NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

«ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΟΙ ΦΤΩΧΟΙ, ΑΛΛΑ, ΔΕ ΛΥΝΕΙΣ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΟΛΟΥΣ ΦΤΩΧΟΥΣ».
Όσκαρ Ουάιλντ
Το κίνητρο για τη λειτουργία της αγοράς είναι η κτίση και η προσδοκία της πιο άνετης ζωής. Δηλαδή, η ιδιοκτησία είναι ο ψυχολογικός μοχλός κίνησης της αγοράς.
Σε εποχές κρίσης αυτός ο μηχανισμός κίνησης παρουσιάζει τεράστια φθορά. Η διοίκηση μέσω των τραπεζών «βάζει χέρι» στην ιδιοκτησία των ατόμων με ποικίλους τρόπους. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την πρόκληση εξαφάνισης κάθε κινήτρου για απόκτηση ιδιοκτησίας.
Άρα, έρχεται μια πλήρης αδιαφορία για το κέρδος. Η αγορά δεν κινείται, δεν παράγει, γιατί υπάρχει διάχυτος ο φόβος της αρπαγής.
Μετά από αυτό, παρουσιάζεται μια έντονη κοινωνική κατάθλιψη, που μειώνει ή ελαχιστοποιεί τη διάθεση για παραγωγικότητα και επιχειρηματικότητα.
Το αποτέλεσμα είναι ιστορικά δεδομένο (πρώην ανατολικά κράτη). Από την κατάθλιψη έρχεται μια φοβική πίεση, που οδηγεί σε κοινωνική αποσύνθεση και εξασθένιση του κράτους.

Μια αμερικανική ψυχομετρική έρευνα κατέδειξε ότι η επικοινωνία μέσω ίντερνετ μπορεί να είναι αιτία κατάθλιψης ή νεύρωσης για νεαρούς μαθητές. Μία μεγάλη έρευνα, που έγινε από το Στόνιμπρουκ πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, σχετικά με μαθητές και μαθήτριες που χρησιμοποιούν το Facebook ή και το Myspace για ανταλλαγή πληροφοριών ή απλής επικοινωνίας, κατέδειξε ότι μερικές φορές τα πράγματα είναι περίπλοκα.
Η έρευνα που έγινε σε νεαρά αγόρια και κορίτσια 12-16 ετών με συστηματικά επιστημονικά κριτήρια και ειδικά ερωτηματολόγια έδειξε ότι η ηλικία αυτή που χρησιμοποιεί τους συγκεκριμένους διαδικτυακούς χώρους πάρα πολύ τακτικά έχει σα θέμα συζήτησης τις αποδόσεις σε σχολικές εργασίες και τους ανάλογους βαθμούς.
Οι συζητήσεις που γίνονται με το περιεχόμενό τους, το χρόνο διάρκειάς τους, τις εντυπώσεις που αφήνουν, δείχνουν ότι στο τέλος δε βοηθούν στην εύρεση μιας διεξόδου, μιας καλής συμβουλής ή και λύσης του προβλήματός τους, αλλά, αφήνουν ερωτηματικά ή συγχυτικές γνώμες.
Κατά τη γνώμη των ερευνητών του εν λόγω πανεπιστημίου το τελικό αποτέλεσμα είναι μια αύξηση των νευρώσεων και καταθλιπτικές συνδρομές. Συνεπώς, μια και υφίσταται τέτοιο πρόβλημα, οι ενδιαφερόμενοι γονείς, δάσκαλοι ή παιδαγωγοί πρέπει να λάβουν υπόψη τους το γεγονός και σε παρόμοιες περιπτώσεις να ασκούν τη συμβουλευτική τους επιρροή, προκειμένου να δίνεται μια δυνατότητα διαφυγής στους νεαρούς μαθητές.

Με την αύξηση των διαγνωστικών μέσων που υπάρχει, μια νέα μορφή καρκίνου γίνεται όλο και πιο προβληματική στη διάγνωση, πρόκειται για το σύνδρομο ΚΑΠ (καρκίνος αγνώστου πρωτοπαθούς όγκου).
Η αφθονία των νέων διαγνωστικών μέσων (μαγνητική τομογραφία, υπέρηχοι, ακτινολογικές εξετάσεις ποικίλου χαρακτήρα, βιοχημικές εξετάσεις) πολύ τακτικά πιστοποιούν την ύπαρξη πολλαπλών όγκων (μεταστάσεις), χωρίς καν να έχει εντοπιστεί ο πρωτοπαθής όγκος. Σε έρευνες που έγιναν, υπολογίζονται από 500-1200 περιστατικά το χρόνο αυτού του τύπου καρκίνου σε αναλογία του ελληνικού πληθυσμού.
Η εξήγηση ότι εμφανίζονται πρώτα οι μεταστάσεις, χωρίς να ανακαλυφθεί η πρωτοπαθής εστία, αποδίδεται στη θεωρία ότι ο πρωτοπαθής όγκος ή είναι πάρα πολύ μικρός και παραμένει αδιάγνωστος ή προλαβαίνει το σύστημα αμύνης του οργανισμού ή κάποια τυχαία φαρμακευτική αγωγή να τον εξαφανίσει, χωρίς να μπορεί να επηρεάσει τις μεταστάσεις.
Ακόμα και στη βιοψία σχεδόν στο 30-40% των περιπτώσεων δεν ανακαλύπτεται ο πρωτοπαθής όγκος. Κατά κανόνα, αυτοί που προκαλούν τακτικότερα αυτές τις μεταστάσεις είναι όγκοι των πνευμόνων και του παγκρέατος. Ο μέσος όρος ζωής των ασθενών αυτών είναι κάτω από 12 μήνες.
Δυστυχώς αυτό συμβαίνει, διότι οι γιατροί, που δε γνωρίζουν καλά αυτά τα περιστατικά, χάνουν πολύτιμο χρόνο σε διαγνωστικές προσπάθειες ανακάλυψής του, που πολλές φορές διαρκούν και μήνες, με αποτέλεσμα να πάρουν τα καρκινωματώδη κύτταρα ένα τέτοιο ρυθμό ανάπτυξης, που δεν ανακόπτεται από καμία φαρμακευτική αγωγή.
Η έγκαιρη διάγνωση του συνδρόμου ΚΑΠ έχει μία αξία, όσον αφορά το ευδόκιμο ζωής των ασθενών, διότι με μια ταχείας επέμβασης θεραπευτική αγωγή, όπως με πολυτοπικές ακτινοβολίας, ειδικές χημειοθεραπείες και αγωγές ειδικών πεπτιδίων, μπορεί να επιμυκηνθεί ο χρόνος ζωής για αρκετό καιρό, διότι σε αυτές τις θεραπείες πολύ τακτικά οι μεταστάσεις παρουσιάζουν μια καθυστέρηση της εξέλιξης του πολλαπλασιασμού τους.
Η όλη ιστορία αποτελεί βέβαια ένα δυσάρεστο θέμα, αλλά, είναι κάτι που πρέπει να υπάρχει πάντα στη διαγνωστική έρευνα, γιατί κάθε μέρα ζωής, με την ποιότητα που τη χαρακτηρίζει σήμερα, είναι ανυπολόγιστης αξίας.

ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΤΙ ΤΕΛΕΙΩΣ «ΓΥΜΝΟ», ΝΑ ΤΟ ΒΛΕΠΕΙΣ ΥΠΕΡΟΧΑ «ΝΤΥΜΕΝΟ», ΈΩΣ ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΣΕ ΒΓΑΛΕΙ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΛΑΝΗ.
Η πλάνη του αντίθετου και διαφορετικού είναι περίπου η βάση της διαφήμισης. Ακριβώς όπως στο παραμύθι του Άντερσεν, ο γυμνός βασιλιάς έχασε την φήμη του καλοντυμένου, όταν κάποιος θρασύς πιτσιρικάς τον «ξεφώνισε» ανοιχτά.
Η σημερινή κρίση παίζει το ρόλο του πιτσιρικά στο παραμύθι του Άντερσεν. Δηλαδή, η σημερινή αγορά είναι γυμνή αξιών.
Λειτουργεί με βάση την αναξιοκρατία, την σχιζοφρένεια, με μηχανισμούς παραπλάνησης και ανάξιους συμβούλους με ελλιπή γνώση και πλούσια πρόσβαση στα ερείσματα της εξουσίας.
Όταν γίνεται κάτι τέτοιο, διαλύεται ο μύθος και φεύγει η εμπιστοσύνη στην αγορά και τους θεσμούς.
Ο πολίτης θυμώνει, απομονώνεται, αρνείται και ψάχνει για νέες λύσεις και δημιουργία νέων προοπτικών και αγορών.
Το παλιό πάει στα απορρίμματα.

Η ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΩΝ ΕΠΙΛΗΠΤΙΚΩΝ ΚΡΙΣΕΩΝ ΜΕΣΩ ΕΙΔΙΚΩΝ ΣΥΣΚΕΥΩΝ (ΗΛΕΚΤΡΟΕΓΚΕΦΑΛΟΓΡΑΦΗΜΑ) ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΩΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥΣ.
Τα νευρικά κύτταρα, ως γνωστόν, επικοινωνούν το ένα με το άλλο με βιοχημικές αντιδράσεις, που παράγουν ηλεκτρισμό. Ο εγκέφαλος διαθέτει ένα σύστημα ελέγχου (αυτοελέγχου) αυτών των ηλεκτρικών μεταβολών μεταξύ των κυττάρων. Ελάχιστες διαταραχές του δυναμικού του ηλεκτρισμού αυτού μεταξύ των κυττάρων προκαλούν επιληπτικές κρίσεις.
Οι κρίσεις αυτές άλλες φορές φαίνονται, και άλλες όχι.
Τελευταία, με ειδικά νευροφυσιολογικά μηχανήματα, όπως είναι οι ηλεκτροεγκεφαλογράφοι με ειδικές κάσκες ή οι μαγνητοεγκεφαλογράφοι, είναι δυνατόν να μετρηθούν αυτές οι ηλεκτρικές αποκλίσεις επακριβώς. Με αυτά τα μηχανήματα, επίσης, έγινε δυνατή και η πιστοποίηση του γεγονότος ότι τα ρεύματα αυτά, που παράγονται μεταξύ των κυττάρων, διαχέονται σε όλο το κρανίο, δημιουργώντας μαγνητικά πεδία.
Έτσι, λοιπόν, με τις συσκευές αυτές, πέραν της δυνατότητας της επακριβούς μέτρησης της αλλαγής των δυναμικών από την επιφάνεια του κρανίου, έχουμε και τη δυνατότητα της μέτρησης των μαγνητικών πεδίων, που προκαλούν αυτά τα ηλεκτρικά ρεύματα.
Ο συνδυασμός αυτών των εξετάσεων δίνει την δυνατότητα της «χαρτογράφησης» του εγκεφάλου μέχρι σημείου χιλιοστού, όσο δηλαδή αντιπροσωπεύουν κάποιες μικρές ομάδες εγκεφαλικών κυττάρων.
Η γνώση αυτή παρέχει την δυνατότητα στην μοντέρνα θεραπεία και της χειρουργικής διορθωτικής των επιληπτικών κρίσεων.
Ο συνδυασμός των εξετάσεων μαζί με την ανάπτυξη της στερεοτακτικής νευροχειρουργικής τα τελευταία χρόνια έχει βοηθήσει πάρα πολλούς επιληπτικούς ασθενείς στο να μπορούν να κάνουν μια φυσιολογική ζωή.
Βέβαια, η χειρουργική της επιληψίας δεν είναι πανάκεια, προϋποθέτει την επακριβή εκτέλεση και συγκέντρωση πληροφοριών μέσω των δύο μεθόδων, που αναφέραμε πιο πάνω.

Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΕΙΝΑΙ ΣΑΦΗΣ. Η ΟΛΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΜΟΝΗ ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΛΟΓΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΠΟΥ ΣΥΝΕΧΩΣ ΠΑΡΑΛΟΓΙΖΟΝΤΑΙ.
Ο παραλογισμός της αγοράς είναι μια καθημερινή πραγματικότητα, που με τον χρόνο έχει γίνει παράδοση και λειτουργεί έτσι, π.χ. θέλουμε εναλλακτικό ωράριο, θέλουμε και συνεχές.
Θέλουμε καθαριότητα, αλλά, δεν θέλουμε να πληρώνουμε φόρους.
Απαιτούμε ευγένεια, ενώ είμαστε αγενείς. Θέλουμε έναν οδικό κώδικα, που πρώτοι τον παραβιάζουμε κτλ.
Το κυριότερο, θεωρούμε όλους τους διοικούντες λογικούς με κύρος και τους τοποθετούμε στις θέσεις που κατέχουν, ενώ θυμώνουμε, όταν αυτοί δείχνουν ανεπάρκεια.
Η παράδοση είναι έτσι, γιατί η χαρακτηριοδομή του μέσου ατόμου είναι έτσι. Ο καθένας κουβαλάει μια σχιζοφρενική ζυγαριά, που προσπαθεί να ισορροπήσει παρελθόν με παρόν.
Μια μόνιμη προσπάθεια να δικαιολογήσει τις αντιφατικές αποφάσεις του παρελθόντος με τις πράξεις του παρόντος.
Είναι θέμα ψυχιατρικής ανάλυσης.

