NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

ΜΙΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΈΔΩΣΕ ΑΦΟΡΜΗ ΝΑ ΑΝΑΠΤΥΧΘΕΙ ΜΙΑ ΘΕΩΡΙΑ ΣΕ ΌΤΙ ΑΦΟΡΑ ΤΟ «ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ». 

Έτσι λοιπόν μετά από πολλές σκέψεις έχει προταθεί ότι το «νόημα της ζωής» είναι η θετική σχέση του ατόμου μ’ άλλα άτομα και με τον εαυτό του∙ έχει βρεθεί ότι συμβάλλουν αποφασιστικά στην ευτυχία και στην ευδαιμονία. Άρα λοιπόν τα υλικά αγαθά έχουν οπωσδήποτε μια διαφορά κλίμακας. Δηλαδή, άλλο είναι να απολαμβάνεις την όπερα και άλλο να κοιτάς την τηλεόραση. Όμως υπάρχει μια σειρά από μεταβλητές, οι οποίες διαμορφώνουν τις σχέσεις και την κατανόηση των ατόμων. Έτσι λοιπόν το «νόημα της ζωής» είναι να αναπτύξουμε αρμονικές σχέσεις με το περιβάλλον, την καθημερινότητα και κυρίως με τα άτομα∙ αυτή η συμπεριφορά αποτελεί μια δίοδο που οδηγεί στην ευτυχία.

Η «ΤΕΧΝΗ» ΤΟΥ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ: ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ TO ΔΙΔΑΞΑΝ, ΌΠΩΣ Ο ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ, Ο ΠΛΑΤΩΝ, ΑΛΛΑ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΤΟ  ΕΙΧΕ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙ ΣΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΤΟΥ ΈΡΕΥΝΕΣ ΚΑΙ Ο ΦΡΟΙΝΤ.

Η παραίτηση από επιθυμίες που δημιουργεί το «εσώψυχο» μας είναι αυτή που μας οδηγεί στην απροσάρμοστη οικονομική συμπεριφορά, με την επιθυμία του αμέσου και πολλαπλού κέρδους ∙ακριβώς επειδή το «εξωτερικό» περίβλημα του ανθρώπου σε κοινωνικό και οικονομικό περιβάλλον είναι αυτό που μαθηματικά γίνεται αποδεκτό. Τελευταία, η χρηματοπιστωτική κρίση έχει δείξει ότι τέτοιου είδους συμπεριφορές απαγορεύονται. Άρα, δηλαδή, είναι γεγονός ότι η αυτοσυγκράτηση σε ότι αφορά τις οικονομικές συναλλαγές πρέπει να διδαχτεί απ’ τη μικρή ηλικία.

ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΠΟΥ ΈΧΕΙ Ο ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΣ ΆΝΘΡΩΠΟΣ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗ ΧΡΗΣΙΜΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΜΙΑ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΠΟΥ ΔΙΕΠΕΙ ΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ. 

Κυρίως οι σύγχρονες καταστάσεις της οικονομίας, της κατανάλωσης και ιδιαίτερα του τρόπου ζωής έχουν επιβάλλει μια λογική που οδηγεί στο να υποφέρουν όλοι οι σύγχρονοι άνθρωποι με τη νοοτροπία του καταναλωτή. Βέβαια, πάντα μέσα του υπάρχει ένα αίσθημα της αποταμίευσης σαν μια μέγιστη ιδιότητα, αλλά παράλληλα υπάρχει και η άγνοια στο τι χρησιμεύει. Στο μοντέρνο κόσμο ο άνθρωπος δεν μπορεί να δώσει ακριβώς απαντήσεις για τη χρησιμότητα και την αναγκαιότητα όλων αυτών των μεταβλητών που θεωρεί οικονομικά απαραίτητες.

ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΧΗ ΌΤΙ Η ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ ΠΗΓΑΖΕΙ ΑΠ’ ΤΗΝ ΣΥΣΣΩΡΕΥΣΗ ΠΛΟΥΤΟΥ, ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΙ ΈΧΟΥΝ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΙ ΣΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΛΟΓΩ ΤΟΥ ΌΤΙ ΠΛΕΟΝ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΤΕΧΟΥΝ ΤΟΝ ΠΛΟΥΤΟ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΈΧΟΥΝ ΤΗΝ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ.

Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ Ή Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΜΙΑΣ ΔΥΣΤΥΧΙΑΣ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΚΑΘΑΡΑ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΕΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΆΝΘΡΩΠΟ. 

Ο άνθρωπος σαν μόνο λογικό ζώο έχει τη δυνατότητα να συμμετέχει προσωπικά σ’ αυτό το συνεχές εναλλασσόμενο με τα γεγονότα της καθημερινότητας παιχνίδι και να το διαμορφώνει. Βέβαια, το βασικό κριτήριο στην αναζήτηση της ευτυχίας και «παράκαμψη» της δυστυχίας, παίζοντας με τις λέξεις, είναι να αποφεύγει κανείς τον πόνο κα να ζητά συνέχεια την ευτυχία του μη επώδυνου.

ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ Η ΒΑΣΙΚΗ ΦΙΛΟΔΟΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΤΑΝΟΗΤΗ Η ΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥ ΌΠΩΣ ΚΑΙ ΌΠΟΤΕ ΑΥΤΟΣ ΕΦΑΡΜΟΖΕΤΑΙ. 

Βέβαια, σ’ αυτές τις περιπτώσεις όλοι οι ειδικοί έχουν την πεποίθηση και χρησιμοποιούν τη λογική πως οι σταθεροί παράγοντες πρέπει να είναι αμετακίνητοι. Τα αποτελέσματα της σύγχρονης ψυχολογίας έδειξαν ότι μ’ αυτήν τη λογική κατά κάποιο τρόπο γίνεται μια πρόοδος στην κατανόηση, όσον αφορά την ευδαιμονία σαν συνέπεια της σύγχρονης οικονομικής ζωής. Φαίνεται, δηλαδή, ότι υπάρχουν διακριτές σφαίρες της ανθρώπινης δραστηριότητας σαν εγκεφαλική λειτουργία που αξίζουν ξεχωριστή εξέταση, γιατί η καθεμία έχει το δικό της τρόπο δράσης και τη δική της λογική.

Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΙΧΕ ΈΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΣΤΑ ΣΤΕΝΑ ΤΗΣ ΣΙΚΕΛΙΑΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΗ ΣΚΥΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΧΑΡΥΒΔΗ. 

Με την εξέλιξη της οικονομίας ο κάθε σύγχρονος άνθρωπος ζει με την προσπάθεια, όπου τα ιδανικά του έρχονται σ’ αυτήν τη «θέση», με την επιθυμία για άμεση ευχαρίστηση να τον απομακρύνει ταυτόχρονα απ’ τα ιδανικά του. Πρέπει να μάθουμε να συνυπάρχουμε σε ότι αφορά αυτό το «πλήγμα», βάζοντας περιορισμούς στην καθημερινή μας ζωή∙ ο στόχος είναι ακριβώς να αποφεύγεται το άγχος και να επιτυγχάνεται το μέγιστο ποσοστό ευτυχίας που μπορεί κανένας να εξασφαλίσει για τον εαυτό του. Μια ζωή δηλαδή με λιγότερο άγχος σύγκρισης, διάκρισης, ανταγωνιστικότητας με ταυτόχρονα μεγαλύτερη απόλαυση ευτυχίας.

