ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΚΑΙ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΑ


O Edgar Allan Poe θεωρείται ότι έπασχε από διπολική ψύχωση ή σχιζοφρένεια.

ΠΟΥ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΟΡΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΕΥΦΥΪΑΣ ΚΑΙ ΑΡΧΗΣ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΙΚΗΣ ΠΑΘΗΣΗΣ;

Για τους ψυχίατρους πολλές φορές αποτελεί ένα πάρα πολύ δύσκολο και λεπτό θέμα να ξεχωρίσουν την έντονη δημιουργικότητα από μια ψυχωτική σχιζοφρενική διαταραχή. Ο λόγος είναι ότι η συμπτωματολογία που παρουσιάζει ο ασθενής σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ικανή να δικαιολογήσει και τη μία και την άλλη κατάσταση.
Πολλές φορές αυτή η αμφιβολία οδηγεί τους ψυχίατρους σε χρόνιο προβληματισμό με δύσκολες συνέπειες για τον ασθενή, όπου στην περίπτωση που υπάρχει μια παθογένεια, η εξέλιξη είναι ραγδαία. Από πολύ παλιά χρόνια, λοιπόν, οι ψυχίατροι προσπαθούσαν να βρουν μια άκρη και ένα παράθυρο διαφοροδιάγνωσης για αυτή την κατάσταση.
Μάλιστα, το 1994 μια πάρα πολύ μεγάλη έρευνα, κυρίως από τον ψυχίατρο Φέλιξ Ποστ, προσπάθησε να αποκωδικοποιήσει αυτό το θέμα. Ο συγκεκριμένος συγκέντρωσε τις βιογραφίες από μεγαλοφυΐες των παρελθόντων ετών και αλληλογραφίες, καθώς επίσης, έργα και βιβλιογραφικά στιγμιότυπά τους που έριχναν φως στη χαρακτηριοδομή και την προσωπικότητά τους.
Τα αποτελέσματα αυτών των ερευνών ήταν όντως πιο συγχυτικά από ότι περίμενε κανείς. Περίπου το 38% από όλους αυτούς τους μεγαλοσχήμονες του πνεύματος, και συγκεκριμένα, ζωγράφοι, και το 46% από τους συγγραφείς, βρέθηκαν να πάσχουν από κάποια μορφή διπολικής ψύχωσης. Πέρα από τη συγκεκριμένη περίπτωση, όπου η ασθένεια ήταν σαφώς διαγνωσμένη, υπήρχαν και οριακές περιπτώσεις, οι οποίες ήταν θετικές για τη μία ή την άλλη πάθηση.
Μετά από την έρευνα αυτή που ταυτιζόταν με αποτελέσματα και άλλων ερευνών, βρέθηκε πλέον ότι η γραμμή μεταξύ της δημιουργικής ευφυΐας και της τρέλας είναι πάρα πολύ λεπτή. Υπήρχε μια μεγάλη δυσκολία, λοιπόν, στη διαφοροδιάγνωση αυτών των πραγμάτων.
Πέρασαν αρκετά χρόνια και με την ανάπτυξη της νευροφυσιολογίας - βοηθούμενοι από τις ψηφιακές καταγραφές, καθώς επίσης, και από πειράματα της νευροβιολογίας, που έγιναν σε ζώα και είχαν αρχίσει από την δεκαετία του ’50, και συνεχίζονται μέχρι σήμερα – μέχρι να πιστοποιηθεί ένα στοιχείο που είναι ουσιαστικό για να ξεχωρίσει αυτή η λεπτή γραμμή μεταξύ τρέλας και μεγαλοφυΐας.
Πρόκειται για τη λειτουργία της λανθάνουσας αναστολής. Η λανθάνουσα αναστολή αποτελεί μια εγκεφαλική λειτουργία, η οποία, με τη δραστηριότητά της, φιλτράρει τα ερεθίσματα που έρχονται από τον εγκέφαλο και δίνει τη δυνατότητα να ξεχωρίζει επιλεκτικά αυτά που τον ενδιαφέρουν, και είναι προς όφελός του, από αυτά που του είναι άχρηστα. Η λανθάνουσα αναστολή δίνοντας στο άτομο τη δυνατότητα της επιλογής μεταξύ ουσιώδους και μη ουσιώδους τον καθιστά δυνατό να συνεχίζει τη ζωή του με πιο μεγάλη σιγουριά και να αναπτυχθεί προς κάθε θετική κατεύθυνση.
Η λανθάνουσα αναστολή, λοιπόν, είναι το δίκτυ που αφήνει τις πληροφορίες να περάσουν και να επεξεργαστούν στον εγκέφαλο, οι οποίες είναι κατάλληλες για αυτόν. Η λειτουργία αυτή παράγεται μέσα από τη συνεργασία κάποιων εγκεφαλικών σχηματισμών, που δημιουργούν ένα νευρωνικό τόξο. Εάν κάποια από αυτές τις περιοχές «πειραχτεί», έχουμε και μια απώλεια της λανθάνουσας αναστολής. Εάν αυτές υπερ-ενεργοποιηθούν, τότε το φίλτρο γίνεται ακόμα πιο στενό, και εμποδίζει πολλές φορές και το πέρασμα «υγιών» πληροφοριών.
Γενικά, είναι ένα δίκτυ ισορροπίας, που πρέπει να το προσέχουμε πολύ, γιατί αν ανοίξει και περνάν ανεξέλεγκτα όλοι οι ερεθισμοί, που έρχονται από τις αισθήσεις, και ο εγκέφαλος λαμβάνει, στην περίπτωση αυτή της μικρής λανθάνουσας αναστολής, κάθε είδος περιττών ερεθισμών ,τότε έχουμε τη διέγερση μιας ψυχωτικής κατάστασης.
Κάτι ανάλογο για την λανθάνουσα αναστολή μπορείτε να διαβάσετε και εδώ:

http://neurotalk.blogspot.com/2008/09/blog-post_11.html


Οι ημικρανίες βασανίζουν, ως γνωστόν, πολύ κόσμο. Χρησιμοποιούνται διάφορα φάρμακα. Καλό είναι να γνωρίζουμε κάποιες παραμέτρους αυτής της φαρμακευτικής αγωγής.
Μία φαρμακευτική εταιρεία, η Κλάξο, προκειμένου να χρησιμοποιήσει κάποιο μέτρο για τις έρευνές της και για την θεραπευτική αποτελεσματικότητα των σκευασμάτων στους πονοκεφάλους, δημιούργησε μια κλίμακα. Η κλίμακα αυτή περιλαμβάνει τέσσερα σημεία, αρχίζοντας από το 0 για κανένα πονοκέφαλο, το 1 για ελαφρύ πονοκέφαλο, το 2 για μεσαίο πονοκέφαλο και το 3 για πολύ ισχυρό πονοκέφαλο.
Σαν επιτυχημένη λογίζεται μια θεραπεία όταν κατεβάζει την ένταση ενός πονοκεφάλου από το ανώτερο σημείο στο επομένως κατώτερο μέχρι και στο Ο. Η κλίμακα αυτή μέτρησης του πόνου είναι πάρα πολύ υποκειμενική και είναι απλώς ένα βοηθητικό όργανο για να διευκολύνει και την κατανόηση της υποκειμενικής βελτίωσης, όσο και για την ένδειξη δραστικότητας κάποιου φαρμάκου.
Η αξιολόγηση αυτής της κλίμακας και το κατά πόσο είναι επιτυχημένη στη βαθμολόγηση της δραστικότητας των φαρμάκων εξαρτάται από την ίδια φαρμακοκινετική των φαρμάκων, δηλαδή, πόσο γρήγορα, με ποια δραστηριότητα και τις δυνατόν λιγότερες παρενέργειες δρουν αυτά εντός του κάθε οργανισμού. Έχει πιστοποιηθεί ότι μετά από ενδοφλέβια χορήγηση η μέγιστη δράση κάποιου παυσίπονου για τις ημικρανίες φτάνει στα 15-30 λεπτά, ενώ εάν θα το λάβουμε από το στόμα χρειάζονται δύο έως τέσσερις ώρες μετά τη λήψη.
Για το πόσο επιτυχημένη είναι μια φαρμακευτική αγωγή εξαρτάται και από ποιο αριθμό ασθενών και πόσο γρήγορα θα δηλώσουμε ότι «απελευθερώθηκαν» από τους πόνους τους. Κατά κανόνα, ισχύουν οι δύο ώρες σαν ορόσημο για πλήρη απαλλαγή από τους πονοκεφάλους, έτσι ώστε να θεωρηθεί ότι ένα φάρμακο κάνει καλά τη δουλειά του.
Επίσης, θεωρείται πάρα πολύ σπουδαίος παράγων μετά από πόσες ώρες ή μέρες θα επαναληφθεί ο πονοκέφαλος. Επιτυχημένο θεωρείται ένα φάρμακο εάν μπορεί και δώσει στον ασθενή ένα 24ωρο ελεύθερο πόνου. Γενικά, θεωρείται ένα φάρμακο εύκολου χειρισμού ή χειριστικό, όταν μετά από τέσσερις ή 24 ώρες απελευθερώνει τον ασθενή ελαφρά έως απόλυτα από τους πονοκεφάλους. Μετά από αυτό μπορεί να επανέλθει σε ένα κατώτερο επίπεδο από το οποίο ήταν ο ασθενής όταν πρωτοπήρε το φάρμακο.
Βέβαια, σε όλες αυτές τις παραμέτρους υπολογίζονται πάντοτε οι νευροφυτικές διαταραχές που συνοδεύουν τον πονοκέφαλο, όπως η ζαλάδα, η τάση για εμετό, η αστάθεια, η φωτοφοβία και η μικρή αντοχή στους ήχους.
Επίσης, εξίσου ενδιαφέροντες είναι άλλες έρευνες σε ότι αφορά την εξατομικευμένη δόση, τη διάρκεια της δράσης και την επανάληψη της δόσης. Άλλοι παράμετροι που πρέπει να ληφθούν υπόψη είναι η μέγιστη δόση σε κάθε προσβολή και η μέγιστη δόση κάθε εβδομάδα.
Εδώ, χωρίζουμε ότι αφορά τη φαρμακοθεραπεία σε δύο μεγάλους τομείς σχετικά με τους πονοκεφάλους και τις ημικρανίες. Αναφέρεται στην παράμετρο της αμέσου οξείας θεραπείας των ημικρανιών και στην παράμετρο της προφύλαξης. Σε ότι αφορά την οξεία εμφάνιση και αντιμετώπιση της ημικρανίας ενδιαφέρει η διάρκεια, ο αριθμός των μικρών ημικρανιακών επιθέσεων και η ένταση του πονοκεφάλου που υπάρχει. Στην προφύλαξη ενδιαφέρει η καθημερινοί εμφάνιση των λεγόμενων πονοκεφάλων πίεσης. Και στις δύο περιπτώσεις θεωρείται μια φαρμακευτική αγωγή επιτυχημένη, όταν μπορέσει να φέρει μια ελάττωση όλων των παραμέτρων κάτω από το 50%.
Οι γνώσεις αυτές θεωρούνται σαν απαραίτητες προκειμένου να είμαστε άμεσα πληροφορημένοι και επαρκώς κατατοπισμένοι σε ότι αφορά το πώς αντιμετωπίζονται γενικά και με ποιες αρχές οι πονοκέφαλοι.


20 δις δολάρια κόστισαν οι άστοχες ενέργειες και ο υπερφίαλος χειρισμός τραπεζιτικών διαδικασιών στην Bear Stearns. Τα ποσά είναι ιλιγγιώδη και ακούγονται χωρίς να δημιουργούν έκκριση αδρεναλίνης σε ελάχιστους ανθρώπους στον κόσμο. Πολύ λίγοι άνθρωποι μπορούν να το ακούσουν ήρεμα, και αυτοί είναι κυρίως υπάλληλοι αμερικάνικων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων με ετήσιο μισθό πάνω από 40 εκατομμύρια δολάρια. Πρόκειται ουσιαστικά για μια παρέα 200-300 ανθρώπων στις παρυφές του χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης και του Σικάγο, που διοικούν τις μεγάλες εμπορικές και διοικητικές τράπεζες. Είναι η ομάδα αυτή, της οποίας το κοινό χαρακτηριστικό είναι ο υπερφίαλος εγωισμός, η βουλιμία, οι ιδέες μεγαλείου, η μειωμένη κριτική ικανότητα και η εξογκωμένη κενόδοξη αυτοπεποίθηση.
Με όλα αυτά τα στοιχεία και με έναν ναρκισσιστικό εγωισμό σε καθημερινή προβολή του εαυτού τους και των μεγαλεπήβολων σχεδίων τους οδήγησαν όλη τη νέο-καπιταλιστική οικονομία στο χείλος, και ίσως και μέσα στο γκρεμό της καταστροφής. Νομπελίστες της οικονομίας, καθηγητές των πιο διάσημων πανεπιστημίων, χρηματοοικονομικοί πατέρες, τσακάλια και τίγρεις της δουλειάς, πολιτικοί, γραφειοκράτες και πολιτικοί με όραμα παρακολουθούν τη δράση αυτής της ομάδας σαν υπνωτισμένοι και χωρίς αντίδραση.
Το όλο φαινόμενο αξίζει μια ιατρική, και ιδιαίτερα ψυχιατρικού χαρακτήρα, παρακολούθηση, προκειμένου να δώσει συμπεράσματα που θα βοηθήσουν τις επόμενες γενιές να αποφύγουν τέτοιες παγίδες. Είναι να απορεί κανείς πώς τόσο απλοϊκοί άνθρωποι ξεγέλασαν όλη την οικονομική ελίτ, πασάροντας φούσκες και μαζεύοντας δις δολαρίων, που κατά το «ανεμομαζώματα ανεμοσκορπίσματα», χάθηκαν σε μια νύχτα.
Και όλα αυτά είναι ψίχουλα μπροστά στα αληθινά διαφυγόντα κέρδη. Δημιουργώντας αυτή τη θεσμική διαταραχή και φέροντας το χρηματικό σύστημα σε οριακές αντοχές γέννησαν μια παγκόσμια κατάθλιψη, που συγκρινόμενη με μια παρόμοια το 1929 στο μεγάλο κραχ του χρηματιστηρίου στη Νέα Υόρκη μοιάζει να είναι αυτή τη φορά γιγάντια.
Το δυσάρεστο είναι πως και αυτή η απάτη θα συγκαλυφθεί με τον ίδιο τρόπο που δημιουργήθηκε. Το υπέρμετρο ναρκισσιστικό Εγώ της ομάδας αυτής θα επιβληθεί τις φοβίες των πολλών. Τυπικό παράδειγμα ο Ραλφ Τζιόφι και ο Μάθιου Τανίν (βλ. εικόνα), οι δύο μεγαλομάνματζερ που συνελήφθησαν σαν ένοχοι της κακοδιαχείρισης και της κατάρρευσης της, αφέθηκαν με εγγύηση 4 εκατομμυρίων ελεύθεροι. Όσο είναι ακριβώς το ¼ των ετήσιων αμοιβών τους.

ΑΥΤΟΪΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗΛΕΠΑΘΕΙΑ


ΝΕΕΣ ΕΡΕΥΝΕΣ ΚΑΤΕΔΕΙΞΑΝ ΟΤΙ ΣΕ ΕΠΙΠΕΔΟ ΝΑΝΟΜΕΤΡΟΥ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥ DNA ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΟΥΝ ΜΕ ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΑΠΟ ΑΠΟΣΤΑΣΗ
Η μοριακή βιολογία άνοιξε τα τελευταία 20 χρόνια διάπλατα την πόρτα της επιστήμης σε ότι αφορά το καινούριο. Οι έρευνες και οι ανακαλύψεις που έγιναν πάνω σε γονιδιακό επίπεδο ερμηνεύουν και δίνουν λύσεις σε προβλήματα και κυρίως, ιατρικά «σταυρόλεξα», που μέχρι τώρα ήταν αδιανόητο να σκεφτούμε. Αφού πέρασαν από τη λύση του προβλήματος της αναπαραγωγής, την ανακάλυψη και τη θεραπεία κληρονομικών νοσημάτων, τη βελτίωση ικανοτήτων επιβίωσης ατόμων και ζώων, τώρα αρχίζουν να εξηγούν ακόμα και μεταφυσικά φαινόμενα, που ως τώρα για τα συνηθισμένα μυαλά ήταν στο χώρο του εξωπραγματικού.
Πρέπει για το δίκαιο της επιστήμης να τονίσουμε ότι όλες αυτές, ή οι περισσότερες από αυτές, τις ανακαλύψεις έρχονται τυχαία σε περιόδους που άλλα αναζητούνται και άλλα ανακαλύπτονται. Σε έρευνες με τη χρησιμοποίηση φθορίου σε μοριακό επίπεδο, προκειμένου να γίνει έλεγχος της κληρονομικότητας, βρέθηκε ότι νουκλεοτίδια (ομάδες στοιχείων πρωτεϊνών) εντός του ιδίου DNA επικοινωνούσαν με παρόμοια γονίδια που είχαν την ίδια δομή. Σε κατάλληλα μαγνητικά ή ηλεκτρικά πεδία η επικοινωνία αυτή γινόταν ακόμη πιο γρήγορη και επιτυχημένη.
Αυτό βοηθούσε στη συνάθροιση παρόμοιων στοιχείων του γενετικού υλικού και ισχυροποίηση της δομής του. Το γεγονός αυτό εξηγείται σαν αυτοάμυνα του οργανισμού προκειμένου να μεταδώσει τα πιο σύνηθη ισχυρά στοιχεία του σε απογόνους.
Όσο πιο σταθερά λειτουργούν αυτοί οι μηχανισμοί – τηλεπάθειας εντός του DNA , τόσο πιο ενισχυμένο προκύπτει αυτό. Πρόκειται για την ανακάλυψη μιας γενετικής εφαρμογής που δίνει άλλη διάσταση κι άλλο ενδιαφέρον στην έρευνα, που αν τη θεωρήσουμε δεδομένη, παίρνει και άλλη στροφή όλη η ιατρική και η θεραπευτική της δομή.
Επειδή δε είναι εξαιρετικά απλό και πιστοποιείται πάρα πολύ εύκολα, για μια ακόμη φορά διαπιστώνουμε ότι μεγαλοφυείς κινήσεις που κάνει η φύση έχουν πολύ απλές ερμηνείες και ακόμη απλότερες εφαρμογές.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι αυτό που διαπιστώθηκε εργαστηριακά τυχαία στις αρχές του 21ου αιώνα σαν υπόνοια, υφίσταται από την ελληνική αρχαιότητα κατά το ρητό « όμοιος ομοίω αεί πελάζει».
Παρόμοιο άρθρο μπορείτε να βρείτε στο:
http://neurotalk.blogspot.com/2008/07/dna.html

Η ΕΠΙΒΡΑΔΥΝΣΗ ΤΩΝ ΓΗΡΑΤΕΙΩΝ


ΕΝΑΣ ΝΕΥΡΟΛΟΓΟΣ ΨΥΧΙΑΤΡΟΣ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΤΗΝ ΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ΦΘΟΡΑ.
Ο Δόκτορας Ντράγκα Ντάμπιτς τα τελευταία χρόνια στο Βελιγράδι χρησιμοποιώντας τεχνικές διαλογισμού σε συνδυασμό με εναλλακτικές θεραπείες, διατροφικές συμβουλές και ψυχοθεραπευτική υποστήριξη είχε αξιόλογα αποτελέσματα σε ασθενείς με σεξουαλικά προβλήματα, κατάθλιψη, διαβήτη, αλλεργικό άσθμα, γυναικολογικές διαταραχές και Σκλήρυνση κατά πλάκας.
Το ιδιαίτερο, όμως, της θεραπείας του πάνω στο αντικείμενο, που είχε και μεγάλη ζήτηση ,ήταν οι αντιγηραντικές θεραπείες.
Και εδώ πάλι με απλές τεχνικές, συνδυασμούς βοτάνων και διαλογισμού και με τεχνικές χρησιμοποίησης της κβαντικής ενέργειας κατάφερε να ανακόψει τον βαθμό της γήρανσης. Αυτό τον είχε κάνει σε ορισμένους κύκλους πολύ δημοφιλή και η φήμη του ανέβαινε συνεχώς με το δεδομένο ότι και οι θεραπείες του κόστιζαν από καθόλου έως ελάχιστα.
Κάποια μέρα έσκασε η βόμβα. Ο αξιαγάπητος Δόκτορας Ντράγκα Ντάμπιτς, με την χαρακτηριστική προφορά του Βελιγραδίου, αποδείχθηκε ότι είναι ο χρόνια καταζητούμενος ηγέτης, των Σερβοβοσνίων, ο Dr. Ράντοβαν Καρτατζις.
Βέβαια, η πλαστοπροσωπία που παρουσίαζε ο διάσημος καταζητούμενος ήταν μόνο ως προς τα στοιχεία της ταυτότητας. Τα στοιχεία αυτά ήταν κάποιου άλλου Σερβοβοσνίου, σχεδόν συνομήλικου του Κάρατζις, που είχε χαθεί στον πόλεμο. Τα υπόλοιπα: ιατρικές σπουδές, επάγγελμα, θεραπεία, εμπνεύσεις και παρουσία ήταν ο παλιός ο Κάρατζις.
Αυτό που ουσιαστικά άλλαξε ήταν μόνο ο τρόπος ζωής του, που διάβαζε περισσότερο, αφιερωνόταν με πάθος στην ιατρική, δεν τον απασχολούσε η πολιτική και η προβολή του. Επίσης, είχε γίνει και χορτοφάγος. Όλα αυτά λίγο πολύ είναι από τον διεθνή τύπο γνωστά.
Το νέο είναι, όπως ισχυρίζονται πολλοί που τον γνώριζαν από παλιά και τον είδαν να μιλάει μπροστά από το δικαστήριο της Χάγης ως κατηγορούμενος, ότι ήταν με λιγότερα κιλά και με πρόσωπο πιο αδύνατο και πιο νέο από ότι στον πόλεμο. Όντως εντυπωσιάστηκαν.
Ή έκπληξη ήταν μεγάλη στο ότι έβλεπαν στο πρόσωπο του να επιβεβαιώνονται οι θεωρίες του για την αντιγηραντική θεραπεία. Ίσως αυτό να είναι και το ουσιαστικότερο έργο και η μεγαλύτερή του προσφορά για την χώρα. Ένας άνθρωπος μπορεί να χάσει τα πάντα, αλλά, αν είναι καλός γιατρός παραμένει πάντα ένας καλός γιατρός.

Παρακάτω, παραθέτουμε μια δημοσίευσή μας στο "Έθνος της Κυριακής".


ΑΨΥΧΟΛΟΓΗΤΗ ΕΚΡΗΞΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΓΙΑ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΟΥ ΣΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ
Για να γίνει κανείς πολιτικός είναι απαραίτητη προϋπόθεση να έχει μια διαφοροποιημένη, σε σχέση με τους υπόλοιπους πολίτες, προσωπικότητα. Αυτή η διαφοροποίηση επικεντρώνεται, κατά κύριο λόγο, στο ναρκισσιστικό προφίλ της προσωπικότητας.
Η ψυχοδυναμική ανάλυση του γεγονότος αυτού βασίζεται στο ότι αυτά τα πρόσωπα προκειμένου να δράσουν και να παράγουν έργο, χρειάζονται και το κίνητρο και την επιβεβαίωση του αποτελέσματος. Βέβαια, το ειδικό βάρος της επιβεβαίωσης, το κίνητρο, βέβαια, είναι πάντα δεδομένο, είναι προτιμότερο να έρχεται από καταξιωμένα άτομα ή οργανισμούς της κοινωνίας. Όταν αναμενόμενα αυτό δεν συμβαίνει τις περισσότερες φορές στους πολιτικούς, τότε η αναζήτηση αυτή της επιβεβαίωσης έρχεται έναντι αντιπαροχής με την μορφή της κολακείας από άλλες πλευρές.
Αν δε κάποια στιγμή σταματήσουν και οι κόλακες, σχιζοειδικά ο πολιτικός αυτοεπιβεβαιώνεται αυτοκολακευόμενος. Το κύκλωμα αυτό της αυτοτροφοδοσίας του Εγώ, βέβαια, υπάρχει χρόνια, με αποτέλεσμα να είναι στην αρχή εργαλείο διαμόρφωσης και μετά, τμήμα της προσωπικότητας.
Περνώντας τα χρόνια και φθάνοντας η βιολογική φθορά μαζί με την ρουτίνα της καθημερινότητας πέφτουν και οι εγκεφαλικές λειτουργίες, μειώνεται και η προσωπική προβολή, έτσι ώστε το τυχόν πλήγμα της ναρκισσιστικής παραμέτρου της προσωπικότητας να φέρνει αβάσταχτο πόνο, κατάθλιψη και κυρίως, πανικό.
Αυτή την εικόνα έδινε υπουργός και χρόνια «ιερό τέρας» της πολιτικής, διαμαρτυρόμενος ασύντακτα και ανερμάτιστα κραυγάζοντας συγχυσμένος και κυρίως πανικόβλητος εναντίον δικαστών που πιθανόν να είχαν πριν και την πολιτική του προστασία μετά την έκδοση της απόφασης.
Το όλο γεγονός είναι πάρα πολύ χαρακτηριστικό, γιατί σαν καθημερινό παράδειγμα είναι αποκαλυπτικό της ναρκισσιστικής πλευράς των πολιτικών, οι οποίοι πέρα από αυτή, πιθανόν συναισθηματικά, να μην έχουνε, τουλάχιστον στις μέρες μας, κανένα άλλο ιδιαίτερης έντασης συναισθηματικό στοιχείο.


ΓΙΑΤΙ ΤΗ ΦΘΟΡΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΙΣΠΡΑΤΕΙ Η ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ
Η ενσυναίσθηση είναι μια ανώτερη ψυχική λειτουργία, η οποία εκφράζει την ασυνείδητη διανοητική επικοινωνία του ενός ατόμου με το άλλο. Όσο πιο υψηλός είναι ο βαθμός ενσυναίσθησης, τόσο πιο ισχυρή είναι και η επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων.
Στα ανώτερα στάδια της ενσυναίσθησης δεν χρειάζεται καν η λεκτική επικοινωνία. Μπορεί κανένας να αντιλαμβάνεται τον άλλον κοιτάζοντάς τον ή κατευθύνοντας την σκέψη του σε αυτόν. Το μέτρο της ενσυναίσθησης παίζει πάρα πολύ μεγάλο ρόλο σε ότι αφορά την επικοινωνιακή λειτουργία μεταξύ πολιτικών και πολιτών.
Σε έναν λαό με ακραίες εκδηλώσεις και έντονο μεσογειακό ταπεραμέντο, όπως είναι οι Έλληνες αυτές τις μέρες, έχουμε ένα έντονο παράδειγμα της πολιτικής ενσυναίσθησης. Βλέπουμε μια δραματική πτώση στις σφυγμομετρήσεις του κυβερνόντος κόμματος και του αρχηγού του, χωρίς, όμως, τις απώλειες αυτές να τις εισπράττει η αντιπολίτευση και ο δικός της αρχηγός.
Αντίθετα, οι απώλειες συγκεντρώνονται πίσω από το τοίχος της αδιαφορίας που εκφράζεται στις δημοσκοπήσεις από τον «κανένα». Η αύξηση αυτού του «κανένα» δεν είναι ούτε διαμαρτυρία, η οποία διαμαρτυρία εξαντλείται στην άρνηση παραδοχής της κυβερνητικής πολιτικής, ούτε έλλειψη αναγνώρισης έργου της αντιπολίτευσης. Είναι απλά η αδυναμία συναισθητικής επικοινωνίας λόγω ακαταλληλότητας προσώπων προς όλες τοις πολιτικές μεριές.

Ο ΠΛΟΥΤΟΣ ΣΑΝ ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΑΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ
Ο Όσκαρ Ουάιλντ είχε πει κάποτε : «Έχω ένα πάρα πολύ απλό γούστο, θέλω πάντα το καλύτερο».

Μια σειρά από πλούσιους ανθρώπους, μεγιστάνες του χρήματος από υποανάπτυκτες χώρες ξοδεύουν μυθικά ποσά, προκειμένου να δείξουν ότι ταιριάζουν τα ένστικτά τους στα λόγια του Όσκαρ Ουάιλντ.
Ένας χαρακτηριστικός τύπος από αυτούς είναι ο πρίγκιπας Σαγιεντ Αλ Ναγιάν, 38 ετών από το Αμπουντάμπι της Αραβίας, του οποίου η περιουσία υπολογίζεται περίπου στο ένα τρισεκατομμύριο δολάρια. Ο νεαρός πρίγκιπας, που εδώ και χρόνια ξεπερνάει τις νευρώσεις του στο Λονδίνο, απέκτησε ξαφνικά τον μεγάλο Σύλλογο από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Και ξαφνικά, οι στενοί κοινωνικοί κύκλοι των σνομπ πλουσίων Λονδρέζων άλλαξαν άρδην.Άρχισε από παντού να βρέχει εκατομμύρια και πανάκριβοι παίκτες από όλη τη γη μπαίνουν ξαφνικά στην λίστα πληρωμής του Άραβα μεγιστάνα για τριπλές τιμές μέσα σε μία νύχτα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο ποδοσφαιριστής της Ρεάλ Ρουμπίνιο, ο οποίος, ενώ είχε μεταγραφεί στην Αγγλική ομάδα Τσέλσυ, λίγες ώρες πριν την υπογραφή του συμβολαίου για τα διπλάσια λεφτά που πρόσφερε ο Άραβας μεγιστάνας, κατέληξε στην Μάντσεστερ Σίτυ.

