NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Για πλήρη επιτυχία της αναλγητικής καταστολής απαιτείται μεγαλύτερη γκάμα φαρμάκων. Δηλαδή πέρα από τα αναλγητικά χρειάζονται κατασταλτικά, ψυχοφάρμακα, αντιβιοτικά κ.λ.π.
Το κριτήριο για όλες αυτές τις καταστάσεις είναι η γνώση της ασθένειας καθώς επίσης του συνδυασμού και της γνώσης των φαρμάκων.
Η ιδανική κατάσταση είναι πάντοτε ο φαρμακευτικός συνδυασμός να έχει άμεση και σύντομη δράση, να μην επηρεάζει το ανοσοποιητικό σύστημα ή αν το επηρεάζει το δυνατόν λιγότερο και συντομότερο και να μην αφήνει αποτυπώματα σε οργανικές διαταραχές.

Οι πόνοι στα γόνατα αρχίζουν από την μέση ηλικία και κάτω με χαρακτηριστικές στρεβλώσεις, δυσλειτουργία και εκφυλίσεις στα οστά των γονάτων που εξελίσσονται σε ραιβοποδία.
Κατά κανόνα η κατάληξη είναι χειρουργική όπου επιχειρείται μια αρθροπλαστική στα τελευταία χρόνια προκειμένου να σταθεροποιηθεί το βάδισμα.
Παρόλα αυτά σε αυτούς τους ανθρώπους και γενικά στο προχωρημένο γήρας οι αρθροπάθειες είναι γενικευμένες και επώδυνες.
Δημιουργούν σε δύο βασικά προβλήματα στο νευρικό σύστημα περιφερικά, τοπικές βλάβες των απολήξεων των νεύρων και κεντρικά εγκεφαλοπάθειες τόσο από τις απολήξεις όσο και από το χρόνιο πόνο.
Πολλά δε φλεγμονώδη στοιχεία από τις γενικευμένες αρθροπάθειες μεταναστεύουν στον εγκέφαλο και δημιουργούν και εκεί εκτεταμένες αλλοιώσεις.

Η συμπεριφορά αυτή μπορεί να προϋπάρχει ή να παρουσιαστεί και να ενταθεί μετά από κατάχρηση ουσιών. Εδώ πλέον δεν έχουμε μόνο μια απλή διαπίστωση αλλά έχουμε ένα νευρολογικό διαδικαστικό πρόβλημα.
Διότι αν μετά την κατάχρηση ουσιών αυξάνεται το πρόβλημα είναι εμφανές ότι υπάρχει ένα οργανικό υπόβαθρο.
Το οργανικό αυτό υπόβαθρο πρέπει να ερευνηθεί και είναι δυνατόν με τα ερευνητικά μέσα που έχουμε στην διάθεση μας και μετά από αυτό να γίνει μια θεραπευτική προσπάθεια οπωσδήποτε.
Ο συνδυασμός αντικοινωνικής προσωπικότητας και χρήση ουσιών είναι μια κοινωνική ωρολογιακή βόμβα.

Βέβαια όλο και τακτικότερα οι σύγχρονες απεικονιστικές μέθοδοι και κυρίως η μαγνητική τομογραφία ποζιτρονίου και πολύ περισσότερο οι νευροφυσιολογικές εξετάσεις όπως το πολύωρο ΗΕΓ κάνουν εμφανές ότι πρόκειται στις περισσότερες περιπτώσεις περί περιορισμένης μικρής ή μεγάλης διαταραχής.
Δηλαδή διαπιστώνουμε ότι έχουμε να κάνουμε περισσότερο με μια μορφή επιληπτικών κρίσεων σε όλες τις βαθμίδες επιληπτικών κρίσεων.
Ίσως μάλιστα χρειάζεται η σύγχρονη νευρολογία σε ότι αφορά το κεφάλαιο των ψυχώσεων μια επανεγγραφή λαμβάνοντας υπόψη αυτά τα νέα δεδομένα.