ΣΥΝΩΜΟΣΙΟΛΟΓΙΕΣ ΜΕ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΒΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΒΑΛΣΑΜΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΕΝΕΣ ΨΥΧΕΣ.
Μια χώρα φτωχή με ιδιαίτερο, όμως, πολιτισμό και ανεπτυγμένη επιστήμη βρέθηκε κατά τη χρονική περίοδο 1990-1993 στη δίνη του πολέμου. Η τότε Σερβία του Μιλόσεβιτς σπαραγμένη από έναν εμφύλιο πόλεμο και με έντονα τεχνητά ή αυθόρμητα δημιουργηθέντα εθνικιστικά προβλήματα, δέχεται χιλιάδες βομβαρδισμούς, οι οποίοι καταστρέφουν όλο το βιομηχανικό, αγροτικό ιστό και τρομοκρατούν τους πολίτες της.
Οι Σέρβοι ισχυρά θρησκευόμενος λαός (χριστιανοί ορθόδοξοι) με υψηλό μορφωτικό επίπεδο, σχεδόν μηδενικό αναλφαβητισμό και σαφώς ανεπαρκή πολεμική μηχανή έναντι του αντιπάλου, αντιμετώπιζαν τους βομβαρδισμούς με γενναιότητα, στωικότητα, αλλά, και επιθυμία δράσης. Μη έχοντες όπλα αντάξια αμύνης των επιθέσεων που δέχονταν, ανέπτυξαν ένα πρωτότυπο, αλλά, και γνωστό σε αρκετά βαλκανικά κράτη τρόπο αντίδρασης, τη συνωμοσιολογία.
Εκείνη την εποχή παρουσίαζαν στην τηλεόρασή τους με τις κρατικές μάλιστα ευλογίες την ομάδα των 69, η οποία αποτελείτο από άτομα με ειδικές ψυχικές ικανότητες. Οι ψυχικές ικανότητες αυτές έγκειτο στο γεγονός ότι μπορούσαν να εκπέμπουν εγκεφαλικές υποσυχνότητες ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων σε επιλεγμένους στόχους, αντιστρέφοντας την επιθετική ενέργεια, που έδειχναν για τους Σέρβους, εναντίον τους.
Μάλιστα, ονόμασαν την όλη αυτή διαδικασία «Σερβικό Καθρέφτη», υπονοώντας ότι η αρνητική ενέργεια αντανακλούσε στον καθρέφτη των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων που είχαν σχηματίσει και προστάτευαν την Σερβία και έβρισκε τους εχθρούς.
Ο καγκελάριος Κολ, ο Τούρκος πρωθυπουργός Οζούν, ο Αμερικανός πατέρας πρόεδρος Μπους ήταν μερικοί που, κατά τη θεωρία της ομάδας 69, δέχθηκαν την αντιστροφή των αρνητικών κυμάτων και συναισθημάτων για τη Σερβία. Κατά τον ισχυρισμό τους, σε πολιτικό ή προσωπικό επίπεδο αντιμετώπισαν οι ίδιοι προβλήματα της κακής διάθεσης που είχαν εναντίον των Σέρβων.
Εκείνη την εποχή, άσχετα από την επιστημονική θεώρηση και άποψη σχετικά με την αποτελεσματικότητα της δράσης της ομάδας 69, η θεωρία του σερβικού καθρέφτη ενδυνάμωνε ψυχικά τους μαχόμενους τότε Σέρβους.
Μετά την υπογραφή της Ειρήνης του Ντέιτον και της δημιουργίας του κρατιδίου του Κοσσόβου χάθηκε από τις τηλεοράσεις και την παραφιλολογία η ομάδα 69 και ο σερβικός καθρέφτης.
Με την κρίση που μαστίζει όλη την Ευρώπη και περισσότερο τη Σερβία ξαφνικά οι θεωρίες αυτές συνωμοσίας ξαναέγιναν επίκαιρες, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά πόσο πολύ μπορούν να ανακουφίσουν τους ανθρώπους όταν βρίσκονται σε αδιέξοδο.

Η ΕΠΙΣΚΛΗΡΙΔΙΟΣ ΝΑΡΚΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΧΡΗΣΙΜΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΝΑΡΚΩΣΗΣ ΓΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΥΠΟΣΤΟΥΝ ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΜΙΑΣ ΕΚΤΕΤΑΜΕΝΗΣ ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗΣ ΝΑΡΚΩΣΗΣ. ΣΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΟΜΩΣ ΜΕ ΝΕΥΡΟΛΟΓΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ, ΚΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΝΕΥΡΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ, ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΣΟΧΗ.
Κατά την επισκληρίδιο νάρκωση, όπως λέει και η λέξη, ο εξεταστής με μία βελόνα φτάνει στη σκληρά μήνιγγα, μια μεμβράνη, που περιβάλει το κεντρικό νευρικό σύστημα, στο επίπεδο της σπονδυλικής στήλης και επιτόπια κάνει έγχυση του αναισθητικού φαρμάκου.
Σκληρά μήνιγγα είναι μια μεμβράνη από παχύ ιστό που περιβάλει όλο το νευρικό σύστημα, εγκέφαλο και σπονδυλική στήλη από πάνω μέχρι κάτω. Αυτή μαζί με το εγκεφαλονωτιαίο υγρό και τον αιματικό φραγμό του εγκεφάλου εμποδίζουν μικρόβια και κραδασμούς να μολύνουν ή να τραυματίσουν το κεντρικό νευρικό σύστημα.
Αυτή η προστασία κατά την ώρα της επισκληριδίου «ταράσσεται», λόγω του μικροτραυματισμού, που προκαλεί η βελόνα εισόδου και έγχυσης. Σε υγιείς χωρίς προβλήματα αυτός ο μικροτραυματισμός ξεπερνιέται γρήγορα. Δηλαδή, έρχεται η αποκατάσταση του τραυματισμένου ιστού σχεδόν αμέσως μετά την επέμβαση.
Δε συμβαίνει όμως το ίδιο και με ασθενείς που έχουν κάποιο πρόβλημα απλό ή σύνθετο με το κεντρικό νευρικό σύστημα, τέτοια σύνθετα προβλήματα είναι η σκλήρυνση κατά πλάκας, οι εγκεφαλίτιδες, οι μυελίτιδες, οι εγκεφαλοπάθειες, τα ανευρύσματα κλπ, τα απλά είναι τα αυχενικά, οι μετεγχειρητικές βλάβες κλπ.
Στις περιπτώσεις αυτές καλό είναι να αποφεύγεται η επισκληρίδιος νάρκωση, διότι η βελόνα με την οποία γίνεται μπορεί να προκαλέσει ερεθισμούς, που να «ξυπνήσουν σκυλιά που κοιμούνται». Δηλαδή, ο μικροτραυματισμός να φέρει έναν μικροερεθισμό με μια ελαφρά λοίμωξη οποιουδήποτε μικροβίου εκείνη την ώρα κυκλοφορεί εντός του νωτιαίου σωλήνα, και συνήθως είναι παράσιτα ή ιοί, και βρίσκοντας έδαφος στην παλιά ουλή – βλάβη να αναπτυχθεί, δημιουργώντας ένα νέο κλινικό πρόβλημα.
Ιδιαίτερα προσεκτικές πρέπει να είναι νεαρές γυναίκες που υπόκεινται σε αυτή τη διαδικασία λόγω ανώδυνου τοκετού σε περιπτώσεις εγκυμοσύνης, αλλά, έχουν ένα ιστορικό σαν αυτά που αναφέραμε παραπάνω. Τότε ή πρέπει να προτιμάται η γενικευμένη νάρκωση ή εφόσον πρέπει να γίνει επισκληρίδιος, να προηγείται σχολαστικός έλεγχος της περιοχής, που πρέπει να εφαρμοστεί, με μαγνητική τομογραφία και βιοχημικές εξετάσεις.
Το τελευταίο μπορεί να ακούγεται λίγο υπερβολικό, είναι όμως αναγκαίο για πρόσωπα που έχουν αυτό το πρόβλημα.

ΣΤΟ NEUROMARKETING Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΕΙΝΑΙ ΟΡΟΙ ΣΤΕΝΑ ΣΥΝΔΕΔΕΜΕΝΟΙ Ο ΕΝΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ. ΟΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ, ΑΝ ΚΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΕΦΑΠΤΟΝΤΑΙ ΙΣΧΥΡΑ.
Από το Διαφωτισμό και μετά δημιουργήθηκε στην Ευρώπη ένα κοινό υψηλού επιπέδου, το οποίο σαφώς έπρεπε να διοικηθεί από ανθρώπους ανάλογης πολιτισμικής στάθμης. Αυτός ήταν ο λόγος που στις Κάτω Χώρες, μαζί με την Καζεϊρική Γερμανία και Δημοκρατική Γαλλία, ήρθε μια καινούρια κάστα διοικητικών υπαλλήλων, οι οποίοι διαχειρίζονταν με κανόνες που έφερνε η πολιτική βούληση στην εκάστοτε περίπτωση.
Έτσι, λοιπόν, δημιουργήθηκε και καθιερώθηκε από εκεί και πέρα, με επέκταση και στην Αμερική, ο κλάδος των διαχειριστών διοίκησης, οι οποίοι, όταν ήταν στον ιδιωτικό τομέα, πήραν και τον τίτλο “manager”.
Οι manager μεταπηδούν με μεγάλη ευκολία από ιδιωτικό σε κρατικό χώρο και εκτελούν ταυτόσημες λειτουργίες με βάση την ικανότητα που απέκτησαν στον ένα ή τον άλλο τομέα. Οι πολιτικοί, αντίθετα, τα παλιά χρόνια στην αρχή αυτού του παιχνιδιού είχαν και το πάνω χέρι, νομοθετούσαν και τους κανόνες, τους επέβαλαν και αν υπήρχε δυσλειτουργία, τους άλλαζαν.
Με την πάροδο, όμως, των χρόνων οι διαχειριστές – manager παρέμειναν στο οργανωτικό παιχνίδι της κοινωνίας με συνεχώς αριθμητικά, και πολλές φορές γεωμετρικά, αυξανόμενες δυνατότητες, λόγω κυρίως της συνεχούς εκπαίδευσης, ενώ οι πολιτικοί, εκλεγόμενοι κατά περίπτωση σε διάφορες θέσεις, ουσιαστικά έχαναν μονίμως το παιχνίδι από τους διαχειριστές, λόγω του ότι σε αυτούς έλειπε και η αναγκαστική επιμόρφωση που είχαν οι πρώτοι.
Έτσι, λοιπόν, φτάσαμε σήμερα η αγορά της Ευρώπης και η καθημερινότητά της να καθορίζεται απολύτως από τους διαχειριστές, με δεύτερους και ιδρωμένους τους πολιτικούς, να ακολουθούν τις επιχειρησιακές απαιτήσεις των πρώτων. Έτσι, πλέον de facto βρέθηκαν οι πολιτικοί της σύγχρονης Ευρώπης ουραγοί στην προσπάθεια επίτευξης ενός στόχου, που κατέχουν οι μάνατζερ εδώ και καιρό.
Η καθημερινότητα της αγοράς, όντας αμείλικτη, μαθημένη να μιλά με τον αληθινά δυνατό, έχει βάλει στην άκρη τους πολιτικούς. Το ίδιο και το κοινό, το οποίο απαξιώνοντας τους πολιτικούς του ηγέτες στη συνείδησή του, δημιουργεί και ατομικά πρόβλημα ταυτότητας.
Κανείς πλέον δε μπορεί να ταυτιστεί με κανέναν ηγέτη, την ασυνέπεια ή τη μετριότητα του οποίου παρακολουθεί καθημερινά στην τηλεόραση. Αισθάνεται, όμως, εμπιστοσύνη να είναι στον ίδιο υποτιθέμενο «ιδεολογικό» χώρο με τον διαχειριστή – manager, που του επιβλέπει να επιβάλει τις θελήσεις του στην αγορά.
Εάν συνεχιστεί, που μάλλον θα συνεχιστεί, ο ίδιος τρόπος ζωής, μοιραία το πολιτικό παιχνίδι, αν υπάρχει ακόμα τέτοιο, θα περάσει και αυτό στα χέρια των διαχειριστών. Σε λίγο δε θα μιλάμε πλέον για λαούς, αλλά, για μετόχους μεγάλων εταιρειών, όπου πιθανόν η κάθε μετοχή θα αξίζει όσο μία ζωή.