Ο ΓΑΛΛΟΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΠΑΣΚΑΛ ΠΡΟΣΠΑΘΩΝΤΑΣ ΝΑ ΑΝΑΛΥΣΕΙ ΤΙΣ ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΥΣ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ, ΔΙΕΚΡΙΝΕ ΤΡΕΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ. 

Διέκρινε, δηλαδή, την εξουσία της σάρκας, της λογικής και της καρδιάς, όπου βέβαια ο ίδιος ισχυριζόταν πως η καρδιά διέπεται από μια λογική που «λογική δεν έχει». Βλέπουμε λοιπόν ότι ήδη πολύ πριν από τις νέες αναλύσεις της νευροβιολογίας, κάποιοι είχαν ήδη κατηγοριοποιήσει τη σειρά των αισθημάτων που οδηγούν στην ευτυχία. Οι τρεις «εξουσίες» του Πασκάλ διέπονται  από έναν εγκεφαλικό συντονισμό που βρίσκεται στη «νήσο» του εγκεφάλου, μέσω του οποίου κατανοούνται αυτά που συμβαίνουν και τα συναισθήματα που διέπουν αυτούς που τα έχουν. Πρόκειται, δηλαδή, για τη λειτουργία της ενσυναίσθησης σε τρεις διαφορετικές κατηγορίες, ο συγκερασμός των οποίων δίνει την «ποσότητα» της κατανόησης της γενικής κατάστασης αλλά και της ρύθμισης του συναισθήματος της ευτυχίας.

ΣΤΙΣ ΜΟΝΤΕΡΝΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΚΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ Σ’ ΑΥΤΕΣ ΤΟΥ ΔΥΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΌΤΙ ΈΧΕΙ ΑΝΑΠΤΥΧΘΕΙ ΈΝΑ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΜΟΝΤΕΛΟ, ΌΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΈΝΑΣ ΣΥΝΕΧΗΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΜΕΓΙΣΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΥΗΜΕΡΙΑΣ ΤΟΥ ΑΤΟΜΟΥ.

Στη σύγχρονη κοινωνία το άτομο πλέον  εργάζεται ακριβώς όπως μια εταιρεία και κυνηγάει την αύξηση του κέρδους. Έτσι λοιπόν με την ίδια λογική, κυρίως μέσω αόριστων διαδικασιών και ιδιοτήτων που δεν καταλαβαίνει, ο σύγχρονος άνθρωπος προσπαθεί να μεγιστοποιήσει την απόδοση του, οποιασδήποτε μορφής και αν είναι αυτή∙ αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα σύγχρονο οικονομικό ανθρωπολογικό «τέρας». Όπως έχει δείξει η σύγχρονη πορεία και χωρίς ιδιαίτερες αναλύσεις σίγουρα δεν είναι ο κατάλληλος να αποκτηθεί η ευτυχία.

Η ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΗ ΚΑΙ ΟΙ «ΜΑΚΡΟΠΡΟΘΕΣΜΟΙ» ΣΤΟΧΟΙ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΑ ΤΗΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ΑΤΟΜΟΥ.

Γενικά στην αναζήτηση της ευχαρίστησης η λογική επιβάλλει την παραίτηση από ορισμένες επιλογές, προκειμένου να αποτραπούν επικίνδυνες καταστάσεις. Σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι δύσκολο να παραμείνει κανείς «λογικός» και αυτό δημιουργεί την ένταση και τη σύγκρουση ανάμεσα στην αναζήτηση της άμεσης ευχαρίστησης που είναι και το ζητούμενο απ’ τον καθένα και στη μέριμνα για να πετύχει τους «μακροπρόθεσμους» στόχους∙ είναι ένα συνεχές άγχος που σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο φέρνει συγκρούσεις. Δυστυχώς υπάρχει και η μόνιμη άρνηση του ατόμου να σκεφτεί και να αναλύσει αυτό το φαινόμενο, γιατί γεννά άγχος και το άγχος κοιτά κανείς να το αποφύγει με εύκολες λύσεις.

ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΕΝΟΣ, ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΛΟΓΙΚΗ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟ ΌΤΙ Η ΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ ΔΕΝ ΟΔΗΓΕΙ ΣΥΝΔΥΑΣΤΙΚΑ ΣΤΗ ΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΣΥΝΟΛΟΥ.

Αυτό  έχει σαν αποτέλεσμα να προκύπτει ο κίνδυνος της συλλογικής ασυνέπειας που έτσι και αλλιώς υφίσταται. Βέβαια τα τελευταία χρόνια με την προσαρμοστικότητα των ανθρώπων και την εξέλιξη του πολιτισμού, η συλλογική ασυνέπεια έχει γίνει παραδεκτή, με αποτέλεσμα να οδηγεί τα άτομα στη διαδικασία των εκλογών. Αυτό εξηγεί στην πράξη το μοντέλο της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, δηλαδή εκείνο το πρότυπο που επιτρέπει στο λαό να αναθέτει μια «λογική» εκτελεστική εξουσία. Στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για μια συλλογική λογική, η οποία βασίζεται πάνω στην ασυνέπεια που υποχρεώνεται κανένας να την δεχτεί, προκειμένου να λειτουργήσει τ’ όλο μοντέλο.

ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΟΥ ΔΥΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΈΝΑ ΒΑΣΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΠΟΥ ΑΠΟΔΙΔΕΤΑΙ ΣΤΗ ΛΟΓΙΚΗ.

Αυτό το στοιχείο είναι η προτίμηση πολλών και όχι λίγων∙ μια προσέγγιση που βέβαια δεν φαίνεται παράλογη, θέτει όμως τεράστια ψυχολογικά προβλήματα. Δηλαδή, δεχόμαστε ότι προτιμάμε τα 1000 ευρώ απ’ τα 100 ευρώ ή τα 100 ευρώ απ’ τα 10 ευρώ, άρα κατά μείζονα λόγο προτιμάμε να έχουμε 1000 ευρώ πάρα 10 ευρώ. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να βρισκόμαστε σε έναν κυκεώνα μεταβατικότητας επιλογών που το θεμέλιο της λογικής είναι τα πολλά. Η κατάκτηση όμως των πολλών σημαίνει μια εσωτερική σύγκρουση, η οποία όπως έχουν δείξει τα σύγχρονα οικονομικοκοινωνικά μοντέλα δεν έχει λυθεί. Μάλιστα, αυτή η κατάκτηση αποτελεί παράγοντα δυστυχίας στις περισσότερες χώρες.

ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΘΕΩΡΙΑ ΠΟΥ ΕΦΑΡΜΟΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΕΚΦΡΑΣΤΗΚΕ ΠΡΩΤΑ ΑΠ’ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΈΛΛΗΝΑ ΦΙΛΟΣΟΦΟ ΕΠΙΚΟΥΡΟ.

Αυτός πρώτη φορά διέκρινε την ευτυχία  ανάμεσα στις απολαύσεις, δηλαδή την ευτυχία που βρίσκεται σε «κίνηση» και συνδέεται με την ικανοποίηση μιας ανάγκης. Είναι αναμενόμενο μέχρι να ικανοποιηθεί η ανάγκη μέσω της οποίας θα ολοκληρωθεί  η ευτυχία να γεννά πόνο. Άρα, δηλαδή, ο αρχαίος φιλόσοφος διδάσκει με τις απολαύσεις σε «κίνηση» την τροποποίηση τους, έτσι ώστε να αποφεύγεται ο πόνος. Σε αντίθεση μ’ αυτό, οι απολαύσεις σε «ανάπαυση» είναι καθαρές και προϋποθέτουν τις επιθυμίες που’ χουν ικανοποιηθεί∙ πρόκειται για απολαύσεις οι οποίες από μόνες τους «εξορκίζουν» τον πόνο και δείχνουν ότι έχει ολοκληρωθεί η επιθυμία, άρα συνεχίζεται μια ζωή μόνο σε άκρα ευδαιμονία.

ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΙΣ ΑΡΧΑΙΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΕΣ ΡΗΣΕΙΣ, Η ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ, ΔΗΛΑΔΗ Η ΚΑΛΗ ΖΩΗ,  ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ  ΕΝΟΣ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥ ΤΡΟΠΟΥ ΣΚΕΨΗΣ ΠΟΥ ΩΘΕΙ ΤΟ ΆΤΟΜΟ ΣΤΟ ΝΑ ΒΡΕΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΆΤΟΜΑ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ.

Είναι λοιπόν σαφές ότι η αναζήτηση της ευδαιμονίας και της ευτυχίας που πηγάζει απ’ αυτήν αυθόρμητα έχει μια ουσιαστική αντίφαση∙ η ευτυχία και η αναζήτηση της μέσα στην καθημερινότητα προϋποθέτει την επιθυμία. Η επιθυμία εφόσον υφίσταται σημαίνει ότι γεννά πόνο για την κατάκτηση της, με αποτέλεσμα να αποκλείει την ευτυχία. Πρέπει να υπάρχει μια ισορροπία η οποία αποτελεί ουσιαστικά το «δόγμα» της ευδαιμονίας και  είναι μια προϋπόθεση που απαιτεί κόπο που όταν όμως παύσει να υπάρχει ολοκληρωμένα θα φέρει και την καλή ζωή.

ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΦΑΝΗΚΕ ΑΠΟΛΥΤΑ ΌΤΙ Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΨΥΧΙΚΗΣ ΜΟΡΦΗΣ.

Έτσι λοιπόν διαπιστώσαμε ότι η Αμερικανική χρεοκοπία του έτους 2008 οφειλόταν στο γεγονός ότι σ’ ένα πολύ μεγάλο και ευάλωτο τμήμα του πληθυσμού έγινε μια «εξώθηση» στην υπερχρέωση. Η απελευθέρωση του χρηματοπιστωτικού τομέα        συνετέλεσε αποφασιστικά στο να πειστούν οι Αμερικάνοι πολίτες να αυξήσουν τα δάνεια τους, πέρα των δυνατοτήτων τους. Η επιδίωξη του άμεσου κέρδους που ψυχολογικά  υφίσταται λόγω της εξέλιξης της κοινωνίας τα τελευταία χρόνια και η επιθυμία του και απ’ την πλευρά των τραπεζών οδήγησαν σ’ αυτό το φαινόμενο. Βλέπουμε λοιπόν ότι το πρόβλημα προήλθε γιατί ακολούθησε ένας συντονισμός των εσώψυχων επιθυμιών για το άμεσο και γρήγορο κέρδος.

ΌΠΩΣ ΕΞΗΓΗΣΑΜΕ ΚΑΙ ΣΕ ΆΛΛΟ ΚΕΙΜΕΝΟ, ΤΟ «ΝΟΗΜΑ ΖΩΗΣ»  ΕΜΠΕΡΙΕΧΕΙ ΚΥΡΙΩΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΤΟΥ ΑΤΟΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ.

Όσο πιο γρήγορα γίνει αντιληπτό αυτό, τόσο πιο αρμονική θα’ ναι η διαβίωση του ατόμου μέσα στην κοινωνία και σαφώς θα έχει μεγαλύτερο «μερίδιο» ευδαιμονίας. Βασικά όσο και αν φαίνεται παράξενο, όλη αυτή η διαδικασία είναι μια αμιγώς εγκεφαλική λειτουργία που κατευθύνεται από τη «νησιώδη» έλικα του εγκεφάλου. Αυτή η εγκεφαλική περιοχή βοηθάει στην κατανόηση όλων των διαφορών και των καταστάσεων μεταξύ των ανθρώπων, αλλά ταυτόχρονα δίνει και στο άτομο την ικανότητα πέρα από το να καταλαβαίνει τα συναισθήματα των υπολοίπων να τα αισθάνεται όπως αυτοί∙ αποτελεί δηλαδή έναν βαθμό ενσυναίσθησης, ο οποίος είναι απαραίτητος για την ευδαιμονία του ατόμου.

Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΑΠΟΛΑΥΣΕΩΝ, ΌΠΩΣ Η ΚΑΤΟΧΗ ΕΝΟΣ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΥ Ή ΕΝΟΣ ΌΜΟΡΦΟΥ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑΤΟΣ Ή Η ΎΠΑΡΞΗ ΜΙΑΣ ΚΑΛΗΣ ΠΑΡΕΑΣ, ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΚΟΡΜΟ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ ΤΩΝ ΑΤΟΜΩΝ. 

Η ευτυχία που προσφέρει η επίσκεψη σε μια όπερα είναι ανάλογη μ’ αυτή που προσφέρει η παρακολούθηση μιας εκκλησιαστικής λειτουργίας ∙την ίδια χαρά μπορεί να αισθανθεί ένα άτομο, λιγότερη ή περισσότερη, μοιράζοντας ανάλογα τον χρόνο. Έτσι δηλαδή φαίνεται ότι τα πάντα είναι ζήτημα δοσολογίας. Προκειμένου να φέρει την αρμονία και την αίσθηση χαράς στον εγκέφαλο, αυτή η δοσολογία εξαρτάται πάντα από την λειτουργία της «νησιώδης» έλικας του εγκεφάλου, η οποία συντονίζει τις ποσότητες της δοσολογίας στη μια ή στην άλλη περίπτωση. Όσο πιο αρμονική είναι αυτή η κατάσταση, ανάλογα με τον εγκέφαλο και τη λειτουργία του, τόσο μεγαλύτερη είναι η ευτυχία του ατόμου.

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΈΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ ΤΟΥ ΣΥΝΟΛΟΥ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.

