NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΟΥ ΠΕΦΤΟΥΝ ΣΕ ΑΜΟΚ ΣΧΕΔΙΑΖΟΥΝ ΤΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ
Πριν από δύο ημέρες κατεγράφησαν στις ειδήσεις πράξεις μεγάλης έντασης με ένα διπλό θανατηφόρο χτύπημα νεαρού άνδρα σε αμόκ. Δολοφόνησε την φίλη του με 8 μαχαιριές και αυτοκτόνησε ο ίδιος αυτοτραυματιζομένος με το ίδιο μαχαίρι επιτόπου. Γεγονός που δείχνει ότι στο έντονο πάθος είχε οπλιστεί το χέρι του με μια τεράστια δύναμη με τέτοια ένταση ώστε να μπορέσει να σκοτώσει τον ίδιο του τον εαυτό με μία μαχαιριά.
Αυτό το όλο γεγονός δίνει ακόμη μια τραγική περιγραφή για το προφίλ ατόμων σε κατάσταση αμόκ. Τα άτομα αυτά χαρακτηρίζονται από το γεγονός ότι σε κατάσταση σχεδόν επιληπτικής κρίσης πέφτουν σε μια οργισμένη αντίδραση χωρίς καμία ανασταλτική δραστηριότητα.
Όπως έχουν δείξει παλαιότερες εξετάσεις, τα άτομα αυτά έχουν ένα πρόβλημα στον προμετωπιαίο λοβό, έτσι ώστε να είναι κάτω από απόλυτη αδυναμία να ελέγξουν τις πράξεις τους. Η όλη κατάσταση μοιάζει σαν να μπαίνουν σε ένα τούνελ χωρίς καμία διέξοδο καθοδηγούμενοι από μια τυφλή οργή σε μια απόλυτη έκρηξη βίας.
Όπως δείχνουν οι ψυχολογικές έρευνες του παρελθόντος που ολοκληρώθηκαν τον τελευταίο καιρό, άτομα σε κατάσταση αμόκ σχεδιάζουν από χρόνια τις πράξεις του μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια και το τελετουργικό εκτέλεσης τους. Είναι «κολλημένοι» σε αυτές τις πράξεις και δεν μπορεί κανενός είδους θεραπεία μέχρι στιγμής να τους αποσπάσει από αυτές. Άλλωστε, τις κρύβουν οι ίδιοι πάρα πολύ καλά μέχρι την εκδήλωση τους. Ακόμη δε και μετά την εκδήλωση τους και την τυχόν θεραπεία, αναπτύσσουν εκ νέου κλιμακωτά τάσεις αμόκ, χωρίς να μπορεί να τα αντιληφθεί κανένας ειδικός γιατρός.
Τα άτομα αυτά προέρχονται κυρίως από κοινωνίες με στενά όρια, μικρές πόλεις ή γειτονιές με στενό επικοινωνιακό χαρακτήρα και νιώθουν προσβεβλημένα και ταπεινωμένα από το περιβάλλον για συγκεκριμένες πράξεις τους, που ίδιοι υπερεκτιμούν ή παρανοϊκά φαντάζονται. Έχουν την τάση να απομονώνονται, να επικοινωνούν πολύ σποραδικά με ομοίους τους ή, αν είναι νεότεροι, να ασχολούνται εντατικά με το ιντερνέτ και κυρίως, με όπλα ή με πράξεις βίας. Τα δύο τελευταία μπορεί να αρχίσουν σαν χαριτωμένες παιδικές ασχολίες και να ολοκληρωθούν σαν τελετουργικά ολοκληρωμένες φονικές πράξεις. Τα άτομα αυτά επηρεάζονται από τηλεοπτικές παρουσιάσεις ή ιδέες βίας παρομοίου χαρακτήρα ατόμων.
Για τον λόγο αυτό σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες έχει απαγορευτεί η παρουσίαση αυτών των γεγονότων και περιορίζονται απλώς μόνο στην αναγγελία της πράξης. Επειδή δε το σύνδρομο αυτό σαν ψυχοπαθολογικό προφίλ είναι χαρακτηριστικό λόγω της κοινωνικής απομόνωσης και της ιδιόρρυθμης συμπεριφοράς έχει κατονομαστεί σαν το σύνδρομο του «τρελού του χωριού.»
Θέλει πάρα πολύ μεγάλη προσοχή, όταν εντοπίζεται, και ακαριαία αντιμετώπιση για να αποφεύγονται τα χειρότερα. Εκείνο όμως που χρειάζεται οπωσδήποτε είναι η ανακοπή κάθε δημοσιότητας.