ΝΕΕΣ ΕΡΕΥΝΕΣ ΚΑΤΕΔΕΙΞΑΝ ΠΩΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΗΜΙΚΡΑΝΙΕΣ ΜΕ ΑΥΡΑ ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ ΕΠΑΝΕΙΛΗΜΜΕΝΑ ΜΙΚΡΑ ΑΓΓΕΙΑΚΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ, ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΑΓΓΕΙΑΚΗΣ ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΑΣ. ΓΕΓΟΝΟΣ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΝΕΑΡΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ, ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΧΡΗΣΗ ΑΝΤΙΣΥΛΛΗΠΤΙΚΩΝ.
Οι ημικρανίες με αύρα έχουν μια τυπική συμπτωματολογία: αρχίζουν με έντονο πόνο, αφού προηγηθεί μια στομαχική ανησυχία και μία γενικευμένη δυσφορία. Καταλαμβάνουν τη μία πλευρά της κεφαλής, με σύγχρονη σύσπαση του προσώπου από τη σύστοιχη μεριά, διαταραχές της όρασης («μαυράκι» μπροστά από το μάτι), έντονη ζάλη και εμετό, δυσανεξία στο φως και στο θόρυβο.
Μπορούν να έχουν διάρκεια από μερικά δευτερόλεπτα ως και μέρες. Όσο μεγαλύτερη είναι η διάρκεια, τόσο πιο επικίνδυνες είναι. Γυναίκες καπνίστριες με πολυκυστικές ωοθήκες και ακμή, καθώς επίσης και κληρονομική επιβάρυνση, είναι η πιο ευαίσθητη ομάδα του πληθυσμού.
Το έντονο στρες προκαλεί αύξηση των ημικρανιών, τόσο σε ένταση όσο και σε συχνότητα. Όταν λέμε έντονο στρες, αυτό περιλαμβάνει οτιδήποτε έχει σχέση με δυσάρεστα γεγονότα μέσα στην καθημερινότητα, ακόμη και αν αυτά είναι άσχημες ειδήσεις από την τηλεόραση ή πίεση από το σύζυγο.
Η συμπτωματολογία και η επικινδυνότητα των ημικρανιών με αύρα είναι στην κυριολεξία «ρωσική ρουλέτα». Μπορεί να προκαλέσει δυσάρεστες και μόνιμες βλάβες, π.χ. τύφλωση, ημιτύφλωση, ημιπάρεση, ημιπληγία, εγκεφαλική αιμορραγία κλπ ανά πάσα στιγμή. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται η συμπτωματολογία επιπόλαια ή με ελαφριά καρδιά.
Η θεραπεία έγκειται σε γρήγορη αντιμετώπιση του εγκεφαλικού οιδήματος, που προκαλεί η ημικρανία, με παυσίπονα ή μυοχαλαρωτικά, σε τέτοια διάρκεια μέχρι να σβήσουν τα συμπτώματα. Μειωμένη μετά η αγωγή πρέπει να συνεχιστεί για βδομάδες και με το κλείσιμο της χρειάζεται νευρολογικός επανέλεγχος για επανεκτίμηση με εγκεφαλογράφημα ή ακόμη και μαγνητική τομογραφία με σκιαγραφικό.
Τα τελευταία ειδικά μπορεί να φαίνονται υπερβολικά, αλλά, στις ημικρανίες ισχύει το «καλύτερα δέκα φορές περισσότερο, παρά μια φορά λιγότερο». Η νεαρή ηλικία των ατόμων που υποφέρουν από αυτές και η επικινδυνότητα των συμπτωμάτων και των επακόλουθών τους δεν αφήνει περιθώρια για διαγνωστικές και θεραπευτικές επιπολαιότητες. Στις ημικρανίες με αύρα πάντοτε προσέχουμε.

Η ΠΡΟΒΛΕΨΗ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΑΓΝΩΣΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΜΕΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΝΟΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΑΤΟΜΩΝ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΑΥΤΟ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ.
Σε περιφερειακά κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως καλή ώρα είναι η χώρα μας, η γραμμή πλεύσης από τις Βρυξέλλες είναι πάρα πολύ ισχυρή. Οι εδώ διοικούντες πολιτικοί και διαχειριζόμενοι την εξουσία της καθημερινότητας έχουν ελάχιστες δυνατότητες να παρεκκλίνουν, ως γνωστόν, από την κεντρική αυτή γραμμή.
Πολλές φορές, λόγω έλλειψης πολιτικής βούλησης, η διαχειριστική τους ικανότητα περιορίζεται ακόμη περισσότερο σε επικοινωνιακές τακτικές, κυρίως διαφημιστικού χαρακτήρα, για την εξασφάλιση μέσω εκλογών της παράτασης της διαχειριστικής τους θητείας. Βέβαια, αυτό έχει ελάχιστο πολιτικό χαρακτήρα, αλλά, απαιτεί μείζονα επικοινωνιακή τακτική.
Η πρόκληση μιας συγκεκριμένης φοβικής αντίδρασης, π.χ. αποχώρηση του α ή β πολιτικού – διαχειριστή με κάποια δημοφιλή ερείσματα στο κοινό αποτελεί έναν επιπλέον λόγο αύξησης του κοινού αυτού, από τον φόβο μην απωλέσει μέσω του αρχηγού του την εκπροσώπηση στη διαχείριση της καθημερινότητας, με αποτέλεσμα να θιγούν τα συμφέροντά του.
Εάν η απειλή αυτή, όμως, αφήνει το μεγάλο εκλογικό σώμα αδιάφορο ή πολλές φορές δρα και με καταλυτική ανακούφιση στη δήλωση της φυγής, τότε αυτή η δήλωση ενεργεί επικοινωνιακά σαν μπούμερανγκ, κατά το λαϊκό «παράτα μας, να ησυχάσουμε».
Το ερώτημα είναι τι βοηθάει να τα ξέρουμε όλα αυτά. Η βοήθεια έγκειται στο γεγονός ότι γνωρίζοντας αυτά τα επικοινωνιακά τερτίπια, προφυλάσσεται ο πολίτης αποστασιοποιούμενος μέσα στην μοναξιά του και την απομόνωσή του. Αυτό τον βοηθάει να περιφρουρήσει έστω και τα ελάχιστα που έχουν μείνει αληθινά δικά του σαν θησαυρό για μια νέα πολιτική αρχή, αν κάποτε έρθει.
Επειδή περνάμε τον αιώνα της εξατομίκευσης, η αυτοκριτική και η γνώση του ατομικού ζωτικού χώρου παραμένει ύστατη πολιτική αρχή. Το δε νευρομάρκετινγκ, τουλάχιστον αυτό που ασχολείται με την πολιτική, οφείλει να γίνει σαφώς πιο έξυπνο για να μπορεί να πλησιάσει το σημερινό επίπεδο του μέσου Έλληνα πολίτη.

OΛΕΣ ΟΙ ΒΑΣΙΚΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΡΥΘΜΙΖΟΝΤΑΙ ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ ΜΕ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ. ΤΑ ΔΥΟ ΑΥΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΤΟΥ 24ΩΡΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ ΣΑΝ ΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΡΟΛΟΙ ΤΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ.
Το εσωτερικό ρολόι του οργανισμού, που καθορίζει το βιολογικό ρυθμό, γνωστός και ως κιρκαδικός ρυθμός από την συγχώνευση των λατινικών λέξεων Circa-που σημαίνει περίπου- και Dies- που σημαίνει μέρα.
Ο ρυθμός αυτός λειτουργεί βάση δύο ορμονών, της μελατονίνης και της ντοπαμίνης. Η ντοπαμίνη σχετίζεται με την εγρήγορση και η μελατονίνη αφορά τον καθορισμό του ύπνου.
Μόλις το φως της ημέρας ελαττώνεται και μέσω αυτού ερεθίζονται οι νευρικοί υποδοχείς των οφθαλμών, μειώνεται η ντοπαμίνη και η κορτιζόνη του οργανισμού, και αυξάνεται η μελατονίνη, θέτοντας σε λειτουργία την διαδικασία του ύπνου.
Το αντανακλαστικό αυτό τόξο σχηματίζεται σε δύο περιοχές του εγκεφάλου πάνω από τον υποθάλαμο, τους λεγόμενους υπερχιασματικούς πυρήνες. Ο κάθε πυρήνας έχει μέγεθος ρυζιού και περιέχει από 50.000 κύτταρα, τα οποία συντονίζονται μεταξύ τους και με τον υπόλοιπο οργανισμό, προκειμένου να φέρουν την αρμονία των βιορυθμών σε όλο το σώμα.
Εάν υπάρχει διαταραχή στο σύστημα των πυρήνων, τότε εμφανίζεται με πλήθος από νοσηρές ανωμαλίες, όπως διαταραχές βάδισης, σίτισης, πόσης, ύπνου, σκέψης κτλ.
Αυτά τα αναφέρουμε για να γίνει γνωστό πως ο απλός βιορυθμός του βιολογικού ρολογιού, που κλείνουμε στο κεφάλι μας, είναι υπεύθυνος για τον τρόπο ζωής μας και για όλες τις δυσάρεστες καταστάσεις, που προκαλεί καμιά φορά η δυσλειτουργία του.

ΚΑΝΕ ΤΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ.
Ένας Αμερικάνος γιατρός, ο Dr.Life (Δρ.Ζωή) κάνοντας τον εαυτό του πειραματόζωο, έδειξε τι μπορεί να κάνει η σύγχρονη φαρμακολογία, όταν κανείς ξέρει να τη συνδυάσει σωστά με διατροφή.
Ξεκινώντας ένα επαναστατικό πρόγραμμα διατροφής σε συνδυασμό με τη λήψη αντιγηραντικών φαρμάκων μεταμόρφωσε έναν πλαδαρό εξηντάρη σε έναν αθλητικό εβδομηντάρη με σώμα εφήβου (φωτο).
Παράλληλα, όπως ισχυρίζεται ο ίδιος, πέρα από τα περιττά κιλά, βελτιώθηκε και η απόδοσή του σε κάθε κατεύθυνση, έτσι ώστε να είναι σε θέση σήμερα σε έναν πυρετό δραστηριότητος να εφαρμόζει το πρόγραμμά του σε ακόμη 5.000 ενδιαφερόμενους δουλεύοντας πάνω από 14 ώρες σε καθημερινή βάση.
Πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό ιατρικό γεγονός, διότι πρώτη φορά στα χρονικά παρουσιάζεται κάτι τέτοιο και μάλιστα, με γιατρό σαν ασθενή και τόσο μακροχρόνια αποτελέσματα.
Από ότι φαίνεται, ο Dr.Life έχει βρει την άκρη του κουβαριού, που οδηγεί στη διαρκή νιότη. Βέβαια, όλα αυτά, όπως σε όλα τα ιατρικά θέματα, υπάρχει και η πιθανή σκοτεινή πλευρά των παρενεργειών.
Φαίνεται, όμως, ότι επί δώδεκα χρόνια, αν υφίσταται και αυτή, κατορθώνει ο Dr.Life και την ρυθμίζει σωστά.

ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ ΠΡΟΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΠΟΛΥ ΕΝΤΟΝΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΙΗΜΕΝΑ ΣΩΜΑΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ, ΟΠΩΣ ΑΥΤΟ ΤΗΣ ΚΟΠΩΣΗΣ Ή ΥΠΕΡΚΟΠΩΣΗΣ.
Στο προηγούμενο βήμα σε αυτό εδώ το μπλοκ με τον τίτλο «Η Απογοήτευση, η Κατάθλιψη Και η Φυγή» σχολιάζαμε την επιθυμία του πρωθυπουργού να εγκαταλείψει την πολιτική για χάρη μιας πανεπιστημιακής καριέρας στο εξωτερικό (http://neurotalk.blogspot.com/2009/02/blog-post_16.html).
Την Κυριακή στις 22 Μαρτίου του 2009 ο πρωθυπουργός «ξαναχτύπησε» με την εικόνα του «κουρασμένου ηγέτη». Ξανατόνισε τα όσα είχε πει περί φυγής μετά από κάποιο χρονικό ορόσημο και επανέλαβε την άποψη του ότι αισθάνεται πάρα πολύ κουρασμένος.
Διαβάζοντας τις νέες ανακοινώσεις του πρωθυπουργού σε σύγκριση με τις παλιές σηματοδοτείται ένα χαρακτηριστικό σημείο της πορείας του. Ότι βρίσκεται σε μια μεγάλη θλίψη με παραλυμένα τα αντανακλαστικά για οποιαδήποτε αντίδραση.
Πέρα από αυτό, σαν πολιτικός άνδρας δίνει την εικόνα κάποιου που, ενώ βρίσκεται και χειρίζεται τα κοινά, έχει αδυναμία κατανόησής τους και πολύ περισσότερο, σαφή έλλειψη αντισωμάτων για την αντιμετώπιση των δυσκολιών τους.
Έτσι, λοιπόν, ένα είναι βέβαιο, ότι εάν συνεχίσει ο ηγέτης μας να βρίσκεται σε αυτό το μήκος κύματος, πολύ σύντομα θα αυξηθεί η καταθλιπτική του συνδρομή και η άρνησή του για κάθε δραστηριότητα.
Καλό είναι, τώρα που είναι ακόμα νωρίς, αυτός με τους συμβούλους του μεταξύ των άλλων που συσκέπτονται να αποφανθούν και την ψυχική του εγρήγορση, προκειμένου να ανέβουν τα επίπεδα απόδοσής του. Δεν είναι κακό να γίνει αυτό, διότι και αυτός είναι ένας άνθρωπος, όπως όλοι μας και όχι μια άφθαρτη ιδέα.
Εάν αυτός είναι σε θέση μεγίστης απόδοσης χωρίς ανασταλτικά καταθλιπτικά στοιχεία, η εθνική ωφέλεια θα είναι μεγαλύτερη απ’ ότι τώρα.