Ο ίδιος ο παίκτης δεν συνειδητοποίησε την τόσο γρήγορη αλλαγή, έτσι που κατά την υπογραφή των συμβολαίων ανακοίνωνε με παρρησία στους δημοσιογράφους, που συνωστίζονταν στο ευντευκτήριο της Μάντσεστερ Σίτυ πως «χαίρεται που επιτέλους έγινε παίκτης της Τσελσυ». Μακάρι να του φύγει το κομφούζιο όταν αρχίζει πλέον να παίζει για την νέα του ομάδα και να γνωρίζει που βρίσκεται.
Ένας δε κλασσικός Λονδρέζος, ο Μπιλ Κεν Ραιθ, ιδιοκτήτης της Έβερτον, έκανε την εξής χαριτωμένη δήλωση : «Εγώ είμαι ένας ζητιάνος σε σχέση με τους νέους ιδιοκτήτες ομάδων, η Έβερτον χρειάζεται για να προχωρήσει έναν δισεκατομμυριούχο, θέλω να με συγχωρήσετε που δεν είμαι ένας από αυτούς».
Μετά από αυτό ο Κένγουιθ αισθάνεται καλύτερα στον χώρου του θεάτρου και άφησε την καρέκλα του άδεια για τον επόμενο μεγιστάνα, από Κίνα, Αραβία, ή Σοβιετική Ένωση, που θα θέλει στο διαβατήριό του να προσθέσει σαν επαγγελματική απασχόληση «Ιδιοκτήτης Αγγλικού Συλλόγου Ποδοσφαίρου» και με την ταυτότητα αυτή να πάρει την ανάλογη θέση στην υποδημιουργία Νέα Αγγλική Κοινωνία των υπερπλουσίων ιδιοκτητών και του υποπληρωμένου όχλου στις κερκίδες.


ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΓΥΝΑΝΔΡΙΣΜΟΥ Ή ΕΡΜΑΦΡΟΔΙΤΟΥ
Τα τελευταία χρόνια με το πέσιμο των κοινωνικών ταμπού ανοίχτηκε λίγο περισσότερο και η φιλελεύθερη άποψη περί δεοντολογίας στην Ιατρική. Έτσι, για πρώτη φορά μία ομάδα ανθρώπων ξεκίνησε, με καθαρά ιατρικά κριτήρια, έναν ανοιχτό διάλογο για τα προβλήματα του ερμαφροδιτισμού με πρωτοποριακές και ουσιαστικές αντιλήψεις για το πρόβλημα και κανόνες αυτοβοήθειας.
Χαρακτηριστικά στην Γερμανία, που έχει μια προϊστορία σε ότι αφορά την επιστημονική επεξεργασία αυτών των κλινικών εικόνων, συσπειρώθηκε μια ομάδα περίπου 5.000 παιδιών με αυτά τα προβλήματα.
Οι περιπτώσεις αυτές χαρακτηρίζονται με τον νέο ρόλο «ενδοσεξουαλικός» (intrasexual) και αρχίζουν πλέον να καταγράφονται με ιατρικά πρότυπα επιδημιολογικά η ιατρική τους συμπτωματολογία, εξέλιξη και θεραπείες. Τα περισσότερα από αυτά τα περιστατικά χαρακτηρίζονταν με την διάγνωση του ανδρογενετικού συνδρόμου (AGS), το οποίο προκύπτει με ερμαφροδιτισμό σε δυσλειτουργία των επινεφριδίων. Οι άνθρωποι δε που πάσχουν από αυτό το σύνδρομο χαρακτηρίζονται από ευμεγέθη κλειτορίδα και σαν ασθενείς πρέπει να παίρνουνε εφ’ όρου ζωής κορτιζόνη.
Μια άλλη φόρμα αυτής της διαταραχής είναι το ανδρογενετικό σύνδρομο της αναισθητοποίησης (AIS). Στην προκειμένη περίπτωση η σειρά των χρωμοσωμάτων που καθορίζουν το φύλο είναι ανδρική, αλλά το σώμα δεν αντιδρά στις ανδρικές ορμόνες, έτσι ώστε να έχουμε μια άκρως θηλυπρεπή εμφάνιση.
Υπάρχει και το μερικώς ανδρογενές σύνδρομο αναισθησίας, το (PAIS), το οποίο είναι κατά κύριο λόγο ανδρογενές με ελαφρά θηλυκά χαρακτηριστικά.
Εάν υπάρχει δυσλειτουργία σε ότι αφορά όλες τις ανδρικές ορμόνες τότε έχουμε την εμφάνιση του πλήρως ανδρογενούς συνδρόμου αναισθησίας (CAIS).
Όταν συμβαίνει αυτό έχουμε την εμφάνιση εντόνως θηλυπρεπών ανδρών. Βέβαια, όλα αυτά τα σύνδρομα μπορεί να αναπτύσσονται κλινικά πολύ αργά δεδομένου ότι μέχρι τελευταία υπήρχε και ο κοινωνικός αποκλεισμός.
Εμφανίζονται ή κατά την εμμηνόπαυση ή σε επιχειρούμενες εγχειρήσεις όρχεων ή πολλές φορές σε χειρουργική κοιλίας όπου βρίσκονταν ατροφικοί όρχεις.
Στις διαταραχές των φύλων υπάρχει και μια τρίτη, μεγάλη ομάδα γονιδιακών δυσγεννησιών με μερική ή απόλυτη αναστολή ανάπτυξης των όρχεων της οποίας η αιτία δεν έχει ανακαλυφθεί.
Αναφέροντας κάποιες από τις πιο γνωστές περιπτώσεις σύγχυσης φύλων αντιλαμβανόμαστε πόσο ουσιαστικά, τόσο ιατρικά όσο και κοινωνικά, είναι θεραπευτικά σχήματα κατά την παιδική ή εφηβική ηλικία στις περιπτώσεις αυτές.
Στην πανεπιστημιακή κλινική του Λιούμπεγκ της Γερμανίας τρέχει αυτόν τον καιρό μια πρωτοποριακή έρευνα σε 400 στον αριθμό ασθενείς (από βρέφη έως και ενήλικες), όπου επιχειρείται η κατηγοριοποίηση τους οι προσπάθειες περίθαλψής και η καταγραφής δυνατοτήτων κοινωνικής προσαρμογής τους.

ΟΙ ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ


ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΕΙΔΩΝ ΔΙΑΤΡΟΦΗΣ ΒΑΖΟΥΝ ΦΘΗΝΟΤΕΡΑ ΥΛΙΚΑ ΣΤΙΣ ΣΥΝΤΑΓΕΣ
Μια έκθεση της εταιρείας Frost & Sullivan έδειξε ότι οι εταιρείες τροφίμων, όπως τυριά, κρέμες γάλακτος, σοκολάτες, είδη βουτύρου, μπισκότα κ.τ.λ. χρησιμοποιούν πλέον στην παραγωγή τους τεχνικούς γαλακτοποιητές και σταθεροποιητές αντί για γάλα, σιτάρι και σόγια. Ο λόγος είναι ότι οι ακριβές πρώτες ύλες εμποδίζουν πλέον την πώληση των τελικών προϊόντων στις παλιές τιμές.
Για την περίπτωση δε που θα σταθεροποιηθούν οι συνταγές και προκύψουν ανατιμήσεις, τότε μειώνεται ο τζίρος, γιατί έχει πέσει η αγοραστική δύναμη του κοινού.
Η μόνη Σολωμόντιος λύση για την διατήρηση όγκου βάρους και τιμής των παλαιών προϊόντων είναι η αλλαγή των συνταγών με φθηνότερα υλικά. Τα φθηνότερα αυτά υλικά τυπώνονται με μικρότερα γράμματα στην παλιά συσκευασία, έτσι που δεν το αντιλαμβάνεται ο καταναλωτής και παίρνοντάς το από το ράφι του σούπερ μάρκετ έχει την εντύπωση ότι παίρνει το παλιό στην κατάσταση που ήταν πάντα.
Έτσι, λοιπόν, στις σοκολάτες αντικαταστάθηκε το βούτυρο κακάο με λιγότερα φυτικά έλαια που έρχονται από τις παλιές κουμμουνιστικές χώρες και αρκετές φορές το σογιέλαιο με νερό.
Μειώθηκαν τα ακριβά μπαχαρικά, καρυκεύματα που πωλούνταν στα έτοιμα σάντουιτς με συστατικά από απλά καρύδια. Μάλιστα, μια αμερικανική εταιρεία παραγωγής τέτοιων τροφίμων, η General Mills, φαίνεται ότι από αυτού του είδους τις επεμβάσεις έκανε οικονομία πάνω από 5 εκατομμύρια δολάρια ετησίως.
Για να έχει, βέβαια, και το κεφάλι της ήσυχο, πήρε μια απόφαση του Υπουργείου Γεωργίας των Hνωμένων Πολιτειών ότι τα καρύδια αυτά έχουνε αυξημένες πρωτεΐνες (δεν διευκρινίζεται τι είδους, σε σχέση με τα παλιά υλικά). Βέβαια, δεν έχουν καμία ιδιαίτερη θρεπτική ουσία, αλλά, δεν κάνουν και κακό.
Μεγάλες δόξες και ζήτηση στις μέρες μας έχει το σιρόπι καλαμποκιού, πλούσιο σε περιεκτικότητα σε φρουκτόζη, το λεγόμενο HFCS.
Αυτό χρησιμοποιείται σε όλα τα είδη ψωμιού, αναψυκτικά, καρυκεύματα και είναι ιδιαίτερα φθηνό λόγω του ότι προέρχεται από χώρες του Τρίτου Κόσμου, όπου η τιμή μπορεί να διαπραγματευτεί σε πολύ χαμηλότερα επίπεδα. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι αυξάνει έντονα την τάση για παχυσαρκία.
Βλέπει κανείς ότι η αγορά, δηλαδή, οι μεγάλες εταιρείες τροφίμων από την πείρα τους, την γνώση τους και τις οικονομικές τους δυνατότητες, έχουν τον τρόπο και την δύναμη να προσαρμοστούν ανάλογα στις ανάγκες της νέας αγοράς και να επιβάλλουν την δυναμικής τους. Ο καταναλωτής έχει ελάχιστες ευκαιρίες να αμυνθεί.
Η μόνη του ελπίδα είναι η εξέγερση της συλλογικής καταναλωτικής συνείδησης και η άρνηση της κατανάλωσης.




















ΤΟ ΘΥΜΑ ΜΙΑΣ ΨΥΧΟΠΑΘΟΛΟΓΙΚΗΣ ΨΥΧΟΚΙΝΗΤΙΚΗΣ ΕΚΡΗΞΗΣ ΒΙΑΣ ΚΑΙ Η ΕΝΤΑΦΗ ΤΟΥ ΠΤΩΜΑΤΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ.
Ένα έγκλημα, όπως τόσα άλλα εγκλήματα, που έγινε πάνω στον καυγά με θύμα μια νεαρή γυναίκα, η οποία κατέληξε νεκρή ύστερα από χτυπήματα με αμβλύ όργανο που δέχτηκε από τον νεαρό σύζυγό της.
Σύμφωνα με τις ειδήσεις των εφημερίδων το έγκλημα έγινε μετά από συνηθισμένο συζυγικό καυγά. Ο δράστης εγκλώβισε το πτώμα του θύματος στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου του και στην κυριολεξία το περιέφερε σε διάφορα μέρη για να καταλήξει με την ταφή του στην παιδική χαρά, ακριβώς απέναντι από την πόρτα του σπιτιού του. Παράλληλα, αποτάθηκε σε ιδιωτικό ντέντεκτιβ, αστυνομία και κινητοποίησε πάρα πολλούς γνωστούς προκειμένου να διαλευκάνουν την εξαφάνιση της συζύγου που είχε δολοφονήσει.
Τίποτα ιδιαίτερο για μια ανθρωποκτονία, όπως, δυστυχώς, πολλές συμβαίνουν στην καθημερινότητα.
Το μόνο στοιχείο που προδίδει την ψυχοπαθολογία του δράστη είναι η διαδικασία μεταφοράς του πτώματος, πράγμα που δείχνει την αδυναμία κριτικής ικανότητας και την ταυτόχρονη διάσπαση της σκέψης και κατά δεύτερο λόγο, η πρόχειρη ταφή απέναντι από το σπίτι προκειμένου να υφίσταται «εποπτεία», θεωρώντας την ατιμωρησία δεδομένη, προφανώς μη έχοντας την κριτική ικανότητα για την κορύφωση του δράματος.
Το κοινωνικά δυσάρεστο είναι ότι ένα ακόμη νεαρό ζευγάρι πέφτει θύμα μιας θεραπείας που δεν έλαβε χώρα, που αν είχε λάβει σίγουρα θα είχε αποφευχθεί και το έγκλημα, ίσως και το πρόβλημα. Βέβαια, για αυτό δεν φταίει ούτε το σύστημα, ούτε οι οικογένειες του ζευγαριού, αλλά, τα πεσμένα αντανακλαστικά επαγρύπνησης όλων.
Τουλάχιστον, είναι μια διδαχή για τους εναπομείναντες, όταν υπάρχει υπόνοια τέτοιων ψυχολογικών καταστάσεων να επιδιώκεται η αντιμετώπισή τους έγκαιρα ασχέτως του φόβου του κοινωνικού σχηματισμού.


Η αφορμή για το ξέσπασμα μιας ημικρανίας είναι πιο ενδιαφέρουσα από την αιτιολογία της, η οποία είναι, κατά κύριο λόγο, η κληρονομική επιβάρυνση. Οι αφορμές, λοιπόν, για την εμφάνισή της ημικρανίας μπορεί να είναι βιολογικοί παράγοντες ή επιρροές του περιβάλλοντος, που με την δεδομένη εσωτερική προδιάθεση για αντιδραστική συμπεριφορά προκαλούν την έκρηξη της ημικρανίας. Πρόκειται αμιγώς για αφορμές και δεν πρέπει να συγχέονται με τους νοσολογικούς παράγοντες της ημικρανίας. Είναι τελείως ανεξάρτητοι παράγοντες. Μια ημικρανία μπορεί να προκύψει εξαιτίας τους, αλλά, και χωρίς την επιρροή τους. Τέτοιες χαρακτηριστικές αφορμές είναι οι ορμονικές διαταραχές και τα ανεβοκατεβάσματα των ορμονών κατά την περίοδο ή η ωορρηξία. Επίσης, είναι γνωστή η πρώτη εμφάνιση ημικρανικής κρίσης κατά την διάρκεια της πρώτης λήψης ορμονικών σκευασμάτων για αντισύλληψη, οστεοπόρωση, εμμηνόπαυση κ.τ.λ.
Αφορμή για έντονες ημικρανίες αποτελεί, επίσης, η αλλαγή του ρυθμού ύπνου - ξυπνήματος, φαινόμενο που εμφανίζεται τακτικά σε προδιατεθειμένα άτομα, όταν κάνουν υπερπόντια ταξίδια ή σε ξενύχτια του Σαββατοκύριακου.
Περιβαλλοντικές αφορμές για ημικρανική κρίση μπορεί να αποτελέσουν το διακεκομμένο φως, το ύψος, το κρύο, ο καπνός, η αναμονή, το στρες ή η απελευθέρωση από το στρες. Αφορμές είναι και η έντονη ζέστη, το κρύο ή ζεστό ρεύμα αέρος.
Άλλες αφορμές έρχονται από την διατροφή όπως από αστακό, αλκοόλ, κόκκινο κρασί, καπνιστά, παστά και σοκολάτα, πολύς καφές, έλλειψη νικοτίνης σε αυτούς που επιδιώκουν να κόψουν το κάπνισμα.
Με τον κίνδυνο να γίνει κανείς βαρετός, θα μπορούσε κανείς να γεμίσει άλλες δύο σελίδες με πιθανές αιτίες. Για τους πάσχοντες, όμως, αρκούν όσες αναφέρθηκαν παραπάνω. Τους βοηθούν να έχουν ένα προσανατολισμό για τον εντοπισμό της αφορμής ή των αφορμών των ημικρανιών του. Αν δεν παρουσιαστεί κάτι ιδιαίτερο τώρα που γνωρίζει τις περισσότερες αφορμές μπορεί να εντοπίσει και την νέα δική του.


