Η ΚΟΠΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΡΟΔΡΟΜΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗΣ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ. ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΠΟΛΥ ΠΡΙΝ ΤΟ ΞΕΣΠΑΣΜΑ ΤΗΣ ΑΡΡΩΣΤΙΑΣ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΟΥΣ ΒΑΘΜΟΥΣ.
Η σκλήρυνση κατά πλάκας έχει μια ποικίλη συμπτωματολογία με διαφορετικής εντάσεως ευρήματα, που εναλλάσσονται κατά καιρούς και πολλές φορές υπερκαλύπτονται από την καθημερινότητα.
Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με την κόπωση.
Η κόπωση με σιγουριά είναι το συνηθέστερο και πρώτο σύμπτωμα της σκλήρυνσης κατά πλάκας, το οποίο κατά κανόνα δεν λαμβάνεται σοβαρά υπόψη, γιατί, όπως είναι φυσικό, ο κάθε κουρασμένος, ακόμα και πολύ κουρασμένος, δεν πηγαίνει αμέσως στον γιατρό.
Αυτό θα συμβεί ύστερα από πολύ καιρό, και ιδιαίτερα για την σκλήρυνση κατά πλάκας, αφού εμφανιστούν ήδη και άλλα συμπτώματα, τα οποία θα έχουν πιέσει τον ασθενή να πάει στον γιατρό.
Έτσι, λοιπόν, ακόμη και η έντονη κόπωση σαν αποκλειστικό φαινόμενο της σκλήρυνσης κατά πλάκας είναι δυσδιάγνωστη, παρόλα αυτά πρέπει να λαμβάνεται πάντα σωστά υπόψη.
Η περίπτωση, όμως, που δεν πρέπει να υποτιμάται καθόλου, είναι αυτή που υπάρχει η υπόνοια της διάγνωσης, όπου με μεγάλη πιθανότητα στην εμφανιζόμενη κόπωση έχουμε το πρώτο έντονο σύμπτωμα.
Γενικά, οι ασθενείς με σκλήρυνση κατά πλάκας όταν έχουν το αίσθημα της κόπωσης και τη γενικευμένης αδυναμίας, είναι προοίμιο μιας ώσης ή χειροτέρευσης της κατάστασης τους.
Στις γυναίκες εμφανίζεται πιο τακτικά τις ημέρες της περιόδου, λόγω της εμμήνους ρύσης και σε όλους τους ασθενείς σε περιπτώσεις που υπάρχουν μεγάλα κρυώματα, μεγάλη καταβολή έργου, ή έντονο στρες.
Σε όλες αυτές τις καταστάσεις πρέπει να λαμβάνεται αμέσως φαρμακευτική αγωγή, γιατί εδώ ισχύει το ρητό «καλύτερα 10 φορές περισσότερο, παρά μια φορά λιγότερο».


ΟΙ ΠΟΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΤΑΚΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ ΣΕ ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΠΟ ΤΑ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΑΤΟΜΑ.
Ο πόνος για κάθε άνθρωπο είναι ένα σημάδι οδύνης, το οποίο ναι μεν δρα προειδοποιητικά για μια παθολογική κατάσταση, αλλά τις περισσότερες φορές τον οδηγεί σε ένα συναισθηματικό αδιέξοδο, ιδιαίτερα όταν δεν αντιμετωπίζεται εγκαίρως.
Στην σκλήρυνση κατά πλάκας, δυστυχώς, έχουμε σωρεία μορφών πόνου, που εμφανίζονται πολυτοπικά (γενικευμένα), μονοτοπικά ή ακόμη, και κατά φαντασία. Έχουμε τους χρόνιους μυοσκελετικούς πόνους, που προκύπτουν από την συμπτωματολογία της σκλήρυνσης κατά πλάκας, λόγω της αφύσικης στάσης του σώματος ή της καταπόνησης. Υπάρχουν, βέβαια, και οι χρόνιοι πόνοι κεντρικής αιτιολογίας, που προέρχονται από την αυξημένη σπαστικότητα και συνοδεύονται από παραισθησίες και αδυναμία των άκρων. Αυτό το βρίσκουμε σε χρόνια κατάκοιτους ασθενείς, με αδυναμία περιστροφής στην κλίνη, ορθόστασης και σωστής κάμψης των άκρων.
Ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο για τους ασθενείς της σκλήρυνσης κατά πλάκας είναι οι οξείς πόνοι, που παρουσιάζονται εντελώς ξαφνικά, με ή χωρίς αίτιο, π.χ.: ανύψωση ή μείωση της θερμοκρασίας, έντονο φως ή θόρυβος. Πρόκειται για τους κάθε είδους πονοκεφάλους, αυχενικά σύνδρομα και κυρίως, νευραλγίες του τριδύμου.
Οι τελευταίες είναι ιδιαίτερα επώδυνες, διότι είναι απόρροια κεντρικής αιτιολογίας και πολλές φορές εμφανίζουν επιληπτικό χαρακτήρα, απότομη εμφάνιση και υποχώρηση ή επιδείνωση με κίνηση της σιαγόνας. Ιδιαίτερα αυτοί οι τελευταίοι χρειάζονται μεγάλη προσοχή, μακροχρόνια αγωγή, μη έκθεση σε ρεύματα, όχι κρυώματα κτλ.


ΑΠΕΙΡΟΕΛΑΧΙΣΤΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΝ ΜΙΑ ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΗ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ. ΜΙΑ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΥΘΡΑΥΣΤΟ ΓΟΝΙΔΙΟ Χ.
Πρόκειται για μία διαταραχή που μεταβιβάζεται αποκλειστικά σχεδόν από μητέρα σε γιο και είναι συνδεδεμένη με σειρά εγκεφαλικών δυσλειτουργιών και κυρίως, διανοητικής καθυστέρησης και προβλημάτων συμπεριφοράς.
Η ένταση των συμπτωμάτων ποικίλει από πολύ ελαφρά ως ακραίες ψυχωτικές μορφές, με συνοδεία ψυχαναγκασμών και αντακλαστικού τύπου συμπεριφορές. Τα κορίτσια επηρεάζονται ελάχιστα από το «εύθραυστο» γονίδιο Χ. Στα αγόρια συνοδεύεται τακτικά με υψηλή αψίδα ουρανίσκου, τεμπέλικο μάτι (στραβισμός), μακρύ πρόσωπο και μεγάλα αυτιά (δες εικόνα).
Βέβαια, όλα αυτά έχουν μία βιολογική εξήγηση, που είναι, τι άλλο, γονιδιακή. Συγκεκριμένα, το εύθραυστο γονίδιο που είναι υπεύθυνο για την αναγέννηση των ιστών στον εγκέφαλο, πλαστικότητα των κυττάρων και ομαλή λειτουργία των εγκεφαλικών νευρώνων.
Είναι επόμενο, λοιπόν, όταν υπάρχει διαταραχή αυτού του γονιδίου, όλα αυτά να γίνονται ελαττωματικά και να προκαλούν έλλειμμα λειτουργίας, που εκδηλώνεται με δυσμενή διάπλαση και διανοητική καθυστέρηση.
Η έγκαιρη διάγνωσή του δίνει αρκετές προοπτικές θεραπευτικής βελτίωσης και κυρίως, διόρθωσης της κληρονομικής διαταραχής.


ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΦΟΡΕΣ, ΒΛΑΒΕΣ ΤΗΣ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗΣ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΠΕΡΙΕΡΓΕΣ ΨΥΧΙΚΕΣ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ, ΟΠΩΣ Ο ΠΟΛΥΨΥΧΙΣΜΟΣ.
Η σκλήρυνση κατά πλάκας είναι μία ασθένεια που μπορεί να εμφανισθεί ή και να εγκατασταθεί οπουδήποτε στο κεντρικό νευρικό σύστημα. Ανάλογα, λοιπόν, με το σημείο που θα προκαλέσει η εγκατάσταση αυτή μία βλάβη, θα είναι και οι δυσλειτουργίες που θα παρουσιαστούν.
Οι περισσότερες, βέβαια, βλάβες προκαλούν κινητικά και αισθητικά συμπτώματα. Ορισμένες, όμως, προκαλούν αμιγώς ψυχιατρικά, όπως στην περίπτωση του πολυψυχισμού. Αυτό συμβαίνει όταν υπάρχει κάποια βλάβη στην πρόσθια άνω θαλαμική περιοχή του εγκεφάλου.
Εκεί μικρής εκτάσεως βλάβες προκαλούν δυσαρθρία με υποφωνία και ελάττωση της επιδεξιότητας στο χέρι, δυσχέρεια γραφής και ανάγνωσης, αναπαραγωγής λέξεων, αντιδράσεων, μέχρι και απάθεια, ελαττωματική επικοινωνία.
Τις περισσότερες φορές όλα αυτά ερμηνεύονται σαν οξείες ψυχικές διαταραχές, χωρίς κανείς να υποπτεύεται ότι υπάρχει σοβαρή εγκεφαλική βλάβη, που πρέπει να αντιμετωπισθεί έγκαιρα. Πολλές φορές σε μονήρεις βλάβες της σκλήρυνσης τυχαίνει ο πολυψυχισμός να είναι το μοναδικό σύμπτωμα και να περνάει πολύς χρόνος μέχρι να βρεθεί, αν βρεθεί, η διάγνωση.
Για το λόγο αυτό, όταν έχουμε εμφάνιση πολυψυχισμού, πρέπει να είναι άμεση η νευρολογική εξέταση με την εκτέλεση μιας μαγνητικής τομογραφίας εγκεφάλου.


Η ΚΟΡΤΙΖΟΝΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟ ΠΟΥ ΣΥΝΟΔΕΥΕΙ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ ΣΕ ΟΛΗ ΤΟΥΣ ΤΗΝ ΖΩΗ. ΓΙΑ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΑΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΕΠΙΡΡΟΗ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΑΙΜΑΤΟΛΟΓΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ.
Ένα μεγάλο ερώτημα που υπήρχε και παραμένει ακόμη είναι κατά πόσο η συχνή χρήση κορτιζόνης σε ασθενείς με σκλήρυνση κατά πλάκας, που τις περισσότερες φορές είναι απαραίτητη, επηρεάζει τα συστατικά του αίματος ή όχι.
Για τον κλινικό γιατρό, που αυτό είναι μια καθημερινή απασχόληση, άρα και ένα συνεχές ερώτημα, η απάντηση μιας τέτοιας απορίας είναι κεφαλαιώδης.
Πριν 10 χρόνια σε ένα πολύ μεγάλο αριθμό ασθενών, που είχαμε την ευκαιρία σαν ιατρείο να έχουμε υπό καθημερινή παρακολούθηση, εξετάζαμε πριν και μετά την θεραπεία κορτιζόνης αναλυτικά όλα τα στοιχεία μιας γενικής εξέτασης αίματος, προκειμένου να δούμε τις διαφορές. Η εξέταση αυτή περιλάμβανε λευκά, ερυθρά αιμοσφαίρια και τα παράγωγα τους, λεμφοκύτταρα και αιμοπετάλια.
Από της εξέταση αυτή αποκλείσαμε όλους τους ασθενείς με σκλήρυνση κατά πλάκας που είχανε και μια αιματολογική νόσο.
Για ένα διάστημα δύο ετών συγκεντρώναμε συνεχώς και συγκρίναμε αυτά τα στοιχεία, προκειμένου να εντοπίσουμε συγκεκριμένες αλλαγές που θα μας υποδείκνυαν παρενέργειες της χρόνια χρήσης κορτιζόνης στα αιματολογικά στοιχεία.
Με ολοκληρωμένα μαθηματικά και μαθηματικούς τύπους και με πολύ επιμελής στατιστική ανάλυση δεν πιστοποιήσαμε καμία απολύτως αρνητική δράση κορτιζόνης σε κανένα αιματολογικό στοιχείο ή παράμετρο.
Ακόμη και μια περιοδική αύξηση των λευκών αιμοσφαιρίων ήταν πολύ περιορισμένου χαρακτήρα σε ορισμένους ασθενείς, χωρίς όμως ποτέ να φτάνει σε παθολογικά στοιχεία.
Μπορούμε, λοιπόν, με ασφάλεια να πούμε ότι τα κορτικοστεροειδή μπορούν να χορηγούνται σε επείγουσες περιπτώσεις ώσεων ή και επιπλοκών σκλήρυνσης κατά πλάκας, χωρίς τον φόβο κάποιων ιδιαίτερων παρενεργειών.


