NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

ΟΤΑΝ ΧΑΝΕΤΑΙ Η ΟΜΙΛΙΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΛΑΛΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΤΑΚΤΙΚΑ ΜΙΑ ΔΥΣΧΕΡΕΙΑ ΣΤΑ ΔΕΞΙΑ ΑΚΡΑ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ.
Βέβαια στις περιπτώσεις αλαλίας μετά από την απότομη εγκατάσταση της έρχεται και μια μικρή βελτίωση ύστερα από κάποιες εβδομάδες όπου ο ασθενής αρχίζει και μιλά τηλεγραφικά κάνοντας μικρές προτάσεις και προσπαθώντας να επικοινωνήσει παρόλη την αδυναμία ή δυσκολία του λόγου. Η κατανόηση είναι σωστή και οι οδηγίες που ακολουθεί πλήρης.
Αυτό ξεγελάει πολλές φορές δημιουργώντας την εντύπωση για μια πρόχειρη κατάσταση και όχι για ένα νευρολογικό πρόβλημα διαρκείας.
Τα άτομα με αλαλία η μερική «τηλεγραφική γλώσσα» έχουν χαρακτηριστική βλάβη στο λεγόμενο κέντρο του Μπρόκα στο αριστερό εγκεφαλικό ημισφαίριο.
Οι αιτίες μπορεί να είναι πολλές αλλά το κυριότερο που ενδιαφέρει σε αυτήν την περίπτωση είναι η κινητική διαταραχή έκφρασης του λόγου που είναι περιορισμένο σε ένα εγκεφαλικό κέντρο που λέγεται περιοχή Μπρόκα.

ΠΡΙΝ 220 ΠΕΡΙΠΟΥ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΕΝΩ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΒΡΙΣΚΟΤΑΝΕ ΣΕ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ ΚΡΙΣΗ ΕΝΑΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ Ο ΚΑΡΟΛΟΣ ΝΤΡΑΙΤΣ ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΕ ΟΤΙ ΟΙ ΜΕΤΑΦΟΡΕΣ ΕΙΧΑΝΕ ΜΕΓΑΛΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ.
Η μεγάλη ακρίβεια η οποία χαρακτήριζε τότε τις μεταφορές αποδιδόταν ότι τα άλογα που χρειαζόταν τα υποζύγια ήταν πανάκριβα.
Οι τροφές τους και η συντήρηση τους το ίδιο.
Έτσι λοιπόν γύρω από τις μεταφορές γεννήθηκε μια πολύ μεγάλη ανάγκη που οδηγούσε σε οικονομικό φαύλο κύκλο.
Ο νεαρός Ντρέις κάτω από την εντύπωση αυτών των γεγονότων και έχοντας το ενεργητικό του κάποιες μικροεφευρέσεις προχώρησε και στην ευρεσιτεχνία του δίτροχου μέσου κίνησης.
Βέβαια όταν πρωτογεννήθηκε το ποδήλατο είχε δύο ρόδες και ένα πηδάλι μέχρι αργότερα που ακολούθησαν όλες οι γνωστές βελτιώσεις του. Το αναφέρουμε αυτό σαν μια ευχάριστη λύση των πιέσεων που προκαλεί η ανέχεια.
Γιατί όπως λένε και οι Αμερικάνοι η πίεση φτιάχνει διαμάντια.

Η ΤΖΙΝ ΛΟΥΙΣ ΚΑΛΜΕΤ ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΠΟΛΥ ΤΟ ΠΟΤΟ ΚΑΙ ΤΟ ΤΣΙΓΑΡΟ. ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΑΓΑΠΑΕΙ Η ΛΟΥΙΣ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟ ΣΤΑ 20 ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΚΡΑΤΗΣΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΤΗΣ ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΑΛΛΑ 102 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΠΕΘΑΝΕ 122 ΕΤΩΝ ΣΤΗΝ ΝΟΤΙΑ ΓΑΛΛΙΑ.
Η Κάλμετ σίγουρα αποτελεί μια ακραία περίπτωση ιατρικού φαινόμενου το οποίο έδωσε μια αφορμή για νέες έρευνες σε ότι αφορά την αντιμετώπιση του γήρατος.
Το ουσιαστικό είναι ότι φάνηκε για μια ακόμη φορά από αυτές τις εντατικές έρευνες πως οι χαρακτηριζόμενες από πολλούς καταχρήσεις όπως π.χ η κατανάλωση ποτού και τσιγάρου δεν είναι αιτία θανάτου αλλά είναι γονιδιακοί λόγοι στο μακρύ γήρας.
Βέβαια το γονιδιακοί λόγοι ακούγεται έτσι απλά αλλά πρόκειται για διαδικασία πολλών γονιδίων (πάνω από 100) που στην ουσία δημιουργούν μια σειρά προϋποθέσεων γονιδιακής εξέλιξης που έχει σαν αποτέλεσμα την μακροζωία.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΝΕΧΕΤΑΙ ΝΑ ΠΟΝΑΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΑΠΟ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΑΙΤΙΑ.
Όταν παρά την οποία θεραπεία εξακολουθεί και υφίσταται αυτή η κατάσταση τότε αντιμετωπίζουμε το φαινόμενο του οργανισμού της ανεπαρκούς αναλγησίας.
Δηλαδή εγκαταλείπεται ο οργανισμός στην τύχη του όσον αφορά το άλγος που τον ταλαιπωρεί ο εγκέφαλος του διεγείρεται όλο και περισσότερο περιμένοντας την εξωγενή και αναλγητική δράση.
Αυτό δημιουργεί στον ασθενή ένα επιθετικό σύνδρομο.
Ο ασθενής είναι γενικά θυμωμένος κυρίως με την κατάσταση και με τον εαυτό του για την αδυναμία να αντιμετωπίσει τον πόνο του και αντιδρά αυξάνοντας τον μεταβολισμό τους και την κατανάλωση οξυγόνου προκαλώντας μια έντονη αιμοδυναμική δυσλειτουργία.
Αυτή η διαταραχή της αιμοδυναμικής λειτουργίας φέρνει ένα έντονο στρες που με την σειρά του οδηγεί στον φαύλο κύκλο του αυξημένου φόβου.
Σε αυτές τις περιπτώσεις οι επεμβάσεις για την διακοπή του επώδυνου γεγονότος είναι το πρώτο ιατρικό μέλημα.
Μετά έρχεται η ιατρική ρουτίνα.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΟΜΑΔΑ ΑΣΘΕΝΩΝ Η ΟΠΟΙΑ ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ ΟΤΙ «ΧΑΛΑΡΩΝΕΙ» ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΧΡΗΣΗ ΙΝΔΙΚΗΣ ΚΑΝΑΒΗΣ
Η ομάδα αυτή εμφανίζει τακτικές επιληπτικές κρίσεις με αποτέλεσμα να αυξάνει την δόση της κάνναβης προκειμένου και να χαλαρώσει αλλά και έχοντας την ψευδαίσθηση ότι με τον τρόπο αυτό περιορίζει τις κρίσεις.
Πρόκειται για ένα φοβερό λάθος γιατί στις επιληπτικές κρίσεις και ιδιαίτερα του κροταφικού λοβού η χρήση αντιεπιληπτικών φαρμάκων μαζί με ινδική κάνναβη αυξάνει με ραγδαίο έως ανεξέλεγκτο τρόπο μια επιληπτική ψύχωση που χαρακτηρίζεται πέρα από τις κρίσεις ακουστικών και ιδιαίτερα οπτικών παραισθήσεων.
Σε αυτές τις περιπτώσεις πέρα από την άμεση διακοπή της κάνναβης ενδείκνυται και η αύξηση της αντιεπιληπτικής αγωγής.

ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ RAΜSAY HUNT ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΡΡΟΙΑ ΜΙΑΣ ΛΟΙΜΩΞΗΣ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΟ ΛΟΓΟ, ΑΛΛΑ Η ΑΝΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΚΥΡΙΩΣ ΣΤΟΝ ΤΟΠΙΚΟ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΟΦΘΑΛΜΟΣ.
Πρόκειται για ένα έντονο άλγος γύρω από τον οφθαλμό και από πίσω, με τοπικό εξάνθημα που φτάνει μέχρι τον έξω ακουστικό πόρο. Τα συμπτώματα εμφανίζονται γρήγορα με έντονο πόνο και μυϊκή αδυναμία και ένα οροαιματηρό υγρό βγαίνει από τον ακουστικό πόρο του αυτιού. Αρκετές φορές προσβάλλεται και η όγδοη εγκεφαλική συζυγία με αποτέλεσμα να έρχεται η κώφωση. Πρόκειται για μια εξαιρετικά γρήγορα εξελίξιμη εικόνα που χρειάζεται άμεση θεραπεία με αντιϊκά φάρμακα έτσι ώστε να αποτραπούν τα χειρότερα.

ΕΙΝΑΙ ΊΣΩΣ ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΑΠΟΚΛΕΙΣΕΙ ΜΕ ΣΙΓΟΥΡΙΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΒΑΣΗ ΠΟΥ ΔΙΑΘΕΤΕΙ.
Πολλοί επιστήμονες, σε μια σειρά σοβαρών πειραμάτων του τύπου Γκάντσφελντ, από τη γερμανική λέξη ολοκληρωμένο πεδίο, βρήκαν ότι σε ποσοστό περίπου 35% υπάρχουν σε αυτό ψεγάδια αλήθειας.
Στο Γκάντσφελντ έχουμε την προσπάθεια επικοινωνίας μεταξύ δύο ατόμων, τα οποία είναι αποκλεισμένα μεταξύ τους πλήρως, χωρίς να έχουν την παραμικρή δυνατότητα της μεταβίβασης κάποιας πληροφορίας.
Έτσι όλη τους η επικοινωνία θεωρείται ότι γίνεται σε πνευματικό επίπεδο. Το υψηλό επίπεδο στατιστικής ευρηματικότητας άνω του 35%, που αρκετές φορές έχει επιτευχθεί στις περιπτώσεις αυτές, σηματοδοτεί την ανάγκη περαιτέρω διερεύνησης του φαινομένου.

ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΟΙ ΙΟΙ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΚΙΝΔΥΝΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΝΣ ΑΝ ΚΑΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΟΝΤΑΙ Ή ΘΕΩΡΟΥΝΤΑΙ ΑΝΩΔΥΝΟΙ.
Ο έρπης, epstein-barr κ.λ.π. μπορούν να είναι για τον εγκέφαλο εστίες καταστροφής σε σύντομο ή αργό χρονικό διάστημα. Ο λόγος που διαφοροποιεί το χρόνο είναι κατά το πόσο ισχυρό είναι το ανοσοποιητικό σύστημα του προσβληθέντος από τον ιό.
Ο ιός είναι ένα μόρφωμα χωρίς κυτταρικό περιεχόμενο. Δε μπορεί να πολλαπλασιαστεί καθόλου, αν δε διεισδύσει πρώτα σε ένα υγιές κύτταρο για να χρησιμοποιήσει τους μηχανισμούς του για αναπαραγωγή. Όταν αυτό συμβαίνει τότε έχουμε μια μόλυνση στον εγκέφαλο και είναι λίγο δύσκολο να γίνει αυτό με ταχύτητα, διότι η ζωή των ιών εμποδίζεται από το φράγμα αίματος του εγκεφάλου, το οποίο βέβαια είναι πιο ευαίσθητο στα παιδιά· που είναι πεσμένο και το ανοσοποιητικό. Μόλις εισέλθει ο ιός στο κύτταρο δρα πλέον με μεγαλύτερη ταχύτητα από το ανοσοποιητικό, εξαπλώνεται από κύτταρο σε κύτταρο σε ελάχιστα λεπτά, ενώ το ανοσοποιητικό για να προλάβει θέλει πάρα πολύ περισσότερο χρόνο.
Το αποτέλεσμα είναι ότι έχουμε μια δεδομένη κατάσταση εξάπλωσης μιας λοιμογόνου εστίασης στον εγκέφαλο που αντιμετωπίζεται όλο και πιο δύσκολα όσο πιο εξελιγμένη είναι.
Αυτός είναι ο λόγος που χρειάζεται στον εγκέφαλο σε λοιμώξεις και οποιεσδήποτε άλλες επιρροές στο ΚΝΣ λοιμώδους αιτιολογίας ή άμεση επέμβαση.

ΘΑ ΕΚΠΛΑΓΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΑΝ ΕΞΕΤΑΣΕΙ ΕΚΑΤΟ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΔΙΕΞΟΔΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΣΟ ΚΑΛΑ ΜΥΡΙΖΟΥΝ Ή ΓΕΥΟΝΤΑΙ.
Θα διαπιστώσει κανένας με μεγάλη του έκπληξη, πολλές αποκλίσεις από τη φυσιολογική σταθερότητα απόκλισης που κατά κύριο λόγο έχουν να κάνουν με αλλοίωση των οσμών και των γεύσεων με τη μείωση τους ή με την υπερμεγέθη εμφάνιση τους (υπεροσμία).
Το κάθε ένα από αυτό αποτελεί και το έκδοχο μιας παθολογικής κατάστασης ανάλογα με την περίσταση.

ΣΤΙΣ ΜΥΟΚΥΜΙΕΣ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΈΧΟΥΜΕ ΈΝΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ «ΦΤΕΡΟΥΓΙΣΜΑ» ΤΩΝ ΜΥΩΝ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΛΙΓΩΝ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΩΝ.
Στην περίπτωση των μυοκυμιών πρόκειται για ήπιες ηλεκτρικές εκφορτίσεις του πυρήνα του προσωπικού νεύρου που εμφανίζονται σε ορισμένες λοιμώξεις του στελέχους όπως π.χ. στη ΣΚΠ.
Πολύ σπάνια οι ενοχλήσεις αυτές έχουν άλλη αιτιολογία. Τακτικά όμως, εμφανίζονται μερικές φορές και χάνονται για μεγάλο διάστημα ή για πάντα. Ο εντοπισμός συνήθως γίνεται από έμπειρο κλινικό γιατρό και δίνει την αφορμή για περαιτέρω διάγνωση και θεραπεία όλων των νοσολογικών καταστάσεων που κρύβονται πίσω από αυτές.

Η ΑΚΑΘΗΣΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ «ΜΟΝΗΡΕΣ» ΣΥΜΠΤΩΜΑ ΠΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΙ ΑΤΟΜΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΕΧΟΥΝ ΣΧΕΔΟΝ ΜΙΑ ΠΛΗΡΗ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΝ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΣΕ ΜΙΑ ΘΕΣΗ.
Βέβαια το φαινόμενο της ακαθησίας προοδευτικά γίνεται όλο και πιο τυραννικό για τον πάσχοντα και τον οδηγεί σε μια ιδιόρρυθμη κατάσταση πανικού που νομίζει με την σειρά του θα τον οδηγήσει πάλι σε μια διαταραγμένη ακαθησία. Με τον καιρό τα αισθήματα πανικού παύουν και μένει το κύριο σύμπτωμα της υπερκινητικής ακαθησίας αλλά με τάσεις άγχους και έντονης κατάθλιψης.