Οι ημικρανίες και οι κληρονομικές ημικρανίες με αύρα είναι αρρώστιες που υποχωρούν μεν, αλλά δεν φεύγουν ποτέ. Αν και αρνητική η εξέλιξη τους, μέχρι ένα σημείο είναι θετική η ύπαρξή τους. Είναι ένα σήμα κινδύνου από τον ίδιο τον οργανισμό ή από το περιβάλλον για μια κρυφή ή φανερή απειλή, η οποία πρέπει να ληφθεί οπωσδήποτε υπόψη.
Οι ημικρανίες πέρα από τον ενοχλητικό τους χαρακτήρα και την επώδυνη διαβίωση, μπορούν να έχουν και μοιραίες συνέπειες όπως ένα εγκεφαλικό, ή μια τύφλωση, ή μια παράλυση, ή ακόμα και την ακαριαία ανακοπή ως συνέπεια.
Αν λάβουμε υπόψη ότι οι ημικρανίες βασανίζουν τον άνθρωπο από πολύ νεαρή ηλικία με την εμφάνιση τους, που έχει τόσο καταστροφικές συνέπειες, μπορούμε να φανταστούμε πόσο σημαντική είναι η έγκυρη διάγνωση και η θεραπεία τους.
Τώρα στο θέμα διάγνωση. Στο 80% των ημικρανιών η διάγνωση γίνεται από τα κλινικά συμπτώματα. Συνεπώς, το υπόλοιπο ποσοστό που απομένει είναι οι εξετάσεις που γίνονται για να επιβεβαιώσουν την διάγνωση και να εντοπίσουν την έκταση του προβλήματος.
Όπως και να έχει, όμως, τα διαγνωστικά μέσα πρέπει να εξαντληθούν όλα άμεσα για να μπορέσει μια θεραπεία να αρχίσει έγκαιρα. Δεν χρειάζεται να γίνουν υπερβολικά πράγματα, όμως, πρέπει να γίνουν όλα αυτά που είναι απαραίτητα.
Από τα βασικά είναι οι εξετάσεις αίματος και μάλιστα, αυτές που δείχνουν με τον εντοπισμό των αντισωμάτων ποιες λοιμώδεις καταστάσεις έχει περάσει ο οργανισμός π.χ. λοιμώδη μονοπυρήνωση, έρπητα κ.τ.λ., τις τυχόν μεταβολικές διαταραχές και τους ορμονικούς προσδιορισμούς.
Η μαγνητική τομογραφία είναι, επίσης, απαραίτητη, έτσι ώστε έγκαιρα να εντοπιστούν τυχόν ανατομικές βλάβες και η έκταση που έχουν.
Το πλέον απαραίτητο όμως είναι το ηλεκτροεγκεφαλογράφημα, και ιδίως αυτό της 24ωρου καταγραφής. Με το ηλεκτροεγκεφαλογράφημα συλλέγουμε, καταγράφουμε και συγκρίνουμε συχνότητες δυναμικών από διάφορα μέρη του εγκεφάλου και με τον τρόπο αυτό έχουμε μια πλήρη αναγνώριση τυχόν λειτουργικών διαταραχών, από όποιες ομάδες εγκεφαλικών κυττάρων και αν προέρχονται.
Οι καταγραφές αυτές πρέπει να είναι πολύωρες για να έχουμε την δυνατότητα καταγραφής ύπνου και εγρήγορσης, μέσω του οποίου εντοπίζονται και οι δυσλειτουργίες του βιορυθμού. Διότι κατά κανόνα οι δυσλειτουργίες του βιορυθμού προκαλούν πολύ τακτικά ημικρανίες.
Μπορεί να διαβάζονται και να φαίνονται πολλά, είναι, όμως, απαραίτητα αυτά τα διαγνωστικά μέτρα και το κόστος τους είναι ελάχιστο σε σύγκριση με τα χρήματα που ξοδεύονται για αναποτελεσματικές θεραπείες και χαμένες εργατοώρες.


Σπάνια για μία ασθένεια υπάρχει τόσο μεγάλη συμφωνία σχετικά με την κληρονομική της προέλευση, όσο στις ημικρανίες. Ήδη, αρχαίοι Έλληνες γιατροί είχαν παρατηρήσει αυτήν την ιδιαιτερότητα των ημικρανιών σχετικά με την οικογενειακή επιβάρυνση που έχουν.
Τους τελευταίους δε τρεις αιώνες που εξελίχθηκε η συστηματική νευρολογία υπάρχει, πλέον, η πεποίθηση ότι οι ημικρανίες ανήκουν σε αυτή την υποομάδα νευρολογικών νοσημάτων, που χαρακτηρίζονται από παροδική εμφάνιση και μετά πλήρως επανερχόμενα συμπτώματα και έχουν έντονη κληρονομική επιβάρυνση/προδιάθεση.
Έτσι, λοιπόν, με την επαναστατική εξέλιξη των νέων διαγνωστικών μεθόδων ήρθε και η επιβεβαίωση για τον κληρονομικό χαρακτήρα των ημικρανιών. Κυρίως, πιστοποιήθηκε αυτό για την οικογενειακή – ημιπληγική ημικρανιακή μορφή.
Πρόκειται για την ημικρανία που μαζί με την κεφαλαλγία από την μια μεριά του κρανίου παρουσιάζεται και μια σχεδόν πλήρης ημιπληγία, που διαρκεί δευτερόλεπτα έως και ώρες (Αύρα).
Επιδημιολογικές και πειραματικές έρευνες κατέδειξαν πως υπεύθυνα για αυτή τη διαταραχή είναι διαταραγμένα γονίδια στα χρωμοσώματα 1,6 και 19. Η γονιδιακή αυτή διαταραχή προκαλεί μια διαυλοπάθεια στον εγκέφαλο, η οποία προκαλεί την ημικρανία.
Η διαυλοπάθεια είναι μια διαταραχή παρεμπόδισης της προσπέρασης των ιόντων του ασβεστίου στους διαύλους των εγκεφαλικών κυττάρων, έτσι ώστε να προκύπτει μια διαταραχή του βιολογικού ηλεκτρικού δυναμικού. Η διαταραχή αυτή βάζει σε κίνηση τον μηχανισμό της ημικρανίας και όσο κρατάει, διαρκούν και τα συμπτώματα του πόνου.
Γνωρίζοντας, λοιπόν, την κληρονομική επιβάρυνση μπορούμε να εμποδίσουμε την εξέλιξη της ημικρανικής νόσου από πολύ νωρίς.

ΤΟ ΒΑΣΑΝΟ ΤΩΝ ΗΜΙΚΡΑΝΙΩΝ














Οι ημικρανίες είναι χαρακτηριστικοί πονοκέφαλοι που εμφανίζονται περιοδικά και απότομα με ένταση από την μια μεριά της κεφαλής και με την σωματική δράση ή την ψυχική ένταση δυναμώνουν.
Αποτελούν ένα μεγάλο βάσανο για μια πολύ μεγάλη μερίδα του πληθυσμού και για αυτόν τον λόγο θα επιχειρήσουμε σήμερα να αναλύσουμε την κλινική τους εικόνα με τρόπο ώστε να μπορούν να εντοπιστούν από τον καθένα. Γιατί όσο πιο γρήγορα αναγνωριστούν, τόσο πιο αποτελεσματική είναι και η θεραπεία τους.
Πάντοτε οι ημικρανίες συνοδεύονται από μια στομαχική διαταραχή, ζαλάδα (80%), εμετούς (40%-50% ), αποφυγή του έντονου φωτός και θορύβου και από μια συγκεκριμένη υπερευαισθησία σε συγκεκριμένες μυρωδιές.
Όταν εμφανίζονται από την μια μεριά μπορούν σχεδόν αυτόματα να επεκταθούν και στην άλλη πλευρά του κεφαλιού ή και εναλλάξ. Μερικές φόρες ξεκινάνε οι ημικρανίες από πόνο στον αυχένα και για αυτόν τον λόγο μπερδεύονται και με το αυχενικό σύνδρομο.
Οι πονοκέφαλοι αυτοί από το πίσω μέρος της κεφαλής εξαπλώνονται έως τα μηλίγγια μέχρι και το πρόσωπο. Έχουν μια διάρκεια από τέσσερις έως 72 ώρες. Στα παιδιά η διάρκεια είναι σαφώς μικρότερη. Επίσης, στα νεαρά άτομα πάντοτε οι ημικρανίες συνοδεύονται με πολύ δυνατότερο αίσθημα ζάλης, ναυτίας και εμετού από ότι στους ηλικιωμένους.
Σε ένα περίπου 15% των ασθενών εμφανίζεται με την παρουσίαση και νευρολογικών συμπτωμάτων όπως παρέσεις σκοτώματα ή άλλες διαταραχές από την όραση , ή διαταραχές της ομιλίας της γλώσσας και αταξία στην αρχική φάση της ημικρανίας.
Ένα τυπικό σύμπτωμα που λέγεται ημικρανιακή αύρα μπορεί να εμφανίζεται 10 με 20 λεπτά πριν την κεφαλαλγία, ή και αρκετές φορές χωρίς την κεφαλαλγία. Η συγκεκριμένη αύρα είναι μια πρόδρομη φάση της ημικρανίας και αρκετές φορές συμβαδίζει με οιδήματα, δυσκοιλιότητα, αίσθημα πείνας για γλυκά, κόπωση, επιθετικότητα ή και διέγερση. Πολύ τακτικά έχει την εικόνα του προεμμηνορυσιακού συνδρόμου με αυτά τα συμπτώματα. Κατά τις μέρες έντονου απώλειας αίματος δε, αυξάνεται ανάλογα και η συμπτωματολογία. Αυτό δείχνει ότι οι ημικρανίες έχουν στενή ορμονική σύνδεση, πράγμα που επιβεβαιώνεται και κατά την υποχώρησή τους σε περιόδους εγκυμοσύνης. Βέβαια, μετά την εγκυμοσύνη η εμφάνισή τους ξαναέρχεται ισχυρή.
Με την κλιμακτήριο οι ημικρανίες κατά κανόνα υποχωρούν. Βέβαια, αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τις γυναίκες γιατί σε αυτήν την ηλικία εμφανίζουν μια πτωτική τάση της συχνότητας και στους άνδρες. Όταν, λοιπόν, έχουμε την εμφάνιση τέτοιων συμπτωμάτων και διακρίνουμε την υπόνοια κάποιων ημικρανιών είναι το σήμα κινδύνου να προχωρήσουμε σε ιατρική προστασία για να αποφύγουμε δυσάρεστες εκπλήξεις.


Στο Μοντγκόμερι της Αλαμπάμα το 1850, κοντά δύο αιώνες πίσω, από τους αδερφούς Εμμάνουελ και Μάγιερ Λέμαν, που ήταν Γερμανοεβραίοι μετανάστες, δημιουργήθηκε ένα εμπορικό κέντρο διαχείρισης βάμβακος. Με την επιμονή που χαρακτηρίζει αυτή τη ράτσα και με το γεγονός ότι «όταν βγάζουμε 10 τρώμε το ένα και αν βγάζουμε εννιά δεν τρώμε καθόλου», δημιουργήθηκε ο κολοσσός Λέμαν, που πλέον το 1930 ξεκίνησε σαν μεγάλη επενδυτική τράπεζα πάνω στη διαχείριση βάμβακος.
Βέβαια, μετά από όλα αυτά προωθήθηκε και μια γενικευμένη εμπορική δραστηριότητα σε κάθε είδους αντικείμενο, αλλά κυρίως, σε μετοχές. Έτσι, αναπτύχθηκε τα επόμενα 80-90 χρόνια η μεγάλη τράπεζα Λέμαν, ώσπου ένιωσε το πρώτο μεγάλο κραχ το 1984. ήταν η εποχή που πλέον η οικογένεια είχε υποχωρήσει και διάφοροι μάνατζερ, καμιά δεκαριά περίπου, είχαν αναλάβει τη διαχείριση. Μάλιστα, εκείνη την εποχή γράφτηκε και ένα βιβλίο σχετικά με την τράπεζα αυτή, το «Greed and Glory on Wall Street: The Fall of the House of Lehman».
Το βιβλίο διαπραγματεύεται τον πόλεμο στελεχών, που είχε κυρηχτεί μεταξύ τους, προκειμένου να μπορέσει να πάρει η μία ή η άλλη ομάδα, εν προκειμένου ο ένας ή ο άλλος αρχηγός την εξουσία. Τελικά, αυτό που κατορθώθηκε ήταν το 1984 να πουληθεί η Λέμαν στην Αμέρικαν Εξπρές, η οποία μέσα μιας θυγατρικής της εμπορική τράπεζας ανέλαβε τη διαχείρισή της, χωρίς, όμως, να αλλάξει το πνεύμα της. Κατόπιν τούτου, ξεκίνησε πάλι ένας νέος κύκλος, ακριβώς με την ίδια επανάληψη, όπως γίνεται στα ψυχιατρικά φαινόμενα «ντεζ-αβού» η ίδια κατάσταση.
«Ντεζ-αβού» εν προκειμένου, να εξηγήσουμε, είναι οι εικόνες, οι καταστάσεις ή ακόμη και οι μυρωδιές που επαναλαμβάνονται κάποιες στιγμές στις επιληπτικές κρίσεις, ακριβώς ίδιες με τον ίδιο τρόπο, όπως κανείς τις έζησε ή φαντάστηκε ότι τις έζησε στο παρελθόν.
Η τράπεζα, λοιπόν, της Λέμαν Μπράδερς ξεκίνησε με την ίδια διαδικασία και επανέλαβε αυτό το ντεζ-αβού τον ίδιο καιρό που ο νέος εμφύλιος ανάμεσα στα στελέχη της κατέληξε στην πτώχευσή της και τη διάλυσή της, δηλαδή, ένα περίπου τρισεκατομμύριο δολάρια στον αέρα, χαμένα στο πουθενά, χωρίς να ξέρει κανείς τι γίνεται και με τους υψηλόμισθους συμβούλους – μάλιστα ένας από αυτούς έφτασε να πάρει σαν αμοιβή περίπου 200 δισεκατομμύρια δολάρια- να ισχυρίζεται ότι έχει και τη λύση την ώρα που η τράπεζα πτώχευε.
Βλέπουμε, δηλαδή, και εδώ ένα κυρίαρχο φαινόμενο της ψυχιατρικής, το ντεζ-αβού, να διοικεί την οικονομία, που όλοι εμείς οι ταπεινοί και απλοί θνητοί και πελάτες τραπεζών θεωρούμε ότι διοικείται από ανθρώπους που είναι πιο υγιείς από εμάς και το μυαλό τους πιο πολύ αναπτυγμένο από το δικό μας. Ένα λάθος που πρέπει να το λάβουμε υπόψη από εδώ και πέρα στις τραπεζιτικές μας συναλλαγές.