Το άρθρο δημοσιεύτηκε : EUROPEAN JOURNAL OF NEUROLOGY 1997 ; 4(Ι) paper presented at the Meeting of European Federation of Neurological Societies, Prague, Czech Republic, June 4-8, 199


ΣΤΗ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ ΟΙ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΠΙΑΝΟΥΝ ΟΛΟ ΤΟ ΦΑΣΜΑ ΑΠΟ ΣΥΝΟΣΗΡΟΤΗΤΑ, ΔΥΣΚΟΙΛΙΟΤΗΤΑ ΕΩΣ ΑΚΡΑΤΕΙΑ.
Η σκλήρυνση κατά πλάκας σαν πολυτοπικό νόσημα του κεντρικού νευρικού συστήματος αναμενόμενα επηρεάζει και τους νευρολογικούς εκείνους πυρήνες που φροντίζουν την λειτουργία του γαστρεντερικού συστήματος.
Αυτό μπορεί να γίνει έμμεσα και άμεσα. Έμμεσα λόγω της γενικής συμπτωματολογίας και κινητικής αδυναμίας των ασθενών, της κακής πέψης και της ελλιπούς εξειδικευμένης άσκησης, καθώς επίσης και λόγω των πολλαπλών λοιμώξεων, όπως γίνεται και με την ουροδόχο κύστη.
Άμεσα γίνεται λόγω της μεγάλης σπαστικότητας όλων των γραμμωτών μυών της κοιλιακής χώρας ή την περιοδική σπαστικότητα - χάλαση που δέχονται.
Οι διαταραχές που παρουσιάζουν είναι κατά κύριο λόγο εκτεταμένη δυσκοιλιότητα, που μπορεί να διαρκεί μέρες έως εβδομάδες και είναι πολύ δύσκολο στο να καταπολεμηθεί με φάρμακα και απαιτεί ειδικές μεθόδους προκειμένου να ανακουφίσει τον ασθενή.
Η δυσκοιλιότητα αυτή μπορεί να συνοδεύεται από ένα χρόνιο μετεωρισμό που να επηρεάζει όλο το γαστρεντερικό σύστημα, φέρνοντας μια ιδιαίτερη δυσανασχέτηση στον πάσχοντα. Μπορεί, όμως, πέρα από αυτό να προχωρήσει και σε μια μεγάλη ακράτεια, ιδιαίτερα στα προχωρημένα στάδια με τοπικές φλεγμονές και μαλακά έλκη.
Αυτή μπορεί να φτάσει σε τέτοιο ανεπανόρθωτο σημείο ώστε να χρειαστεί και ιατρική επέμβαση. Παίζει πάρα πολύ μεγάλο ρόλο η υγιεινή και η τακτική φροντίδα, όπως ακριβώς και στις διαταραχές της ούρησης, πολύ πριν εκδηλωθούν τα συμπτώματα από τον πεπτικό σωλήνα.
Εδώ ισχύει ο ιατρικός κώδικας του Ιπποκράτη: «καλύτερα να προλαβαίνεις παρά να θεραπεύεις».


ΣΤΟΥΣ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ, ΟΙ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΤΗΣ ΟΥΡΗΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ.
Ενώ οι ηλικιωμένοι και των δύο φύλων πολύ τακτικά και πολύ νωρίς επισκέπτονται τον γιατρό για προβλήματα της κύστης και της συχνοουρίας, δεν συμβαίνει το ίδιο και στους ασθενείς με σκλήρυνση κατά πλάκας.
Στους τελευταίους, παρότι τα προβλήματα τους αρχίζουν πολύ νωρίς, πρέπει να αυξηθούν σε ένταση, δηλαδή, να έχουμε παρουσία τακτικών λοιμώξεων, προκειμένου να αρχίσει η ιατρική φροντίδα.
Και βέβαια, από εκεί και ύστερα πλέον τα προβλήματα ουροδόχου κύστης και διαταραχής της ούρησης αποτελούν για τους ασθενείς αυτούς ένα μόνιμο πρόβλημα.
Η προβληματικότητα αυτή αυξάνει λόγω του ότι στην ασθένεια αυτή πολύ τακτικά έχουμε συνδυασμό των προβλημάτων αυτών με υψηλής έντασης σπαστικότητα των κοιλιακών μυών, που αυξάνουν την δυσλειτουργία της κύστης.
Τότε η συχνοουρία και η επίσχεση ούρων γίνονται πλέον πιο έντονες και ο ασθενής υποφέρει περισσότερο. Πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι στη σκλήρυνση κατά πλάκας οι δυσλειτουργίες της κύστης εμφανίζονται πολύ νωρίς στο 90% των ασθενών, περισσότερο στις γυναίκες από ότι στους άνδρες. Στα προχωρημένα στάδια της αρρώστιας είναι σχεδόν ένα καθημερινό πρόβλημα και στις δύο μορφές. Και σαν επίσχεση ούρων και σαν συχνοουρία.
Πέρα από αυτό, έχουμε μόνιμες ουρολοιμώξεις σε σημείο που η καθημερινή υγιεινή πρέπει να είναι περισσότερο από σχολαστική.
Συνήθως αρχίζει στη σκλήρυνση κατά πλάκας με μια ελαφριά διαταραχή και τακτική ενούρηση, χωρίς πλήρη αποσυμπίεση της κύστης, αλλά, με την επιτακτική ανάγκη για επανάληψη.
Στους ασθενείς με σκλήρυνση κατά πλάκας το πρόβλημα των ορθοκυστικών διαταραχών, ακόμη και αν δεν υφίσταται, πρέπει να τους απασχολεί σαν σκέψη και σαν στοιχείο υγιεινής, πολύ πριν δημιουργηθεί, προκειμένου να αποφύγουν τις δυσάρεστες εξελίξεις. Ιδιαίτερα, στα προχωρημένα στάδια, οι ουρολοιμώξεις μπορεί να έχουν μοιραίο χαρακτήρα.


ΟΙ ΨΥΧΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΣΤΗ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, ΔΙΟΤΙ, ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΙΔΙΟΜΟΡΦΙΑΣ ΤΗΝ ΝΟΣΟΥ, ΓΙΑΤΡΟΙ ΚΑΙ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΜΙΓΩΣ ΝΕΥΡΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΣΧΟΛΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΑΥΤΕΣ. ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, ΟΜΩΣ, ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΜΑΛΛΟΝ ΤΟ ΚΥΡΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ.
Όποτε αναφέρεται κανένας στην σκλήρυνση κατά πλάκας, ειδικός και μη, ξεκινάει πάντοτε περιγράφοντας κυρίως τα νευρολογικά συμπτώματα, όπως είναι οι διαταραχές της όρασης, της βάδισης κτλ.
Από τα κύρια προβλήματα της νόσου είναι τα ψυχικά συμπτώματα. Πολύ πριν ακόμα εκδηλωθεί αυτή, υφίσταται μια γενικευμένη αδυναμία, συνοδευμένη από μία δυσθυμία και ακεφιά.
Με την πρόοδο της νόσου όλα τα ψυχικά συμπτώματα αυξάνονται και κυρίως ότι αφορά τις γνωστικές και συναισθηματικές λειτουργίες. Αυτές γίνονται εμφανείς από τα πρώτα στάδια της νόσου και σπάνια γίνονται αντιληπτές από τον γιατρό, για τον απλούστατο λόγο ότι ο ίδιος δεν γνωρίζει τον ασθενή από πριν.
Το δε οικογενειακό περιβάλλον, μέσα στο γενικό στρες, δεν αντιλαμβάνεται αυτές τις μικροδιαφορές και τις περισσότερες φορές, τις θεωρεί σαν συνέπεια της κατάστασης που πρόκειται γρήγορα να ξεπεραστούν.
Η κορυφαία ψυχική διαταραχή στην σκλήρυνση κατά πλάκας είναι η κατάθλιψη.
Σε έρευνες που κάναμε σε δικούς μας ασθενείς βρήκαμε μάλιστα ότι σε ποσοστό πάνω από 70% η έναρξη της νόσου είχε αφορμή μια αγχώδη καταθλιπτική κατάσταση π.χ. απώλεια προσώπου, εργασίας, μετακόμιση κτλ.
Εδώ, βέβαια, πρέπει να τονίσουμε ότι υπάρχουν έρευνες που εμφανίζουν σαν συστηματική διαταραχή μια γενικευμένη ευφορία χωρίς λόγο. Η πείρα, όμως, δείχνει ότι τέτοια περιστατικά είναι ελάχιστα και πρόκειται για διαλλείματα της κατάθλιψης.
Σε ότι αφορά τις γνωστικές διαταραχές, κυριαρχούν η αδυναμία συγκέντρωσης, με απώλεια της πρόσφατης μνήμης και η έκπτωση των διανοητικών δυνατοτήτων. Ιδιαίτερα η τελευταία σε πολλές περιπτώσεις είναι τόσο χαρακτηριστική, που η διαγνωστική προσπάθεια ξεκινάει από εκεί, ώσπου η μαγνητική τομογραφία θα δώσει την λύση.
Σε προχωρημένες καταστάσεις πρέπει επίσης να αναφερθεί ότι μεταξύ των ώσεων ή κατά τη διάρκεια της χειροτέρευσης της σκλήρυνση κατά πλάκας, παρουσιάζεται και μία, χαρακτηριστική για την περίπτωση, άνοια.
Λαμβάνοντας υπόψη όλα αυτά, επισημάνουμε για άλλη μια φορά ότι θεραπεία της σκλήρυνσης κατά πλάκας χωρίς φροντίδα των ψυχικών διαταραχών δεν εννοείται


Τόσο η σκλήρυνση κατά πλάκας, όσο και η σχιζοφρένεια έχουν πάρα πολύ χαρακτηριστικές συμπτωματολογίες και ελάχιστα κοινά σημεία επαφής. Είναι κλινικά «αυτόνομα» νοσήματα και πολύ δύσκολα μπορεί η συμπτωματολογία του ενός να υπερκαλύψει αυτή του άλλου.
Συνήθως, η συζήτηση προκύπτει για αυτόν τον συνδυασμό όταν έχουμε ασθενείς που εμφανίζουν ταυτόχρονα κλινικά σημεία και από τις δύο αρρώστιες και τότε η ερώτηση που απομένει, και κατά κύριο λόγο επεξεργάζεται από το ιατρικό προσωπικό, είναι ποιο από τα δύο νοσήματα εμφανίστηκε χρονικά πρώτο.
Ο λόγος που τίθεται αυτή η ερώτηση είναι κυρίως θεραπευτικής σημασίας, για να γνωρίζει ο γιατρός λογικά με ποια αγωγή θα αρχίσει πρώτα. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν σαφείς ενδείξεις για την συνύπαρξη των δύο νοσημάτων.
Πριν μια δεκαετία είχε καταστεί δυνατόν στο ιατρείο μας η συγκέντρωση αρκετών περιστατικών που παρουσίαζαν και τα δύο νοσήματα ταυτόχρονα και έχρηζαν επίσης ταυτόχρονης αγωγής.
Όπως ήταν αναμενόμενο, η σχιζοφρένεια αντιμετωπίστηκε θεραπευτικά με αντιψυχωτικά φάρμακα, ενώ στη σκλήρυνση κατά πλάκας επιμείναμε με μια ανοσοκατασταλτική θεραπεία, που ήταν τότε της μόδας (μιτοξανδρόνη).
Όντως η δράση της αντιψυχωτικής αγωγής, όσο καιρό αφέθηκε μόνη της, έφερε ελάχιστα αποτελέσματα. Αντίθετα με τη χορήγηση της ανοσοκαταστολής, τα κλινικά αποτελέσματα στην σκλήρυνση κατά πλάκας ήταν θεαματικά, όμως, ταυτόχρονα υποχώρησαν επίσης γρήγορα και τα αντιψυχωτικά συμπτώματα.
Σε ορισμένους ασθενείς υποχώρησε μάλιστα η σχιζοφρενική συμπτωματολογία τελείως, έτσι που να μπορεί κανείς να θεωρήσει ότι ήταν αποτέλεσμα της ανοσορρυθμιστικής αγωγής.
Οι έρευνες και σε αυτό το γκρουπ των ασθενών και σε άλλους με παρόμοια ψυχολογία συνεχίστηκαν για τα επόμενα χρόνια έως και τώρα, όπου πραγματικά αποτελέσματα παραμένουν σταθερά, έτσι που να μπορεί κανείς να υποθέσει ότι στην σχιζοφρένεια σίγουρα υπάρχει και μια αυτοάνοση ρίζα στην παθογένεια της.
Άλλωστε, και στην πλειάδα των περιστατικών είχαμε υφέσεις και εξάρσεις, δηλαδή μια ημιτονοειδή πορεία που παρουσιάζουν όλα τα αυτοάνοσα νοσήματα.
Θεωρώ, λοιπόν, ότι με αυτή τη μακρά εμπειρία στην διάγνωση και θεραπεία των δύο αυτών νοσημάτων, όντως υπάρχει μια παθογενής αλληλοκάλυψη και μια κοινή ρίζα αυτοάνοσου χαρακτήρα, η οποία πρέπει να τύχει ανάλογης αντιμετώπισης.

Gongresso Internazionale – NEW TRENDS IN SCHIZOPHRENIA, TEN YEARS LATER – Bologna 6-9 Aprile, 1998


Στη σκλήρυνση κατά πλάκας ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα είναι η περιστασιακή απώλεια δύναμης. Μάλιστα, αυτό το φαινόμενο είναι που βασανίζει πάρα πολλούς ασθενείς, πριν εκδηλωθεί ακόμα η ίδια η αρρώστια.
Εκδηλώνεται σαν μια περιορισμένη λειτουργική ικανότητα κάποιου νεύρου, π.χ. του ανελκτήρος τους βλεφάρου ή ενός δακτύλου, και συνήθως εμφανίζεται σε υψηλές θερμοκρασίες σώματος ή περιβάλλοντος και μετά από έντονη σωματική προσπάθεια σε ζεστό κλίμα.
Μπορεί να το προκαλέσει επίσης και μια λοιμώδης κατάσταση, ένα κρύωμα, ένα ζεστό μπάνιο ή ακόμη περισσότερο μια ιδιαίτερα ζεστή νύχτα.
Το φαινόμενο αυτό ονομάζεται Uthoff και το χαρακτηριστικό του είναι ότι εμφανίζεται σε συγκεκριμένες περιοχές, μετά από ζέστη, σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα.
Δεν πρέπει να τρομοκρατεί τους ασθενείς, γιατί είναι περιβαλλοντικού χαρακτήρα και φεύγει γρήγορα μόλις η θερμοκρασία επανέλθει σε ομοιοστατική κατάσταση ανθρώπου και περιβάλλοντος.
Αποτελεί, όμως, ένα πολύ σοβαρό διαγνωστικό στοιχείο, ιδιαίτερα όταν προσβάλλει τον ανελκτήρα του βλεφάρου (όταν στην πολύ ζέστη πέφτει το βλέφαρο και κλείνει το μάτι) για την αρχόμενη σκλήρυνση κατά πλάκας. Σπάνια, όμως, μπορεί να εμφανιστεί και σε μεταβολικές νευροπάθειες ή στην μυασθένεια.


