NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Για πολλά χρόνια έβαζε τους ασθενείς του να κάθονται ακίνητοι ενώ εκείνος περιέφερε από πάνω τους τα χέρια του θεωρώντας ότι η κίνηση αυτή φέρνει την αλλαγή μαγνητικών πεδίων του σώματος έως ότου τα άτομα αυτά έπεφταν σε καταληψία.
Δηλαδή παρέμεναν σε μια θέση ακινησίας και χωρίς άλλες εκδηλώσεις για πολύ ώρα.
Αυτό θεωρείται από τον Μέσμερ ως ένα επιτυχημένο θεραπευτικό αποτέλεσμα που οδηγούσε στην αποθεραπεία τον ασθενή.
Η επιτυχία του Μέσμερ κράτησε για πολλά χρόνια και έγινε διάσημος για την εποχή του βρίσκοντας πολλούς οπαδούς.
Σιγά – σιγά όμως και ιδιαίτερα μετά την είσοδο στην ψυχανάλυση του Φρόιντ ξεχάστηκε.
Μόνο κάποιες ρωσικές σχολές ακόμη τον συμπεριλαμβάνουν στην βιβλιογραφία τους.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση του αλοψυχομεταβιβασμού ο ασθενής έχει την τάση να προβάλει μια άσχημη η νοσηρή κατάσταση που τον αφορά σε ένα άλλο πρόσωπο και εάν είναι δυνατόν συγγενικό ή του στενού του χώρου.
Μαζί με αυτό έχει παρατηρηθεί ότι «τρέχουνε» και παραισθήσεις, αντιλήψεις πραγματικών αντικειμένων.
Δηλαδή αντικείμενα και πράγματα αλλάζουν σχήμα κάτι σαν τα ρολόγια του Νταλί.
Εκείνο που χαρακτηρίζει την παθογένεια της όλης κατάστασης είναι και η μεγάλη εμμονή του ασθενούς ότι πράγματι αυτή η αντίληψη που έχει για την περίπτωση του αλοψυχομεταβιβασμού είναι σίγουρη και έντονη και δεν χωράει καμία αμφιβολία. Αυτή η αντίληψη είναι σημείο παθογένειας και πρέπει κλινικά να λαμβάνεται πολύ έντονα υπόψη σε ότι αφορά διάγνωση και θεραπεία.

Καμιά φορά αυτή η ασθένεια είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη γιατί προσβάλλει και τις ρίζες που φροντίζουν τους θωρακικούς μύες άρα και την αναπνοή. Το επόμενο βήμα είναι να έρθει μια αναπνευστική δυσχέρεια που επιταχύνει την δυσάρεστη κατάσταση.
Η πολυριζίτιδα είναι μια νόσος που αποτελεί άμεση θεραπεία και κυρίως με άμεση προστασία της καρδιάς και επειδή κατά κύριο λόγο προέρχεται από ιώσεις όπου ο πιο συνηθισμένος ιός είναι ο Epstein Barr πρέπει να έχουμε και άμεση θεραπευτική επέμβαση. Αυτό παλιά δεν ήτανε γνωστό διότι δεν υπήρχανε οι σύγχρονες ιολογικές μέθοδοι να εντοπιστούν οι ιοί οι οποίοι είναι υπεύθυνοι για την αρρώστια έτσι ώστε να ληφθεί μέριμνα. Συνηθιζόταν παλιά να δίνεται και κορτιζόνη σε αυτές τις περιπτώσεις διότι υπήρχε η γνώμη ότι οι ιοί που την προκαλούν ταυτόχρονα δημιουργούν και μια αλλεργική αντίδραση με μια ανοσολογική απάντηση του οργανισμού.
Πάντως εδώ ισχύει το αξίωμα οπωσδήποτε μια θεραπεία πάρα καμία θεραπεία.
Έστω και αν η αρχική θεραπεία θεωρηθεί ότι είναι σε εσφαλμένη οδό μπορεί να διορθωθεί ενώ στην αντίθετη περίπτωση είναι η αρχή του τέλους.
Συνεπώς ασθενείς που πάσχουν από αυτή την πάθηση ή παρόμοιες και έχουνε αρχίσει τις θεραπείες επουδενή λόγο πρέπει να διακοπούν.
Οι θεραπείες είναι από απλές, χορήγηση φαρμάκων μέχρι και πιο σύνθετες πλασμαφαίρεση όπου καθαρίζεται το αίμα από τα στοιχεία εκείνα που υποτίθεται ότι προκαλούν την ασθένεια. Χρειάζεται ειδική προσοχή και ενημέρωση του ασθενούς και όσο γίνεται πιο γρήγορη αρχή της αγωγής.

Η Ρώμη μιμούμενη την αρχαία Ελλάδα, μετέφερε στον πολιτισμό της όλες τις δραστηριότητες και φιλοσοφικές ανησυχίες του αρχαίου πολιτισμού.
Δυστυχώς όμως όσες από αυτές αφορούσαν φαντασία, τέχνη, θέατρο, φιλοσοφία, δηλαδή ικανότητες του δεξιού εγκεφαλικού ημισφαιρίου, τις άφησε να ατροφήσουν σε μεγάλο βαθμό.
Αντίθετα σε ότι αφορά δραστηριότητες του αριστερού ημισφαιρίου λογική, δίκαιο, διαγράμματα, στρατηγική, ορθολογισμός κ.λ.π. τα ανέπτυξε σε υπέρμετρο βαθμό και διαμόρφωσε όλη την κοινωνική οντότητα πάνω σε αυτή την βάση.
Με αυτόν τον τρόπο μεγαλούργησε στην αυτοκρατορία για αρκετά χρόνια, μαραζώνοντας όμως αργότερα.
Το ιστορικό αυτό γεγονός βλέπουμε να επαναλαμβάνεται και στις μέρες μας.

Δηλαδή ξεκινάει όλη η κλινική εικόνα με τα χαρακτηριστικά μιας γενικευμένης υποξαιμικής εγκεφαλοπάθειας και κύριο σύμπτωμα της διάσπασης της προσοχής και γνωστικές διαταραχές και ο ασθενής μετά από ανάλογη θεραπεία αναρρώνει έχοντας για εβδομάδες μια τυπική ίαση.
Αυτή η τυπική ίαση ξεγελά ασθενή, περιβάλλον και γιατρό νομίζοντας ότι πρόκειται για μια κατάσταση που το πρόβλημα έχει λυθεί.
Κι όμως ύστερα, μετά από εβδομάδες εντελώς ξαφνικά εμφανίζεται εκ νέου εγκεφαλική διαταραχή με σταδιακή πτώση του επιπέδου συνείδησης που οξύνεται συνεχώς φτάνοντας μέχρι το θάνατο.
Η όψιμη υποξαιμική εγκεφαλοπάθεια αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της ανάγκης παρακολούθησης των εγκεφαλικών υποξαιμικών.

Τα διαθλαστικά σφάλματα πρέπει να αναγνωρίζονται έγκαιρα και να έχουν την σωστή αντιμετώπιση. Εάν ο θεράπων γιατρός δεν τα λάβει υπόψη, δεν τα εντοπίσει εγκαίρως ή τα παρερμηνεύσει μπορούν να επιφέρουν μόνιμες αλλοιώσεις στον οφθαλμό και προβλήματα στην όραση π.χ. πρεσβυωπία που είναι μια ανεπάρκεια προσαρμογής του φακού. Στην προχωρημένη ηλικία πρέπει να αντιμετωπίζεται με διορθωτικά γυαλιά ειδάλλως αυξάνει ραγδαία.
Σε περιπτώσεις που έχουμε βραχύ οφθαλμικό βολβό επηρεάζεται η μακρά όραση και εμφανίζεται η λεγόμενη υπερμετρωπία.
Και εδώ πάλι η αντιμετώπιση είναι διορθωτικά γυαλιά. Διορθωτικοί φακοί χρειάζονται επίσης και στην μυωπία όπου έχουμε μακρύ οφθαλμικό βολβό και διαταραχή της βραχείας όρασης.
Αστιγματισμός παρουσιάζεται με διαταραχή της καμπυλότητας του κερατοειδούς.
Και οι τέσσερεις αυτές περιπτώσεις είναι δυνατόν να εξεταστούν ακόμη με την βοήθεια ανάλογου βαθμού και να ληφθούν μέτρα.

Πρόκειται για «ύπουλη» αρρώστια που θέλει προσοχή καθώς διαπερνά την σκληρή μήνιγγα και μπορεί να προσβάλλει κάθε κρανιακό νεύρο. Οι περιπτώσεις δεν είναι σπάνιες και σύμφωνα με στατιστικές ξεπερνούν το 1% – 15% για τις περιπτώσεις παράλυσης κρανιακών νεύρων.
Είναι απαραίτητη ή σε εύρος εξέταση κάθε διαφοροδιαγνωστικής πτυχής προκειμένου να γίνει και αντιληπτό και να ληφθεί υπόψη η ένταση του προβλήματος ώστε να ακολουθήσει η σωστή θεραπεία.
Πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν οι απεικονιστικές μέθοδοι όπως η αξονική και η μαγνητική τομογραφία.