Στα καφενεία όταν κάποιοι παίζουν παράνομα τυχερά παιχνίδια με την τράπουλα, είθισται το καφενείο κάθε τόσο από το ποσό που είναι συγκεντρωμένο πάνω στο τραπέζι να ανασύρει ένα κομμάτι, ένα ποσοστό γύρω στο 10%, που εξυπηρετεί τις ανάγκες του χώρου. Αυτή η όλη κίνηση χαρακτηρίζεται και είναι γνωστή μεταξύ των χαρτοπαικτών ως «γκανιότα».
Θεωρείται δε η γκανιότα μια απόλυτη λογική συνέχεια του παιχνιδιού, γιατί πάνω από όλα πρέπει να συντηρηθεί ο χώρος στον οποίο γίνονται οι συναλλαγές, εν προκειμένω, χαρτοπαικτικές.
Κάτι ανάλογο είναι και οι επενδυτικές τράπεζες. Σε αντίθεση με τις εμπορικές τράπεζες, οι επενδυτικές έχουν μία λογική γκανιότας, που προσφέρει ένα ευρύ φάσμα υπηρεσιών: αγοράζει – πουλάει μετοχές ή ομόλογα για λογαριασμό πελατών, προσφέρει υπηρεσίες συμβούλου σε εταιρείες, πραγματοποιεί συναλλαγές ιδίων κεφαλαίων, και είναι πάντα κερδισμένη, γιατί από όλα αυτά παίρνει μια συμμετοχή, τη δική της γκανιότια.
Οι λεγόμενες επενδυτικές τράπεζες εμφανίστηκαν πριν από πολλά χρόνια. Μία τέτοια είναι η Μόργκαν Στάνλευ, η Λέμαν, η Γκόλντμαν Σακς, η Μέριλ Λινκ. Δηλαδή, είναι οι μεγάλες τράπεζες που βλέπουμε να φαληρίζουν ή η μία μετά την άλλη να απορροφώνται από τις εμπορικές τράπεζες και να αποτελούν σιγά – σιγά παρελθόν.
Αυτές οι τράπεζες προέκυψαν κατά κύριο λόγο μετά το οικονομικό κραχ του 1929 στην Αμερική, όπου πλέον δεν υπήρχαν χρήματα, και άρχισαν να παίζουν με το λεγόμενο «Μάρτζινγκ», που σημαίνει δανεισμό. Δηλαδή, για να συνεχίσουν να παίρνουν τη γκανιότα αναγκάζονταν ή επεδίωκαν στον πανικό και στην επιιθυμία κέρδους από εθισμένους πελάτες, μεγαλομετόχους, ή από άλλες τράπεζες ή γενικώς, παίκτες, να παίρνουν κεφάλαια, αληθινά ή υπό υπόσχεση, ή ανταλλαγές με άλλα είδη, προκειμένου να μπορούν να εισπράξουν τη γκανιότα.
Αυτό, βέβαια, και με έναν απλό λογισμό ή μια απλή σκέψη έπρεπε να προβλεφθεί ότι κάποτε θα είχε ένα τέλος. Στον πανικό, όμως, και στον εθισμό που κυριαρχούσε όλα αυτά τα χρόνια, και κατά κύριο λόγο, στην ανάγκη για να βγάλουν πολλά, έπρεπε να εκμεταλλευθούν τον πανικό των πελατών. Αυτές οι τράπεζες άνθιζαν σε εποχές κρίσης.
Έτσι, λοιπόν, κάποια στιγμή που τα κεφάλαια είχαν ξεφύγει πάρα πολύ, δηλαδή, το ποσό στο τραπέζι «χόντραινε» πολύ, αλλά τα λεφτά δεν ήταν κανενός, διότι ο ένας δάνειζε τον άλλον, ήρθε η ώρα να «παίξουν τα ρέστα τους». Αυτό ήταν με τα κεφάλαια υψηλού ρίσκου κατοικιών, τα λεγόμενα «σαπράιμ». Εκεί πέρα, όλες αυτές οι τράπεζες δανείστηκαν από παντού και έβαλαν στο τραπέζι τα «ρέστα» τους.
Ακριβώς αυτή τη στιγμή και από οικονομικές συγκυρίες και από υγιή αντίληψη κάποιων ελέγχων, π.χ. των Ευρωπαίων, βρέθηκε ότι ο βασιλιάς είναι ο γυμνός. Υπήρχε, βέβαια, το αντικείμενο ‘κατοικία’, αλλά, οι αγοραστές ήταν επίπλαστοι. Έπαιζαν με λεφτά που είχαν δανειστεί από τράπεζες που είχαν δανειστεί από αλλού και το χρήμα δεν ήταν πλέον ρευστό, αλλά, είχε μια αόριστη έννοια.
Έτσι, λοιπόν, όταν εμφανίστηκαν τα χαρτιά πάνω στο τραπέζι ήταν όλοι χαμένοι και έπρεπε να καλυφθεί το κενό. Το κενό είχε σαν αποτέλεσμα να αποσυρθούν όλοι αυτοί οι μεγάλοι κολοσσοί και να μην εμφανιστεί ξανά κανένας από αυτούς. Δηλαδή, ήρθε η ώρα των μεγάλων επενδυτικών τραπεζών της Αμερικής και ξαναγυρίζουμε στη γνωστή εμπορική τραπεζιτική διαδικασία, όπου ο καθένας δανείζεται αυτά που μπορεί να γυρίσει πίσω και οι εγγυήσεις είναι αληθινές εγγυήσεις.
Το τελικό πλέον δίδαγμα είναι ότι δεν υφίσταται καμία ουσιαστική αγορά της νεοφιλελεύθερης νεοκαπιταλιστικής κοινωνίας, αλλά, απλώς όλα είναι ένα παιχνίδια εγκεφαλικό, της αντίληψης, της νόησης, της διανόησης, του φόβου, του πανικού. Μπερδεμένα όλα αυτά μέσα στον ανθρώπινο εγκέφαλο φέρνουν στο τέλος τον πανικό στον ύψιστο βαθμό, που γεννάει το αμόκ και την τάση φυγής, και βλέπουμε όλοι αυτό που εμείς ονομάζουμε παγκόσμιο κραχ και κρίση του καπιταλισμού.


Όλα μπορεί να φαίνονται δύσκολα στη σύγχρονη Ευρώπη, μέσα είναι και η Ελλάδα, για τον τρόπο που πολιτικά και διοικητικά λειτουργούν. Για τη νευροφυσιολογία, όμως, είναι πάρα πολύ απλό. Οφείλεται σε κάποια ειδικά κύτταρα που υπάρχουν στον πρόσθιο λοβό του εγκεφάλου και από τις δύο μεριές, τα λεγόμενα κύτταρα – κάτοπτρα. Είναι τα κύτταρα που επιτρέπουν την ασυνείδητη δυνατότητα αντιγραφής. Δηλαδή, αντιγράφουν κινήσεις, μουσικές, πληροφορίες συνειδητά ή ασυνείδητα. Κυρίως, όμως, ασυνείδητα.
Αυτές καταγράφονται, εμπεδώνονται σα βιώματα, γίνονται κομμάτι από τις αναμνήσεις και επαναλαμβάνονται στη ζωή του καθενός. Όσο πιο απλές, σύντομες είναι αυτές οι πληροφορίες και όσο πιο «μπιχλιμπιδάτες» είναι, τόσο πιο εύκολα απορροφώνται.
Έτσι, χλιδάτος τρόπος ζωής, πομπώδη αυτοκίνητα, εταιρείες που φέρνουν δήθεν υπέρογκα κέρδη, αποφυγή της φορολογίας, η αισθητική γενικά της βλακείας, έχει μεταβάλει το πλήθος όλο και στην Ευρώπη, μα πολύ περισσότερο σε εμάς εδώ, όπου η λογική και ο ορθολογισμός δεν είναι τόσο οξυμμένα όσο στο εξωτερικό, σε ένα απέραντο κύκλο δυσνόητης ύπαρξης και μια ατμομηχανή ζωής της ανοησίας.
Βέβαια, από όλα αυτά δε μπορούσε να απουσιάσει και η λογική ίδρυσης, μεγαλώματος επέκτασης και πολιτικής άσκησης δύναμης από τα κόμματα.
Έτσι, φτάσαμε να έχουμε στη βουλή τρία ή τέσσερα πανομοιότυπα κόμματα, που διαφέρουν μόνο λεκτικά σε κάποιες παιδαριώδεις ανακοινώσεις και των οποίων οι εκπρόσωποι αναλώνονται σε μια πολιτική, κριτική της κοκορομαχίας και σε φτηνοκαβγάδες απέραντης βλακείας.
Και όμως, επειδή είναι εύπεπτα, επειδή είναι διασκεδαστικά και επειδή θεωρεί κανένας ότι δεν δηλητηριάζουν, όσο δηλητηριάζουν, και τη ζωή μας και το μυαλό μας, τα δεχόμαστε και τα επαναλαμβάνουμε. Αυτή η επανάληψη σε αυτό το κλίμα μωρίας πρέπει να αποδοθεί στο ότι απλά είναι εύπεπτα.
Τώρα και επειδή είναι εύπεπτα, τα δέχεται ο εγκέφαλος χωρίς να τα επεξεργαστεί. Δεν κουράζει τη συνείδηση με την αντιπαράθεσή τους, ούτε τη λογική. Δηλαδή, δε χρειάζεται ο εγκέφαλος να κάνει τη δραστηριότητα να καταβάλει κάποιο έργο, τα αποδέχεται και επειδή επαναλαμβάνονται συνέχεια γίνονται και βασικά στοιχεία της ιδίας διαβίωσής μας.
Και πότε μπορεί να σταματήσει όλη αυτή η διαδικασία; Μόνο όταν εξαντληθεί όλη η αποθήκη και όλη η δυνατότητα αποθήκευσης που έχουμε μέσα στον εγκέφαλό μας για αυτά τα πράγματα και όταν αρχίζουν πλέον να ενοχλούν βασικές λειτουργίες, όπως είναι η ύπαρξή μας ή η συνέχιση του φυσιολογικού τρόπου διαβίωσης. Διότι η επανάληψη ανόητων καταστάσεων, όπου κι εμείς οι ίδιοι συμμετέχουμε, στη διάρκεια δυσκολεύει τη διαβίωση με πολλούς τρόπους.
Είτε ανεβαίνοντας οι φόροι, είτε κατασκευάζοντας πράγματα που δε χρειαζόμαστε, είτε μικραίνοντας τα πεζοδρόμια και τα δωμάτια, όπου ορίζουμε την καθημερινότητά μας, είτε δημιουργώντας βιογραφικά blog, που δε μας αφήνουν να κινηθούμε φυσιολογικά, είτε στενεύοντας το ζωτικό χώρο που ζούμε, πλέον υπάρχει το αδιέξοδο, το αδιανόητο και κάποια στιγμή κάποιες από αυτές τις καταστάσεις θα σκάσουν, όπως ακριβώς τώρα η σύγκρουση Εκκλησίας με τον κοινό νου.
Η επανάληψη τακτικών ανόητων «κλισέ» στην καθημερινότητά μας έφτασε πλέον τη σύγκρουση τόσο οριακά, ώστε και οι ίδιες οι παραδόσεις μας, που σεβόμαστε και έχουμε μέσα μας σαν οδηγό ζωής, δηλαδή, η ορθόδοξη διαβίωσή μας με το εκκλησιαστικό παρελθόν μας σαν Έλληνες και σαν Χριστιανοί, έφτασε στον άκρον άωτον της σύγκρουσης.
Και τώρα τι γίνεται; Απλούστατα, η λύση θα είναι πάλι εγκεφαλική. Κάποια εγκεφαλική λειτουργία θα φτάσει σε ένα σημείο οριακό, έτσι που με τη μορφή της οργής ή με τη μορφή της απομάκρυνσης και της αδιαφορίας, σε συλλογικό πλέον επίπεδο, να εξωθήσει τα πράγματα σε μια νέα αρχή. Αυτό μπορεί να γίνει και με κάποια καινούρια αποτελέσματα μη κατευθυνόμενα, όσο αυτό είναι επιτρεπτό, σε καινούριες εκλογές.


Η ιστορία επαναλαμβάνεται κάθε φορά που ένα νέο άτομο με τη γέννησή του έρχεται για να αρχίσει μια νέα πορεία. Μια πορεία που ναι μεν έχει μία απρόβλεπτη εξέλιξη, αλλά, ξεκινάει από μία δεδομένη ιστορικά και βιολογικά αφετηρία. Επειδή δε, το υποσύνολο ενός ατόμου μπροστά στα δισεκατομμύρια των υπολοίπων ανθρώπων δεν πρόκειται a priori να προσθέσει τίποτε ιστορικά καινούριο, θεωρείται η πορεία του νομοτελειακά και δεδομένη.
Π.χ .η μείωση του μύθου της στρατιωτικής ισχύος του ενός τμήματος του πλανήτη με την αντίστοιχη αύξηση της δύναμης του «αντιπάλου» δε θα προσθέσει τίποτε στην ιστορική ανάπτυξη των Ευρωπαίων που γεννήθηκαν αυτές τις μέρες.
Είναι δεδομένο πως θα έχουν μια ιστορική διαδρομή, όπως οι γονείς τους, μέσα στην ανασφάλεια και την κατάθλιψη της αυτοκαταστροφής. Η γέννησή τους δεν άλλαξε την ιστορία που επαναλαμβάνεται.


Στην Τουρκία, στην περιοχή της Σμύρνης, ανακοινώθηκε πως περίπου 16 βρέφη, όλα λιποβαρή και πρόωρα, βρήκαν το θάνατο εξαιτίας μιας λοιμώδους ασθένειας με ξαφνική εμφάνιση πυρετού και πλήρη αδυναμία της άμυνας του οργανισμού να την αντιμετωπίσει, παρ’ όλο που όλα τα βρέφη βρέθηκαν σε νοσοκομειακή περίθαλψη.
Στην παιδονευρολογία υπάρχει η παλιά γνώση του θανατηφόρου τριπτύχου «λιποβαρές – πρόωρο – φτωχό». Πρόκειται για την κακή τριάδα που κυνηγάει τα βρέφη και αποτελεί τον υπ’ αριθμό ένα κίνδυνο για τα λιποβαρή. Από ιατρικής πλευράς, όταν υπάρχει αυτό το τρίπτυχο, είναι αναγκαίο εκ προοιμίου η πρόληψη και η φροντίδα. Το μωρό αντιμετωπίζεται σαν να βρίσκεται ακόμη σε κατάσταση εγκυμοσύνης και πρέπει να του παρασχεθούν όλες οι ουσίες, η φροντίδα και το περιβάλλον, που εξασφαλίζει η μήτρα της μητέρας.
Βέβαια, κάτι τέτοιο είναι εν μέρει καταφερτό και πάρα πολύ δύσκολο, καθώς επίσης, και ιδιαίτερα ακριβό να επιτευχθεί. Όπου δεν γίνεται αυτό σαν κανόνας, τότε υπάρχει πάρα πολύ μεγάλος κίνδυνος, να προσβληθεί το βρέφος κυρίως από ιούς - όπως είναι ο Epstein – Barr, ο έρπης, η τοξοπλάσμωση κλπ – με επώδυνες, ανήκεστες ή και θανατηφόρες βλάβες.
Αυτό φαίνεται ότι συνέβη στην Τουρκία, όπου παρά το γεγονός ότι, τουλάχιστον στα νοσοκομεία της Σμύρνης, ισχύουν ευρωπαϊκές προδιαγραφές για το επίπεδο των γιατρών και της περίθαλψης. Παλιά, τέτοια κρούσματα είχαμε μόνο σε πολύ φτωχές περιοχές, όπως είναι η Αφρική. Τώρα, βλέπουμε να πλησιάζουν και στην Ευρώπη, και μάλιστα, σε περιοχές που δεν υπάρχει λιμός.
Αυτό είναι ένα σημάδι κινδύνου που πρέπει να το λάβουμε υπόψη και να αυξηθούν τα μέτρα πρόληψης. Αυτό ισχύει ακόμη και όταν ξεπεραστούν τέτοια φαινόμενα επιτυχώς, γιατί, δυστυχώς, για τα λιποβαρή βρέφη δεν ισχύει το νιτσεϊκό «ότι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό».
Αυτές οι καταστάσεις αφήνουν κατάλοιπα νευρολογικές επιπλοκές που συνοδεύουν τα βρέφη στην υπόλοιπή τους ζωή.


Στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας έγινε μία έρευνα σε ότι αφορά τις σχέσεις μεταξύ των ατόμων. Απλά, επιλέχτηκαν τυχαία άτομα να καθίσουν ο ένας δίπλα στον άλλον σε ένα σεμινάριο. Μετά την ανάλυση του γεγονότος και των χαρακτήρων. Προέκυψε ότι τα άτομα που βρίσκονται πιο κοντά μεταξύ τους αναπτύσσουν φιλικές σχέσεις άσχετα με το χαρακτήρα που έχουν.
Τα αποτελέσματα συμφωνούν με παλαιότερες αμερικάνικες έρευνες, οι οποίες στηρίζουν με τα αποτελέσματά τους ότι η επιρροή των ανθρώπων πάνω σε άλλα άτομα μειώνεται με κάθε μέτρο απόστασης, ακριβώς όπως γίνεται με τα φυσικά μεγέθη του ήχου και της βαρύτητας.
Η ερμηνεία που δόθηκε είναι ότι σε μια ανθρωποκεντρική φυσική κατανομή του πλανήτη είναι επόμενο να έχουμε και μία ασυνείδητη μορφή εγωκεντρικής συμπεριφοράς. Δηλαδή, όσο πλησιέστερος είναι κάποιος στο Εγώ μας, τόσο πιο οικείος θεωρείται από εμάς.
Με τη λογική αυτή δημιουργούνται ομάδες, όμιλοι ή κοινωνίες, κατά τη λογική, οικογένεια – χωριό – έθνος, θεωρώντας ότι είναι μία προέκταση του Εγώ μας. Αν βάλουμε και την παράμετρο της «πληροφορίας», η οποία φιλτράρεται από το Εγώ το δικό μας και των φίλων μας, έχουμε και το «πολιτισμικό πλαίσιο» ανάλογο με αυτό των ανθρώπων της ομάδας, του ομίλου ή της κοινωνίας.
Δεν παύει, όμως, να παίζει πάντα καθοριστικό ρόλο η τύχη που φέρνει τον ένα κοντά στον άλλο, όπως προκύψει.

ΦΤΩΧΕΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ


Στατιστικές εκτιμήσεις αναφέρουν ότι περίπου 4 εκατομμύρια Έλληνες πάσχουν πιθανόν από κατάθλιψη. Σίγουρα τα 2 από αυτά, δηλαδή, περίπου κάθε πέμπτος Έλληνας, έχει σίγουρα τη λεγόμενη αντιδραστική μορφή της κατάθλιψης. Πρόκειται για τη μορφή εκείνη που προάγεται μια κατάθλιψη στο προσβεβλημένο άτομο σαν αντίδραση λόγω εξωτερικών επιδράσεων, π.χ. της φτώχειας.
Το όριο της φτώχειας στη χώρας μας προσδιορίζεται σαν το 60% του μέσου εισοδήματος, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ. Οι μέσες μηνιαίες αποδοχές το 2007 στην Ελλάδα ήταν 1.668 ευρώ, ενώ στην υπόλοιπη Ευρώπη 2.366. γενικά, όλοι οι συνταξιούχοι, άνεργοι και το 14% των εργαζομένων είναι κάτω από το όριο της φτώχειας. Στην υπόλοιπη Ευρώπη είναι μόλις το 7%.
Η φτώχεια δεδομένα φέρνει στέρηση, λύπη, απομόνωση, πόνο, κοινωνική ανασφάλεια. Όλα, δηλαδή, τα συνθετικά της κατάθλιψης και κυρίως, σημαιοφόρος των συμπτωμάτων είναι η απαισιοδοξία και άρση της εμπιστοσύνης για το μέλλον. Δηλαδή, χάνει κανείς το κίνητρο για τη ζωή, χάνει το χιούμορ του, την επικοινωνία του και την αλληλεγγύη του με τις τριγύρω ομάδες. Δυστυχώς, για την κατάθλιψη στη φτώχεια δεν υπάρχει φάρμακο ιατρικής προέλευσης.
Ακόμα και αν δοθεί φάρμακο τέτοιο δε θα έχει καμία δράση, όπως έχουν δείξει παρόμοιες έρευνες στο παρελθόν. Το φάρμακο της φτώχειας είναι πολιτικό και πολιτισμικό. Και ιδιαίτερα, όταν οι φτωχοί, όπως είναι οι σημερινοί νεόπτωχοι στην Ελλάδα, πέρα από τη στοιχειώδη διαβίωση, που αυτή σε σύγκριση με προπολεμικές καταστάσεις, είναι και πολιτισμική, τότε στερεί κανείς από το νεοέλληνα το οξυγόνο. Το τραγούδι κοινωνική συναναστροφή, τακτικές φιλικές οικογενειακές ακόμη και πολιτικές συναθροίσεις, η ζέστη της επικοινωνίας, το φτηνό και καλό σινεμά, το προσιτό θέατρο, η πολιτική και πολιτισμική δραστηριότητα των κομμάτων και πολιτικών οργανισμών, και κυρίως, η ποιότητα της ζωής των αρχηγών των κομμάτων, έχει εκλείψει.
Κανείς πλέον δεν υπάρχει για να θαυμαστεί από κανέναν, άρα και να γίνει πρότυπο, γιατί δεν έχει το ικανοποιητικό ειδικό βάρος για να γίνει το πρότυπο. Ξεθωριασμένοι όλοι πέρα από την κοινωνική ανέχεια, ευτυχώς όχι και πείνα, με αμβλυμμένους τους υποδοχείς για κάθε τι δημιουργικό, και οδηγούμενοι από το άγχος του «να έχω και όχι να ζω» φτάνει και σε μια πνευματική κατάθλιψη, που στη δυναμική συνισταμένης με τη φτώχεια, υποβιβάζει όλο και περισσότερο το βιοτικό επίπεδο και τελματώνει την αντίδραση. Ακόμη και με τις ιδέες της φιλελεύθερης καπιταλιστικής λογικής, που είναι και η κραταιά της εποχής μας, έχει πάψει πλέον η έννοια του ανταγωνισμού για διέξοδο από τη φτώχεια και στην κατάθλιψη.
Υφίστανται πλέον μόνο τα κλισέ του λατινοαμερικάνικου ονείρου του εύκολου πλουτισμού και της αμερικάνικης ιδεολογίας «ο πρώτος τα παίρνει όλα και τον δεύτερο τον δαγκώνουν τα σκυλιά». Η Ελλάδα μετά τις περιπέτειες της μετά τα πολεμικά έκανε ένα τεράστιο άλμα υπερπηδώντας τη φτώχεια γιατί ήταν μια χώρα με χαρούμενους ανθρώπους χωρίς κατάθλιψη. Ακόμη, και στα βαγόνια που μετέφεραν μετανάστες κυριαρχούσε το χιούμορ και το γέλιο. Ίσως το γέλιο, η επαναυτοεκτίμηση να είναι και τα φάρμακα εξόδου από τη φτώχεια, και κατά συνέπεια από την αντιδραστική κατάθλιψη.

ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ, ΕΝΑ ΕΘΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ


Την Παρασκευή 5/9/08 δημοσιεύτηκε στα «ΝΕΑ» ένα γκάλοπ του Ερευνητικού Επιστημονικού Ινστιτούτου Ψυχικής Υγιεινής σε ότι αφορά την κατάθλιψη. Το ινστιτούτο παρουσίασε κάποιους αριθμούς που είναι άξιοι αναφοράς, π.χ. οι 7 στους 10 που ζητούν βοήθεια είναι γυναίκες, οι 4 στους 10 είναι ηλικίας 31 έως 45 ετών, υπολογίζεται ότι 1 στις 5 γυναίκες και 1 στους 8 άνδρες εμφανίζουν κατάθλιψη κάποια στιγμή στη ζωή τους, 1.100.000 γυναίκες και 850.000 άνδρες απειλούνται από κατάθλιψη, και 1 στους 5 έχει το φόβο του στιγματισμού.
Οι αριθμοί αυτοί δεν είναι αντικείμενο κάποιας επιστημονικής έρευνας με συγκρίσεις, στατιστικές αναλύσεις κλπ. Αδιαμφισβήτητα, όμως, και σαν σφυγμομέτρηση (γκάλοπ) έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία, διότι αναφέρεται σε μια ενδεικτική εικόνα. Αν υπολογίσουμε και τις αποκλίσεις της ασθένειας, είτε είναι λιγότερο έντονα τα συμπτώματα, είτε περισσότερο από αυτά που αντιπροσωπεύουν το μέσο όρο, ο αριθμός ανεβαίνει πάρα πολύ. Ο αριθμός ανεβαίνει περισσότρεο αν ληφθούν υπόψη και οι παιδικές καταθλίψεις, οι οποίες δεν υπολογίστηκαν, ή διότι δεν θεωρήθηκαν από τους γονείς ουσιαστικές ή διότι αποδόθηκαν τα ενοχλήματα σε άλλες ασθένειες ή διότι δεν ελήφθησαν καθόλου υπόψη. Γενικά, η τάση δείχνει ότι 1 στους 2 Έλληνες πλέον έχει αρρωστήσει, νοσεί ή θα αρρωστήσει από κατάθλιψη.
Πρόκειται, δηλαδή, για ένα εθνικό ζήτημα, το οποίο στοιχίζει στη χώρα και πάρα πολλά λεφτά. Υπολογίζεται, πάντα στα πλαίσια της ίδιας έρευνας, στο 3,4 του ΑΕΠ τόσο από τις χαμένες εργατοώρες, ημέρες θεραπείας ή περιπλοκές της νόσου. Βέβαια, η κατάθλιψη δεν είναι κάτι που μπορεί να αντιμετωπιστεί με νομοσχέδια, διαβουλεύσεις, συγκλίσεις συμβουλίων κλπ. Θέλει φάρμακα και ανθρώπινη προσέγγιση. Αλλά, και η σκέψη πως θα αντιμετωπιστεί είναι ουσιαστική βοήθεια.
Βέβαια, όλα αρχίζουν από το ερέθισμα που παίρνει κανείς από αυτές τις αριθμητικές πληροφορίες και διερωτάται τι πρέπει να κάνει σαν πρώτο βήμα, τουλάχιστον για να μην πέσει ο ίδιος στην τραγική παγίδα της στεναχώριας.
Η πρώτη συμβουλή είναι η καταγραφή μιας ψυχομετρικής εξέτασης, δηλαδή, ένα κατάλληλα διαμορφωμένο ερωτηματολόγιο που με την απάντησή του μπορεί κανείς να εκμαιεύσει διάγνωση και συμπτώματα.
Έπειτα, κάτι πιο εξειδικευμένο. Είναι το ηλεκτροεγκεφαλογράφημα, όπου μετρώνται τα δυναμικά που παράγει ο εγκέφαλος και καταγράφεται έτσι που μπορεί κανείς να ελέγξει πόσο προχωρημένη είναι η δυσλειτουργία στην κατάθλιψη.
Μετά από αυτό πρέπει να ακολουθήσει θεραπεία.


Οι παιδικές ημικρανίες εξελίσσονται σε ότι αφορά την εμφάνισή τους, αληθινά επικίνδυνα. Αυτές που πριν μερικές δεκαετίες ήταν κάτι το σπάνιο και αποτελούσαν συχνά το αντικείμενο έρευνας πολλών συνεδριακών θεμάτων με το ερώτημα εάν χρειάζονται θεραπευτική αγωγή ή όχι, σήμερα αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της κλινικής ρουτίνας.
Ιδιαίτερα για παιδιά που μεγαλώνουν σε πυκνοκατοικημένες περιοχές μεγαλουπόλεων, π.χ. Αθήνα, Θεσσαλονίκη κλπ, η συχνότητα εμφάνισης είναι πραγματικά επιδημιακή. Προφανώς, η έξαρση αυτή οφείλεται κατά μεγάλο ποσοστό στους ρύπους του περιβάλλοντος των μεγαλουπόλεων που βομβαρδίζουν τον παιδικό εγκέφαλο από τη γέννησή του. Στις στενές αίθουσες των σχολείων, η έλλειψη παιχνιδιού, η έκρηξη χρησιμοποίησης της οθόνης του κομπιούτερ είναι επίσης από τα βασικά δεδομένα της εμφάνισης των παιδικών ημικρανιών. Όλα αυτά και η γενετική προδιάθεση αποτελούν αντικείμενο της λήψης ενός καλού οικογενειακού ιστορικού και ανάλυση του παρελθόντος κάθε παιδιού.
Ένα καλό παιδιατρικό ιστορικό περιλαμβάνει προγεννητικές, περιγεννητικές και μεταγεννητικές, καθώς και αναπτυξιακές πληροφορίες και είναι το σπουδαιότερο εργαλείο για τη νευρολογική καθημερινότητα της αντιμετώπισης των ημικρανιών. Πρέπει να περιλαμβάνει όλη την έκταση αναπτυξιακών διαταραχών, συγγενών ασθενειών και ασθενειών της βρεφικής και παιδικής ηλικίας, έτσι ώστε να μπορεί να δώσει συγκεκριμένες πληροφορίες για πιθανή αύξηση ενδοκρανιακής πιέσεως, ηλεκτρολύτες και μεταβολικές διαταραχές. Επιπροσθέτως, πρέπει να είναι γνωστές οι συμπεριφορές του παιδιού στο σχολείο, ο τρόπος που αντιδρά και παίζει. Π.χ. δεν είναι τυχαίο ότι η παρατήρηση δείχνει πως τα παιδιά με ημικρανίες είναι ιδιαίτερα επιμελή με ένα ψυχαναγκασμό για την καθημερινότητα και με έντονη αυτοπειθαρχία.
Οι πονοκέφαλοι πίεσης στην παιδική ηλικία μπορεί επίσης να είναι προϊόν μιας καταθλιπτικής δυσθυμίας, η οποία επίσης πρέπει να ερευνηθεί. Ιδιαίτερα σε αυτό το σημείο που έχουμε τον τελευταίο καιρό έντονα συμπτώματα κατάθλιψης στην παιδική ηλικία και για τους περιβαλλοντικούς λόγους που αναφέραμε και λόγω της διατροφής.
Βέβαια, με μεγάλη επιμέλεια πρέπει να ερωτάται η κληρονομική επιβάρυνση σε ότι αφορά και περιπτώσεις ημικρανίας στον ένα ή τον άλλο γονέα, καθώς και σε όλο το οικογενειακό περιβάλλον, σε συνδυασμό με άλλες κληρονομικές αρρώστιες. Γενικά, πέρα από το καθήκον του γιατρού είναι υποχρέωση για κάθε γονιό να προσέξει και να αντιδράσει με μεγάλη προσοχή στη λήψη των πληροφοριών, ακόμα και πριν επισκεφτεί τον ειδικό.
Ένα παιδί τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του ζητά φαρμακευτική αντιμετώπιση.


