Η άσκηση πολιτικής εξουσίας γίνεται ως γνωστόν σήμερα αμιγώς με πελατειακά κριτήρια. Κανείς πλέον δεν αναζητά ερείσματα σε ανιδιοτέλεια, αλτρουισμό, αληθινή επικοινωνία. «Στελέχη» προερχόμενα από οικοδόμηση πελατειακών και συγκυριακών αλλαγών βρίσκονται σε θέσεις άσκησης εξουσίας μικρής ή μεγάλης δύναμης. Η αλληλεξάρτηση αυτή των στελεχών πέρα από την απαξίωση και την διεμβολή φέρνει τακτικά ασυνεννοησία, αποπροσανατολισμό, αδυναμία αντίληψης και ελάττωση της κριτικής ικανότητας. Στελέχη μειωμένης πολιτικής παιδείας και κοινωνικής αντίληψης εισέρχονται στα δωμάτια της εξουσίας με τους παραπλανητικούς καθρέπτες που διαφοροποιούν το μέγεθος τους προς τα πάνω ή προς τα κάτω. Η διαφοροποίηση αυτή μετατρέπει τη συμπεριφορά σε πλαίσια εκτός συνειδητής λειτουργίας με απόρροια μια σωρεία από γκάφες που καταλήγουν σε αδιέξοδο. Σε αυτές τις περιπτώσεις ένας υπέρμετρος πανικός οδηγεί σε μια ελεύθερη πτώση στην κυριολεξία ιδεών και σωμάτων προς αποφυγήν του οραματιζόμενου αδιεξόδου. Πρέπει να παραδεχτούμε είναι μια νέα διάσταση πολιτικής έκφρασης σαν απόρροια του πανικού όπου η ασφαλιστική δικλείδα του διακόπτη της λογικής δε μπορεί να την αποτρέψει λόγω χρόνιας αδρανοποίησής της.

ΤΟ ΝΑΡΚΩΤΙΚΟ ΤΗΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗΣ

Χρονιάρες μέρες, μέρες υπερκατανάλωσης μέρες συναισθηματικού κενού, ανυπαρξίας και περιορισμένης κριτικής. Το neuromarketing ξανακάνει το θαύμα του ερεθίζοντας, υπάκουο στις προσταγές της διαφήμισης, τα κέντρα εκείνα του εγκεφάλου που δίνουν τις εντολές για την υπέρμετρη κατανάλωση αχρήστων και ακριβών πραγμάτων. Όσοι δε μπορούμε να καταλάβουμε πώς γίνεται αυτό τους χορηγούμε μια πληροφορία για την κατανόησή του.
Ειδικές ομάδες εκπαιδευμένων και υψηλής διανόησης νευροφυσιολόγων εργάζονται εντατικά μήνες πριν από τις γιορτές με τελευταίας τεχνολογίας μηχανήματα προκειμένου να εντοπίσουν ποιες εικόνες, χρώματα, σχήματα, φόρμες νεκρώνουν τη μνήμη και διεγείρουν τον εθισμό και την ένταση της αγοράς στον εγκέφαλο. Τα περνάνε μέσω της διαφήμισης στην τηλεόραση, περιοδικά, βιτρίνες στο εθιστικό κέντρο του εγκεφάλου όπου πλέον κατευθύνεται μετά και η συμπεριφορά μας. Αυτός είναι ο λόγος που βγαίνουμε από το κατάστημα κουβαλώντας το πακέτο με το πανάκριβο εσώρουχο ή τη γραβάτα που δεν πρόκειται ποτέ να φορέσουμε.

ΔΙΑΠΟΜΠΕΥΣΗ

Ένα φάρμακο για τον ελλειμματικό ψυχαναγκαστικό χαρακτήρα

Σε όλες τις κοινωνίες διαχρονικά της ιστορίας τα μαύρα πρόβατα είναι απαραίτητα. Η οργάνωση σαν διαδικασία διαπόμπευσης των μαύρων προβάτων» μεθοδεύτηκε επιστημονικά στην αρχαία Ρώμη και ολοκληρώθηκε στο Βυζάντιο όπου συστηματοποιήθηκε πλήρως. Η διαπόμπευση του Βυζαντίου ήταν χαρακτηριστική, λάμβανε χώρα στις γιορτές και σχόλες και ήταν διαδικασία μαζικής εκτόνωσης ωτν ψυχαναγκαστικών υπολειμμάτων του αγριεμένου πλήθους. Μικροπωλητές περιφέρονταν στο πλήθος πουλώντας πέτρες, λάσπες, περιττώματα τα οποία οι πολίτες εκσφενδόνιζαν στον διαπομπευόμενο, ο οποίος κατά κανόνια καθόταν ανάποδα δεμένος πάνω σε ένα γαϊδούρι. Μετά τη λήξη της τελετής και το θάνατο του διαπομπευόμενου έρχονταν οι συναθροίσεις μεταξύ των ατόμων του επιτιθεμένου πλήθους όπου ανάμεσα σε διάλογο για στοιχήματα και πρέπουσα συμπεριφορά ανταλλάσσονταν οι εντυπώσεις και η ψυχοθεραπευτική εκτόνωση για τη διαδικασία της διαπόμπευσης. Αναμετρώντας τη σημερινή επικαιρότητα βλέπουμε ότι στη διαδικασία διαπόμπευσης αυτό που ουσιαστικά διαφέρει είναι το ότι στις μέρες μας το μέγεθος της ψυχικής εξόντωσης είναι μεγαλύτερο αυτής της φυσικής. Βέβαια, σαν σκεπτόμενος πολίτης πρέπει να διαλέξει ο καθένας τι από τα δύο προτιμάει εφόσον προτιμάει κάποιο.

ΑΓΟΡΕΣ ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ

11.000 ΩΡΕΣ ΜΑΘΗΜΑΤΑ
20.000 ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ
ΑΤΕΛΕΙΩΤΕΣ ΩΡΕΣ SHOPPING

Μια καινούρια επιστήμη εξελίσσεται ραγδαία σε σχέση με τις πωλήσεις κάθε είδους, πρόκειται για το λεγόμενο “neuromarketing”. Εργαλείο του είναι οι τελειοποιημένες κλασικές γνώσεις της νευρολογίας και της έρευνας του εγκεφάλου. Κίνητρο είναι ο υπερκαταναλωτισμός για τη συντήρηση της παγκοσμιοποίησης και του υπερτροφικού καταναλωτισμού, και στόχος ο μέσος άνθρωπος.
Στον τελευταίο, βασικά, η στόχευση είναι στην συμπεριφορά του, και συγκεκριμένα, στην αγοραστική του διάθεση. Αποτελέσματα ερευνών από το πεδίο της νευρολογίας και της βιονευρολογίας παλαιότερων ετών μας εξασφαλίζουν τη γνώση των εγκεφαλικών νευρονικών τόξων που ενεργοποιούμενα κατάλληλα οδηγούν τον άνθρωπο στην κατανάλωση. Π.χ. ένα «τριγωνικό» νευροβιονικό τόξο μεταξύ της αμυγδαλής (κέντρο μνήμης), του προμετωπιαίου λοβού (κέντρο απόφασης) και της νήσου του εγκεφάλου (ρυθμιστής συναισθημάτων), μπορεί ενεργοποιούμενο κατάλληλα να προωθήσει άνετα τη μαζική αγορά ενός χρωματιστού κόκκινου κουτιού με μια άσπρη ρίγα στη μέση, μιας άγευστης σοκολάτας με ωραίο περιτύλιγμα ή μεταλλαγμένου ρυζιού, τυλιγμένο με χαρτόνι από τις Ινδίες.
Εάν ο ερεθισμός (οπτικός, ακουστικός, απτικός, ηχητικός) δοθεί κατάλληλα ξεσηκώνονται στον εγκέφαλο μνήμες που ερεθίζουν το κέντρο δράσης για την αγορά όλων αυτών των αχρήστων πραγμάτων.
Με μια τηλεόραση –που έχει χάσει πλήρως τον ενημερωτικό της χαρακτήρα και είναι απλώς «εργαλείο» της διαφήμισης- η επιτυχία του «Ψωνίζετε ή χανόμαστε» είναι δεδομένη.
Βέβαια, μέσω της τηλεόρασης η διαφήμιση με καταναλωτικά προγράμματα ομογενοποιεί τα συναισθήματα και την αντίληψη του κοινού που, αφού πρώτα το φέρει σε πανικό με επιλεγμένες ειδήσεις, το ηρεμεί με κατάλληλα έγχρωμες και σωστή μουσική υπόκρουση. Έτσι, απενεργοποιεί τη νήσο του εγκεφάλου, που αναφέραμε παραπάνω, και δραστηριοποιεί το κίνητρο της πώλησης.
Οι κάθε είδους πωλητές που έχουν στη διάθεσή τους τα μέσα αυτά είναι πλέον τόσο αλαζόνες, που δεν κρατάνε ούτε τα μέχρι τώρα τυπικά προσχήματα. Έχουν αναπτύξει μια τέτοια επικοινωνιακή συμπεριφορά που αν ο μέσος καταναλωτής την παρακολουθήσει με στωικότητα, είναι πολύ πιθανό να μην ψωνίσει τίποτε στις γιορτές.



Νεαρός ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής, 28 ετών, πέθανε στο γήπεδο γιατί του «γύρισε» η γλώσσα. Πρόκειται για ένα νέο κρούσμα τους τελευταίους μήνες. Το προηγούμενο ήταν του διάσημου Ισπανού ποδοσφαιριστή Χουέρτα. Στην περίπτωσή του ενδιαφέρον δεν έχει τόσο το ίδιο το γεγονός, όσο η συχνότητα της εμφάνισης παρόμοιων θανάτων. Η συχνότητα αυτή, λοιπόν, έχει αυξηθεί τρομακτικά τα τελευταία χρόνια και προβληματίζει.
Ο προβληματισμός, βέβαια, δεν γεννά και την ανάλογη ανησυχία και επιθυμία για έρευνα του γεγονότος. Βέβαια, θα συμβεί και αυτό όταν η συχνότητα αυξηθεί ακόμα περισσότερο. Προς το παρόν, κάποιοι γιατροί που ασχολούνται με το θέμα θεωρούν πως τα αίτια του αιφνίδιου θανάτου των αθλητών γενικά, και ιδιαίτερα των ποδοσφαιριστών, δεν είναι αποκλειστικά «ιδιοπαθή», δηλαδή, αγνώστου αιτίας που αφορά την ιδιοσυγκρασία του αθλητή.
Θεωρούν πως και ένας δεύτερος παράγων πρέπει να έχει ένα ουσιαστικό ρόλο π.χ. εγκεφαλική δυσλειτουργία ή κάποια τυχαία φαρμακευτική αγωγή. Κάποιο ενδιαφέρον για την αρχειοθέτηση, και κατά συνέπεια επίλυση του προβλήματος, έδειξε ο Γερμανικός Σύλλογος Επαγγελματικών Ποδοσφαιριστών. Συγκεκριμένα, ζήτησε την ιατρική αρχειοθέτηση των πιο πιθανών αιτιών που συμβάλλουν στην εμφάνιση του γεγονότος του αιφνίδιου θανάτου.
Ας ελπίσουμε ότι το ένστικτο αυτοσυντήρησης των αθλητών αυτών θα οδηγήσει σε μια λύση απλή και σύντομη.