ΟΤΑΝ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΑΓΓΕΙΙΤΙΔΕΣ ΕΝΝΟΟΥΜΕ ΦΛΕΓΜΟΝΕΣ ΣΕ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΣΗΜΕΙΟ ΑΓΓΕΙΟ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΕΣ.
Οι φλεγμονές αυτές είναι τοπικές. Σίγουρα οι αγγειίτιδες δεν είναι ένα μεταδοτικό νόσημα. Τουλάχιστον αυτό δεν είναι γνωστό μέχρι τώρα. Εκείνο που είναι σίγουρο είναι ότι η μεταφορά της φλεγμονής από αγγείο σε αγγείο ή άλλο όργανο έχει πιστοποιηθεί με τις νέες τεχνικές πολλές φορές. Για παράδειγμα έχει βρεθεί ότι στην λεγόμενη κροταφική αγγειίτιδα μπορούμε να έχουμε «μεταβίβαση» των φλεγμονών στα περιφερικά ενδοκρανιακά και εξωκρανιακά αγγεία με συνοδεία μάλιστα πολλές φορές τοπικών η γενικευμένων απομυελινώσεων των εγκεφαλικών κυττάρων. Έτσι λοιπόν στις περιπτώσεις αγγειίτιδος και ιδιαίτερα περιοχής κρανίου πρέπει να δίνεται προσοχή και να γίνεται εκτεταμένος έλεγχος.

ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ Η ΓΥΡΟΕΙΔΗΣ ΑΛΩΠΕΚΙΑ ΔΕΝ ΑΦΗΝΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΤΥΧΗ ΤΗΣ.
Θεωρείται ένα αυτοάνοσο νόσημα κατά το οποίο ο βολβός της τρίχας λειτουργεί σαν παθολογικό αντιγόνο. Μάλιστα η αλωπεκία παρουσιάζεται τακτικά μαζί με άλλες οικογενειακές αυτοάνοσες ασθένειες όπως λεύκη, πολυενδοκρινοπάθεια, μυασθένεια κ.λ.π.. Γι’ αυτό το λόγο επειδή αυτές οι νόσοι έχουν “καθιερωθεί” ως αυτοάνοσες πλέον κυριαρχούν και συνδυασμοί μοντέρνων θεραπευτικών σχημάτων με κύριο θεραπευτικό λίθο την χορήγηση κορτιζόνης.

ΤΟ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΕΙ ΜΙΑ ΔΥΣΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΙΚΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΣΕ ΕΝΑ ΓΕΓΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ ΕΥΚΟΛΟ.
Πάρα πολύ τακτικά όμως συμβαίνει αυτό να γίνεται ιδιαίτερα έντονο, ενοχλητικό άρα και κατά κάποιο τρόπο «διαγνώσιμο» μετά από την έναρξη μιας νευρολογικής νόσου π.χ. ένας ο οποίος είναι «τζογαδόρος» και δεν μπορεί να χαλιναγωγήσει αυτή του την τάση σε ότι αφορά την προσωπικότητά του είναι δυνατόν μετά από μια πάθηση π.χ μετά από μια εξωπυραμιδική συνδρομή να αυξήσει αυτή την δυσλειτουργία στο έπακρο σε σημείο που να μην μπορεί να τον ανεχτεί το περιβάλλον ή ακόμη και αυτός ο ίδιος τον εαυτό του. Βλέπουμε λοιπόν ότι στα νευρολογικά σύνδρομα πάρα πολύ τακτικά το μεσαίο γίνεται μεγάλο και το μεγάλο γίνεται «μέγιστο» μετά από την εγκατάσταση μιας νόσου.
Αυτήν την αλλαγή πρέπει να την συμπεριλάβει ο θεράπων ιατρός μέσα στα διάφορα κριτήρια πάνω στα οποία βασίζει την θεραπευτική αγωγή και να αντιδράσει ανάλογα έτσι ώστε να μην συγκεντρωθεί μόνο στο γεγονός της ασθένειας αλλά να επεκταθεί ακόμα παραπέρα δηλαδή στην δυσπροσαρμοστικότητα που υφίστανται έτσι που να μπορεί να καταπολεμήσει και αυτό διότι με αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνει ολοκληρωματική θεραπεία.

Στην αρχή σιγά-σιγά και μετά με επιταχυνόμενο ρυθμό.
Οι άνοιες τα τελευταία 200 χρόνια αποτελούν το μεγάλο νευρολογικό πρόβλημα που καταστρέφει όλο και περισσότερο κόσμο χωρίς να μπορεί να βρεθεί μια λύση.
Και ενώ αυξάνει το ευδόκιμο ζωής ανάλογα αυξάνονται και οι άνοιες σε σημείο που μετά τα 80 να πηγαίνουν περίπου στο 50%.
Όσο και αν φαίνεται περίεργο ακόμη η επιστήμη και ιδιαίτερα η νευρολογία και η ψυχιατρική δεν έχουν βρει ένα τελεσίδικο τρόπο ταξινόμησης.
Η κατηγοριοποίηση από τις διάφορες άνοιες γίνεται με βάση την αιτία π.χ. αν προέρχονται από διαβήτη ή θυρεοειδή ή την θέση.
Δηλαδή εάν είναι στον φλοιό, υποφλοιώδης και σε ποιο λοβό του εγκεφάλου.
Ανάμεσα σε αυτές τις δύο μεγάλες κατηγορίες γίνονται διασταυρώσεις που προκύπτουν τα διάφορα «ανοϊκά» σύνδρομα.

Το υπόλοιπο 98% με 99% αντιστοιχεί σε πολυνουκλεοτιδικές αλληλουχίες, δηλαδή σε υλικό το οποίο είναι «άχρηστο» για την καθημερινότητα. Αντίθετα, έχουν βρεθεί οργανισμοί όπως το πελαγοβακτηρίδιο ουμπίκε (SARII), που είναι ένα από τα μικρότερα που υπάρχει στον κόσμο και αναπτύσσεται στους ωκεανούς, όπου έχει τη δυνατότητα να μετουσιώνει τον άνθρακα σε οξυγόνο. Δηλαδή εκτελεί μια πάρα πολύ βασική λειτουργία η οποία είναι ουσιώδης για την δυνατότητα ζωής και για την καθημερινότητα. Πέρα από την σημαντική του λειτουργία, το ιδιαίτερο με το βακτηρίδιο αυτό είναι ότι δε διαθέτει περιττό γονιδίωμα, ότι έχει το χρησιμοποιεί και όταν είναι να πολλαπλασιαστεί απλώς «σχίζεται» στα δυο.
Πρόκειται δηλαδή για μια φυσική επιλογή που διακρίνει τις μικρές διαφορές στην προσαρμοστικότητα και επηρεάζει πολύ το μέγεθος του πληθυσμού. Δηλαδή ό,τι δεν το χρειάζεται το αφήνει. Αντιθέτως, σε μεγάλες γενετικές ομάδες πρέπει τα διάφορα είδη να κρατούν τμήματα του περιττού γονιδίου προκειμένου να αναπληρώσουν ανάγκες ή να βελτιωθούν όπως απαιτεί η φυσική επιλογή.

Και στις δύο περιπτώσεις το άτομο εκμεταλλεύεται ή μια αισθησιοκινητική πρόκληση ή λεκτική διέγερση προκειμένου να γεφυρώσει την απόσταση προς τρίτους και να δημιουργήσει «γέφυρες».
Το γέλιο κατευθύνεται, ορίζεται και ρυθμίζεται σε μια περιοχή του εγκεφάλου που λέγεται στέλεχος και είναι υπεύθυνο για την παραγωγή του όπως και για την αναπνοή. Αυτός είναι ο λόγος που το ένα συνοδεύει και εντείνει το άλλο.
Αυτό σημαίνει και η χαρακτηριστική κίνηση που κάνουν οι άνθρωποι όταν πνίγονται στα γέλια όταν σφίγγουν με δύναμη το στήθος.

