένα μικρό καρτελάκι - δώρο από σοκολάτα απεικονιζόταν η σημαία της και από κάτω μια κοπέλα με μακριές γάμπες που χόρευε ρυθμικά.
Στα στοιχεία πίσω από το καρτελάκι ανέφερε ότι είναι ένα νησί που έμοιαζε με αλιγάτορα, περίπου τόσο μεγάλο και τόσο μακρύ, όσο η χώρα μας. Επίσης, με τον ίδιο πληθυσμό και έναν πρόεδρο που τον έλεγαν Μπατίστα.
Το καρτελάκι αυτό μου έτυχε πολλές φορές και ανταλλάχτηκε με άλλα της σειράς, πάλι με σημαίες λατινοαμερικάνικες, που ήταν και οι πιο περιζήτητες για τους μικρούς συλλέκτες.
Έτσι, με αυτόν τον τρόπο μαθαίναμε τότε την γεωγραφία, τις αρετές και τα προϊόντα αυτών των μακρινών για εμάς, ακόμα και στα όνειρα, χωρών.
Που και πού συμπληρωνόντουσαν οι θεωρητικές εικόνες από τα χρώματα κάποιας πληροφορίας κάποιου φιλομαθούς διδασκάλου ή ναυτικού, έτσι ώστε να εμπλουτίζεται ακόμη περισσότερο η φαντασία μας. Ένα παρέμενε αναμφισβήτητο, ότι στις χώρες αυτές κυριαρχούσαν τα ζωηρά χρώματα, το ταπεραμέντο, ο χορός και η μουσική.
Μετά την επανάσταση στην Κούβα, μεγαλώνοντας πια και με περισσότερο πολιτικοποιημένα ενδιαφέροντα, η έξαψη των χρωμάτων στο μυαλό έγινε ακόμη πιο έντονη.
Ώσπου ήρθε η ώρα της επίσκεψης και της σύγκρουσης. Την πρώτη φορά που πήγα στην Αβάνα είχε πυκνό σκοτάδι, λίγα φώτα και έβρεχε κατακλυσμιαία. Από ένα μπαλκόνι έβλεπα ένα σκοτεινό τίποτα και δεν μπορούσα να καταλάβω που χώραγε αυτό που πάντα διάβαζα και άκουγα ότι «Στην Αβάνα τα φώτα δεν σβήνουν ποτέ».
Τις υπόλοιπες μέρες της παραμονής, αν και κατά χρονικές περιόδους η πόλη λουζόταν στον ήλιο, εντυπώσεις και βιώματα παρέμεναν γκρίζα. Δεν χώραγε στο νεανικό τότε μυαλό μου ότι μπορούσε να υπάρχει πιο καταπιεσμένη, δυστυχισμένη και σκούρα χώρα από την δική μου. Το μόνο που έβρισκα παρόμοιο με την Ελλάδα και μοναδικό, για ότι αφορά τις υπόλοιπες χώρες που γνώριζα, ήταν οι εκρήξεις κεφιού και οι χοροί της Σάμπα μόλις μαζευόντουσαν 5-6 Κουβανοί γύρω από μια κιθάρα και χόρευαν Σάμπα.
Περίεργο, αλλά, δεν μου φάνηκε ξένο. Μου θύμιζε την πατρίδα μου, όπου φτωχοί άνθρωποι στις ταβέρνες σε μουσική έκσταση χόρευαν ζεϊμπέκικο. Η σκέψη αυτή με έβγαζε λίγο από το γκρίζο, αλλά, σε καμία περίπτωση δεν με έφερνε στα φωτεινά χρώματα που είχα στην μνήμη μου.
Τα χρώματα αυτά,, που πρώτη φορά τα συνάντησα στις παιδιατρικές κλινικές του νοσοκομείου με τα πολύχρωμα καρεκλάκια, της πλουμιστές κουρτίνες στα παράθυρα και του κάθε χρώματος παιδικά παιχνίδια. Παρακολουθώντας την ευρωπαιδιατρική εξέλιξη εκεί διαπίστωσα ότι ήταν το μόνο τμήμα που ανταποκρινόταν στα παιδικά μου όνειρα για αυτήν την χώρα.
Φεύγοντας, δεν θέλησα ποτέ να αναλύσω τις εμπειρίες μου και τις αναμνήσεις από την Κούβα, ίσως γιατί την αγάπησα τόσο πολύ, που δεν ήθελα να κουβαλώ διπλά τραύματα. Αυτά της χώρας μου και αυτά της Κούβας, που τόσο μου άρεσε. Την θυμόμουν απλώς σαν καλειδοσκόπιο με φανταχτερά και γκρίζα χρώματα εναλλάξ.
Κάποια στιγμή είδα ένα φιλμ, συγκεκριμένα το «Είναι στην Κούβα» του Κολάτοζοφ με οπερατέρ του Ουρουσέφσκι και οι δύο μορφές από τον παλιό καλό ρωσικό κινηματογράφο, που προσπαθούν να σκιαγραφήσουν την Κούβα στις αρχές του ‘60 λίγο μετά την επανάσταση.
Εκεί είδα με απέραντη ικανοποίηση στην οθόνη όλες εκείνες τις εικόνες, που είχα καταγράψει, αλλά, δεν πρόλαβα να βιώσω και αισθάνθηκα ενσυνείδητα πλέον αυτά που ασυνείδητα με πλήγωναν ή με ευχαριστούσαν. Κατάλαβα ότι με εξαίρεση τα βιώματά μου από τις παιδιατρικές κλινικές των νοσοκομείων της Αβάνας, κατά τα άλλα, το «Είναι η Κούβα» είναι αυτό που κουβαλούσα εγώ για την Κούβα μέσα μου.