Από το οπτικό κέντρο του εγκεφάλου στον ινιακό λοβό τα οπτικά ερεθίσματα δημιουργούν ένα «πνεύμα» αντιδράσεων που εκτίνεται ραχιαία του εγκεφάλου και φτάνει μέχρι τον πραγματικό λοβό. Κατά την διαδικασία αυτή ενεργοποιούνται διάφοροι εγκεφαλικοί μηχανισμοί που ανταλλάσσουν πληροφορίες με το «ρεύμα» και όλα μαζί αυτά επεξεργαζόμενα από το οπτικό νεύρο στον ινιακό λοβό δίνουν στο άτομο την βιωματική εντύπωση του που βρίσκεται και σε τι χώρο κινείται.

Ανηδονία όπως το λέει η λέξη είναι η ανεπάρκεια αίσθησης ηδονής με ήπια έντονα ή πολύ έντονα χαρακτηριστικά που δημιουργούν θλίψη, στεναχώρια και τελικά δυστυχία.
Το πιο φοβερό από όλα είναι η γνώση ότι η καθημερινή δυστυχία θα επαναλαμβάνεται για μακρύ χρονικό διάστημα χωρίς κανένας να έχει την δυνατότητα να αλλάζει αυτή την κατάσταση.
Ένα σύννεφο μαύρης σκέψης και παντελή έλλειψη από ένα χαμόγελο ή γέλιο είναι η καθημερινότητα των ανθρώπων που γεύονται την ανηδονία.
Η θεραπεία πρέπει να είναι άμεση και αποτελεσματική γιατί αλλιώς μπορεί να «μεταφερθεί» στο πεδίο της αυτοκτονικότητας.

Όταν όμως εμφανίζονται μαζί αποτελούν ένα εκρηκτικό μείγμα. Αυτό το εκρηκτικό μείγμα εκδηλώνεται με διαταραχές πανικού, τρομερή ευερεθιστότητα, αίσθημα κινδύνου, ιδρώτας και ταχυκαρδίες. Πρόκειται για ένα «δίδυμο» διαταραχών που μπορεί να εξοντώσει οποιονδήποτε άνθρωπο και να τον φέρει σε ακραίες καταστάσεις. Αυτός είναι ο λόγος που όταν έχουμε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει σαν πρώτο βήμα να διαχωρίζουμε την μία από την άλλη κατάσταση.
Σαν πρώτη προσπάθεια τουλάχιστον φαρμακευτικά να μειώνουμε το άγχος, το οποίο ελέγχεται και πιο εύκολα και να αρχίζουμε μια συστηματική αγωγή για την καθήλωση του φόβου.

Κατά κανόνα αυτές οι επιρροές έχουν σαν αποτέλεσμα να προκαλούν διαταραχές στον οργανισμό οι οποίες διαβιβάζονται στον εγκέφαλο μέσω του περιφερικού και κεντρικού νευρικού συστήματος.
Τα χαρακτηριστικά των διαταραχών είναι ο πόνος και το άγχος. Ακόμα και σήμερα με την μεγάλη πρόοδο της νευρολογίας είναι φοβερά δύσκολο να ξεχωρίσουμε ποιο έρχεται πρώτο.
Κατά κανόνα προηγείται ο πόνος. Η κατάσταση πόνου σαν ερέθισμα φτάνει από το κεντρικό και περιφερικό σύστημα σε διάφορα κέντρα του εγκεφάλου και εκεί βιώνεται σαν άλγος το οποίο συσσωρευμένο προσθέτει και ένα άγχος στον οργανισμό εάν δεν επέλθει μια παυσίπονη κατάσταση.