Οι Αμερικάνοι όταν πρόκειται να λύσουν ένα πρόβλημα έχουν τις δικές τους συνταγές, τις οποίες διαφημίζουν κατά κόρον από σινεμά και τηλεόραση. Ή στέλνουν κάποιον να λύσει το πρόβλημα με τη βία αφήνοντας όσο το δυνατόν λιγότερα ίχνη ή, αν χρειάζονται κάτι ακόμα πιο αποτελεσματικό και πιο επαγγελματικό, το κάνουν με δικηγόρους. Οι Αμερικάνοι δικηγόροι προκειμένου να λύσουν ένα πρόβλημα χρησιμοποιούν μια κλασική μέθοδο. Το ποινικοποιούν. Το να ποινικοποιήσεις κάτι είναι πάρα πολύ εύκολο φτάνει να υπάρχει ένας τρόπος να διεγείρεις κάποιον εισαγγελέα. Απαγγέλλεται μια κατηγορία, ανεξάρτητα από το αν ευσταθεί ή όχι, και τότε το αμερικανικό σύστημα δικαιοσύνης αφήνει στον κατηγορούμενο δύο λύσεις: ή πηγαίνει ο κατηγορούμενος στο δικαστήριο να αντιμετωπίσει την κατηγορία ενώπιον ενός ακροατηρίου που κατά κανόνα συντονίζεται με τη γνώμη του εισαγγελέα ή συμβιβάζεται με αυτό. Στην πρώτη περίπτωση εκ προοιμίου πέραν του εισαγγελέα (κατηγορούσα αρχή) έχει να αντιμετωπίσει και ενόρκους τους οποίους επιλέγει ο εισαγγελέας με τα κριτήριά του. Έτσι πολλές φορές έχει απέναντί του ο κατηγορούμενος μια ομάδα κατήγορων με στόχο τον ίδιο αλλά από διαφορετικές αφετηρίες. Η άλλη λύση είναι να αποδεχθεί την κατηγορία του «εγκλήματος» που τον βαρύνει και να διαπραγματευθεί την ποινή του μέσω των δικηγόρων του με την εισαγγελική αρχή. Αν ο κατηγορούμενος έχει μια οποιαδήποτε κοινωνική εμβέλεια, αυτή καταρρακώνεται μετά το γεγονός. Συνεπώς αν είναι «κάποιος» την άλλη μέρα δεν είναι «κανείς» (Nobody).
Αυτό είναι αυτή τη στιγμή η Μάριον Τζόουνς στην Αμερική, nobody. Η όμορφη και ιδιαίτερα ικανή αθλήτρια που πίστεψε σε αυτό που έλεγε κι διέδιδε και ο Βίκτορ Κόντε ότι η επιβράβευση της νίκης (μετάλλιο) είναι αληθινή όταν τρέχεις μεταξύ ντοπαρισμένων, γύρισε πάνω της μπούμερανγκ. Στην αντιπαράθεση που είχε με την εισαγγελική αρχή δε λειτούργησε ούτε ως επιχείρημα ούτε πολύ περισσότερο ως ασυλία. Έτσι, λοιπόν, υποχρεώθηκε στον καθ’ υπόδειξη «συμβιβασμό» και στην ταπείνωση. Παραδέχθηκε μπροστά στις κάμερες τι «έγκλημά» της παρέδωσε τα μετάλλια ζήτησε συγγνώμη αυτοταπεινώθηκε και πέρασε στο μαύρο περιθώριο.
Παραμένει η απορία γιατί έγιναν όλα αυτά σε μια χώρα που μέχρι τώρα καλλιέργησε στο ύψιστο το μύθο των ολυμπιακών αγώνων και κέρδισε και κερδίζει από αυτό. Προφανώς το «business plan» για τα επόμενα χρόνια δεν έβγαινε με τις υπάρχουσες διαδικασίες. Και οι «άφθαρτοι» μαύροι πρωταθλητές έπρεπε να γυρίσουν στην αφετηρία τους. Ίσως γιατί ο επαγγελματισμός έφτασε σε αδιέξοδο και όπως είπε ο άλλος μεγάλος αθλητής Καρλ Λούις «η επιστροφή στον ερασιτεχνισμό τον οδηγεί στα χέρια των πλουσίων». Έτσι, λοιπόν, Μάριον Τζόουνς με τη αλλαγή τακτικής επέτρεψε ξανά από εκεί που ήρθε, στην αφάνεια. Η διαφορά αυτή τη φορά είναι ότι επέστρεψε και στιγματισμένη. Όταν καταργείς τέτοια σύμβολα σημαίνει πως έρχεται και η αρχή του τέλους των ολυμπιακών αγώνων με τη σημερινή τους μορφή.

Μία μεγάλη αθλήτρια, ναι αληθινά μεγάλη!
Η Μάριον Τζόουνς σε μια κατάσταση πανικού δηλώνει ότι απέκτησε τα μετάλλια ντοπαρισμένη. Αυτό που έχει αξία στην είδηση δεν είναι το αληθινό περιεχόμενό της, όσο ο υφιστάμενος πανικός. Η Τζόουνς είχε επίγνωση και τότε και πριν και μετά τι σημαίνει να είσαι ντοπαρισμένος.
Τότε το απέκρυψε γιατί θεωρούσε τον εαυτό της ασφαλή, τώρα κάτω από την πίεση το αποκαλύπτει. Δεν ενδιαφέρει τόσο πώς το έκανε, αλλά γιατί το έκανε. Έτσι κι αλλιώς και πριν και τότε και στο μέλλον ανταγωνιζόταν με άλλες ντοπαρισμένες κοπέλες. Γιατί, λοιπόν, πανικοβλήθηκε τώρα? Προφανώς η πίεση ασκείται από σημεία που είναι ικανά να προκαλέσουν πανικό στη Τζόουνς. Ένα από αυτά είναι και η Διεθνής Ομοσπονδία Αντιντόπινγκ. Ταυτόχρονα πρέπει από την Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων να δοθεί το πράσινο φως για την επόμενη αθλήτρια, που κέρδισε «τίμια» τη δεύτερη θέση να πάρει την ηθική ευθύνη να επωμιστεί το χρυσό μετάλλιο. Η συγκεκριμένη είναι η συμπατριώτισσά μας Κατερίνα Θάνου η οποία βαρύνεται επίσης με την ίδια βαριά κατηγορία, χωρίς να έχει αποδειχθεί όμως. Ωστόσο, έχει τιμωρηθεί διότι δεν προσήλθε στα αντιντόπινγκ κοντρόλ. Πρόκειται για την περίφημη "υπόθεση Κεντέρη" τον Αύγουστο του 2004. Επειδή υπάρχει αυτό το μελανό σημείο και αποφασίσθηκε από την επιτροπή, έστω σιωπηλά, η τιμή του χρυσού μεταλλίου να πάει στην τρίτη κατά σειρά νικήτρια, μια Τζαμαϊκανή.
Μέχρι εδώ διαφαίνεται μια τυπική γραφειοκρατική ρύθμιση. Ένας πάρα πολύ μεγάλος αθλητής και νυν αθλητικός παράγων, ο Σεμπάστιαν Κοέβ ρίχνει, όμως, ξαφνικά την πρόταση το μετάλλιο να μη χορηγηθεί πουθενά. Θέση που αφήνει ξεκάθαρα τη διαπίστωση ότι όλο αυτό το αθλητικό περιβάλλον είναι στην ουσία "μπολιασμένο" με το ντόπινγκ. Εδώ, βέβαια, πρέπει να σημειωθεί ότι ισχύει το σπαρτιατικό «ντοπαρισμένος είναι όποιος πιάνεται». Για τον απλό θεατή, φίλαθλο ή αναγνώστη ισχύει πλέον το ψυχαναλυτικό δίλημμα αν ταυτίζεται με τη θέση αναγνώριση της πραγματικότητας.
Για όσους ισχύει αυτό η καλύτερη θεραπεία κατά το Φρόυντ είναι το επόμενο ψυχαναλυτικό δόγμα: η παραίτηση.

Οι σχιζοφρένειες σήμερα θεωρείται ότι συμβαδίζουν με διαρθρωτικές, μεταβολικές, βιοχημικές και λειτουργικές αλλοιώσεις του εγκεφάλου. Ξέχωρα από αυτά τα διάφορα νευροληπτικά φάρμακα επηρεάζουν τη σύνθεση των εγκεφαλικών κυττάρων ουσιαστικά. Μόνο με ελάχιστες εξετάσεις μπορούμε, πλέον, να υποθέσουμε σε ποια χρονική φάση και από τι προκύπτουν αυτές οι βλάβες. Όσον αφορά για τις φαρμακογενείς αλλοιώσεις της εγκεφαλικής διάταξης είναι δύσκολο να πιστοποιηθούν αν δε γνωρίζουμε την αρχική κατάσταση του εγκεφάλου. Έτσι, για να μπορούμε να φτάσουμε σε κάποια διάγνωση είναι απαραίτητο, κατά πρώτο λόγο, να βρούμε τις σταθερές που χαρακτηρίζουν τις εγκεφαλικές αλλοιώσεις στη σχιζοφρένεια. Έτσι, λοιπόν, γίνεται μια προσπάθεια κατανομής των εξετάσεων πριν και μετά τη χορήγηση μιας θεραπείας και στα μεσοδιαστήματα.

ΕΝΔΟΕΓΚΕΦΑΛΙΚΕΣ ΑΛΛΟΙΩΣΕΙΣ ΣΕ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ
Υπάρχουν πάρα πολλές εργασίες σχετικά με το θέμα αυτό τα τελευταία χρόνια. Κατά κύριο λόγο οι πρώτες παρατηρήσεις εντοπίζονται στη διάταση των πλαγίων κοιλιών και της τρίτης κοιλίας του εγκεφάλου και μια ελάττωση του όγκου των κροταφικών λοβών και ιδιαιτέρως, του κροταφικού άνω γύρου των παραϊπποκαμπιακών γύρων ,καθώς, επίσης, και της φαιάς ουσίας των μετωπιαίων λοβών. Λαμβάνονται υπόψη η προμετωπιαία περιοχή, η ελάττωση του όγκου του ιππόκαμπου, της αμύγδαλας και του θαλάμου. Όλες αυτές οι παρατηρήσεις δίνουν πληροφορίες όσον αφορά την εγκεφαλική μάζα στους σχιζοφρενείς ασθενείς. Με σειρές εξετάσεων έγινε προσπάθεια να εντοπιστεί σε ποιο χρονικό διάστημα εμφανίζονται αυτές οι αλλοιώσεις και πως εξελίσσονται στην πορεία της νόσου.

ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΕΣ ΑΛΛΟΙΩΣΕΙΣ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΛΗΨΗ ΝΕΥΡΟΛΗΠΤΙΚΩΝ ΦΑΡΜΑΚΩΝ
Εδώ κατά κύριο λόγο παρατηρούμε τη διάταση των κοιλιών και των βασικών γαγγλίων. Σε ότι αφορά τη φαιά ουσία έγιναν αρκετές εξετάσεις όπου σε μια μεγάλη έρευνα βρέθηκε γενικά μια ελάττωση της φαιάς ουσίας. Σε μια άλλη εξέταση που έκανε ο Pantelis και οι συνεργάτες του πιστοποιήθηκε μια μικρότερη απώλεια της φαιάς ουσίας στον κεντρικό και πλάγιο κροταφικό λοβό, καθώς, επίσης, και στην πίσω πλευρά του μετωπιαίου λοβού. Αύξηση της ατροφίας αντίθετα πιστοποιήθηκε κυρίως στην προμετωπιαία περιοχή. Άλλη εργασία αντίθετα πιστοποίησε ότι οι μετωπιαίοι λοβοί δεν έχουν ουσιαστικές βλάβες και έχουν μια ελάττωση της περιοχής του κροταφικού άνω γύρου . Άλλες εργασίες παρατήρησαν ελάττωση της φαιάς ουσίας στον κροταφικό λοβό και στους έσω πυρήνες της φαιάς ουσίας. Σε ότι αφορά τον πυρήνα καουντάτους σε πολλές εργασίες παρατηρείται ατροφία, σε άλλες όχι. Το ίδιο ισχύει για το στρεατικό και τα άλλα βασικά γάγγλια. Παρόμοιες ήταν οι παρατηρήσεις για θάλαμο, αμύγδαλα, ιππόκαμπο και για το μεσολόβιο.

ΑΛΛΟΙΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΗΣ ΟΥΣΙΑΣ ΣΕ ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΑ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ
Υπάρχουν πάρα πολλές εργασίες με διφορούμενε αποτελέσματα. Μια εργασία του Delisi που αναφερόταν μέχρι 10ετίας παρατήρησε ότι κατά τη διάρκεια της αρρώστιας αυξάνεται η ατροφία σε μερικές περιπτώσεις μέχρι 23% ότι αφορά το εύρος των κοιλιών. Παρόμοιες εργασίες πιστοποίησαν αυτό και κυρίως ότι αναφέρεται στο εύρος των κοιλιών. Ανάλογες ήταν και οι παρατηρήσεις που έγιναν στη φαιά ουσία όπου υπάρχει μια ατροφία. Εδώ αξίζει να αναφερθεί η ελάττωση κατά 7% μέσα στους 4 μήνες στην έλικα του Χεσλ.

ΓΕΝΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ
Σε ότι αφορά μια γενική ματιά με όλες αυτές τις προϋποθέσεις που αναφέραμε φαίνεται ότι στους σχιζοφρενείς η ατροφία του εγκεφάλου επηρεάζεται τόσο από την ασθένεια όσο και από τα φάρμακα. Υπάρχει πιθανότητα σύμφωνα με τις ενδείξεις ότι ο πυρήνας καουντάτους να επηρεάζεται κυρίως ατροφικά από τα φάρμακα.
Πιθανόν οι μεγαλύτερες διαταραχές να είναι στην περιοχή των βασικών γαγγλίων με πλήρη αδυναμία να διαχωριστεί αν προκύπτουν από την ασθένεια μόνο ή από το συνδυασμό ασθένειας και λήψης φαρμάκων.


ΗΛΕΚΤΡΟΕΓΚΕΦΑΛΟΓΡΑΦΙΚΗ ΕΞΕΤΑΣΗ (ΗΕΓ)

Στην ηλεκτροεγκεφαλογραφική εξέταση καταγράφει κάποιος την εγκεφαλική δραστηριότητα.
Πρόκειται για ηλεκτρικά δυναμικά τα οποία καταγράφονται σε διάφορες θέσεις του κρανίου και μελετώντας τα, καταλαβαίνει κανείς τι συμβαίνει στον εγκέφαλο.
Για αυτό τον λόγο τοποθετούνται στις διάφορες θέσεις του κρανίου τα ηλεκτρόδια με τρόπο τέτοιο ώστε να μετράται το δυναμικό μεταξύ δύο δραστηριοποιημένων ηλεκτροδίων το οποίο λέγεται και διπολική καταγραφή ή μεταξύ μιας δραστηριοποιημένης θέσης και μια ηλεκτρικά ανενεργούς θέση που λέγεται μονοπολική καταγραφή.
Στην τελευταία κατά κύριο λόγο χρησιμοποιούμε ένα ηλεκτρόδιο που βάζουμε στον λοβό του αυτιού.
Τα δυναμικά που καταγράφονται μετρούνται σε μικροβόλτ (μV) και ανάλογα με την φόρμα τους και το ύψος τους μας δείχνουνε δραστηριότητες ελλιπείς ή σωστές από διάφορες θέσεις του εγκεφάλου.
Τελευταία αναπτύχθηκαν και τέτοιες δυνατότητες καταγραφής ώστε να είναι δυνατή η απεικόνιση εγκεφαλικών λειτουργιών και από βαθύτερα σημεία (πυρήνες) του εγκεφάλου.
Υπάρχουν διάφοροι τύποι εγκεφαλογραφήματος όπως π.χ.: το αυθόρμητο ηλεκτροεγκεφαλογράφημα.
Σαν αυθόρμητο ηλεκτροεγκεφαλογράφημα χαρακτηρίζονται οι καταγραφές εκείνες όπου δεν υπάρχει κανένας ειδικός ερεθισμός και γίνεται απλά μια αυθόρμητη καταγραφή της δραστηριότητας του εγκεφάλου.
Αντίθετα, όταν καταγράφεται το ηλεκτροεγκεφαλογράφημα μετά από ένα συγκεκριμένο ερεθισμό τότε μιλάμε για προκλητά δυναμικά τα οποία σε αντίθεση με το αυθόρμητο χαρακτηρίζονται από εγκεφαλική δραστηριότητα συγκεκριμένης περιοχής.