Δεν πρόκειται για μια καινούργια ανακάλυψη για αυτή την «παράδοξη» κατάσταση. Την αναφέρουμε σαν παράδειγμα προκειμένου να δείξουμε ότι ο εγκέφαλος «κάνει πράγματα», τα οποία με την λογική πολλές φορές δεν μπορούν να εξηγηθούν, άμεσα και σε βάθος. Ένας από αυτούς τους λόγους, είναι ότι πρέπει στις περιπτώσεις προσπάθειας εξήγησης κάθε εγκεφαλικής λειτουργίας ή δυσλειτουργίας, ακόμα και σε περιπτώσεις που φαίνονται εντελώς παράλογες, πρέπει πάντα να ακολουθούμε τον εγκέφαλο και όχι τη δική μας λογική.
Βέβαια αυτό, είναι προϋπόθεση και εμπειρίας και μελέτης, αλλά προπάντων φαντασίας.
Ο 21ος αιώνας είναι ο αιώνας που θα φέρει λύσεις στον άνθρωπο.

Η ιστορία με τα εμβόλια αυτά της πολιομυελίτιδας ξεκίνησε πριν και κατά την δεκαετία του πενήντα. Σήμερα θεωρείται ότι δέκα εκατομμύρια άνθρωποι έλαβαν εμβόλια με αυτό το περιεχόμενο. Υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι έχουν μια καρκινική μετάλλαξη εντός του οργανισμού και έχει γίνει μεγάλη προσπάθεια τα τελευταία χρόνια στα σύγχρονα εμβόλια να απομονωθεί ο ιός αυτός προκειμένου να μην υπάρχουν οι κίνδυνοι καρκινογόνου εξέλιξης.

Το σύνδρομο αυτό εμφανίζεται απότομα, δεν «ενοχλεί», δεν προκαλεί ιδιαίτερες διαταραχές, παρά μόνο μια ανοσοκορία, δηλαδή η μια κόρη μεγαλύτερη από την άλλη, και παράλληλα τα αντανακλαστικά των κάτω άκρων είναι αδύναμα έως ανύπαρκτα.
Το σύνδρομο Holmes Adie συζητήθηκε πολύ κατά τον περασμένο αιώνα γιατί συνόδευε τακτικά τους ασθενείς που είχαν υποστεί λοίμωξη από σύφιλη. Και σήμερα ακόμη μπορεί να εμφανιστεί από ανάλογες λοιμώξεις ή απλά σαν ιδιοπαθές περιστατικό. Το σύνδρομο Holmes Adie, όπως και να έχει, σε περίπτωση εμφάνισης του πρέπει να εξετάζεται διεξοδικά.

Έτσι, βλέπουμε τα παιδιά να γελάνε όταν τα γαργαλούν ή να γελούν όταν κάποιος κάνει μορφασμούς κατά πρόσωπο. Βλέπουμε λοιπόν, ότι πέρα από τον εξελικτικό χαρακτήρα που πιθανόν η φύση να δημιούργησε μέχρι αυτό το σημείο το γέλιο για να καταπολεμάει τις φοβίες του ή να εκδηλώνει τις σεξουαλικές του μορφές, υπάρχει έντονο και το διδακτικό, εκπαιδευτικό και επικοινωνιακό στοιχείο.
Αυτός είναι και ο λόγος που σε ορισμένες οικογένειες οι απόγονοι γελάνε ευκολότερα και περισσότερο. Είναι μερικά στοιχεία που πρέπει να αναλυθούν, γιατί το γέλιο είναι μια μορφή επιβράβευσης για τον εγκέφαλο άρα και πηγή μακροζωίας.

Υπάρχουν πόλεις σε νέα έθνη που στα τελευταία εκατόν πενήντα χρόνια έχουν αυξηθεί μόλις σε οχτώ εκατομμύρια, όπως είναι η Νέα Υόρκη, ενώ το Μεξικό σε πενήντα χρόνια φτάνει τα είκοσι δύο εκατομμύρια.
Βλέπουμε δηλαδή μια τάση αστικοποίησης, η οποία είναι πάρα πολύ γρήγορη στους μεγάλους πληθυσμούς και από ότι φαίνεται από έρευνες, αυτό θα αυξηθεί έντονα στις επόμενες γενιές και θα φτάσει σε σημείο να καλύπτει το 61% η αστική περιοχή της γης, τη στιγμή που αυτή τη στιγμή καλύπτουν μόλις το 3% της χερσαίας επιφάνειας του πλανήτη.
Βέβαια υπάρχει μια εξήγηση γιατί αυτό συμβαίνει και γίνεται με αυτόν τον τρόπο και δικαιολογεί την όλη κατάσταση. Οφείλεται στο γεγονός ότι οι καλύτερες συνθήκες υγιεινής ιατρικής περίθαλψης υπάρχουν στις πόλεις. Βέβαια και πολλές φορές σε ότι αφορά την εύρεση εργασίας, έχουμε το θέμα αυτό ευκολότερα λυμένο στις μεγάλες πόλεις.

Φτωχό παιδί, χωρίς πόρους, έκανε μια τεράστια ιατρική καριέρα· άπειρες φορές βραβευμένος στα υψηλότερα ακαδημαϊκά σκαλιά, έχοντας τα προσόντα για αυτό, αλλά και χωρίς να αποφύγει τα λάθη.
Στην ακαδημαϊκή του καριέρα, που έφτασε στους ανώτερους βαθμούς σε ότι αφορά πανεπιστημιακούς ή παρεμφερείς τίτλους, ξεχωρίζουν οι ανακαλύψεις του για τα εμβόλια. Ένα από αυτά το λεγόμενο τριπλό, έτσι όπως το ανακάλυψε είναι σε ισχύ και σήμερα. Χωρίς να γνωρίζει για τα εμβόλια του, αρκετές φορές χρησιμοποίησε και παθογόνα κύτταρα που πολλοί υποθέτουν ότι υπάρχουν στις λεγόμενες γενετικές σειρές ακόμα και σήμερα.
Γίνεται προσπάθεια αυτή η υπόθεση να ξεκαθαριστεί και μάλλον έχει επιτευχθεί τον τελευταίο καιρό. Δηλαδή ο Hilleman έδωσε δύο φορές ώθηση στην επιστήμη.
Μια με τις ανακαλύψεις του και μια με τα λάθη του.

Ο euccubus περιγράφεται από τα παλιά χρόνια των προλήψεων και των δεισιδαιμονιών, αλλά σήμερα έχει μια επιστημονική εξήγηση η οποία μπορεί να διασφαλιστεί και να πιστοποιηθεί με την καταγραφή ενός υπνογραφήματος. Πρόκειται για μια ονειρική ψευδαίσθηση, συνοδευόμενη πάρα πολλές φορές με μια υπνική παράλυση που ταυτόχρονα μπορεί να διαρκέσει ένα λεπτό και κυρίως να παρουσιαστεί στο στάδιο REM, δηλαδή εκείνο το στάδιο του ύπνου όπου αρχίζει το άτομο και ξυπνάει και έρχονται οι πρώτες κινήσεις των ματιών.
Σε αυτή τη φάση, έρχεται η δράση του euccubus για να ταράξει τη ζωή της κοιμισμένης, η οποία αισθάνεται ένα τρομερό στρες, βία, πίεση και πολλές φορές μπορεί να φτάσει και σε οργασμό αλλά με μια πολύ έντονη ταραχή που οφείλεται σε αυτά που ζει μέχρι να ξυπνήσει και να λυτρωθεί από τον δαίμονα αυτόν.

Νέες νευρολογικές και νευροφυσιολογικές εξετάσεις απέδειξαν σήμερα ότι όπως μέσα στη δομή της ανθρώπινης γλώσσας και κυρίως σε ότι αφορά το μνημονιακό χαρακτήρα της, υφίστανται ενδιάμεσα γλωσσικά αναμνηστικά πακέτα, όπως οι βωμολοχίες. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος για τον οποίο τα επικαλούμεθα σε συναισθηματικές διαταραχές όπως πόνος, αμηχανία, προσπάθεια άμεσης επικοινωνίας και ψυχικής φόρτισης.