ΘΕΩΡΟΥΜΕ ΑΞΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑΣ ΜΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΤΟ 2001 ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ MEETING ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΝΕΥΡΟΛΟΓΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ, ΣΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ ΤΟΝ ΙΟΥΝΙΟ ΤΟΥ 2002, ΔΙΟΤΙ ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΟ ΑΡΚΕΤΕΣ ΦΟΡΕΣ, ΚΑΙ ΚΛΙΝΙΚΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΥΠΟΨΗ.
Η νόσος του Hashimoto τα τελευταία 20 χρόνια έχει αποκτήσει τεράστιο ενδιαφέρον, λόγω της ραγδαίας αύξησης των περιστατικών της που παρατηρούνται στον κόσμο. Η διάγνωσή της είναι εύκολη, με τον εντοπισμό των αντιθυρεοειδικών αντισωμάτων και τη βιοψία.
Στην προκειμένη περίπτωση, το ενδιαφέρον του πράγματος έγκειται στο γεγονός της εντόπισης ενός ασθενούς με γνωστό προ τετραετίας νόσημα Hashimoto, ο οποίος ξαφνικά παρουσίασε και μια συμπτωματολογία πλάγιας αμυοτροφικής σκλήρυνσης (νόσος Σαρκό).
Οι επιμελημένες νευρολογικές εξετάσεις, συμπεριλαμβανομένων και όλων των νευροφυσιολογικών τεστ, που χρειάζονται για αυτές τις περιπτώσεις, πιστοποίησαν χωρίς καμία αμφιβολία την ύπαρξη της πλάγιας αμυοτροφικής σκλήρυνσης παράλληλα με τη νόσο του Hashimoto.
Άξιο αναφορά επίσης είναι ότι, κατά την περίοδο που παρουσιάστηκε η πλάγια αμυοτροφική σκλήρυνση, είχαμε μια χαρακτηριστική επιδείνωση της νόσου του Hashimoto, με ταυτόχρονη άνοδο όλων εκείνων των ανάλογων διαγνωστικών εργαστηριακών ευρημάτων.
Επειδή δε η κατάσταση του ασθενούς χειροτέρευε ραγδαία, ακολούθησε μια συντονισμένη ανοσορρυθμιστική θεραπεία, κυρίως για την αντιμετώπιση της ασθένειας του Hashimoto.
Τα αποτελέσματα όντως ήταν θεαματικά για αρκετό χρονικό διάστημα, αλλά το θεαματικότερο υπήρξε η σαφής υποχώρηση της συμπτωματολογίας της πλάγιας αμυοτροφικής σκλήρυνσης, μέσω της θεραπείας που προοριζόταν για τη νόσο του Hashimoto.
Αυτό δείχνει ότι και σε αυτήν την περίπτωση είχαμε μια κοινή παθολογική ρίζα, που ασφαλώς ήταν ανοσολογικής προέλευσης. Επειδή δε το Hashimoto είναι κάτι συνηθισμένο, και όχι επικίνδυνο, σε αντίθεση με την πλάγια αμυοτροφική σκλήρυνση, πρέπει πάντοτε να ελέγχουμε και τις δύο περιπτώσεις σαν μια νέα θεραπευτική δυνατότητα.

Δημοσιευμένο στο : abstract book of the 12th Meeting of the European Neurology Society, Berlin, Germany 22-26 June 2002


ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΚΛΙΝΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΤΗ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΓΚΑΙΡΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΗ ΤΩΝ ΠΑΡΑΛΥΣΕΩΝ ΣΤΗΝ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΑΥΤΗ.</span>
Οι παραλύσεις στη σκλήρυνση κατά πλάκας εμφανίζονται σταδιακά και με μία ύπουλη πορεία, η οποία χαρακτηρίζεται από μία γενικευμένη αδυναμία και αδιαθεσία, και σιγά – σιγά εγκαθίσταται σαν κεντρική πάρεση ασύμμετρα πιο βαριά από τη μία μεριά και κατόπιν, πιο εντατικά από την άλλη.
Μέχρι ο ασθενής να συνειδητοποιήσει πλήρως το πρόβλημα της κατάστασής του έχει παρέλθει αρκετός χρόνος, όπου ο ίδιος με διάφορες διορθωτικές στάσεις του σώματος προσπαθεί να εξισορροπήσει τα ελλείμματα, που του φέρνει η αδυναμία.
Συνήθως, προσβάλει το ένα από τα δύο πόδια, αρκετές φορές και τα δύο πόδια και λιγότερο τα χέρια. Μερικές φορές στην τρίτη θέση συχνότητας έρχεται η προσβολή των δεξιών ή αριστερών άκρων σαν ημιπάρεση ή ημιπληγία. Σπάνια προσβάλλονται τα χέρια πριν από τα πόδια.
Ανάλογα σε ποιο στάδιο της ασθένειας εισβάλουν οι παρέσεις μας δίνεται μία γενική γνώση της κλινικής κατάστασης και της εξέλιξης, π.χ. σε ασθένεια με ώσεις και εξάρσεις σπάνια εμφανίζονται παρέσεις και δη, μόνιμες.
Αντίθετα, είναι χαρακτηριστικές οι παρέσεις στη μορφή της σκλήρυνσης με ώσεις με χρόνια προϊούσα εξέλιξη. Αντίθετα, στη χρόνια προϊούσα μορφή, οι παρέσεις είναι κεντρικής κλινικής συμπτωματολογίας.
Οι παρέσεις αυτές έχουν πάρα πολύ μεγάλη κλινική σημασία και καλό είναι να το θυμάται ο ασθενής και να το μεταφέρει στο γιατρό, προκειμένου να βγάλει συμπεράσματα για τη θεραπευτική αγωγή και πρόγνωση.
Επίσης, είναι ουσιώδες για τον ασθενή, άσχετα με ποια μορφή πάρεσης σε οποιοδήποτε τύπο της σκλήρυνσης κατά πλάκας και κάτω από οποιαδήποτε σχέση εμφανίζονται, να εκλαμβάνονται σοβαρά υπόψη, ακόμα και στο στάδιο της γενικής κόπωσης και αδυναμίας.
Να ανατρέξει άμεσα στην ιατρική βοήθεια και στην έγκαιρη φαρμακευτική αγωγή, η οποία είναι και το κορυφαίο σημείο της όλης υπόθεσης και έχει τεράστια αποδοτικότητα, αν ξεκινήσει πριν την εγκατάσταση της πάρεσης.
Πρέπει να παρακολουθείται για αρκετό διάστημα και μετά την αποδρομή της μέχρι να εξασφαλιστεί αν έχει αποκατασταθεί πλήρως.
Με τις παρέσεις της σκλήρυνσης κατά πλάκας, χρονικά, δεν επιτρέπεται να παίζει κανείς, διότι είναι τα μόνα συμπτώματα τα οποία ξεκινούν εύκολα και αν εγκατασταθούν, είναι ανυποχώρητα.
Ακόμα δε και στην ακραία περίπτωση που θα καταφέρει ο θεράπων ιατρός να αποκαταστήσει την πάρεση στον ασθενή, τα δύο έως τρία επόμενα χρόνια θα πρέπει να υφίσταται η μέριμνά του και να βρίσκεται σε μία σταθερή κατάσταση.
Γενικά, πάρεση και σκλήρυνση κατά πλάκας σημαίνει προσέχω διπλά.



ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΑΝΑΛΥΕΙ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΜΙΑΣ ΕΡΓΑΣΙΑ ΤΟΥ 2000 ΣΤΟ 22Ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΨΥΧΟΦΑΡΜΑΚΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΝ ΙΟΥΝΙΟ ΣΤΙΣ ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ.
Τόσο η σκλήρυνση κατά πλάκας, όσο και η θυρεοειδίτιδα του Hashimoto είναι πλέον πολύ γνωστές νοσολογικές οντότητες με χαρακτηριστική συμπτωματολογία η καθεμία, όπως και ειδικά διαγνωστικά κριτήρια, καθώς επίσης και θεραπευτικές μορφές.
Πολύ λίγα πράγματα θα έχει ένας ερευνητής κάθε φορά να προσθέσει για την μία ή την άλλη, αν δεν υπάρξει κάτι το αληθινά ασυνήθιστο. Στην προκειμένη περίπτωση στο τότε χρονικό διάστημα (περίπου 10 χρόνια πριν) το ασυνήθιστο και σχεδόν άγνωστο ήταν η νοσολογική συνύπαρξη των δύο ασθενειών στον ίδιο ασθενή.
Μάλιστα, από καθαρή συγκυρία, στο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα ενός έως δύο ετών βρέθηκαν τέσσερα περιστατικά με τον ίδιο συνδυασμό ασθενειών, όπου τα δύο εμφάνισαν πρώτα την μία και τα άλλα δύο πρώτα την δεύτερη ασθένεια.
Και οι δύο ασθένειες πιστοποιήθηκαν με τα τότε διαγνωστικά μέσα της εποχής, χωρίς να υπάρχει αμφιβολία για την ύπαρξη της μίας ή της άλλης. Η συνύπαρξη τω δύο νοσημάτων στον ίδιο ασθενή έφερε μια θεραπεία ανοσοκατασταλτικού τύπου σε συνδυασμό με κορτικοστερεοειδή, δηλαδή, φάρμακα που δικαιολογούνται και για την μία και για την άλλη νοσηρή οντότητα.
Παρακολουθώντας την πορεία της νόσου, πριν και μετά την θεραπεία, κατ’ εξακολούθηση, με τις ανάλογες εξετάσεις για το χρονικό διάστημα περίπου ενός χρόνου, βρέθηκε μια σημαντική βελτίωση σε όλους τους ασθενείς με διαρκή χαρακτήρα των κλινικών στοιχείων και των δύο νοσημάτων.
Τα συμπεράσματα μας από αυτές τις παρατηρήσεις ήταν ότι μάλλον πρόκειται για ανοσολογικές διαταραχές, περίπου κοινής ρίζας και του ιδίου τύπου, έτσι ώστε να δικαιολογείται η μεγάλη επιτυχία της κοινής θεραπείας σε όλους.
Το γεγονός αυτό υπήρξε μια απόδειξη της ύπαρξης της λεγόμενης συνοσηρότητας στα αυτοάνοσα νοσήματα και επιβάλλεται για αυτόν τον λόγο, όταν έχουμε έστω και ένα αυτοάνοσο νόσημα και υπάρχει η υποψία για κάτι ακόμη, ο έλεγχος σε βάθος, προκειμένου να εντοπίσουμε όλη την έκταση της νόσου.
Τουλάχιστον για την σκλήρυνση κατά πλάκας και την νόσο του Hashimoto αυτό είναι απαραίτητο.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο : International Journal of Neuropsychopharmacology, 2000, V9, S1:S306



ΣΗΜΕΡΑ ΠΙΑ Η ΘΥΡΕΟΕΙΔΙΤΙΔΑ ΤΟΥ HASHIMOTO ΔΙΑΓΙΓΝΩΣΚΕΤΑΙ ΕΥΚΟΛΑ ΚΑΙ ΠΙΣΤΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ Η ΥΠΟΝΟΙΑ ΤΗΣ ΔΙΑΓΝΩΣΗΣ ΚΑΙ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ.
Θυμάμαι περίπου 30 χρόνια πριν, τέλος ‘70 και αρχές ’80, που η διάγνωση της θυρεοειδίτιδας του Hashimoto ήταν κάτι εξωτικό, που μόλις το διαπίστωνε ένα νευρολογικό team, το δημοσίευε σαν μια παγκόσμια «ανακάλυψη».
Χαρακτηριστικά θυμάμαι κάτι από την προσωπική μου εμπειρία: μια παχύσαρκη νεαρή κυρία, που έπασχε από ημικρανίες με αύρα και πολλαπλούς πόνους σε διάφορα σημεία του σώματος, όπου διάφορα νεύρα περνούσαν μέσα από στενά κανάλια οστών, π.χ. καρπιαίο σωλήνα ,μεταταρσαλγία κτλ. Η γυναίκα έμεινε στην κλινική πάνω από τρεις μήνες, όπου στην κυριολεξία με τα τότε μέσα, διερευνήθηκε ό,τι ήταν δυνατόν.
Αυτή η διαγνωστική οδύσσεια, που στην κυριολεξία παρέδιδε ένα σωρό παθολογικά στοιχεία για όλες τις δυνατές νευρολογικές ασθένειες, δεν μπορούσε να μπει σε ένα καλούπι.
Μετά από μεγάλη ταλαιπωρία και αφού η υπευθυνότητα σαν υποψία έπεφτε σε μεγάλο ποσοστό στην θυρεοειδίτιδα, ξεκίνησε μια μάχη για τον προσδιορισμό των αντιθυρεοειδικών αντισωμάτων και της βιοψίας που θα πιστοποιούσε την νόσο.
Εδώ θα πρέπει να κάνουμε μια παρένθεση και να σημειώσουμε ότι στις αρχές του ‘80 αυτού του είδους οι εξετάσεις ήταν «υψηλή ραπτική» και γίνονταν μόνο σε πολύ λίγα ινστιτούτα.
Πράγματι, ύστερα από αρκετό καιρό και μεγάλη διαγνωστική ταλαιπωρία, πιστοποιήθηκε η νόσος του Hashimoto και επιχειρήθηκε μια ανοσορρυθμιστική θεραπεία με συνοδεία στεροειδών. Τα αποτελέσματα ήταν θεαματικά και η υποχώρηση όλων των ενοχλημάτων σε πολύ μεγάλο μέρος εντυπωσιακή.
Τόσο εντυπωσιακή, που εντυπωσιαστήκαμε και εμείς ως θεράποντες γιατροί και δημοσιεύσαμε αυτό το περιστατικό σε ιατρικό περιοδικό. Με αυτή τη διαδικασία μάθαμε τότε ότι επρόκειτο σε παγκόσμιο επίπεδο για την ένατη αυτή περίπτωση που είχε ανακοινωθεί.
Βέβαια, σήμερα, και ιδιαίτερα μετά το Τσέρνομπιλ, κάθε 10ος Έλληνας παρουσιάζει υπόνοια Hashimoto και τα περιφερειακά εργαστήρια είναι σε θέση να εκτελέσουν όλες τις εξετάσεις για να πιστοποιηθεί η διάγνωση και να μπει η θεραπεία.