Αυτό που ονομάζουμε «λογική» είναι μια ακολουθία πράξεων, η οποία βασίζεται σε ορθολογιστικά, παραδεκτά απ’ όλους γεγονότα. Το παραπάνω όμως δε σημαίνει ότι υπάρχει μια γενική λογική: υπάρχει η λογική του ενός και η λογική των πολλών. Σε ότι αφορά την καθημερινότητα, το παράδοξο στις ανθρώπινες σχέσεις είναι ότι η λογική του καθενός δεν οδηγεί συνδυαστικά στη λογική του συνόλου. Συνεπώς, αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να παρουσιάζεται μια λογική διαφορετικών ατόμων και άλλης ομάδας. Αυτή η σύγκρουση οδηγεί στα καθημερινά προβλήματα που κάνουν τη ζωή των ανθρώπων δύσκολη, αφού διαταράσσουν την οικονομία του συστήματος.

ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΜΙΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΠΑΛΙΑ ΘΕΩΡΙΑ ΠΟΥ ΕΚΦΡΑΣΤΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΟΔΟ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΌΤΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ Η ΑΡΕΤΗ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΗ ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑΣ.

Μετά από μελέτες ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Αριστοτέλης είχε συμπεράνει ότι η λογική και η αρετή αποτελούν τις ιδιαιτερότητες του ανθρώπου. Οι πράξεις  που είναι σύμφωνες με την αρετή είναι από τη φύση τους «ευδαιμονικές». Η ζωή λοιπόν των ενάρετων ανθρώπων δεν χρειάζεται την απόλαυση ως ψεύτικο πρόσχημα, αφού η ίδια την εμπεριέχει. Όταν ζεις ενάρετα, ζεις και ευδαιμονικά. Βέβαια εδώ πρέπει να τονίσουμε τον ορισμός της λέξης «ενάρετα», της ηθικής που αποτελεί ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο, αλλά περιοριζόμαστε στην κοινή κατανόηση όσον αφορά αυτόν τον όρο.

Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΕΞΕΛΙΣΣΟΜΕΝΟΣ ΔΥΤΙΚΟΣ ΆΝΘΡΩΠΟΣ ΈΧΕΙ ΦΤΑΣΕΙ Σ’ ΈΝΑ ΣΗΜΕΙΟ ΝΑ ΈΧΕΙ ΈΝΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΠΡΟΤΥΠΟ.

Τα θέλει όλα αμέσως! Σε μια έρευνα που έγινε και  τέθηκε το δίλλημα «100 ευρώ αμέσως ή 200 ευρώ σ’ ένα χρόνο», η απάντηση είναι «100 ευρώ αμέσως». Εάν πάλι τεθεί η ερώτηση «100 ευρώ αμέσως ή 200 ευρώ σ’ ένα χρόνο και μια μέρα», πάλι η ίδια ψυχολογική διαδικασία θα οδηγήσει το άτομο να πει 100 ευρώ αμέσως. Η διατύπωση λοιπόν είναι αυτή που καθορίζει την ψυχολογία του ατόμου πάντα με την έννοια της γρήγορης απόδοσης του κέρδους. Βέβαια η αντίληψη του χρόνου είναι διαφορετική για τα άτομα, αλλά όμως φαίνεται εξελικτικά ότι όλη η κοινωνία έχει φτάσει σ’ έναν τρόπο ίδιας σκέψης, όσον αφορά την άμεση απολαβή.

ΣΗΜΕΡΑ ΠΛΕΟΝ, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΣΤΟΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΚΟΣΜΟ, ΈΧΟΥΜΕ ΦΤΑΣΕΙ ΝΑ ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ Η ΛΕΓΟΜΕΝΗ ΜΕΣΑΙΑ ΤΑΞΗ ΑΠΟ ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΥΣ. 

Έχουμε ανθρώπους όπου όλη τους η ύπαρξη στηρίζεται σε κάτι που κληρονομούν∙ αυτό μπορεί να είναι μια απλή δουλειά, ένα σπίτι, εξουσία ή οτιδήποτε άλλο. Η διαχείριση αυτής της «κληρονομιάς» όμως με τον καιρό και με τις νέες Ευρωπαϊκές συνήθειες και την ανάπτυξη της μεσαίας τάξης έχει περάσει από τα χέρια των κληρονόμων σε υπαλλήλους οι οποίοι έναντι μισθού προωθούν αυτήν την κατάσταση. Αυτή η εξέλιξη  μεγαλώνει ουσιαστικά τη διάθεση οποιουδήποτε να διαχειριστεί την κληρονομιά κάποιου άλλου και έτσι η μορφή του ανταγωνισμού «υπερισχύει»  σε σχέση με το πνεύμα της συνεργασίας και της αλληλεγγύης. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η έννοια της «κληρονομιάς» να μη γίνεται αποδεκτή. Με τις σημερινές ανισότητες δημιουγείται έντονο ανταγωνιστικό συναίσθημα και αυτό σίγουρα δεν είναι θετικό.

ΑΝΕΚΑΘΕΝ Η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΓΟΡΑ ΉΤΑΝ ΈΝΑ ΠΕΔΙΟ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΥ Ή ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ Ή ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΚΟΜΗ, ΑΛΛΑ ΕΙΧΕ ΚΥΡΙΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ ΌΤΙ ΔΕ ΔΕΧΟΤΑΝ ΤΗΝ ΎΠΑΡΞΗ ΤΗΣ «ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ» ΑΠΟ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ. 

Στην ελεύθερη αγορά κυριαρχούσε το πνεύμα της ελεύθερης ανάπτυξης και της ατομικής αξίας· αυτός που ήταν άξιος πήγαινε μπροστά, ενώ αυτός  που δεν εργαζόταν περιοριζόταν στην όποια «κληρονομιά»  και αν ήταν αυτή με ένα σεβασμό στην αποδοχή της. Φαίνεται ότι οι συνεχιζόμενες συγκρουσιακές καταστάσεις και ιδιαίτερα η αύξηση των ανισοτήτων μεγαλώνουν ακόμη το πρόβλημα της παραδοχής της σύγχρονης ελεύθερης αγοράς για την «κληρονομιά». Ο «κληρονόμος» πολύ δύσκολα γίνεται κοινωνικά ανεκτός, πολύ δε περισσότερο σήμερα με τηv άγρια μορφή που έχει πάρει η αγορά και με την ουσιαστική κατάργηση της μεσαίας τάξης.

ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΈΧΟΥΝ ΑΝΟΙΞΕΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΣΤΗΝ ΑΥΞΗΣΗ ΤΩΝ ΑΝΙΣΟΤΗΤΩΝ ΔΙΕΘΝΩΣ.