Αναπτύσσοντας εργασίες της βιολόγου Ροζαλίν Φράνκλιν, πιστοποίησαν ότι το γνωστό σε όλους DNA, δηλαδή το δεσοξυριβονουκλεϊνικό οξύ (φωτογραφία), αποτελεί μια μήτρα παραγωγής, αντίγραφο του διπλού του έλικα, έτσι που να μεταφέρει πληροφορίες ουσιαστικές για τη ζωή από το ένα μόριο, το αρχικό, στο άλλο, δηλαδή στο αναπαραγόμενο.
Έτσι ξεκίνησε η κατανόηση των μυστικών της ζωής με την επιστήμη της γενετικής, που από τότε μέχρι σήμερα εξελίσσεται ραγδαία.

Αναμενόμενα η έκφραση ήρθε από την Αμερική διότι εκεί κατά κύριο λόγο υπάρχουν οι εργαστηριακές δυνατότητες να εντοπίσουν κάτι τέτοιο και οι πάμπολλες κλινικές για να κάνουν τις ανάλογες έρευνες. Με ειδικούς υπολογιστές της μαγνητικής τομογραφίας του εγκεφάλου και σε συνδυασμό με νευροφυσιολογικές εξετάσεις όπως το ΗΕΓ διαπιστώθηκε ότι ο εγκέφαλος σε απόλυτη ησυχία και χωρίς εξωτερικούς ερεθισμούς διαθέτει ελάχιστη δραστηριότητα η οποία καταγράφεται από διαφορετικές (μέχρι δέκα) περιοχές του.
Γνωρίζοντας την ελάχιστη αυτή δραστηριότητα σαν αφετηρία μπορούμε να ελέγξουμε τις παθολογικές αποκλίσεις του εγκεφάλου πολύ πιο εύκολα.

Πρόκειται για ιούς που προυπήρχαν εξελικτικά μέσα στο σώμα ή προστίθενται στον άνθρωπο και συμβιώνουν με την ομοιόστασή του.
Οι ιοί αυτοί κρατούν μια ισορροπία με τα ανθρώπινα κύτταρα έτσι που να αποφεύγονται συγκρούσεις που θα δημιουργήσουν ασθένειες.
Οι νοσηρές καταστάσεις δεν μπορούν να αποφευχθούν όταν στο ανθρώπινο σώμα εισαχθούν νέοι ιοί ή και μικρόβια οι οποίοι βρίσκουν «κομμάτια» του εαυτού τους ήδη να προϋπάρχουν στον ξενιστή και δημιουργούν συγκρούσεις.
Αυτό συμβαίνει π.χ. με χορήγηση εμβολίων, μολύνσεων, δηλητηριάσεων κ.λ.π.
Το άκρως δυσάρεστο σε αυτή την «συνδιαλλαγή» είναι ότι οι οικείοι εισβολείς κουβαλάνε μαζί τους και περιεχόμενα τρίτων η πολλαπλών άλλων σωμάτων ιών οι οποίοι δημιουργούν μέσω της δικής τους υπόστασης μια καινούρια νοσολογική αντίδραση.
Έτσι λοιπόν όταν ένας οργανισμός δέχεται ένα εμβόλιο ή μια λοίμωξη είναι αδύνατο να προσδιορίσουμε όλους τους μικροοργανισμούς που συμμετέχουνε σε αυτό.

Μια από τις πιο σπάνιες και συνηθισμένες σαν μόνο σύμπτωμα είναι η λογόρροια, όπου ο ασθενής επαναλαμβάνει συνήθως τις ίδιες προτάσεις ή λέξεις λογικού περιεχομένου σε συνεχή ομιλία χωρίς διακοπή και μάλιστα χωρίς ίχνος κόπωσης.
Σε περίπτωση διακοπής της συνομιλίας επαναλαμβάνει την τελευταία πρόταση πάντα νοηματικά σωστή ή το περιεχόμενο της τελευταίας συζήτησης χωρίς παρανοϊκές ιδέες ή παραληρηματικού τύπου εκρήξεις με συνεχώς τις ίδιες λεκτικές εκφράσεις και σειρά λέξεων.
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις το συντακτικό μένει ίδιο αναλόγως της προσωπικότητας και της μόρφωσης τους. Ο τόνος της φωνής είναι κατά κανόνα δυνατός και ποικίλει. Μετά από ανάλογη αγωγή, πάλι παραμένει, αλλά λιγότερο έντονος.

Η σύγχρονη φαρμακολογία σε ότι αφορά τα αντιαγχολυτικά φάρμακα φρόντιζε και φροντίζει να βρει τρόπους παραγωγής ουσιών που να αντικαθιστούν αυτούς τους χημικούς αγγελιοφόρους. Έτσι λοιπόν μπλοκάροντας αυτούς τους ανάλογους υποδοχείς αφήνουν ελεύθερους τους χημικούς αγγελιοφόρους του σώματος επιτυγχάνοντας το αναμενόμενο αποτέλεσμα.

Η εργαστηριακή επεξεργασία κατέδειξε ότι τα κύτταρα αυτά με την κατάλληλη προσέγγιση (καλλιέργεια, διατροφή) γίνονται “αθάνατα”, πολλαπλασιάζονται συνεχώς και δεν καταστρέφονται σχεδόν ποτέ. Η δυνατότητα τους αυτή έδωσε την ευκαιρία να χρησιμοποιηθούν για πολλαπλές καρκινικές έρευνες, καταχωρήσεις δικαιωμάτων και κατά τρισεκατομμύρια να χρησιμοποιηθούν τα ίδια σε έρευνες για εμβόλια καρκίνου, πάρκινσον, χαρτογραφίες DNA και κλωνοποίηση. Σε όλες αυτές τις διαδρομές τα κύτταρα απέδειξαν ότι είναι αθάνατα.

Η ΔΙΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΣΥΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ ΤΟΥ ΟΦΘΑΛΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΠΛΕΟΝ ΔΙΑΓΝΩΣΤΙΚΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΤΕΣΤ ΣΤΗΝ ΝΕΥΡΟΛΟΓΙΑ.
Οι κόρες των οφθαλμών μπορούν να ερεθιστούν άμεσα ή έμμεσα και συνήθως αντιδρούν και οι δύο μαζί με τον ίδιο τρόπο άσχετα ποια από τις δύο ερεθίζεται από την φωτεινή πηγή.
Εάν δεν συμβαίνει αυτό τότε υπάρχει μια παθολογική κατάσταση που πρέπει να ελεγχθεί σε βάθος. Η ίριδα που ελέγχει το μέγεθος της κόρης αποτελείται από δύο λείων μυϊκών ινών.
Πρόκειται για τις λείες μυϊκές ίνες του σφιγκτήρα της κόρης που νευρώνεται από το παρασυμπαθητικό ΚΝΣ και του διαστολέα της κόρης που νευρώνεται από το συμπαθητικό νευρικό σύστημα.
Έτσι λοιπόν εάν έχουμε διαστολή η μύση της κόρης ξέρουμε πιο σύστημα δουλεύει ή δεν δουλεύει.

Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν με την φοβία του αγνώστου και πολύ περισσότερο του κοινού στις μέρες μας έχουν πολλαπλασιαστεί και έχουν δημιουργήσει την εμφάνιση ενός νέου “προσώπου” φοβικής κατάστασης που είναι η “νεοφοβία”.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση πρόκειται για την στάση του καθενός απέναντι στις εκτελούμενες και επερχόμενες αλλαγές, αλλά πολύ περισσότερο στις γενικευμένες τάσεις ζωής και με τον τρόπο που τις δέχονται άλλοι με ευχαρίστηση και άλλοι με δυσαρέσκεια. Αυτοί που την δέχονται περισσότερο με δυσαρέσκεια είναι ότι χαρακτηρίζονται κυρίως και σε μεγάλο βαθμό από ένα αφύσικο και επίμονο φόβο για κάθε νεοτερισμό.
Τέτοιοι άνθρωποι πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν αλλά τώρα τελευταία έχει φτάσει σε πολύ υψηλό σημείο ο αριθμός τους έτσι που να δημιουργούν πραγματικά ολόκληρα “κόμματα” ή τμήματα του λαού. Αυτά τα άτομα αναπτύσσουν συστήματα προστασίας και δημιουργούν εμπόδια τέτοια που για τους άλλους είναι αξεπέραστα.
Το αποτέλεσμα είναι ότι έχουμε τη γενικευμένη δημιουργία της νεοφοβικής κατάστασης που δε γνωρίζουμε ακόμη τον τρόπο αντιμετώπισης της διότι εάν θα γίνει κάτι πρέπει να γίνει σε συλλογικό επίπεδο διότι μόνο έτσι είναι εξ ορισμού κατανοητή.

