NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

ΥΠΗΡΧΕ, ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ, Η ΕΣΦΑΛΜΕΝΗ ΕΝΤΥΠΩΣΗ ΌΤΙ ΤΟ ΜΑΤΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΙ ΕΙΝΑΙ Η ΧΡΟΝΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ ΕΠΑΚΡΙΒΩΣ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΤΟ «ΒΙΩΝΕΙ». 
Οι έρευνες έχουν δείξει ότι αυτή η εντύπωση δεν είναι καθολοκληρίαν σωστή.  Το μάτι βλέπει και πέρα σε άλλες διαστάσεις από την οπτική στιγμή την οποία καταγράφει το ρολόι. Τα ηλεκτρικά ερεθίσματα προέρχονται από τους ερεθισμούς των νευρικών κυττάρων και μεταλλάσσονται στον εγκέφαλο σαν αιχμηρά δυναμικά  από διάφορες κατευθύνσεις. Ο εγκέφαλος τα μαζεύει αυτά σε διαφορετικές χρονικές στιγμές, τις οποίες λαμβάνει σαφώς  υπόψη, εναλλάσσοντας τις εντυπώσεις αυτές με άλλες που ταυτόχρονα έρχονται από άλλες κατευθύνσεις σαν μεταβολές της οπτικής έντασης και το σύνολο αυτό το βιώνει σαν μεταβολή της κίνησης. Δηλαδή, δεν έχουμε μια απλή αντίδραση σε ένα ηλεκτρικό ή οπτικό ερεθισμό, αλλά έχουμε «συγκερασμό» πολλών δυναμικών από πολλές πλευρές που αλληλοεπηρεάζονται μαζί τους και βιώνονται από τον εγκέφαλο σαν χρώματα ή κίνηση.

ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΚΑΠΟΙΑ ΕΡΕΘΙΣΜΑΤΑ ΜΕ ΤΗ ΜΟΡΦΗ ΟΠΤΙΚΩΝ ΠΛΗΡΟΦΙΟΡΙΩΝ ΕΙΣΕΛΘΟΥΝ ΣΤΟ  ΒΥΘΟ ΤΟΥ ΜΑΤΙΟΥ ΚΑΙ ΕΡΕΘΙΣΟΥΝ ΤΑ ΕΚΕΙ ΚΥΤΤΑΡΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΕΚΑΤΟ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΣΕ ΥΠΟΔΟΧΕΙΣ, ΤΟΤΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΙΑ ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΤΩΝ ΕΡΕΘΙΣΜΑΤΩΝ ΑΥΤΩΝ ΣΤΑ ΓΑΓΓΛΙΟΚΥΤΤΑΡΑ ΤΟΥ ΑΜΦΙΒΛΗΣΤΡΟΕΙΔΟΥΣ ΑΠΟ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΞΕΚΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΑΜΕΣΩΣ ΤΑ ΔΙΑΦΟΡΑ ΗΛΕΚΤΡΙΚΑ ΔΥΝΑΜΙΚΑ.
Αυτά τα δυναμικά με τη μορφή αιχμηρών κυμάτων μεταφέρονται αμέσως από τους νευρώνες σε ολόκληρο τον εγκέφαλο, αφού γίνει  εκεί η πρώτη  επεξεργασία. Δηλαδή, τα γαγγλιοκύτταρα δρουν κατά κάποιο τρόπο σαν τα πρώτα συστήματα «επιλογής» των οπτικών πληροφοριών που έρχονται από τον έξω κόσμο στο βυθό του οφθαλμού. Τα γαγγλιοκύτταρα με αυτόν τον τρόπο «χρειάζονται» και κάποια μνημονικά ερεθίσματα, άρα εδώ βλέπουμε και την πρώτη επαφή με τη μνήμη, προκειμένου να κάνει τη σωστή επιλογή και τη διανομή αυτών των ερεθισμάτων προς όλες τις κατευθύνσεις, όπου πρέπει να πάνε ταυτόχρονα.
Ταυτόχρονα, πάλι εκεί στα γαγγλιοκύτταρα ρυθμίζεται και η ένταση αυτών των αιχμηρών δυναμικών προς την κατεύθυνση  που θα πάνε και με ποιά ταχύτητα θα φτάσουν. Βλέπουμε, δηλαδή, ότι στο πρώτο στάδιο της επεξεργασίας της όρασης αυτά τα γαγγλιοκύτταρα του αμφιβληστροειδούς παίζουν ένα ιδιαιτέρα σπουδαίο ρόλο. Ίσως και αυτός είναι ο ρόλος που σε διάφορες ασθένειες έχουμε τη νοσηρή συμμετοχή μόνο αυτών των κυττάρων για μια σειρά από διαφορετικές παθήσεις. Έτσι εξηγείται και ο ρόλος της νευρολογίας, προκειμένου να κάνει σωστές διαφοροδιαγνώσεις προς τα διάφορα τμήματα του ίδιου νευρικού συστήματος.