Βέβαια ο δυτικός κόσμος έχει μια προτεραιότητα σε αυτό. Πλέον το όνειρο ότι μπορεί κανένας να γίνει πλούσιος με τη δουλειά, τον ανταγωνισμό και τις σπουδές αρχίζει και «χωλαίνει» επικίνδυνα. Οι ανισότητες έχουν αυξηθεί και η δυνατότητα να τις προσεγγίσει κανείς δεν υπάρχει και όσο περνάει ο καιρός, τουλάχιστον για την Ευρώπη, η πιθανότητα κάποιου υγιούς ανταγωνισμού και  μιας κοινωνικής ανόδου μικραίνει. Παράλληλα ο κύριος φορέας εξισορρόπησης των ανισοτήτων «απουσιάζει», ενώ η μεσαία τάξη υποχωρεί ραγδαία. Αξίζει να σημειωθεί ότι και οι ευαισθησίες απέναντι στην ανισότητα έχουν αμβλυνθεί πάρα πολύ· τη θέση τους την έχουν δώσει στην απογοήτευση, γιατί κανένας πλέον δεν πιστεύει ότι αυτό το πρόβλημα μπορεί να λυθεί.

Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΝΕΟΛΑΙΑ ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΔΥΤΙΚΟ ΚΟΣΜΟ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΠΛΕΟΝ ΌΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΠΕΤΥΧΕΙ ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΌΝΕΙΡΟ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ.

ΠΛΕΟΝ Η ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΈΧΕΙ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΈΝΑΝ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΤΡΟΠΟ ΣΚΕΨΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ, ΌΠΟΥ ΟΙ ΑΝΙΣΟΤΗΤΕΣ ΈΧΟΥΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΓΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΕΛΑΧΙΣΤΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΣΤΟΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΤΟΜΕΑ.  

Πλέον η δουλειά, ο ανταγωνισμός, οι δυνατές  σπουδές ή  οτιδήποτε άλλο δε φτάνουν προκειμένου να ξεχωρίσει κανένας από το πλήθος.  Η ανισότητα είναι μεγάλη και δυστυχώς έχει φτάσει σε σημείο τέτοιο που να οδηγεί στην απογοήτευση, σε ότι αφορά την υπερνίκηση της. Πλέον κυριαρχεί η γνώμη ότι το χρήμα συγκεντρώνεται από ορισμένες ομάδες και κληρονομείται. Εάν κανείς δεν είναι από νεαρός μέσα σε αυτόν τον κύκλο των «κληρονόμων», δεν έχει πλέον δυνατότητα κοινωνικής ανάδειξης και παραμένει  σε ένα επίπεδο ζωής πολύ πιο κάτω από αυτό της παλιάς μεσαίας τάξης.

ΣΗΜΕΡΑ ΠΛΕΟΝ ΈΧΟΥΜΕ ΦΤΑΣΕΙ ΣΕ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΜΟΡΦΗ ΔΙΑΒΙΩΣΗΣ, ΌΠΟΥ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΟΛΕΞΙΑ ΕΠΙΚΡΑΤΟΥΝ ΟΙ «ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΙ». 

Στην ελεύθερη αγορά σπάνια πλέον βρίσκουμε αυτοδημιούργητους ανθρώπους  οι οποίοι έχουν τον πλούτο σαν αποτέλεσμα της σκληρής τους εργασίας ή προϊόν του ανταγωνισμού  που ήδη έχουν υποστεί. Σήμερα πλέον στην Ευρώπη  πάνω από το 90% του πλούτου βρίσκεται στα χέρια «κληρονόμων» και η υπόλοιπη κοινωνία καλείται μέσω των συμβατικών ή κοινωνικών συμβολαίων που ήδη υφίσταται να σεβαστεί αυτήν την «κληρονομιά»· είναι ένα γεγονός που δημιουργεί ατομικά, κοινωνικά ακόμη και εθνικά προβλήματα. Έτσι λοιπόν είναι πολύ πιθανόν να έρθουν συγκρούσεις για λόγους κληρονομιάς όσο και αν αυτό μας φαίνεται απίθανο και να ζητηθούν νέες λύσεις. Ένα τέτοιο παράδειγμα ίσως αποτελεί και το ανερχόμενο ουκρανικό ζήτημα.

Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΚΑΙ Η ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ «ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΝΤΑΙ» ΚΑΤΑ ΚΟΡΟΝ ΈΝΑ ΒΑΣΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΦΥΣΗΣ.

Ο ΡΟΜΠΕΡΤ ΠΟΥΤΜΑΝ  ΕΙΝΑΙ ΈΝΑΣ ΔΙΑΣΗΜΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΣΤΟ ΧΑΡΒΑΡΝΤ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΞΕΤΑΖΕΙ ΤΑ ΔΙΑΦΟΡΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΤΡΟΠΟ ΖΩΗΣ ΣΕ ΣΧΕΣΗ, ΜΕΤΑΞΥ ΆΛΛΩΝ, ΜΕ ΤΙΣ ΏΡΕΣ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗΣ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ.  
Ο Ρόμπερτ Πούτμαν αναφέρει σαν «κοινωνικό κεφάλαιο» το χρόνο που χρειάζεται κανείς προκειμένου να έχει ανάλογες επαφές με συντρόφους, φίλους, οικογένεια και εν γένει συμμετοχή στο συλλογικό βίο. Αυτό το «κοινωνικό κεφάλαιο» μειώνεται δραστικά τόσο στις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και στην Ευρώπη. Σύμφωνα με το Ρόμπερτ Πούτμαν η τηλεόραση θεωρείται ως βασικός «υπαίτιος» που από τη δεκαετία του πενήντα και μετά, που ήταν σχεδόν ανύπαρκτη, έχει εισβάλλει τόσο δυναμικά στην κοινωνία που σήμερα οι Αμερικανοί πολίτες βλέπουν περίπου έξι με εφτά ώρες την ημέρα, ενώ οι Ευρωπαίοι περιορίζονται σε πέντε με έξι ώρες. Βέβαια αυτές οι ώρες παρακολούθησης αποτελούν απώλεια από το «κοινωνικό κεφάλαιο», το οποίο είναι άμεσο και βασικό για τη λειτουργικότητα της ζωής.

Ο ΜΕΣΟΣ ΆΝΘΡΩΠΟΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ ΔΙΑΦΟΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΈΧΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΜΙΑ ΆΜΕΣΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΤΟΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΈΝΑ ΒΗΜΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ.  

ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΩΝ ΠΡΟΤΙΜΗΣΕΩΝ ΤΟΥ ΕΥΡΥΤΕΡΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΠΛΟΥΣΙΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΩΝ ΈΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΜΕΓΑΛΗΣ ΜΕΛΕΤΗΣ.   