Οι αιτίες της ινομυαλγίας θεωρούνται πολλές, μεταξύ αυτών λοιμώξεις π.χ. από τον ιό Epstein Barr, σωματική επιφόρτιση κ.λ.π.
Ένας από τους σπουδαιότερους παράγοντες της ινομυαλγίας και ιδιαίτερα της έντασης του πόνου θεωρείται μια δραστηριότητα των ορμονών του στρες οι οποίες οδηγούν τον ασθενή σε μια αυξημένη ευαισθησία απέναντι στους χρόνιους πόνους.
Χαρακτηριστικό αυτής της διαταραχής είναι η συνύπαρξη του κακού ύπνου σε κάθε μορφή έτσι που να αυξάνεται έντονα η ψυχική υπερένταση και να κατεβαίνει πολύ κάτω το κατώφλι της αντοχής στον πόνο.
Στις περιπτώσεις της ινομυαλγίας η εξέταση των ορμονών του στρες (κορτιζόλη) είναι μια από τις πιο βασικές και σε ευρήματα περιπτώσεις που έχουμε παθολογικά ευρήματα χρειάζεται η άμεση ρύθμιση τους.

Σε πάρα πολλές χώρες της γης η μέθοδος αυτή έχει εγκαταλειφθεί λόγω των παρενεργειών (άνοιες, επιληπτικές κρίσεις) και λόγω του επώδυνού του χαρακτήρα της θεραπείας που ακόμη υπάρχει.
Τα ηλεκτροσόκ, όσο άσχημα και αν είναι για την εποχή και τον πολιτισμό μας, είναι δύσκολο να αποφευχθούν σε κάποιες βαριές μορφές καταθλίψεων και ψυχώσεων.
Τα τελευταία δέκα χρόνια παρουσιάζεται μια μέθοδος επίσης εγκεφαλικής διέγερσης η οποία φαίνεται ότι μπορεί να αντικαταστήσει σε μεγάλο μέρος επαρκώς το ηλεκτροσόκ.
Πρόκειται για τον διακρανικό μαγνητικό ερεθισμό ο οποίος εφαρμόζεται στις ίδιες περιπτώσεις με την μόνη διαφορά ότι δεν χρειάζεται η επαφή με το κρανίο και ο επηρεασμός της εγκεφαλικής ουσίας γίνεται μόνο με μαγνητικά κύματα.

Αυτές τις εστιακές καλλιτεχνικές ή γνωστικές λειτουργίες μπορεί κανείς με τον διακρανικό μαγνητικό ερεθισμό να τις βελτιώσει και να τις διαγιγνώσκει.
Χρησιμοποιώντας τον διακρανικό μαγνητικό ερεθισμό ακόμα και αν δεν υπάρχει συνεργασία του ασθενούς μπορεί να εντοπιστεί το «κέντρο αυξημένης λειτουργίας» και να έχουμε μια αυξημένη λειτουργική ικανότητα. Το γεγονός αυτό έχει μια ιδιαίτερη σημασία στην θεραπεία του αυτιστικού προσώπου διότι του μεγαλώνει την λειτουργική δυνατότητα έστω και σε εστιακό σημείο.

Η κατάσταση αυτή λέγεται και γνήσια λεκτική κώφωση και ουσιαστικά πρόκειται για μια βλάβη μέσα στο ίδιο ημισφαίριο, συγκεκριμένα το αριστερό μεταξύ των δύο κέντρων που εξυπηρετούν την ακοή.
Αυτών του ακουστικού φλοιού όπου φτάνει το ακουστικό ερέθισμα του λόγου και αυτή του ακουστικού συνειρμικού φλοιού δηλαδή της εγκεφαλικής ουσίας που είναι δίπλα ακριβώς και επεξεργάζεται την ποιότητα του λόγου έτσι ώστε να γίνει κατανοητή.
Έχουμε δηλαδή στην γνήσια λεκτική κώφωση μια αμιγή εγκεφαλική βλάβη μεταξύ δύο συνδετικών οδών που αποδιοργανώνονται με αποτέλεσμα η αποσύνδεση αυτή να φέρνει και το πρόβλημα της γνήσιας λεκτικής κώφωσης.
Είναι δύσκολο να εντοπιστεί, αλλά σε όποιες περιπτώσεις υφίσταται πρέπει να γίνεται διεξοδικός έλεγχος, ιδιαίτερα με την μαγνητική τομογραφία, και να εντοπιστεί που οφείλεται η διαταραχή.
Κατά κύριο λόγο είναι μηνιγγιώματα και αγγειακές διαταραχές.

Παρόλα αυτά τα μεγάλα άλματα, οι πρόοδοι σε σχέση με τον κόπο και την δαπάνη είναι μικροί.
Ίσως αυτό οφείλεται στο ότι διάφοροι τομείς της καρδιολογίας είναι τόσο σύνθετοι και πολύπλοκοι που δεν αφήνουν χώρο για νέες ιδέες και καινοτομίες.
Έτσι λοιπόν στην μεγάλη ένταση της πειραματικής προσπάθειας έγιναν ελάχιστα πράγματα προς την κατεύθυνση του ταυτόχρονα ελέγχου – καρδιάς – εγκεφάλου.
Με την εξέλιξη της μαγνητικής τομογραφίας της καρδιάς της αξονικής τομογραφίας και της ηχοκαρδιογραφίας έγινε σαφές ότι, ταυτόχρονα, για ένα ολοκληρωμένο αποτέλεσμα είναι μεγάλη ανάγκη η συνεκτίμηση της εγκεφαλικής λειτουργίας.
Έτσι λοιπόν στην ρουτίνα της καρδιολογικής εξέτασης πρέπει να προστεθεί και το εγκεφαλογράφημα.

Αυτή η περίεργη «γεωγραφική κατανομή» είναι που εμποδίζει την άμεση κλινική διάγνωση των διαταραχών του τριδύμου.
Είναι αυτό που προκαλεί την λεγόμενη «διχασμένη απώλεια της αισθητικότητας».
Δηλαδή έχουμε μια απώλεια της αισθητικότητας στο άλγος και την θερμοκρασία ενώ διατηρείται ανέπαφη η αισθητικότητα σε ότι αφορά την αφή.
Η διαταραχή αυτή είναι πολύ χαρακτηριστική σε ορισμένες περιπτώσεις νευραλγίας του τριδύμου ή βλάβη στο τρίδυμο στην ΣΚΠ.

Πάρα πολλοί από εμάς χωρίς να το καταλάβουν χρόνο με τον χρόνο όλο και ισχυρότερα μπαίνουν σε αυτό τον φαύλο κύκλο ο οποίος δεν είναι μόνο συνήθεια παρά γίνεται η ίδια μας η ζωή και ο εαυτός μας.
Η φθορά αυτή οδηγεί στην ψυχική και σωματική αποδόμηση του ατόμου με αποτέλεσμα κυρίως την κατάθλιψη και τον αρνητισμό.
Θα πρέπει πριν φτάσουμε σε αυτό το σημείο να χρησιμοποιήσουμε στην πραγματικότητα με φαντασία και να βάζουμε το μυαλό μας να σκέφτεται άλλα πράγματα π.χ. σαν να πηγαίναμε σε ένα κινηματογράφο και να βλέπαμε ένα φιλμ.
Οπότε μας οδηγεί η καθημερινότητα στις στενές αλυσίδες που σήμερα αυτόματα πρέπει να αποσπούμε τις σκέψεις μας σε μια άλλη κατεύθυνση. Αυτό είναι σωτήριο.

Η ριβαστιγμίνη ένα χολινεργικό φάρμακο γνωστό από την θεραπεία στην νόσο του Πάρκινσον παρουσιάστηκε τα τελευταία χρόνια σαν πανάκεια τουλάχιστον στην πρόληψη της άνοιας.
Όπως και να έχει, μέχρι τώρα δεν υπάρχουν ιδιαίτερα αποτελέσματα της θεραπευτικής άποψης ότι πιθανόν επιβραδύνει την εμφάνιση της άνοιας.
Σε ότι αφορά την καταπολέμηση των συμπτωμάτων τα μέχρι τώρα αποτελέσματα είναι σχεδόν ανύπαρκτα.
Η ριβαστιγμίνη που κυκλοφορεί και σε έμπλαστρα με τεράστιους τζίρους ίσως εγείρει την ερώτηση γιατί να δίδεται εφόσον δεν υπάρχει ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Οι λόγοι είναι προφανείς και εμπορικοί. Η χρόνια χορήγηση της απαιτεί προσοχή για την εμφάνιση ψευδαισθήσεων, υπέρτασης, διάρροιας, εμετού και ναυτίας.