Εντατικές έρευνες με νέα μηχανήματα της προηγμένης μαγνητικής τομογραφίας και νευροφυσιολογικών μεθόδων, έχουν δείξει ότι παίζουν πολύ μεγάλο ρόλο σε ότι αφορά τις αναστολές, τις λάθος εκτιμήσεις και την λήψη και έκφραση των αποφάσεων. Αν και ακούγονται λίγο μπερδεμένα, πρόκειται για ένα πολύ δυνατό συνδυασμό, ο οποίος είναι σε θέση να δημιουργήσει, ανάλογα με τις εξωτερικές περιστάσεις, νοσηρές καταστάσεις στον εγκέφαλο του ανθρώπου και να διαταράζει την ισορροπία τους όσο με το κοινωνικό σύνολο όσο ακόμη και με τον ίδιο του τον εαυτό.
Το ευχάριστο είναι ότι σε όλες αυτές τις καταστάσεις, όπως έδειξαν οι τελευταίες έρευνες, περά από τα διάφορα ψυχοφάρμακα και άλλα εφαρμοσμένα θεραπευτικά κύματα, έχουν μια θετική επίδραση.
Ιδιαίτερα, ο διακρανιακός μαγνητικός ερεθισμός στην περιοχή δείχνει ότι σε αυτές τις περιπτώσεις έχει μια μεγάλη επίδραση. Μάλιστα τώρα που οι νευροφυσιολογικές εξετάσεις βοηθούν να μετρηθούν τα αποτελέσματα αυτών των εξετάσεων και των θεραπευτικών χορηγήσεων έχει γίνει η δουλειά ακόμη πιο εύκολη, με αποτέλεσμα οι επιστήμονες να το εκμεταλλεύονται προς όφελος των ασθενών.

ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΈΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΘΕΜΑ Η ΜΕΛΕΤΗ ΤΩΝ ΗΛΕΚΤΡΙΚΩΝ ΣΗΜΑΤΩΝ ΣΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ ΣΕ ΌΤΙ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΑΝΑΛΟΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΕ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ.

Πριν από αιώνες ήδη, ο Ιταλός Γκόλτζι είχε δώσει τις πρώτες αποδείξεις ότι η χημεία στον οργανισμό γίνεται ηλεκτρισμός και αντίστροφα. Αυτό έχει επιβεβαιωθεί από άπειρες τεχνικές, όπως η φωτογραφία, και από τις τελικές απεικονιστικές μεθόδους που χρησιμοποιούμε τελευταία στην Ιατρική. Είναι γεγονός πως με τις μεθόδους αυτές έχουμε φτάσει σε επίπεδο χωρίς άμεση επαφή να παρατηρούμε και το εσωτερικό του νευρικού κυττάρου και μάλιστα σε σημείο που να ξεχωρίζουμε ποιο κύτταρο κάνει τι και ποιο συναίσθημα γεννά. Έτσι λοιπόν μπορούμε να εντοπίσουμε τις εγκεφαλικές περιοχές τόσο της χαράς όσο και της θλίψης και το κυριότερο να τις επηρεάσουμε.

Η κρανιοτομή είναι απαραίτητη διότι πρέπει να ανοιχτεί μια οπή από όπου θα κατευθυνθεί ο σωλήνας που θα εμπεριέχει τα βλαστοκύτταρα στο μέρος εκείνο του εγκεφάλου που ο γιατρός επιθυμεί να τα εμφυτεύσει.
Τελευταίες έρευνες που έγιναν στη Σιγκαπούρη, απέδειξαν ότι τα βλαστοκύτταρα ήδη εκπληρούν τέτοιες δυνατότητες πολύ πριν οι γιατροί θελήσουν να τα χρησιμοποιήσουν για αυτό το σκοπό. Έτσι λοιπόν εντόπισαν αρχέγονα βλαστικά εμβρυϊκά κύτταρα διαφόρων ειδών, τα οποία βρίσκονται στους εγκεφάλους από τις μητέρες και προέρχονται από τα μωρά που πρέπει να γεννήσουν.
Τα εμβρυϊκά αυτά κύτταρα στον εγκέφαλο μετατρέπονται σε κύτταρα που μορφολογικά μοιάζουν με άλλα όπως π.χ. τα αστροκύτταρα, ολιγοδενδροκύτταρα ή μακροφάγα που εκπληρώνουν διάφορες εντολές και έχουν διάφορες λειτουργίες, εν προκειμένω να προστατέψουν ή να στηρίξουν τον εγκέφαλο.
Έτσι δηλαδή δόθηκε μια εξήγηση, ότι υπάρχει η δυνατότητα τα ανθρώπινα βλαστοκύτταρα ή τα βλαστοκύτταρα «βαποράκια» με μικρά βιομόρια, όπως οι πρωτεΐνες που περιέχουν τα ζάχαρα, να βρίσκουν τρόπο να περνάνε την επιφάνεια των εμβρυϊκών κυττάρων που σχηματίζουν τον αιματικό φλοιό του εγκεφάλου και να μην αφήνουν να ξεπεράσουν από εκεί μέσα άλλες ουσίες.
Με τον τρόπο αυτό γίνεται μια διήθηση που αν ανακαλυφθεί πλήρως, τότε έχει λυθεί το θέμα των βλαστοκυττάρων γιατί με μια απλή έκχυση θα μπορούσε κανείς απλά να μεταφέρει αυτά που θέλει στον εγκέφαλο και από εκεί και πέρα ο μηχανισμός του ιδίου εγκεφάλου θα το διασκορπούσε εκεί που έπρεπε.
Πρόκειται δηλαδή για μια δραστηριότητα που ανοίγει καινούργιους δρόμους σε ότι αφορά την εφαρμογή των βλαστοκυττάρων.

Σε ότι αφορά τις εξωσωματικές εμπειρίες πρέπει να πούμε ξεκάθαρα ότι από επιστημονικής πλευράς σπανίζουν τα τακτικά πειράματα σε ότι αφορά το θέμα αυτό, διότι τέτοιου είδους εμπειρίες δεν μπορούν να αναπαραχθούν σε εργαστηριακές συνθήκες.
Έτσι λοιπόν μένει, η εντύπωση ή η άποψη που έχει ο κάθε επιστήμονας σχετικά με αυτό. Οι κλασικοί ψυχίατροι πιστεύουν ότι ο εγκέφαλος κατά κάποιο τρόπο χάνει την επαφή με τις αισθητήριες πληροφορίες που έρχονται για το άτομο του από το ίδιο το σώμα και αυτό θέτει σε ενέργεια μια σειρά από ψυχολογικούς μηχανισμούς που τον κάνει να αισθάνεται «εξωσωματικά».
Επίσης άλλη μερίδα ψυχιάτρων, έχει την άποψη ότι πρόκειται κυρίως για άτομα με υψηλή εγρήγορση και αυτοσυνείδηση που δεν είναι ικανοποιημένοι ούτε από το περιβάλλον, ούτε από την εσωτερική τους υπόθεση ή πολύ απλά έχουν πάρει φάρμακα ή ζουν σε μια ψύχωση η οποία πρέπει να διερευνηθεί παραπέρα.
Υπάρχει και μια τρίτη ομάδα, η οποία δέχεται ότι αποτελεί το γεγονός στη φύση μιας ανθρώπινης εμπειρίας, διαφοροποιημένης και ενδιαφέρουσας, η οποία υποδεικνύει άτομα με ιδιαίτερες ικανότητες και πρέπει να ερευνηθεί ανάλογα.

