Η διαχείριση της καθημερινότητας με την προσπάθεια συνειδητοποίησης όλων των ατομικών καταστάσεων είναι το μέγιστο πρόβλημα του νεοέλληνα. Συνήθως αποτυγχάνει. Οι μοντέρνες κοινωνικές δομές στην Ελλάδα δεν επιτρέπουν την αναρρίχηση από κάτω προς τα πάνω. Εξαίρεση είναι αν αυτό γίνει παρασιτικά. Δηλαδή, κάποιος αδύναμος πλαισιώνει κάποιον ισχυρό με αμοιβαία ανταλλαγή εξυπηρετήσεων. Αν το ισοζύγιο είναι υπέρ του αδυνάμου και γίνει αντιληπτός είναι άκρως ευάλωτος. Δεν υπάρχει προηγούμενο στην ελληνική ιστορία που ο ισχυρός να έχει συγκατάβαση συμπόνια ή έστω ελάχιστη συγγνώμη για λάθη του αδύναμου που στρέφονται εις βάρος του. Σε τέτοιες καταστάσεις και σε ακραίες απορρίψεις στην ανθολογία των νεοελληνικών αντιδράσεων όπως μας έδειξε και η τελευταία εμπειρία έρχεται και η αυτοκτονία.

Η ΑΠΕΙΚΟΝΙΣΗ ΤΟΥ ΠΑΝΙΚΟΥ

Για τον πανικό δε χρειάζεται σήμερα να εξηγήσει κανείς πολλά. Πρόκειται για τη δυσάρεστη πραγματικότητα που συνοδεύει πλέον τον κάθε τρίτο έλληνα πολίτη. Με ή χωρίς συνειδητή αιτιολογία μεταβάλλει τους ανθρώπους σε κυνηγημένα ποντίκια που αναζητούν μια ασφαλή φωλιά, κατά κανόνα τα διάφορα εφημερεύοντα νοσοκομεία για πρώτη βοήθεια. Εκεί κατά κανόνα δίνεται ένα ηρεμιστικό (βενζοδιαζεπίνες) σε ενέσιμη μορφή που αναστέλλει το στρες του πανικού για κάποιες ώρες μαζί με την υπόδειξη να επισκεφθεί κάποιος ένα ψυχίατρο για την περαιτέρω θεραπεία. Η τακτική ανακύκλωση της όλης ιστορίας φέρνει έναν εθισμό πρώτα του ίδιου του ασθενή στις βενζοδιαζεπίνες και δεύτερο του ίδιου του προσωπικού του νοσοκομείου στους φοβισμένους επισκέπτες του.
Κι όμως ο πανικός είναι μια πολύ «αυστηρή» ασθένεια που ανταποκρίνεται σε μια εγκεφαλική δυσλειτουργία παρόμοια με αυτή της επιληψίας. Πολλοί μάλιστα τη θεωρούν μορφή της επιληψίας. Τέλος πάντων, το πιο δίκαιο είναι να θεωρήσουμε ότι είναι μια υπο-ομάδα εγκεφαλικών κρίσεων σε ιδιαίτερα ευαίσθητα άτομα σε συγκεκριμένες εγκεφαλικές περιοχές πρόκειται για την αμυγδαλή, τον ιππόκαμπο, και τον κροταφικό λοβό. Είναι δηλαδή οι περιοχές όπου εστιάζονται τα νευρωτονικά τόξα της μνήμης του θυμού και του πανικού.
Με τη βοήθεια της σύγχρονης ψηφιακής τεχνολογίας και τα υπερευαίσθητα ηλεκτρόδια καταγραφής που υπάρχουν μπορούμε με το εγκεφαλογράφημα να μετρήσουμε και να απεικονίσουμε τον πανικό (όπου κόκκινο πανικός).