Τα συμπτώματα είναι κατά κανόνα πόνοι στα κόκαλα, στις αρθρώσεις ή δυσκαμψία και δυστροφία επίσης και απότομα κατάγματα των οστών. Όλη αυτή η διαταραχή βασίζεται σε μια χρόνια νεφροπάθεια που κυρίως έχει να κάνει με την βιταμίνη D3 που δεν μπορεί να συγκεντρωθεί σε ικανοποιητικό βαθμό στα νεφρά έτσι ώστε να προκύπτει μια υπασβεστιαιμία – υπερφωσφαταιμία.
Όταν συμβαίνει αυτό το πράγμα δημιουργούνται έντονα συμπτώματα όπως αναφέραμε παραπάνω τα οποία χρήζουν έγκαιρης διάγνωσης γιατί αλλιώς είναι πάρα πολύ επικίνδυνο η εξέλιξη τους να φτάσει γρήγορα σε οριακό σημείο έτσι που να μην είναι καλή η αντιμετώπιση ή και δυνατή ακόμη η αντιμετώπιση τους.

Όπως εξηγεί ο δημοσιογράφος Πάσχος Μανδραβέλης στην Καθημερινή την
18-02-2010 εκπλήσσεται από το γεγονός ότι κάποιες ομάδες ακαδημαϊκών εδώ στην Ελλάδα προσπαθούν με γραφειοκρατικά τερτίπια να αποκλείσουν έναν δημόσιο επιστήμονα από την συμμετοχή του σε Ελληνικό Πανεπιστήμιο.
Η απορία του είναι μεγάλη πως γίνεται αυτό, ίσως πιθανόν γιατί δεν γνωρίζει το απόφθεγμα του Λένιν ότι «η ισότητα είναι αρεστή μόνο μεταξύ ανωτέρων».
Ο γνωστός και ακριβοδίκαιος δημοσιογράφος φυσικά μπορεί να μην γνωρίζει από την ψυχιατρική την ψυχολογία των ομάδων και την δύναμη των μετριοτήτων.
Αν και σε ένα άρθρο του νομίζω έχω διαβάσει ότι οι ηλίθιοι είναι ανίκητοι.
Λυπάμαι γιατί αμιγώς ψυχιατρικά το γεγονός θα επαναληφθεί. Ο μεγάλος επιστήμονας θα χαθεί σε χώρους που τον αναγνωρίζουν και εμείς οι υπόλοιποι θα μείνουμε με τους μέτριους στο μέτριο κράτος με την μέτρια ηγεσία.

Η ένταση των συμπτωμάτων είναι τόσο μεγάλη που εξωθεί τα άτομα αυτά λόγω του ακραίου κνησμού σε συνεχές ξύσιμο και σε ορισμένες ακραίες περιπτώσεις ακόμη και στην επιθυμία του ακρωτηριασμού.
Το τελευταίο γίνεται όχι μόνο λόγω του επώδυνου κνησμού αλλά και της απαλλαγής από φανταστικά παράσιτα. Η παθογένεια και ο μηχανισμός λειτουργίας της νόσου παραμένει ακόμη άγνωστος με αρκετούς γιατρούς να υποστηρίζουν ότι πρόκειται αμιγώς για μια ψυχιατρική περίπτωση και για άλλους ότι υφίσταται ένα μεικτό πρόβλημα μιας παρασιτικής ενόχλησης σε υπερευαίσθητα ψυχικά άτομα.

Μπορεί να δείξει όχι μόνο τοπικές ασθένειες αλλά και νοσήματα άλλων συστημάτων. Όταν εξετάζουμε την κόρη του οφθαλμού καταρχάς προσέχουμε την κίνηση του οφθαλμού. Προς τα πάνω, κάτω ή πλάγια. Κάθε μια από αυτές τις διαταραχές μπορεί να μας δώσει ουσιαστικές πληροφορίες για εγκεφαλικές δυσλειτουργίες.
Πέρα από την κίνηση μια άλλη μεγάλη πηγή πληροφορίας είναι η αντίδραση της κόρης του οφθαλμού σε σχέση με ένα φωτεινό ερέθισμα. Εδώ πέρα από νοσηρές καταστάσεις εντός του εγκεφάλου ή και του ίδιου οφθαλμού και για άλλες νοσηρές εξελίξεις όπως ρευματοπάθειες, εγκεφαλικά νοσήματα, σύφιλη κ.λ.π.
Τέλος παρατηρώντας ανατομικά την κόρη έχουμε επιπλέον την δυνατότητα να δούμε ενδοφθαλμικές διαταραχές και άλλα συστηματικά νοσήματα.
Όπως βλέπουμε η διόγκωση της κόρης του οφθαλμού αποτελεί ένα ολόκληρο νευροοφθαλμολογικό «βιβλίο».

Κυρίως η συμβολή του γλουταμινικού οξέως είναι σαν κλειδί στην μοριακή ανάπτυξη του κυτταρικού μεταβολισμού και ιδιαίτερα του εγκεφαλικού.
Το γλουταμινικό οξύ είναι ένας νευροδιαβιβαστής για το κυρίως κεντρικό νευρικό σύστημα το οποίο βρίσκεται μαζεμένο μεταξύ των συνάψεων.
Όταν δοθούν νευρικές ώσεις που κατευθύνονται προς μια κατεύθυνση επηρεάζεται προσυναπτικά και το γλουταμινικό οξύ. Αυτό ακριβώς ρυθμίζει την διαβίβαση της ηλεκτρικής κίνησης μέσω του εγκεφάλου με απόλυτο σκοπό να δημιουργήσει μια συναπτική πλαστικότητα.
Η πλαστικότητα αυτή βοηθάει μέσω του γλουταμινικού οξέως τον εγκέφαλο σε ότι αφορά μάθηση και μνήμη.
Παράλληλα οι γλουταμινικές δράσεις προστατεύουν τον ιππόκαμπο, τον νέο φλοιό και ορισμένα άλλα σημεία του εγκεφάλου. Βρίσκεται κυρίως στα κύτταρα της νευρογλοίας και έξω από τα νευροκύτταρα κα κυκλοφορεί σε αυτό το μεσοκυτταρικό διάστημα μέχρι που ένας ερεθισμός να το κατευθύνει προς την μία ή την άλλη μεριά.
Παίζει μεγάλο ρόλο στις επιληπτικές κρίσεις και χρειάζεται για την ισορροπία του βιοηλεκτρικού δυναμικού μεταξύ των κυττάρων του εγκεφάλου.
Πρόκειται για ένα βασικό αμινοξύ του οποίου η μελέτη και η περαιτέρω ανάλυση θα βοηθήσει στα μέγιστα στην κατανόηση της εγκεφαλικής λειτουργίας.

Είναι απαραίτητες και οι σαφείς γνώσεις των αγγείων του εγκεφάλου. Πρέπει να γίνει κατανοητό κάτι που τόσα χρόνια κρυβόταν πίσω από την κουρτίνα του μυστηρίου ή και αν ακόμη οι γιατροί το υποθέτουν ήταν δύσκολο και να το αποδείξουν. Η οποιαδήποτε παθολογική κατάσταση των αγγείων ξεκινάει από τον εγκέφαλο ο οποίος ελέγχει πλήρως και με διαφόρους τρόπους και την κατάσταση της καρδιάς.
Ακόμη και η σύγχρονη καρδιολογία ελέγχει κατά κανόνα δευτερογενείς καρδιακές βλάβες όπου η πρωτοπαθής αιτία είναι η εγκεφαλική διαταραχή.
Έτσι λοιπόν στην καρδιοαγγειολογία πρέπει οπωσδήποτε να λαμβάνει χώρα πάντα και ο έλεγχος των αγγείων του εγκεφάλου.

Ο κύριος λόγος είναι διότι τρέμουν χέρι, κεφάλι ή και πόδια ακόμα μερικές φορές και ο κορμός.
Δεν πρόκειται όμως για πάρκινσον.
Το πάρκινσον είναι μια νόσος του εξωπυραμιδικού συστήματος που βασίζεται στην έλλειψη ενός νευροδιαβιβαστή που λέγεται ντοπαμίνη.
Αρκετές φορές και ο ιδιοπαθής τρόμος στις προχωρημένες ηλικίες συμβαδίζει με μια μικρή έλλειψη ντοπαμίνης. Πάντως είναι άλλη κλινική εικόνα από το πάρκινσον.
Τα θεραπευτικά προβλήματα της «αβλαβούς» ασθένειας είναι πάρα πολύ δύσκολα διότι οι ουσίες που πρέπει να δοθούν κατά κύριο λόγο έχουνε σαν στόχο την ψυχική καταστολή που είναι και ο κύριος διεγέρτης της νόσου.
Για αυτόν τον λόγο ενώ έχουν μια βραχυχρόνιο μέχρι μήνες καλή επίδοση μετά αρχίζει και χάνει το θεραπευτικό της αποτέλεσμα. Και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζονται με πιο μεγάλη έμφαση θεραπευτικά.
Μια από αυτές είναι ο διακρανικός μαγνητικός ερεθισμός.