ΜΙΑ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΜΕΘΟΔΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΒΡΙΣΚΕΙ ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΞΗΣΗ ΕΥΦΥΪΑΣ ΣΕ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΜΑΘΗΣΙΑΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΗ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ.
Πριν από έξι περίπου χρόνια, από καθαρή τύχη, ύστερα από την παρατήρηση ενός Άγγλου γιατρού, βρέθηκε ότι ερεθίζοντας τον εγκέφαλο με μαγνητικά κύματα χαμηλής συχνότητας, προκαλείται ένα αίσθημα ευφορίας και αγαλλίασης.
Το διαπίστωσε εξετάζοντας τυχαία τους ασθενείς, όπου υπήρχε η υπόνοια για κινητικές βλάβες και χρησιμοποιούσε τον μαγνητικό ερεθισμό εγκεφάλου για την διάγνωσή τους. Εκεί, έβλεπε πως μετά από κάθε εξέταση οι ασθενείς, και ιδιαίτερα οι καταθλιπτικοί, είχαν ένα αίσθημα ευεξίας, χαμογελούσαν περισσότερο και αντιδρούσαν καλύτερα.
Αυτό του έδωσε αφορμή να επαναλάβει τα πειράματα του, ερεθίζοντας διάφορες εγκεφαλικές περιοχές με ποικίλες συχνότητες και εντάσεις. Το αποτέλεσμα ήταν ίδιο, λιγότερο ή περισσότερο. Ανάλογα με τον ερεθισμό ήταν και το αίσθημα ευφορίας που προξενούσε. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια η παρατήρηση αυτή μπήκε πλέον σε θεραπευτική εφαρμογή για διάφορες ψυχιατρικές παθήσεις και ιδιαίτερα, για την μείζονα κατάθλιψη. Μάλιστα, κατασκευαστήκαν ειδικά μηχανήματα με ειδικά τροποποιημένα πηνία για τον διακρανικό μαγνητικό ερεθισμό.
Πλέον, η εφαρμογή αυτή έχει πανευρωπαϊκό χαρακτήρα και έχει καθιερωθεί ανάμεσα στις βασικές θεραπείες της κατάθλιψης. Πάλι, όμως, από τύχη και εξετάζοντας αυτή την φορά παιδιά και εφήβους με διανοητικές καθυστερήσεις και μαθησιακές διαταραχές, δόθηκε η πρώτη σηματοδότηση μιας ευεργετικής δράσης και σε αυτά τα περιστατικά.
Λόγω του ανώδυνου και αναίμακτου της θεραπείας και παράλληλα, εξαιτίας του εύκολου τρόπου εφαρμογής, η αγωγή επεκτάθηκε και σε παιδιά με αυτιστικές διαταραχές και συμπεριφορές, όπου αποδείχθηκε ότι έχει επίσης ευεργετικά αποτελέσματα.
Μάλιστα, μια ομάδα επιστημόνων από την Αυστραλία προχώρησε λίγο παραπέρα και είδε αν έχει μια ανάλογη δράση και σε ανθρώπους υγιείς χωρίς κανένα πρόβλημα. Χωρίς να αποτελέσει έκπληξη για τους ειδικούς, πιστοποιήθηκε ότι ερεθίζοντας με τον μαγνητικό διακρανικό ερεθισμό το επικρατών μέρος του ημισφαίριου του εγκεφάλου, οι έξυπνοι γίνονται εξυπνότεροι.
Στην ουσία, πρόκειται για μια επανάσταση στην θεραπεία ψυχιατρικών και νευρολογικών παθήσεων, η οποία βρίσκεται στην αρχή της εξέλιξης της. Μπαίνουμε πλέον στην εποχή που θα μπορούμε όχι μόνο να βελτιώνουμε, αλλά, και να θεραπεύουμε ολοκληρωτικά, ακόμη και να προλαμβάνουμε, ψυχιατρικές διαταραχές χωρίς φάρμακα. ‘Ένα πράγμα ιδιαίτερα τολμηρό, που έως τώρα δεν το έβρισκε κανείς, ούτε και στα επιστημονικά κόμικς.
Βέβαια, αυτό έχει ήδη αρχίσει και θα έχει μεγάλη εξέλιξη, που θα ήταν ακόμη μεγαλύτερη, αν δεν υπήρχε το πρόβλημα του υψηλού οικονομικού κόστους των μηχανημάτων που χρησιμοποιούνται για την μέθοδο αυτή.


Η ΔΥΣΟΣΜΙΑ ΤΟΥ ΣΤΟΜΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΒΑΣΑΝΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΑΥΤΟ. ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ Η ΛΥΣΗ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΗ.
Το πόσο σκληρή μπορεί να είναι η δυσοσμία, το ξέρουμε εμείς οι Έλληνες από τη μυθολογία. Όταν θύμωσε η Αφροδίτη με τις γυναίκες του νησιού, που δεν περιποιούνταν τα ιερά της, της προίκισε όλες με μια κακοσμία στόματος.
Το αποτέλεσμα ήταν οι άνδρες τους να τις απαρνηθούν και να καταφύγουν σε Θρακιώτισσες σκλάβες. Μετά από αυτό οι Λήμνιες σκότωσαν όλους τους άνδρες, εκτός από έναν, που πρόλαβε και τον γλίτωσε η κόρη του, τον Θώα.
Πέρα από το θεϊκό θυμό, το ίδιο, όμως, κακή κακοσμία προκαλούν και οι κύστες στην εγκεφαλική περιοχή του κρανιολάρυγγα, όπως έχουν δείξει τελευταία οι μαγνητικές τομογραφίες. Πρόκειται για τις λεγόμενες κύστες Θόργολντς, από το όνομα Πολωνογερμανού γιατρού, που πρώτος τις ανέφερε στα μέσα του προπερασμένου αιώνα.
Μάλιστα, τακτικά αυτές οι κύστες παρουσιάζονται στη νεαρή ηλικία και μετά από στομαχική δυσανεξία, αυξάνει η ένταση της δυσοσμίας, δημιουργώντας έντονα ψυχιατρικά προβλήματα και κυρίως, ψυχαναγκασμούς, κοινωνική φοβία, απομόνωση.
Στις περιπτώσεις, λοιπόν, που έχουμε δυσοσμία, όπου δεν μπορούμε να εντοπίσουμε την προέλευσή της και τη θεραπεία της, καλό θα είναι να γίνεται μια νευροακτινολογική εξέταση με στόχο την εντόπιση των κύστεων Θόργολντς και την αντιμετώπισή τους. Είναι απαραίτητο, ιδιαίτερα όταν η δυσοσμία είναι έντονη.