Η απεικόνιση αυτή σε στυλ χαρτογράφησης βοηθά στην αναγνώριση μέτρηση και ένταση του πανικού. Δημιουργεί νέες θεραπευτικέ προϋποθέσεις και μια καλύτερη γενικά προσέγγιση του θέματος του πανικού. Επειδή αυτή η τεχνολογία είναι αναίμακτη ανώδυνη και σχετικά ανέξοδη ενδείκνυται η χαρτογράφηση του πανικού σε όλα εκείνα τα άτομα που έστω και για μι φορά έχουν αυτή τη δυσάρεστη ενόχληση. Βοηθά τα μέγιστα στη μελλοντική αντιμετώπισή της.

ΠΑΝΙΚΟΣ, Ο ΑΙΩΝΙΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ


















Η σύγχρονη καθημερινότητα έχει κάνει τον πανικό μόνιμο σύντροφο των σύγχρονων ανθρώπων. Ο πανικός φτάνει στο ανθρώπινο μυαλό από δύο δρόμους. Ο πρώτος, γνωστός σαν πανικός ύπαρξης, πιέζει τη λεπτή μεμβράνη που χωρίζει στον άνθρωπο το υποκείμενο με το αντικείμενο. Ο δεύτερος είναι ο πανικός της πνευματικής διαταραχής.

Παλαιά το πρόβλημα δεν ήταν τόσο οξύ και για αυτό ο άνθρωπος δεν έτρεχε τόσο πολύ σε ψυχιάτρους. Υπήρχε πολύ πιο ζωντανή η συνειδητοποίηση της προσωρινότητας της ζωής και του μοιραίου τέλους σαν μια φυσική ακολουθία. Οι σκέψεις αυτές αντιγράφονταν στον εγκέφαλο σαν υλικό και γίνονταν παραδοχές που διευκόλυναν την καθημερινότητα. Υπήρχε, λοιπόν, το μιμητικό αντίγραφο σε όλους τους εγκεφάλους, ότι βασικά τίποτε δεν καταστρέφεται, παρά αλλάζει μέσα σε ένα ολοκληρωμένο σύμπαν που περιέχει τη ζωή και το θάνατο.
Η πεποίθηση αυτή της συνέχειας εκτονώνει το φόρτο της αναμονής του αδιεξόδου του θανάτου και κάνει τη ζωή πιο όμορφη. Δυστυχώς, οι παραδοχές αυτές ξεπεράστηκαν και το καθημερινό στρες οξύνει την παθογένεια της ακτινοβολίας φθάνοντας έτσι σε ένα αδιέξοδο και μια κορύφωση του πανικού.
Η κορύφωση αυτή οδηγεί τον εγκέφαλο σε μόνιμες βλάβες που χρειάζονται θεραπεία. Έτσι, αρχίζουμε τη φαρμακευτική αγωγή για αυτό βλέπουμε τη συγκεκριμένη εποχή σχεδόν όλους, ακόμη και παιδιά, να κυκλοφορούν και να συμμετέχουν σε οποιαδήποτε κοινωνική κατάσταση με ένα κουτί ηρεμιστικά.