Έχει όμως κάποιες ιδιαίτερες ιδιότητες σε ότι αφορά την θεραπεία κάποιων μορφών πάρκινσον.
Η βιπεριδίνη είναι ένα από τα καλύτερα φάρμακα για την θεραπεία μετατραυματικών ή μετεγκεφαλικών, ιδιοπαθών ή αρτηριοσκληρωτικών μορφών πάρκινσον.
Πρόκειται κυρίως για ανθρώπους μεγάλης ηλικίας που εμφανίζουν την τυπική παρκινσιονική συνδρομή με τα ανάλογα συμπτώματα και σιγά-σιγά μειώνεται η κίνηση τους. Πριν από οποιαδήποτε άλλη θεραπεία οι περιπτώσεις αυτές ενδύκνειται να έχουν ένα θεραπευτικό σχήμα με την βιπεριδίνη.
Η τροποποίηση αυτής της θεραπευτικής βολής βοηθάει πάντοτε σε μακροχρόνιες παρκινσιονικές καταστάσεις.

Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι το κίνητρο παίζει στους ανθρώπους πάρα πολύ μεγάλο ρόλο, πολλές φορές περισσότερο και από την λογική.
Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι άνθρωποι σχεδόν με τον χαρακτήρα που έχουν, 50% προέρχεται από τα γονίδια τους και το υπόλοιπο 50% από τις εξωτερικές περιβαλλοντολογικές επιδράσεις.
Μπορούμε να θεωρήσουμε ότι γύρω στα 12 με 14 στις αρχές της εφηβείας κλείνει ο κύκλος της προσωπικότητας και πλέον μένουνε οι εξωτερικές επιδράσεις και η ένταση με τα οποία αυτός ο ήδη δημιουργημένος χαρακτήρας προχωράει και τα αντιμετωπίζει δημιουργώντας τις προϋποθέσεις αν και δύσκολα αλλάζει την δομή του.
Έτσι λοιπόν ένα από αυτά είναι το σύστημα του «κινήτρου» προκειμένου να θέσει στην διάθεση την αλλαγή. Δεύτερον πρέπει κανείς να γνωρίζει ποια είναι τα αντικείμενα, τα προγράμματα αυτά που μπορεί εύκολα να ανταπεξέλθει.
Σε αυτόν τον λογαριασμό πρέπει να προστεθεί τι θέλει κανένας ακόμη να πετύχει από την ζωή του και πόση δύναμη έχει να το φορμάρει έτσι όπως ελπίζει ότι θα τα καταφέρει.
Ακριβώς ο εγκέφαλος επειδή είναι προσαρμοσμένος στην ηλικία του σχηματισμού χαρακτήρα των 12 ετών πάντα πρέπει να ξεκινάμε από την αφετηρία των δυνατοτήτων μας έτσι όπως ήμασταν έφηβοι και μετά.

Δηλαδή ο πόνος δεν είναι μόνο αυτό που νοιώθουμε ότι μας καταστρέφει ή νομίζουμε ότι καταστρέφει τον οργανισμό μας αλλά είναι και η λάθος πίεση η οποία οδηγεί στην εντύπωση αυτή.
Δηλαδή και χωρίς να υφίσταται γεγονός που προκαλεί πόνο, πιστεύοντας ατομικά ότι κάτι τέτοιο είναι δυνατόν να νοιώθουμε την «ύπαρξη» του.
Κατά ουσία δηλαδή ο πόνος είναι μια προσωπική και σύνθετη νοητική εικόνα για το κάθε άτομο, τον τρόπο λειτουργίας του, τον βιορυθμό του και το περιβάλλον του.
Έτσι λοιπόν έχουμε μια διαμόρφωση του πόνου και από φυσικά ερεθίσματα που δεχόμαστε και από επιρροές του πολιτισμικού πλαισίου που αναπτυσσόμαστε καθώς επίσης και από μια κοινωνικοψυχολογική πραγματικότητα με όλες τις αναμνήσεις που μας κληροδοτεί.
Τόσο τον φυσικό όσο και τον ψυχολογικό πόνο του επεξεργάζεται και τον κάνει βιωματικό ένας εγκέφαλος με βάση τον ψυχισμό του και τις βιολογικές και ψυχολογικές διαδρομές.
Δηλαδή στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για μια ολοκληρωμένη λειτουργία που συνθέτει μια βιολογική οντότητα.
Αυτό γίνεται κατανοητό αν νοιώσουμε ότι πονάμε από την ώρα που γεννηθήκαμε και πολλές φορές πονάμε γιατί υπάρχουμε.

Το επιγένωμα είναι μια εξωτερική πληροφορία που παρεμβάλλεται χωρίς μεταλλάξεις σε αυτήν την διαδικασία.
Με το γονιμοποιημένο ωάριο πολλαπλασιάζεται γεωμετρικά σε όλα τα κυτταρικά είδη του σώματος όπως μύες, αίμα και με την συνεχή ένωση σχηματίζει τα διάφορα όργανα. Αυτή η διαδικασία πραγματοποιείται κάτω από την ενεργοποίηση και την απενεργοποίηση κάποιων γονιδίων.
Το επιγένωμα σε ότι αφορά αυτή την διαδικασία είναι μια επιπλέον διορθωτική κατάσταση ενός κυττάρου.
Δηλαδή από την μια μεριά έχουμε το γονιδιακό κύτταρο με συγκεκριμένη λειτουργία και από την άλλη έρχεται το επιγένωμα για να διορθώσει ή να αλλάξει αρνητικά ή θετικά κάποια λειτουργία από αυτή,
Τα επιγενώματα σε γονιδίωμα μπορεί να είναι μονήρη ή πολλαπλά.

Υπόδειξη π.χ. «Φέρε το ποτήρι εδώ» ή «Πιάσε το στυλό και δώσε μου το». Δεν οφείλεται όμως αυτή η διαταραχή ούτε σε μυϊκή αδυναμία ούτε σε ασυνεργία ούτε σε οποιαδήποτε άλλη νοσηρή οντότητα των νεύρων ή των μυών.
Κατά περιόδους αυτές τις κινήσεις μπορεί να τις κάνει ο ασθενής μόνος του χωρίς εντολή. Δεν έχει απλά την συνείδηση να πράξει αυτό που εντέλλεται. Εξού και η ιδεοκινητική απραξία. Στις περιπτώσεις αυτές έχουμε μια διαταραχή συνδέσεων μεταξύ των εγκεφαλικών νευρώνων οι οποίοι όταν λειτουργούν καλά κάνουν την διαταγή πράξη.

Οι νευρολόγοι σπάνια είχαν τέτοιου είδους ασθενείς. Η αλλαγή όμως του τρόπου ζωής και το έντονος στρες που χαρακτηρίζει την σημερινή πραγματικότητα φαίνεται ότι επηρεάζουν τους σχηματισμούς εκείνους που διέπουν τον ύπνο (δικτυωτός σχηματισμός) και έτσι έχουμε αφθονία των περιστατικών με νυχτερινούς τρόμους.
Το χαρακτηριστικό είναι ότι οι ασθενείς ξυπνούν από τον βαθύ ύπνο συνήθως με φωνές, έντονη αντίδραση και εφίδρωση, με εφιάλτες και τρομακτικά όνειρα.
Μετά από μια διαταραχή και διάρκεια κάποιων λεπτών επανέρχονται στον ύπνο.

Πρόκειται για έναν ιό που μεταδίδεται με την επαφή και κυρίως με το φιλί και μπορεί να παραμείνει ανενεργός για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα ή και για μια ζωή ολόκληρη.
Σήμερα δεν υπάρχει σχεδόν κανένας Ευρωπαίος να μην κουβαλάει μέσα του τον ιό του Εpstein Barr. Η επικινδυνότητα του αρχίζει να «ανεβαίνει» στις περιπτώσεις εκείνες που σε ορισμένη κατηγορία ανθρώπων που έχουν μια προδιάθεση δημιουργεί μια επιπλέον ευαισθησία απέναντι του. Όταν αυτή η ευαισθησία «ενεργοποιηθεί» π.χ. από στρες ή άλλες λοιμώξεις τότε επιπρόσθετα αυτός δημιουργεί διαταραχές εκ των οποίων το 15% των περιπτώσεων έχουν δυσάρεστες συνέπειες.

Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά σημεία είναι η αμφιπραξία που χαρακτηρίζεται από την έναρξη και διακοπή μιας κίνησης με στόχο κάπου.
Άλλες διαταραχές είναι οι στερεοτυπίες. Πρόκειται για άσκοπες και μονότονες επαναλαμβανόμενες κινήσεις, οι παρακινησίες, όπου ο ασθενής προσπαθεί να εκτελέσει μια κίνηση με νόημα κάποιες άλλες.
Οι κινήσεις συμμόρφωσης που έχουνε μια έντονη χαρακτηριστική αναγκαστική τάση ή επιμονή στο να επαναλαμβάνονται ίδιες πράξεις με ταυτόχρονη συνοδεία ήχου και λέγεται ηχοπραξία η ηχοκινησία, επαναλαμβανόμενες κινήσεις του προσώπου ανάλογα με αυτό που βλέπουν απέναντι τους και λέγεται ηχομηνία και καθώς επίσης η κίνηση σε αυτόματες εντολές που δίνονται από τρίτο χωρίς διανοητική επεξεργασία του ασθενούς.
Η διαταραχή της ψυχοκινητικότητας του ασθενούς είναι μια έκφραση του ανταγωνισμού που έχει ο ασθενής με το περιβάλλον του.