ΗΛΕΚΤΡΟΜΑΓΝΗΤΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Η ηλεκτρομαγνητική θεραπεία μέσω σπασμών είναι πάρα-πολύ γνωστή παγκοσμίως σαν ένα σπουδαίο τμήμα της θεραπευτικής ψυχιατρικής.
Πράγματι είναι η μοναδική σωματική θεραπεία που στην αρχή του 20ου αιώνα αναπτύχθηκε και έφτασε να έχει τώρα και μια θέση στην μοντέρνα ψυχιατρική αγωγή.
Κυρίως έκανε γνωστή την χρησιμότητα της σε ότι αφορά τις θεραπείες της κατάθλιψης.
Μπορούμε να πούμε κυριολεκτικά ότι αυτός ο τρόπος θεραπείας έχει φτάσει σε μια εποχή αναγέννησης και συνεχώς αυξάνεται η ζήτηση της και η επιστημονική της ανάπτυξη προκειμένου να δουν όφελος οι ανάλογοι ασθενείς σε πάρα πολλές χώρες.
Υπάρχει ήδη μια πάρα πολύ μεγάλη σειρά ανάλογων βιβλίων , εγκολπίων και οδηγών για την χρησιμοποίηση της.
Ένα ειδικό περιοδικό, το ECD, έχει τακτικά άρθρα σε ότι αφορά τις νέες ανακαλύψεις ή ακόμη και χρήσεις στον τομέα αυτό. Το Πανεπιστήμιο του Tibigen στην Γερμανία έχει μεγάλη παράδοση σε αυτό το είδος θεραπείας. Σε ότι αφορά τον καινούριο τρόπο της θεραπείας αυτής υπάρχουν πολλές υποσχέσεις και πολλές ελπίδες. Πολλές συναισθηματικές ψυχώσεις ακόμη και καταθλίψεις έχουνε γρήγορη θεραπευτική απόδοση κάτω από τα ηλεκτροσόκ χωρίς να παρουσιάζουνε άλλες παρενέργειες.
Σε αυτόν τον τομέα αναπτύσσεται τα τελευταία χρόνια μια θαυμαστή νέα τεχνική από την οποία είναι ο διακρανητικός μαγνητικός ερεθισμός (TMS) ο οποίος χρησιμοποιείται και για θεραπευτικούς και διαγνωστικούς σκοπούς νευροψυχιατρικών νοσημάτων. Έχουμε τον τελευταίο καιρό την εμφάνιση σε ψυχιατρικούς χώρους δύο θεραπευτικών μεθόδων ταυτόχρονα περίπου με την ίδια αξία.
Η παραδοσιακή και από αιώνες γνωστή θεραπεία των ηλεκτροσόκ και τελευταία έχουμε την εμφάνιση του διακρανικού μαγνητικού ερεθισμού. Και οι δύο έχουν το χαρακτηριστικό ότι επεμβαίνουν ηλεκτρομαγνητικά στο ηλεκτρομαγνητικό πεδίο εγκεφάλου. Κυρίως τα ηλεκτροσόκ χρησιμοποιούνται για βαριές μορφές της κατάθλιψης και της κατατονίας, ενώ ο ενδοκρανιακός μαγνητικός ερεθισμός κυρίως για να συμβάλει στην αντικαταθλιπτική θεραπεία.
Ο εγκέφαλος του ανθρώπου είναι υπεύθυνος για πολύ σπουδαίες λειτουργίες της καθημερινότητας όπως διάλογος, λόγος, γλώσσα, μαθηματικά, μουσική κ.λ.π. Πολλές όμως φορές προκαλείται ένα πάγωμα αυτών των λειτουργικών διαδικασιών. Αυτοί οι άνθρωποι ζούνε μια βαθιά κατάθλιψη, έχουν πλήρη αδυναμία ενσυναίσθησης, χαράς, δημιουργίας σκέψης και αδυναμία πράξεων.
Αυτόν τους οδηγεί σε μια παγερή αδιαφορία με σκέψεις θανάτου και πολύ τακτικά έχουμε και την εμφάνιση αυτοκτονιών.
Εντελώς ξαφνικά, όμως, πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους, χωρίς να προηγηθεί κάτι ιδιαίτερο, σαν να ξυπνάνε από λήθαργο σταματούν την καταθλιπτική συμπεριφορά και ξαναρχίζουν να ζουν την ζωή τους με κανονικό ρυθμό. Αυτός ο κύκλος εναλλαγών ακολουθεί πολλούς ανθρώπους μέχρι το τέλος της ζωής τους ιδιαίτερα βασανιστικά. Αυτό το είδος της μη γραμμικής πορείας της συμπεριφοράς αποτελεί σήμερα μια τακτική εμφάνιση της ανθρώπινης ζωής. Αυτό δυσκολεύει ιδιαίτερα να δοθεί ένα συγκεκριμένο θεραπευτικό πλάνο.
Στην σημερινή καθημερινή τακτική αυτό που ακολουθείται είναι ένα θεραπευτικό πλαίσιο με φάρμακα, ψυχοθεραπευτική και σωματική υποστήριξη.
Πολλές φορές οι διακυμάνσεις της συμπεριφοράς είναι χαρακτηριστικές όπως π.χ.: σύντομη, επικοινωνιακή δυνατότητα, ή σημάδια χαράς, κατά κανόνα, όμως, έχουμε μια γραμμική επιτάχυνση προς τα κάτω της αρνητικής ψυχολογίας.
Αυτή η ασταθής συμπεριφορά κατά κανόνα χαρακτηρίζει όλες τις κλινικές εικόνες όπως μια βάρκα σε μια ελαφριά τρικυμία. Πολύ τακτικά ένα σοκ μπορεί να διαταράξει αυτή την ισορροπία και μέσω ενός ισχυρού ερεθισμού να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις μιας καινούριας δραστηριότητας.
Αυτό είναι γνωστό από πολλά χρόνια στην ψυχιατρική και έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον ακόμη και στην εποχή του Μεσαίωνα σε προσπάθειες να δοθεί θεραπεία σε καταθλιπτικούς ή σχιζοφρενικούς ασθενείς.
Για παράδειγμα, πολύ τακτικά το εναλλακτικό και ζεστό ντους ήταν μια τέτοια θεραπεία. Μερικές μορφές της τότε υδροθεραπείας υπάρχουν ακόμη και σήμερα. Τα τελευταία χρόνια πριν την ανακάλυψη των μοντέρνων φαρμάκων παρουσιάστηκε και είχε ιδιαίτερη επιτυχία στην ψυχιατρική το σοκ υπογλυκαιμίας. Αυτά οδηγούσαν ακόμη μερικές φορές τους ασθενείς σε κόμμα. Παρόλα αυτά χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον γιατί υπήρχε μια ουσιαστική αποτελεσματικότητα.
Τα ηλεκτροσόκ στην καρδιολογία ιδιαίτερα στις επιπτώσεις του εμφράγματος είναι πάρα-πολύ γνωστά.
Με παρόμοιο τρόπο ενεργούν οι ηλεκτροθεραπείες η οι μαγνητοθεραπείες στον εγκέφαλο του ανθρώπου.
Κατά κύριο λόγο προκαλούν μια εστιακή αναστάτωση και δευτερογενώς μια γενικευμένη κρίση που μετά την πάροδο της προκαλεί μια ιδιαίτερη ενεργοποίηση του εγκεφάλου.
Ας εξετάσουμε λίγο προσεκτικότερα τι είναι αυτό που σαν απλή ενεργειακή φόρμα μέσω του μαγνητικού ή ηλεκτρικού πεδίου επιδρά στην παθογένεια αυτών των καταστάσεων στον ανθρώπινο εγκέφαλο.
Συγκεκριμένα, η ηλεκτροσόκ-θεραπεία είναι μια από τις πιο παλαιότερες ιδιαίτερα αποτελεσματικές όμως και αμφισβητούμενες θεραπείες στην ψυχιατρική. Κατά την περίοδο του 1930 του προηγούμενου αιώνα ξεκίνησαν να έχουνε συστηματικές εφαρμογές μετά την πρώτη επιτυχή χρησιμοποίηση από τον Serlepi. Ιδιαίτερα στα νοσήματα της μελαγχολίας, κατατονίας και σχιζοφρένειας θεωρείται πλέον ως η μοναδική θεραπεία.
Όσο περνάγανε τα χρόνια υπήρχε και ένας περιορισμός των παρενεργειών κατά κύριο λόγο καταγμάτων των οστών μέσω της χρησιμοποίησης μυοχαλαρωτικών και νάρκωσης. Τα τελευταία χρόνια του μεγάλου παγκοσμίου πολέμου και ύστερα από αυτόν άρχισαν αυτές οι θεραπείες να χρησιμοποιούνται και σαν βασανιστήρια ή μέσων πίεσης για πολιτικούς αντιπάλους με αποτέλεσμα να πέσουν στην συνείδηση του κόσμου.
Με την είσοδο των νευροληπτικών και των αντικαταθλιπτικών φαρμάκων τα τελευταία τριάντα χρόνια άρχισε πλέον η χρησιμοποίηση της ηλεκτροθεραπείας να υποχωρεί ουσιαστικά.
Τα τελευταία είκοσι χρόνια η αντιπάθεια αυτή κορυφώθηκε μέχρι που να μην χρησιμοποιείται σχεδόν μέσο άγραφου νόμου στις διάφορες ψυχιατρικές κλινικές. Αντί αυτού όμως κατά κόρον μέσω μιας σιωπηλής συμφωνίας που επέβαλε η θεραπευτική ανάγκη είχαμε την εμφάνιση σοκ της χημείας.
Χαρακτηριστικό εικαστικό γεγονός της νοοτροπίας αυτής ήτανε το φιλμ του Stali Kioybrek ΄Ένα πέταγμα κάτω από την φωλιά του κούκου¨ όπου σε μια τραγική σκηνή παρουσιάζει το μεγάλο ταλέντο του Τσάρλς Νίκολσον την κατάσταση του ασθενούς σε μια ηλεκτροθεραπεία-τιμωρία από το προσωπικό του νοσοκομείου με χαρακτηριστική υποκριτική ικανότητα. Στο εν λόγο φιλμ αναφέρεται επίσης και η ψυχιατρική πολιτική καταστολή μέσω της λοβοτομής. Στα τέλη του 70 του προηγούμενου αιώνα μόνο επιλεκτικά και σε πολύ βαριές περιπτώσεις και σε ορισμένα απόμακρα ψυχιατρεία γίνονταν η χρησιμοποίηση των ηλεκτροσόκ.
Δύο μεγάλες ιατρικές εργασίες της ΑΒΙ, δηλαδή της Αμερικάνικης Ψυχιατρικής Εταιρείας, που το 1991 αναφέρανε, ότι στις περιπτώσεις χρόνιας θεραπείας και αντιστεκόμενης μελαγχολίας και κατατονίας, αποτελεί το ηλεκτροσόκ και μάλιστα, η επιλεγμένη εκείνη φόρμα που είναι δυνατή να δίνεται χωρίς ιδιαίτερες παρενέργειες στην μοναδική κλίση. Παρουσιάστηκε μια καινούρια ψυχιατρική προτίμηση για τις μεθόδους.
Παρόλο που και αυτοί οι μέθοδοι κατά κανόνα είχανε παρενέργεια την παροδική απώλεια μνήμης και της αντίληψης τον τελευταίο καιρό χρησιμοποιούνται κατά κόρον. Κατά συνδυασμό γίνεται όταν χρησιμοποιούνται, μια εξέταση της μνήμης πριν και μετά θεραπεία.
Έτσι που να περιέχεται σε κάθε θεραπεία μια τεκμηριωμένη απάντηση και για την πορεία της νόσου και για την αξία της θεραπείας.
Περίπου 100.000 άνθρωποι θεραπεύονται ετησίως στην Αμερική με ηλεκτροσόκ. Υπολογίζεται ότι περίπου 80.000 ετησίως είναι το ποσό των ασθενών που προκύπτει σε ψυχωτικές και καταθλιπτικές αρρώστιες ανά 100.000.000. Ευρωπαίων. Από αυτούς το 30% δεν ανταποκρίνεται σε κανενός είδους τελεσίδικη φάρμακο-ψυχοθεραπεία.
Ο διακρανητικός μαγνητικός ερεθισμός έγινε γνωστός το 1985 από τον Εγγλέζο Νευρολόγο Banker. Κυρίως χρησιμοποιήθηκε για την διάγνωση των πυραμιδικών οδών. Από το 1993 ένας δυνατός ο διπλός ερεθισμός μέσω μαγνητικών κυμάτων. Μέσω αυτού του νέου τρόπου μαγνητικού ερεθισμού έγινε προσπάθεια να γίνει μια θεραπευτική αγωγή σε ασθένειες παρόμοιες με την κατάθλιψη και ψύχωση όπου χρησιμοποιείται η ηλεκτροθεραπεία. Σε μια έρευνα που δημοσιεύτηκε το 1996 στο Lanset παρουσιάστηκαν τα πρώτα αποτελέσματα.
Μετά από αυτό έγινε πλέον κατανοητό ότι ο διακρανητικός μαγνητικός ερεθισμός παίρνει μία θέση καθαρή πλέον στην θεραπεία της κατάθλιψης και την ψυχιατρική.
Το έτος 2001 δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά η επιτυχία του διακρανικού μαγνητικού ερεθισμού στις επιληψίες. Βρέθηκε και εδώ ότι υπήρχε γύρω στον επαναλαμβανόμενο ερεθισμό με 50HZ πέρα από την κατάθλιψη μια μεγάλη θεραπευτική δυνατότητα και για τις επιληψίες.

Πριν μερικά χρόνια η Αγγλίδα συνεταίρος μου, Τζένη Γκρινγουντ, και εγώ προσπαθήσαμε να συνοψίσουμε τη δουλειά που κάναμε με τον κόσμο και τους οργανισμούς. Θέλαμε να βρούμε έναν ορισμό που να αποδίδει την εγρήγορση και βελτίωση της ικανότητας του εγκεφάλου να μαθαίνει και να οδηγεί τον άνθρωπο και τους οργανισμούς στην επιτυχία. Θέλαμε επίσης να μεταδώσουμε και την ευχαρίστηση που αυτό συνεπάγεται: ετοιμότητα (άριστη φυσική κατάσταση) του εγκεφάλου (brain fitness).
Ο μοναδικός συνδυασμός ταχείας εκμάθησης, Neuro Enguistic psychology, θεατρικής εκπαίδευσης και συναισθηματικής ικανότητας εξελίχθηκε σε ένα πνευματικό εργαλείο για συμβούλους επίδοσης και μαθητευόμενους. Για αυτό το θέμα θα μιλήσουμε στο άρθρο αυτό. Για το πώς λειτουργεί ο εγκέφαλος και πώς μπορεί κανείς να κάνει χρήση των γνώσεών του για να ενισχύσει τις δραστηριότητές του.
Ανακαλύψαμε ότι τα προγράμματα ανάπτυξης που έχουν τα καλύτερα αποτελέσματα στηρίζονται σε πολλαπλή χρήση της ευφυΐας. Αυτή περιλαμβάνει τη μουσική, την δραματική τέχνη, το σχέδιο, την αντιπαράθεση και τη συζήτηση. Όμως η ευφυΐα χωρίς τη συναισθηματική ικανότητα δε φέρνει τα καλύτερα αποτελέσματα. Με άλλα λόγια αν επιστρατεύσουμε τον εγκέφαλό μας και τα συναισθήματά μας θα επιτύχουμε και θα ενισχύσουμε την απόδοσή μας.
Επί σειρά ετών ο γνωστικός τρόπος σκέψης είχε πρωταρχική θέση, ενώ είχε παραγκωνισθεί το συναίσθημα. Ωστόσο, η έρευνα του εγκεφάλου μας έδειξε ότι το συναίσθημα και η σκέψη είναι άρρηκτα συνδεδεμένα. Η εξέλιξη της συναισθηματικής ευφυΐας και η αρμονία συναισθήματος και λογικής σκέψης είναι τα στοιχεία που ξεχωρίζουν μία απλή επίδοση από μία κορυφαία. Ως αξιοποιητές ανθρώπινου δυναμικού, χρειαζόμαστε την γνωστική μαζί με τη συναισθηματική εκμάθηση για τη βελτίωση της αυτοπεποίθησης και για να κινητοποιήσουμε τους ανθρώπους να αλλάξουν και να ενισχύσουν τις γνώσεις τους.

Οικοδομώντας το νοητικό μύα.
Ο εγκέφαλος και η καινοτόμα μάθηση

Η δεκαετία του '90 ονομάστηκε «Η δεκαετία του Μυαλού» από τον τότε πρόεδρο της Αμερικής Τζορτζ Μπους. Τις τρεις τελευταίες δεκαετίες οι επιστήμονες διερευνούν τον τρόπο που επεξεργαζόμαστε τις πληροφορίες, τα πρότυπα, τα συναισθήματα και τη μνήμη για να προσδιορίσουν με ακρίβεια τον τρόπο που μαθαίνουμε.
Εγώ χρησιμοποιώ εργαλεία από την πνευματική μου εργαλειοθήκη στα εργαστήριά μου και στις συνεδρίες μου. Είναι μία εργαλειοθήκη που μετατρέπει την επίδοση. Το πιο εκπληκτικό πράγμα που ανακαλύπτω στις συνεδρίες μου είναι ότι στην πλειοψηφία τους οι συμμετέχοντες εκπλήσσονται φοβερά με όσα μαθαίνουν για τη λειτουργία του εγκεφάλου και για το πώς αυτή η γνώση μπορεί να λειτουργήσει προς όφελός τους και να μεταβάλει τις επιδιώξεις τους.
Σε ένα πρόσφατο εργαστήρι νοητικής ετοιμότητας, ο διευθυντής μιας εταιρίας μηχανικών με πλησίασε με μεγάλο ενθουσιασμό. Μου είπε ότι επί σειρά ετών αναζητούσε τρόπους και νέες τεχνικές για να αναπτύξει την επίδοση και τη δημιουργικότητα. Είχε εφαρμόσει διάφορες τεχνικές, τώρα όμως, εξοπλισμένος με τις νέες τεχνικές ετοιμότητες του εγκεφάλου, κατάφερε να δημιουργήσει κίνητρα, αυτοπεποίθηση και δημιουργικότητα στο προσωπικό του.