Τον 7ο αι. π.Χ. μπορούσαν ήδη οι Αρχαίοι Έλληνες στην Σαμοθράκη να έχουν ψυχοθεραπευτικές διαδικασίες εφάμιλλες των σημερινών. Κατά τον Πλάτωνα, το τελευταίο στάδιο της μύησης των Καβειρίων μυστηρίων ήταν η μύηση προς τον Θεό, δηλαδή, κάτι παρόμοιο που διδάσκει και η χριστιανική θρησκεία. Ο Ηράκλειτος δίνει, όμως, και μια άλλη διάσταση σε αυτά τα μυστήρια, που λάμβαναν χώρα στο νησί της Σαμοθράκης πολλούς αιώνες πολύ πριν γεννηθεί ο Χριστός και τα χαρακτηρίζει «άκεα», δηλαδή, θεραπευτικά και ιδιαίτερα ψυχοθεραπευτικά.
Χωρίς αμφιβολία τα μυστήρια αυτά είχαν έναν χαρακτήρα εκπαιδευτικό, όπου ο μυημένος περνούσε μέσα εισερχόμενος κάτω από εποπτεία σε νέες κοσμογονικές ιδέες σχετικά με την λειτουργία ζωής, έρωτα και θανάτου.
Βέβαια, το κοινό όπως πάντα είναι διαφορετικό και όταν προσφέρεται τέτοιου είδους γνώση πάρα πολλοί κατανοούν λάθος το περιεχόμενο αυτής της εισαγωγής της μύησης.
Και μέσα από τις τελετουργίες, καθώς, επίσης, και όλα εκείνα τα σχήματα και τις καταστάσεις που χρειάζεται, προκειμένου κανένας να λάβει μέρος σε μια τέτοια συζήτηση, υπάρχει η παραποίηση αυτών των οποίων λέγονται ή εκτίθενται. Έτσι, γίνονται δεισιδαιμονίες που δηλητηριάζουν το περιεχόμενο και τον σκοπό της μύησης ή εν προκειμένου, της θεραπείας.
Στα Καβείρια μυστήρια οι σκεπτόμενοι κατανοούσαν το περιεχόμενο της μύησης και χωρίς να έχουν ανάγκη να περιβάλλονται από δεισιδαιμονίες ή άλλες ψυχαναγκαστικές διαταραχές. Αυτό ήταν ένα «προνόμιο» των λιγότερο σκεπτόμενων απλοϊκών ανθρώπων, όπου σε κάθε συνάθροιση βρίσκονταν και αυτοί εκεί.
Τα Καβείρια μυστήρια ήταν μια διεξαγωγή αμιγώς ψυχοθεραπευτική, με την τάση του Έλληνα να κατανοήσει τον κόσμο λογικά. Αυτό αργότερα επί αιώνες κράτησε μέχρι και τις μέρες μας, όπου η τάση του λαού μας παραμένει με αμείωτο ενδιαφέρον προς την ορθολογιστική και λογική κατανόηση του κόσμου. Μην ξεχνάμε ότι και σε όλα τα μεγάλα Πανεπιστήμια του Δυτικού κόσμου ο όρος «λογική», «λόγος» όπως ακριβώς ονομαζόταν τότε και στα Καβείρεια μυστήρια, λόγος εξακολουθεί να αναλύεται και να υπάρχει σήμερα.
Εάν κανένας τα διδαχτεί με προσοχή και τα αναλύσει με τις σημερινές διαδικασίες ψυχοθεραπευτικών τάσεων και σχολών ελάχιστες διαφορές δια τον τελικό στόχο. Βλέπουμε, δηλαδή, με όλη την τεχνολογική δυνατότητα των ημερών μας και με όλες τις πανεπιστημιακές εργασίες χιλιετιών ότι αρχίσαμε και τελειώνουμε κάτι που οι απλοϊκοί Έλληνες τότε ήδη είχαν ανακαλύψει και ολοκληρώσει. Δηλαδή, την αντιμετώπιση του κόσμου λογικά.


Κάποτε, πριν από πολλά χρόνια βρέθηκα σε ένα νοσοκομείο της Αβάνας, την εποχή που το εμπάργκο ήταν στην πλήρη άνθισή του. Σε αυτήν την ομολογουμένως μικρή και άκρως φτωχή και από το εμπάργκο πολύ πιο άσχημα τροφοδοτούμενη χώρα ήταν ένας τεράστιος άθλος να βρεθεί ιατροτεχνικό υλικό προκειμένου τα νοσοκομεία να έχουν μια ομαλή λειτουργία.
Ως εκ τούτου, τότε βρέθηκε σαν μια λύση εάν οι τρεις από τις πέντε ακτινογραφίες που θα παράγγελνε ένας γιατρός δεν ήταν παθολογικές, θα είχε αντίκτυπο στην ικανότητα του και θα αντιμετώπιζε πειθαρχικές ποινές. Δόξα το Θεώ, εδώ δεν έχουμε τέτοια προβλήματα.
Ως εκ τούτου, κάθε γιατρός μπορεί να κάνει άνετα την δουλειά του παραγγέλνοντας όλα αυτά τα υλικά που χρειάζεται για το καλό των ασθενών του. Υπάρχει, όμως, μια σχιζοφρενική κατάσταση, που πρόκειται να οξυνθεί έντονα τους επόμενους μήνες.
Πρόκειται για ένα έλλειμμα 500 εκατομμυρίων ευρώ, που το ίδιο το Δημόσιο χρωστάει στον εαυτό του, σε ότι αφορά έξοδα περίθαλψης δημοσίων υπαλλήλων και δεν πληρώνεται, με αποτέλεσμα να μην λειτουργούν τα νοσοκομεία. Βέβαια, υπάρχουν και άλλα τεσσεράμισι δισεκατομμύρια ευρώ με οφειλές προς τρίτους και κυρίως, προμηθευτές, που οδηγούν σε τεράστια δυσλειτουργία λόγω αδυναμίας παράδοσης των υλικών από τρίτους προς τα νοσοκομεία.
Όσο και αν ακούγεται περίεργο, οι μεγάλες καθυστερήσεις πληρωμής και αποπληρωμής των χρεών του δημοσίου προς τους προμηθευτές οδηγεί σε ένα λειτουργικό αδιέξοδο υποχρεωτικό, γιατί οι εταιρείες που παραδίνουν τα αναλώσιμα στο δημόσιο δεν πληρώνουν προς τους εξωτερικούς προμηθευτές, με αποτέλεσμα ο φαύλος κύκλος να οδηγήσει σε λειτουργική αδυναμία.
Είναι μια έκφραση της ελληνικής νοοτροπίας της προχειρότητας και της αίσθησης ότι όλα μπορούν να τελειώσουν την τελευταία στιγμή.