ΕΠΕΙΔΗ ΤΑ ΜΗΝΙΓΓΙΩΜΑΤΑ ΕΧΟΥΝΕ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΟ ΛΟΓΟ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΑ ΟΣΤΙΚΑ ΤΜΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΡΑΝΙΟΥ ΕΤΣΙ ΛΟΙΠΟΝ ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΙΚΙΛΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝΕ ΑΝΑΛΟΓΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΤΑΣΗ ΤΟΥΣ.
Κατά κανόνα κυριαρχούνε οι επιληπτικές κρίσεις και τα βραδέα πιεστικά φαινόμενα όπως είναι κεφαλαλγία, εμετοί, οίδημα οπτικής θηλής και εφόσον είναι σε κατάλληλο «σημείο» και παραλύσεις.
Χαρακτηριστική είναι η παράλυση άκρου ποδός ή κάτω άκρου με κινητικές και αισθητικές διαταραχές όταν έχουμε ένα μηνιγγίωμα στον παροβελιαίο χώρο. Όπως επίσης μπορούμε να έχουμε αμφοτερόπλευρη αδυναμία άκρων άνω και κάτω όταν αυτό το μηνιγγίωμα εδράζεται στο δρέπανο του εγκεφάλου πολύ τακτικά έχουμε βλάβες και από την όραση αλλά και διαταραχές της μνήμης της γνώσης, της προσωπικότητας μέχρι και βαριά άνοια.

Λέγοντας ανοσολογική αντίδραση εννοούμε μια αντίδραση του αμυντικού συστήματος του ιδίου του οργανισμού προς τα ίδια του τα αγγεία δηλαδή λειτουργεί με έναν τρόπο αυτοκαταστροφής για τα αγγεία και ιδιαίτερα αυτά του εγκεφάλου.
Η διαδικασία αυτή ξεκινάει από ένα μη διαπιστωμένο αντιγόνο δηλαδή από μια ουσία που μπορεί να είναι η οποιαδήποτε του οργανισμού ή και ξένου οργανισμού αλλά οδηγεί στην παραγωγή ειδικών πρωτεϊνών που παράγουνε ένα αντιγόνο.
Το αντιγόνο αυτό σχηματίζει ένα σύμπλεγμα με το αντίσωμα, έπειτα αντιγόνου που δημιουργεί ο οργανισμός και πάει στο λεγόμενο δίκτυοενδοθηλιακό σύστημα.
Είναι αυτό το σύστημα που προστατεύει γύρω-γύρω τον εγκέφαλο.
Εκεί πέρα αν είναι αρκετά ογκώδες αυτό το σύμπλεγμα μπαίνει ανάμεσα στα κενά των ενδοθηλιακών κυττάρων και ενεργοποιεί αντιδραστικά την διαδικασία συμπληρώματος.
Έτσι λέγεται αυτή η διαδικασία που παράγει τα λυτικά ένζυμα εκείνης της περιοχής που προκαλούνε και την νέκρωση του αγγείου.
Η όλη αυτή διαδικασία επί το επιστημονικότερο λέγεται ανοσοσυμπλεγματική αγγειίτιδα.
Αυτή με την σειρά της πάλι προκαλεί και απελευθερώνει λεμφοκίνες οι οποίες είναι μικρά πρωτεϊνικά σώματα που πάνε και προκαλούνε ακριβώς την ίδια διαδικασία της αντιγονικής παραγωγής πιο πέρα.
Δηλαδή, κοντολογίς, έχουμε έναν κλειστό κύκλο καταστροφής για άγνωστο λόγο, κυρίως πρόκειται για μια λανθασμένη πληροφορία που παίρνει ο εγκέφαλος και βάζει το ανοσοποιητικό δηλαδή το αμυντικό του σύστημα σε δραστηριότητα να καταπολεμήσει έναν εχθρό που δεν υπάρχει και εν προκειμένω του καταστρέφει τα αγγεία με όλες τις γνωστές ασθένειες που είναι σαν αγγειίτιδες και είναι πάρα πολύ σοβαρές έως θανατηφόρες.

Ένα πάρα πολύ μεγάλο βήμα έχει κάνει η μοριακή γενετική στο ότι κατάφερε να εντοπίσει με μεγάλη συχνότητα εμφανίσεις διαταραχών στο χρωμόσωμα 22 και 13 σε ότι αφορά την πιθανότητα εμφάνισης σχιζοφρένειας κατάθλιψης ή και τα δύο μαζί. Πέρα από αυτό κλινικές παρατηρήσεις έχουν οδηγήσει στο ότι οι διαταραχές της κύησης κατά την γέννηση ή ακόμα κατά την διάρκεια της βρεφικής ηλικίας μαζί με διαταραχές ανάπτυξης είναι πάρα πολύ ισχυροί παράγοντες για την εμφάνισης της μίας η της άλλης αρρώστιας.
Επίσης έναν πάρα πολύ μεγάλο ρόλο παίζει η παρουσία των λοιμώξεων και ιδιαίτερα των ιογενών στην περίπτωση αυτή.
Εξετάζοντας κανείς με την μαγνητική τομογραφία ή ακόμη με αναλύσεις του ηλεκτροεγκεφαλογραφήματος μπορεί να διαπιστώσει εκτεταμένες βλάβες της λευκής και φαιάς ουσίας στα ίδια σημεία του εγκεφάλου και στις δύο περιπτώσεις.
Η μόνη διαφορά είναι ότι οι περιπτώσεις με κατάθλιψη δείχνουν λιγότερης έκτασης και έντασης βλάβη από αυτές τις σχιζοφρένειας.
Στο ίδιο συμπέρασμα οδηγεί και η εμπειρία από την χρήση φαρμάκων και για τα δύο μοντέλα των ασθενειών. Και στις δύο περιπτώσεις δεν έχουμε ουσιαστική υποχώρηση της γενεσιουργού αιτίας παρά μόνο δια της φαρμακευτικής αγωγής μια ρύθμιση των συμπτωμάτων που να κάνει ευκολότερη την ζωή του ασθενούς.

Πρόκειται για εκείνο το μέρος του εγκεφάλου που συντονίζει σε μεγάλο ποσοστό την αίσθηση της πραγματικότητας.
Βλέπουμε λοιπόν ότι σε διάφορες ψυχιατρικές αρρώστιες συμβαίνει αυτό που γίνεται στον ύπνο καθόλη την διάρκεια και είναι ιδιαίτερα διακριτό στην φάση των ονείρων. Εκεί αναστέλλεται και μηδενίζεται πολλές φορές η δραστηριότητα του προμετωπιαίου λοβού έτσι που να χάνεται η επαφή με την πραγματικότητα.
Κάποια πειράματα που γίνονται για την διερεύνηση της λεγόμενης φάσης REM (φάση ονείρων) κατά την διάρκεια του ύπνου διαπιστώνεται ότι επαναλαμβανόμενα σε ψυχικούς ασθενείς ξαναφέρουν την ομαλή λειτουργία της πραγματικότητας.
Η διαβίβαση αυτή ελαφρώς συνεχούς ηλεκτρικού ρεύματος στην περιοχή του προμετωπιαίου λοβού φαίνεται ότι αποτελεί μια νέα θεραπευτική λύση για τις ψυχιατρικές περιπτώσεις.

Κάθε διαταραχή των ρυθμών μπορεί να φέρει και μια νόσο και έτσι όταν αντιμετωπίζουμε την νόσο είναι καλύτερα να γνωρίζουμε και να κάνουμε εφαρμογή των γνώσεων του βιορυθμού έτσι που να αποδίδεται η θεραπεία στον σωστό χρόνο.
Αυτή τη μορφή της θεραπείας την λέμε χρονοθεραπεία και ακολουθεί τις ημερήσιες διακυμάνσεις των συμπτωμάτων κάθε αρρώστιας καθώς και την απορρόφηση κάποιων φαρμάκων που μπορούν να καταστήσουν την θεραπευτική αγωγή αποτελεσματική ή τοξική.
Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο πιστοποιείται η αξία της απόλυτου γνώσης των βιορυθμών στην θεραπευτική αγωγή έτσι που να μπορούν να χορηγούνται τα κατάλληλα φάρμακα στην κατάλληλη στιγμή της ημέρας ελαττώνοντας την τοξικότητα τους και τις παρενέργειες και αυξάνοντας την δραστικότητά τους.
Κάτι τέτοιο πλέον αποτελεί καθεστώς και η εφαρμογή σε διάφορες ασθένειες έχει ήδη αρχίσει.