Πως λειτουργεί ο εγκέφαλός μας;
Ο εγκέφαλός μας είναι ένας πυκνός ιστός με διασυνδεόμενες συνάψεις που διαρκώς δημιουργούν νέες συνδέσεις- εξ ου και η ικανότητά μας να μαθαίνουμε καινούργια πράγματα. Ο εγκέφαλος διαθέτει περίπου 100 δισεκατομμύρια νευρικά κύτταρα για νευρώνες. Ο κάθε νευρώνας μπορεί να δημιουργήσει μέχρι και 10.000 συναπτικές συνδέσεις με άλλους νευρώνες. Με άλλα λόγια ο κάθε νευρώνας λειτουργεί ως διαβιβαστής μηνυμάτων. Κάθε κύτταρο επεξεργάζεται πληροφορίες που μεταβιβάζει σε άλλους νευρώνες μέσω κενών που ονομάζονται συνάψεις.
Αυτή η ηλεκτροχημική διαδικασία αποτελεί τη βάση κάθε ανθρώπινης συμπεριφοράς. Κάθε φορά που αναπνέουμε, σκεπτόμαστε, κινούμεθα ή μιλάμε λαμβάνει μέρος μία επικοινωνία εκατοντάδων χιλιάδων νευρώνων. Όλες οι εισερχόμενες πληροφορίες που επεξεργάζεται ο μαθητής γίνονται μέσω του τεράστιου αριθμού των αλληλοεξαρτώμενων δικτύων του εγκεφάλου. Οι αποθηκευμένες πληροφορίες επηρεάζουν την επεξεργασία και μάθηση των νέων πληροφοριών.
Για εμάς τους ειδικούς στην ανάπτυξη της απόδοσης αυτό είναι πολύ σημαντικό επειδή επηρεάζει τον τρόπο που εκπονούμε τα προγράμματά μας. Καθώς οι μαθητές μας εκτίθενται σε νέες εμπειρίες και πληροφορίες τα νευρικά κύτταρα αναπτύσσουν νέους κλάδους ή δενδρίτες. Οι δενδρίτες αυτοί είναι οι κύριοι δέκτες νέων πληροφοριών, όσο περισσότερο χρησιμοποιείς τον εγκέφαλό σου, τόσο περισσότερο αναπτύσσεις δενδρίτες ή εγκεφαλικούς κλάδους. Καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής ο εγκέφαλος συνεχίζει να δημιουργεί νέους κλάδους. Εξ ου και η σημασία τους, όχι μόνο για τη μάθηση, αλλά και για καινοτόμες ιδέες και τρόπους σκέψης. Αυτό αυξάνει σημαντικά τις ικανότητες και τα δίκτυα του εγκεφάλου. Η πεθερά μου αποτελεί ένα εκπληκτικό παράδειγμα για αυτό. Ήταν ηθοποιός θεάτρου στη Βρετανία και τη Νότια Αφρική πριν τον τελευταίο Παγκόσμιο Πόλεμο. Σήμερα, σχεδόν στα ενενήντα της, συνεχίζει να μαθαίνει καθημερινά ένα ποίημα. Μας εκπλήσσει διαρκώς, απαγγέλλοντας μας ποιήματα ή αποσπάσματα από τα έργα του Σαίξπηρ. Η δημιουργική χρήση της κίνησης, της φωνής, του διαλόγου, της μουσικής, της διήγησης και της αλληλεπίδρασης ενισχύει τη μάθηση και την επίδοση.

Ο εγκεφαλικός φλοιός, συνειδητός εγκέφαλος
Ο εγκέφαλος χωρίζεται σε δύο ημισφαίρια, που το καθένα ειδικεύεται σε συγκεκριμένες λειτουργίες. Τα δύο αυτά ημισφαίρια συνδέονται μεταξύ τους και αποκαλούνται φλοιός του εγκεφάλου. Ο εγκεφαλικός φλοιός είναι γνωστός ως το κέντρο της συνειδητής σκέψης. Αυτός ο «σκεπτόμενος εγκέφαλος» ρυθμίζει την όραση, την ακοή, την ομιλία, την σκέψη και δημιουργία όλης της υψηλής ευφυΐας.
Τα δύο ημισφαίρια χωρίζονται από το μεσολόβιο του εγκεφάλου, μία ταινία ιστού, που ενώνει τα δύο ημισφαίρια δεξιά και αριστερά. Στην ουσία τα δύο αυτά μισά ενεργούν από κοινού στέλνοντας και λαμβάνοντας πληροφορίες με εκπληκτική ταχύτητα. Εκτός από την επίφυση ο κάθε εγκεφαλικός θαλαμίσκος εκτείνεται και στα δύο ημισφαίρια. Το καθένα λαμβάνει πληροφορίες από την αντίθετη πλευρά και τις ελέγχει.


Πριν από έξι χρόνια με μια ομάδα ψυχολόγων και νοσοκόμων εξετάσαμε περίπου 3.000 άτομα στα νησιά του Αιγαίου.

Το αξιοσημείωτο για την έρευνα αυτή ήταν ότι ένας πλήρης νευροφυσιολογικός έλεγχος για πρώτη φορά λάμβανε χώρα σε τέτοια έκταση με τέτοιο εύρος ατόμων σε τόσο απομακρυσμένη περιοχή. Τα δεδομένα αυτά και το μεγάλο δείγμα των εξετασθέντων καθιστούσαν τα αποτελέσματα της ερεύνης ιδιαίτερα αξιόπιστα. Με το δεδομένο ότι προηγούνταν μια κλινική εξέταση υπήρχε και η δυνατότητα να χωριστούν οι εξετασθέντες σε δύο μεγάλες ομάδες, σε αυτούς που θεωρούνταν απόλυτα φυσιολογικοί και στους υπολοίπους που παρουσίαζαν κάποιο πρόβλημα. Με την μέθοδο της εγκεφαλογραφίας σε "στερεοτακτική" καταγραφή ερευνήσαμε 720 "υγιή" άτομα και "χωρίσαμε" τον εγκέφαλο σε 42 διαφορετικά τμήματα.
Κάθε τμήμα αντιπροσώπευε μια συγκεκριμένη εγκεφαλική λειτουργία. Με αυτόν τον τρόπο είχαμε αυτό που στην ιατρική ονομάζουμε τιμές αναφοράς. Δηλαδή, ό,τι απέκλειε από αυτές τις τιμές, εθεωρείτο παθολογικό. Ένα κατάλληλο σύστημα κομπιούτερ κατέγραφε αμέσως αυτή την παθολογική δραστηριότητα, την χρωμάτιζε και την παρουσίαζε σαν μια χαρτογράφηση του εγκεφάλου. Με αυτόν τον τρόπο μπορούσαμε ψηφιακά και απόλυτα ταυτοποιημένα να προσδιορίσουμε οποιαδήποτε βλάβη παρουσιαζόταν στις ήδη 42 προκαθορισμένες περιοχές. Πιο απλά, με το που εξετάζαμε έναν ασθενή περνούσαν τα ηλεκτροεγκεφαλογραφικά δυναμικά απευθείας σε επεξεργασία: από ποιο μέρος του εγκεφάλου προέρχονται και ταυτόχρονα μας έδειχνε ο υπολογιστής εάν πρόκειται για ένα φυσιολογικό σήμα ή για μια παθολογική δραστηριότητα. Και τα δύο αυτά τεκμήρια είχανε ποσοτική (σε αριθμό) και ποιοτική (χρώμα) ανάλυση.
Με αυτόν τον τρόπο δόθηκε άμεσα μια εξήγηση της προέλευσης πολλών ψυχονευρολογικών νοσημάτων. Επιληψίες, πάρκινσον, κινητικές διαταραχές, σχιζοφρένεια, πανικός, εκφυλιστικά νοσήματα κ.τ.λ. μας έδειχναν αμέσως από ποια πλευρά του εγκεφάλου προέρχονται και πια έκταση νευρολογικών κυττάρων έχει προσβληθεί. Επεξεργαζόμενοι τα δεδομένα αυτά σε σύγκριση με τα αποτελέσματα ψυχομετρικών εξετάσεων και κλινικών ιστορικών δεδομένων αποκτούσαμε μια δυνατότητα λήψης πιο εξειδικευμένων αντιδράσεων και απαντήσεων δηλαδή, μπορούσαμε να εξάγουμε συμπεράσματα για τον πόσο καιρό υφίστανται αυτές οι παθολογικές καταστάσεις, αν έχουνε επηρεάσει άλλα όργανα του σώματος όπως στομάχι, καρδιά, συκώτι, νεφρά κ.τ.λ. και σε ορισμένα σημεία να κάνουμε και προβλέψεις, π.χ για ένα αλκοολικό τοξικομανή ή ηπατοπαθή μπορούσαμε να βγάλουμε κατά μεγάλη προσέγγιση προγνωστικά αποτελέσματα για την διάρκεια, τρόπο θεραπείας και προφύλαξής του.
Ακόμη περισσότερο προσθέτοντας ειδικές αναλύσεις ύπνου, κάνοντας παρόμοιες συγκρίσεις με τα ηλεκτροεγκεφαλογραφικά δεδομένα μπορούσαμε να βγάλουμε συμπεράσματα και για τις γνωστικές λειτουργίες του εγκεφάλου. Πέραν δηλαδή από την αξιολόγηση της μνήμης, αντίληψης, εγρήγορσης και άλλης διανοητικής κατάστασης μπορούσαμε να προβλέψουμε με αρκετά μεγάλη προσέγγιση την εμφάνιση αμνησίας, άνοιας, οπτικής διαταραχής κ.τ.λ. Το τελικό αποτέλεσμα κατέδειξε πως η καταγραφή των στοιχείων της εγκεφαλικής δραστηριότητας είναι εξαιρετικά κοπιαστική αλλά ανοίγει νέους ορίζοντες για να αποκωδικοποιήσουμε τα μυστικά του ή για να προλάβουμε η να θεραπεύσουμε καταστάσεις. Με τροποποιημένα λογισμικά προγράμματα η δική μας ομάδα θα είναι σε θέση να έχει αυτή την δραστηριότητα σε λίγο σε on line διαδικασία στον υπολογιστή.
Τουλάχιστον για τον ύπνο και τις γνωστικές λειτουργίες το τροποποιημένο πρόγραμμα θα είναι σε θέση να δίνει άμεσες διαγνώσεις και να δίνει θεραπείες.