ΠΑΝΤΟΤΕ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΘΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΤΟΥΣ ΤΙΣ ΖΩΕΣ, ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ Ο ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ ΚΑΙ ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΟΝΤΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ
Η διαφορά και ο κύκλος τριγύρω από την έννοια της ιδιοκτησίας και των ομοίων είναι κάτι που συντηρεί την ανθρώπινη ζωή, προκειμένου να της δώσει ενέργεια να συνεχίσει την ύπαρξή της. Χαρακτηριστική περίπτωση είναι και το ποδόσφαιρο. Η μία ομάδα αντιτίθεται της άλλης και οι ομάδες της ίδιας γειτονιάς είναι μεγαλύτεροι εχθροί μεταξύ τους, όπου γίνονται και οι πλέον μεγάλες ακρότητες, τα λεγόμενα τοπικά ντέρμπι.
Χαρακτηριστικό αυτής της ψυχολογικής αντίθεσης και όμως, ιδιαίτερα έντονο είναι η αντιπαράθεση των ομάδων Ατλέντικο και Ρεάλ Μαδρίτης. Πρόκειται για δύο ομάδες της πρωτεύουσας της Μαδρίτης της Ισπανίας, οι οποίες δεν απέχουν πολύ μεταξύ τους και πολλές φορές άνθρωποι της ιδίας οικογένειας είναι οπαδοί της μίας ή της άλλης. Και, όμως, υπάρχει μια ατελείωτη εχθρότητα ανάμεσα στους οπαδούς των ομάδων, όπου το κύριο αντικείμενο της διεκδίκησης τους για την ορθότητα της υποστήριξης τους είναι ποιος είναι πιο πολύ φραγκικός και δεξιός.
Πριν από πολλά χρόνια η ομάδα Ατλέντικο της Μαδρίτης, υποστηριζόμενη από την αεροπορία του Φράγκου, ευνοούμενη έκανε ένα άλμα από την Β’ στην Α’ Εθνική και έγινε αντίπαλος της Ρεάλ. Αυτό για τους οπαδούς δεν ήταν αρκετό, που διεκδικούσαν την πρώτη θέση έναντι της Ισπανικής Βασίλισσας του ποδοσφαίρου προβάλλοντας σαν μεγαλύτερο εχέγγυο την εμπιστοσύνη τους και την αφοσίωση τους στο φραγκικό καθεστώς. Βέβαια, για λόγους πολιτικής ισορροπίας πάντοτε ο κάθε ένας ηγέτης, ηγεμόνας ή ακόμη δικτάτορας, πηγαίνει στον χώρο αυτό, όπου υπάρχουν οι πολυπληθέστεροι αντιπρόσωποι.
Έτσι, λοιπόν, η προτίμηση στην ζυγαριά του φράγκου έγερνε πάντοτε προς το πλευρό της Ρεάλ. Αν και τα χρόνια πέρασαν και ο Φράγκο πέθανε, οι διαμάχες συνεχίζουν να υφίστανται και στα μεγάλα ντέρμπι (ένα από αυτά έγινε προχθές) ανάμεσα στις δύο ομάδες. Αυτό που κυριάρχησε στις κερκίδες, και ήταν η αιτία του καυγά, είναι ποια ομάδα έχει περισσότερο νομιμοφροσύνη απέναντι στο παλιό καθεστώς.
Εδώ, επιβεβαιώνεται η ψυχολογική αρχή, πως σημασία δεν έχει το δυναμικό ή η αντοχή της σκέψης, αλλά, κυρίως η αντίφαση του διαφορετικού.
Βλέπουμε για άλλη μια φορά το ποδόσφαιρο να δίνει ένα ακόμη ουσιώδες ψυχολογικό μάθημα για την σύγχρονη κατάσταση για πράγματα που σε νηφάλιες καταστάσεις δεν θεωρούνται καν φυσιολογικά.


ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΒΗΤΙΚΗΣ ΕΓΚΕΦΑΛΟΠΑΘΕΙΑΣ.
Πάνω από δύο εκατομμύρια εκτιμώνται οι διαβητικοί στην Ελλάδα. Πρόκειται για έναν τεράστιο αριθμό, ο οποίος κάθε μέρα απαιτεί τεράστια έξοδα σε φάρμακα, ταλαιπωρία ασθενών και ενασχόληση γιατρών. Σύμφωνα με τα νέα στατιστικά στοιχεία το 5% έως 10% των ανθρώπων αυτών πάσχουν από διαβήτη τύπου Ι, τον λεγόμενο κληρονομικό ή νεανικό διαβήτη.
Πρόκειται για την μορφή του διαβήτη που επηρεάζει τόσο το κεντρικό, όσο και το περιφερικό νευρικό σύστημα δημιουργώντας τις λεγόμενες διαβητικές εγκεφαλοπάθειες και πολυνευροπάθειες.
Στην πρώτη περίπτωση σημαίνει ότι καταστρέφει ουσιαστικές λειτουργίες του εγκεφάλου, ενώ στην δεύτερη περίπτωση ταλαιπωρεί αφάνταστα τους ασθενείς με κράμπες, μουδιάσματα στα πόδια και αδυναμία βαδίσματος.
Όσον αφορά τον νεανικό διαβήτη, για άγνωστο λόγο το ανοσοποιητικό σύστημα (η άμυνα του οργανισμού) καταστρέφει τα Β-κύτταρα του παγκρέατος, που παράγουν ινσουλίνη και ρυθμίζουν την γλυκόζη του αίματος.
Έτσι, λοιπόν, το πάγκρεας αδυνατεί να παράγει ινσουλίνη. Άτομα που δεν έχουν αρκετή ινσουλίνη πρέπει να την πάρουν από έξω, έτσι που να μπορούν να ανταποκριθούν στις καθημερινές τους ανάγκες. Και αυτό ή με ενέσιμη μορφή ή από το στόμα. Στον νεανικό διαβήτη χρειάζεται άμεση δράση της ινσουλίνης και για αυτόν το λόγο κατά κανόνα λαμβάνεται ενέσιμα.
Φανταστείτε, λοιπόν, μωρά παιδιά σε πολύ μικρή ηλικία να έχουν αυτό το θέμα του τρυπήματος σε καθημερινή βάση. Αλλάζει τελείως την ψυχολογία και την στάση απέναντι στην ζωή.
Τελευταία η παραγωγή της ινσουλίνης Glulisine έρχεται να λύσει ένα από τα ουσιαστικά προβλήματα του καθημερινού τρυπήματος. Σε αυτήν την ουσία οι ασθενείς έχουν την δυνατότητα πριν το γεύμα ή 15 λεπτά αμέσως μετά το γεύμα, πριν έχουν την μεγάλη άνοδο της απαίτησης για γλυκόζη, να έχουν μια δράση παρόμοια με αυτήν, έτσι που να προφυλάσεται ο διαβητικός από τις συνέπειες της έλλειψης της ινσουλίνης.
Πρόκειται για μια ουσιαστική ανακάλυψη και μία φαρμακευτική τοποθέτηση αν αναλογισθεί κανένας ότι 70 με 80 χιλιάδες νέα παιδιά προστίθενται σε αυτά με τον νεανικό διαβήτη τύπου 1 ετησίως. Ακόμα και σε χώρες που ο νεανικός διαβήτης ήταν σχεδόν άγνωστος όπως είναι η Κρήτη, έχουνε γίνει παρατηρήσεις, αναφέρομαι και στην τελευταία παρατήρηση που δημοσιεύτηκε και σε εφημερίδα της Νέας Υόρκης του γιατρού Σταγουράκη, όπου πλέον πολλά παιδιά παρουσιάζουν νεανικό διαβήτη λόγω της αλλαγμένης διατροφής στην πατρίδα της παραδοσιακής μεσογειακής διατροφής. Όπως και να είναι, χαιρετίζεται ένα γεγονός της ανακάλυψης μίας νέας ουσίας που βοηθάει πολύ στην κατεύθυνση αυτή με την ελπίδα ότι αυτό δεν θα μειώσει τις προσπάθειες των διαβητικών και για διαιτολογική συμπεριφορά ανάλογη για την πάθησή τους.