Ο ΑΛΜΠΕΡΤΟ ΚΟΡΝΤΑΣ ΕΓΙΝΕ ΔΙΑΣΗΜΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ-ΠΟΡΤΡΕΤΟ ΤΟΥ ΤΣΕ ΓΚΕΒΑΡΑ, ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ ΑΠΟ ΜΠΛΟΥΖΑΚΙΑ, ΤΑΤΟΥΑΖ, ΖΩΝΕΣ, ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΤΛ, ΤΡΑΒΗΓΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΑΒΑΝΑ, ΤΟΝ ΓΕΝΑΡΗ ΤΟΥ 1959.
Ο Αλμπέρτο Κόρντας με την φωτογραφία αυτή σαν εικόνα των επαναστατών όλου του κόσμου και κρυφό στοχασμό όλων των αριστερών διανοουμένων κυριάρχησε στον χώρο της ασπρόμαυρης φωτογραφίας με θέματα επαναστατικών ηγετών, αγροτών, εργατών, γυναικών της επανάστασης και των εκφράσεων της θάλασσας.
Σε ένα καινούριο άλμπουμ με 440 σελίδες ενός γερμανικού οίκου, που δημοσιεύτηκε πρόσφατα περιγράφει ακόμη μια φορά και για πρώτη φορά εμφανιζόμενες εικόνες, όπως αυτή του Φιντέλ Κάστρο ανάμεσα στα ζαχαροκάλαμα το 1967 (φωτο) ή και άλλες με τους διαφόρους ηγέτες της κουβανέζικης επανάστασης και συμπαθούντες τους, όπως η Σιμόν Ντε Μπουβουάρ ή ηγέτες, όπως ο Χουρτσόφ.
Ο ίδιος ο Κόρντας εξηγεί ότι θα ήθελε πάρα πολύ, αντί για οτιδήποτε άλλο, να ήταν ένας φωτογράφος μόδας, γιατί στην δουλειά του τον συγκινεί η «μονιμοποίηση» του στιγμιαίου και η ίδια η στιγμή σαν ιστορικό γεγονός.
Το κίνητρο αυτό ήταν που έδωσε σε όλες του τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες, σε πρόσωπα τέτοια πνοή που μεταδίδει την αίσθηση της στιγμιαίας πραγματικότητας, ακόμη και αν τα βλέπει κανένας τώρα 50 χρόνια αργότερα.
Ο Κόρντας συγκινεί ακριβώς γιατί ερεθίζει με την στιγμή, καταγράφοντας το γεγονός της με διαχρονική έκφραση στο μέλλον. Άπειρες φορές, κοιτώντας τις εικόνες του, μετράμε όλες τις χαμένες αρετές της τότε ακόμη γνήσιας κουβανέζικης επανάστασης και ζούμε το χθες σαν να ήταν σήμερα.

ΟΙ ΤΑΣΕΙΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΤΑΚΤΙΚΕΣ ΣΤΟΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ – ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΧΩΡΟ.
Η αυτοκτονία φοβίζει. Ιδιαίτερα, όταν αφορά νεαρούς και παιδιά τρομάζει και δεν συζητείται. Όμως, υπάρχει πλέον σαν ασθένεια, τάση ή ακόμη και απόπειρα. Είναι ένας ορατός κίνδυνος.
Και ο χειρότερος. Τίποτε πιο άσχημο από ένα παιδί, που θέλει και σχεδιάζει να τελειώσει την ζωή του, πριν την αρχίσει.
Η έκφραση της αυτοκαταστροφής και αυτοτιμωρίας, πριν ακόμη γίνει πλήρως αντιληπτή η έννοια της ζωής. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι: σε 23,4% ανέρχονται πανευρωπαϊκά οι αυτοκτονικές ιδέες στους μαθητές Γυμνασίου ή κολλεγίου.
Πάνω από εκατό χιλιάδες απόπειρες αυτοκτονιών μέτρησαν στις ΗΠΑ, εκ των οποίων περίπου οι πέντε χιλιάδες ήταν επιτυχημένες.
Σίγουρα φταίει το κανονικό περιβάλλον με τις σύγχρονες ανισότητες. Φταίει το ίδιο, όμως, και μια περιορισμένη ή διαρκής εγκεφαλική δυσλειτουργία, που κατά καιρούς εμφανίζεται με απάθεια, κατάθλιψη, τοξικομανία, νευρολογικά σύνδρομα, ψυχικές διαταραχές κλπ.
Πρόκειται για το εκρηκτικό μείγμα που οδηγεί στην απόπειρα ή την αυτοκτονία.
Η έκταση αυτής της προβληματικότητας είναι πλέον τόσο μεγάλη που απαιτεί μια εκτεταμένη μελέτη και σχέδιο πρόληψης. Είναι και τα δύο τόσο αναγκαία, όσο τα διδακτικά μαθήματα.
Πρέπει να γίνει εκπαίδευση όλων των φορέων της Παιδείας, ιδιαίτερα τώρα στην κορύφωση της κρίσης, που μοιραία αναμένεται να κάνει τους νέους πιο ευάλωτους.

ΣΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΛΙΜΑΚΑ ΠΙΣΤΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΜΙΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΑΝΟΔΟΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΚΑΙ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ.
Το φαινόμενο έχει πάρει τόσο ανησυχητικές διαστάσεις που ειδικοί οργανισμοί πλέον, και κυρίως κάτω από την αιγίδα του ΟΗΕ, έχουν αναλάβει δράση για να το αποτρέψουν.
Θα πρέπει να εξηγήσουμε ότι στην Ελλάδα πάντοτε υπήρχε η μορφή της σωματικής τιμωρίας σε αγόρια και κορίτσια σε πάρα πολύ μεγάλο ποσοστό. Από τα 50 και πάνω όλοι θυμούνται πολύ καλά πόσο έχουν υποφέρει τόσο από την βίτσα του δασκάλου, όσο και από τον ξυλοδαρμό των γονιών στα παιδικά χρόνια για «ψύλλου πήδημα». Συνεπώς, βιώματα σωματικής τιμωρίας, η οποία είναι και αυτή μια μορφή κακοποίησης, από την παιδική ηλικία έχουμε σχεδόν όλοι.
Απλά, από την μεταπολίτευση και μετά, που επιβληθήκαν άλλοι νόμοι και άλλη μεταχείριση, και η Ελλάδα πλέον μπήκε στο αμερικανικοευρωπαϊκό σύστημα εκπαίδευσης, σταμάτησε η σωματική τιμωρία σε μεγάλο ποσοστό, έτσι που πλέον να φαίνονται μόνο οι παρεμβατικές της μορφές.
Παρόλα αυτά, μια έρευνα του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού του 2006 αναφέρει ότι περίπου το 65,5% των οικογενειών στην Ελλάδα επιβάλουν στα παιδιά σωματική τιμωρία, περισσότερο σε αγόρια με 71,3% από ότι σε κορίτσια με 57,2%.
Το θέμα δεν είναι τόσο οι στατιστικοί αριθμοί, όσο περισσότερο τι είναι αυτό που αφήνει το μετατραυματικό σύνδρομο της κακοποίησης στο παιδί, είτε αυτό προέρχεται από την μία, είτε από την άλλη πλευρά.
Στο σύνδρομο αυτό, το κυριότερο είναι ο φόβος με τα παρακλάδια του.
Το κακοποιημένο παιδί για πολύ καιρό μετά από χρόνια εξακολουθεί να πάσχει από το φόβο της κακοποίησης, αναπτύσσει μια μορφή κατάθλιψης, ιδρώνει, έχει ταχυκαρδίες, δείχνει μια εσωστρέφεια, παρουσιάζει τεράστιες ενοχές και δείχνει μια κοινωνική αποστασιοποίηση.
Δεν εκμυστηρεύεται, ούτε εξωτερικεύει τα προβλήματά του, τα οποία παραμένουν μέσα του και, ανάλογα με την διάπλαση του χαρακτήρα, εμφανίζονται πλέον σαν σύνδρομα ή όχι.
Πάντως, κατά κανόνα ένας μεγάλος αριθμός των ενηλίκων εξακολουθεί, εξαιτίας της παιδικής κακομεταχείρισης και του μετατραυματικού συνδρόμου, να έχει διαταραχές, τάσεις αυτοκτονίας, ιδιαίτερα φοβίες, κρίσεις πανικού και αδυναμία συναναστροφής.
Βέβαια, στην καινούρια κοινωνία από το ‘80 και μετά τα πράγματα έχουν αλλάξει.
Τα παιδιά πλέον δεν κακοποιούνται στα σχολεία, δεν τιμωρούνται σωματικά εντός του οικογενειακού κύκλου, αλλά, δέχονται ακόμη την βία και την καταπίεση, έτσι όπου με το φαινόμενο πολλά νέα παιδιά να μπλέκονται σε συμμορίες και τα κορίτσια να ωθούνται στην εκμετάλλευση της πορνείας.
Οι έρευνες αυτές δείχνουν ότι τα τραύματα που μένουν είναι τόσο ανεξίτηλα, ώστε για να τα καταπολεμήσουν «οι πάσχοντες» σε μεγάλο ποσοστό καταφεύγουν σε ναρκωτικά και αλκοόλ ή και οι ίδιοι αργότερα γίνονται θύτες και δράστες σεξουαλικής καταπίεσης.
Στην ψυχιατρική πάντως αυτό είναι ένα γεγονός, που σχεδόν δείχνει την παρουσία του σε κάθε ιστορικό με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, επιβεβαιώνοντας έτσι τα λόγια ενός συγγραφέα ότι «Για πρώτη φορά στην ιστορία, γιος δεν θέλει να μοιάσει στον πατέρα».
Έκφραση που δείχνει το πόσο βαθειά μένουν αυτά τα τραύματα από τυχόν κακοποιήσεις οποιουδήποτε τύπου.

ΕΝΑ ΣΤΑ ΤΡΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΜΙΑΣ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗΣ ΝΟΣΟΥ.
ΕΝΑ ΣΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΧΡΟΝΙΑ ΚΛΙΜΑΚΩΝΕΙ ΤΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΣΕ ΝΟΣΟ.
Τα παιδιά παρουσιάζουν τακτικά συμπτώματα μεγάλης χρονικής διάρκειας, τα οποία δεν λαμβάνονται έγκαιρα υπόψη από γονείς και δασκάλους και σύντομα εξελίσσονται σε ολοκληρωμένα ψυχιατρικά ή νευρολογικά νοσήματα. Για αυτόν τον λόγο πρέπει να δίνουμε πάρα πολύ μεγάλη προσοχή όταν έχουμε παρατηρήσει συμπτώματα, τέτοιας χρονικής διάρκειας, διότι εάν δεν προλάβουμε, πολύ σύντομα θα έχουμε μπροστά μας την οργανωμένη νόσο.
Πονοκέφαλοι, ίλιγγοι, αδυναμία ή απώλεια μνήμης, θολούρα, διπλωπίες, αφηρημάδα, απάθεια, επιθετικότητα, τικ, μαθησιακές διαταραχές, έλλειμμα κατανόησης, κακός ύπνος, φοβίες, παρακρούσεις: είναι συμπτώματα που όταν αφεθούν χωρίς φροντίδα, μετά από κάποια εξέλιξη σε πιθανές ημικρανίες, προβλήματα βάδισης, κίνησης, τάσεις φυγής, ιδέες αυτοκαταστροφής, εσωστρέφεια, έλλειμμα κοινωνικότητας καταλήγουν σε οργανωμένα σύνδρομα (αμνησίες, κατάθλιψη, οργανωμένες νευρώσεις, αυτιστικές διαταραχές, ιδεοψυχαναγκασμούς, βουλιμία, ανορεξία, σχιζοειδή συμπεριφορά, σχιζοφρένεια κτλ).
Όλα αυτά δεν γράφονται για να «τρομάξουν», αλλά, για να προειδοποιήσουν. Διότι μέχρι τις μέρες μας παραμένει έντονα επίκαιρο το ιπποκρατικό απόφθεγμα «καλύτερα πρόληψη, παρά θεραπεία».

ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΦΛΕΒΙΔΙΑ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟΥ ΚΡΑΝΙΟΥ, ΟΤΑΝ ΑΙΜΟΡΡΑΓΟΥΝ, ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΟΞΕΙΕΣ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΕΣ ΒΛΑΒΕΣ. ΓΙΑ ΑΥΤΟ, Η ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ ΤΕΤΟΙΩΝ ΚΡΑΝΙΟΕΓΚΕΦΑΛΙΚΩΝ ΤΡΑΥΜΑΤΩΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΠΙΠΟΛΑΙΑ.
Η Νατάσσα Ρίτσαρντσον (φωτο), μία επώνυμη ηθοποιός του διεθνούς χώρου του θεάτρου και του κινηματογράφου, τραυματίστηκε ελαφρά στο σκι, σε μία κοσμοπολίτικη πίστα του Καναδά, και μεταφέρθηκε στο εκεί άρτια εξοπλισμένο νοσοκομείο.
Μετά από μία εξέταση, το κρανιακό της τραύμα θεωρήθηκε επιπόλαιο και αφέθηκε από τους γιατρούς να συνεχίσει τις διακοπές της. Το επόμενο βράδυ, λόγω αιμορραγίας και οιδήματος, πέθανε από εγκεφαλικό εγκολεασμό.