Η ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ

Ο φοβισμένος βιώνει ποιοτικά, σταθερά τα ίδια συναισθήματα. Διαστέλλονται οι κόρες των ματιών του, σφίγγουν τα σαγόνια του, συσπώνται οι μύες του, η καρδιά του χτυπά τρελά και ένα αίσθημα ατελείωτου πανικού τον οδηγεί σε μια αλόγιστη φυγή.
Η ένταση αυτή από μερικούς ξεπερνιέται με ένα χαμόγελο και άλλους τους οδηγεί σε παραλογισμό. Αυτή η «προσωπική» αντίδραση στην ένταση του φόβου και στο αίσθημα του πανικού ήταν ένα επιστημονικό αίνιγμα. Οι επιστήμονες που γνώριζαν τα εγκεφαλικά κυκλώματα, των οποίων ο ερεθισμός οδηγεί στο φόβο, θεράπευαν με τα ίδια ψυχοφάρμακα τις δυσλειτουργίες τους αγνοώντας την «εγκεφαλική» ιδιοσυγκρασία του καθενός ξεχωριστά. Τα αποτελέσματα αυτών των θεραπειών ήταν φτωχά έως αρνητικά. Ένα τέτοιο αρνητικό προϊόν είναι και η «ιατρογενής» εξάρτηση από τα ψυχοφάρμακα αυτά.
Νέες έρευνες ρίχνουν φως στις περιπτώσεις αυτές και αφήνουν ελπίδες για νέες θεραπευτικές δυνατότητες. Σε χαρτογραφήσεις εγκεφάλου που έγιναν σε ασθενείς με Σκλήρυνση Κατά Πλάκας αλλά και υγιείς, βρέθηκε ότι ο εγκέφαλος χρησιμοποιεί σταθερούς σχηματισμούς για να δημιουργήσει τον φόβο, όπως είναι η αμυγδαλή, ο ιππόκαμπος, ο υποθάλαμος, το στέλεχος, ο φλοιός κλπ.
Μια καινούρια όμως διαπίστωση φέρνει επανάσταση στην αντιμετώπιση του φόβου. Η διαπίστωση αυτή αφορά στην έντασή του, ως προς την οποία διαπιστώνεται συνειδητή άνοια. Δηλαδή, ενώ βιώνει κανείς τον φόβο, δεν έχει απόλυτη συνείδηση για αυτόν. Αυτή είναι και η αιτία των ανεξήγητων φοβιών που μας καταλαμβάνουν χωρίς να μπορούμε να τις ελέγξουμε.
Έτσι, λοιπόν, με τις νέες αυτές δυνατότητες ο σύγχρονος ψυχίατρος – νευροφυσιολόγος, καταγράφοντας και χαρτογραφώντας τον εγκέφαλο, μπορεί να «εκπαιδεύσει» τον ασθενή στην κατανόηση των φοβιών του, άρα και στην κατάργησή τους χωρίς την χρήση φαρμάκων.


"Και ο θάνατος έχει μια εμπορική αξία"
Ελβετός τραπεζίτης.