Μεταξύ κωδικοποίησης και αποθήκευσης υπάρχει η λειτουργία της συμπίεσης .
Ερευνώντας τραυματισμένους στον εγκέφαλο διαπιστώθηκε ότι η μνήμη εκτός από περιπτώσεις απόλυτου υστερικής αντίδρασης δεν χάνεται ποτέ.
Επίσης παρατηρήθηκε ότι πιο εύκολα ξεχνιούνται τα πρόσφατα όταν έχουμε τραύματα ή νευρολογικές ασθένειες που προσβάλλουν την μνήμη, παρά τα παλιά γεγονότα.
Διαπιστώθηκε έτσι ότι όσο πιο φρέσκια είναι η νευρολογική εγκεφαλική νόσος τόσο λιγότερο προσβάλλονται οι παλιές μνήμες.
Και επίσης ξεχωρίζει το γεγονός ότι μερικά τμήματα της μνήμης προσβάλλονται πολύ εύκολα ενώ τα άλλα είναι κυριολεκτικά αθάνατα.
Έτσι λοιπόν θεωρήθηκε ότι μεταξύ της κωδικοποίησης μιας γνώσης η πληροφορίας και της αποθήκευσής της μεσολαβεί ένα διάστημα συμπίεσης αυτής της γνώσης που όσο πιο παλιά είναι τόσο πιο τακτικά εμφανίζεται και συμπιέζεται μέσα στο «αρχείο» της μνήμης έτσι που «γράφεται» για πάντα.
Η διαδικασία αυτή ισχύει σαν συμπίεση των πληροφοριών της μνήμης.

Μόνο η εμφάνιση της παραπάρεσης αποτελεί για πολλούς νευρολόγους έναν διαγνωστικό «εφιάλτη».
Σε παραπάνω από τις μισές περιπτώσεις παρά τις μεγάλες διαγνωστικές προσπάθειες και τον ποταμό των εξετάσεων είναι πολλές φορές δύσκολο έως ακατόρθωτο να αντιμετωπίσει κάποιος με τα τεχνικά μέσα και τις γνώσεις που έχουμε σήμερα την ακριβή αιτία της παραπάρεσης.
Μια τέτοια περίπτωση αντιμετώπισης όπου και είχαμε την τύχη να εντοπίσουμε την αιτία την οποία και αναφέρουμε γιατί είναι και σπάνια.
Μια μικρή ατροφία στο μεσολόβιο του εγκεφάλου βρέθηκε να προκαλεί την παραπάρεση.
Το μεσολόβιο είναι ο εγκεφαλικός σχηματισμός που μεταδίδει πληροφορίες από το ένα ημισφαίριο στο άλλο συντονίζοντας έτσι τόσο τον εγκέφαλο όσο και το κεντρικό νευρικό σύστημα.
Είναι από τις εγκεφαλικές περιοχές που δύσκολα διευρύνονται πλήρως αλλά όταν έχουμε παραπαρέσεις αξίζει να τις συμπεριλαμβάνουμε στις διαγνωστικές μας ερωτήσεις.

Χαρακτηριστικό της πίστης και κλασσικό παράδειγμα είναι οι καταθέσεις των ανθρώπων στις τράπεζες με μεγάλη φήμη.
Όσο μεγαλύτερη είναι η φήμη της τράπεζας τόσο περισσότερες οι καταθέσεις και η δύναμη της.
Οι καταθέσεις και γενικά η αποταμίευση είναι ένα θεμέλιο της πίστης σε ότι αφορά την οικονομική ύπαρξη των πολιτών στις σύγχρονες χώρες.
Αν αυτό εκλείψει έρχεται μια εσωτερική –κοινωνική αναταραχή η οποία εκδηλώνεται με έντονες αντιδράσεις, διαδηλώσεις, δυσκολίες κ.λ.π.
Με την παγκόσμια κρίση που έγινε, διάσημες αμερικάνικές τράπεζες όπως η Lehman Brothers είχαν στο ενεργητικό τους την πλειάδα των παγκόσμιων καταθέσεων.
Με την πτώση της και άλλων αμερικανικών τραπεζών ήρθε και η πτώση της πίστης που έκανε πολλούς καταθέτες μικρούς – μεγάλους να χάσουν αρκετά λεφτά και ταυτόχρονα την εμπιστοσύνη τους στο σύστημα.
Αυτό το έλλειμμα εμπιστοσύνης δημιούργησε ένα κοινωνικό κενό όπως π.χ. στην Ελλάδα με αποτέλεσμα να στριμωχτούν οι τράπεζες, να κοπούν οι επενδύσεις και να έχουμε το φαινόμενο της οικονομικής αδυναμίας που παρουσιάζεται σήμερα.
Αν αυτό το φαινόμενο δεν καταπολεμηθεί έγκαιρα θα μας οδηγήσει σε μια μεγάλη κατάθλιψη και σε έναν φαύλο κύκλο απραξίας.

Το να έχει κανείς συνάχι είναι κάτι εύκολο, το αντιλαμβάνεται, πάει στο φαρμακείο, παίρνει τα ανάλογα φάρμακα και μετά την αντιβίωση και τα αποχρεμπτικά αισθάνεται πάλι ελεύθερος.
Μπορεί λοιπόν να φανταστεί τι είναι το συνάχι ή τι προεκτάσεις έχει για την ζωή του ή πως πρέπει να το αντιμετωπίζει ή καταλαβαίνει πως θα το αντιμετωπίσει αν του το πουν.
Στην περίπτωση μιας ασθένειας του εγκεφάλου έχουμε ένα τελείως διαφορετικό πρόβλημα γιατί τις περισσότερες φορές η ασθένεια αυτή δεν είναι συνειδητή για τον ασθενή.
Φανταστείτε το κάπως έτσι : Είναι πάρα πολύ απλό όταν έχουμε έναν υγιή εγκέφαλο που έχει συνάχι και ξέρει πώς να το αντιμετωπίσει. Το πρόβλημα γίνεται πιο περίπλοκο όταν έχουμε έναν άρρωστο εγκέφαλο που το σώμα του έχει συνάχι.
Αλλά φανταστείτε πόσο δύσκολο είναι ένας άρρωστος εγκέφαλος να καταλάβει και να αντιμετωπίσει το συνάχι του. Η μεγαλύτερη προϋπόθεση για να αντιμετωπιστεί οποιαδήποτε εγκεφαλική ασθένεια είναι πρώτα από όλα να γίνει και για τον ασθενή και για τους γύρω από αυτόν κατανοητή και βιωματική. Είναι αδύνατον αλλιώς με οποιονδήποτε τρόπο να μπορέσουμε να πλησιάσουμε θεραπευτικά τον ασθενή.

Από ότι πληροφορίες μαζεύουμε μερικές συνειδητά τις καταγράφουμε στην μνήμη μας οι οποίες μπορούν να είναι 7 ανά δευτερόλεπτο ή και λίγο παραπάνω.
Οι υπόλοιπες οι οποίες συγκεντρώνονται στην μνήμη και δεν γίνονται απόλυτα βιωματικές δεν σημαίνει ότι χάνονται. Ότι επαγρύπνηση μας καταγράφει κατά την διάρκεια του βιώματος μας ένα μέρος αυτών των πληροφοριών ασυνείδητα μπαίνει στην διαδικασία του μηχανισμού συμπίεσης της μνήμης και παραμένει η πληροφορία εντός αυτής χωρίς εμείς να έχουμε συνείδηση του γεγονότος.
Δηλαδή η συμπίεση δεν είναι μόνο ένας μηχανισμός όπου επιλεκτικά θα καταγραφούν αυτά τα οποία θέλουμε να θυμηθούμε αλλά και πολλά από αυτά τα οποία ξεφεύγουν των βιωμάτων μας.
Έτσι λοιπόν έχουμε κατά την πρόοδο της ζωής μια ενεργητική και μια παθητική αμνησία, ανάλογα με το πώς θα καταγραφεί από το σύστημα συμπίεσης της μνήμης.

Η επίδραση αυτή των περιβαλλοντολογικών παραγόντων σε ότι αφορά την κληρονομικότητα γίνεται μέσω μεταβίβασης γονιδιακών πληροφοριών στο γονίδιο το οποίο υποχρεώνεται να αλλάζει τρόπο αυτοανάπτυξης και να μπει σε άλλες γραμμές δίνοντας άλλες μορφές (φαινότυπους) σε ότι αφορά την γένεση των νέων παραγόντων.
Αυτός ο καινούριος κλάδος της γενετικής, η λεγόμενη επιγενετική είναι αυτή την στιγμή ο νέος επιστημονικός ορίζοντας σε ότι αφορά την έρευνα, εξέλιξη του ανθρώπου και ταυτόχρονα θεραπεία πολλών νοσημάτων που έχουν γονιδιακό χαρακτήρα π.χ. νευρολογικές δυσπλασίες, καρκίνος κ.λ.π.
Πρόκειται για ένα καινούριο βήμα το οποίο είναι αναγκαίο για την κατανόηση και την κυριολεκτική «μεταμόρφωση» της σύγχρονης ιατρικής.