Το κακό έγινε με έναν γνωστό τρόπο, που δυστυχώς κατά κανόνα παραβλέπεται. Στον εγκέφαλο πολλά μικρά φλεβίδια αναστομώνονται με μεγάλες φλέβες των εγκεφαλικών μηνίγγων. Όταν αυτά τα φλεβίδια υποστούν μια μικρή ρωγμή, «στάζει» από εκεί το αίμα στο εσωτερικό του κρανίου για μικρό ή μακροχρόνιο διάστημα.
Το δεύτερο συμβαίνει πάρα πολύ τακτικά, με αποτέλεσμα να έχουμε την εμφάνιση συμπτωμάτων ακόμα και μετά από πολλά έτη, με τη μορφή αιματωμάτων, υγρωμάτων, ή ακόμη και επιφανειακής σιδήρωσης.
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις τα συμπτώματα αναπτύσσονται «ύπουλα», πολλές φορές χωρίς να τα αντιληφθεί ο ασθενής, και κάποια στιγμή εμφανίζονται διογκωμένα, κάνοντας τη δυσάρεστη κλινική έκπληξη.
Η πρόληψη και ο συνεχής έλεγχος για αυτές τις περιπτώσεις με την τακτική επανάληψη ανάλογων εξετάσεων είναι μονόδρομος.

«ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΜΕ»
Γκαίτε.
Τα παιδιά στην εξέλιξη της νόησής τους στον ευρωαμερικάνικο χώρο αντιλαμβάνονται την κοινωνία των δύο ταχυτήτων και εναρμονίζονται ή προσαρμόζονται σε αυτή.
Δηλαδή, σε μια κοινωνία το 60% ευημερεί και το 40% κινείται στο όριο της φτώχειας ή και κάτω από αυτό. Το παιδί αντιλαμβάνεται την ανταγωνιστική μορφή της κοινωνίας και προσαρμόζεται σε αυτήν.
Αν ανήκει στο κομμάτι του 60%, μαθαίνει στην υπερβολική διατροφή, στο υπέρβαρος και τον κορεσμό. Ο κορεσμός φέρνει τον δύστροπο χαρακτήρα και την απαίτηση της δικαιολόγησης όλων των φράσεων και πράξεων, καλών και κακών.
Η μονιμότητα της κατάστασης αυτής βγάζει ψυχική αρρώστια και δεν επιτρέπει να αντιληφθεί την αξία της κοινωνικής προσαρμογής. Γίνεται δύστροπο, απόμακρο και σαφώς ευάλωτο στη δύσκολη στιγμή.
Για το 40% που δεν υπάρχει η υλική αφθονία, ο ψυχισμός του παιδιού ανεβαίνει τη σκάλα της ανάπτυξης με την εικόνα της στέρησης, βλέποντας την αφθονία που αναπτύσσεται δίπλα του και ταυτόχρονα μακριά του. Του λείπει η κοινωνική σιγουριά, η επαρκής εκπαίδευση, η ιατρική φροντίδα, οι ίσες ευκαιρίες, οι εναλλακτικές εικόνες, πολλές φορές και η επαρκής σωστή διατροφή και φαρμακευτική αγωγή.
Έτσι, τα παιδιά αυτά στην ίδια «βάρκα» με τα συνομήλικά τους της ευημερίας αντιμετωπίζουν και αναπτύσσουν εχθρότητα, αποχή, βία, αποξένωση, ψυχικά και σωματικά νοσήματα. Γίνονται παιδιά ενός αληθινά «κατώτερου Θεού».

«ΠΡΩΤΑ ΤΟ ΦΑΓΟΠΟΤΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑ Η ΗΘΙΚΗ»
Μπρεχτ
Σίγουρα τα εισοδήματα μόνο δε φέρνουν την ψυχική ισορροπία. Η ανισότητα, όμως, των εισοδημάτων φέρνει ουσιαστικά προβλήματα ψυχικών διαταραχών. Άγγλοι ερευνητές μπήκαν στον κόπο και μέτρησαν τη διαφορά εισοδήματος μεταξύ του 20% των πιο πλούσιων τάξεων ενός κράτους και το συνέκριναν με τα εισοδήματα του 20% των πιο φτωχών.
Τα συμπεράσματα τα κατέγραψαν σε ένα βιβλίο, το οποίο εξέδωσαν με τον τίτλο «The Spirit Level». Καταγράφεται, λοιπόν, εκεί πρωταθλήτρια οι ΗΠΑ, όπου ένας πλούσιος έχει 8,5 φορές μεγαλύτερα εισοδήματα από ότι ένας που βρίσκεται στον πάτο των εισοδημάτων. Για την Ελλάδα ο δείκτης είναι 6,2. Δηλαδή, ένας αστός που είναι στο 20% έχει 6,2 φορές πιο μεγάλα εισοδήματα από αυτόν που είναι στο 20% των φτωχών. Βέβαια, στις μετρήσεις δεν περιλαμβάνονται τα κέρδη της παρανομίας και τα ποσοστά αυτών που δεν έχουν καθόλου εισόδημα. Βέβαια, ο δείκτης διαφοράς εισοδήματος δείχνει απλώς μια τάση, όπως όλοι οι δείκτες.
Το ουσιαστικό μήνυμα του βιβλίου είναι οι υπόλοιποι παράμετροι που πηγάζουν από τις διαφορές του δείκτη. Έτσι, λοιπόν, όσο ανοίγει η ψαλίδα μεταξύ των εισοδημάτων των ομάδων, πιστοποιείται αύξηση των ψυχικών διαταραχών και των εξαρτήσεων, διάλυση του εκπαιδευτικού συστήματος με καταθλίψεις και ψυχώσεις των νέων, παχυσαρκία, υπογεννητικότητα και βία.
Όλα αυτά, βέβαια, είναι διαπιστώσεις και όχι λύσεις, και εμείς με την πνευματική τεμπελιά που μας διακρίνει, θέλουμε άμεσα ησυχία και λύσεις. Στην προκειμένη περίπτωση τις λύσεις αναμένεται να τις βρούμε.

ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΑΚΡΑΤΟΥ ΑΤΟΜΙΚΙΣΜΟΥ ΠΑΡΑΤΗΡΟΥΜΕ ΕΝΑ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ: ΤΗΝ ΠΕΡΙΣΣΕΙΑ ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ ΣΕ ΜΕΙΓΜΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ.
Πράγματι, το μείγμα πλούτου – κατάθλιψης είναι σίγουρα ένα προϊόν του ακραίου ατομικισμού, που φέρει η συσσώρευση του πλούτου. Η συσσώρευση αυτή πηγάζει από την εγκεφαλική δυσλειτουργία της ατομικής ανασφάλειας. Δηλαδή, έχουμε την κλασική αδυναμία αντίληψης του τι χρειάζεται κανείς, πώς το διαθέτει και πώς συνυπάρχει με αυτό. Έτσι, λοιπόν, έχοντας χάσει την ισορροπία αυτή συσσωρεύει ακατάπαυστα, μεγαλώνοντας την ανασφάλειά του.
Αυτό, λοιπόν, το δίπολο «πλούτος – απόλυτη ένδεια» έχει παγιωθεί σαν τρόπος ζωής, πλήττοντας κατά κύριο λόγο την παιδική ηλικία, που μαθαίνει τον τρόπο αυτό διαβίωσης, τον δέχεται και αυτονόητα, τον πολλαπλασιάζει.
Έτσι, λοιπόν, το όλο σύστημα φθάνει στο πρόβλημα αδυναμίας της πραγματοποίησης των πραγματικών αναγκών από την παιδική ηλικία. Οδηγώντας έτσι ολόκληρες κοινωνικές ομάδες σε αδιέξοδο και έκρηξη.

«Η ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ»
ΡΟΥΣΣΩ
Από τα πολύ μεγάλα προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας είναι η παιδική βία. Όπως έγραφε και ο Γάλλος συγγραφέας Ουγκώ, η φυματίωση δεν εξέλειψε, απλώς σήμερα καλείται πενία.
Και, βέβαια, πολλοί μέχρι τώρα πίστευαν ότι η μόνη αιτία της παιδικής εγκληματικότητας είναι η φτώχεια και η δεύτερη αιτία είναι το κακό παράδειγμα των ενηλίκων προς τους μικρότερους, που τους μαθαίνουν την βία.
Στις σημερινές λεγόμενες «κοινωνίες της αφθονίας» η αφθονία ασφαλώς είναι μόνο για ένα τμήμα του πληθυσμού, το υπόλοιπο πάσχει, δυστυχεί, πεινάει.
Στις μεγαλουπόλεις του Αμερικάνικου γεωγραφικού χώρου, που χαρακτηρίζεται ως και ο περίοπτος κόσμος, οι χαμηλότερες εισοδηματικές τάξεις περιθωριοποιηθήκαν και δημιούργησαν ένα τοίχος μέσα σε οικισμούς γκέτο.
Εκεί, λοιπόν, αναπτύχθηκε η αντίδραση των παιδιών από πολλές αιτίες και παράλληλα συμπαρέσυρε και ψυχοπαθολογικά την εγκληματικότητα και άλλων τμημάτων, που ενεργούν σε αυτές τις περιοχές, ας έχουν και υψηλότερα εισοδήματα.
Πρώτα, βέβαια, παραμένει η φτώχεια και, όπως φαίνεται από την εξέλιξη που παίρνει η χρηματοοικονομική κρίση τον τελευταίο καιρό, είναι και δύσκολο να αντιμετωπιστεί.
Δεύτερον, η έλλειψη παιδείας, η οποία σε άπορα παιδιά ή ακόμη και σε λιγότερο εύφορα δεν μπορεί πλέον να αποδώσει αυτά που απέδιδε το παλιό καλό σχολείο.
Τρίτον, η διάλυση της οικογένειας και ο καθοδηγητικός ρόλος που έχουν οι γονείς στα παιδιά και τέταρτον, βέβαια, το δύσκολο κοινωνικοοικονομικό περίβλημα που υφίσταται τώρα σε ότι αφορά την αντιμετώπιση της παιδικής βίας, που σε λίγο με τα παιδικά γκέτο που δημιουργούνται φτάνει πλέον από κοινωνική μερικές φορές να έχει και την επίφαση μιας αντιδραστικής επαναστατικής βίας.
Κυρίαρχο λόγο, βέβαια, σε αυτές τις καταστάσεις έχουν οι παρεμβατικές έως εγκληματικές δραστηριότητες, που καλύπτουν διάφορους τομείς με προεξέχοντα εκείνο του λαθρεμπορίου των ναρκωτικών.
Σε αυτό, βέβαια, υπάρχει και το ψυχολογικό πρότυπο του απόλυτου ωφελιμισμού, όπου τα «προς το ζην» είναι ο κυρίαρχος στόχος, που δίνει η σημερινή κοινωνία στα παιδιά, έτσι που καθιστά ήρωες και τους παραβάτες.
Η κατάσταση είναι τόσο δραματική, που πραγματικά χρειάζεται μια «νέα μορφωτική επανάσταση», προκειμένου να μπορέσουμε όλοι μαζί να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης και να δώσουμε στα παιδιά την δυνατότητα, σε όλα αυτά τα σημεία που αναφέραμε, προκειμένου να ξεφύγουν από τον φαύλο κύκλο.

Διαβάστε περισσότερα στο:
http://aboutsclerosis.blogspot.com/2009/03/blog-post_20.html

ΤΑ ΜΕΝ ΠΑΙΔΙΑ ΤΑ ΕΞΑΠΑΤΑΣ ΜΕ ΑΣΤΡΑΓΑΛΟΥΣ, ΤΟΥΣ ΜΕΝ ΑΝΔΡΕΣ ΜΕ ΟΡΚΟΥΣ.
Πλούταρχος
Ο Αλκιβιάδης, ο γνωστός Αθηναίος στρατηγός, φιλόσοφος, πολιτικός και γενικά «ανακατωσούρας», έδειξε τον χαρακτήρα του από παιδί.
Ενώ έπαιζε με τα άλλα πιτσιρίκια αστραγάλους, ξαφνικά ξαπλώθηκε στην μέση του δρόμου, για να παρεμποδίσει το πέρασμα μιας άμαξας, προκειμένου μην τους ταράξει το παιχνίδι. Επιβλήθηκε η θέλησή του και μετά αργότερα είδαμε την εξέλιξή του σαν μεγάλο Αθηναίο στρατηγό.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στον εγκέφαλο του παιδιού ανάλογα με το παιχνίδι αυτό που η παιδοψυχολογία σήμερα το λέει «Η εργασία του παιδιού» και όπως αποδείχθηκε, είναι μια πράξη με θεραπευτικές ιδιότητες και ακριβώς ίσης αξίας, όπως και ο ύπνος.
Τα παιδιά πρέπει να παίζουν, προκειμένου να «γυμνάζονται» οι περιοχές εκείνες του εγκεφάλου, οι οποίες χρειάζονται για το παιχνίδι και αργότερα θα γίνουν δημιουργικά κέντρα, προκειμένου να συμβάλλουν στην ανάπτυξη τόσο του μυαλού όσο και της προσωπικότητας του παιδιού.
Το παιδί θέλει μια σταδιακή και αργή διαδικασία ανάπτυξης παιχνιδιού, προκειμένου να δώσει στον εγκέφαλό του το χρόνο να συντονίσει τους ανάλογους νευρώνες, για να φτάσει σε αυτήν την ολοκλήρωση.
Σε αυτή την διαδικασία δυστυχώς μπαίνει μεγάλο εμπόδιο η πρόοδος, η οποία έχει φέρει στην αγορά όλα τα καινούρια βελτιωμένα και ιδιαίτερα ελκυστικά για την παιδική οξύτητα-μυαλό βιντεοπαιχνίδια.
Έχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι όλα αυτά τα παιχνίδια από την μια πλευρά ξεκουράζουν, αλλά, από την άλλη πλευρά τονίζουν την αδιαφορία, διότι ακριβώς δεν προκαλούν διέγερση σε εκείνα τα κέντρα του εγκεφάλου, που το παιδικό μυαλό απλό και φυσικό -όπως είναι- τα χρειάζεται σε μια αργή ανάπτυξη για να προχωρήσει στην ολοκλήρωση της έμφυτης δημιουργικής τάσης που έχει.
Η σύγχρονη διαφήμιση γνωρίζοντας τις ανάγκες του μυαλού και πως ακριβώς δρουν αυτά, δίνει σε αυτά τα βιντεοπαιχνίδια μια ιδιαίτερη «ομορφιά», προκειμένου να επιτύχει την αγορά. Βέβαια, αυτό δεν είναι πρόσφατο, γίνεται εδώ και χρόνια.
Το αποτέλεσμα ήδη είναι γνωστό και φαίνεται και έχουμε σήμερα την απάντηση αυτής της αντίδρασης, που δίνουν οι στρατιές των νευρωσικών παιδιών με τα ατελείωτα ψυχολογικά και μαθησιακά προβλήματα, που εκπορεύονται από τη χρήση των ηλεκτρονικών και που παλιά δεν υπήρχαν.
Για άλλη μια φορά φαίνεται ότι η φύση τιμωρεί αυτούς που την παραβιάζουν ή αυτούς που δεν καταλαβαίνουν πού ακριβώς είναι τα όριά της και προσπαθούν σε χρόνο αστραπή να τα διαμορφώσουν σε άλλα επίπεδα.
Τουλάχιστον αυτό με τα παιδιά είναι εγκληματικό και πρέπει να αποφεύγεται. Το παιδί να μάθει να παίζει στην φύση και αργά-αργά να μπαίνει στον χώρο της τεχνολογίας.

ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕ ΣΤΗΝ ΑΝΑΓΓΕΛΙΑ ΕΝΟΣ ΤΡΟΠΟΥ ΡΥΘΜΙΣΕΩΣ ΤΩΝ ΧΡΕΩΝ. ΚΑΤΑ ΤΟ ΠΟΣΟ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΙΜΟΣ, ΕΙΝΑΙ ΑΜΦΙΒΟΛΟ.
Ως το Ιούνιο δεν προβλέπεται να πληρωθούν οι προμήθειες των νοσοκομείων κατά την εγκύκλιο του Υπουργείου Υγείας.
Μέχρι τότε όσοι συμμετέχουν σε αυτό τον κύκλο εργασιών πρέπει να περιμένουν, ότι και αν σημαίνει αυτό με την πίεση της χρηματοοικονομικής πιστωτικής χρήσης.
Βέβαια, με τον ρυθμό εισαγομένων στα νοσοκομεία και των απαιτήσεων, φαίνεται ότι μια τέτοια αναμονή δεν θα βρει την κατανόηση των τροφοδοτών του νοσοκομείου.
Βέβαια, το Υπουργείο δίνει την υπόσχεση πληρωμής σε δύο δόσεις, οι οποίες θα είναι η πρώτη για οφειλές ως τον Ιούνιο του 2007 και η δεύτερη για οφειλές ως το πρώτο εξάμηνο του 2009.
Όσον αφορά εξωσυμβατικές προμήθειες, που έγιναν στο μεσοδιάστημα από την θέσπιση του νόμου και τη λειτουργία της εν λόγω υπηρεσίας, δεν αναγνωρίζονται από τις υπηρεσίες του Υπουργείου Υγείας και κατά συνέπεια, δεν θα πληρωθούν. Άρα, οι ήδη πιστούχοι του νοσοκομείου μέσω του Υπουργείου δεν έχουν πια καν τη διαβεβαίωση ότι θα λάβουν τα λεφτά τους.
Είναι ένα πολύ δυνατό παιχνίδι, που αξίζει να το παρακολουθήσεις και με τις εξελίξεις που θα έχει, προκειμένου να δούμε κατά πόσο θα μπορέσει να βγει σε πέρας όλο αυτό το μεγαλόπνοο σχέδιο του Υπουργείου να τροφοδοτήσει να νοσοκομεία, χωρίς να πληρώνει τους προμηθευτές.

ΈΡΕΥΝΕΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΑΝ ΣΤΙΣ ΗΝΩΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ ΠΙΣΤΟΠΟΙΟΥΝ ΑΥΞΗΣΗ ΤΩΝ ΗΜΙΚΡΑΝΙΚΩΝ ΚΡΙΣΕΩΝ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΛΓΙΩΝ ΚΑΤΑ 20% ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΑΙΡΟ.
Οι ημικρανίες και κεφαλαλγίες είναι γνωστό από χρόνια ότι μειώνουν την παραγωγικότητα τουλάχιστον κατά 17 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μόνο η κεφαλαλγία προκαλεί απώλεια 150 εκατομμυρίων ημερών εργασίας το χρόνο. Ως γνωστό, στην Ελλάδα η ημικρανία αφορά 12% με 14% του πληθυσμού και κυρίως, με εμφάνιση κεφαλαλγιών, σαν πρώτο σύμπτωμα του παθών.
Το στρες, τα οινοπνευματώδη ποτά, οι διαταραχές του ύπνου, αλλά, τελευταία και η κακή συνήθεια της κατάχρησης των κινητών τηλεφώνων ανεβάζει κάθετα τον αριθμό των ημικρανιών.
Σε όλα αυτά θα πρέπει να προστεθεί η ύφεση, που αναμένεται, όπως δήλωσε και στην χθεσινή του ομιλία ο Νομπελίστας Πολ Κρούγκμαν, που έγινε στην Αθήνα, ότι η αύξηση αυτή, με την δυσάρεστη θέση που έχει η ελληνική οικονομία, αναμένεται να παραιτηθεί περισσότερο.
Σε Ελλάδα, Ισπανία και Πορτογαλία, όπως τόνισε ο ίδιος, τα μεγάλα ελλείμματα που υπάρχουν και η αδυναμία του μηχανισμού διόρθωσης των αποκλίσεων αναμένεται να φέρει μεγαλύτερη ύφεση στις μέρες που ακολουθούν.
Ο Νομπελίστας επίσης ανέφερε πως λόγω των μεγάλων οικονομικών επενδύσεων και των δημοσίων δαπανών, που έγιναν σε διάφορα δημόσια έργα μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, «εξαντλήθηκε» και η αγοραστική ικανότητα. Χαρακτηριστικά είπε πως θα πρέπει να βρούμε άλλον πλανήτη για να επενδύσουμε, δηλαδή, για να πουλήσουμε τα προϊόντα που παράγουμε.
Στη συνάντηση που έγινε, ένας άλλος δημοσιογράφος και ισχυρός οικονομικός παράγων, ο Κουέντιν Πιλ, ο αρχισυντάκτης των Financial Times, είπε ότι ο μόνος τρόπος που μπορεί να επιβληθεί πειθαρχία στην ελληνική αγορά είναι τα τοκογλυφικά επιτόκια, που επιβάλλουν οι ξένες τράπεζες στους κατά καιρούς διαγωνισμούς μας.
Όπως φαίνεται πλέον, το μόνο που αναμένουμε, είναι η αύξηση των ημικρανιών και κεφαλαλγιών σε ποσοστό που δεν μπορούν πλέον να το προσδιορίσουν.

Η ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΣΤΗΝ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΑΔΙΚΩΣ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΙΝΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΩΔΗΣ. ΜΕ ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ DNA ΕΧΟΥΜΕ ΝΕΕΣ ΔΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ.
Ο Βρετανός Σον Χόντσον κατηγορήθηκε ένοχος το 1982 για το φόνο μιας 22χρονης σερβιτόρας. Στο δικαστήριο προσπάθησε με κάθε δυνατό τρόπο να υποστηρίξει την αθωότητά του, δεν τα κατάφερε, κατά την κρίση των δικαστών. Βρέθηκε ένοχος, με αποτέλεσμα να καταδικαστεί σε μακροχρόνια φυλάκιση.
Την φυλάκιση, βέβαια, την εξέτισε για 27 και πλέον χρόνια ο Χόντσον, ώσπου το εφετείο, από όπου φαίνεται και να βγαίνει ο κατηγορούμενος στην φωτογραφία, μετά από εκτεταμένες βιολογικές έρευνες -σε ότι αφορά το DNA- πείστηκε, αφού πιστοποιήθηκε και αυτό εδώ το γεγονός, ότι δεν είναι ο δολοφόνος και τον αθώωσε για τον θάνατο της 22χρονης σερβιτόρας.
Βέβαια, το 1982, που είχε γίνει ο φόνος, δεν υπήρχαν οι εξετάσεις, προκειμένου να βοηθήσουν από τότε στην αθώωση του κατηγορούμενου και να μην προκύψει η απώλεια της ζωής του μέσα σε ένα κελί.
Μένει το δίλημμα, αν πρέπει κανείς να επαινέσει τους Βρετανούς δικαστές, που τον αθώωσαν τώρα ή να τους ψέξει, που με πλημμελή στοιχεία και ελαφρά τη καρδία τον καταδίκασαν τότε.
Βέβαια, αυτό είναι ένα ρητορικό ερώτημα, που άλλωστε οι αποφάσεις της δικαιοσύνης -όπως έχουμε αποφασίσει όλοι οι άνθρωποι- που συμμετέχουν στο κοινωνικό μας σύστημα δεν κριτικάρονται.
Τουλάχιστον ας ζήσει ο απευλεθερωθείς κρατούμενος χαρούμενα τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του που του μείνανε.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΤΑΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΠΡΙΝ ΗΤΑΝ ΥΠΟΠΤΟ, ΑΛΛΑ, ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΕΙ ΜΕ ΤΕΚΜΗΡΙΑ.
ΤΩΡΑ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΚΤΑΣΗΣ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ, ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΤΑΙ, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΧΩΡΟ, ΟΤΙ ΣΧΕΔΟΝ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΠΕΡΙΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΕΝΑ ΦΟΝΟ ΑΠΟ ΑΜΟΚ.
Δεν ξέρω αν υπάρχει μια κεντρική υπηρεσία, προκειμένου στατιστικά να επεξεργάζεται το θέμα πόσο τακτικά εμφανίζεται και διαπραγματεύεται και γνωρίζεται στην κοινή γνώμη ο θάνατος ενός ανθρώπου, ύστερα από κατάληψη αμόκ κάποιου δολοφόνου.
Πάντως και αν δεν υπάρχει, πρέπει να ρυθμιστεί, προκειμένου να ξέρουμε τι αντιμετωπίζουμε σε καθημερινή βάση και ίσως ένας κεντρικός οργανισμός να μπορέσει να ψάξει με τους αρμόδιους φορείς για μια, αν όχι λύση, αλλά, τουλάχιστον κατ’ επίφαση πρόβλεψη σε αυτό το θέμα.
Ανακοινώθηκε από τον τύπο ότι τις τελευταίες μέρες κάποιος, δεν δόθηκε ακριβώς το όνομα, 58χρονος δράστης από την Άνω Πόλη Κυπαρισσίας, κατά την διάρκεια του μεσημεριού και χωρίς κανένα ιδιαίτερο λόγο, ξεγελώντας όλη την οικογένεια, θανάτωσε με μαχαίρι την 80χρονη μητέρα του με την οποία δεν είχε κανενός είδους προστριβές.
Βέβαια, από την ψυχιατρική πτέρυγα των φυλακών Κορυδαλλού, όπου κατέληξε ο δράστης, φάνηκε ότι, παρ’ όλο που μέχρι πρότινος δεν είχε εμφανή ψυχιατρικά συμπτώματα, προέβη στο αποτρόπαιο έγκλημα αυτό, προκειμένου να δώσει διαφυγή στην εσωτερική του ψυχοκινητική ένταση. Οι γιατροί δεν είπαν τίποτα παραπάνω, ο τύπος ανακοίνωσε μια είδηση, η είδηση όμως αυτή έχει την θέση Νο4 ή Νο5 σε ένα περιφερειακό κανάλι.
Στα υπόλοιπα κανάλια τοποθετείται η ψυχιατρική κατάσταση ενός αστυνομικού που πυροβόλησε κάποιον ιδιώτη, ή ακόμη περισσότερο, το εκτεταμένο έγκλημα του 17χρονου στην Γερμανία, που κόστισε τις ζωές πάνω από 20 ανθρώπων και του 28χρονου στην Αλαμπάμα, που έδειξε ότι μπορεί κανείς κάνοντας βόλτα να σκοτώσει δεκάδες ανθρώπων.
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι υπάρχει μια περιέργως διάχυτη επιθετική ατμόσφαιρα σε όλο πλέον τον πλανήτη, που οδηγεί στα εγκλήματα του είδους.
Εμείς πλέον μόνο σαν πολιτισμένοι και γνώστες του αντικειμένου θα έπρεπε ίσως να εκλάβουμε το θέμα αυτό εντονότερα υπόψη και τουλάχιστον, μη μπορώντας να κάνουμε κάτι άλλο, ας το αναλύσουμε έτσι, που να δώσουμε την ευκαιρία στους επιγόνους μας, που θα είναι πιο έξυπνοι και πιο καλά οργανωμένοι από εμάς, να αρχίσουν να βλέπουνε και να βρίσκουνε μια κάποια οποιαδήποτε λύση.