Τον τελευταίο καιρό σε κεντρική Ευρώπη και Αμερική ενεργοποιείται και δημιουργείται μια καινούρια αίρεση, αυτή των πιστών στην ευθανασία. Αρκετές σελίδες στο internet, αλλά και συχνές παρουσιάσεις στα ΜΜΕ δίνουν δημοσιότητα στο θέμα.
Προκύπτει το εξής ερώτημα: Πώς είναι δυνατή μια τέτοια πνευματική διαστροφή; Πώς είναι δυνατή η ενασχόληση με μια τέτοια παράκρουση;
Μια προσεκτικότερη ενασχόληση με αυτό το θέμα μας δίνει σχεδόν αμέσως την απάντηση. Ο κινητήριος μοχλός του μηχανισμού είναι η δημιουργία κέρδους, το «ιερό» κέρδος που πλέον έχει θεσμοποιηθεί σαν αυτοσκοπός ύπαρξης. Στην κοινωνία των ψηφιακά συντονισμένων ανθρώπων περνά και η υπεραξία του θανάτου στο σύγχρονο banking. Αυθόρμητα οδηγείται κανείς στο περίφημο σύνδρομο Μπίλυ Λομαν που απασχόλησε έντονα την ψυχιατρική σκέψη στις δεκαετίες ’50 και ’60.
Τότε εσυζητείτο έντονα από τους ψυχιάτρους αν πρέπει ο ήρωας του Άρθουρ Μίλερ στον «Θάνατο του εμποράκου» Βίλυ Λομαν να δώσει το όνομά του στο σύνδρομο της αντιμετώπισης της ζωής, όπως το παρουσίαζε ο μεγάλος Αμερικάνος δραματουργός.
Στον «Θάνατο του εμποράκου» ο εξηντάχρονος Λομαν είναι ιδεολόγος αποδέκτης της κυρίαρχης γραφειοκρατικής ιδεολογίας και κρατικής βίας. Τις ιδεολογικές αυτές αξίες δεν τις απορρίπτει ακόμα και όταν διώχνεται από την εταιρεία που πιστά για χρόνια ολόκληρα υπηρετεί. Αντίθετα, το βρίσκει σαν μια φυσιολογική εξέλιξη της ζωής του και σχεδόν μεταφυσικά ταυτίζεται με την μοίρα του ,την οποία αντιλαμβάνεται ως ολοκλήρωση ηθικού πανανθρώπινου κώδικα. Μετά από αυτό σκηνοθετεί το θάνατό του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα προκειμένου να πάρει η οικογένειά του τα ασφάλιστρα. Θεωρεί ότι έτσι παρέχει στους επιγόνους του τις πλήρεις προϋποθέσεις συνέχισης της ζωής τους.
Η διαστρέβλωση, λοιπόν, και αυτής της δαρβινικής εξελικτικής θεωρίας στον παραλογισμό της αξιοποίησης της έννοιας του κέρδους.
Εκείνο, λοιπόν, τον καιρό ήθελαν οι ψυχίατροι να υπάγουν στο σχεδιαζόμενο διαγνωστικά σύνδρομο Λομαν όλες εκείνες τις γκρίζες κλινικά εικόνες που συμπεριλαμβάνουν συμπτώματα της γκρίζας ζώνης της άρνησης της ζωής. Δηλαδή, όλου το spectrum μεταξύ αυτοκτονίας και ευθανασίας.
Δεν έγινε αυτό τότε αποδεκτό με αποτέλεσμα να ξεχασθεί. Φαίνεται ότι ο σύγχρονος τρόπος ζωής ξετινάζει, όμως, τη λήθη από πάνω του και το ξανακάνει επίκαιρο.
Είναι τραγικό να βλέπουμε στην σύγχρονη κοινωνία των μεγίστων επιστημονικών κατακτήσεων την εξέλιξη τέτοιων διαστροφικών μεθόδων διαχείρισης θανάτου με καπιταλιστικό τρόπο.
Πρόκειται για μια διαστροφή της σκέψης που οργανωμένα πάει να επιβληθεί προκειμένου να φέρει κάποιο κέρδος.
Το σύνδρομο Λομαν πρέπει να αντιμετωπισθεί έγκαιρα με πληροφόρηση, εκπαίδευση και παιδεία πριν καταστρέψει ανθρώπους που εμφανίζουν μια προσωρινή αδυναμία διαχείρισης των κοινωνικών προβλημάτων τους οδηγώντας τους στην «αξιοποίηση» του θανάτου δια μέσου της αυτοκτονίας ή της ευθανασίας.





Χίλιοι και πλέον Γάλλοι που είχαν εμβολιαστεί για ηπατίτιδα Β παρουσίασαν έντονα νευρολογικά προβλήματα και κυρίως, Σκλήρυνση Κατά Πλάκας. Οι έρευνες και η συζήτηση για αυτά ήρθαν στην επιφάνεια μετά τους δικαστικούς αγώνες που ξεκίνησαν στη Γαλλία για την αποκατάσταση των βλαβών. Ήδη κατηγορούμενοι για αυτό το θέμα είναι δύο Γάλλοι γιατροί και όλοι αναμένουν την εξέλιξή του. οι Γάλλοι γιατροί που ασχολούνται με το θέμα επισημαίνουν αργοπορία της γαλλικής Δικαιοσύνης στην υπόθεση αυτή.
Πάντως πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά κατηγορούνται καλόσχημοι υπουργοί για αυτού του είδους τις παρατυπίες. Σίγουρα η απόφαση θα έχει βαρύνουσα σημασία για όλη την ιατρική επιστημονική κοινότητα.