Ο Φράνκ Γκόντιο, ένας από τους πλέον σύγχρονους αρχαιολόγους του βυθού, ψάχνοντας για αρχαία ευρήματα, σε σχέση με το παλάτι της Κλεοπάτρας, στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας βρήκε τον αμφορέα της εικόνας. Τον ανακάλυψε σε 5 μέτρα βάθος, σε απόσταση 100 μέτρων έξω από το λιμάνι. Τον πολύ λεπτό αμφορέα με βάθος 8εκ. και ακτίνα ανοίγματος 9εκ. .
Το ιδιαίτερο σε αυτόν τον αμφορέα ήταν ότι υπήρχαν χαραγμένες στο πλάι, όπως φαίνεται και στη φωτογραφία, με ελληνικά γράμματα οι λέξεις: «ΔΙΑ ΧΡΗΣΤΟΥ ΟΓΚΟΣΤΕΑ». Επειδή η επιγραφή είναι σπάνια και το υλικό δείχνει, με τις ανάλογες επιστημονικές ερευνητικές μεθόδους, να έχει μια ηλικία της πρώτης δεκαετίας του 1ου αιώνα, σηκώθηκε μεγάλη αναστάτωση.
Η αναστάτωση είναι δικαιολογημένη, αν αναλογιστεί κανείς ότι τα πρώτα στοιχεία που έχουμε για την ιστορία του Χριστού είναι από μία επιστολή του Απόστολου Παύλου, η οποία υπολογίζεται χρονικά στο δεύτερο ήμισυ του 1ου αιώνα. Βέβαια, το εύρημα στάλθηκε σε όλους τους γνωστούς επιγραφιστές (πρόκειται για παράρτημα της αρχαιολογικής επιστήμης που εξηγεί τις επιγραφές και υπολογίζει το ιστορικό τους βάθος).
Όπως ήταν αναμενόμενο, υπήρξαν αμέσως διχογνωμίες και αναζητήσεις, αλλά και πολλά επιφωνήματα θαυμασμού και αναγνώρισης. Μια πιθανή ερμηνεία που δόθηκε από το Αρχαιολογικό Κέντρο της Μαδρίτης, όπου βρίσκεται το εύρημα τώρα, είναι ότι η επιγραφή του αγγείου σημαίνει: «Δια Χριστού Μαγεία».
Επειδή η Αλεξάνδρεια της χρονολογικής εκείνης εποχής κατεκλύζετο από μάγους, αυτοαποκαλούμενους προφήτες, μάντεις που μελετούν τα οστά και τα εντόσθια των ζώων, αποδίδοντας το εύρημα ότι είναι από εκεί και υπολογίζεται ότι φέρεται να έχει σχέση με τον Ιησού, ο οποίος στις αρχές της διδασκαλίας του, όπως αναφέρει και ο Απόστολος Μάρκος, θεωρείτο ότι είχε σχέσεις με τους κύκλους αυτούς.
Χαρακτηριστικό είναι ότι οι τότε «πιστοί» έπαιρναν χώμα στις χούφτες του και φτύνοντας το, εξόρκιζαν τα πνεύματα του κακού. Σαφώς, περαιτέρω αρχαιολογική έρευνα θα έδινε περισσότερα στοιχεία για ένα σαφώς σπουδαίο αρχαιολογικό εύρημα.


Η «περίπλοκη» κατάθλιψη είναι ένας όρος που τον χρησιμοποιούν οι σύγχρονοι ψυχολόγοι, για τα άτομα εκείνα που μετά από ένα τραυματικό γεγονός δεν μπορούν να επανέλθουν σε φυσιολογικό τρόπο ζωής.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα τέτοιων ανθρώπων, είναι συγγενείς που απώλεσαν αγαπημένα πρόσωπα, ερωτευμένοι που έχασαν το ταίρι τους, μετανάστες που έχασαν την πατρίδα του κ.τ.λ.
Η «περίπλοκη» κατάθλιψη είναι ένα ψυχιατρικό μέγεθος που ανεβαίνει τον τελευταίο καιρό κατακόρυφα. Ο σύγχρονος στρεσογόνος τρόπος ζωής δημιουργεί συνέχεια παράπλευρες απώλειες σε φιλικά πρόσωπα και αγαπημένες καταστάσεις. Έτσι αναλογικά όλο και περισσότεροι άνθρωποι προσβάλλονται από την ασθένεια αυτή.
Το γεγονός αυτό ανάγκασε τους νευροεπιστήμονες σε μια πιο εμπεριστατωμένη έρευνα σε ότι αφορά την δομή της ασθένειας αυτής. Όπως σε όλες τις ψυχιατρικές παθήσεις υπάρχει η πίστη πως βρίσκοντας την αιτία της παθολογικής εστίας, μπορεί κανένας να δώσει και την λύση με φαρμακευτικό ή άλλο τρόπο.
Σε ομάδες ανθρώπων που έπασχαν από «περίπλοκη» κατάθλιψη έγιναν εξετάσεις με την νέα μέθοδο της υπολογιστικής μαγνητικής τομογραφίας και τα αποτελέσματα αυτά συγκρίθηκαν με τα αποτελέσματα υγιών ατόμων, του αυτού φύλου και της ίδιας ηλικίας.
Οι συγκρίσεις έδειξαν πως τα άτομα που πάσχουν από «περίπλοκη» κατάθλιψη εμφανίζουν μια σαφή διαταραχή, όπως αναμενόταν, στα εγκεφαλικά κέντρα του πόνου. Το παράδοξο, όμως, είναι πως οι διαταραχές επεκτείνονται κατά κύριο λόγο και στο κέντρο επιβράβευσης του εγκεφάλου, στα βασικά γάγγλια, το οποίο ουσιαστικά ρυθμίζει την ευχαρίστηση και την ηδονή.
Η ερμηνεία που δόθηκε στο φαινόμενο αυτό, είναι ότι τα άτομα αυτά που προσβάλλονται από την «περίπλοκη» κατάθλιψη ουσιαστικά εμφανίζουν μετά την απώλεια του αγαπημένου αντικειμένου, προσώπου, ή κατάστασης τα συμπτώματα στερητικού συνδρόμου, που είναι και υπεύθυνα για την ένταση της νόσου.
Δηλαδή, όταν κάποιος αγαπάει κάποιον πολύ και τον χάνει, αυτό που του δημιουργεί την θλίψη είναι περισσότερο η στέρηση της παρουσίας και όχι τόσο το γεγονός του χαμού του. Άρα, και η κατάθλιψη σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν σύμπτωμα εθισμού.


Εκατοντάδες δισεκατομμυρίων δολαρίων γίνονται αυτές τις μέρες σε αμερικάνικες ευρωπαϊκές και ασιατικές αγορές, κυριολεκτικά αέρας. Περισσότερο, όμως, από την παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία και φιλελεύθερη αγορά, κλονίζεται το όραμα της εξέλιξης όλου του κόσμου.
Πανίσχυρες αμερικανικές τράπεζες, πιστωτικοί οργανισμοί και βιομηχανίες, παθαίνουν χρηματιστηριακό καταποντισμό μέσα σε λίγες μέρες, καθοδηγούμενοι από μάνατζερ με πτυχία μεγάλων αμερικανικών πανεπιστήμιων, αλλά, πλήρη απειρία για την διεθνή αγορά.
Βέβαια, μαζί με την απειρία λείπει παντελώς και το στοιχειό της ψυχολογίας για το πώς θα χειριστούν πράγματα και ανθρώπους, και κυρίως, τα χρήματά τους. Γίνονται επενδύσεις τεραστίων ποσών χωρίς κανέναν επιστημονικό υπολογισμό του ρίσκου της κοστολόγησης και οικονομικών παραμέτρων.
Αποτέλεσμα, η μια καταστροφή να διαδέχεται την άλλη και η επόμενη οικονομική τρύπα να καταπίνει την προηγούμενη ή ότι άφησε η προηγούμενη.
Την ώρα που όλη η αμερικάνικη αγορά κόπτεται να βρει αγοραστές έναντι πινακίου φακής για τους οικονομικούς κολοσσούς που καταρρέουν, ένας παμπόνηρος και σίγουρος γνώστης της αγοράς, ο μεγαλοεπενδυτής Γουόρεν Μπάφετ επενδύει τα δισεκατομμύριά του στην βιομηχανία τσίχλας και πολλαπλασιάζει τα κέρδη του, δίνοντας ένα ακόμη μάθημα εξυπνάδας στους μεγαλοσχήμονες νομπελίστες της οικονομίας.


Τον τελευταίο καιρό η Ευρώπη αρχίζει να μπαίνει σιγά-σιγά στην δίνη της χρηματιστηριακής κρίσης, που μαστίζει εδώ και εβδομάδες την Αμερική. Αυτό, όμως, ήταν επόμενο και αναμενόμενο. Κανένας δεν περίμενε ότι μετά την πτώχευση μεγάλων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων στην Αμερική θα έμενε η κρίση περιορισμένη στην εκεί μεριά του ατλαντικού.
Βέβαια, λίγο πολύ αυτά όλα συζητούνται και στις τηλεοράσεις, και στις εφημερίδες, όπου έγκυροι αναλυτές προτείνουν λύσεις, δίνουν γνώμες και συμβουλές. Κανείς, όμως, από αυτούς δεν εξασφαλίζει ένα δρόμο διαφυγής από το αδιέξοδο που δημιουργείται.
Υπάρχει, όμως, το πορτρέτο ενός άντρα, το οποίο αν μελετηθεί σωστά, δημιουργεί τις προϋποθέσεις κατανόησης της κρίσης. Πρόκειται για τον Τζίμυ Κέιν . O Τζίμυ Κέιν ξεκίνησε την καριέρα του κατά τα «πρότυπα» του αμερικανικού ονείρου από ταξιτζής. Ένα πανέξυπνο παιδί που όξυνε ακόμη περισσότερο την κρίση του στις πιάτσες των αμερικανικών μεγαλουπόλεων πολύ γρήγορα.
Έμαθε να χειρίζεται την καθημερινότητα γρήγορα και έξυπνα, καθώς επίσης, διδάχτηκε και το τι πρέπει να κάνει μέσα από διάφορες δουλειές για φτάσει ψηλά. Έτσι, λοιπόν, πότε πουλώντας κόπιες και πότε δουλεύοντας στην βιομηχανία απορριμμάτων μετάλλου έκλεινε διάφορες δουλειές, μέχρι που χρησιμοποιώντας καλά γνωριμίες και φιλίες έφτασε να μπει στο τιμόνι της Mπεαρ Στερνς.
Εκεί, λοιπόν, γνωρίζοντας ο ίδιος καλά το «αμερικάνικο όνειρο» και την επιθυμία της δεύτερης γενιά Αμερικανών και Αφροαμερικάνων για την απόκτηση μιας ιδιωτικής κατοικίας, εμπνεύστηκε μαζί με ανάλογους μάνατζερ άλλων χρηματοπιστωτικών οίκων τα «περιβόητα δάνεια χαμηλής εξασφάλισης ή Σαπ-ράιν».
Ο Κέιν από την εμπειρία που είχε στις διάφορες αμερικανικές εταιρείες που δούλεψε, γνώριζε πάρα πολύ καλά ότι μια μικρή ομάδα ανθρώπων μπορούσε να κινητοποιήσει κολοσσιαία ποσά χρημάτων. Η αμερικανική χρηματιστηριακή παράδοση, ο τρόπος που αναπτύσσονται οι δουλειές εκεί και όπως χειρίζονται τα διάφορα «παπαγαλάκια» τις φήμες, το έκανε αυτό δυνατό.
Ακριβώς, η ανυπαρξία ουσιαστικών ελέγχων και ένα σύστημα βασισμένο πάνω σε ψευδαισθήσεις επέτρεψαν στον Κέιν και τους όμοιούς του να οδηγήσουν την αμερικάνικη οικονομία στα τέλη του 2007, μετά από μια κορύφωση αυτών των δανείων σε δυσθεόρατα ύψη αποκομίζοντας και ο ίδιος μέχρι 6 δισεκατομμύρια δολάρια κέρδη ετησίως.
Για να καταλάβουμε και το ποιόν του ανδρός πρέπει να αναφέρουμε πώς αντέδρασε και ο ίδιος στην κορύφωση της κρίσης. Η αντίδραση αυτή είναι χαρακτηριστική και για τις «ηγετικές» ικανότητες και το εμπορικό ήθος.
12 μέρες μετά την κορύφωση της κρίσης γύρισε στο γραφείο από ένα πρωτάθλημα μπριτζ που έπαιζε και απέλυσε τον Διευθυντή του Σπέκτορ σαν κύριο υπεύθυνο της κρίσης, διότι τον εκπροσωπούσε όσο έλειπε!
Σημείωση : Ο Σπέκτορ ήταν ο συμπαίκτης του στο πρωτάθλημα Μπριτζ όσο έλειπε. Αυτή είναι οι εμπνευσμένοι μεγαλοδιαχειριστές της αμερικανικής οικονομίας στην διάρκεια της κρίσης.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ ΚΑΙ ΡΑΒΔΩΤΟ ΣΩΜΑ