Για λόγους κυρίως αγοράς αλλά και κοινωνικής μηχανικής οι προτιμήσεις αποτελούν ένα αντικείμενο, το οποίο απασχολεί πολλές επιστημονικές έδρες και ελεύθερους ψυχολόγους. Οι έρευνες έχουν καταδείξει ότι υπάρχουν δυο οργανωμένα νευρωνικά τόξα στον εγκέφαλο, τα οποία κατευθύνουν τις προτιμήσεις όσον αφορά τις απολαύσεις. Το ένα τόξο αφορά τις άμεσες απολαύσεις και το λιμβικό σύστημα που βρίσκεται στο στέλεχος του εγκεφάλου και είναι αυτό που κατευθύνει τις ψυχαναγκαστικές κινήσεις των άμεσων απολαύσεων, όπως π.χ. η στιγμιαία απόλαυση της τηλεόρασης. Υπάρχει όμως και το νευρωνικό τόξο που κατευθύνεται από το προμετωπιαίο λοβό, δηλαδή το υπολογιστικό τμήμα του εγκεφάλου, και είναι δομημένο για ιδιαίτερες απολαύσεις. Εδώ βέβαια υπάρχει μια μεγάλη διαφορά από άνθρωπο σε άνθρωπο και σίγουρα εκείνες οι ιδιαιτερότητες που αυξάνουν τη λειτουργικότητα του προμετωπιαίου λοβού δεν είναι αυτές που είναι καταγεγραμμένες στις καταναγκαστικές συνήθειες. Οι τυχεροί που έχουν ανεπτυγμένο αυτό το νευρωνικό τόξο είναι τα πιο ολοκληρωμένα και συνυφασμένα με τη ζωή άτομα, καθώς επίσης και εναρμονισμένα με την καθημερινότητα.

ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ, ΟΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΈΡΕΥΝΕΣ  ΠΟΥ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΌΠΟΥ ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΒΛΕΠΟΥΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΠΟΛΥ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΈΧΟΥΝ ΔΕΙΞΕΙ ΌΤΙ  ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΜΙΑ ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΗ ΈΜΜΕΣΗ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΗ. 

Κάποιοι δε την χαρακτηρίζουν σαν ένα «οπτικό» ναρκωτικό. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι γιατί ακριβώς η τηλεθέαση μετασχηματίζει τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο σε σχέση με τον εαυτό μας. Τα πρόσωπα που εμφανίζονται  στην τηλεόραση είναι όμορφα και σίγουρα αυτό είναι μια συμπεριφορά που εμβόλιμα μας αρέσει και την επιδιώκουμε όλοι, ενώ παράλληλα μας επηρεάζει και αρνητικά. Έχει αποδειχτεί ότι μετά από μια τηλεοπτική αυτοκτονία μεγάλης τηλεθέασης, υπήρξε μια αύξηση στις απόπειρες αυτοκτονίας, στις πραγματικές αυτοκτονίες. Έτσι λοιπόν ταυτόχρονα με την άλλη δραστηριότητα, η τηλεόραση είναι ικανή να ρίξει το ηθικό κατακόρυφα και μέσω των θεαμάτων της να μεταμορφώσει τον εξαρτημένο τηλεθεατή σε ένα άβουλο όν, το οποίο κατευθύνεται σχεδόν με αντανακλαστικό τρόπο αποκλειστικά και μόνο από αυτό που βλέπει.

ΓΙΑ ΤΟ ΜΟΝΤΕΡΝΟ ΆΝΘΡΩΠΟ Η ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΕΙΝΑΙ ΈΝΑ ΜΕΤΡΟ ΕΥΤΥΧΙΑΣ.

Η κάθε σύγκριση που κάνει το άτομο σε ότι αφορά οποιαδήποτε πλευρά της ζωής του, όπως π.χ. την προσωπικότητα του ή την καθημερινότητα του, με οποιαδήποτε άλλη ομάδα ανθρώπων ή με διάφορες καταστάσεις, τον οδηγεί σε ένα συμπέρασμα πόσο καλά ή πόσο «άσχημα» είναι.  Αν θεωρητικά αυτή η σύγκριση πάψει να υφίσταται, τελειώνει πλέον και η αγωνία σχετικά με το αποτέλεσμα και για τη θέση του ατόμου στην καθημερινότητα. Ένα είναι βέβαιο, αν και δεν έχει προταθεί δυναμικά πέρα από μερικές θρησκευτικές ενώσεις και από κάποια επιστημονικά ιδρύματα ή ψυχαναλυτικά ινστιτούτα: η «μη σύγκριση» οδηγεί το άτομο σε μια κατάσταση ουδετερότητας και  χωρίς ένταση. Από εκεί πέρα εάν αυτή η κατάσταση  παραμείνει έτσι ή είναι ελεγχόμενη, με σιγουριά το μέσο άτομο μη συγκρίνοντας παύει να υποφέρει.

ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΠΟΥ ΣΗΜΕΡΑ «ΕΞΥΠΗΡΕΤΟΥΝ» ΤΗ ΛΟΓΙΚΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΟΥ ΕΦΑΡΜΟΖΕΤΑΙ ΣΧΕΔΟΝ ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΣΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ  ΚΛΙΜΑΚΑ ΈΧΟΥΝ ΤΟ ΔΥΣΑΡΕΣΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΜΗΔΕΝΙΖΟΥΝ ΤΙΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΑΤΟΜΩΝ.

Την ίδια ώρα που δισεκατομμύρια «νεοφερμένοι» άνθρωποι συνωστίζονται στο τραπέζι ενός κλονισμένου δυτικού μοντέλου, βλέπουμε ότι η σχέση ανάμεσα στην ατομική ευτυχία και στην πορεία των κοινωνιών αποκλίνει ουσιαστικά. Δεν είναι πλέον ξεκάθαρο τι είναι καλό ή άσχημο και πλέον υπάρχει η τάση οι άνθρωποι να αφήνονται να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους, έτσι ώστε κανένα αποτέλεσμα να μην μπορεί να προκαθοριστεί. Ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος και φυσικά για τη  μεγαλύτερη μερίδα του κόσμου μη «ανθεκτικός».

ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΤΡΟΠΟΥ ΖΩΗΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΈΓΙΝΕ ΤΟ 1999 ΣΤΟ ΜΠΟΥΤΑΝ. 

Το Μπουτάν είναι ένα μικρό κρατίδιο κάπου στα Ιμαλάια όπου παλιά ο απόλυτος κυρίαρχος, ο βασιλιάς του, απαγόρευε την τηλεόραση. Το σωτήριο έτος 1998 ο βασιλιάς του Μπουτάν αποφάσισε να καταργήσει αυτήν την απαγόρευση και έτσι εγκαταστάθηκε η τηλεόραση με πολλά κανάλια αμέσως. Οι κάτοικοι του Μπουτάν άρχισαν να παρακολουθούν το συνηθισμένο μείγμα βίας, διαφήμισης και ερωτικών ιστοριών που παρακολουθούν οι κάτοικοι όλων των πλούσιων χωρών στις πολυδαίδαλες τηλεοράσεις. Μετά την είσοδο της τηλεόρασης, ένα χρόνο αργότερα, εκείνο που παρατηρήθηκε έντονα είναι ότι αυξήθηκαν κατακόρυφα τα διαζύγια, η εγκληματικότητα και η κατανάλωση ναρκωτικών στο μικρό κρατίδιο, με αποτέλεσμα ο τρόπος ζωής να αλλάξει τελείως εκεί που κανείς δεν το περίμενε. Η αλλαγή ήταν τόσο ξαφνική που πλέον κάθε απαγόρευση παρακολούθησης της τηλεόρασης με σκοπό την επιστροφή στο παλιό τρόπο ζωής δεν είχε κανένα νόημα: το δηλητήριο είχε χυθεί σε ολόκληρο το «κοινωνικό σώμα».

«ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΉΘΕΛΑ ΝΑ ΓΙΝΩ» ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΟ ΑΙΩΝΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ ΤΟΥ ΜΟΝΤΕΡΝΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ. 

Αυτό που επιστημονικά αναφέρεται σαν «χρονική  ανακολουθία των προτιμήσεων» εξηγεί αυτήν την εσωτερική «μάχη». Δηλαδή, οι σύγχρονοι άνθρωποι αφοσιώνονται σε δραστηριότητες για τις οποίες στη συνέχεια μετανιώνουν, αφού οι προτιμήσεις τους έρχονται «άνω-κάτω». Έτσι δεν πετυχαίνουν σήμερα να γίνουν εκείνο που πραγματικά αναμένουν να γίνουν αύριο. Ένα τυπικό παράδειγμα είναι αυτοί που εξακολουθούν να πίνουν ενώ δεν το καταφέρουν ή να διαβάζουν ένα βιβλίο ενώ βρίσκονται μπροστά από την τηλεόραση. Υπάρχει, δηλαδή, ένας σαφής διχασμός ανάμεσα σε εκείνον που αναζητάει την άμεση ευχαρίστηση και σε αυτόν που θέλει εκείνες τις ενδιαφέρουσες αποφάσεις και απολαύσεις που θα τον κάνουν ευτυχισμένο. Αυτή η κατάσταση  αποτελεί μια μοιραία σύγκρουση, η οποία οδηγεί σχεδόν το σύνολο των ανθρώπων στο σημερινό τρόπο αλλοπρόσαλλης συμπεριφοράς στη σύγχρονη αγορά. Ο χώρος της διαφήμισης το γνωρίζει πολύ καλά αυτό και πάνω σε αυτό το εσωτερικό αρνητικό δυναμικό στηρίζεται  και  «ποντάρει» πάρα πολλά για την κατανάλωση.

ΑΝΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΑ ΝΑΙ.

Πλέον οι σύγχρονες γενιές που αναπτύσσονται κοινωνικά με την τηλεόραση, αμέσως  αποκτούν αυτήν την καταναγκαστική συνήθεια, η οποία εμπειρικά αφήνει μια μικρή, απροσδόκητη ικανοποίηση «βγάζοντας» αργότερα μια πολύ μεγάλη δυσαρέσκεια. Το περίεργο είναι ότι αυτή η προσωρινή ευχαρίστηση εξακολουθεί να υφίσταται σε πολλούς ανθρώπους, αν και η τηλεόραση σαν θέμα, σαν ευχαρίστηση και κυρίως σαν ψυχαγωγία βρίσκεται πολύ μακριά στην κλίμακα των προτιμήσεων του μέσου ανθρώπου.

ΣΗΜΕΡΑ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΧΩΡΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΥΗΜΕΡΟΥΝ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΠΕΝΗΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ.  

 ΑΝΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΑ, ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΖΕΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ «ΜΑΝΙΑ» ΤΗΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ.   

Σήμερα τα πάντα αξιολογούνται· οι αποδόσεις των νοσοκομείων, δικαστών, φίλων των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, η αποτελεσματικότητα των σχολείων, ερευνών, πολιτικών, γιατρών. Το «καλύτερο» είναι συνεχώς προτιμότερο από το απλώς «καλό». Σύμφωνα με τις τελευταίες έρευνες νευροεπιστημόνων και ψυχιάτρων, διαπιστώνεται ότι στη ζωή των ενηλίκων τα δυο ζητήματα που κυριαρχούν είναι η απόλυση και το διαζύγιο που αποτελούν πλέον συνήθειες. Στην περίπτωση του γάμου όπου έχουμε την εγκατάλειψη του συντρόφου για υποτιθέμενους λόγους αγάπης, η σχέση  γίνεται όλο και πιο «επισφαλής»· το ίδιο συμβαίνει και με την απόλυση στον τομέα της εργασίας. Βλέπουμε, δηλαδή, ότι η αγορά της εργασίας και η «αγορά του γάμου» έχουν σαν κοινό στόχο το ίδιο πράγμα, δηλαδή  τη μεγιστοποίηση του κέρδους, όταν παρουσιαστούν οι καινούργιες ευκαιρίες. Δηλαδή, ο οικονομικός τρόπος σκέψης για την αύξηση των οφελών  έχει εισβάλλει τόσο πολύ στη ζωή του μέσου ανθρώπου που επιβάλλει τον τρόπο της έγγαμης ζωής και της εργασίας του.

ΤΟΣΟ Η ΗΘΙΚΗ ΌΣΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΈΧΟΥΝ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΣΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ. 

Ωστόσο, αυτά τα δυο διαφορετικά νευρωνικά τόξα δε χωρούν ταυτόχρονα μαζί στο ίδιο «παιχνίδι». Για παράδειγμα όσο αυξάνονται οι αμοιβές στους εργαζόμενους, δεν υπάρχει και η ίδια ανταπόκριση στο επίπεδο εργασίας. Η συμπεριφορά αυτή  «δηλώνει» ότι ο ηθικός χαρακτήρας της εργασίας  χάνεται  μαζί και το ενδιαφέρον  για αυτήν καθαυτή· μετατοπίζεται το ενδιαφέρον του ανθρώπου κυρίως προς το κέρδος, το οποίο όμως κατευθύνεται μονομερώς προς μια πλευρά και έτσι ο άνθρωπος επιμένει στη συνεχή αύξηση του κέρδους. Ταυτόχρονα όμως στερείται ο εργαζόμενος την ευχαρίστηση της ηθικής απολαβής, η οποία παραμένει πάντα μια απολαβή. Αυτή ακριβώς η έλλειψη της ηθικής απολαβής είναι  δυσνόητη στο σύγχρονο πλούσιο κόσμο, διότι η έννοια του κέρδους έχει κατακτήσει τη γενική σκέψη και νοοτροπία. Στον εγκέφαλο όμως παραμένει «άδεια» εκείνη η κίνηση  στο κέντρο επιβράβευσης των ηθικών αμοιβών και αυτό φέρνει ένα μεγάλο «κύμα» δυστυχίας. 

Ο ΆΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ, ΔΙΟΤΙ ΈΧΕΙ ΤΗΝ ΚΑΚΙΑ «ΣΥΝΗΘΕΙΑ» ΝΑ ΣΥΝΗΘΙΖΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ.

ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΟ ΔΥΤΙΚΟ ΚΟΣΜΟ ΟΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΈΧΟΥΝ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΙΣ ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΜΑΝΑΤΖΜΕΝΤ ΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ.
Έτσι λοιπόν αυτές οι επιχειρήσεις με καινούργιες στρατηγικές πολλαπλασιάζουν τα δώρα και τις αμοιβές, οξύνοντας τον ανταγωνισμό ακραία, ακόμη και μεταξύ των ίδιων των υπαλλήλων, έτσι ώστε να φτάσουν σε μια υποτιθέμενη μέγιστη απόδοση που θα επιφέρει κέρδος. Η κλιμακούμενη αυτή διαδικασία έχει μειώσει  τελείως την αξία της εργασίας· την ανάγκη, δηλαδή, να γίνεται κάτι καλά και όταν κανένας το κάνει αυτό να έχει την επιδοκιμασία των συναδέλφων και συνανθρώπων του. Στη θέση της αξίας της εργασίας  κυριαρχεί η «μανία» του ανταγωνισμού, η οποία φαίνεται να οδηγεί σε συναισθηματικά αδιέξοδα.

ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΣΤΟ ΒΟΡΕΙΟ ΗΜΙΣΦΑΙΡΙΟ ΑΛΛΑ ΠΛΕΟΝ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ, ΌΣΟ ΠΕΡΝΑΝΕ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΌΛΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΤΟΥ ΚΕΡΔΟΥΣ, ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΑΠΤΥΣΣΕΤΑΙ ΈΝΤΟΝΑ ΤΟ ΔΑΡΒΙΝΙΚΟ ΕΡΩΤΗΜΑ: ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ Ή  ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΣ;  

Τα παλιά χρόνια το περίφημο «struggle for life», δηλαδή ο αγώνας για την ύπαρξη, αποτελούσε μια «μεταφορά» που οι διανοούμενοι χρησιμοποιούσαν, προκειμένου να  δώσουν τη διάσταση για τη ζωή που έδινε ο Δαρβίνος · ότι πολλά ζωικά είδη, συμπεριλαμβανόμενου και του ανθρώπου, παρουσιάζουν το φαινόμενο της συνεργασίας ανάμεσα στα μέλη του ίδιου είδους. Τα τελευταία χρόνια αυτή η συνεργασία έχει εξαφανιστεί και ο κόσμος κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση, δηλαδή προς τον ανταγωνισμό. Γενικά, οι σύγχρονες κοινωνικές δομές ευνοούν τον ανταγωνισμό εις βάρος της συνεργασίας. Τα αποτελέσματα αυτής της ανταγωνιστικής ύπαρξης τα βλέπουμε καθημερινά με το να στραγγαλίζεται η ζωή πολλών ανθρώπων και μάλιστα και εκείνων που πολλές φορές θεωρούνται ότι  βρίσκονται σε προνομιακή θέση. Στη σημερινή εποχή, η υπάρχουσα κρίση κάνει αυτό το παράδειγμα όλο και πιο «ζωντανό». 

ΌΛΟΙ ΠΛΕΟΝ ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΟΥ ΒΟΡΕΙΟΥ ΗΜΙΣΦΑΙΡΙΟΥ ΖΟΥΜΕ  ΈΝΑ «ΝΕΟ-ΔΑΡΒΙΝΙΣΤΙΚΟ» ΤΡΟΠΟ ΖΩΗΣ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΈΝΑΣ ΒΑΣΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ «ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ» ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ «ΚΑΛΟΣ».

Ο «καλύτερος» κερδίζει, ο άλλος χάνει και  έτσι διαταράσσεται η ισορροπία. Πάντως έχει αρχίσει να επιβάλλεται αυτός ο «νεο-δαρβινιστικός» κώδικας, όπου οι αδύνατοι εξουδετερώνονται και παραδίδονται στην περιφρόνηση των υποτιθέμενων νικητών. Βλέπουμε, δηλαδή, τη σύγχρονη κοινωνία να χωρίζεται σε  δυο μεγάλα κομμάτια, στους χαμένους και στους κερδισμένους, χωρίς να υπάρχει μια ουσιαστική γέφυρα μεταξύ των δυο, αλλά το κυριότερο που συμβαίνει είναι ότι οι δυο αυτές ομάδες πολλαπλασιάζονται και γίνονται ανταγωνιστικές. Υπάρχει ένας συνεχής αγώνας «μεταφοράς» ατόμων από τη μια ομάδα στην άλλη, ο οποίος δημιουργεί ένα τεράστιο  άγχος επιβίωσης και για τους  δυο με πλήρη απώλεια της καθημερινής ευτυχίας.

Η ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΙΣ ΠΛΟΥΣΙΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ. 

Ο άνθρωπος  βρίσκεται μονίμως σε μια αναζήτηση για κάτι το ανέφικτο· αυτή η αναζήτηση του ανέφικτου θεωρεί ότι τον καθιστά νέο και ότι είναι κάτι που θα τον οδηγήσει στην ευημερία και ευτυχία. Η ευτυχία σαν ατελείωτη αναμονή είναι κάτι που τον κρατάει στη ζωή. Κάθε επίτευγμα που ο σύγχρονος άνθρωπος κατακτά αποτελεί στοιχείο ευτυχίας. Όσο ζει και χαίρεται αυτό το επίτευγμα σαν το «σύντομο έρωτα» είναι κάτι που τον αναζωογονεί, τον κάνει ευτυχισμένο, του δίνει όρεξη για ζωή. Με τη συνήθεια αμέσως ο στόχος αυτός  χάνεται και αρχίζει πάλι η ατέρμονη αναζήτηση, η οποία ιδιαίτερα στους συγκεκριμένους ανθρώπους των πλούσιων χωρών τους οδηγεί σε νέο κύκλο δυστυχίας. Πρέπει λοιπόν κανείς να επικεντρωθεί νευροψυχιατρικά σε ότι αφορά το κεντρικό θέμα της ύπαρξης του ανθρώπου που είναι η «γρήγορη» συνήθεια. Είναι κάτι το οποίο πρέπει να αντιμετωπιστεί άμεσα και με στόχο ίσως την εκπαίδευση, προκειμένου να οδηγηθεί κανείς σε μια καλύτερη ποιότητα ζωής.

ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ  ΈΝΑΣ ΛΟΓΟΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΠΛΟΥΣΙΟ ΚΟΣΜΟ ΑΠΟΤΕΛΕΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΤΑΞΥ ΕΥΤΥΧΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΑΠΟΛΑΒΩΝ.  
Τα τελευταία τριάντα χρόνια, ιδιαίτερα στις πλούσιες χώρες του βόρειου ημισφαιρίου, ο σύγχρονος άνθρωπος έχει επιλέξει στο να ζει για να κερδίζει. Έτσι λοιπόν για να μπορέσει να λειτουργήσει αποκλειστικά με αυτό το μοτίβο, αυξάνει συνεχώς την έννοια των αμοιβών με σκοπό να πετύχει παραγωγή και επιβάλει σκληρότερες ποινές όταν δεν αποδίδει.  Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να προωθείται μέρα με τη μέρα ένας κλιμακούμενος τρόπος έντασης, ο οποίος αυξάνει την επιθυμία για κέρδος που  αποτελεί μια κατάκτηση κάποιας ευτυχίας.  Δυστυχώς  η διαδικασία αυτή οδηγεί σε μια ανισότητα, η οποία δεν ικανοποιεί το σύγχρονο άνθρωπο.