Η ΨΥΧΩΣΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Ο φτερωτός θεός τις μέρες του Αγίου Βαλεντίνου βρίσκει με τα βέλη του τις καρδιές των ανθρώπων για να τις κάνει ευάλωτες στα φτερουγίσματά του. Οι νευρο-βιολογικές έρευνες, παιδιά του Καρτέσιου, γνωρίζοντας πως όλα γεννιούνται στον εγκέφαλο κοιτάν τον έρωτα με άλλο μάτι και οδηγούνται σε άλλα συμπεράσματα. Η σκληρή τεχνολογία που κατευθύνει στη ζωή μας τα πάντα μέσω ερευνών του νευρικού συστήματος είναι επιληψία νευρο-μάρκετινγκ προώθηση ή οτιδήποτε άλλο δεν μπορούσε να αφήσει έξω από το ερευνητικό της μάτι και τον έρωτα. Παρατηρώντας λοιπόν λειτουργίες-δυσλειτουργίες εγκεφαλικών κυκλωμάτων μέσω του τομογράφου ποζιτρονίων μπορεί πλέον και ελέγχει με ακρίβεια ποια περιοχή, πόσο και πώς διεγείρεται στον εγκέφαλο με τον έρωτα. Τα απεικονιστικά ευρήματα επιβεβαίωσαν συμπεράσματα του παλιού καιρού ότι έρωτας είναι μια μορφή ψύχωσης. Μιας κανονικής ψύχωσης σαν αυτές που παγκόσμια κατά χιλιάδες αντιμετωπίζονται οικειοθελώς ή με πίεση σε όλα τα ανάλογα ιδρύματα και ιατρεία του κόσμου.

Η ψύχωση αυτή, δηλαδή η κατάσταση της έντονης ερωτικής διέγερσης, έχει όλα τα κλινικά στοιχεία της μανίας. Αναστέλλεται η κριτική ικανότητα, η εμπεδωμένη σκέψη, η σωστή αξιολόγηση παρελθόντων αναμνήσεων και βιωμάτων και κατά κύριο λόγο ο έλεγχος της κοινωνικής συμπεριφοράς. Ο τρελά ερωτευμένος παρουσιάζει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, γίνεται άκρως κινητικός, πολλές φορές και επικίνδυνα ενοχλητικός, γιατί κατά κανόνα ο έρωτας είναι μονομερής και αναλώνεται με πλήρη αναστολή όλων των λογικών καταστάσεων να πείσει με κάθε τρόπο το ερωτικό αντικείμενο του πόθου του. Αυτές οι ακραίες συμπεριφορές οδηγούν καθημερινά από το γέλιο μέχρι το δάκρυ γιατί ακριβώς, η ερωτική σύγχυση εμποδίζει τη λογική και την τεκμηριωμένη συμπεριφορά. Αναστέλλεται, σχεδόν πλήρως, η ενσυναίσθηση και ουσιαστικά η συνειδησιακή συμμετοχή του ερωτευμένου που ζει σε έναν ερωτικό παρορμητισμό ψυχωτικού χαρακτήρα με άμεση απαίτηση να αποκτήσει αυτό που θέλει.

Η ερωτική μανία έχει ασφαλώς ένα βιοχημικό αντίστοιχο στον εγκέφαλο. Όπως θα διαβάσετε και σε άλλα σημεία παρόμοιων άρθρων, πλειάδα ειδικών ουσιών που λέγονται νευροδιαβιβαστές δημιουργούν την υπερδιέγερση σε νευρωνικά τόξα του εγκεφάλου, όπως βασικά γάγγλια πρόσθιος μετωπιαίος λοβός αμυγδαλή κλπ, που προάγουν συναισθήματα επιβεβαίωσης και ευχαρίστησης. Αυτή η θάλασσα της ντοπαμίνης και της σεροτονίνης οδηγεί τον ερωτευμένο σε μια ψυχοκινητική υπερδιέγερση μέχρι σημείου που να μειώνει και την οπτική του διαδικασία εξασθενώντας την κρίση του. Ο ερωτευμένος βλέπει
ό,τι θέλει, ακούει ό,τι θέλει, συμπεριφέρεται όπως θέλει μέχρι να φτάσει στο τέλος του πόθου του κατακτώντας το ερωτικό του αντικείμενο. Τα πράγματα βέβαια γίνονται κοινωνικά πιο ανεκτά όταν υπάρχει ανταπόκριση. Τότε έχουμε τον συγχρονισμό δύο σε διέγερση μανιακού χαρακτήρα εγκεφάλων που ζουν μία κατάσταση χωρίς έλεγχο, τη χαρακτηρίζουμε σαν ερωτική ανταπόκριση και ευτυχία. Βέβαια, αυτό δεν είναι πρακτική λογική και το έχει αποδείξει και ο Σαίξπηρ με το μεγαλούργημά του «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» βάζοντας του δύο ερωτευμένους και σε συμπεριφορική έξαρση ήρωες του να οδηγούνται στην αυτοκτονία μέσα από τον πλαστό κόσμο των σκέψεών τους που αυτοί ονόμαζαν έρωτα.