Δημοσιευμένο στο περιοδικό Nervenarzt, 1984, 55: 549-551


ΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΝΑΦΕΡΟΥΜΕ ΣΑΝ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΤΟΥ ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΙ ΜΙΑ ΣΟΒΑΡΗ ΛΟΙΜΩΞΗ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΜΙΑΣ ΗΔΗ ΥΠΑΡΧΟΥΣΑΣ ΑΥΤΟΑΝΟΣΗΣ ΑΡΡΩΣΤΙΑΣ.
Σε ένα νεαρό αγόρι 25 ετών, που έπασχε από θαλασσαιμία, στο 4ο έτος των ιατρικών σπουδών τελείως ξαφνικά αρρώστησε από λοιμώδη μονοπυρήνωση, που λόγω της κυρίας πάθησης τον έφερε κυριολεκτικά σε τελικό στάδιο.
Μετά από πολλές και μεγάλες προσπάθειες σε ειδικό αιματολογικό κέντρο με μεταγγίσεις και συνδυασμένη αγωγή συνήλθε επαρκώς, αλλά, διαπίστωσε μια γενικευμένη αδυναμία, έντονη απώλεια μνήμης, δυσκολίες προσανατολισμού και αλλαγή συμπεριφοράς.
Ένας κλινικοεργαστηριακός εκτεταμένος έλεγχος κατέληξε, προς έκπληξη όλων, στο ότι, πέρα από τα κυρίως νοσήματα από τα οποία έπασχε, είχε αναπτυχθεί σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό με πολύ υψηλό τίτλο αντισωμάτων μια θυρεοειδίτιδα τύπου Hashimoto.
Με την πρόοδο του χρόνου, παρ’ όλες τις θεραπευτικές προσπάθειες, ενώ υποχώρησαν όλα τα άλλα συμπτώματα, παρέμεινε η αδυναμία των άκρων, σαν μικρού βαθμού παράλυση, και η ελαφριά ψυχική διαταραχή.
Παρά την εντατική αγωγή από διαφόρους γιατρούς και τη συστηματική παρακολούθηση πολλών ειδικοτήτων, δυστυχώς η κλινική εικόνα του ασθενούς δεν βελτιώθηκε ουσιαστικά και συνέχισε να έχει ανάγκη εντατικής θεραπείας.
Το ενδιαφέρον στην περίπτωση αυτή είναι η απόδειξη ότι στην περίπτωση που υφίσταται ένα αυτοάνοσο νόσημα, έστω και κληρονομικού τύπου, μετά από μια βαριά λοίμωξη -όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση, της λοιμώδους μονοπυρήνωσης- έχουμε την αυτοάνοση προσβολή και άλλου οργάνου, δηλαδή της θυρεοειδίτιδας του Hashimoto.
Η τελευταία είναι γνωστό ότι τις περισσότερες φορές σέρνει τον χορό της συνοσηρότητας.
Εδώ για πρώτη φορά πιστοποιείται να είναι επακόλουθο μιας βαριάς λοίμωξης σε ευπαθές άτομο. Το γεγονός αυτό μας κάνει να φανταστούμε για ποιο λόγο έχουν πάρει τέτοια έκταση τα περιστατικά της θυρεοειδίτιδας του Hashimoto τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα, σε φτωχούς και άσχημα διατρεφόμενους πληθυσμούς.

Η εργασία αυτή ανακοινώθηκε στο Παγκόσμιο Συνέδριο Θαλασσαιμίας τον Μάιο του 2007 στο Ντουμπάι.


ΟΠΤΙΚΗ ΝΕΥΡΙΤΙΔΑ ΚΑΙ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ: ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΜΕ ΔΥΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΠΡΟΣΩΠΑ.
Η οπτική νευρίτιδα, όπως το λέει και η λέξη, είναι μια λοίμωξη του οπτικού νεύρου. Είναι κάτι που συμβαίνει πολύ τακτικά μόνο του, αλλά, τις περισσότερες φορές συμβαδίζει με μια γενικευμένη εικόνα της σκλήρυνσης κατά πλάκας.
Επειδή μεγάλο ποσοστό της σκλήρυνσης κατά πλάκας αρχίζει με μια οπτική νευρίτιδα, εννοιολογικά πολλοί κλινικοί γιατροί, και ιδιαίτερα οφθαλμίατροι, στους οποίους απευθύνονται οι ασθενείς, την θεωρούν αυτοτελή νόσο, με δική της θεραπεία, η οποία δεν διαφέρει από αυτήν της σκλήρυνσης κατά πλάκας.
Περίπου στο 75% των περιπτώσεων ασθενών με σκλήρυνση κατά πλάκας έχουμε την εμφάνιση μιας οπτικής ή οπισθοβολβικής, όπως άλλοι λένε, νευρίτιδας. Πάρα πολλές φορές σε περισσότερες από το ¼ των περιπτώσεων αρχίζει μια γενικευμένη μορφή της σκλήρυνσης κατά πλάκας με την συμπτωματολογία μιας οπτικής νευρίτιδας.
Στις περιπτώσεις αυτές έχουμε μια σοβαρή προσβολή του οπτικού νεύρου με διαταραχή της όρασης, που προοδευτικά μεγαλώνει μέρα με την μέρα έως μια εβδομάδα.
Κατά την εξέλιξή της εμφανίζονται διαταραχές των χρωμάτων της όρασης, φωταψίες ή απώλειες οπτικής οξύτητας ή οπτικού πεδίου (σκοτώματα). Πολύ τακτικά είναι δυνατόν να παρουσιάζεται και πτώση του ενός βλεφάρου σε έντονη ζέστη.
Νευροφυσιολογικές και νευροακτινολογικές εξετάσεις πιστοποιούν σε ποσοστό πάνω από 80% των ασθενών με μονήρη οπτική νευρίτιδα, μια γενικευμένη βλάβη του κεντρικού νευρικού συστήματος, δηλαδή, την πιστοποίηση μιας σκλήρυνσης κατά πλάκας.
Σε στατιστικές έρευνες που έχουν γίνει για την περίπτωση αυτή, υπολογίζεται ότι το 80% των περιπτώσεων με μια οπτική νευρίτιδα, σε μια χρονική διάρκεια 10 ετών, έχει την εξέλιξη μιας προχωρημένης μορφής σκλήρυνσης κατά πλάκας.
Οι αριθμοί τρομάζουν και αυτός είναι ένας λόγος που πρέπει η ασθένεια αυτή να λαμβάνεται πολύ σοβαρά υπόψη. Η θεραπεία της δεν πρέπει να καθυστερεί ούτε μια στιγμή και μάλιστα, να αρχίζει αμέσως με την εμφάνιση των κλινικών συμπτωμάτων, ακόμη και αν οι εργαστηριακές ενδείξεις είναι αρνητικές.
Οι μέχρι τώρα έρευνες έχουν καταδείξει ότι δεν μπορεί κανείς να περιμένει πάρα πολύ, παρ’ ότι αυτό συνηθίζεται, με την υπόδειξη να επανεξεταστεί ο ασθενής σε έξι μήνες, και ότι η εξέλιξη θα σιγουρευτεί με την ολοκληρωμένη μορφή της σκλήρυνσης κατά πλάκας. Επαναλαμβάνουμε, λοιπόν, ότι η γρήγορη θεραπεία για την οπτική νευρίτιδα είναι το παν.

ΑΝΑΣΤΟΛΗ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ Ο.Π.Α.Δ.

Ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών έστειλε μία ανοιχτή επιστολή προς τα μέλη του για αναστολή των συμβάσεων του Ο.Π.Α.Δ. Πρόκειται για ένα κείμενο άξιο ανάγνωσης. Μέχρι στιγμής η επιστολή παραμένει ως έχει και οι γιατροί αναμένουμε οδηγίες.



Η ΑΛΛΕΡΓΙΚΗ ΡΙΝΙΤΙΔΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΝΑΝ ΟΞΥ ΚΙΝΔΥΝΟ ΓΙΑ ΕΠΙΔΕΊΝΩΣΗ ΤΗΣ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗΣ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ.
Η αλλεργική ρινίτιδα είναι μία κοινή νόσος του αναπνευστικού συστήματος, που κατά περιόδους ταλαιπωρεί τον κάθε τέταρτο Έλληνα, ασχέτου ηλικίας. Είναι μία οξεία φλεγμονή του ρινικού βλεννογόνου, που προκαλείται από μικρόβια και διάφορα αλλεργιογόνα.
Για τους ασθενείς με σκλήρυνση κατά πλάκας η αλλεργική ρινίτιδα, πέραν του ότι είναι μία βασανιστική αρρώστια, είναι και εξαιρετικά επικίνδυνη, διότι κατά κανόνα είναι η αφετηρία επιπλοκών και νέων ώσεων. Πέρα από την καταρροή, το φτέρνισμα και τον κνησμό, τις κεφαλαλγίες, τις διαταραχές όσφρησης και όρασης, προκαλεί παρέσεις ή ενίσχυση των ήδη υπάρχοντων και τρομερή καταβολή δυνάμεων.
Οι δε ωτίτιδες, παραρρινοκολπίτιδες μειώνουν την ποσότητα του εισερχόμενου οξυγόνου, με αποτέλεσμα να αυξάνεται η επιπλοκή, να εντείνονται τα νευρολογικά συμπτώματα και να αυξάνει ο κίνδυνος περαιτέρω εξέλιξης. Για αυτό, στις περιπτώσεις αυτές είναι αναγκαία η άμεση χορήγηση φαρμάκων, όπως π.χ. ο συνδυασμός παραγώγων της Β σιτοστερόλης.


ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΑΙΡΟ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΕΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΕΙΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΝΤΑΙ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΤΑΚΤΙΚΑ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΣΕ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ. ΟΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΚΙΛΕΣ.
Ο 38χρονος Βέλγος ηθοποιός Πασκάλ Ντουσέν, που πάσχει από το σύνδρομο Down, έχει μία πολύ αξιόλογη καριέρα σαν ηθοποιός σε τηλεόραση και κινηματογράφο.
Μάλιστα, τον τελευταίο καιρό κέρδισε και ένα βραβείο για την εξαιρετική του ερμηνεία σε μία ενδιαφέρουσα ταινία, την «Όγδοη μέρα». Ο Πασκάλ, όμως, προκαλεί περισσότερο αναστάτωση με μία διαφήμιση που κάνει, παρά με την καλλιτεχνική του ερμηνεία.
Σε ένα τηλεοπτικό σποτ εμφανίζεται να λέει τηλεφωνώντας: «Όπως βλέπετε, είμαι λίγο διαφορετικός, αλλά, κατά τ’ άλλα, είμαι ακριβώς όπως και εσείς. Τρελαίνομαι να μιλάω στο τηλέφωνο».
Η μητέρα του ηθοποιού, που παράλληλα είναι και πρόεδρος του τοπικού συνδέσμου Hutieme Jour για το σύνδρομο Down, είναι περήφανη για την εξέλιξη του γιου της και περισσότερο, για τη διαφήμιση.
Αντίθετα, πολλοί άλλοι γαλλοβελγικού σύλλογοι αναπήρων βρήκαν τη διαφήμιση υποτιμητική και ανόητη.
Βέβαια, ο στόχος της διαφήμισης πέτυχε, γιατί συζητήθηκε περίσσότερο από ότι έπρεπε. Παράλληλα, οι εκπρόσωποι των δημοσίων σχέσεων των διαφόρων διαφημιστικών εταιρειών δικαιολογήθηκαν ότι το σλόγκαν είναι ανθρωπιστικού περιεχομένου, χωρίς καθόλου ρατσιστικά στοιχεία.


ΌΛΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΝΕΕΣ ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ ΓΝΩΣΤΙΚΩΝ ΔΙΑΤΑΡΑΧΩΝ, ΟΠΩΣ Η ΑΓΓΕΙΑΚΗΣ ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΑΣ ΑΝΟΙΑ, ΜΕ ΤΗΝ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ.
Τα τελευταία χρόνια μια νέα διαγνωστική μέθοδος, το Spect, βοηθάει πάρα πολύ στη μέτρηση του εγκεφαλικού μεταβολισμού και κατ’ επέκταση, στην πιστοποίηση των εγκεφαλικών διαταραχών.
Το Spect είναι μία ακτινολογική μέθοδος, όπου γίνεται η μέτρηση φωτονίων από εκπομπή φωτονίων ύστερα από χορήγηση ραδιενεργού γλυκόζης από τον εγκέφαλο. Με αυτό τον τρόπο μπορεί κανείς να ελέγξει ποιες περιοχές του εγκεφάλου και πόσο πάσχουν.
Το ιδιαίτερο σε αυτήν την εξέταση είναι ότι μπορεί να πιστοποιήσει εγκεφαλικές βλάβες πολύ πριν αυτές εκδηλωθούν κλινικά.
Θέλοντας να απαντήσουμε το ερώτημα, αν στην σκλήρυνση κατά πλάκας υπάρχουν τέτοιες διεργασίες, εφαρμόσαμε την εξέταση αυτή σε ασθενείς με σκλήρυνση κατά πλάκας και τα αποτελέσματα τα συγκρίναμε με υγιείς ασθενείς.
Η εξέταση έδειξε σε ένα ποσοστό πάνω από 80% ότι στους ασθενείς με σκλήρυνση κατά πλάκας υπάρχουν διεργασίες παθολογικής μείωσης των γνωστικών λειτουργιών, λόγω βλάβης ανάλογων εγκεφαλικών περιοχών, πολύ πριν αυτές εμφανιστούν κλινικά.
Αυτή η παρατήρηση έδωσε ώθηση στη σκέψη μιας διευρυμένης διαγνωστικής διαδικασίας σε όλους τους ασθενείς με σκλήρυνση κατά πλάκας, προκειμένου να γίνεται η εξέταση αυτή, όχι μόνο για έγκαιρη διάγνωση, αλλά, και για άμεση θεραπευτική διάγνωση, προκειμένου να προληφθούν οι διαταραχές αυτές.

Η εργασία αυτή παρουσιάστηκε στο 7ο ECNP Regional Meeting, Bucharest, Romania, April 19-21, 2002


Η ΜΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΟΛΟΓΙΑΣ ΤΗΣ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗΣ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗ ΧΡΟΝΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗΣ ΤΗΣ ΕΧΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΝΟΣΟΥ.
Η σκλήρυνση κατά πλάκας κατά την «έφοδό» της στην αρχή προσβάλει κυρίως την όραση. Ή το ένα μάτι μόνο με τη μορφή της οπισθοβολβικής πάρεσης ή προσβάλλοντας και τα δύο μάτια σαν θάμβος, φωταψίες ή και μερική ή ολική τύφλωση.
Παράλληλα, ένα από τα πιο τακτικά συμπτώματα εφόδου είναι οι οφθαλμικές παρέσεις. Δηλαδή, η αδυναμία μετακίνησης του οφθαλμού προς μία κατεύθυνση. Δεύτερα σε συχνότητα είναι τα συμπτώματα των παρέσεων και διαταραχών της αίσθησης (μυρμηγκιάσματα – μουδιάσματα). Όλη αυτή η ομάδα συμπτωμάτων προχωρώντας η ασθένεια παίρνει τη μορφή κεντρικών παρέσεων.
Σε δεύτερο στάδιο εμφάνισης έρχονται τα συμπτώματα που προκύπτουν επηρεασμένα από τις πρωτογενείς φθορές της, π.χ. η οστεοπόρωση και οι πόνοι που προκύπτουν εξαιτίας της ακινησίας και δυσλειτουργίας των νεύρων.
Ξεκινώντας από αυτή την κατανομή, γνωρίζουμε το στάδιο φθοράς και τον τρόπο αντιμετώπισης της νόσου.


ΠΑΝΕΥΡΩΠΑΪΚΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ ΑΥΤΗΣ.
Οι πρωταγωνιστές της περιόδου των εύκολων κερδών, της συνεχούς καταναλωτικής πίεσης και της ατελείωτης ρευστότητας δημιούργησαν σε όλα τα πρόσωπα (ασθενείς, συγγενείς, γιατρούς, οικονομικούς φορείς κλπ) την ψυχολογία ότι όλα σχετικά με την ασθένεια αυτή είναι σωστά και πλήρως οργανωμένα. Μάλιστα, οι μεγαλοσχήμονοι παράγοντες αυτοί δεν έλαβαν καν υπόψη την επερχόμενη κρίση με τις συνέπειες.
Το κακό είναι πως αυτό συνεχίζεται. Όλοι, ή σχεδόν όλοι, θεωρούν πως έχουν να κάνουν με μια αρρώστια υπό έλεγχο και σίγουρη φαρμακευτική κάλυψη.
Η αλήθεια είναι πως έχουμε να κάνουμε με μια ασθένεια αγνώστου αιτιολογίας, δεχόμενη θεραπεία από φάρμακα αγνώστου δράσης και παρενεργειών, σε ανοργάνωτα κατ’ ευφημισμό ινστιτούτα, όπου σαν ύψιστη θεραπευτική, εφαρμόζεται η αλλαγή του ενός φαρμάκου της μιας εταιρείας από προϊόν της άλλης, της ίδιας ,όμως, δραστικής ουσίας.
Η οικονομική κρίση λόγω των ελλείψεων θα φέρει επιπλέον ταραχή στους ασθενείς, που απροειδοποίητα δεν έχουν λάβει τα μέτρα τους, αλλά, αντίθετα η ελεγμένη σιωπή αυξάνει την πεποίθηση τους στην οικονομική πραγματικότητα.
Η υφιστάμενη «ωραία» ψυχολογία έχει τεράστιο κόστος και διαιωνίζει την παραπληροφόρηση σε σημείο, κυριολεκτικά, εκτροπής σε αδιέξοδο.
Η λύση έρχεται από την απόλυτη ενημέρωση και οργάνωση αυτοάμυνας των ιδίων των ασθενών και του κύκλου τους.
Τώρα πλέον με την ψηφιακή τεχνολογία υπάρχει δίοδος σε κάθε μέσο – βιβλιοθήκη για ενημέρωση. Όσα περισσότερα γνωρίζει κανείς ο ίδιος, τόσο πιο εύκολα και αποτελεσματικά αντιμετωπίζει το πρόβλημά του.
Και η αντιμετώπιση της σκλήρυνσης κατά πλάκας χρήζει άμεσης πληροφόρησης και αντιμετώπισης, ιδιαίτερα τώρα που τα οικονομικά μέσα περιορίζονται.


Η λοίμωξη θέλει αντιβίωση, το τραύμα θέλει περιποίηση, το σπάσιμο θέλει γύψο. Κάτι ανάλογο δεν μπορούμε να προτείνουμε σαν μονοδιάστατη θεραπεία για τη σκλήρυνση κατά πλάκας, γιατί είναι μια πολυπαραγοντική νόσος.
Κατά καιρούς, άπειρες φορές τα τελευταία χρόνια έχουν ανακοινωθεί μαγικά φάρμακα, τα οποία «γιατρεύουν» τη σκλήρυνση κατά πλάκας μέσα σε κάποιο χρονικό διάστημα.
Κατά καιρούς προπαγανδίζεται η μία ή η άλλη ουσία ή και ο συνδυασμός τους, σαν πανάκεια για την θεραπεία της σκλήρυνσης.
Στο τέλος καταλήγουν σε μια ηχηρή αποτυχία και κυρίως οι κλινικοί γιατροί βλέπουν ότι αυτό που μένει να αντιμετωπίσουν είναι οι παρενέργειες του ενός ή του άλλου φαρμάκου.
Βέβαια, κάποια στιγμή ασθενείς, γιατροί, συγγενείς και όσοι άλλοι ασχολούνται με αυτήν την νόσο πρέπει να καταλάβουν ότι είναι αγνώστου αιτιολογίας, όπου με φάρμακα αγνώστου δραστικότητας και αγνώστων παρενεργειών προσπαθούμε να φτάσουμε σε ένα άγνωστο τέλος.
Άρα, η σκλήρυνση κατά πλάκας προκειμένου να καταπολεμηθεί στο δυνατόν μεγαλύτερο μέτρο, τώρα που υπάρχει και η επάρκεια φαρμάκων για τις παραμέτρους της καθώς και για τις δευτερογενείς βλάβες που προκαλεί, θα πρέπει καταρχήν να είναι γνωστή η έκτασή της.
Πρέπει να ξέρουμε σε ποια συστήματα έχει χτυπήσει, ποιες λειτουργικές ικανότητες έχει βλάψει, πόσο καιρό έχουν διαρκέσει αυτά και τι ψυχική δύναμη έχει ο ασθενής ή του εναπομένει προκειμένου να τα αντιμετωπίσει.
Το δεύτερο που πρέπει να γίνει απόλυτα κατανοητό είναι ότι στη σκλήρυνση κατά πλάκας η θεραπεία, όπως και σε όλα τα άλλα νοσήματα, είναι εξατομικευμένη. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει ένα αποκλειστικό φάρμακο προκειμένου να αποτελέσει την βασική θεραπεία για κάτι τέτοιο.
Πρόκειται για μια σειρά συμπτωμάτων που εμφανίζονται με διαφορετικό σχήμα, άλλο τρόπο και άλλη μορφή από ασθενή σε ασθενή.
Συνεπώς, η προσωπικότητα του ασθενούς, το οικογενειακό και κοινωνικό του περιβάλλον παίζει έναν μείζονα ρόλο στην όλη εξέλιξη της νόσου. Μεγάλο ρόλο παίζει επίσης η διάρκεια και το πώς κατά καιρούς αντιμετωπιστήκαν οι διάφορες επιθέσεις – ώσεις της νόσου.
Δυστυχώς, η όλη προσπάθεια για θεραπεία -και μιλάμε για θεραπεία, όχι αποθεραπεία- χρειάζεται χρόνο να γνωρίσει ο ασθενής τον γιατρό, τις αντιδράσεις του, χρειάζεται χρόνο ο γιατρός να καταλάβει όλες αυτές τις παραμέτρους της νόσου, όπως παρουσιάζονται στον ασθενή, άρα, λοιπόν η αμοιβαία κατανόηση και εμπιστοσύνη είναι απαραίτητη.
Αυτό αφορά το ψυχολογικό μέρος. Τώρα στο τεχνικό μέρος, οφείλει ο καθένας να εξετάζει μέχρι το ακέραιο, όλα τα συμπτώματα, παρασυμπτώματα και υπολειπόμενα της νόσου πριν αρχίσει μια ουσιαστική θεραπεία.
Για να έχει επιτυχία αυτή η θεραπεία, και όχι αποθεραπεία, επαναλαμβάνω και πάλι, χρειάζεται χρόνος και αμοιβαία δουλειά.


ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗΣ ΠΟΛΛΩΝ ΧΙΛΙΑΔΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΤΟΥΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΝΤΩΣ ΜΕΡΙΚΑ ΣΗΜΑΔΙΑ, ΜΕΡΙΚΕΣ ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΜΙΑΣ ΚΑΛΗΣ ΠΡΟΓΝΩΣΗΣ.
Τα σημάδια που θα αναφέρω παρακάτω ή οι κλινικές ενδείξεις, καθώς και άλλες παρατηρήσεις, είναι αποτέλεσμα συγκέντρωσης πολλών δημοσιεύσεων, που κατά καιρούς ανέφεραν ενδεικτικά σημεία, τα οποία μιλούν για μια πολύ καλή πρόγνωση στη σκλήρυνση κατά πλάκας.
Ένα από τα κυριότερα είναι το φύλο. Έχει παρατηρηθεί ότι στις γυναίκες η πρόγνωση, σε ότι αφορά ακόμη και το παράδειγμα των επιγόνων (δες: http://aboutsclerosis.blogspot.com/2009/01/blog-post_5072.html), είναι πολύ καλύτερη απ’ ότι στους άνδρες.
Επίσης, ένα ουσιαστικό σημείο είναι ότι η πρόγνωση είναι καλή αν εμφανιστεί πριν το 35ο έτος της ηλικίας.
Σε αυτή την περίπτωση συνηγορεί επίσης και το γεγονός αν έχουμε περισσότερο αισθητικές, παρά κινητικές διαταραχές.
Μάλιστα, όσο λιγότερες είναι αυτές οι αισθητικές διαταραχές και όσο πιο περιορισμένες εμφανίζονται, τόσο καλύτερος είναι ο δείκτης πρόγνωσης.
Μια καλή πρόγνωση προαγγέλλουν επίσης οι σύντομες, επαναλαμβανόμενες και εύκολα εξαφανιζόμενες ώσεις τα δύο πρώτα χρόνια της πορείας.
Βέβαια, η πρόγνωση αυτή κορυφώνεται ως πάρα πολύ καλή, εάν αυτό συμβαίνει με μια ώση, η οποία εντός μίας εβδομάδος υποχωρεί τελείως και δεν ξαναεμφανίζεται.
Επίσης, είναι πάρα πολύ καλή η ένδειξη για μια ικανοποιητική πρόγνωση, όταν αυτή ξεκινάει με τον δείκτη κάτω από το σημείο 3 της σκάλας Kurtzke (EDSS).
Πρέπει επίσης να πούμε πως όσο πιο ήσυχος είναι ο ασθενής, με λιγότερες εξάρσεις, τάσεις για ακραία κατανάλωση δυνάμεων και στρεσσογόνων καταστάσεων και προσέχει τον εαυτό του ιδιαίτερα από τα κρυώματα, τόσο πιο καλή είναι και η πρόγνωση.