Βέβαια η έρευνα έγινε σε ποντίκια, αλλά αποδείχτηκε ότι βοηθάει μερικές φορές τους ανθρώπους.
Πρόκειται για μια ουσία η οποία ονομάζεται CX717 και η οποία όταν χορηγείται σε κουρασμένα ποντίκια τα επαναφέρει σε εγρήγορση και μπορούν να διεκπεραιώσουν «δουλειές» που σε αποκοιμισμένη κατάσταση δεν θα τα κατάφερναν.
Πέρα από αυτό, ακόμα και σε ποντίκια τα οποία είχαν κινηθεί επαρκώς, η χορήγηση της ουσίας βελτίωσε ουσιαστικά τη δραστηριότητα τους και την εγρήγορση τους. Ερευνητές αν και έμειναν απόλυτα ικανοποιημένοι από τις παρατηρήσεις δεν σταμάτησαν εκεί. Προχώρησαν ακόμη περισσότερο και είδαν ότι σε δεκαέξι άνδρες εθελοντές όντως είχαν τα ίδια αποτελέσματα. Με την ένδειξη αυτή αρχίζει μια καινούργια εποχή στην έρευνα των διαταραχών του ύπνου ή κυρίως για την φαρμακευτική τους αντιμετώπιση, γεγονός που δίνει ιδιαίτερη διάσταση στις μέχρι τώρα απελπισμένες προσπάθειες.

Πρόκειται για μια πανέμορφη γυναίκα που εισβάλει στα όνειρα των ανδρών, κυρίως νεαρών, που είναι σε χρόνιο στρες ή έχουν διαταραχές ύπνου ή βρίσκονται υπό την επήρεια φαρμάκων, αλκοόλ ή άλλων ουσιών και έρχονται σε ερωτικές περιπτύξεις μαζί της τακτικά έτσι που να το βιώνουν αυτό έντονα στη αρχή αλλά με μια αρνητική κατάληξη. Συνήθως τελειώνει με ένα αίσθημα τρόμου, έντονο φόβο, πίεση στο στήθος, στο στομάχι και στα γεννητικά όργανα τα οποία διογκώνονται.
Πρόκειται για τις λεγόμενες υπνογενείς ψευδαισθήσεις και παραλύσεις που είναι τακτικότερες στη νεαρή ηλικία και προσβάλλουν ιδιαίτερα τα ευαίσθητα άτομα.
Σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει οπωσδήποτε να καταφύγει κανείς σε ειδικό γιατρό προκειμένου να μπορέσει να καταγράψει τις καταστάσεις και να δώσει λύση στο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο ασθενής.

Ο ΦΟΒΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΤΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΟΡΕΣ ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΜΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ.
Ο φόβος είναι ένας μηχανισμός βασικών συναισθημάτων του ανθρώπου που έχει έναν προστατευτικό σκοπό με το νόημα μιας φυσιολογικής αμυντικής δράσης.
Για να το πούμε πιο απλά ο φόβος γεννιέται μαζί με τον άνθρωπο και ότι αφορά την γρήγορη αντίδραση εξελίσσεται με το χρόνο ζωής αλλά είναι γονιδιακά έμφυτος.
Αποτελεί δηλαδή ένα εξελικτικό φαινόμενο.
Αυτός είναι και ο λόγος που αντιδρούμε φοβικά στην παρουσία ύψους, βάθους, σε περίεργες σκιές, κρότους ή άγνωστα γεγονότα.
Ο φόβος παύει να είναι τραυματικός για τον άνθρωπο όταν βιωματικά γίνεται αναγνωρίσιμος π.χ. ο φόβος του αυτοκινήτου, των αθλητικών εκδηλώσεων, των καθημερινών αντιδράσεων που τα όρια του είναι απόλυτα γνωστά σε κάθε άνθρωπο.
Με το να είναι γνωστό στον άνθρωπο υπάρχει και η πίστη ότι είναι ελεγχόμενος.
Ο ελεγχόμενος φόβος δεν αποτελεί πλέον φόβο αλλά περνάει στο στάδιο της μεγάλης προσοχής και πρόληψης.

ΜΙΑ ΕΠΙΛΗΠΤΙΚΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ ΑΝΘΡΩΠΟ.
Επαναλαμβανόμενες όμως επιληπτικές κρίσεις λόγω κάποιου αιτίου είναι δυνατόν να δημιουργήσουν μια κλινική εικόνα αυτή της επιληψίας.
Στα επιληπτικά σύνδρομα τα οποία είναι πολλά και διαφόρου αιτιολογίας η κυρίως διαταραχή της καθημερινότητας που τα συνοδεύει είναι αυτή της μνήμης και της προσήλωσης.
Η μνήμη στην επιληψία γενικά «πάσχει» και λόγω της ιδιομορφίας της νόσου (επιληπτικές κρίσεις) αλλά και λόγω της λήψης των αντιεπιληπτικών φαρμάκων που γενικά επηρεάζουν την μνήμη.
Στην προσήλωση έχουμε μια συνεχή διαταραχή λόγω των μεγάλων ή μικρών επιληπτικών κρίσεων που την διασπούν συνεχώς έτσι που να μένει σαν ένα συνεχές υπόλοιπο ένα έλλειμμα της στην καθημερινή ζωή του ασθενούς.

Η ΨΥΧΟΓΕΝΗΣ ΑΜΝΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΙΑΣΧΙΣΤΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΠΟΥ ΚΥΡΙΩΣ ΕΠΗΡΕΑΖΕΙ ΜΝΗΜΗ, ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, ΚΑΙ ΕΛΕΓΧΟ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ.
Σε αυτές τις περιπτώσεις η ψυχογενής αμνησία δεν έχει το υπόβαθρο μιας κάκωσης εγκεφαλικής ή επηρεασμό από ναρκωτικά ή φάρμακα.
Ακόμα και οι νευροαπεικονιστικές εξετάσεις και νευροφυσιολογικά τεστ όπως π.χ το ΗΕΓ είναι αρνητικά.
Κατά κανόνα προσβάλει νεαρά άτομα μετά από ψυχική ένταση και ψυχοτραυματικά γεγονότα.
Όπως αιφνίδια είναι η αρχή της ψυχογενής αμνησίας έτσι αιφνίδιος είναι και ο τερματισμός της.
Εάν εξετάσει όμως κανείς τα άτομα αυτά πιο προσεκτικά τότε βρίσκει μια πλειάδα παθολογικών στοιχείων τα οποία μπορεί να εντοπιστούν και στο μέλλον. Έτσι λοιπόν η εξασφάλιση ενός εκτεταμένου ιστορικού κατά την διάρκεια των γεγονότων αυτών και μάλιστα από συγγενείς ή ξένη πηγή είναι εξαιρετικά σημαντικό για τις πιθανές περιπλοκές του μέλλοντος.

Ξεκινάει σιγά-σιγά και εξελίσσεται σε θύελλα. Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις «διαφόρων νευραλγίων» οι οποίες αρχίζουν με μικρά τσιμπήματα σαν μια ενόχληση και οδηγούν σε κορύφωση του πόνου με τέτοια έκταση και ένταση που οδηγούν και στην αυτοκτονία του ασθενή.
Σε επώδυνες λοιπόν καταστάσεις δεν αφήνουμε ποτέ περιθώρια εξέλιξης κυρίως με τέτοιο ιστορικό π.χ. νευραλγία τριδύμου, ημικρανίες με αύρα κ.λ.π.
Επεμβαίνουμε αμέσως να καταστείλουμε το πρόβλημα με κάθε δυνατότητα για να αποφύγουμε την εξέλιξή του.
Δεν χάνουμε καιρό με διαγνωστικές χρονοτριβές γιατί όσο προχωράει ο φαύλος κύκλος πόνου και άγχους τόσο γίνεται η κατάσταση πιο περίπλοκη.