Χωρίς μνήμη π.χ. Alzheimer, έρχεται ο μαρασμός και ο θάνατος.
Εξελικτικά η μνήμη πλέον είναι ένας συνδυασμός πάρα πολλών μικρών περιπλοκών νευρωνικών κυκλωμάτων, απλωμένα σε όλο τον εγκέφαλο που δέχονται και αντανακλούν πληροφορίες ανά πάσα στιγμή.
Η μελέτη της μνήμης και η ταξινόμηση της είναι η πλέον κουραστική αλλά και σαγηνευτική δουλειά για κάθε νευρολόγο.
Πρέπει κάθε επιστήμονας του κλάδου αυτού να είναι σε θέση να συνδυάσει ευρήματα διαφόρων εξετάσεων με γρήγορο τρόπο ώστε να καταλήξει κατά προσέγγιση τι μορφή διαταραχής μνήμης υφίστανται και από πού προέρχεται πράγμα δύσκολο που απαιτεί βαθιά μελέτη και εξαντλητική έρευνα.

Τα ποσοστά της όμως πρέπει να είναι υψηλά. Ο λόγος που αυτή η μορφή σχιζοφρένειας εμφανίζεται σε υψηλά ποσοστά είναι και η υπόνοια που υπάρχει πως επικουρικά στην εμφάνισή της συμβάλλει και μια κληρονομική προδιάθεση.
Αυτή η κληρονομική προδιάθεση ωθεί στην εμφάνιση της αρρώστιας ιδιαίτερα μετά από ίωση κατά τους μήνες της κύησης της μητέρας.
Οι δύο αυτοί παράγοντες κληρονομικότητας και ιώσεις είναι ιδιαίτερα σημαντικοί όχι μόνο ότι αφορά την εμφάνιση της νόσου αλλά και την έντασή της.
Διαφορές στο γενετικό υλικό του ιού μπορούν να έχουν επιρροές και στην κλινική εικόνα της πάθησης.

Το μεγάλο ερώτημα στις ειδικές φοβίες είναι θέμα εντοπισμού και κυρίως χρονικής διάρκειας. Δηλαδή αυτό σημαίνει σε ποιες περιπτώσεις μιλάμε για ειδική φοβία είτε αυτό είναι πρόσωπο, αντικείμενο ή κατάσταση και το κυριότερο πότε αυτό γίνεται μια ιατρική πραγματικότητα όπου ο ασθενής χρήζει πλέον βοηθείας.
Ο κανόνας που ισχύει γενικά είναι ότι όταν το φοβικό ερέθισμα που προκαλεί την ειδική φοβία για υψοφοβία, ξεπεράσει το χρονικό όριο ενός μηνός τότε πλέον θεωρείται σαν εγκατεστημένη παθολογική κατάσταση και σαν ψυχιατρικό πρόβλημα. Τα υπολογίσιμα αυτά χρονικά δεν είναι αποτέλεσμα μαθηματικών πράξεων αλλά αποτελούν απόσταγμα κλινικής εμπειρίας που έχει επαληθευτεί από τον χρόνο.
Εάν αργήσει κανείς σε αυτό το σημείο την θεραπεία με σιγουριά θα μεγαλώσει.

Σε αυτά τα άτομα υπάρχουν ελαφρές έως μέτριες διαταραχές στο βρεγματικό λοβό που αποτελεί το κεντρικό σημείο του σωματικού «Εγώ». Δηλαδή της οριοθέτησης των αποδεκτών από τον εγκέφαλο ορίων του σώματος.
Σε αυτές τις περιπτώσεις οι διαταραχές αυτές δίνουν την εντύπωση σε αυτόν τον μηχανισμό του ανεπαρκούς μυϊκού συστήματος σε σημείο να εξωθούνται οι πάσχοντες σε ακρότητες και προπονήσεις προκειμένου να «φουσκώσουν» τους μύες τους.
Αυτό λέγεται μυϊκή δυσμορφία.