Η μεν φαιά ουσία έχει διαφοροποιημένη δράση η δε λευκή έχει ρόλο καθαρά επικοινωνιακό, μεταφορικό.
Κάποιοι πυρήνες της φαιά ουσίας βρίσκονται στην μέση του εγκεφάλου αποκαλούνται βασικά γάγγλια και δύο από αυτούς που παράγουν την ουσία ντοπαμίνη είναι η μελανή ουσία και το ραβδωτό σώμα.
Οι σχηματισμοί αυτοί περιέχουν περίπου 500.000 ειδικά κύτταρα που παράγουν τον νευροδιαβιβαστή ντοπαμίνη.
Η ντοπαμίνη είναι η ουσία που ρυθμίζει την αρμονία και την ένταση των κινήσεων.
Όταν οι πυρήνες αυτοί σταματούν για διαφόρους λόγους π.χ. εκφυλιστικούς, λοιμώδεις, τοξικούς κ.λ.π. να παράγουν την ντοπαμίνη τότε έχουμε την κλινική εμφάνιση της νόσου του πάρκινσον.
Αυτή αρχίζει σιγά – σιγά και με τον χρόνο άσχετα με την αιτιολογία προχωράει.
Ο λόγος της αργής εξέλιξης είναι η σταδιακή αποδρομή της ντοπαμίνης.

Αυτού του είδους η προσβολή εμφανίζεται τακτικά σε πολλές νευρολογικές αρρώστιες αλλά εκείνο που πρέπει να μας ανησυχήσει ιδιαίτερα είναι πως όταν συμβεί κάτι τέτοιο πρέπει να ξέρουμε ότι η βλάβη είναι πολύ κοντά στο πρόσωπο και όχι στον ανώτερο εγκέφαλο. Δηλαδή εκείνο που πάσχει είναι το προσωπικό νεύρο και πρέπει να λάβουμε μέτρα ώστε να υποχωρήσει γρήγορα.
Συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις χορηγούμε ανάλογα με την πάθηση κορτιζόνη, αντιρευματικά φάρμακα και κάνουμε τοπικές φυσιοθεραπείες.
Όταν συμβεί μια τέτοια πάρεση είναι απαραίτητο να ασκήσουμε όλη την θεραπευτική αγωγή μέχρι να υποχωρήσουν τα συμπτώματα τελείως.
Εάν αναβληθούνε επειδή οι θεραπευτικές αγωγές ή επειδή το όλο γεγονός δεν είναι επώδυνο πολλές φορές για κάποιους ανθρώπους όχι και ενοχλητικό τότε έχουμε μόνιμες βλάβες οι οποίες αφήνουν ένα υπόλοιπο της πάρεσης για όλη την ζωή.

Αυτό οφείλεται στο ότι υπάρχουν ορισμένα φάρμακα τα οποία «μπλοκάρουν» την ντοπαμίνη και τους υποδοχείς της.
Και στις δύο περιπτώσεις δημιουργείται έτσι μια έλλειψη της δράσης της ουσίας αυτής που έχει σαν αποτέλεσμα την εμφάνιση του παρκισιονισμού.
Τα φάρμακα που προκαλούν τέτοιες αντιδράσεις είναι οι φαινοθειαζίνες, βουτυροφαινόλες κατά κύριο λόγο.
Δηλαδή ψυχοφάρμακα χρόνιας χρήσης. Έτσι λοιπόν όταν έχουμε ασθενείς που λαμβάνουν τέτοια αγωγή πρέπει να έχουμε κατά νου και την εμφάνιση του πάρκινσον.

Σε αρκετές περιπτώσεις κληρονομικών διαταραχών ή ύστερα από τραύματα και λοιμώξεις έχουμε περιορισμό του υδραγωγού ή λόγω διχασμού ή στένωσης.
Το αποτέλεσμα αυτής της παθολογικής κατάστασης είναι μια συμφόρηση στο σημείο του υδραγωγού του εγκεφαλονωτιαίου υγρού με αποτέλεσμα την διάταση των πλαγίων και της 3ης ηλικίας.
Αυτό δημιουργεί έναν αποφρακτικό υδροκέφαλο με πονοκεφάλους, διαταραχές όρασης, ακράτεια, αστάθεια και όσο προχωράει επιδείνωση των συμπτωμάτων.
Η θεραπεία είναι κυρίως χειρουργική.

Σε αυτές τις περιπτώσεις που έχουμε μόνο διαταραχές των γνωστικών λειτουργιών και όχι της συμπεριφοράς ή άλλες πιο εξειδικευμένες της κίνησης τότε μιλάμε για μια άνοια από την περιοχή του βρεγματικού λοβού.
Είναι οι περισσότερες μορφές της άνοιας και κυρίως του Alzheimer που με 70% αποτελεί κυρίως την μεγάλη πηγή αυτής της αρρώστιας και προκύπτουνε από τις δυσλειτουργίες του βρεγματικού λοβού.
Η χαρακτηριστική αλλαγή της συμπεριφοράς με την καθημερινή απώλεια γνωστικών λειτουργιών του κάθε ασθενούς σαν άτομο είναι ενδεικτικό αυτής της πάθησης της περιοχής και δυστυχώς μέχρι σήμερα χωρίς ουσιαστική θεραπεία.
Απλώς εάν διαγνωστεί έγκαιρα τότε μπορεί κάποιος με μια συντονισμένη αγωγή να καταφέρει να ελαττώσει την ένταση των συμπτωμάτων και να παρατείνει τον χρόνο της νόσου.

Από τον αμφιβληστροειδή αρχίζει όλη η διαδικασία της όρασης η οποία διεκπεραιώνεται μετά από αυτόν ενδοεγκεφαλικά με την συμμετοχή πολλών οπτικών κέντρων.
Ο αμφιβληστροειδής παραμένει όμως το κορυφαίο σημείο της λειτουργίας της όρασης και οι διαταραχές του που μπορεί να είναι από ποικίλες αιτίες προκαλούν προβλήματα που σχετίζονται με αυτήν.
Συνεπώς σε περιπτώσεις οπτικών δυσλειτουργιών κάθε έρευνα πρέπει πρωτίστως να ξεκινάει από την κατάσταση του αμφιβληστροειδούς.
Σήμερα υπάρχουν πολλές τεχνικές και ειδικά μηχανήματα που με μεγάλη ακρίβεια μπορούν να ελέγξουνε και ανατομικά και λειτουργικά τον αμφιβληστροειδή.

Μέχρι τώρα το θέμα της ανάπτυξης της ανθρώπινης ευφυΐας βαδίζει με την εξέλιξη και όλοι θεωρούσαν ότι ο άνθρωπος σαν το ον με την επικρατέστερη ευφυΐα αποτελεί το τελευταίο σκαλοπάτι της εξέλιξης επερχόμενος των άλλων θηλαστικών με προτελευταίο τον πίθηκο.
Την ικανότητα της ανθρώπινης ευφυΐας σε ότι αγορά την εγκεφαλική εξέλιξη την τοποθετούσαν οι βιολόγοι στην ανάπτυξη του λεγόμενου «νέου εγκεφάλου» ο οποίος περιλάμβανε και τις έλικες του εγκεφάλου. Εκεί πάνω εδραιώθηκαν όλες οι θεωρίες που υποστηρίζουν αυτόν τον τρόπο εξέλιξης και πιστεύουν πως ερευνώντας βιολογικά το κομμάτι αυτό θα λύσουν και το αίνιγμα ανάπτυξης της ανθρώπινης ευφυΐας.
Τα προτελευταία χρόνια με την πρόοδο της νευρανοτομίας φαίνεται ότι δεν ευσταθεί πως το θέμα ευφυΐα είναι αποκλειστικά στοιχείο του νέου εγκεφάλου του ανθρώπου αλλά μια ακόμη πιο πολύπλοκη εξέλιξη αποτέλεσμα συνολικής εγκεφαλικής λειτουργίας.

Είτε σαν «φιξάρισμα» σε μια έμμονη ιδέα είτε σαν μια εξαναγκαστική συνεχώς επαναλαμβανόμενη πράξη.
Βέβαια όσοι γνωρίζουνε από ψυχιατρικά τεκταινόμενα ξέρουν καλά ότι χωρίς να αποτελεί τις περισσότερες φορές μια σοβαρή ζωτική δυσλειτουργία ο ψυχαναγκασμός παραμένει μια «τυρράνια».
Το πιο αξιοπερίεργο από όλα αυτά είναι η εξάρτηση από τον ίδιο τον ψυχαναγκασμό. Μετά από πολλά χρόνια ανωμαλίας συμβίωσης μεταξύ ασθενούς και ψυχαναγκασμού ο ασθενής ακούσια αρνείται να παραιτηθεί και από αυτόν (ψυχαναγκασμό) θεωρώντας τον εαυτό του ανίκανο να ζήσει χωρίς την συντροφιά του τυράννου του.
Αποτελεί και ένα στοιχείο μάλλον εξελιγκτικό διότι πολλές φορές ο ψυχαναγκασμός π.χ. εργασιομανία, είναι και τρόπος επιβίωσης.