Πέρα από την κλασική σκάλα Kurtzke (http://neurotalk.blogspot.com/2009/01/blog-post_27.html), υπάρχει και η σκάλα MSFC (Multiple Sclerosis Functional Composite Score), η οποία, χωρίς να δίνει εξαιρετικά διαφορετικά αποτελέσματα, δείχνει την συνδυαστική ικανότητα μεταξύ διαφορών λειτουργιών.
Οι ασθενείς με σκλήρυνση κατά πλάκας αυξάνονται συνεχώς για τρειςς βασικούς λόγους:
Α) τα σημερινά διαγνωστικά στοιχεία έχουν τέτοια ευαισθησία που μπορούν να συλλάβουν και το παραμικρό εύρος συμπτωμάτων
Β) το ευδόκιμο ζωής έχει ανεβεί πάρα πολύ, άρα κατά ακολουθία αυξάνονται και τα περιστατικά
Γ) η ένταση και το στρες της καθημερινότητας φέρνουν την έκρηξη των συμπτωμάτων σε πάρα πολλούς ασθενείς, που σε άλλες περιπτώσεις θα είχανε μείνει σιωπηλά.
Για την τελευταία περίπτωση ένας τρόπος μέτρησης, που ξεκινάει και αυτός από τα αμερικάνικα πανεπιστήμια και δημοσιεύτηκε το 1999, είναι αυτός της MSFC, όπου στην περίπτωση των ασθενών με σκλήρυνση κατά πλάκας, πέρα από την λειτουργικότητα, λαμβάνεται υπόψη και η σχέση μεταξύ διαφόρων δυνατοτήτων π.χ. η σχέση λειτουργικότητας των κάτω άκρων ως προς την δυνατότητα βάδισης. Στην προκειμένη περίπτωση, μετράται ο αναγκαίος χρόνος που χρειάζεται ο ασθενής προκειμένου να διασχίζει 7,6 μέτρα.
Ένα δεύτερο ουσιαστικό σημείο είναι ο συντονισμός βραχίονα με την λειτουργικότητα άκρας χειρός. Εδώ μετράται ο χρόνος που χρειάζεται ο ασθενής, προκειμένου να εκτελέσει μια συγκεκριμένη εργασία με το χέρι (δες εικόνα).
Και τρίτο και ουσιαστικότερο, πρόκειται για το λεγόμενο τεστ PASAT-3 (Pased Auditory Serial Addition). Εδώ πρόκειται για ένα απλό τεστ της πρόσφατης μνήμης.
Ο συνδυασμός αυτών των παραγόντων και το σκορ που προκύπτει, ακόμα καλύτερα και σε σύγκριση με το σκορ της κλίμακας Kurtzke, δίνουν μια ολοκληρωμένη εικόνα για την κατάσταση του ασθενούς.
Για τους κλινικούς γιατρούς είναι ένα πάρα πολύ χρήσιμο εργαλείο, προκειμένου να ελέγχουν τη σωματική κατάσταση και την πρόοδο θεραπείας και πορείας ασθενούς.


Η ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΠΟΛΥ-ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΟΛΟΓΙΑΣ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΡΡΩΣΤΙΕΣ, ΟΠΟΥ Η ΠΟΣΟΤΙΚΗ ΜΕΤΡΗΣΗ ΤΗΣ ΒΑΡΥΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΩΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ, ΤΟΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΓΝΩΣΗ, ΟΣΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΤΡΗΣΗ ΤΗΣ ΚΛΙΝΙΚΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ.
Σχεδόν εδώ και μισό αιώνα οι κλινικοί γιατροί βλέποντας την μεγάλη ανάγκη της ακριβής μέτρησης της βαρύτητας των συμπτωμάτων της σκλήρυνσης κατά πλάκας, επιχειρούσαν κατά καιρούς με διάφορους κλινικούς τρόπους να επινοήσουν κλίμακες προσδιορισμού της.
Έγιναν πολλές και διάφορες προσπάθειες, αλλά τα αποτελέσματα ήταν πενιχρά, λόγω του ότι η κάθε κλινική, ή ακόμη περισσότερο ο κάθε γιατρός, είχε το δικό του σχέδιο και επέμενε στο δικό του πλάνο.
Ώσπου το 1983 ο γιατρός JF-Kurtzke στο Κλίβελαντ εντόπισε την λεγόμενη κλίμακα ανικανότητας για τη σκλήρυνση κατά πλάκας, που έγινε και γνωστή με το όνομά του σαν Expanded Disability Status Scale (EDSS).
Ο Kurtzke προσδιόριζε την βαρύτητα των συμπτωμάτων με τρία βασικά στοιχεία: το περπάτημα του ασθενούς, τη χρήση του αμαξιδίου από τον ίδιο και την κατάκλιση.
Χρησιμοποιώντας διάφορους σχεδιασμούς δημιούργησε μια σκάλα από το μηδέν, που ήταν το απόλυτα φυσιολογικό, έως το 10, που τελείωνε με τον θάνατο.
Στο σχεδιάγραμμα που παραθέτουμε δείχνει με εικόνες και εξηγήσεις τον τρόπο σκέψης και αξιολόγησης των συμπτωμάτων της σκλήρυνσης κατά πλάκας με την δικιά του εμπειρία.
Σήμερα, παγκόσμια και σχεδόν από όλους του νευρολόγους, η σκάλα εκτίμησης συμπτωμάτων κατά Kurtzke είναι πλέον αποτελεσματική, όσον αφορά εκτίμηση και κατανόηση μεταξύ θεραπόντων γιατρών ή και ασθενών και γιατρών.
Βέβαια, υπάρχουν και άλλες κλίμακες για πιο εξειδικευμένες τοποθετήσεις ή μετρήσεις ή συνδυασμούς, αλλά αυτές είναι αποκλειστικά για ειδικούς και κάτω από συγκεκριμένες περιστάσεις.
Ο ασθενής ή οι συγγενείς αν μάθουν την σκάλα Kurtzke, λέγοντας ακριβώς τους πόντους ή τη βελτίωση ή τη χειροτέρευση σε πόντους είναι σαν να δίνουν στον γιατρό την δυνατότητα μιας πλήρους εξέτασης.


Γύρω στα 20.000 με 30.000 παιδιά γεννώνται στην Ευρώπη από μητέρες που καταναλώνουν αλκοόλ, με έντονα νευρολογικά προβλήματα, όπως το σύνδρομο down κτλ. Τα προβλήματα αυτά είναι ακόμη πιο επικίνδυνα, όταν η μητέρα πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας.
Επειδή ο αλκοολικός πλέον στην Ευρώπη έχει γίνει επιδημία, όλα τα Υπουργεία Υγείας των κεντρικών ευρωπαϊκών χωρών, όπου η κατανάλωση του αλκοόλ είναι υπέρμετρη, σε σημείο που να υπολογίζουν ότι ο κάθε τρίτος μεσήλικας ευρωπαίος κάθε σαββατοκύριακο κοιμάται μεθυσμένος, γίνεται μια μεγάλη καμπάνια για τα προβλήματα του αλκοόλ.
Δυστυχώς, τα προβλήματα αυτά έχουν αγγίξει έντονα και την νεολαία ακόμη και στην σχολική ή προσχολική ηλικία, με αποτέλεσμα πολλές νεαρές μητέρες να προχωρούν στην εγκυμοσύνη παράλληλα με τον αλκοολισμό.
Σε αλκοολικές μητέρες υπάρχει ο πολύ μεγάλος κίνδυνος το παιδί να γεννηθεί με παραμορφωτικές διαταραχές του προσώπου, διανοητική στέρηση ή ελαττωμένης ευφυΐας και ουσιαστικές διαταραχές από το κεντρικό νευρικό σύστημα.
Το ποσοστό αυτό των παιδιών υπολογίζεται γύρω στις 20.000 με 30.000 κάθε χρόνο, αλλά, θεωρείται ότι είναι πολύ περισσότερο, διότι η εικόνα αυτή δεν είναι ακόμη γνωστή στους γιατρούς σαν σύνδρομο, ώστε να ερευνάται και να εντοπίζεται αμέσως μετά την γέννα.
Ακόμη πιο επικίνδυνο είναι όταν οι εγκυμονούσες που κάνουν χρήση αλκοόλ, ακόμη και σε μικρά ποσοστά, πάσχουν από σκλήρυνση κατά πλάκας.
Και οι μικρές ποσότητες αλκοόλ είναι ακραία επικίνδυνες σε οποιαδήποτε χώρα της Ευρώπης, διότι το αλκοόλ που χρησιμοποιείται πέραν της έτσι και αλλιώς τοξικής αιθανόλης, περιέχει και άλλα μείγματα όπως μεθανόλη, που είναι πολλαπλά τοξικά και ελάχιστες ποσότητες επηρεάζουν αρνητικά το έμβρυο.
Η εγκυμοσύνη στη σκλήρυνση κατά πλάκας είναι ταυτόχρονα ένα ιατρικό και παράλληλα, κοινωνικό πρόβλημα. Η μητέρα έχει εκ προοιμίου μια ευπάθεια και χρήζει ιδιαίτερης φροντίδας και προσοχής πριν και μετά την γέννα.
Πρέπει, λοιπόν, μέσα σε όλα αυτά τα προτρεπτικά και στις γενικές προφυλάξεις να συμπεριληφθεί και η πλήρης απαγόρευση κάθε αλκοολούχου, τόσο για την εγκυμονούσα, όσο και για την μελλοντική μητέρα, στην οποία πιθανόν υπάρχει η υπόνοια της νόσου της σκλήρυνσης κατά πλάκας.
Το μέτρο είναι εύκολο και τα αποτελέσματα του τεράστια.


Η ΤΕΧΝΙΚΗ ΓΟΝΙΜΟΠΟΙΗΣΗΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΙΣ ΣΠΕΡΜΑΤΕΓΧΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΓΟΝΙΔΙΑΚΕΣ ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ ΕΧΟΥΝ ΓΙΝΕΙ ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΑΙΡΟ ΜΙΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΚΑΙ ΑΚΡΩΣ ΕΠΙΚΕΡΔΗΣ ΑΓΟΡΑ. ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ, ΟΠΟΥ ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ ΤΟ ΧΡΗΜΑ, ΠΡΟΕΧΕΙ Η ΘΕΤΙΚΗ ΠΡΟΒΟΛΗ ΚΑΙ Η ΑΠΟΚΡΥΨΗ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΑΝΤΙΡΡΗΣΕΩΝ, ΠΟΥ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΕΣ.
Η όλη διαδικασία της γονιμοποίησης είναι ένα άκρως ενδοοργανικά βιορυθμικά οργανωμένο παιχνίδι, όπου οι εγκεφαλικές λειτουργίες παίζουν τον πρώτο ρόλο. Βέβαια, ο εγκέφαλος που διευθύνει τη διαδικασία της γονιμοποίησης, ότι αφορά το έμβρυο, έχει έναν μοναδικό βιορυθμό.
Για τον εγκέφαλο, ο πλακούντας της μητέρας και το έμβρυο (εικόνα) είναι μία ενιαία οντότητα. Τους τρεις πρώτους μήνες της κύησης η ανάπτυξη αυτής της ενιαίας οντότητας έχει έναν φοβερά γρήγορο ρυθμό, χρησιμοποιώντας σωματικούς μηχανισμούς και ανοσολογική συμπεριφορά, ανάλογη με αυτή της ανάπτυξης ενός κακοήθους όγκου.
Ξαφνικά, τον τρίτο μήνα επανέρχεται το όλο σύστημα σε πολύ αργό τέμπο, συνυφασμένο με το βιολογικό ρυθμό της εγκυμοσύνης. Οποιαδήποτε διαταραχή στη φάση της γρήγορης ανάπτυξης λαμβάνεται από το ανοσοποιητικό σύστημα σαν απειλή δηλητηρίασης και προκαλεί αντιδράσεις, που φέρνουν αργότερα αναπτυξιακές – πρωτεϊνικές διαταραχές ή επιληψία.
Εδώ, λοιπόν, κρύβεται και ο μεγάλος κίνδυνος της εξωγενούς επέμβασης π.χ. δια της τεχνικής γονιμοποίησης. Ο κίνδυνος αυτός πολλαπλασιάζεται γεωμετρικά με τακτικότατη προσβολή της ενιαίας (τεχνητά πλέον) δημιουργημένης, άρα χωρίς εγκεφαλική ρύθμιση, συστηματικής μονάδας πλακούντα εμβρύου.
Βέβαια, τα κλινικά προβλήματα πιστοποιούνται αργότερα.


ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΡΚΕΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ ΕΡΕΥΝΩΝ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΝΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΣΟΥΝ ΜΙΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΓΝΩΣΤΗ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ, ΣΑΝ ΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΙΔΙΟΦΥΙΑ.
Η Λουκρητία Βοργία, που έζησε από το 1480 έως το 1519 στη Ρώμη, έμεινε με την ιστορική σφραγίδα της μοιραίας γυναίκας, που εξόντωνε άνδρες και εχθρούς με τη γοητεία της ή τα δηλητήριά της.
Θεωρείτο σα γυναίκα – έκφραση και εξοχή της ίντριγκας και εγκληματικής πλοκής. Σε σημείο τέτοιο είχε φθάσει η φήμη της, που και ο Αμερικάνος ήρωας της Δύσης, ο Μπούφαλο Μπιλ, έδωσε το όνομά της στην καραμπίνα του.
Και, όμως, έρευνες της ιστορικού Σιραρντο του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια, κατοχυρώνουν τη δυναμική ισπανικής καταγωγής Ιταλίδα καλλονή (φωτό), σαν μια ιδιαίτερα προικισμένη με οικονομική οξυδέρκεια γυναίκα.
Η μελέτη των ιστορικών κειμένων και συμβολαίων (Χρυσόβουλα) της εποχής δείχνουν ότι η ξανθιά καλλονή αγόραζε άγονες εκτάσεις των πολλών στρεμμάτων, τα οποία αξιοποιούσε ταχύτατα με υδραυλικές εγκαταστάσεις και ρυθμιζόμενες καλλιέργειες, κυρίως δημητριακών, φασολιών, ελιών, κρασιού κλπ.
Μετά, εκμεταλλευόμενη γη και παραγωγή, πολλαπλασίαζε συνεχώς τα κέρδη της μέχρι να γίνει μία από τις πλουσιότερες Ρωμαίες.
Το σπουδαιότερο όλων ήταν ότι ομορφιά και γοητεία όντως ήταν τα μεγάλα της κοινωνικά όπλα, όχι, όμως, για λόγους φιλαρέσκειας, αλλά, περισσότερο για την αύξηση του πλούτου της.


H ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΕΚΔΗΛΩΝΕΤΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΣΤΟΝ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟ ΤΟΜΕΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΦΡΟΝΤΙΔΑΣ ΚΑΙ ΥΓΕΙΑΣ.
Η πανελλήνια ομοσπονδία εργαζομένων στα νοσοκομεία έχει δηλώσει ότι από την επόμενη εβδομάδα θα επιμένει στους όρους τήρησης της συμφωνίας των εφημεριών και καλεί το υπουργείο να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του. Αλλιώς οι νοσοκομειακοί γιατροί θα απέχουν από τις δουλειές τους.
Αν το υπουργείο πάλι συμμορφωθεί ως προς τα νόμιμα, είναι αδύνατον να λειτουργήσουν τα ιατρεία, γιατί δεν υπάρχουν αρκετοί γιατροί να καλύψουν αυτούς, που δικαιωματικά θα παίρνουν άδεια.
Άλλωστε είναι εύλογο διότι δεν μπορεί να γίνει μια τέτοια εφαρμογή εκ των πραγμάτων σε νοσοκομειακές θέσεις που εφημερεύει ένας η δύο γιατροί. Ο νόμος, όμως, είναι νόμος και πρέπει να εφαρμοστεί.
Το υπουργείο θα χρειαστεί πάλι να βρει μια μέση λύση και τα πράγματα θα συνεχίσουν τον δρόμο τους ως έχουν βέβαια προς το χειρότερο. Ένα δεύτερο μεγάλο πρόβλημα στον χώρο είναι οι δαπάνες οι φαρμακευτικές δαπάνες και οι δαπάνες υλικού.
Ο υπουργός σε μία επίδειξη τρομερής διπλωματίας κατάφερε να πείσει τους προμηθευτές να αναστείλουν τις κινητοποιήσεις τους υποσχόμενος έως 30% εξόφληση των υπαρχόντων χρεών. Εάν αυτό δεν γίνει σε εύλογο διάστημα παρ’ όλη την γοητεία και το ταλέντο του υπουργού έρχονται εμπλοκές και συγκρούσεις και φυσικά όλα αυτά εις βάρος των ασφαλισμένων και των αντίξοων κοινωνικών ιατρικών αναγκών που αυξάνονται ραγδαία.


ΤΟ ΧΑΣΜΟΥΡΗΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ, ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΗ ΚΑΙ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ.
Το χασμουρητό αποτελεί την έκφραση μιας από τις πιο βασικές εγκεφαλικές λειτουργίες και είναι απολύτως απαραίτητο για την ζωή.
Οι παλιοί νευρολόγοι ισχυρίζονταν ότι αποτελεί ένα «αρχέγονο» αντανακλαστικό του εγκεφαλικού στελέχους, δηλαδή, του τμήματος εκείνου του εγκεφάλου που δημιουργείται στα πρώτα στάδια της ζωής και είναι το κέντρο διαχείρισης των βασικών δευτερευόντων λειτουργιών της ζωής, όπως είναι η αναπνοή, η εγρήγορση, η διατροφή, η αναπαραγωγή κτλ.
Οι παλιοί εξηγούσαν το χασμουρητό σαν προσπάθεια οξυγόνωσης του εγκεφάλου, το οποίο έβγαζε τον κακό ζεστό αέρα και ανέπνεε τον καθαρό αέρα.
Πριν από αιώνες σε Γερμανία και Γαλλία αποτέλεσε το βασικό αντικείμενο έρευνας πολλών μεγάλων νευρολόγων, όπως π.χ. ο Γάλλος Σαρκό. Ο τελευταίος προσπαθούσε να βρει την σχέση του χασμουρητού με τον οργασμό των γυναικών και την «υστερία».
Σύγχρονες έρευνες έχουν εντοπίσει ότι πρόκειται για την πυροδότηση κατά το χασμουρητό μιας εκκίνησης ολόκληρης χημικής βιομηχανίας στον εγκέφαλο με ορμόνες και νευροδιαβιβαστές, όπως είναι η οξυτοκίνη, η ντοπαμίνη, η ακετυλοχολίνη, η σεροτονίνη, τα οπιοειδή, οι σεξουαλικές ορμόνες κ.α.
Πολλές από αυτές συμβάλουν θετικά ή αρνητικά στο μηχανισμό του χασμουρητού ανάλογα με την αναγκαιότητα της εκάστοτε κατάστασης.
Το χασμουρητό βασίζεται και στην μιμητική αλληλοεπίδραση που έχουν οι εγκέφαλοι μεταξύ τους. Ακόμη και σε επίπεδα μικρών παιδιών. Ειδικά «κύτταρα - κάτοπτρα», που βρίσκονται στον μετωπιαίο λοβό των ανθρώπων μιμούνται το χασμουρητό, όταν το βλέπουν σε κάποιον άλλον και το μεταδίδουν σε όποιους τους βλέπει.
Ακριβώς επειδή είναι πηγή ζωής και είναι κάτι φοβερά ανακουφιστικό και παραγωγικό για τον εγκέφαλο, είναι μια καλοπροαίρετη παραίνεση, που γίνεται από άτομο σε άτομο.
Αν θέλετε, λοιπόν, να ζήσετε καλά, χασμουρηθείτε χωρίς φόβο.


Η ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΒΑΣΕΙ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ «ΜΑΝΤΕΥΕΙΣ» ΤΙ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ Ο ΑΛΛΟΣ.
Η ενσυναίσθηση είναι η βασική εγκεφαλική λειτουργία πάνω στην οποία στηρίζεται ο ζωικός συντονισμός της ομάδας και κατ’ επέκταση, η οργάνωση της πολιτικής.
Όταν η ικανότητα της λειτουργίας ξεφεύγει πλέον από το μέσο όρο και έχει μεγαλύτερο εύρος, τότε πλέον «συντονίζονται τα μυαλά» ταυτόχρονα και παράγουν ίδια πολιτική, άσχετα εάν είναι κακή ή καλή. Εδώ αναφερόμαστε σε περιπτώσεις πολιτικού συντονισμού, με σκοπό το κέρδος χρόνου.
Μία τέτοια κλασική περίπτωση αμοιβαίας υπεραξίας ενσυναίσθησης ήταν η ομάδα των ανταρτών γύρω από τον Κάστρο στην επανάσταση της Κούβας.
Μία ολιγάριθμη ομάδα ανθρώπων, χωρίς ουσιαστική λαϊκή υποστήριξη και ξένη βοήθεια, κατόρθωσε μέσα σε τρία χρόνια να καταλάβει ένα κράτος 11 εκατομμυρίων ανθρώπων με κυβέρνηση μία πανίσχυρη δικτατορία, με μία τρομερή αστυνομία και τεράστιο στρατό.
Η σύγκριση ήταν άνιση, όμως, το ατού των ανταρτών ήταν ο ψηλός βαθμός ενσυναίσθησης. Σκέφτονταν και έπρατταν όλοι το ίδιο, όπου κι αν βρίσκονταν, με έναν αξιοζήλευτο και υψηλής ακρίβειας συντονισμό, χωρίς να έχουν καμία επαφή μεταξύ τους.
Έτσι, έδιναν την εντύπωση του πολυάριθμου και άψογα συντονισμένου στρατού. Γεγονός που δημιουργούσε μεγάλα ψυχολογικά ρήγματα στους αντιπάλους.
Υψίστης δυναμικότητας ήταν η ενσυναίσθηση μεταξύ Κάστρο και Γκεβάρα (φωτό). Λέγεται ότι μιλούσαν ταυτόχρονα και έπρατταν λέγοντας τα ίδια πράγματα σε διαφορετικά μέρη.
Δυστυχώς, μετά την επικράτηση της επανάστασης, τη διάσπαση της μικρής ομάδας και την απώλεια μεγάλου μέρους της ενσυναίσθησης, ήρθαν και οι πολλές απώλειες των αρετών της επανάστασης και της φθοράς της.

ΛΟΙΜΩΞΕΙΣ: ΙΟΙ ΚΑΙ ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ


Ο ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΣΥΝΕΧΗ ΔΙΑΜΑΧΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΙΑΦΟΡΟΥΣ ΙΟΥΣ. ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΙΟ «ΥΠΟΥΛΟΙ» ΕΧΘΡΟΙ ΤΟΥ, ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΕΛΑΧΙΣΤΑ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΘΕΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ.
Πολύ τακτικά, ιδιαίτερα για τα παιδιά, ακούμε από τους γιατρούς να χρησιμοποιούν τους όρους ιοϊκή εγκεφαλίτιδα ή μηνιγγοεγκεφαλίτιδα. Με τους όρους αυτούς αναφέρονται σε λοιμώξεις του εγκεφάλου ή των «καλυμάτων» του, των μηνιγγίων από ιούς.
Συνήθως αυτές οι λοιμώξεις είναι οξείες, χρόνιες ή λανθάνουσες. Τα περισσότερα διαγνωστικά προβλήματα τα δημιουργούν οι τελευταίες και για αυτό είναι και πιο δύσκολες στην αντιμετώπισή τους.
Μία από αυτές είναι, για παράδειγμα, η λανθάνουσα απομυελινωτική εγκεφαλοπάθεια, που μπορεί να εμφανισθεί σε βάθος χρόνου, μετά από εβδομάδες ή και μήνες, ύστερα από μία λοίμωξη των αναπνευστικών οδών και προσβολή της άμυνας του οργανισμού (ανοσοποιητικό). Η αντίδραση αυτή του ανοσοποιητικού μπορεί να δημιουργήσει μία νοσολογική εξέλιξη που να μοιάζει με τη σκλήρυνση κατά πλάκας, ξεκινώντας, όμως, από έναν ιό.
Άλλο παράδειγμα είναι ότι η προσβολή από ιούς μπορεί να δημιουργήσει άνοια. Π.χ. οι ιοί του AIDS και του Epstein-Barr, κατά κανόνα, σε ένα ποσοστό πάνω από 10%, σε βάθος χρόνου φέρνουν άνοια.
Μία λανθάνουσα εγκεφαλίτιδα ελαφριάς μορφής μπορεί να έχει χρόνια συμπτώματα έναν ελαφρύ πονοκέφαλο και αίσθημα κούρασης, που να «ξεγελούν» τον ασθενή ως κάτι παροδικό.
Στην ίδια παγίδα μπορεί να πέσει και ο άπειρος γιατρός και να του ξεφύγει η διάγνωση. Σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να έχουμε και μία ιοϊκή εγκεφαλίτιδα σαν προ-στάδιο κάποιας μορφής καρκίνου, που εμφανίζεται αργότερα, πιθανόν ξεκινώντας από αυτήν. Χαρακτηριστικές είναι κάποιες μορφές μετερπητικών ιοϊκών λοιμώξεων.
Μία άλλη ομάδα ιών, οι εντεροϊοί, προκαλούν, ιδιαίτερα στις δυτικές χώρες, ασηπτικές (απύρετες) δυσδιάγνωστες μηνιγγοεγκεφαλίτιδες με ποικίλη νευρολογική συμπτωματολογία.
Γενικά, όταν έχουμε ακόμη και ελαφρά συμπτώματα από το κεντρικό νευρικό σύστημα, πρέπει πάντα, ιδιαίτερα σε παιδιά και ηλικιωμένους, να λαμβάνουμε υπόψη την λοιμογόνο δράση των ιών.