ΔΥΟ ΒΑΣΙΚΟΙ ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΙ, Ο ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ Η ΈΝΤΑΣΗ ΕΝΟΣ ΟΠΤΙΚΟΥ ΕΡΕΘΙΣΜΑΤΟΣ, ΠΑΙΖΟΥΝ ΈΝΑ ΙΔΙΑΤΕΡΟ ΡΟΛΟ ΣΤΗΝ ΌΡΑΣΗ.
Πρόκειται για το χρόνο και την ένταση με την οποία τα γαγγλιοκύτταρα του αμφιβληστροειδούς «δίνουν» προς το εσωτερικό του εγκεφάλου τα διάφορα αιχμηρά δυναμικά που προκύπτουν μετά από τον ερεθισμό τους. Ανάλογα λοιπόν με αυτές τις δυο παραμέτρους, τα δυναμικά αυτά προχωρούν προς διάφορους σχηματισμούς με «οπτική» δραστηριότητα, σε ότι αφορά φόρμες, χρώματα, κινήσεις  ή το συντονισμό όλων αυτών μαζί. Αυτό είναι ένα αποτέλεσμα  ακριβώς του συντονισμού του χρόνου και της έντασης του ερεθισμού που δέχονται τα κύτταρα τα ερεθίσματα. Διαφορές ή ακανόνιστες καταστάσεις, ως προς τη σχέση  αυτή, έχουν σαν συνέπεια τη μορφή πολλών νοσολογικών καταστάσεων. Έτσι λοιπόν στη νευρολογία, όταν έχουμε μια παθολογική κατάσταση σε σχέση  με το τμήμα αυτό, πρέπει να πηγαίνουμε τη διερεύνηση από την ανάποδη.
Δηλαδή, ψάχνουμε πρώτα ποιά είναι τα συμπτώματα και μετά μπορούμε να τα συνδυάσουμε με τη τυχόν βλάβη που υπάρχει σε συγκεκριμένο μέρος του εγκεφάλου με συγκεκριμένη ένταση ή εμφάνιση με διαφορά χρονικής φάσης. Είναι βέβαια μια επίπονη δουλειά που κάνει τη νευρολογία ένα πολύ δύσκολο κλάδο. Από την άλλη όμως μεριά, ακόμη επιστημονικά και τεχνικά δεν έχουμε φτάσει στο σημείο να μπορούμε να ελέγξουμε πρωτογενώς τη βλάβη εκεί που ακριβώς δημιουργείται σαν ηλεκτροχημική δυσλειτουργία σε κυτταρικό επίπεδο. Πρέπει όμως για παρηγοριά να αναφέρουμε ότι τα τελευταία χρόνια προς την κατεύθυνση  αυτή έχουν γίνει γιγαντιαία βήματα και αναμένεται να γίνουν ακόμη μεγαλύτερα.

ΘΑ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙ ΌΤΙ Η ΌΡΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΟΛΟ ΟΠΤΙΚΩΝ ΕΝΤΥΠΩΣΕΩΝ ΚΑΠΟΙΩΝ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΩΝ ΚΥΤΤΑΡΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΌΡΑΣΗΣ, ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΕΝΤΟΠΙΖΟΥΝ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΠΡΟΣ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ.
Είναι, δηλαδή, σαν να βλέπουμε μέσα από «καλαμάκι» μια συνηθισμένη εικόνα και να τη συνδέουμε με μια διπλανή που βλέπουμε από άλλο «καλαμάκι». Έχει διαπιστωθεί ότι τα νευρικά κύτταρα του οπτικού κέντρου  διεγείρονται με οπτικά ερεθίσματα, τα οποία έρχονται κυρίως από το θάλαμο με τη μορφή αιχμηρών ηλεκτρικών δυναμικών, το καθένα ξεχωριστά. Δηλαδή, το κάθε κέντρο προτιμά ένα δικό του οπτικό ερέθισμα, εφόσον ανταποκρίνεται στο συγκεκριμένο κύτταρο με τη συγκεκριμένη ένταση, στο συγκεκριμένο χώρο και συντονισμένο με ερεθίσματα από άλλα μέρη του εγκέφαλου, όπως π.χ. από τις περιοχές της μνήμης. Για να αντιληφθεί, δηλαδή, κανένας το καπάκι της λεμονάδας πρέπει να συντονιστούν όλα εκείνα τα συγκεκριμένα ερεθίσματα, να γίνουν ηλεκτρικά δυναμικά και να φτάσουν στο συγκεκριμένο κύτταρο που θα τα επεξεργαστεί βιοχημικά και είναι ταυτοποιημένο με αυτό του είδους το ερέθισμα. Βλέπουμε, δηλαδή, το συγκερασμό πάρα πολλών λειτουργιών του οπτικού κέντρου μετά από έλεγχο των οπτικών ερεθισμάτων μιας μεγάλης διαδρομής.  Δεν πρόκειται, δηλαδή, στην προκειμένη περίπτωση για ένα «μονήρη» φαινόμενο, αλλά για ένα συγκερασμό διαφόρων καταστάσεων που εμείς αντιλαμβανόμαστε σαν οπτικές εικόνες. Έτσι μπορούμε να καταλάβουμε πως συνδέουν οπτικές εικόνες με άλλα είδη ερεθίσματα, ακουστικά, οπτικά, αισθητηριακά κ.τ.λ.