NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΡΟΣΒΟΛΗΣ ΠΡΟΣΩΠΟΥ, Ο ΗΜΙΣΠΑΣΜΟΣ ΤΟΥ.
Αυτή η κατάσταση χαρακτηρίζεται από μονόπλευρους κλονικούς σπασμούς που ξεκινάνε από το βλέφαρο και διαχέονται στους μύες όλου του προσώπου. Η προοδευτική δε συνέχιση του ημίσπασμου του προσώπου μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα και την κλινική παράλυση των μυών του προσώπου. Πάντοτε πρέπει να προσέχουμε ότι ο ημίσπασμος είναι κάτι διαφορετικό από τις επιληπτικές κρίσεις, από τα τικ ή τις απλές συσπάσεις του προσώπου.
Παρατηρείται συνήθως σε μεσήλικες και ηλικιωμένους, περισσότερο στις γυναίκες από τους άνδρες. Συνήθως εμφανίζεται μετά από πάρεση του προσωπικού νεύρου και ατελή θεραπεία της ή από «βραχυκύκλωμα» εντός νεύρου.

Η ΑΜΥΓΔΑΛΗ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟΣ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΠΛΑΓΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΝΙΟΥ, ΣΤΟ ΎΨΟΣ ΤΟΥ ΑΥΤΙΟΥ ΠΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΥΠΟΠΥΡΗΝΕΣ.
Ο ρόλος της αμυγδαλής στις εγκεφαλικές λειτουργίες είναι να «μαντεύει» τις αρνητικές εμπειρίες του ανθρώπου και να τις επαναπροβάλλει σε κλάσματα δευτερολέπτου ασυνείδητα, όταν υπάρχει περίπτωση κινδύνου έτσι που να θέτει τα αντανακλαστικά του σε εγρήγορση για να τον προστατεύσει.
Η κατασκευή και λειτουργία της αμυγδαλής είναι έτσι που μπορεί να προκαλεί το φοβικό αίτιο, αλλά δεν μπορεί να ξεχωρίσει το βαθμό επικινδυνότητας και το χρόνο του συμβάντος.
Π.χ. ένας άνθρωπος με ευαίσθητη αμυγδαλή μπορεί να δει ένα κλαρί το οποίο η αμυγδαλή του το νομίζει φίδι και να πάθει πανικό. Η θετική και αρνητική λειτουργία της αμυγδαλής οφείλεται σε μια εξελικτική «πατέντα» διακόσια χιλιάδες χρόνια πίσω. Τότε, δηλαδή, που το φίδι ήταν μια καθημερινή ανθρώπινη απειλή μέσα στο δάσος και έπρεπε οι πρόγονοι μας να το λαμβάνουν υπόψη.

ΟΙ ΑΦΑΙΡΕΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΗΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΕΠΑΙΣΘΗΤΕΣ ΚΑΙ ΔΥΣΚΟΛΑ ΔΙΑΓΝΩΣΙΜΕΣ ΜΕ ΤΟ ΓΥΜΝΟ ΜΑΤΙ.
Ακόμα και γιατροί με μεγάλη κλινική εμπειρία έχουν δυσκολία στο να τις διαγιγνώσκουν έγκαιρα. Τις περισσότερες φορές η διαπίστωση τους και η πιστοποίηση τους έρχεται με τα τυχαία γεγονότα. Οι αφαιρέσεις δεν έχουν ηλικία.
Τις συναντάμε και σε μικρά παιδιά, αλλά και σε προχωρημένες ηλικίες λόγω του ότι έφτασαν, σε αυτό το σημείο, αδιάγνωστες ή προέκυψαν αργά από παθογνωμικές καταστάσεις.
Μια ιδιαίτερα δύσκολη κατάσταση, ότι αφορά τις αφαιρέσεις, είναι η λεγόμενη αφαιρετική κατάσταση (STATUS). Στην περίπτωση αυτή, ο ασθενής βρίσκεται σε μια μόνιμη επιληπτική κατάσταση, κρυμμένη προς τα έξω «φυσιολογική συμπεριφορά». Εδώ είναι απαραίτητο να γίνει έγκαιρα εικοσιτετράωρη καταγραφή και να δοθεί η θεραπεία που θα «τραβήξει» τον ασθενή έξω από τον κύκλο κινδύνου.