Διαβάστε περισσότερα στο:

http://aboutsclerosis.blogspot.com/2009/03/blog-post_18.html

ΚΑΤΙ ΑΝΑΛΟΓΟ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΜΕ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΔΑΝΕΙΑ.
Σίγουρα το πρόβλημα είναι ψυχιατρικό. Ή τουλάχιστον έτσι το καταλαβαίνω εγώ, ας πούμε έστω και λόγω επαγγελματικής «διαστροφής».
Στην μέχρι τώρα ζωή μου και εργαζόμενος σε διάφορα κράτη, μελετώντας την ιστορία τους, διαπίστωσα ότι είμαστε η μόνη χώρα που ενσυνείδητα ζει, κινείται, υπάρχει και διαβουλεύεται με δανεικά, π.χ. στην Αμερική, στη Γερμανία, αν και εκεί ο κρατισμός είναι έντονος, η έννοια της λύσης κάθε προβλήματος με δανεικά είναι έξω από την ψυχολογία πολιτών και διοικούντων.
Βέβαια, και αυτοί δανείζονται, πραγματοποιούν ανάλογες κινήσεις με εμάς, αλλά, η πραγματική νοοτροπία των δανεικών απουσιάζει. Τώρα τελευταία έχει γίνει μόνο κάπως γνωστή με την έννοια του Leasing.
Δηλαδή, κάτι είναι δικό μου και το δανείζω παίρνοντας ενοίκιο, προκειμένου να έχει την χρήση του ένας τρίτος και ο τρίτος το δανείζεται για να δώσει διάδρομο στην ψευδαίσθηση στους γύρω του ότι είναι δικό του.
Έτσι, φτάσαμε, λοιπόν, παγκόσμια σήμερα οι πολίτες να χρωστάνε ακόμη και τα νερά που έχουν στο ψυγείο στις τράπεζες. Επίσημη, όμως, κρατική νοοτροπία «δανείζομαι για τα πάντα» έχουμε μόνο εμείς οι Έλληνες και οι πολιτικοί που μας διοικούν.
Δεν γίναμε έτσι, γεννηθήκαμε έτσι.
Δανειστήκαμε για να κάνουμε κράτος, δανειστήκαμε για να αναγνωριστούμε σαν Έθνος, δανειστήκαμε ακόμη και για να «μεγαλουργήσουμε» σαν λαός.
Το 1881 το τότε ελεύθερο ελληνικό κράτος προσαρτούσε στην κυριαρχία του την Θεσσαλία και σε λίγα χρόνια, δηλαδή μέσα σε μια πενταετία, διπλασιαζόταν η βιομηχανία, οι βιοτεχνίες, η αγροτική παραγωγή και όλα τα συναφή. Ο πληθυσμός της Αθήνας από 30.000 φτάνει τους 150.000.
Αρχίζει πλέον μια αστυφιλία να παίρνει κοινωνικό σχήμα και το δανεικό χρήμα να μοιράζεται ταξικά.
Η Εθνική Τράπεζα έχει πάντοτε την παντοκρατία του χρήματος, αλλά, δημιουργούνται άπειρα νέα χρηματικά ινστιτούτα και ατελείωτοι τοκογλύφοι.
Ένας φιλόδοξος πολιτικός ο Χαρίλαος Τρικούπης στα τέλη του 1880 μετά τις ελληνικές γεωπολιτικές επιτυχίες θέλει να κάνει την μικρή Ελλάδα οικονομική δύναμη στην Μεσόγειο ιδρύοντας το λεγόμενο «Χρηματιστήριο της Ανατολής».
Αμέσως μερικά χρόνια αργότερα χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του και αφήνει τη κυβέρνηση για έναν άλλο πολιτικό τον Δεληγιάννη, ο οποίος δεν καταφέρνει την διαχειριστεί την αποτυχία και την επιστρέφει στο Τρικούπη το 1892.
Ο Τρικούπης ξανακάνει κουμάντο για καινούρια δανεικά, δεν τα καταφέρνει, και με την ελαφρότητα που χαρακτηρίζει εμάς του Έλληνες στις 3 Μαΐου του 1893 βγαίνει στην Βουλή και λέει το περίφημο «Δυστυχώς, επτωχεύσαμε».
Βέβαια, τριγύρω του άνθιζε η παραοικονομία, η σπέκουλα και μια μεγάλη για την εποχή ευημερία.
Προφανώς, με το «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν» ο Τρικούπης εννοούσε ότι ο ίδιος δεν είχε πολιτική λύση και έτσι εξέφραζε την πολιτική του αδυναμία, γιατί ο διάδοχός του, ο Σωτηρόπουλος, βρήκε τα λεφτά -βεβαίως δανεικά- και προχώρησε, αρχίζοντας έτσι, μάλιστα, την χρηματοδότηση της μεγάλης Ελλάδας που διήρκεσε μέσα στου Βαλκανικούς πολέμους μέχρι την Μικρασιατική καταστροφή και μετά από αυτήν.
Από τότε, χωρίς καμία εξαίρεση, ακόμα και στην περίοδο της Γερμανικής κατοχής, έχουμε κυβερνήσεις μέχρι και σήμερα, των οποίων η ικανότητα μετριέται στο πώς θα βρίσκουν νέα δανεικά για να πληρώνουν τα παλιά. Η έννοια παραγωγική διαδικασία μέχρι και σήμερα είναι άγνωστη.
Συνεπώς, όταν μιλάμε για κρίση, εμείς οι Έλληνες εννοούμε απλά αδυναμία εύρεσης δανειστή.

ΑΡΧΙΖΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΕ ΣΧΟΛΕΙΑ Η ΣΕ ΑΘΩΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΑΠΟ ΑΤΟΜΑ ΤΗΣ ΝΕΑΡΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΝΑ ΑΥΞΑΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΡΟΜΕΡΗ ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ.
Ένας 17χρονος δράστης στην περιοχή της Στουτγκάρδης της Γερμανίας σκότωσε δύο δεκάδες ανθρώπους περίπου με επαναληπτικό όπλο, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό και μάλιστα σε ένα ακραίο αμόκ.
Μια παρόμοια κατάσταση την ίδια μέρα, με λίγες ώρες διαφορά, επαναλήφθηκε με έναν 27χρονο στην Αλαμπάμα Ηνωμένων Πολιτειών. Οι συνθήκες ήταν πανομοιότυπες.
Εδώ απλώς πρόλαβε η αστυνομία να εξουδετερώσει πιο γρήγορα τον δράστη, αλλά, κάνεις δεν γνωρίζει ακόμη τον ακριβή αριθμό των θυμάτων.
Εκείνο που έχει ιδιαίτερη σημασία και στις δύο περιπτώσεις είναι το «τελετουργικό» της όλης διαδικασίας, ο τρόπος δράσης και η χαρακτηριοδομή των δραστών.
Οι δράστες αναφέρονται σαν φιλήσυχοι, ηπίων τόνων και χωρίς ιδιαίτερες κοινωνικές προκλήσεις άνθρωποι. Η σχέση τους με τα όπλα δεν είναι ευρέως γνωστή, αν και υφίσταται από χρόνια.
Χαρακτηριστικό, επίσης, είναι ότι πάντα προϋπάρχει ένα διφορούμενο μήνυμα από τους δράστες προς τρίτους για την δολοφονική πράξη που πρόκειται να επακολουθήσει.
Επίσης, τυπικό είναι ότι την ώρα που ξεκινάει το δολοφονικό αμόκ επιλέγεται σαν αφετηρία πάντοτε ένας γνωστός χώρος, π.χ. το σχολείο. Ενώ είναι το αμόκ της επίθεσης σε εξέλιξη κλιμακώνεται μέχρι να δοθεί το τέλος από μια αυτοκτονία ή εκτέλεση του δράστη από την αστυνομία.
Όλα αυτά μαζί συνθέτουν το χαρακτηριστικό σκηνικό του ψυχωτικού αμόκ του ατόμου με εγκεφαλικές διαταραχές και κυρίως, των προμετωπιαίων λοβών, όπως τακτικά αποδεικνύεται στις μετέπειτα ή εφόσον υπάρχουν προγενέστερες ιατρικές έρευνες.
Δηλαδή, για όλους αυτούς τους δράστες που κατά μόνας είναι κυρίως αρένες υπάρχει χαρακτηριστικό εγκληματολογικό προφίλ, που συνέχεια βλέπουμε να επαναλαμβάνεται.
Εν τη ουσία πρόκειται για μια εκδήλωση προφανώς ψυχικής διαταραχής σε εγκεφαλική δυσλειτουργία, που πρέπει να είναι εύκολα ελέγξιμη και με σοβαρές προϋποθέσεις ουσιώδους θεραπείας.
Είναι ένα στοιχείο που πρέπει να το λάβουμε σοβαρά υπόψη, επανεξετάζοντας τα άτομα που βρίσκονται σε ανάλογους χώρους, μαθητές ή φοιτητές που έχουν τα στοιχεί αυτού του προφίλ.
Πρόκειται για μέτρα αποφυγής μυρίων κακών και έτσι πρέπει να συνδράμουν όλοι.

ΣΤΙΣ ΩΡΕΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΚΡΙΣΗΣ, ΚΥΡΙΩΣ ΣΕ ΥΠΕΡΔΡΑΣΤΗΡΙΟΥΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥΠΡΑΓΜΟΝΕΣ, ΠΟΛΥΑΣΧΟΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΞΑΝΤΛΗΣΗ ΚΑΙ ΠΛΗΡΟΥΣ ΑΔΥΝΑΜΙΑΣ (BURN OUT) ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ.
Πρόκειται για μια συλλογή ποικίλων και διάχυτων συμπτωμάτων της κόπωσης και της πλήρους δραστικής αδυναμίας, που συνοδεύονται από υψηλή πίεση, ανησυχία, ευερεθιστότητα, κυνισμό, πόνους στην πλάτη, διαταραχές του ύπνου, πόνους στην κοιλιά και στην καρδιά, κατάθλιψη με ιδέες αυτοκτονίας.
Σαν τέτοιο σύνδρομο το περιέγραψε πρώτα ένας διάσημος ψυχαναλυτής το 1974, ο Ρίτσαρντ Φροιντενμπέργκερ, και από τότε παρέμεινε. Βέβαια, όπως ήδη αναφέραμε, προϋπήρχε και πριν σαν έννοια της κατάθλιψης σε υπερκόπωση, αλλά, ο εν λόγω ερευνητής το διασκεύασε με πιο σαφή όρια ακόμη και το συνέδεσε με κοινωνικούς παράγοντες, όπως τα αισθήματα ανταγωνισμού, την πίεση για απόδοση, την ανασφάλεια σε πρόσωπα που είναι πάντοτε προγραμματισμένα για αυτές τις δυνατότητες.
Σε αντίθεση με την κατάθλιψη σε υπερκόπωση, που μπορεί να έχει «ποικιλία» ασθενών, στο σύνδρομο burn out οι ασθενείς είναι κατά κανόνα επιτυχημένοι. Είναι άνθρωποι που εργάζονται από το πρωί μέχρι το βράδυ, θέλουν να τα κάνουν όλα σωστά, να αποδίδουν πολύ και να κερδίζουν πολλά χρήματα, τα οποία θεωρούν σαν ύψιστο στόχο, διότι αυτό είναι και ο σκοπός της ζωής τους.
Αυτός είναι και ο λόγος που όταν «στραβώσει» κάτι και χαθούν τα χρήματα ή δεν είναι τόσα όσα επιθυμεί κάποιος, προκειμένου να εκτιμήσει την κοινωνική του αναγνώριση, του καίγεται ο εγκέφαλος.
Αυτοί οι άνθρωποι εισέρχονται σταδιακά στην κατάσταση της πνευματικής υπερκόπωσης και μια μέρα παρουσιάζεται το σύνδρομο burn out, όπου αποφεύγουν, ή πιο σωστά είναι αδύναμοι, να κάνουν οτιδήποτε και απομονώνονται κοινωνικά, χωρίς να έχουν τη δύναμη να προσφέρουν το παραμικρό, αν δε είναι και καταθλιπτικοί, αυτοκτονούν κιόλας.
Το φαινόμενο αυτό, βέβαια, δεν υπήρχε τον παλιό καιρό, γιατί τότε οι δραστήριοι κατά κύριο λόγο συστοιχίζονταν γύρω από πολιτικές ιδεολογίες, όπου εύρισκαν και την έννοια του χρησίμου ατόμου για τον εαυτό τους ή ακόμη και του επαναστάτη. Σε μία κοινωνία άκρως εγωιστική και εξειδικευμένη, όπου σημεία κάθε συμπεριφοράς είναι ο ατομικισμός, η εμφάνιση του burn out, ιδιαίτερα σε εποχές κρίσης, είναι πολλαπλασιαστική και άκρως επίκαιρη.
Πλέον ειδικές κλινικές ή ιδιαίτερα προγράμματα με μείγματα φαρμάκων και ψυχικής υποστήριξης, καθώς επίσης αυτοαναγνώρισης, ανύψωσης αυτοπεποίθησης και ενίσχυσης του Εγώ έχουν πληθήνει σε όλη την Ευρώπη, προκειμένου να δοθούν σε αυτούς τους ανθρώπους οι «πρώτες βοήθειες».
Χαρακτηριστική περίπτωση είναι ενός ασθενούς μας πολυεκατομμυριούχου, που χάνοντας τεράστια ποσά με την κρίση και ευρισκόμενος σε αυτό το σύνδρομο, η πρώτη του μεγάλη αληθινή χαρά ήταν να ζωγραφίζει και να μιλά ατελείωτες ώρες για άσχετα πράγματα που τον ηρεμούσαν.
Δηλαδή, αναζητούσε στοιχεία συμπεριφοράς χωρίς ευθύνη. Με τον τρόπο αυτό ξαναβρήκε πίσω την χαμένη υγειά του, αλλά, όχι και τα λεφτά του, γιατί δυστυχώς δεν υπάρχουν ιατρικές συνταγές για αυτό.