Η αντικοινωνική προσωπικότητα δεν επιδέχεται μετά την διάγνωση θεραπεία ή επανεξέταση. Είναι ουτοπία να περιμένουμε κάτι τέτοιο και αυτό πού την χαρακτηρίζει είναι η σοβαρή έλλειψη ενσυναίσθησης έναντι άλλων.
Άτομα με αντικοινωνική διαταραχή της προσωπικότητας έχουν στόχο στο προσωπικό όφελος χωρίς καν να υπολογίζουν κοινωνικές επιπλοκές ακόμα και εις βάρος άλλων.
Παρουσιάζουν έκδηλες τάσεις εκμετάλλευσης των άλλων στις διαπροσωπικές σχέσεις. Και κατά κανόνα αναλαμβάνουν άστοχους κινδύνους. Νέες έρευνες έχουνε δείξει ότι πίσω από αυτόν τον τρόπο διαταραχής προσωπικότητας κρύβονται εγκεφαλικές δυσλειτουργίες οι οποίες επιδέχονται θεραπευτικής αγωγής.
Είναι όμως εξαιρετικά δύσκολο για ένα άτομο με αντικοινωνική διαταραχή της προσωπικότητας να δεχτεί οποιαδήποτε μορφή θεραπείας.

Η αρρώστια αυτή εναλλάσσεται μεταξύ ελαφριάς μανίας και κατάθλιψης στην διάρκεια της οποίας η συμπτωματολογία μπορεί να είναι ήπια μέχρι πολύ βαριά.
Ο ασθενής είναι μονίμως σε μια διαταραχή εναλλασσόμενης συναισθηματικής διάθεσης με αϋπνία, διογκωμένη αυτοεκτίμηση και παράλληλα διαφυγή με ψυχική αστάθεια και ίσως ψευδαισθήσεις.
Η χρονική διάρκεια που εναλλάσσονται αυτά τα συμπτώματα είναι τόσο μικρή που οι συγγενείς ή φίλοι των ασθενών μπορεί να μην είναι σε θέση να το αντιληφθούνε έτσι που να αποπροσανατολίζονται πλήρως στο πως πρέπει να συμπεριφερθούν στους ασθενείς.
Η διπολική διαταραχή αποτελεί μια ασθένεια που δεν διορθώνεται χωρίς την παρέμβαση ψυχιάτρου.

Η ΝΟΣΟΣ ΤΟΥ ALZHEIMER ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΝΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΦΟΒΗΤΡΟ ΚΥΡΙΩΣ ΣΤΟΥΣ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΥΣ ΣΕ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΑΜΕΡΙΚΗ.
Είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη γιατί η συμπτωματολογία της αρχίζει αργά-αργά και εξελίσσεται μέσα από χρόνια έτσι που πολλές φορές δεν γίνεται αντιληπτή από συγγενείς γιατρούς και κυρίως από τον πάσχοντα.
Την θεωρούν σαν μια πρώιμη έκπτωση της μνήμης η οποία κατά κανόνα δεν λαμβάνεται άμεσα σοβαρά υπόψη ώστε να προχωρήσουν οι ιατρικές διαδικασίες και έμμεσα η αγωγή.

Η ΠΑΛΙΑ ΑΘΗΝΑ ΣΑΝ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΣΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΜΕΣΟΓΕΙΟ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΑΚΜΗΣ ΤΗΣ ΕΙΧΕ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΚΥΡΙΟΤΕΡΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΗΣ, ΤΗΝ ΚΕΑ.Το νησί αυτό κατά καιρούς δεχόταν τις επιθέσεις των Αθηναίων έτσι που ήταν αναγκασμένο να ζει σε συνεχή άμυνα.
Τότε εμφανίστηκε στην Κέα ένα φαινόμενο αλληλεγγύης που το συναντάμε ακόμη και σήμερα στα έμβια όντα π.χ. κουνέλια, βατράχους αλλά όχι στους ανθρώπους.
Προκειμένου να ζήσουν στην Κέα και να αντέξουν την πίεση των Αθηναίων οι κάτοικοι της αναγκαζόταν, οι εξηντάχρονοι, στην διαδικασία της ευθανασίας προκειμένου να αφήσουν ζωτικό χώρο για εκείνους και τους υπολοίπους.
Ο αλτρουισμός αυτός και η αλληλεγγύη σίγουρα ήταν προϊόν ελεύθερης σκέψης αλλά αναμφίβολα είχε και γενετικό υπόβαθρο.
Το έχουμε ξανασυναντήσει σε διάφορες φάσεις της ιστορίας.
Τελευταία οι ερευνητές βρήκαν ότι υπάρχει και στους ιούς.
Αυτό πάντα παρουσιάζεται όταν ο άνθρωπος τίθεται υπό πίεση. Είναι λοιπόν για τις μέρες μας επίκαιρο να προκύψει σαν συλλογικό αρχέτυπο

Ουσιαστικά πρόκειται για το εύρος κίνησης κατά την περιστροφή, κλίση και έκταση στην περιοχή της ατλαντοϊνιακής άρθρωσης. Ο όρος εύρος κίνησης της άρθρωσης χρησιμοποιείται συμβολικά για να γίνει κατανοητό ότι πρόκειται για τον έλεγχο λειτουργίας του «κινητικού παιχνιδιού» της κεφαλής προς διάφορες κατευθύνσεις. Είναι μια λειτουργική οντότητα που απασχολεί πολλές ιατρικές ειδικότητες (νευρολόγους, ορθοπεδικούς, κ.τ.λ.) προκειμένου να εξηγήσουν παθολογικές καταστάσεις των ενδιαφερόντων τους που προέρχονται από την περιοχή αυτή. Το «joint play» είναι μια ιατρική διαδικασία που πρέπει πάντα να λαμβάνεται υπόψη σε κάθε ιατρική εξέταση.

Φυσικά στην Αφρική, που συνηθίζουν να κουβαλάνε βάρη με το κεφάλι, το υπολογίζουν περισσότερο, στις μοντέρνες όμως κοινωνίες είναι ένα πρόβλημα που ξεφεύγει της προσοχής. Στην περίπτωση αυτή, πρέπει να ξέρουμε ότι το βάρος της κεφαλής (αρκετά κιλά), τα οποία αυξάνονται κατά την περιστροφή, κάμψη ή έκταση, επιβαρύνει την λεγόμενη ατλαντοϊνιακή άρθρωση. Η επιβάρυνση αυτή φέρνει χρόνιες φθορές π.χ. οστεόφυτα, αλλοιώσεις αγγείων, φλεγμονές κ.τ.λ. που με τη σειρά τους διαταράσσουν τις συνθήκες ισορροπίας και κατανομής βάρους στην περιοχή. Το αποτέλεσμα είναι να προκύπτουν πολλές παθολογικές καταστάσεις.

Σε αντίθεση με τις αρθρώσεις των σπονδύλων ή των ισχύων, δεν παίζει σε αυτή ρόλο μόνο η εμφάνιση τυχόν παθολογοανατομικών ελλειμμάτων. Μεγαλύτερο ρόλο παίζει η λεγόμενη σπονδυλική δυσλειτουργία που προκύπτει στην περιοχή αυτή, ύστερα από τυχόν δεσμεύσεις κάθε παθολογικού χαρακτήρα. Το αποτέλεσμα των δεσμεύσεων αυτών είναι οι διαταραχές της κινητικότητας κεφαλής και αυχένα και κατά συνέπεια όλου του σώματος, οι έντονοι πόνοι καθώς επίσης και η ατονία των γύρω μυών.
Πρόκειται για μια άρθρωση που εξετάζεται ως ρουτίνα σε ότι αφορά τα τροχαία ατυχήματα, αλλά, δυστυχώς, γενικά είναι παραμελημένη σε ότι αφορά την ιατρική καθημερινότητα.