ΕΓΚΕΦΑΛΟΓΡΑΦΗΜΑ ΚΑΙ ΟΔΗΓΗΣΗ

(image: http://www.freeimages.co.uk/ )
Στις μέρες μας στον ελληνικό χώρο έχει καθιερωθεί τα Σαββατοκύριακα να δεχόμαστε 15 με 20 νεκρούς και περίπου 100 τραυματισμένους σε τροχαία. Είναι ένας "ακήρυχτος" πόλεμος που τον έχουμε συνηθίσει και το βαιώνουμε σαν καθημερινότητα. Κανένας πλέον δεν ξαφνιάζεται με αυτόν και το χειρότερο ούτε αγανακτεί για τα θύματα. Θεωρείται απλά μια πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα σε λίγο που θα επεκταθεί σε πλωτά και εναέρια μέσα κυκλοφορίας.
Η τηλεόραση παρουσιάζει μάλιστα στατιστικές της ψυχρής λογικής όπου αναφέρονται πως στα 2,5 εκατομμύρια νεκροί των τροχαίων αντιστοιχούν μόνο 41 χιλιάδες θύματα αεροπορικών δυστυχημάτων. Η γοητευτική παρουσιάστρια με ένα χαμόγελο αξιοπιστίας βεβαιώνει με αυτό τον τρόπο την υπεροχή των εναέριων έναντι των οδικών μέσων κυκλοφορίας. Αν στην μακάβρια στατιστική προστεθούν και τα θύματα αεροπειρατικών η τρομοκρατικών ενεργειών θα μπορούσε κανείς με την ίδια φιλαρέσκεια να προσθέσει πως ο αριθμός του είναι σχεδόν μηδενικός σε σύγκριση με τις άλλες ομάδες.
Έτσι, με το μοντέλο λογικής που μας διακρίνει δεν είναι καν άξια αναφοράς. Παρακολουθώντας τον τελευταίο καιρό τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στην Κύπρο έχουμε μια πτώση αεροπλάνων με συχνότητα ένα κάθε εργασιακή ημέρα περίπου. Η δικαιολογία είναι σταθερή: "Σειρά ανθρωπίνων λαθών". Τα ανθρώπινα αυτά λάθη έχουνε και μια βάση. Η βάση αυτή ξεκινάει από την πλημμελή ιατρική εξέταση των πιλότων. Γενικά, οι χειριστές των αεροπλάνων περνάνε έναν εκτεταμένο ιατρικό έλεγχο χωρίς όμως πλήρη εξέταση των εγκεφαλικών λειτουργιών μέσω του ηλεκτροεγκεφαλογραφήματος. Με εξαίρεση τους πιλότους της πολεμικής αεροπορίας, οι οποίοι υπόκειται σε αυτήν την εξέταση για 10 περίπου λεπτά μια φορά στα 2 χρόνια, οι υπόλοιποι δεν εξετάζονται σχεδόν ποτέ. Για να καταλάβουμε τι σημαίνει αυτό θα πρέπει να φανταστούμε το ανάλογο ενός οδηγού αυτοκινήτου που τρέχοντας με μια ταχύτητα 250 χιλιομέτρων την ώρα, κρατά τα μάτια του κλειστά για 10 δευτερόλεπτα. Παρά την ύπαρξη του αυτόματου πιλότου κάτι ανάλογο στον αέρα είναι κατά κύριο λόγο η αιτία όλων των αεροπορικών δυστυχημάτων. Εάν σε αυτό κανείς προσθέσει τις άκρως διαταραγμένες καιρικές και βιολογικές συνθήκες στα μεγάλα ύψη λόγω του φαινομένου του θερμοκηπίου μπορεί κανείς να υπολογίσει ότι συγχύσεις και διαλείψεις των πιλότων μπορεί να ανέρχονται πλέον και σε ολόκληρα λεπτά. Συνεπώς για τέτοια χρονικά διαστήματα ουσιαστικά τα αεροπλάνα πετούν ακυβέρνητα.

Για να πάμε και σε μια επίγεια διάσταση σκεφτείτε έναν μεσήλικα οδηγό που πάσχει π.χ. από διαβήτη ή θυρεοειδοπάθεια και παθαίνει κρίσεις-διαλείψεις την ώρα που οδηγεί. Παίζοντας αυτό το μακάβριο παιχνίδι της φαντασίας καταλαβαίνουμε την εξίσωση της κορυφής των τροχαίων και αεροπορικών δυστυχημάτων - θυμάτων. Και όμως είναι τρομακτικά απλό το να αποφευχθεί αυτό, αρκεί κάθε πιλότος ή οδηγός, πρώτα απ' όλα για την δική του ασφάλεια, πέρα από τον έλεγχο της καρδιά και των ματιών, να δεxτεί να υποστεί την ανώδυνη και αναίμακτη εξέταση του ηλεκτρoεγκεφαλογραφήματος. Πρόκειται κάτι ανάλογο με το καρδιογράφημα της καρδιάς.
Η εξέταση αυτή δείχνει με μεγάλη σαφήνεια εγκεφαλικές διαταραχές που οδηγούν σε αυτά τα δυστυχήματα. Η εξελιγμένη της δε μορφή είναι και σε θέση να προειδοποιήσει πολύ πριν αρχίσει η δυσλειτουργία του εγκεφάλου και να εντοπίσει το όριο πνευματικής αντοχής κάθε οδηγού ή πιλότου. Οι Αμερικάνοι το εφαρμόζουνε σαν πρώτο βήμα ασφαλείας στα διαστημόπλοια και σ
τα ειδικά πολεμικά τζετ για όλη την διάρκεια της πτήσης.
Αυτός είναι και ο λόγος που σε αυτές τις υπηρεσίες τα ατυχήματα είναι σχεδόν ανύπαρκτα. Στην Σκανδιναβία ήδη γίνεται πράξη να το επιβάλει το Υπουργείο Συγκοινωνιών σε άτομα που χρήζουν ειδικής άδειας οδήγησης. Αν ακολουθήσουμε και εδώ το παράδειγμα του η μείωση των
ατυχημάτων θα είναι ουσιαστική.



Το καλοκαίρι, και ιδιαίτερα το τελευταίο, είχαμε μια θεαματική αύξηση των νευροψυχιατρικών νοσημάτων. Στο δικό μας ιατρείο, που σχεδόν σε ένα ποσοστό 80% ασχολείται με ασθενείς με Σκλήρυνση Κατά Πλάκας, τα περιστατικά αυξήθηκαν κατακόρυφα, ενώ παράλληλα, ασυνήθιστα πάρα πολλοί ασθενείς μας για τις μέρες των διακοπών ζητούσαν επειγόντως βοήθεια.
Το σύνδρομο ούντχοφ, ήταν όλες τις καλοκαιρινές μέρες μια καθημερινότητα. Συγκεκριμένα, ασθενείς με Σκλήρυνση Κατά Πλάκας παραπονιόταν για συνεχή κόπωση με αδυναμία βάδισης και λειτουργίας και γενική επιδείνωση των συμπτωμάτων τους. Κατά κύριο λόγο με διαταραχές της όρασης.
Τι είναι το φαινόμενο ούντχοφ?
Πρόκειται για μια γενικευμένη κατάπτωση του ασθενούς με έκπτωση της όρασης στις υψηλές θερμοκρασίες. Το φαινόμενο αυτό παρουσιάζεται σπάνια και έχει τη βάση του στη διαταραχή της κίνησης ιόντων εντός της νευρικής ίνας με πτώση του ηλεκτρικού δυναμικού της. Όταν συμβαίνει αυτό το αποτέλεσμα είναι να έχουμε χαμηλά ηλεκτρικά δυναμικά στη μεμβράνη της οπτικής ίνας και αδυναμία μετάδοσης της ηλεκτρικής αγωγής. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ένα ηλεκτρονικό μπλοκάρισμα της ηλεκτρικής αγωγής και πλήρη δυσλειτουργία όλου του ηλεκτρονικού κυκλώματος και των νευρωνικών αξόνων που το αποτελεί. Το αποτέλεσμα είναι οι ασθενείς να μη βλέπουν χάλια, να αισθάνονται χάλια και να απογοητεύονται για την κατάστασή τους θεωρώντας ότι είναι κάτι μόνιμο και δύσκολο.
Γιατί αυξάνεται το φαινόμενο ούντχοφ?
Μέχρι τώρα το αντιμετωπίζαμε κάθε χρόνο σε αρκετούς ασθενείς. Τη φετινή χρονιά με την άνοδο της θερμοκρασίας κατά μέσο όρο 6 βαθμούς περισσότερο από πέρυσι ήρθε αυτή η καταστροφή. Φθάνοντας η θερμοκρασία τους 45-50ο βαθμούς για Ελλάδα & Κύπρο σχεδόν το 70% των ασθενών μας παρουσίασε το σύνδρομο ούντχοφ και ζητούσε απελπισμένα βοήθεια. Η βοήθεια αυτή κατά κύριο λόγο είναι η ηρεμία, με ή χωρίς φάρμακα, με πλήρη κινητική απραξία, πολλά υγρά και τακτικά ντους. Αν χρειάζεται δε, και παρεντερική χορήγηση υγρών. Κατά κανόνα με αυτόν τον τρόπο μετά από μια βδομάδα έχουμε αποκατάσταση των δυσκολιών.
Υπάρχει το ούντχοφ και σε άλλες ασθένειες?
Στη Σκλήρυνση Κατά Πλάκας το παρατηρήσαμε έντονα γιατί γνωρίζαμε την ύπαρξή του και το περιμέναμε να εμφανιστεί στις μεγάλες θερμοκρασίες. Το περίεργο είναι ότι βρέθηκε, αν και λιγότερο έντονο, σε ασθενείς με πάρκινσον, φοβίες, κατάθλιψη, σχιζοφρένεια και πανικό. Το ευχάριστο είναι ότι στις περιπτώσεις αυτές η αντιμετώπισή του είναι ευκολότερη.

Τι είναι οι διοξίνες

Οι διοξίνες είναι αρκετές εκατοντάδες μικρών ενώσεων του χλωρίου. Προκύπτουν από κάθε είδους καύση. Παράγονται, όμως, στο πολλαπλάσιο μετά από κάψιμο σκουπιδιών, πλαστικών, λαδιών και χλωριωμένου πολτού. Τα όρια που πρέπει να περιέχονται οι διοξίνες στον οργανισμό πρέπει να είναι λιγότερα του επιπέδου του ενός τρισεκατομμυριοστού του γραμμαρίου ανά γραμμάριο σωματικού βάρους. Λόγω της μικρής περιεκτικότητας ελάχιστα εργαστήρια στον κόσμο έχουν τη δυνατότητα ανίχνευσής τους. Σε πρακτική εφαρμογή η ανίχνευση είναι αδύνατη.

Η ιστορία των παρενεργειών των διοξινών
Επιστημονικά για πρώτη φορά οι διοξίνες απασχόλησαν τους ερευνητές για τις καταστροφές που προκαλούν στον ανθρώπινο οργανισμό κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου και της πολεμικής σύρραξης στο Βιετνάμ 1969-1971. Τότε παρατηρηθήκαν και σημειώθηκαν οι οργανικές επιπλοκές, που θεωρήθηκαν όμως σαν «φυσιολογικές παράπλευρες απώλειες μιας πολεμικής εμπλοκής».
Ένα ιστορικό ιατρικό ορόσημο έρευνας των διοξινών αποτέλεσε η μεγάλη πυρκαγιά στο Σοβέζο της βορείου Ιταλίας (60χλμ βορειοδυτικά του Μιλάνου) όπου ύστερα από μια έκρηξη στο λεβητοστάσιο μιας φαρμακοβιομηχανίας απελευθερώθηκαν στον αέρα περίπου 2,5κιλά διοξίνες του παραγώγου του ουρανίου, τετραχλωροδιβενζιοδιοξίνη (ECDD) με πολλαπλάσια παραγωγή στην πυρκαγιά που ακολούθησε. Τότε, λοιπόν, έγινε γνωστό ότι σε αυτά τα επίπεδα η τοξικότητα των διοξινών είναι 10.000 φορές περισσότερη από το κυάνιο κι έχει την ίδια καταστροφική δύναμη με το ραδιενεργό πλουτώνιο.

Ιατρική αντιμετώπιση των διοξινών για τα προβλήματα στον άνθρωπο
Στις ιατρικές έρευνες που άρχισαν σε χρόνο μηδέν μέχρι και είκοσι χρόνια μετά το Σοβέζο, παρατηρήθηκε μια σειρά από επικίνδυνες καταστάσεις:
Χλωροακμή: πρόκειται για ένα εξάνθημα από έκθεση σε διοξίνη και είναι το πρώτο δερματικό νόσημα που εμφανίζεται μετά τις πυρκαγιές.
Αδυναμία αποθήκευσης βιταμίνης Α με πολλαπλά ανοσολογικά προβλήματα, όπως καρκίνοι, επιληψία, διανοητική καθυστέρηση, πονοκέφαλοι, αυξημένη συχνότητα σχιζοφρενικών, καταθλιπτικών ψυχώσεων, παρορμητικής και επιθετικής συμπεριφοράς.
Διαταραχή γενετικών συμπεριφορών με έντονες δερματικές διαταραχές, απασβέστωση οστών και δοντιών, χρόνιες ορμονικές διαταραχές.