Η ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΕ ΜΥΘΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΕΛΛΕΙΨΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ ΜΥΣΤΙΚΙΣΜΟ.
ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΕΡΓΚΕΝΕΚΟΝ.

Αυτές τις μέρες στη γειτονική Τουρκία γίνεται μια μεγάλη δίκη και πολλές δεκάδες κατηγορουμένων, όλοι μέλη της παρακρατικής οργάνωσης Εργκένεκον. Πρόκειται για την οργάνωση που τον Σεπτέμβριο του 1955 εκτέλεσε, μετά από ξένη οργάνωση, το πογκρόμ εναντίον των Ελλήνων της Πόλης, δίνοντας ένα τελειωτικό χτύπημα στον Ελληνισμό της περιοχής. Τα μέλη της οργάνωσης δεν δικάζονται τώρα βέβαια για τις ενέργειες του 1955 στην Κωνσταντινούπολη.
Το κατηγορητήριο αναφέρεται αυτή τη φορά σε αμιγείς ενδοτουρκικές υποθέσεις (δολοφονίες, συνωμοσίες, απόπειρα πραξικοπήματος κλπ). Η δίκη είναι μια απόπειρα δημιουργίας νέας πολιτικής τάξης στην Τουρκία, προκειμένου με ένα νέο διοικητικό σχήμα να έρθει πιο κοντά στην Ευρώπη. Το ιστορικό ενδιαφέρον δεν είναι ιδιαίτερο. Πρόκειται για ένα συνηθισμένο σκηνικό με γνωστή αφετηρία, διαδρομή και τέλος.
Το ενδιαφέρον είναι το ψυχιατρικό υπόβαθρο. Η όλη ιδεολογική γραμμή της οργάνωσης βασίζεται σε μια χιλιοειπωμένη και παιγμένη έκδοση της ιδεοληψίας του παντουρκισμού, παρόμοιας με τον πανγερμανισμό, πανισπανισμό κλπ. Βασίζεται στην εθνική οικουμενικότητα των Τούρκων, οι οποίοι φέρονται ως απευθείας εξωγήινοι απόγονοι του Σείριο, με επίγεια αφετηρία την έρημο Γκόμπι στην Τουρκία. Η μυθοπλασία του ισχυρισμού μοιάζει απόλυτα με τον προβαλλόμενο ισχυρισμό της «ομάδας Ε».
Όλα αυτά, βέβαια, απασχολούν αυτούς που θέλουν ή πρέπει να απασχολούνται με αυτά τα θέματα. Το αληθινά ενδιαφέρον σημείο βασίζεται στην παρατήρηση της απόλυτης ομοιότητας των μύθων.
Φαίνεται πως ο ιδεοψυχαναγκασμός της ανάγκης ενός μυθολογικού κινήτρου για τις ομάδες αυτές είναι απαραίτητος. Η ψυχιατρική παρατήρηση είναι ότι στον επιβεβαιωμένο ιδεοληπτικό ψυχαναγκασμό υπάρχει παντελής έλλειψη φαντασίας, που χαρακτηρίζει τις ψυχώσεις. Για αυτό και το ψυχωτικό υλικό είναι πανομοιότυπο και δανεικό.
Βέβαια, αυτό είναι μέχρι ένα όριο και σίγουρο για την λειτουργία του.

ΕΘΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΕΛΘΟΝ


ΟΤΙ ΣΥΝΗΘΙΖΟΥΜΕ ΝΑ ΜΑΣ ΦΕΡΝΕΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΗ, ΞΕΚΙΝΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΤΡΑΥΜΑ Ή ΜΙΑ ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ
Τρία είναι τα βασικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν έναν εθισμό: ένα τραύμα, μία αγχογόνος κατάσταση, κάποια απογοήτευση σε πρώιμες επαφές, μας έκαναν να νιώσουμε μικροί, άσχημα και η ζωή να μας φανεί αναξιόπιστη, προκειμένου να επενδύσουμε σε αυτή συναισθηματικά και ψυχικά.
Έτσι, λοιπόν, αυτές οι πρώτες επαφές με την ζωή, οι πρώτες εντυπώσεις διαμορφώνουν την συμπεριφορά μας και όταν ενηλικιωνόμαστε. Όπου δεν τα καταφέρνουμε και αναπτύσσεται ένα δυναμικό σύγκρουσης, τότε καταφεύγουμε σε μια «πλάγια» κατάσταση, που δίνει διέξοδο στις εσωτερικές μας πιέσεις.
Εάν αυτό ξεφύγει, τότε πλέον φτάνουμε στην υπερβολή και στον εθισμό που μπορεί να πάρει μορφή επαναλαμβανόμενης ψυχαναγκαστικής συμπεριφοράς. Έτσι, λοιπόν, εξηγείται το «κόλλημα» σε αλκοόλ, τσιγάρο, γυμναστήριο, τηλεόραση, ηλεκτρονικά παιχνίδια, φαγητό, ναρκωτικά, περίεργο σεξ κ.τ.λ.
Εδώ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πολύ τακτικά, όσο συνεχίζεται αυτή η ψυχαναγκαστική συμπεριφορά, συγκεντρώνεται από τελετουργικές συνήθειες, κινήσεις, ντύσιμο, πιάσιμο της τράπουλας, συναναστροφές με ανθρώπους με έναν τρόπο που να δίνουν την ψευδαίσθηση της ικανοποίησης, ανεξαρτησίας και πληρότητας. Με αυτόν τον τρόπο η παθολογική εξάρτηση συγκαλύπτει τα βαθύτερα ψυχολογικά τραύματα και αδιέξοδα.
Ο καθένας από εμάς έχει τον δικό του εθισμό, που αναφέρεται στην ξεχωριστή δική του προηγούμενη ζωή, που τον οδήγησε σε αυτόν. Άρα, σε όλους εμάς η θεραπεία του εθισμού είναι εξατομικευμένη.