Ένα ειδικό τμήμα της Ντέμλα Κράισλερ ασχολείται με την έρευνα εγκεφάλου σε ότι αφορά τις πωλήσεις. Οι έρευνες του τμήματος αυτού χαρακτηρίζονται από πολύ μεγάλες επιτυχίες έχοντας βρει τρόπους και καταστάσεις να προσεγγίζουν απίθανους αριθμούς πωλήσεων χρησιμοποιώντας τις μεθόδους του neuromarketing, αντί της έρευνας της κοινωνικής εμπειρίας. Μάλιστα, τον τελευταίο καιρό πατενταρίσανε μια μέθοδο, τη «διαδικασία τελειοποίησης και αντίληψης ελκυστικών προϊόντων και παραδοχής προϊόντων».
Με διαδικασίες μαγνητικής τομογραφίας πιστοποίησαν ότι οι άνδρες αγοράζουν πιο εύκολα σπορ αυτοκίνητα που έχουν αισθησιακές διαφημίσεις με ωραίες κοπέλες. Η ίδια ομάδα των ανδρών εάν διεγερθεί το ανάλογο αισθησιακά από μια φωτογραφία ξοδεύει και επενδύει πιο εύκολα τα χρήματά της. Οι ίδιοι μελετητές πιστοποίησαν ότι όταν οι πελάτες πληρώνουν με πιστωτικές κάρτες αισθάνονται πολύ ευτυχισμένοι, διότι υποσυνείδητα έχουν την αίσθηση πως η πληρωμή θα γίνει στο μέλλον, άρα κερδίζουν από το χρόνο παραμονής των χρημάτων στην τράπεζά τους.
Διώχνουν δε τελείως από το μυαλό την ιδέα ότι για αυτό πληρώνουν τόκους.
Επίσης, μια επιπλέον ανακάλυψη ήταν ότι το σύντομο κέρδος είναι πιο ελκυστικό από ότι το μελλοντικό, ας είναι και το τελευταίο μεγαλύτερο. Πέραν από αυτό, τον εγκέφαλο τον ερεθίζει και η σχέση αναμέτρησης με το περιβάλλον με πρόσωπα ή πράγματα του περιβάλλοντος. Π.χ. η είδηση ότι κερδίζει το ίδιο ή και περισσότερο από τον εργαζόμενο συνάδελφό του κάνει το άτομο πιο ευτυχισμένο.
Οι έρευνες αυτές έχουν καταδείξει ότι η ανατομική τοποθέτηση αυτού του συστήματος επιβράβευσης είναι στα βασικά γάγγλια σε ένα συνδυασμό πυρήνων που λέγεται «ραβδωτό σώμα» και κάθε φορά που ερεθίζεται ευχάριστα εκκρίνει μεγάλες ποσότητες μιας ουσίας που λέγεται ντοπαμίνη. Η ντοπαμίνη είναι ένας νευροδιαβιβαστής που διεγείρει τον εγκέφαλο στο να αισθανθεί καλύτερα και να δράσει απερίσκεπτα και κυρίως γρήγορα.
Άρα, απλά ερεθίζοντας το ραβδωτό σώμα έχουμε την καλύτερη διαφήμιση που μπορούμε να πετύχουμε. Όσο πιο εύκολα, σύντομα και δραστικά το ερεθίζουμε, τόσο μεγαλύτερη είναι η δραστηριοποίησή του, η έκχυση της ντοπαμίνης, άρα και το αποτέλεσμα της διαφήμισης. Για αυτό πλέον οι μεγάλες εταιρείες αυτές που πατρονάρουν το neuromarketing έχουν σταματήσει πλέον να ασχολούνται με ατελείωτα ερωτηματολόγια, τηλεφωνήματα κλπ και έχουν αφεθεί στα χέρια εμπείρων νευρολόγων του neuromarketing που με λίγα έξοδα φέρνουν τεράστια κέρδη.

Ο ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ ΤΟΥ ΠΕΛΑΤΗ


Στο εμπόριο και στον τζίρο ο πελάτης είναι βασιλιάς. Από τα πολύ παλιά χρόνια οι έμποροι προσπαθούσαν να μαντέψουν τις προτιμήσεις του πελάτη και να χειριστούν ανάλογα τις προμήθειες τους και τις απαιτήσεις του. Τελείως εμπειρικά, βέβαια, και με πολύ καλό ένστικτο, όσοι το πετύχαιναν κυριαρχούσαν στις αγορές και εξασφάλιζαν τεράστιους τζίρους.
Όσο πιο καλά μαντεύει ό έμπορος τις επιθυμίες του πελάτη, τόσο πιο πολύ αυξάνονται τα κέρδη του. Μετά τον 2ο μεγάλο παγκόσμιο πόλεμο και το μπουμ που έκαναν οι αγορές σε Αμερική και Δυτική Ευρώπη, αναπτύχθηκαν πάρα πολύ γρήγορα μοντέλα κοινωνικών ερευνών εμπειρικού χαρακτήρα σε ότι αφορά στρατηγικές πώλησης και κίνηση αγοράς. Με ένταση έψαχναν όλοι γιατί και προς τι θα ξοδέψει ο πελάτης τα λεφτά του προκειμένου να συντονίσουν τα κέρδη τους.
Οι στρατηγικές αυτές δεν εγκαταλείφθηκαν ακόμη και σήμερα και υπολογίζονται ότι φτάνουν το κόστος των 10 δισεκατομμυρίων ευρώ το χρόνο. Για τα λεφτά αυτά που ξοδεύονται η επιτυχία είναι πάρα πολύ μικρή. Ανέρχεται από 5 έως 15%. Αυτό είναι μια ένδειξη, ότι τις αγορές τις διέπει κάτι πιο ισχυρό από τις συνήθειες της πελατείας. Όπως ο εγκέφαλος, και συγκεκριμένα, το ασυνείδητο παίζει ένα πάρα πολύ μεγάλο ρόλο στην συναισθηματική διακίνηση της πώλησης και της αγοράς.
Φυσικά με το που έγινε αυτό ορατό, οι έρευνες πήραν ακόμη πιο επιστημονικό χαρακτήρα, αναπτύχθηκε ένας καινούριος κλάδος στρατηγικής το neuromarketing και νευρολόγοι πλέον ανέλαβαν να συντονίσουν την τακτική των πωλήσεων.
Μια νέα διαγνωστική μέθοδος, συγκεκριμένα μια τροποποίηση της μαγνητικής τομογραφίας που υπολογίζει την ανάγκη του ποσού του οξυγόνου στο αίμα που καταναλώνεται στις διάφορες περιοχές του εγκεφάλου, άρα και στα κέντρα ρύθμισης της κατανάλωσης απαίτησης και αναγκών ,αποτελεί την «αιχμή του δόρατος» αυτών των ερευνών.
Με την μαγνητική τομογραφία προβάλλονται σε άτομα διάφορης ηλικίας στατιστικά κατανεμημένα σε ομάδες, εικόνες προϊόντων και ανάλογα με τις αντιδράσεις του εγκεφάλου, εντοπίζεται η επιθυμία αγοράς και κατευθύνεται η πώληση.
Έτσι, λοιπόν, βλέπουμε ένα χαριτωμένο παιδικό ζευγάρι, ξαπλωμένο στις όχθες μιας λίμνης από σοκολάτα να την ρουφάει με καλαμάκια. Το βλέπει αυτό o πελάτης και χωρίς να ξέρει γιατί, πάει και αγοράζει κάποια κομμάτια από αυτά που το μόνο καλό που έχουν είναι να του προσθέσουν κιλά. Το τελευταίο, όμως, δεν μπορεί να το σκεφτεί, γιατί στο μυαλό του η εικόνα που είδε του άναψε τα «λαμπάκια» της κατανάλωσης.


Πριν 200 χρόνια ένας τυπικός Γερμανός μετανάστης, ο Χενρι Λέμαν, δημιούργησε ένα μικρό μπακάλικο στην Αλαμπάμπα στη μέση της Αμερικής. Κοντά 90 χρόνια αργότερα, μετά από τρομερά σκληρή δουλειά που την χαρακτήριζε η γερμανική τάξη (Ντόιτσε Όρτνουγκ), ο γερμανικός προγραμματισμός δημιουργεί τον Όμιλο Λέμαν και μπαίνει στο χρηματιστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών.
80 χρόνια πάλι αργότερα, με την ίδια νοοτροπία, εξακολουθεί μια επιτυχημένη πορεία και γίνεται ένας από τους κολοσσούς του αμερικανικού κεφαλαίου και της παγκόσμιας καπιταλιστικής μηχανής, με αποτίμηση που υπολογίζεται έως και τρισεκατομμύρια δολάρια.
Η μετοχή του τον Φεβρουάριο του 2007, όπου πια την διοίκηση την έχουν αναλάβει φερέλπιδες μαθητευόμενοι μάγοι, χωρίς στοιχεία γερμανικής τάξης και προγραμματισμού, καταγράφει το ποσό ρεκόρ των 85,80 δολαρίων.
Ενάμισι χρόνο αργότερα, 14 Σεπτεμβρίου ημέρα του Σταυρού σε εμάς τους Ορθόδοξους, μετά από απώλειες 95% περίπου της μετοχής, η εταιρεία κηρύσσει πτώχευση και οι υπάλληλοι εγκαταλείπουν χωρίς προειδοποίηση το κτίριο, χωρίς να κλείσουν την πόρτα. Για όλους όσους σχετίζονται με την εταιρεία, υπαλλήλους, διευθυντές, επενδυτές κ.τ.λ. αρχίζει μια περίοδος πανικού και κατάθλιψης την διάρκεια της οποίας κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει, γιατί με ταχύτητα χιονόμπαλας καταπίνει όλο τον καπιταλιστικό κόσμο.
Αυτό είναι, βέβαια, απλά το στόρι μιας εταιρείας που πάντρεψε με επιτυχία το χάρισμα της γερμανικής τάξης και του προγραμματισμού, με το προφίλ του νέου κόσμου για το αμερικανικό όνειρο και κατέληξε στην καταστροφή.
Βέβαια, άπειροι αναλυτές ειδικοί σε όλο τον κόσμο προσπαθούν με οικονομικά στοιχεία και δημοσιοοικονομικές αναλύσεις να βρουν την αιτία της καταστροφής . Κανείς από αυτούς δεν θέλει να ασχοληθεί ούτε με την αιτία, ούτε και με την αφορμή, πιθανόν γιατί είναι πολύ απλή.
Φταίνε, δυστυχώς, οι ανεπαρκείς απόγονοι που αμέλησαν τα βασικά προτερήματα που έκαναν την εταιρεία Λένα κολοσσό, δηλαδή, την τάξη και τον προγραμματισμό. Την σπουδαιότητα αυτών των αρετών, όπως γνωρίζω και από προσωπική πείρα, δεν την έχει σαν ειδικό μάθημα κανένα από τα μεγάλα αμερικανικά πανεπιστήμια. Αυτές οι αρετές επειδή ανήκουν στην σφαίρα της παράδοσης αγνοήθηκαν και έγιναν η αιτία της καταστροφής.


Η Ελλάδα γύρισε με ελάχιστα μετάλλια από το Πεκίνο, σε σύγκριση με τους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας τέσσερα χρόνια πριν.
Αντίθετα, αρκετοί αθλητές μας και εκπρόσωποι γύρισαν πίσω με κατηγορίες για παράνομο ντόπινγκ και δέχθηκαν εισαγγελικές προσκλήσεις για δικαστική έρευνα. Οι κρατικοί λειτουργοί του αθλητισμού και οι παράγοντες (στελέχη) δηλώνουν ότι προέχει το ξεκαθάρισμα του ελληνικού αθλητισμού από το ντόπινγκ. Το ξεκαθάρισμα αυτό αρχίζει κυρίως με την κατάργηση των προνομίων του αθλητισμού π.χ. ένα νεαρό παιδί που φέρνει χρυσό μετάλλιο δεν θα γίνεται ταγματάρχης. Έτσι, λοιπόν, και οι φιλόδοξοι για μια τέτοια καριέρα και οι γύρω από αυτούς εγκαταλείπουν μαζικά τον χώρο. Έτσι νομοτελικά υποβαθμίζεται και φθίνει πλέον η «αγορά» του ντόπινγκ για τον αθλητισμό στην Ελλάδα.
Μια χώρα χωρίς υποδομές, αθλητική τεχνογνωσία, σχεδιασμό και κουλτούρα μαζικού αθλητισμού με ελάχιστους επαγγελματίες αθλητές, όταν χάνει την «αγορά» του ντόπινγκ χάνει το υπόβαθρο της στον αθλητισμό.
Άρα, στην γενική απογοήτευση και κατάθλιψη έρχεται και ο καταποντισμός του μοντέρνου – πρόσφατου «αθλητικού» κινήματος στην Ελλάδα μετά την άρση της προσωρινής ασυλίας στο ντόπινγκ που είχε.


Μια Γερμανική υπερπαραγωγή με ιστορικές αναφορές δημιουργεί ένα νέο φιλμ πρόσφατα στις θέσεις κινηματογράφου βασισμένο στις σύγχρονες αρχές της νευρολογίας και νευροφυσιολογίας. Η υπόθεση του φιλμ είναι μια χιλιοειπωμένη, χιλιοπαιγμένη γερμανική ιστορία, που τα τελευταία 30 χρόνια τουλάχιστον 1 έως 2 φορές το χρόνο, απασχολεί για εβδομάδες το γερμανικό κοινό. Πρόκειται για το φημισμένο «γερμανικό φθινόπωρο».
Πρόκειται για την ιστορία της Φράξιας του Κόκκινου Στρατού (RAF). Είναι ένα αιματηρό κίνημα της νέας γενιάς τρομοκρατών, πολλοί εκπρόσωποι της οποίας ακόμη είναι εν ζωή (ελεύθεροι ή σε φυλακές) και αναφέρεται επιλεκτικά σε κάποια τρομοκρατικά κινήματα τους.
Το φιλμ δεν προσθέτει τίποτα καινούριο στην ιστορία και επιχειρεί απλώς ένα καινούριο βιογραφικό ντοκιμαντέρ της όλης υπόθεσης. Το καινούριο στο φιλμ είναι ότι βασίζεται σε ένα τέχνασμα δανεισμένο από την νευροφυσιολογία, που ανεβάζει τεράστια το ενδιαφέρον του, διότι είναι το πρώτο του είδους του στον κόσμο.
Πρόκειται για το εξής: όταν δείχνουμε σε ένα άτομο μια «παγωμένη εικόνα», τελείως αυθόρμητα ερεθίζονται οι εγκεφαλικοί σχηματισμοί, οι οποίοι ανακαλούν από την μνήμη τις εντυπώσεις σχετικά με την εικόνα αυτή. Με τον τρόπο αυτό η μνήμη θέτει σε κίνηση ένα παλιό γεγονός μαντεύοντας και τα υπόλοιπα που θα ακολουθήσουν. Στο φιλμ, λοιπόν, όταν ερεθίζεται με αυτόν τον τρόπο η μνήμη του θεατή σχετικά με το γεγονός με την καινούρια αφετηρία, δεν τον αφήνει πλέον να μαντεύσει, αλλά, του παρουσιάζει τα γεγονότα, έτσι όπως κυλούν οι σκηνές του φιλμ μετά από την εικόνα. Δηλαδή, τον βάζει σε μια νέα εμπειρία σε συνέχεια με το παλιό βίωμα που το έχει δει και σκεφθεί άπειρες φορές, αλλά, με νέα εξέλιξη. Έτσι, πλέον βιώνει ο θεατής εκ νέου και πιστεύει αυτά που βλέπει, με αποτέλεσμα να ζει την παλιά ιστορία με μια νέα θεώρηση.
Με αυτόν τον τρόπο εκατομμύρια θεατές θα δουν ένα θρίλερ-πραγματικότητα και αν έχουν ακούσει κάτι για αυτό, που σχεδόν όλοι οι ευρωπαίοι πάνω από 50 ετών είχαν βιώσει κάτι παρόμοιο, θα το έχουν πλέον καταγράψει σαν δική τους ιστορία.
Πρόκειται για ένα πολύ αξιόλογο νέο γεγονός στην κινηματογραφία, που κανείς δεν θα μπορούσε να δώσει τελειότερα από τους Γερμανούς τελειομανείς δημιουργούς του.
Όπου πλέον η εικόνα γίνεται προσωπικό βίωμα σχεδόν ασυνείδητα και μέρος της προσωπικότητας του κάθε θεατή.

Δημοφιλείς αναρτήσεις

 

© 2006 | Blogger Templates by GeckoandFly modified and converted to Blogger by Blogcrowds.