Το σύγχρονο πρόβλημα των διοξινών μετά τις πυρκαγιές
Στις περιπτώσεις που έχουμε την εμφάνιση τέτοιων θεομηνιών προέχει η εφαρμογή της Ευρωπαϊκής Σύμβασης της Στοκχόλμης (Μάιος 2001) η οποία προειδοποιεί για ελέγχους τόσο στο περιβάλλον όσο και σε πρόσωπα και διατροφικά προϊόντα. Στην προκειμένη περίπτωση αυτό που προέχει είναι 1) έλεγχοι σε κρατικό επίπεδο (πηγές διοξίνης, όπως απορρίμματα, χλωριούχα λύματα, επεξεργασία χαρτιού, έλεγχος τροφίμων, έλεγχος χλωριωμένων πλαστικών), 2) σε ατομικό επίπεδο (άμεση ιατρική εξέταση για επιβαρυμένους σε περίπτωση διοξινών ασθενείς, αποφυγή βρώσης προϊόντων όπως βούτυρο, αλλαντικά, ψάρι, αυγά, μοσχάρι, παγωτό, κοτόπουλο, γάλα, χόρτα και λαχανικά εάν υπάρχει υπόνοια εμπλουτισμού σε διοξίνες, 3) άμεση παρεντερική φροντίδα ακόμα και σε απλή υπόνοια δηλητηρίασης με διοξίνες.

Το 1976 έζησε η Ευρώπη μια φοβερή καταστροφική εμπειρία. Ένα χημικό εργοστάσιο στο Σοβέζο της βόρειας Ιταλίας (60χλμ από το Μιλάνο) υπέστη μια έκρηξη στο λεβητοστάσιο με αποτέλεσμα να «απελευθερωθούν» στον αέρα περίπου 2,5kg διοξίνες, και κυρίως επρόκειτο για διοξίνες παραγώγων ουρανίου, γνωστές ως TCDD. Από τότε έγινε ιατρικά γνωστή μια κατηγορία ασθενών, τα λεγόμενα «παιδιά του Σοβέζο». Επρόκειτο για παιδιά με χαρακτηριστικές διαταραχές μετά από μια «ειρηνική» καταστροφή. Ανάλογη εμπειρία υπήρχε ήδη από το 1969-1971 από τον πόλεμο του Βιετνάμ, αλλά τα παιδιά εκείνης της καταστροφής θεωρήθηκαν ως «φυσιολογικές» παράπλευρες απώλειες πολεμικής εμπλοκής. Σε ότι αφορά τα παιδιά του Σοβέζο, πλέον έγιναν γνωστές οι παρενέργειες των διοξινών στην παιδική ηλικία. Στα 30 χρόνια που πέρασαν από τότε μπορέσαμε, μάλιστα, να ταξινομήσουμε και τις γενετικές διαταραχές που προκάλεσε σε μεγάλο τμήμα του ευρωπαϊκού πληθυσμού η έκρηξη εκείνη. Πέρα από την τακτικότερη εμφάνιση δερματικών παθήσεων του τύπου ακτινοειδούς κεράτωσης, μελανώματος και αλλεργιών, πιστοποιήθηκαν εκτεταμένες εμφανίσεις νεανικού διαβήτη , καρδιακής ανεπάρκειας, και άλλων ορμονικών διαταραχών. Βέβαια, όλα αυτά ήταν λίγο πολύ αναμενόμενα και προβλέψιμα μετά από μια τέτοιας έκτασης καταστροφή. Ήταν ήδη γνωστό ότι η συγκέντρωση διοξινών σε αυτό το επίπεδο έχει περίπου 10.000 φορές περισσότερη τοξικότητα από το κυάνιο και περίπου την ίδια καταστροφική δύναμη με το ραδιενεργό πλουτώνιο. Εκείνο που δεν ήταν γνωστό ήταν κατά πόσο είναι δυνατό να παραμένει σε ενεργή κατάσταση μέχρι την απορρόφησή της. Το «θερμό» χρονικό διάστημα υπολογιζόταν ανάλογα με τη συγκέντρωση από 10-20 χρόνια. Μετά την έρευνα που έγινε στο Σοβέζο φαίνεται ότι κρατάει πολύ περισσότερο. Πέρα, όμως, από αυτές τις παρατηρήσεις πιστοποιήθηκαν και άλλες πολύ περίεργες γενετικές συμπεριφορές. Βρέθηκε μια μετατόπιση της αναλογίας των φύλων εις βάρος του αρσενικού γένους όταν οι γονείς είχαν εκτεθεί στις διοξίνες. Παρατηρήθηκαν, επίσης, πέρα από τις δερματικές διαταραχές, απασβέστωση οστών και δοντιών, έντονες διαταραχές της ανάπτυξης της συμπεριφοράς, σμίκρυνση των γενετικών οργάνων, αύξηση των γενετικών κρίσεων και των καρκίνων του αίματος. Σε έρευνες που έγιναν από το Παν/μιο της Τεργέστης βρέθηκε ότι εφόσον υπήρχε εξ αίματος συγγένεια με τα θύματα σε ολόκληρες πληθυσμιακές ομάδες τα παιδιά εμφάνιζαν αυξημένη συχνότητα σχιζοφρενικών και καταθλιπτικών ψυχώσεων, ήταν επιρρεπή στις νευρώσεις και στη μετεφηβική ηλικία έδειχναν αυξημένη τάση παρορμητικής και εγκληματικής συμπεριφοράς. Έχοντας την εμπειρία αυτή Ευρωπαίοι επιστήμονες με Ιταλούς επικεφαλείς προχώρησαν σε περαιτέρω έρευνες και καταγραφές απογόνων και συγγενών θυμάτων της εποχής εκείνης. Βρέθηκε, λοιπόν, ότι υπήρχαν θύματα διοξινών που εμφάνιζαν ανάλογη συμπτωματολογία χωρίς να έχουν άμεση εξάρτηση ιστορικά από το γεγονός. Αυτό οδηγούσε στο συμπέρασμα ότι πλέον είχε διαταραχθεί ο διατροφικός κύκλος και μάλιστα, με τις νέες μοντέρνες διατροφικές συνήθειες και κοινωνικές συμπεριφορές έχει γίνει πλέον σταθεροποιημένη καταναλωτική συνήθεια. Η έκπληξη είναι ότι παρατηρούμε ανάλογα συμπτώματα και σε χώρες που ήταν πολύ μακριά από την καταστροφική επήρεια των διοξινών του Σοβέζο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση μετά από αυτό, με πρωτοπόρες τις σκανδιναβικές χώρες, ανέπτυξε ένα σχέδιο δράσης για την καταγραφή, τον εντοπισμό και τον περιορισμό των διοξινών, ιδιαίτερα του τύπου των πολυχλωριωμένων διφυναλιίων (PCB), όπως και των χλωριωμένων πλαστικών (PVC). Πρόκειται για υψηλής περιεκτικότητας δηλητηριώδεις διοξίνες , προϊόντα ανθρώπινης δραστηριότητας με άμεση καταστροφή στους ιστούς και ιδιαίτερα των νευρικών. Βρέθηκε, λοιπόν, ότι τα επίπεδα των διοξινών στο γάλα ανέρχονταν από 0,018 έως 0,080pg/gr λίπους που ήταν ιδιαίτερα υψηλά. Μάλιστα, ήταν ακόμη υψηλότερα στο μητρικό γάλα. Μετά από αυτές τις ανακαλύψεις προέκυψε η Ευρωπαϊκή Σύμβαση της Στοκχόλμης (Μάιος 2001) με στόχο την ελαχιστοποίηση των διοξινών στα γαλακτοκομικά προϊόντα. Αυτό, δυστυχώς, δεν πέτυχε και εισπράττουμε τελευταία, σχεδόν σε βαθμό ενδημίας, τα παθολογικά αποτελέσματα σαν νευρολογικά νοσήματα που αναφέραμε παραπάνω στα παιδιά.
Τα τελευταία κρούσματα που εντοπίστηκαν στις αγορές της κεντρικής Ευρώπης έμειναν πάλι χωρις καμία ουσιαστική πολιτική κοινωνική αντίδραση. Η απάθεια αυτή σε συνδυασμό με τις ιδιαίτερα υψηλές θερμοκρασίες της τρύπας του όζοντος δημιουργεί τις προϋποθέσεις για ακόμα μεγαλύτερη αύξηση των διοξινών και κατά συνέπεια των παιδικών νευρολογικών νοσημάτων. Για το λόγο αυτό πρέπει όλοι να αφυπνιστούμε και να αντιδράσουμε γρήγορα. Ακόμη και αυτοί που σκέφτονται με αμιγή πολιτικο-οικονομικά κριτήρια οφείλουν να συμμετέχουν στην αντίδραση αυτή γνωρίζοντας ότι η θεραπεία αυτών των καταστάσεων είναι πολύ δαπανηρότερη των προϋποθέσεων της Στοκχόλμης για τη μείωση των διοξινών.

Το οξείδιο του αλουμινίου, μερικές μορφές διοξινών σε συνδυασμό με τα άλατα του βαρίου είναι ουσίες που μπαίνουν στο ηλεκτρομαγνητικό πεδίο της ατμόσφαιρας και αυξάνουν την αγωγή και τη μετάδοση των συχνοτήτων. Όλες αυτές, βέβαια, οι ουσίες πέρα από το καλό που κάνουν για την περίπτωση αυτή, σε ορισμένους ανθρώπους και ζώα αυξάνουν τα τοξικά επίπεδα στο αίμα. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τη μείωση των δυναμικών στα νευρολογικά κύτταρα έτσι που να προκαλούν εγκεφαλικές δυσλειτουργίες. Όταν, μάλιστα, έχουμε υψηλές θερμοκρασίες τα αυξημένα αυτά επίπεδα εντείνουν ουσιαστικά τις νευρολογικές διαταραχές, όπως πόνος και σφύριγμα στα αυτιά, πονοκεφάλους, καούρες, ξηροδερμία, αναιμία, υποπαραθυρεοειδισμό, πορφυρία, πάρκινσον, σκλήρυνση κατά πλάκας, νευροπάθειες και εγκεφαλοπάθειες. Εάν τα στοιχεία αυτά μείνουν για πολύ καιρό τότε έχουμε και μακροχρόνιες συνέπειες, όπως άσθμα, αλλεργίες, αναπνευστικές διαταραχές και αρθρίτιδες. Αυξάνονται έντονα με την άνοδο της θερμοκρασίας από μισό βαθμό Κελσίου και πάνω. Ο συνδυασμός έντονης ζέστης (περίπου 6 βαθμούς περισσότερο άπό το περσινό καλοκαίρι), πυρκαγιών (κάηκε το 12% του δασικού πλούτου) και έκθεσης σε έναν αφόρητο ήλιο με έντονο στρες αύξησαν τις αρρώστιες αυτές ιδιαίτερα επικίνδυνα. Πλέον είναι άμεση κοινωνική ανάγκη η τακτική εξέταση όλων αυτών που έχουν εκτεθεί σε τέτοιες καταστάσεις ή παρουσιάζουν τέτοια συμπτώματα.