ΤΟ ΜΙΤΟΧΟΝΔΡΙΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΚΥΤΤΑΡΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ, ΠΟΥ ΠΑΙΖΕΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΡΟΛΟ ΣΤΗΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ ΤΟΥ ΥΠΑΡΞΗ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΜΟ ΤΟΥ.
Αυτά όλα θα ήταν «ψιλά γράμματα», αν επιστάμενες έρευνες τον τελευταίο καιρό δεν έδειχναν ότι γενετικές διαταραχές των μιτοχρονδρίων είναι υπεύθυνες για πολλές νευρολογικές αρρώστιες.
Αρρώστιες μάλιστα που μένουν αδιάγνωστες ή αθεράπευτες, διότι τα κλινικά τους συμπτώματα «μιμούνται» άλλα νοσήματα, με αποτέλεσμα να προκύπτουν λάθος διαγνώσεις και εσφαλμένες θεραπείες.
Και να φαντασθεί κανείς ότι δεν πρόκειται για σπάνιες περιπτώσεις, αλλά για ποσοστά που φτάνουν μέχρι 12,48%. Άγγλοι επιστήμονες υπολόγισαν ότι στην περιοχή του Νιουκαστερ κάθε τέταρτος εργαζόμενος υποφέρει ή θα ασθενήσει από συνέπειες των δυσλειτουργιών των μιτοχονδριακών διαταραχών.
Οι ασθένειες που παρουσιάζονται από ταραγμένες μεταλλάξεις των γονιδίων των μιτοχονδρίων είναι η χρόνια προϊούσα εξωτερική οφθαλμοπληγία, η πτώση του βλεφάρου, η ελαφρά κεντρική μυοπάθεια ή η μυοπάθεια σε συνδυασμό με αταξία. Ακόμη, αρδιομυοπάθειες, εγκεφαλοπάθειες με συνοδεία ελαφρών εγκεφαλικών επεισοδίων ή προοδευτική μυοκλωνική αταξία. Επίσης, διαβήτης με καταρράκτη, αμφιβληστροειδοπάθεια, ραπτομυόλυση, απομονωμένη μυοπάθεια ή και συνδυασμός ενός ή περισσότερων συνδρόμων, που αναφέρθηκαν παραπάνω.
Το δυσάρεστο με την ασθένεια αυτή είναι ότι δεν ξεχωρίζει, σε ότι αφορά την εξέλιξη, παιδιά από ενήλικους και μπορεί να προσβάλει οποιονδήποτε, οποτεδήποτε με διαφορετική ένταση, μία φορά ή επανειλημμένα.
Η ποικιλία των κλινικών εικόνων που προκύπτουν από τις γονιδιακές διαταραχές των μιτοχρονδρίων είναι τόσες πολλές, και σχεδόν άγνωστες στην πλειάδα των γιατρών, διότι προέρχονται αυτές οι γνώσεις από σχετικά νέες έρευνες.
Είναι, λοιπόν, επιβεβλημένο, όταν παρατηρείται έστω και ένα σύμπτωμα, που αναφέραμε παραπάνω, να απευθυνόμαστε χωρίς καθυστέρηση στον ειδικό νευρολόγο, που έχει την ανάλογη πείρα.


ΟΙ ΕΡΕΥΝΕΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΓΙΝΕΙ ΣΤΟ NEUROMARKETING ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΑΛΛΑΓΗΣ ΓΝΩΜΗΣ ΤΩΝ ΠΕΛΑΤΩΝ ΕΔΕΙΞΑΝ ΟΤΙ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΑ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑΤΑ.
Γενικά, ο άνθρωπος αλλάζει πάρα πολύ δύσκολα γνώμη, γιατί αυτό κοστίζει στον εγκέφαλό του ενέργεια, προκειμένου να αλλάξει ένα δίκτυο πληροφόρησης που έχει, αντικαθιστώντας το με κάτι άλλο.
Η προσπάθεια αυτή είναι πάρα πολύ δύσκολη, γιατί όλοι μας θέλουμε να πιστεύουμε ότι αυτά που γνωρίζουμε είναι σωστά, άρα και ότι ζούμε και ενεργούμε με των σωστό τρόπο, την σωστή διάθεση και, πάνω από όλα, με την σωστή συμπεριφορά.
Αυτό όλο το πλέγμα σκέψης μας οδηγεί να χρησιμοποιούμε συγκεκριμένη μάρκα κρέμας ξυρίσματος, κολόνιας, ρούχων αυτοκινήτου ή και τόπου διακοπών.
Ακόμα και στις προσωπικές μας σχέσεις με ψυχαναγκαστικό φανατισμό κρατάμε πάντοτε τον ίδιο τρόπο διεκπεραίωσής τους και ανάπτυξης τους, γιατί αυτό μας ανακουφίζει.
Αυτός είναι και ο λόγος που ανακαλύπτουμε κάτι συναισθηματικά καινούριο, παρόλο που μας δίνει μεγάλη χαρά. Εντούτοις, δεν μπαίνουμε στην περιπέτεια να το νοιώσουμε, φοβούμενοι ότι δεν θα το αντέξει ο εσωτερικός μας κόσμος, δηλαδή, ο εγκέφαλος μας.
Για να αποφύγουμε, λοιπόν, αυτήν την εικόνα εγκεφαλικής ενεργείας, σε ότι αφορά την αναθεώρηση των πληροφοριών, χρησιμοποιούμε αυθόρμητα κάποιες τεχνικές. Μια από αυτές, η πλέον αγαπητή και εύκολη, είναι η εξαίρεση.
Ενώ, δηλαδή, βλέπουμε ότι είναι σωστό να το κάνουμε, μας αρέσει, το θέλουμε και πολλές φορές ξεκινάμε να το πραγματοποιήσουμε, αναθεωρούμε την στάση μας, προβάλλοντας την επιλογή της εξαίρεσης, δηλαδή, κάτι το διαφορετικό, ειδικά με εμάς που μας επαναφέρει στην πρωτέρα τάξη.
Μια άλλη στρατηγική, επίσης αρκετά επιτυχημένη, για να μην αναθεωρήσουμε την άποψη μας για κάτι καινούριο, είναι η επιλεκτική μνήμη.
Μόλις, δηλαδή, δούμε κάτι δύσκολο, που σαν πληροφορία θα έμπαινε και θα άλλαζε την ζωής μας ως προς το καλύτερο, ακόμη και πιο ευεργετικό, εκβιάζουμε την μνήμη μας να θυμηθεί παρόμοια γεγονότα, στα οποία η σκέψη μας δίνει μια αρνητική φόρμα, έτσι που να γίνει πλήρης η απώθηση των νέων πληροφοριών, που θα μας εξανάγκαζε σε αλλαγή γνώμης.
Ακόμα πιο αποτελεσματικά, είναι η επιλεκτική έκθεση σαν στοιχείο αμυντικής τακτικής, όπου ενσυνείδητα πάρα πολλές φορές δίνουμε στον εαυτό μας μια ετικέτα ακόμη, που μπορεί να μην συμφωνούμε μαζί της, π.χ. : σαν οπαδοί ενός κόμματος, προκειμένου να αναγκαστούμε να μην ψηφίσουμε κάτι άλλο και αλλάξουμε μια σημαντική απόφαση.
Βλέπουμε, λοιπόν, στο νευρομάρκετινγκ, ότι δεν είναι καθόλου εύκολο να βρεθούν τακτικές αλλαγής γνώμης, διότι έχουμε την εγκεφαλική παρέμβαση και όποτε με την διαφήμιση θεωρούμε ότι το καταφέρνουμε, είναι και αυτό μια επιλεκτική έκθεση, προκειμένου να υποστηρίξουμε το επάγγελμα του διαφημιστή και την οντότητα της όλης προσπάθειας. Τις περισσότερες φορές πρόκειται για χαμένο κόπο.


ΤΡΕΙΣ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΠΟΥ ΣΕ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΠΕΛΑΤΗ – ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΗ.
Όταν μιλάμε για αντήχηση, πρόκειται για τη λειτουργία που προξενεί ατελείωτη γοητεία στα άτομα μιας νέας συναρπαστικής ιδέας, που τη νιώθουν άμεσα σωστή, σύμφωνη με αυτά που αισθάνονται, χωρίς να μπορούν να εξηγήσουν το λόγο και την ακολουθούν χωρίς κανένα συμβιβασμό. Είτε είναι μία άχρηστη επανάσταση, ή αγορά ενός άχρηστου αντικειμένου ή συμμετοχή σε μία ανούσια συζήτηση. Η αντήχηση σαν λειτουργία του εγκεφάλου πηγάζει από μία περιοχή, που λέγεται νησίδα στον εγκέφαλο, και κατευθύνει το θυμικό. Η νησίδα μαζί με άλλους σχηματισμούς δημιουργεί το νευρωνικό τόξο του εγκεφάλου που ρυθμίζει την λανθάνουσα αναστολή.
Με τον όρο λανθάνουσα αναστολή σημαίνει η εγκεφαλική ικανότητα να επικεντρώνεται στο ουσιώδες και να απορρίπτει το επουσιώδες. Είναι μία εγκεφαλική λειτουργία που φιλτράρει όλες τις σκέψεις, ρυθμίζεται σε ότι αφορά ταχύτητα και αγωγή από το δείκτη ευφυΐας και τη συναισθηματική νοημοσύνη. Επηρεάζοντας την λανθάνουσα αναστολή μπορούμε να συγκεντρώνουμε την προσοχή του ατόμου σαν άκρως ουσιώδες σε ένα πολιτικό κόμμα, προϊόν , ερωτικό σύντροφο ή ακόμα ένα ταξίδι και να θεωρεί ο υποβαλλόμενος ότι έχει επιλέξει το σωστό και το επουσιώδες.
Τρίτο και ουσιαστικότερο είναι τα λεγόμενα κύτταρα - καθρέπτες. Σε αυτά είναι και το πολύ μεγάλο μυστικό της διαφήμισης. Πρόκειται ουσιαστικά για νευρικά κύτταρα που βρίσκονται κυρίως στον πρόσθιο λοβό του εγκεφάλου και μιμούνται διάφορες καταστάσεις που ασυνείδητα εντυπώνουν μουσική, οπτικές παραστάσεις, αντιδράσεις ανθρώπων κλπ. Είναι αυτά που είναι υπεύθυνα για το «μεταδοτικό χασμουρητό». Όποιος επηρεάζει ασυνείδητα αυτά τα κύτταρα έχει μία πάρα πολύ μεγάλη δυνατότητα να κατευθύνει και σε ασυνείδητες ενέργειες κάποιον επηρεαζόμενο, όπως π.χ. στην αγορά προϊόντων ή συμμετοχή σε καταστάσεις ή ακόμη περισσότερο σε οικογενειακές συμπλοκές.
Αναφέραμε όλα αυτά τα παραπάνω δείχνοντας ένα τρίγωνο καταστάσεων το οποίο κατά μόνας ή σε συνδυασμό έχει τη δυνατότητα επηρεασμού της ανθρώπινης συμπεριφοράς και επιβολής του neuromarketing. Ουσιαστικά αυτά τα τρία σημεία με τις παραλλαγές τους αποτελούν τη βάση του neuromarketing και της ρύθμισης της κοινωνικής συμπεριφοράς.


Η ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΑΣΙΤΩΣΗ, Ή ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΜΟΡΓΚΕΛΟΝΣ, ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΔΕΡΜΑΤΟ-ΝΕΥΡΟΛΟΓΙΚΟ ΝΟΣΗΜΑ ΛΟΙΜΩΔΟΥΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΡΓΙΚΗΣ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΑΣ, ΠΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΤΑΙ ΟΛΟ ΚΑΙ ΣΥΧΝΟΤΕΡΑ.
Έχει την νευρολογική συμπτωματολογία του νευροφυτικού πόνου σαν από τσίμπημα καρφίτσας ταυτόχρονα με τη συνοδεία μιας ατελείωτης φαγούρας. Και οι δύο ενοχλήσεις αυξάνονται προοδευτικά μέχρι τρέλας και οδηγούν τους ασθενείς σε αδιέξοδο.
Επισκέπτονται δεκάδες γιατρούς, κυρίως δερματολόγους, αλλά, και άλλων πολλών ειδικοτήτων, χωρίς λύση. Δοκιμάζουν αυτοί οι ασθενείς όλες τις δυνατές θεραπείες, χωρίς αποτέλεσμα. Μερικές φορές βοηθάει απλώς το κρύο νερό.
Πολύ τακτικά η κατάσταση αυτή παρουσιάζεται μετά από έντονο στρες ή κάποια λοίμωξη. Αυτός είναι ο λόγος που στην Αμερική υποπτεύονται σαν αιτία το αγροβακτηρίδιο.
Οι περισσότεροι από τους ασθενείς εμφανίζουν διαταραχές στα ψυχοτέστ και ιδιαίτερα στις εγκεφαλογραφικές καταγραφές. Το γεγονός αυτό δείχνει την «εγκεφαλική προέλευση» της νόσου, παρ’ όλο που δεν έχει διερευνηθεί απόλυτα ο μηχανισμός της παθογένειας.
Μερικές νευρολογικές κλινικές στις περιπτώσεις αυτές εφαρμόζουν έντονη νευροψυχιατρική αγωγή με φάρμακα και βιοανάδραση (Biofeedback). Αναφέρουν δε, ότι με αυτόν τον τρόπο έχουν ουσιαστικές επιτυχίες.
Πολλές δε φορές ανατρέπουν την όλη κατάσταση. Ίσως πρέπει οι έρευνες για αυτή τη νόσο να βασιστούν πάνω σε αυτό το μοντέλο και να πάνε προς αυτή την κατεύθυνση.

Δημοφιλείς αναρτήσεις

 

© 2006 | Blogger Templates by GeckoandFly modified and converted to Blogger by Blogcrowds.