Το πάρκινσον και οι παρκινσιονικές διαταραχές είναι πεποίθηση ότι είναι μια ασθένεια των ηλικιωμένων και πράγματι, ένα πολύ μεγάλο ποσοστό εμφανίζεται μετά τα 65 με χαρακτηριστικά συμπτώματα, όπως είναι το διακοπτόμενο και δύσκολο βάδισμα, η έλλειψη ευπλασίας στις κινήσεις, ο τρόμος των χειρών ή το ανέκφραστο του προσώπου και η υπερλειτουργεία των σμηγματογόνων αδένων.
Βέβαια, όλα αυτά είναι μια εικόνα συνηθισμένη σε αυτήν την ηλικία και όλοι οι γιατροί που θα το διαπιστώσουν αρχίζουν άμεσα μια αγωγή με τα λεγόμενα αντιπαρκινσιονικά φάρμακα και συνεδρίες φυσικοθεραπείας. Η αρρώστια εξελίσσεται ανάλογα με την αγωγή αργά, προοδευτικά, ανεβαίνουν τα συμπτώματα και πρέπει ο ασθενής να προσαρμόζεται στην νέα κατάσταση.
Αρκετές φορές δε, όταν τα πράγματα οδηγούνται σε αδιέξοδο, υπάρχει και η λύση των στερεοτακτικών επεμβάσεων. Γενικά, το πάρκινσον είναι ένα πρόβλημα-ασθένεια της τρίτης ηλικίας και μέχρι τώρα αντιμετωπιζόταν έτσι.
Σε μερικές κληρονομικές μορφές, καθώς, και σε περιπτώσεις δηλητηριάσεων με χρήση τοξικών ουσιών ή διάφορων ρύπων, καθώς, επίσης, και σε κληρονομικές περιπτώσεις εμφανίζεται το λεγόμενο νεανικό ή ιδιοπαθές πάρκινσον. Πρόκειται για μια εξωπυραμιδική διαταραχή, διαφέρει, όμως, από το πάρκινσον των ηλικιωμένων στο ότι προσβάλλει νέους ανθρώπους και ασυμμετρικά.
Από την μια πλευρά του σώματος τα άκρα και το ήμισυ του προσώπου εμφανίζουν πιο έντονη παρκινσιονική συμπτωματολογία από την άλλη πλευρά. Στην περίπτωση του νεανικού ή ιδιοπαθούς πάρκινσον, η ανάγκη της έγκαιρης διάγνωσης και της άμεσης θεραπείας είναι απολύτως απαραίτητη, διότι, σε αντίθεση με το πάρκινσον των ηλικιωμένων, είναι πιο γρήγορη η συμπτωματολογία τους.
Η τακτικότερη εμφάνισή του τον τελευταίο καιρό αποδίδεται στο έντονο κοινωνικό στρες, στην μεγάλη κοινωνική πίεση και στις διαφοροποιημένες συνθήκες ζωής και διατροφής.
Παρ’ όλες τις νέες θεραπευτικές μεθόδους, μεταξύ των οποίων και ο μαγνητικός εν τω βάθει ερεθισμός, παρατηρείται στο νεανικό πάρκινσον ουσιαστική βελτίωση πολύ σπάνια. Κλινικά, επιδιώκεται κατά πρώτο λόγο η παρεμπόδιση εξέλιξης της νόσου και η σταθεροποίηση της κλινικής εικόνας.
Μετά από αυτό, βέβαια, είναι αναγκαίος ένας εκτενής βιοχημικός και νευρολοφυσιολογικός έλεγχος, προκειμένου να εκτιμηθεί η έκταση και η ένταση της βλάβης, ώστε να τύχει της ανάλογης αντιμετώπισης.


ΟΠΟΙΟΣ ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΠΟΛΥ ΤΡΩΕΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΚΑΙ ΛΙΓΟΤΕΡΑ
Η πείνα στον τρίτο κόσμο και η έλλειψη ποιοτικών τροφίμων και ποσότητας τροφίμων, όπως και η κατανάλωση, έχει μειωθεί ουσιαστικά. Σε αντίθεση, έχουν αυξηθεί οι τιμές των τροφίμων και η κακή ποιότητα.
Έτσι, λοιπόν, οι άνθρωποι εκεί, ενώ παράγουν το 40% της παγκόσμιας παραγωγής, οι ίδιοι δεν μπορούν να βρουν τα τρόφιμα τα οποία παράγουν, πεινούν και είναι σε καθεστώς ανάγκης. Η φτώχεια τους οδηγεί σε απώλεια της γης τους από ντόπιες και ξένες εταιρείες, καθώς, επίσης, και χειροτέρευση της ποιότητας παραγωγής, που πρώτα από όλα προσβάλλουν τους ίδιους, γιατί μειώνονται οι εξαγωγές και τα εισοδήματά τους.
Στην κυριολεξία από την δεκαετία του ‘80 και μετά η παραγωγή τροφίμων στον τρίτο κόσμο πέρασε στα χέρια πολυεθνικών εταιρειών, οι οποίες διοικητικά όχι μόνο δεν έχουν καμία σχέση με τον τόπο παραγωγής, αλλά, στην ουσία διοικούν ή επηρεάζουν την κυβερνητική των εκεί καθεστώτων.
Τελικά, τα τρόφιμα η παραγωγή η συσκευασία η αποθήκευση τους και η διαχείριση τους γενικά είναι ένα από τα ισχυρότερα όπλα της φιλελεύθερης οικονομίας στην κοινωνική διαχείριση και στην μεθόδευση διοίκησης και εκποίησης του εθνικού πλούτου χωρών του τρίτου κόσμου.
Εάν δεν βρεθεί μια διέξοδος στο θέμα αυτό, η σύγκρουση θα είναι αναπόφευκτη, διότι η πείνα και η καταπίεση και η απώλεια κάθε προοπτικής οδηγεί στην κρίση βίας.