Η ΠΟΡΦΥΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΤΕΞΟΧΗΝ ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΝΟΣΟΣ ΟΠΟΥ ΜΙΑ ΠΡΟ ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΑΙΜΟΓΛΟΒΙΝΗΣ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ ΣΕ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟ ΜΙΑΣ ΟΡΜΟΝΗΣ, ΤΗΝ ΠΡΟΓΕΣΤΕΡΟΝΗ, ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΠΟΡΦΥΡΙΑ, Η ΟΠΟΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΟΛΕΞΙΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΠΟΙΚΙΛΙΑ ΝΕΥΡΟΨΥΧΙΑΤΡΙΚΩΝ ΔΙΑΤΑΡΑΧΩΝ, ΕΤΣΙ ΠΟΥ ΝΑ ΞΕΓΕΛΑΕΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΟΤΙ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΝΟΣΟ, ΓΙΑΤΙ ΚΥΡΙΩΣ ΒΑΔΙΖΕΙ ΜΕ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΥΣΕΙΣ ΝΕΥΡΩΝ.
Οι γιατροί που έχουν δει πάρα πολλές φορές την νοσολογική εξέταση της πορφυρίας, πάντα έχουνε πρόβλημα με την διάγνωση της, γιατί οι αληθινές αιτίες της νόσου σκεπάζονται περίπου στο 100% από άλλου είδους ενοχλήσεις που μιμούνται κατεξοχήν νευρολογικά και ψυχιατρικά συμπτώματα.
Στις περιπτώσεις της πορφυρίας έχουμε μια αμιγή σωματική νόσο, πιθανόν κληρονομικού χαρακτήρα, η οποία έχει το κακό να μην ανέχεται καμιά φαρμακευτική αγωγή και παρουσιάζει νευροψυχιατρική συμπτωματολογία.

Η ΑΓΓΕΙΟΤΕΝΣΙΝΗ ΙΙ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΟΥΣΙΑ ΠΟΥ ΌΤΑΝ ΞΕΠΕΡΑΣΕΙ ΤΑ «ΌΡΙΑ» ΤΗΣ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΥΠΕΡΤΑΣΗΣ.
Αυτά τα επεισόδια υπέρτασης είναι πιο τακτικά όταν έχουν να κάνουν με παχύσαρκα άτομα, που έχουν καρδιακή ανεπάρκεια, ιστορικό αρτηριοσκλήρωσης, διαβήτη και καπνίσματος.
Τότε, η αγγειοτενσίνη ΙΙ σε συνδυασμό με τις φλεγμονώδεις πλάκες που υπάρχουν επί των αγγείων του εγκεφάλου, δημιουργούν έντονες φλεγμονώδεις επεξεργασίες σε αθηρωματώδεις πλάκες, οι οποίες στις κρίσεις υπέρτασης «εκρήγνυνται» και σκορπάνε καταστροφές με την μορφή εγκεφαλικών εμφράκτων ή ρήξη αγγείων στον εγκέφαλο. Εδώ χωράει μόνο ένας τρόπος να μπορέσει να βοηθήσει κανείς και ο συγκεκριμένος είναι η πρόληψη. Όταν τα επεισόδια υπέρτασης ξεφύγουν από τον έλεγχο και έχουμε εγκεφαλικές επιπλοκές, τότε είναι πολύ αργά για ουσιαστικές θεραπείες.

ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΝΕΥΡΟΛΟΓΙΚΗΣ ΠΡΑΚΤΙΚΗΣ, ΟΙ ΣΥΓΧΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΤΟΥ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΚΥΡΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ.
Σε 15% με 20% των περιπτώσεων που ζητάνε νευρολογική βοήθεια, πρόκειται για διαταραχές του προσανατολισμού σε ότι αφορά χρόνο, χώρο και πρόσωπο.
Οι ασθενείς από πολύ λίγο έως πάρα πολύ δεν είναι σε θέση να δώσουν, με πλήρη ευκρίνεια ή τουλάχιστον μερική αποτελεσματικότητα, τις σαφείς συντεταγμένες του προβλήματος τους. Πέρα από αυτό, δείχνουν να αφαιρούνται εύκολα, η προσοχή να είναι πεσμένη, εμφανίζουν μια έντονη πνευματική κόπωση και μια τάση να κοιμηθούν.
Η κατάσταση αυτή μπορεί να μείνει για πολύ καιρό, να επιδεινωθεί ή να αποχωρήσει. Όπως και να έχει το θέμα, η παρακολούθηση και η νευρολογική αντιμετώπιση πρέπει να είναι σταθερή.

ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΆΛΜΠΕΡΤ ΑΪΝΣΤΑΙΝ ΤΟΥ ΜΠΡΟΝΞ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΟΔΗΓΗΘΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΕΝΟΣ ΝΑΝΟΠΑΚΕΤΟΥ, ΤΟ ΟΠΟΙΟ, ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΔΕΡΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΠΟΥ ΤΟΠΟΘΕΤΕΙΤΑΙ, ΕΙΣΧΩΡΕΙ ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΑΠΟΒΑΛΛΕΙ ΤΙΣ ΟΥΣΙΕΣ ΠΟΥ ΠΕΡΙΕΧΕΙ.
Στην προκειμένη περίπτωση, οι ουσίες αυτές είναι παράγωγα του μονοξειδίου του αζώτου σε συνδυασμό με συαλλορφίν. Οι δυο αυτές ουσίες έχουν ως έντονο διεγερτικό αποτέλεσμα και επειδή συμπεριέχονται στο σφαιρίδιο του νανοπακετιδίου, δια της εντριβής, τοποθετούνται στο σωστό σημείο και προκαλούν τη διέγερση που χρειάζεται. Ένα προνόμιο που έχει η κατασκευή αυτή είναι το ότι χρειάζεται ελάχιστο χρόνο δράσης σε σχέση με τα άλλα διεγερτικά φάρμακα.

ΤΑ ΔΙΑΣΗΜΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΑ ΠΑΡΑΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ ΡΙΝΕ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΤΟ 1927 ΚΑΙ ΕΙΧΑΝ ΠΑΝΤΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗ ΜΕΛΕΤΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΤΗΣ ΕΞΩΑΙΣΘΗΤΗΡΙΑΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ (EXTRASENSORY PERCEPTION).
Επρόκειτο στην ουσία για ένα παιχνίδι με κάρτες, όπου ήταν αποτυπωμένα πέντε είδη διαφόρων γεωμετρικών σχεδίων, τα οποία παρουσιαζόντουσαν στους εξεταζόμενους εναλλάξ στην προσπάθεια που έκαναν να μαντέψουν ποιο από όλα τα γεωμετρικά σχήματα, κατά περίπτωση, κρυβόταν στην εκάστοτε παρουσίαση. Πρέπει να τονιστεί ότι το πείραμα γινόταν πάντα με σοβαρούς επιστημονικούς όρους και τακτική αναπαραγωγή.
Δόθηκε πάντοτε μεγάλη σημασία στη στατιστική ανάλυση των αποτελεσμάτων, ώστε να γίνει δυνατή η αποκάλυψη μιας τυχόν ουσιαστικής διαφοράς. Δυστυχώς όλα έμειναν στο στάδιο της προσπάθειας.

ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΈΝΑ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΠΟΥ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΣΕ ΌΛΕΣ ΤΙΣ ΗΛΙΚΙΕΣ ΚΑΙ ΈΧΕΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ ΤΗΝ ΥΠΕΡΦΑΓΙΑ.
Δηλαδή ο ασθενής, ανά πάσα στιγμή, ότι βρίσκει το φέρνει στο στόμα του. Μαζί με αυτό παρουσιάζει μια αβουλησία, μια σεξουαλική παρορμητικότητα, χωρίς λόγο και ταυτόχρονα οπτική αγνωσία.
Το τελευταίο σημαίνει ότι δεν είναι σε θέση ,οπτικά, να αναγνωρίσει τα αντικείμενα. Η κατάσταση αυτή οφείλεται σε μια διαταραχή, εγκεφαλική, που οι περισσότεροι νευρολόγοι την προσδιορίζουν στο επίπεδο της αμυγδαλής στο ένα ή και στα δυο ημισφαίρια. Η νόσος του Kluever-Bucy μπορεί για πολλά χρόνια να περάσει απαρατήρητη, διότι έχει ποικίλη συμπτωματολογία σε διάφορα επίπεδα και είναι δυνατόν να μη γίνει αντιληπτή.
Πάντως, τα συμπτώματα είναι τόσο χαρακτηριστικά, που νευρολόγοι με πείρα είναι σε θέση να τα διακρίνουν έγκαιρα σαν μια διαταραχή της προσωπικότητας.

ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΠΙΛΗΠΤΙΚΕΣ ΚΡΙΣΕΙΣ, ΟΙ ΑΠΛΕΣ ΕΣΤΙΑΚΕΣ ΚΡΙΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΌΣΟ ΚΑΙ ΑΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΠΑΡΑΞΕΝΟ, ΔΥΣΚΟΛΑ ΝΑ ΔΙΑΓΝΩΣΤΟΥΝ ΈΓΚΑΙΡΑ.
Η γένεση των κρίσεων αυτών ξεκινάει από τον μετωπιαίο φλοιό, εκεί, δηλαδή, όπου υπάρχει η «χαρτογράφηση» για το κινητικό κέντρο κάθε μυϊκής ομάδας στον οργανισμό. Οι διαταραχές που προκύπτουν στην περιοχή αυτή του φλοιού και πετυχαίνουν την αντιπροσώπευση κάποιου μέλους π.χ. του δεξιού χεριού, δημιουργούν μια επιληπτική αναταραχή.
Αυτή η κινητική αναταραχή εμφανίζεται από την αντίθετη πλευρά του σώματος σαν μια τρομώδης κατάσταση που μπορεί να δημιουργήσει έντονες ανησυχίες ή ακόμα και να περάσει απαρατήρητη.
Αυτός είναι και ο λόγος της δύσκολης διάγνωσης, γιατί τις περισσότερες φορές οι ασθενείς θεωρούν ότι πρόκειται για ένα απλό μυρμήγκιασμα του χεριού ή του ποδιού.
Η παρουσία της κρίσης πιστοποιείται με το ηλεκτροεγκεφαλογράφημα και η καταγραφή του οποίου πρέπει να είναι τουλάχιστον εικοσιτετράωρη, για να έχει τη χρονική ικανότητα της σύλληψης και καταγραφής της κρίσης.

Η ΟΠΤΙΚΗ ΘΗΛΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΟΥ ΟΠΤΙΚΟΥ ΝΕΥΡΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΗΛΙΔΙΚΟΥ ΔΕΜΑΤΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΦΘΑΛΜΟ ΣΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ.
Πρόκειται για την είσοδο και αρχή της διαδικασίας της όρασης.
Σε αρκετές νοσηρές καταστάσεις, διαπιστώνουμε πολλές φορές κατά την εξέταση των οφθαλμών, ένα οίδημα της οπτικής θηλής. Τις περισσότερες φορές, αυτό το οίδημα αποτελεί τυχαίο εύρημα και σπάνια συνοδεύεται από άλλες κλινικές καταστάσεις όπως π.χ. μείωση της οπτικής οξύτητας. Πολύ τακτικά διαπιστώνουμε ένα οίδημα θηλής σε καταστάσεις υπερμετρωπίας, που στην ουσία είναι ψευτοοίδημα, γιατί πρόκειται κυρίως για ασαφή όρια που δημιουργούνται λόγω της πάθησης.

ΚΥΡΙΩΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΤΗΣ ΟΔΟΝΤΙΚΗΣ ΠΛΑΚΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΝΤΙΟΥ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΞΗΡΟΣΤΟΜΙΑ ΚΑΙ ΒΑΚΤΗΡΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΚΑΚΟΣΜΙΑΣ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΟ ΛΟΓΟ.
Βέβαια υπάρχουν και άλλες αιτίες, πιο σπάνιες ή πιο συχνές, όπως η γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση, που μπορούν να συνοδεύουν την κακοσμία. Το περίεργο είναι ότι ,πολλές φορές, σχιζοφρένεια και επιληψία συμβαδίζουν επίσης με την κακοσμία στόματος. Στην προκειμένη περίπτωση, η κακοσμία παρουσιάζεται σαν μια διαταραχή τύπου «αύρας», πριν την εμφάνιση της επιληπτικής κρίσης. Ενδεχομένως αυτές οι περιπτώσεις και διάφορες ουσίες ή καρυκεύματα να διεγείρουν αυτό το παθολογικό τόξο.

Η ΚΑΘΑΥΤΟΥ ΎΠΑΡΞΗ ΤΗΣ ΧΟΛΗΣΤΕΡΙΝΗΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΠΛΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΜΕΤΑΦΟΡΑΣ ΧΟΛΗΣΤΕΡΟΛΗΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΑΙΜΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥ ΜΕΤΑΒΟΛΙΣΜΟΥ.
Η χοληστερίνη μεταφέρεται στο αίμα με τις λιποπρωτεΐνες, οι οποίες είναι υψηλής (HDL) και χαμηλής (LDL) πυκνότητας.
Η δυσλειτουργία του διδύμου των λιποπρωτεϊνών και συγκεκριμένα η αύξηση της χαμηλής πυκνότητας λιποπρωτεϊνών (LDL) είναι αυτή που ανεβάζει το ρίσκο της αρτηριοσκλήρωσης στα τοιχώματα των αγγείων με όλες τις τραγικές συνέπειες.
Αντίθετα, όταν λειτουργούν ομαλά, δηλαδή, όταν η υψηλής πυκνότητας (HDL) μεταβολίζει στο βαθμό που πρέπει την χαμηλή πυκνότητα (LDL), τότε δεν «μαζεύονται» αθηρωματώδεις πλάκες στα αγγεία, που θα αποτελέσουν τόπους φλεγμονής και ως εκ τούτου κινδύνους για περαιτέρω δυσάρεστες καταστάσεις.
Αυτούς τους τόπους φλεγμονής, λόγω χαμηλής συγκέντρωσης LDL, τις φοβούνται πολύ οι νευρολόγοι, διότι είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνες για τα εγκεφαλικά έμφρακτα.

Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΔΥΟ ΈΝΝΟΙΕΣ ΕΙΝΑΙ Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΣΤΟΧΟΥ.
Στην μεν αγχώδη κατάσταση, έστω και σε ελάχιστη ποσότητα, υπάρχει μια, μικρή έως πλήρη, αδυναμία του προσβεβλημένου από άγχος ατόμου, στο να αντιδράσει και να φέρει σε πέρας την καθημερινότητα του. Αντίθετα η ειδική φοβία, παρότι έχει πιο συγκεκριμένο αντικείμενο, γνωστό και διεξοδικά βιωμένο από το προσβεβλημένο άτομο, δεν εμποδίζει τη λειτουργικότητα του. Π.x. ένας που φοβάται τα σκυλιά μπορεί ακόμη να δουλέψει και σε ζωολογικό κήπο, χωρίς να έχει πρόβλημα λειτουργίας. Η διαφοροποίηση του θα είναι αν χρειαστεί να δουλέψει σε κυνοτροφείο. Εκεί ασφαλώς είναι αδύνατη η λειτουργία. Το παράδειγμα αυτό δείχνει την ειδοποιό διαφορά μεταξύ άγχους και ειδικής φοβίας, διότι σε κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και η θεραπευτική αγωγή.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΙΑΦΟΡΑ ΤΕΣΤ ΕΥΦΥΪΑΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΔΙΑΦΟΡΟΥΣ ΚΛΑΔΟΥΣ ΤΗΣ ΕΥΦΥΪΑΣ.
Παγκόσμιο παραμένει το τεστ μέτρησης I.Q. που έχει σαν βάση του το εκατό.
Επειδή στις αρχές του 20ου αιώνα το I.Q. τεστ και ο μέσος όρος δεν ικανοποιούσε ψυχιάτρους και ψυχαναλυτές, ζητήθηκε μια άλλη μονάδα που να ανταποκρίνεται στον πυρήνα της ευφυΐας. Έτσι λοιπόν στις αρχές του 20ου αιώνα ο Βρετανός ψυχολόγος Charles Spearman εισήγαγε τη παράμετρο 9.
Στην παράμετρο 9, σε ότι αφορά σαν δείκτη ευφυΐας υπάγεται το I.Q., αλλά επί προσθέτως θεωρείται ότι η έκφραση του δίνει στοιχεία για μια «κεντρική» ευφυΐα ενός ανθρώπου να καταλαβαίνει και να διαπραγματεύεται σύγχρονα πράγματα, να καταλαβαίνει καλύτερα, να έχει πλουσιότερο λεξιλόγιο.

ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΠΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΠΙΛΗΠΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ, Ο ΑΣΘΕΝΗΣ ΧΑΝΕΙ ΤΟΝ ΣΥΝΔΕΣΜΟ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΑΝΑΒΙΩΝEI ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΜΕ ΟΠΤΙΚΕΣ Ή ΑΚΟΥΣΤΙΚΕΣ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ.
Κατά το jamais-vu βιώνει ο ασθενής πράγματα που δεν έγιναν ποτέ και είναι σε φανταστικό επίπεδο. Δεν εμφανίζεται τακτικά, αλλά πρόκειται για μια περίπτωση ψυχοκινητικών διαταραχών σε κροταφικού τύπου επιληψία.
Είναι μια δύσκολη μορφή επιληψίας και να διαγνωστεί και κυρίως να διαφοροδιαγνωστεί από σχιζοφρενικές ψυχώσεις με τις οποίες, πολλές φορές, έχει κοινή ρίζα˙ και εδώ πρέπει να είναι ο έλεγχος εκτενής και η εικοσιτετράωρη καταγραφή με βιντεοσκόπηση απαραίτητη.