Βέβαια, ο παντοδύναμος εγκέφαλος δε σταματάει ούτε στιγμή να διορθώνει τα λάθη του και εν προκειμένου και τις ερωτικές ακρότητες. Έτσι λοιπόν μετά την κατάκτηση της κορυφής των επιθυμιών έρχεται και ο κατήφορος της αδιαφορίας με το πέσιμο του ερωτικού βαρόμετρου στα συνηθισμένα επίπεδα της κοινωνικής συμπεριφοράς. Η μανιακή έκρηξη που ετοιμάστηκε τόσο σοφά για να οδηγήσει το ορμέφυτο στην αναπαραγωγή επιστρέφει στην ανιαρή καθημερινότητα με τη φθορά της σκέψης και την ελάττωση των ενεργητικών ερωτικών υπερβολών. Παύουν τα νευρωνικά τόξα της υπερδιέγερσης και επιβράβευσης να ενεργούν έντονα και αρχίζουν τη λειτουργία τους αυτά της εγκράτειας και τιμωρίας. Η ερωτική κορύφωση ως γνωστόν δεν είναι ποτέ συνεχής. Είναι με διακυμάνσεις. Αυτό που γνωρίζαμε από την ψυχιατρική πείρα και ανάλογα το διαχειριζόμασταν σε άτομα με ακραίες ερωτικές συμπεριφορές σήμερα επιβεβαιώνεται και με τις νέες βιοχημικές έρευνες. Βλέπουμε, λοιπόν, ένα ροοστάτη μέσα από τη μαγνητική τομογραφία των ποζιτρονίων να μεταφέρεται από τη μια γωνία στην άλλη του εγκεφάλου και να ανεβοκατεβάζει το βαρόμετρο της κάθε ερωτικής διάθεσης από ύψος σε βάθος και τούμπαλιν. Εδώ ακριβώς έρχεται το τρομακτικό των νέων ιατρικών ανακαλύψεων, όπου πλέον ο επιστημονικός ενθουσιασμός οδηγεί στον επηρεασμό του έρωτα.

Ρωμαίο Ιουλιέτα ή ακόμη Ωθέλο και Δυσδαιμόνα, Πάρη και Ελένη, Μιμίκο και Μαίρη, Τάσο και Γκόλφω, μπορούμε σήμερα να δημιουργήσουμε δυστυχώς από το εργαστήριο. Μια ηλεκτρομαγνητικά κατευθυνόμενη «πλύση εγκεφάλου» με τι σύγχρονες γνώσεις της νευροχημείας μπορεί να οδηγήσει οποιοδήποτε ζευγάρι στην ερωτική κορύφωση του ενός για τον άλλο. Μπορεί να συνδράμει ή να αποδράμει οποιαδήποτε ερωτική σχέση. Για μια ακόμη φορά το τεχνολογικό τίμημα της ακραίας επιστημονικής έρευνας αρχίζει να κόβει τον ομφάλιο λώρο της ερωτικής συνύπαρξης. Σε λίγα χρόνια σαφώς περίεργες μηχανές με ηλεκτρονικούς υπολογιστές θα βοηθούν στο ανεβοκατέβασμα του ερωτικού βαρόμετρου. Η κυβερνο-ιατρική θα αποτελεί μια από τις παραμέτρους της νευροψυχιατρικής θεραπείας με άμεση απαίτηση παρέμβασης στον έρωτα. Αν θέλετε, λοιπόν, να ερωτευτείτε πραγματικά μακριά από κάθε είδους μηχάνημα.

Δημοφιλείς αναρτήσεις

 

© 2006 | Blogger Templates by GeckoandFly modified and converted to Blogger by Blogcrowds.