Έχουμε συνηθίσει μέχρι στιγμής όταν μιλάμε για έλλειψη τροφίμων, υποσιτισμό ή πείνα να φανταζόμαστε ότι έχουμε να κάνουμε πάντα με τον τρίτο κόσμο και τις φτωχές του χώρες. Πράγμα που, βεβαίως, αληθεύει, αλλά, η συχνή του αναφορά σαν παράδειγμα οδηγεί στο λανθασμένο συμπέρασμα πως το πρόβλημα της πείνας ή ο υποσιτισμός δεν αγγίζει τις χώρες του Βορρά.
Μια τέτοια άποψη είναι απόλυτα λανθασμένη και επιβεβαιώνεται με το παράδειγμα του ευρωπαϊκού Νότου, όπου πολλά εκατομμύρια πάσχουν από την λεγόμενη επιλεκτική ή «σιωπηλή» πείνα.
Πρόκειται για τις μορφές εκείνες υποσιτισμού, όπου λείπουν σημαντικές βιταμίνες, ιδίως αυτή που περιέχεται σε ακριβά τρόφιμα όπως η Α, ιχνοστοιχεία, σίδηρος και άλλα θρεπτικά συστατικά. Η κατάσταση αυτή οδηγεί πολύ τακτικά σε μορφές ψυχονευρολογικών νοσημάτων όπως άνοιες, πολυνευροπάθειες, δερματώσεις, μαλακά έλκη, κατάθλιψη ή ψυχώσεις.
Βέβαια, το πρόβλημα γίνεται ακόμη εντονότερο στον τρίτο κόσμο. Υπολογίζεται περίπου πως δύο με δυόμισι εκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη υποφέρουν από κόπωση, λήθαργο, απραξία και απάθεια, λόγω της απουσίας σιδήρου και των άλλων ιχνοστοιχείων και βιταμινών λόγω της φτωχικής διατροφής.
Μάλιστα, οικονομολόγοι του ΟΗΕ βρήκαν μια αλληλουχία μεταξύ μισθών και αύξησης, της λεγόμενης επιλεκτικής πείνας. Κάνοντας μετρήσεις στην Βραζιλία πιστοποίησαν ότι οι μικρές αυξήσεις της τάξης του 1% σε πληθωρισμούς 7 με 8 % αυξάνουν την επιλεκτική πείνα στο 3 με 4%. Άρα, βλέπουμε ότι το σύνδρομο της φτώχειας που χτυπά Βορρά και Νότο επηρεάζει το ίδιο, αλλά σε διαφορετικό βαθμό, τα δύο ημισφαίρια. Συνεπώς, η λύση που πρέπει να βρεθεί πρέπει να είναι κοινή και για τους δύο.

ΦΤΩΧΕΙΑ ΚΑΙ ΤΡΟΦΙΜΑ


ΤΟ ΕΠΙΣΙΤΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΧΕΙ ΒΑΣΗ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΦΤΩΧΕΙΑ
Περήφανοι οι Κινέζοι παρουσιάζουν νέες στατιστικές ισχυριζόμενοι ότι ο μέσος Κινέζος λαμβάνει περίπου 30% περισσότερες θερμίδες ημερησίως από ότι πριν 20 χρόνια. Πέρα από αυτό παραμένει ο ισχυρισμός ότι τα τελευταία χρόνια μετά το 2000 έχουν μειωθεί οι υποσιτιζόμενοι στην Κίνα κατά 20 εκατομμύρια. Βέβαια, δεν αναφέρει πόσες εκατοντάδες εκατομμύρια υποσιτίζονται ακόμη.
Εκείνο που είναι, όμως, σίγουρο είναι ότι έχουμε 45 εκατομμύρια υποσιτιζόμενους πολίτες και στην Ευρωπαϊκή ένωση. Αυτό είναι πάρα πολύ αξιοπερίεργο, λόγω του ότι το 2000 η παγκόσμια παραγωγή τροφίμων έδειξε ότι διπλασιάζεται από ότι τα προηγούμενα χρόνια. Έχουμε, λοιπόν, το παράδοξο γεγονός ότι ενώ διπλασιάζονται οι ποσότητες των τροφίμων, αυξάνονται ραγδαία οι υποσιτιζόμενοι σε Βόρειο και Νότιο ημισφαίριο.
Αισίως πια υπολογίζεται ότι ο αριθμός των υποσιτιζόμενων αγγίζει το ένα δισεκατομμύριο ανθρώπων, δηλαδή, ο κάθε έκτος πολίτης στον πλανήτη πεινάει. Οι προβλέψεις απλών μαθηματικών πράξεων δείχνουν ότι αυτός ο αριθμός θα αυξηθεί ραγδαία με το που θα μπει στο παιχνίδι του αγοραστή και ο ινδικός πληθυσμός. Δηλαδή, μια οικονομία κάποιας χώρας, που ήδη είναι πυρηνική δύναμη, αναπτύσσεται ραγδαία και ακολουθεί το ευρωπαϊκό μοντέλο διατροφής.
Τελικά, όλα οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η ακρίβεια των τροφίμων σε συνδυασμό με τη υπάρχουσα φτώχεια είναι οι μεγάλες αιτίες του υποσιτισμού και πολλές ασθένειες είναι επακόλουθά του.
Εάν οι διεθνείς πολιτικοί οργανισμοί δεν φτάσουν σε ένα σημείο να λύσουν δραστικά αυτό το πρόβλημα, έστω και με τρόφιμα δευτέρας διαλογής, οι λιμοί και οι επιδημίες, καθώς, και τα κύματα από αρρώστιες από τον τρίτο προς τον δυτικό κόσμο θα εξαντληθούν έντονα. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι αυτό της φυματίωσης που παρουσιάζεται με παγκόσμια έξαρση.

ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΙΟΥΣ


Πετώντας ένα πτώμα οι Σπαρτιάτες μέσα στα μακρά τείχη, έφεραν τον λοιμό και την ήττα των Αθηναίων. Ψείρες φορτωμένες με βακτηρίδια μόλυναν τους στρατιώτες του Ναπολέοντα, οδηγώντας τους στην καταστροφική ήττα. Η πανώλη ήταν αυτή που ακολούθησε το δρόμο του μεταξιού από την Ασία για να έρθει να σαρώσει την Ευρώπη. Ακόμα και πρόσφατα, το 1992, ένα νοσοκομειακό μικρόβιο θέριζε στο νοσοκομείο του Μπράντφορντ της Αγγλίας τους ασθενείς, χωρίς να μπορεί να γίνει η ταυτοποίησή του.
Υπέθεταν πως είναι η γνωστή λετζιονέλα. Παρ’ όλα αυτά, όμως, δεν μπόρεσε να επαληθευθεί, γιατί το γενετικό υλικό δεν ήταν βακτηριακής υφής. Στο ηλεκτρονικό μικροσκόπιο φάνηκε ένα μόρφωμα με γεωμετρικά σχήματα, που έδειχνε ότι πρόκειται για ιό. Και πράγματι, αποδείχθηκε πως πρόκειται για μορφή ιού, που παραδόξως περιέχει και DNA και RNA.
Έτσι, ανατράπηκε η μέχρι τώρα θεωρία της «νεκρής χημείας», πως οι ιοί έχουν μόνο ένα από τα δύο βασικά οξέα και συνεπώς, δεν έχουν ζωή. Το ιοϊκό αυτό μόρφωμα, που αποκαλέστηκε από τους Γάλλους ερευνητές «Mamma», θεωρήθηκε ότι είναι ένα «εκφυλισμένο» σε ιό βακτηρίδιο, το οποίο, μάλιστα, σε συγκεκριμένη φάση προσβάλλεται και νοσεί από άλλα μικροπρωτεϊνικά σχήματα ιών. Δηλαδή, οι ιοί αρρωσταίνουν από ιούς.
Καταδείχθηκε, έτσι, πως οι ιοί έχουν ένα δικό τους οικοσύστημα, που αναπτύσσεται, δημιουργεί και συμβάλλει στη ζωή των υπολοίπων οικοσυστημάτων και κυρίως, σε περιπτώσεις νοσηρών εξελίξεων.
Αν αναλογισθεί κανείς με τις μέχρι τώρα γνώσεις ότι οι περισσότεροι άνθρωποι καταλήγουν στα νοσοκομεία από ιογενείς λοιμώξεις, τότε φαίνεται πως οι καινούριες αυτές παρατηρήσεις είναι το «εφαλτήριο» για ανακαλύψεις νέων σωτήριων θεραπειών.


Η πιο κατανοητή και αντιμετωπίσιμη κατάσταση είναι η ψυχογενής τύφλωση, κατά την οποία ο ασθενής βλέπει τα πάντα, αρνείται, όμως, να τα βιώσει. Η κατάσταση της ψυχογενούς τύφλωσης εμφανίζεται σε διάφορα νευροψυχιατρικά νοσήματα και χαρακτηρίζει την άμυνα του ατόμου να προστατευθεί από δυσάρεστες σε αυτό καταστάσεις.
Η οιδιπόδειος τύφλωση έχει το στοιχείο της αυτοτιμωρίας μέσα στην τραγωδία, όπου ο ήρωας τυφλώνεται για να μην βλέπει αυτό που έχει κάνει και ωστόσο, τον τραυματίζει και απογοητεύεται, όταν διαπιστώνει ότι βιωματικά εξακολουθεί να το αντιλαμβάνεται.
Η πολιτική, ασφαλώς, όταν παρουσιάζει μια εκούσια τυφλότητα, δεν είναι ούτε ψυχογενής, ούτε πολύ περισσότερο, τραγικής υφής, όπως οι δύο προηγούμενες. Σε αυτή την ομάδα λείπει παντελώς το στοιχείο της ευαισθησίας και κριτικής, ώστε πίσω από αυτό να έρχεται η τύφλωση σαν άμυνα ή αυτοτιμωρία.
Εμφανίζεται απλά σαν στοιχείο κοινωνικής αναλγησίας και αυτοτροφοδοτούμενης μισαλλοδοξίας για την διατήρηση προσωπικών κερδών και ωφελειών. Έτσι, λοιπόν, πρέπει να γίνει συνείδηση ότι στην πολιτική τύφλωση λείπει απόλυτα το βιωματικό στοιχείο και υπάρχει μόνο η σκοπιμότητα.


ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΠΕΡΝΑΝ ΜΙΑ ΟΞΕΙΑ ΚΡΙΣΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ.
ΑΥΤΗ Η ΚΡΙΣΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ ΠΑΡΑΣΥΡΕΙ ΜΑΖΙ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΥΡΩΠΑΙΟΥΣ.
Για να καταλάβουμε την κρίση ταυτότητας, μία σύγκριση μεταξύ Ελλήνων και Αλβανών μεταναστών είναι ιδανική. Οι Έλληνες πέρασαν από την Τουρκοκρατία στην ξενοκρατία χωρίς την μεσολάβηση καμίας αναγέννησης και κανενός διαφωτισμού. Και τα δύο αυτά πολιτιστικά ρεύματα έχουν λείψει παντελώς από το ιστορικό και αναπτυξιακό γίγνεσθαι του Ελληνικού Έθνους. Μια κίνηση αργότερα των διανοουμένων μέσα από τους κόλπους της αριστεράς ήταν περισσότερο κίνηση διαμαρτυρίας, παρά αριστερή ιδεολογία.
Έτσι, λοιπόν, μετά από την καταστροφή της Σμύρνης και τον εμφύλιο μαζικά ήρθαν τα μεταναστευτικά ρεύματα του Ελληνισμού προς Αμερική και Ευρώπη. Όταν πλέον η Ελλάδα έγινε επαρχία της Ευρώπης και, παρά τις πολιτισμικές της αντιλήψεις και διαφορές με τις κεντρικές χώρες της γηραιά ηπείρου, έγινε μια οντότητα, άρχισαν οι πρώην Έλληνες μετανάστες να υποδέχονται τους αλλοδαπούς μετανάστες μέσα από ένα βίωμα πληγωμένου ελληνισμού και την συνείδηση ότι δρούσαν σαν Ευρωπαίοι πολίτες άλλης, όμως, παιδείας και επικοινωνίας.
Δηλαδή, τους αντιμετώπιζαν με μια ακρωτηριασμένη ευρωπαϊκή ταυτότητα σε ένα κράτος κάτω από βαθειά αμερικανική ευρωπαϊκή επιρροή, διοικούμενο από επιλεγμένες ομάδες, που επηρεάζουν εκλογικά σώματα σε σαφώς κατευθυνόμενες αντιδράσεις. Μια ελληνική ταυτότητα με ψευδαίσθηση ανεξαρτησίας γίνεται αφετηρία μια σχιζοειδούς αντίληψης ότι εθνικές θυσίες, ορισμένες από την ομάδα επίλεκτων και επιλεγμένων προσώπων διακυβέρνησης, στηρίζουν μια άλλη ταυτότητα έναντι των ξένων.
Πρόκειται για μια ψυχολογική σύγκρουση, που γεννά ένα δυναμικό μη ελεγχόμενο από τις μεγάλες κοινωνικές μάζες, που για την καταπολέμησή του παίρνει ρατσιστικά ή παρανοϊκά χρώματα και οδηγεί σε ανούσιες συγκρούσεις. Το δίδαγμα είναι ότι δεν μπορεί να υπάρχει πρόβλημα ταυτότητας όταν καν δεν υφίσταται ταυτότητα.

Δημοφιλείς αναρτήσεις

 

© 2006 | Blogger Templates by GeckoandFly modified and converted to Blogger by Blogcrowds.