Εάν και πρόκειται για συνηθισμένο επώδυνο σύνδρομο παρόλα αυτά μια γρήγορη και τελεσίδικη θεραπεία στις μέρες μας δεν υπάρχει.
Μετά από μια αντιφλεγμονώδη αγωγή με αντιβίωση ακολουθεί μια σειρά εγχύσεων κορτιζόνης στην περιοχή αυτή και κατόπιν αρχίζουν οι χειρουργικές επεμβάσεις.
Την καλύτερη πρόβλεψη έχουν οι μακροχρόνιες φαρμακευτικές αγωγές μέχρι να υποχωρήσουν τα συμπτώματα.

Πρόκειται για τα δερμοτομία Θ10 και Θ11 αμέσως κάτω από την περιοχή του ομφαλού τα οποία παρουσιάζουν στην περίπτωση των διαταραχών των οργάνων αυτών μια υπερευαισθησία και ταυτόχρονο άλγος.
Το γεγονός αυτό οφείλεται ότι οι υποκείμενες φλεγμονές πιέζουν στην περιοχή αυτή τις ελευθερίες νευρικές απολήξεις με αποτέλεσμα να δίνουν το έναυσμα για τον πόνο και την υπερευαισθησία.
Έτσι λοιπόν όταν έχουμε ανάλογα παράπονα η λεπτομερής εξέταση στην περιοχή αυτή μπορεί να δώσει την λύση.

Η νευροψυχιατρική ήταν πάντοτε ένας τομέας που είχε την φήμη μεταξύ των γιατρών του φτωχού φαρμακευτικού οπλοστάσιου που διαθέτει για τις διάφορες παθήσεις του κλάδου. Ένας από τους λόγους αυτούς είναι ότι κάποια πράγματα όπως κάνναβη, LSD, μέχρι τώρα ήταν εκτός εμπορίου και ερευνών λόγω της αρνητικής «στάμπας» της χρήσης των επανέρχονται σιγά-σιγά στα νέα πειράματα και κυρίως σε προηγμένες χώρες Ευρώπης και Αμερικής προκειμένου να δώσουν λύσεις στα μεγάλα θεραπευτικά κενά που υπάρχουν.

Ο ΑΙΦΝΙΔΙΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΜΙΑΣ ΕΝΤΟΝΟΥ ΚΟΙΛΙΑΚΗΣ ΜΑΡΜΑΡΥΓΗΣ ΑΛΛΑ Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ – ΔΙΑΤΑΓΗ ΔΙΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ.
Ο αιφνίδιος θάνατος κυρίως στα βρέφη αποτελεί για ορισμένες περιοχές μια μάστιγα αλλά και γενικευμένα πια με τον αυξανόμενο τρόπο ζωής και τις μυοκαρδιοπάθειες έχει αρχίσει να γίνεται όχι και σπάνια κατάσταση.
Ο αιφνίδιος θάνατος προκύπτει ουσιαστικά από μια διακοπή μιας εγκεφαλικής διαταγής προς την καρδιά που μέχρι τώρα την βλέπαμε σαν κοιλιακή μαρμαρυγή.
Το ευχάριστο είναι ότι με τις σύγχρονες προόδους της καρδιολογίας και εγκεφαλικής ερεύνης είναι δυνατόν υπό προϋποθέσεις να πιστοποιηθεί μια προδιάθεση για αυτό το θέμα. Η σύγχρονη καρδιολογία έχει στην διάθεση της πλέον μικρούς βηματοδότες που μπορούν να εμφυτευτούν και να απαλλάξουν πολλούς ασθενείς από τον αιφνίδιο θάνατο.

Πρόκειται για τους πολίτες αυτούς που από παιδιά έχουν μάθει να χρησιμοποιούν τον υπολογιστή με όλες τις δυνατότητές τους ώστε να αυξάνουν ορισμένα από τα αντανακλαστικά π.χ. στο γράψιμο με τους αντίχειρες αλλά να έχουν περιορίσει σε μεγάλο βαθμό την αναγνωστική τους ικανότητα.
Μια ικανότητα ουσιαστική για την ανάπτυξη της προσωπικότητας του βάθους των γνώσεων και την εκγύμναση του πνεύματος.
Στους ψηφιακούς πολίτες η άνεση που δίνει ο υπολογιστής για την διεκπεραίωση της καθημερινότητας τους αφαιρεί την εκβάθυνση της σκέψης που δημιουργεί το διάβασμα.

Στις δυτικές κοινωνίες μάλιστα έχει φτάσει σε σημείο να θεωρείται αυτή η κατάσταση όχι μόνο αυτονόητη αλλά και απαραίτητη.
Έτσι λοιπόν έχει βρεθεί ότι κατά χιλιάδες τρίτου κόσμου κυρίως διατροφικά συμπληρώματα η ύπαρξη της ουσίας νιμεζουλίδη. Πρόκειται για μια ουσία που κάτω από μικρές δόσεις είναι ικανή να προκαλέσει ηπατικές βλάβες ακόμα και ιδιαίτερα έντονες στον καταναλωτή.
Όσοι λοιπόν έχουν πρόσβαση σε τέτοιες ουσίες και έστω ενδείξεις ηπατικών δυσλειτουργιών πρέπει με πάση θυσία να διαφοροποιούν αν η ουσία υπάρχει στο σκεύασμα και να την αποφεύγουν.

Θεωρείται ότι ο κάθε 6ος σήμερα πεθαίνει από πίεση. Στην Ελλάδα θεωρούμε ότι πάνω από το 50% ενήλικου πληθυσμού πάσχει από μια μορφή υπέρτασης.
Η υψηλή πίεση βέβαια στα κράτη με τον μοντέρνο τρόπο ζωής σε ποσοστό πάνω από 90% οφείλεται στην κακή και σε πλούσια αλάτι διατροφή.
Βέβαια σε αυτό συνηγορεί και ο σύγχρονος δυτικός τρόπος ζωής που μας έχει μάθει να καταπολεμάμε το στρες με την βουλιμική συμπεριφορά στο φαγητό και ιδιαίτερα πλούσιες με αλάτι τροφές που αυξάνουν την πίεση. Αν τρώγαμε λιγότερο και ιδιαίτερα τα πλούσια σε αλάτι φαγητά ή γρήγορο φαγητό (δηλαδή να αντιμετωπίζουμε το αλάτι σαν εχθρό και δηλητήριο) και μια φορά βασικά την μέρα η υπέρταση θα πρόσβαλε μόνο το ¼ από τους ήδη πάσχοντες.

Αυτό που χαρακτηρίζει το οξύ γλαύκωμα είναι πολύ έντονος πόνος με διεσταλμένη κόρη, συμφόρηση του ακτινωτού σώματος και αυξημένη ενδοφθαλμιακή πίεση. Όσο προχωρούν τα συμπτώματα και δεν λαμβάνεται θεραπευτική πρόνοια εμφανίζεται μια ερυθρότητα του οφθαλμού με δακρύρροια, φωτοφοβία, απώλεια οπτικής οξύτητας. Επειδή το οξύ γλαύκωμα έχει μια πορεία «χαμαιλέων» αλλά εξαιρετικά γρήγορων αλλαγών με άκρως επώδυνα για τον οφθαλμό αποτελέσματα πρέπει ο κλινικός γιατρός να θυμάται τα συμπτώματα του και πάντοτε να ελέγχει ασθενείς προς αυτήν την κατεύθυνση που παρατηρώντας για πόνο, πίεση, υπέρταση αυξημένο άγχος.

Για τον λόγο αυτό προτάθηκε και αποσύρθηκε από την Ευρωπαϊκή αγορά με σύντομες διαδικασίες στην Ευρωπαϊκή ένωση.
Πράγμα που σημαίνει ότι ή κάποιος δεν πρόσεξε κάτι στην αρχή (κατά την παρασκευή του φαρμάκου) ή ήρθαν απρόσμενες εξελίξεις (κατά την διάρκεια της χορήγησής του).
Πάντως η ανάγκη στον τομέα των αντιδιαβητικών φαρμάκων και ιδιαίτερα τύπου ΙΙ για το οποίο ήταν κατάλληλο το avantia υπάρχει μεγάλο κενό.
Όσο τα φάρμακα αυτού του είδους εκλείπουν τόσο το κοινό καταφεύγει σε μεθόδους αυτοπροστασία.
Πράγμα που σημαίνει λιγότερο φαγητό, περισσότερο περπάτημα, καλός ύπνος, μείωση του στρες.