ΈΝΑ ΔΥΣΑΡΕΣΤΟ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ, ΠΑΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΕΝΑ ΚΟΡΥΦΑΙΟ ΓΕΡΜΑΝΟ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟ, ΤΟΝ WALTER JENS. ΈΝΑΣ ΠΟΥ ΜΙΛΟΥΣΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΧΑΣΕ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ.
Ένα τραγικό παιχνίδι της μοίρας παίχτηκε με έναν από τους πιο προωθημένους διανοούμενους ,που ζει ακόμη σε ηλικία 88 ετών, τον Walter Jens και μάλιστα, από μια νευρολογική αρρώστια, που αποδεκατίζει πλέον του πάντες.
Το τραγικό είναι ότι αυτός ο άνθρωπος στην προχωρημένη του ηλικία έχασε για πάντα αυτό που για πάντα ζούσε, την μνήμη.
Σε ηλικία 52 ετών είχε σχεδόν προβλέψει σε μια επιφυλλίδα του προφητικά το τι πρόκειται να γίνει ή η μοίρα το έφερε έτσι, ώστε η αναφορά του εκείνη να είναι απόλυτα επίκαιρη για αυτόν σήμερα. Είχε τίτλο «Αντί για μια ιστορία της φιλολογίας».
Σε αυτή του την πραγματεία ο Walter Jens διαπραγματευόταν, ακροβατώντας μεταξύ των συνόρων της φιλολογίας και του πνεύματος, πως είναι δυνατόν να σκεφθεί κάποιος ότι δεν υπάρχει σκέψη.
Η παραίνεσή του ήταν για μια συνεχή προσπάθεια βελτίωσης αυτού του κόσμου μέσω των βιβλίων, της ανταλλαγής γνώσεων, της επίδειξης μάθησης και ποτέ να μην χαθεί από τα μάτια μας η συνεχής πρόοδος και η δια βίου εκμάθηση.
Έγραφε: «Πρέπει να βλέπουμε ο ένας τον άλλον στα μάτια και αν είναι δυνατόν, να ανοίγουμε το κρανίο του, να απορροφούμε τις γνώσεις που έχει μέσα, να του δίνουμε τις δικές μας και όλοι μαζί να κάνουμε το ίδιο με έναν τρίτο».
Με την ευκαιρία αυτή αναφερόταν και στην άποψη του Thomas Manns, ο οποίος, κατά την γνώμη του, ανέφερε πως μόνο ένα και μόνο πρόβλημα θα υπάρχει στην γη: «Πώς δραπετεύει κανείς; Πώς έρχεται κανείς στην πλευρά της ελευθερίας; Πώς σπάζει κανείς το κουκούλι προκειμένου να φύγει η πεταλούδα που υπάρχει μέσα;».
Έχοντας αυτό το τσιτάτο του Thomas Manns, έκλεινε τότε την επιφυλλίδα του ο μεγάλος καθηγητής της ρητορείας και διανοούμενος, ο οποίος πιστοποιούσε με τον τρόπο της ζωής του ότι δεν υπάρχει μόνο αριστερά, αλλά, αριστερός τρόπος ζωής.
Προδομένος από το ίδιο του το μυαλό περνάει τις άσχημες ώρες της άνοιας μόνος του, χωρίς να καταλάβει ανοίγοντας, όμως, πίσω του ένα τεράστιο πρόβλημα, που για μια ακόμη φορά πληρεί τον σκοπό για τον οποίο μιλούσε 40 χρόνια πριν. Προειδοποιεί, δηλαδή, τις νέες γενιές για την καταστροφή της απώλειας της μνήμης.
Είναι κάτι μοναδικό και κάτι χαρακτηριστικό σαν παράδειγμα από τον Γερμανό διανοούμενο. Πρέπει να προβληματίσει τους ανθρώπους να βρουν διόδους σε αυτήν την αρρώστια, που σίγουρα με τον ρυθμό που καλπάζει ο γεροντικός πληθυσμός σε όλες τις χώρες, είναι μια τεράστια απειλή για τους πάντες.

Διαβάστε περισσότερα στο:

http://aboutsclerosis.blogspot.com/2009/03/blog-post_7149.html

ΔΥΣΤΥΧΩΣ, Η ΚΡΙΣΗ, ΠΟΥ ΚΑΛΠΑΖΕΙ, ΔΕΝ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΟ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ.
Ήδη κάποιες ευρωπαϊκές χώρες δίνουν ένα μπόνους για να αγοράζουν οι πολίτες περισσότερο. Παρόλα αυτά, ταυτόχρονα η ελπίδα ότι η κατανάλωση θα μας σώσει, αντικατοπτρίζεται στις ατελείωτες αλάνες σκουπιδιών και αχρήστων πραγμάτων.
Η γερμανική κυβέρνηση κυριολεκτικά σε μια κίνηση απελπισίας πληρώνει 2.500€ σε όποιον πολίτη παραδώσει το παλιό του αυτοκίνητο και αγοράσει καινούριο. Η πράξη αυτή οδήγησε εκατομμύρια Γερμανούς στην ανανέωση του αμαξιού τους, αλλά, ταυτόχρονα κατέρρευσαν οι ισορροπίες που υπήρχαν μέχρι τότε στην αγορά του αυτοκινήτου και όλη η διαδικασία γύρισε μπούμερανγκ στην παραγωγή, φέρνοντας περισσότερη ανεργία και αμηχανία πληρωμών.
Από ότι φαίνεται πλέον ο Homus Comercialicus (ο εμπορευόμενος άνθρωπος) δεν αλλοιώνει την ψυχολογία του πια καθόλου. Παρόλο που η καταστροφή, στην οποία τον οδηγεί ο σύγχρονος τρόπος ζωής, είναι παντού αποτυπωμένη, συνεχίζει με μανία να οδηγεί τον εαυτό του σε παρόμοια αδιέξοδα, χωρίς να λαμβάνει υπόψη ούτε το μαρξιστικό ρητό ότι «είμαστε ικανοί να αγοράσουμε και το σκοινί που θα μας κρεμάσουν».
Οι πράξεις απελπισίας είναι βέβαια κατακριτέες, αλλά, όταν προέρχονται από κρατικές παρεμβάσεις με χρόνια αποτελέσματα και πρόσθετα αδιέξοδα, τότε πλέον χρειάζεται στην ουσία μια μορφωτική επανάσταση για να βγούμε από αυτήν την κρίση.
Πρέπει να γίνει κάτι που είναι φαίνεται φοβερά δύσκολο. Όπως είπε κάποιος: «να αλλάξω τρόπο σκέψης».

Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΚΑΠΟΙΩΝ ΝΕΥΡΟΛΟΓΙΚΩΝ ΒΛΑΒΩΝ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΙΚΟΥ ΝΕΥΡΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΕΓΚΑΙΡΑ ΕΧΕΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ. ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΠΙΣΤΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΑΥΤΟ, ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΙΑΤΡΙΚΟ ΒΗΜΑ.
Ένας συνεχής πονοκέφαλος των γιατρών είναι η ανακάλυψη μεθόδων για προληπτική ιατρική. Δηλαδή, για εντοπισμό κάποιων παθολογικών εστιών μέσα στο κεντρικό νευρικό σύστημα, προτού πλέον αυτά εκδηλωθούν κλινικά.
Σήμερα πλέον υπάρχουν αρκετές μέθοδοι για να εντοπιστούν αυτές οι «σιωπηλές» συμπτωμάτων περιοχές. Πέρα από την μαγνητική και αξονική τομογραφία, η οποία στη βάση ενός τσεκάπ μπορεί να αποδώσει τέτοιες πληροφορίες, πολύ μεγάλο διαγνωστικό περιεχόμενο έχουν τα προκλητά δυναμικά.
Τα προκλητά δυναμικά είναι απαντήσεις του εγκεφάλου σε διάφορα περιφερικά ερεθίσματα, όπως π.χ. οπτικά, ακουστικά, ηλεκτρικά, κ.α.
Στην προκειμένη περίπτωση εξετάσαμε περίπου 300 ασθενείς με ενδεικτικό μόνο σακχαρώδους διαβήτη, χωρίς να υπάρχει κανένα άλλο κλινικό σημείο. Η εξέταση έγινε και με τους τρεις τρόπους, καταγράφοντας τα οπτικά, τα ακουστικά και τα σωματοαισθητικά προκλητά δυναμικά και συγκρίνοντας τις τιμές με αυτές μιας φυσιολογικής ομάδας.
Βρέθηκε, λοιπόν, ότι πάνω από 60% αυτών των ασθενών είχαν ήδη παθολογικές διεργασίες, που το πιστοποιούσαν οι διαγνωστικές αυτές μέθοδοι. Μάλιστα, μερικές ήταν οριακά και ύστερα από λίγο καιρό εμφανίστηκαν πράγματι και με κλινικές διαταραχές από το κεντρικό νευρικό σύστημα.
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι και σε αρρώστιες ύποπτες για την διαταραχή του κεντρικού νευρικού συστήματος, όπως είναι ο διαβήτης, μεσολαβεί πάντοτε ένας λανθάνων χρόνος από την ώρα που θα εγκατασταθεί η βλάβη στον εγκέφαλο ή στο κεντρικό νευρικό σύστημα μέχρι να εκδηλωθεί κλινικά.
Αυτό μας δίνει μια μεγάλη αφορμή προκειμένου να προτρέψουμε τους ενδιαφερόμενους να εξετάζονται τακτικά ώστε αυτό να ανακαλυφθεί πριν αρχίσει η παθολογική διεργασία.
Μια τέτοια ανακάλυψη κάποιων διαταραχών, χωρίς ακόμα να υφίσταται η κλινική εκδήλωση, έχει πολύ μεγάλη θεραπευτική σημασία και είναι άκρως σημαντική για την προστασία του καθενός.
Χρησιμοποιούμε αυτό σαν παράδειγμα, ιδιαίτερα στους ασθενείς με σκλήρυνση κατά πλάκας, όπου έχουν τα συμπτώματα αρκετό καιρό μετά από την καταγραφή παθολογικών ευρημάτων των προκλητών δυναμικών.

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΑΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ ΑΠΟΚΛΙΣΕΙΣ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟ ΛΟΙΜΩΞΕΙΣ, ΑΠΟ ΙΟΥΣ Ή ΠΑΡΑΣΙΤΑ.
Το ότι η συμπεριφορά του ανθρώπου, τόσο κατά την διάρκεια ή ακόμη και μετά την λοίμωξη, αλλάζει, είναι γνωστό και επιστημονικά τεκμηριωμένο από καιρό. Μάλιστα, τα παλιά χρόνια στην ψυχιατρική χρησιμοποιούσαν τις εμπύρετες λοιμώξεις για την θεραπεία διαταραχών της συμπεριφοράς και επιληπτικών σπασμών. Σε πολλές περιπτώσεις ορισμένες από αυτές τις μεθόδους διατηρούνται μέχρι και σήμερα, έτσι που δείχνουν πόσο σωστή ήταν η άποψη της εφαρμογής τους.
Το καινούριο στη όλη ερευνητική αναζήτηση είναι ότι τα λοιμώδη νοσήματα επηρεάζουν την συμπεριφορά διαφορετικά ανάλογα με το φύλο. Τσέχοι παρατηρητές σε μια επιστημονική έρευνα κατέγραψαν αποκλίσεις της συμπεριφοράς γυναικών, οι οποίες είχαν αδιαθετήσει από τοξοπλάσμωση.
Γυναίκες κατά την διάρκεια ή μετά την λοίμωξη με τοξοπλάσμωση έδειξαν ιδιαίτερα μεγαλύτερα αισθήματα ευθύνης, ανησυχίας, αμφιβολίας και αβεβαιότητας. Οι αντιδράσεις τους ήταν ουσιαστικά μειωμένες και πολλές φορές ήταν υπαίτιες τροχαίων ατυχημάτων.
Η όλη κατάσταση πιστοποιεί ότι τα λοιμώδη νοσήματα ακολουθούν με σιγουριά δύο μηχανισμούς. Ο ένας είναι να φτάσουν στο κεντρικό νευρικό σύστημα περνώντας τον φραγμό του εγκεφάλου και ο δεύτερος είναι να κατευθυνθούν σε συγκεκριμένα σημεία του εγκεφάλου του ατόμου ανάλογα με το φύλο του και το γενετικό του καλούπι. Όλα αυτά τα συμπτώματα δείχνουνε και μια σαφώς εξελικτική τάση με γονιδιακές προεκτάσεις.
Έτσι, λοιπόν, μπορούμε να φανταστούμε σε μερικές δεκαετίες σοφερίνες που προκαλούν ατυχήματα, μεταξύ των άλλων να οδηγούνται ανακριτικά και στο τεστ πιστοποίησης της τοξοπλάσμωσης.