Το χαρακτηριστικό του φοβικού αντικειμένου είναι η εξατομικευμένη αντίδραση του κάθε ατόμου σε αυτό το φοβικό αντικείμενο.
Ανάλογα πόσο έντονο είναι, πόσο πρόσφατο, κάτω από ποιες συνθήκες συνέβη και σε τι συναισθηματική κατάσταση ήταν το άτομο το οποίο το εδέχθη.
Το όλο θέμα μπορούμε να το φανταστούμε σαν μια ζυγαριά που όσο περισσότερα στοιχεία έχει το φοβικό αντικείμενο τόσο μεγαλύτερη είναι και η ειδική φοβία.
Ο λόγος είναι ότι η ειδική φοβία δεν αποτελεί ένα τυχαίο «αρρύθμιστο» γεγονός αλλά είναι μια συγκεκριμένη αντίδραση αποτυπωμένη σε κύτταρα του εγκεφάλου τα οποία αντιδρούν κατά περίπτωση λιγότερο ή περισσότερο.
Έτσι λοιπόν ο γιατρός που χειρίζεται αυτό το θέμα συν τοις άλλοις πρέπει να έχει και μια νευροφυσιολογική εικόνα της κατάστασης του εγκεφάλου του φοβικού ατόμου.

Προκειμένου να εξερευνήσουνε με σιγουριά οι επιστήμονες την δημιουργικότητα χωρίσανε τους δοκιμαζόμενους μαραθωνοδρόμους σε δύο ομάδες. Αυτούς που κάνουνε σύντομα ή μεγαλύτερα διαλλείματα.
Τα αποτελέσματα αφού συλλέχθηκαν και διακρίθηκαν έδειξαν μια σαφή διαφορά της δημιουργικότητας στα άτομα που είχαν στην διάθεσή τους μεγαλύτερα διαλλείματα.
Μάλιστα η απόδοση της δημιουργικότητας αυτής δεν αφορούσε μόνο την χρονική διάρκεια αλλά και την ποιότητα της σε βαθμό απόδοσης.
Η δημιουργικότητα είναι μια εγκεφαλική λειτουργία και σχεδόν κατά αποκλειστικότητα, ανθρώπων, προϋποθέτει ανώτερη σκέψη και συνδυασμό νοημάτων.
Φαίνεται λοιπόν ότι η εγκεφαλική αυτή λειτουργία κοστίζει στον οργανισμό πολύ ενέργεια και ως εκ τούτου είναι τα διαλλείματα για ξεκούραση απαραίτητα.

Από τότε που το λίπος και τα κεκορεσμένα οξέα εκτόπισαν τα ω3 από τη διατροφή μας και η μοντέρνα ζωή ελάττωσε την κίνηση, εμφράγματα, προβλήματα αρτηριών και στηθάγχη στήνουν χορό καθημερινά στα νοσοκομεία. Ο «πλούσιος» Έλληνας σε αντίθεση με τον φτωχό πριν 40 έτη τρέφετε αποκλειστικά με λίπος κάθε είδους, δεν κινείται και φουμάρει καπνό κακής ποιότητας. Έτσι λοιπόν με αυτή την προϊστορία και το γεγονός της κακής πληροφόρησης είμαστε στις πρώτες θέσεις στον κόσμο σε αγγειακά επεισόδια.

Κατά κύριο λόγο όταν παραπονούνται για ψυχοσωματικά προβλήματα στην ουσία περιγράφουν συναισθητικές ψυχώσεις των οποίων οι ενοχλήσεις αυτές είναι και το κύριο σύμπτωμα.
Θεωρούν οι άνθρωποι αυτοί ότι ορισμένα μέλη του σώματος δεν ανταποκρίνονται στην εικόνα σώματος που έχουν ή δυσλειτουργούν.
Με τον καιρό εμφανίζεται και μια επιμονή σε ότι αφορά την ενόχληση από τα συμπτώματα αυτά ή οποία φτάνει στα όρια του ψυχαναγκασμού.
Όταν φτάσει αυτό το στάδιο πλέον είναι απαραίτητη και η φαρμακευτική αγωγή.