NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

ΣΤΑ ΥΨΙΠΕΔΑ ΤΟΥ ΠΕΡΟΥΜ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΝ ΟΙ ΕΜΠΟΡΟΙ ΤΗΣ ΚΟΚΑΪΝΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΑ ΜΕΡΙΑ ΚΑΙ Ο ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕ ΣΥΧΝΕΣ ΑΝΤΙΔΙΚΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΜΑΖΑ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΙΛΑΝΕ ΙΣΠΑΝΙΚΑ ΠΑΡΑ ΕΧΟΥΝ ΤΟΠΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ. Δεν ξέρουν να γράφουν το όνομα τους και πέρα από τον αναλφαβητισμό δεν ξέρουν και άλλη τέχνη πέρα από αυτή του καλλιεργητή της κόκας. Είναι οι λεγόμενοι άνθρωποι χωρίς όνομα. Αναφέρομαι σε αυτούς γιατί αυτοί οι άνθρωποι χωρίς όνομα τείνουν πλέον να εμφανιστούν και στην Ευρώπη ανάμεσα στις μάζες των μεταναστών και των περιθωριακών που τελευταία αυξάνονται έντονα και αρχίζουν πλέον και δημιουργούν μέσα στις ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις δικά τους γκέτο. Άνθρωποι χωρίς όνομα λοιπόν είναι αυτοί που μπαίνουν στην ζωή, συμμετέχουν στην ζωή δεν έχουν όμως λόγο για την ζωή. Είναι ακριβώς οι άνθρωποι που δυσκολεύουν κάθε κυβερνητικό πλάνο και δημιουργούνε μεγάλη αβεβαιότητα ως προς το μέλλον διότι δεν έχουν και καμία αποδοχή αλληλεγγύης από τους υπόλοιπους. Το ζήσαμε και εδώ, τις εκρήξεις των ανθρώπων χωρίς όνομα όταν ήρθανε καταστάσεις βίας που δημιούργησαν τρίτοι αλλά βρέθηκαν και αυτοί να συμμετέχουν στο μοναδικό πράγμα που ίσως του παρείχαν σαν δικαίωμα στο πλιάτσικο. Η έλλειψη κοινωνικής αλληλεγγύης τουλάχιστον στην Ευρώπη φαίνεται ότι αυξάνει τρομερά τον αριθμό των ανθρώπων χωρίς ταυτότητα και είναι άκρως επικίνδυνο για την αλληλεγγύη για την εξέλιξη. Και επειδή η αλληλεγγύη είναι ένα συναίσθημα που το κουβαλάμε μέσα μας γονιδιακά το να εμποδίσουμε να εξελιχθεί δημιουργεί επιπλέον ένταση. Αυτό πρέπει πάση θυσία να αποφευχθεί.

Αυτό όμως δεν είναι τελεσίδικο. Έχει εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια ένα έντονο φαινόμενο στην Ισπανία, Ιρλανδία, Βόρειο και Νότιο Κύπρο όπως και στην Αιθιοπία όπου συγκεντρώνονται ομάδες που ύστερα από εμφύλιους πολέμους ή συγκρούσεις έχασαν δικούς τους σε ομαδικούς ή μοναδικούς τάφους και επιμένουν με την κρατική αρωγή να γίνει ανασκαφή προκειμένου να τακτοποιηθούν οι πεθαμένοι και να λάβουν τις ανάλογες τιμές και το κυριότερο από όλα να παραδοθούν τα στοιχεία στις οικογένειες τους έτσι ώστε να συνεχιστεί η ιστορική μνήμη σε αντίθεση με την επιλεκτική. Αυτό βέβαια δημιουργεί συγκρούσεις, δημιουργεί αντιδράσεις, αλλά άσχετα από όλα αυτά είναι ένα φαινόμενο που αξίζει να ληφθεί υπόψη από την ψυχιατρική γιατί πέρα από την επιλεκτική λήθη υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι σε μεγάλο ποσοστό δεν θέλουν να ξεχάσουν και θέλουν να παραμείνουν ενωμένοι με το παρελθόν. Αυτό λέει κάτι και δεν πρέπει να φύγει απαρατήρητο διότι μπορεί να δημιουργήσει ιστορικές επιπλοκές.

Στην περίπτωση της μνήμης όπου διαταραχές νευροδιαβιβαστή ή καταστροφές κυττάρων προκαλούν απώλειες τους, είναι δυνατόν χρησιμοποιώντας τον διακρανικό μαγνητικό ερεθισμό να επαναθέσουμε σε λειτουργία τόσο δυσλειτουργικά κύτταρα όσο και να δημιουργήσουμε «καινούρια» φορτισμένα με πληροφορίες άμεσα και έμμεσα. Βέβαια η όλη διαδικασία είναι επίπονη γιατί τα μηχανήματα του διακρανικού μαγνητικού ερεθισμού είναι στα αρχικά στάδια και είναι δύσκολο να γίνουν οι ανάλογες χαρτογραφήσεις και επεμβάσεις όσον αφορά την μνήμη.