Συμπληρώνοντας τη χθεσινή μας δημοσίευση, αναφερόμαστε σε δύο επιπλέον δημοσιεύσεις σχετικά με το θέμα. Πρόκειται για τις δημοσιεύσεις της Καθημερινής στις 01/03/05 και στις 17/03/05 στη συνέχεια, όπου φαίνεται και η οικονομική πλευρά της αναγκαιότητας προώθησης του φαρμάκου.



εικ. 1 το δημοσίευμα της Καθημερινής (01/03/05).










εικ. 2 το δημοσίευμα της Καθημερινής (17/03/05).




Ενδιαφέρον παρουσιάζει το εμπορικό σχέδιο της επαναφοράς του φαρμάκου Tysabri ως μοναδικό σκεύασμα για τη θεραπεία της Σκλήρυνσης Κατά Πλάκας.
Το φάρμακο εμφανίστηκε για πρώτη φορά πριν από δύο χρόνια και αποσύρθηκε λόγω θανατηφόρων παρενεργειών. Σε ανάμνηση του γεγονότος παραθέτουμε ένα άρθρο του Δρ. Δ. Κουντούρη που είχε δημοσιευτεί τότε στη Βραδυνή.

Εικ 1. το άρθρο του Δρ. Δ. Κουντούρη στη Βραδυνή.Σήμερα επανέρχεται το ίδιο φάρμακο, βέβαια με κάποια σκέψη, όπως φαίνεται στο άρθρο της εφημερίδας Ελευθεροτυπίας.

Εικ 2. το άρθρο της Ελευθεροτυπίας.

Κι όπως γίνεται πιο σαφές από το δελτίο πληροφοριών που μοιράζει η εταιρεία στους ασθενείς αφήνει στην κρίση τους αν θα το πάρουν ή όχι. Βλέπουμε ότι και στο χώρο των φαρμάκων γίνεται κάτι παρόμοιο με τα χειρουργικά περιστατικά, όπου οι ασθενείς αναλαμβάνουν την ευθύνη για τυχόν παρενέργειες του χορηγούμενου φαρμάκου.

Εικ 3. αποσπάσματα από το δελτίο πληροφοριών του φαρμάκου.
Προσέξτε ιδιαιτέρως µε το TYSABRI:
Υπήρξαν αναφορές µιας σπάνιας εγκεφαλικής λοίµωξης που ονοµάζεται προϊούσα πολυεστιακή
λευκοεγκεφαλοπάθεια (PML), που εµφανίστηκε σε ασθενείς στους οποίους έχει χορηγηθεί το
TYSABRI. Η PML συνήθως οδηγεί σε σοβαρή αναπηρία ή θάνατο.
Τα συµπτώµατα της PML µπορεί να είναι παρόµοια µε υποτροπή της ΣΚΠ. Εποµένως, αν θεωρήσετε
ότι τα συµπτώµατά σας της ΣΚΠ επιδεινώνονται ή αν παρατηρήσετε τυχόν νέα συµπτώµατα, είναι
σηµαντικό να µιλήσετε µε το γιατρό σας το συντοµότερο δυνατό.
Μιλήστε µε το σύντροφό σας ή τα άτοµα που είναι υπεύθυνα για την παροχή φροντίδας και
πληροφορήστε τους για τη θεραπεία σας. Θα µπορούσαν να υπάρχουν συµπτώµατα τα οποία εσείς δεν
θα αντιλαµβανόσασταν.
Σοβαρές λοιµώξεις µπορεί να εµφανιστούν µε το TYSABRI. Αν αναπτύξετε µια λοίµωξη ή αν
εµφανίσετε συµπτώµατα όπως ανεξήγητος πυρετός, σοβαρή διάρροια, παρατεταµένη ζάλη /
κεφαλαλγία / ακαµψία στον αυχένα, απώλεια βάρους ή νωθρότητα ή άλλα συµπτώµατα τα οποία
ενδέχεται να σχετίζονται µε µια λοίµωξη ενώ λαµβάνετε το TYSABRI, µιλήστε µε το γιατρό σας το
συντοµότερο δυνατόν και δείξτε του την κάρτα προειδοποίησης ασθενούς και το παρόν φύλλο
οδηγιών χρήσης.
Θα βρείτε επίσης τις πληροφορίες αυτές και στην Κάρτα Προειδοποίησης Ασθενούς που σας δόθηκε
από το γιατρό σας. Είναι σηµαντικό να φυλάξετε αυτήν την κάρτα προειδοποίησης.
Τι πρέπει να κάνετε αν η ΣΚΠ επιδεινωθεί ή αν παρατηρήσετε νέα συµπτώµατα
Υπήρξαν αναφορές µιας σπάνιας εγκεφαλικής λοίµωξης που ονοµάζεται προϊούσα πολυεστιακή
λευκοεγκεφαλοπάθεια (PML), που εµφανίστηκε σε ασθενείς στους οποίους έχει χορηγηθεί το
TYSABRI. Η PML συνήθως οδηγεί σε σοβαρή αναπηρία ή θάνατο.
Τα συµπτώµατα της PML µπορεί να είναι παρόµοια µε υποτροπή της ΣΚΠ.

Εποµένως, αν θεωρήσετε ότι τα συµπτώµατά σας της ΣΚΠ επιδεινώνονται ή αν παρατηρήσετε
τυχόν νέα συµπτώµατα, είναι σηµαντικό να µιλήσετε µε το γιατρό σας το συντοµότερο δυνατό.

Συζητήστε για τη θεραπεία σας µε το σύντροφό σας ή τα άτοµα που είναι υπεύθυνα για την
παροχή φροντίδας. Αυτοί µπορεί να δουν κάποια συµπτώµατα που εσείς ενδέχεται να µην
παρατηρήσετε.

εικ 4. το δελτίο πληροφοριών που δίνεται μαζί με το εν λόγω φάρμακο




Η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΦΕΡΝΕΙ ΜΑΚΡΟΖΩΙΑ

Με καλά λόγια και επαίνους ακόμα και όταν δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, μπορούμε να παρατείνουμε τη ζωή.

Έως τώρα γνωρίζαμε πως ο πλούτος είναι βασική προϋπόθεση για καλή και μακριά ζωή. Αυτό, άλλωστε, είναι αναμενόμενο γιατί αυτός που έχει τα λεφτά έχει πρόσβαση στους καλούς γιατρούς, στην υγιεινή διατροφή, στις καλές συνθήκες κατοικίας, στις άνετες διακοπές κλπ σε αντίθεση με το φτωχό που δεν τα έχει. Άλλωστε είναι πάρα πολύ δύσκολο να συμβεί ατύχημα στα πολυτελή γραφεία των μάνατζερς, στις πριβέ λέσχες ή πάνω στα χαλιά των μεγάλων ξενοδοχείων. Το πιο πιθανό είναι να γίνει ένα ατύχημα στις σκαλωσιές, πάνω στο delivery μηχανάκι, στο εργοτάξιο κλπ.
Να όμως που έρχεται και μια έρευνα από τον Καναδά με πολύ ακριβή αποτελέσματα όπου γίνεται φανερό πως για τη μακροζωΐα δε χρειάζεται μόνο πλούτος, αλλά και αναγνώριση. Ανατρέξαν σε ένα στατιστικό δείγμα σπάνιο, αλλά και μαθηματικά σίγουρο. Για πολλά χρόνια έκαναν μια στατιστική ανάλυση των δεδομένων για την καλή και μακριά ζωή των ηθοποιών του Χόλιγουντ. Μάλιστα, για να περιορίσουν το στατιστικό λάθος εξέτασαν την ποιότητα ζωής αυτών που βραβεύτηκαν με Όσκαρ και των συναδέλφων τους που δεν έτυχαν ανάλογης τιμής. Όλοι είχαν την κοινή βάση της πολυτελούς ζωής και των λυμένων οικονομικών προβλημάτων. Είχαν την τύχη μιας παγκόσμιας αναγνώρισης που δίνει τις δυνατότητες και του κέρδους και της επιβολής της γνώμης τους.
Εικόνα. Ο Γκάρυ Γκραντ και ο Τζέιμς Στιούαρτ σε τελετή απονομής Όσκαρ.
Η στατιστική ανάλυση των βιογραφικών τους έδειξε πως αυτοί με το Όσκαρ ζουν 4 χρόνια περισσότερο από τους υπόλοιπους ηθοποιούς ανάλογου τρόπου ζωής και ηλικίας χωρίς βραβείο, πρόκειται για ουσιώδη διαφορά που μεταφράζεται σε πολύ μακρύ χρονικό διάστημα με δεδομένο ότι όλοι ζουν στις ίδιες πολυτελείς συνθήκες ζωής και απολαμβάνουν τα ίδια.

Η εξήγηση δόθηκε στο ότι με τη χορήγηση του σταματάει ένα πάρα πολύ μεγάλο ποσοστό του καθημερινού στρες. Δεν έχουν πλέον την ανάγκη να ψάχνουν για ιδεώδη εργασία ή να δέχονται ρόλους που αυτοί οι ίδιοι επιλέγουν. Μειώνεται η ένταση αποδοχής από τα υπόλοιπα κοινωνικά σύνολα και για πολλά χρόνια έχουν λυμένο όχι μόνο το πρόβλημα της εργασίας, αλλά και της προβολής που για αυτούς είναι επαγγελματικά αξιοσημείωτο. Κατά κάποιο τρόπο καταλήγουμε στο ότι ο επιβεβαιωμένος καλλιτέχνης όχι μόνο διαχειρίζεται, αλλά και μειώνει το στρες σε αντίθεση με το φτωχό, διότι η φτώχεια συμβαδίζει με βάσανα που φέρνουν αρρώστιες και είναι δύσκολο ο φτωχός με τις αρρώστιες να βρει κάπου αναγνώριση.


από τον Δρ. Δημήτριο Κουντούρη
& την Αγγελική Μπουγιούκου, Ψυχολόγο

Μία καθημερινή εικόνα της τηλεόρασης είναι οι πολιτικοί που μιλούν «ο ένας πάνω στον άλλο». Αναρωτιούνται πολλοί τηλεθεατές αν αυτό που βλέπουν και ακούν είναι έλλειψη επιχειρημάτων, αδυναμία αυτοσυγκράτησης ή εκρηκτικός χαρακτήρας. Προφανές είναι σε όλους τους θεατές ότι δεν υπάρχει κατανόηση λόγω της ακουστικής χαύρας. Σαφώς η όλη εικόνα δεν έχει καμία πολιτική δυναμική, είναι μια κραυγαλέα αδυναμία προσωπικότητας και ελλειπούς Εγώ. Δεν πρόκειται καν για απουσία κοινής λογικής. Η κοινή λογική είναι ο καθρέπτης της μέσης αντίληψης η οποία είναι δεδομένη σε όλους τους ανθρώπους. Η ασυνεννοησία αυτή οφείλεται κατά κύριο λόγο σε εγκεφαλική διαταραχή που γίνεται αντιληπτή λόγω του χαρακτηριστικού της εικόνας. Η διαταραχή αυτή χαρακτηρίζεται από τρία δεδομένα:

1) Χαρακτηριστική περίπτωση υπολλειματικού Εγώ.
Αδύναμο ή υποτιμημένο Εγώ καταφεύγει στην ασυλία της εικόνας και τη συγκάλυψη της σύναξης προκειμένου να αναβαθμιστεί μέσω της κραυγής και της αντίδρασης.
2) Εμφανής ή αφανής θυμός, συναίσθημα απόλυτα ανεξάρτητο από το Εγώ και στενά συνδεδεμένο με το θυμικό.
Επίσης, μη ελεγχόμενο συναίσθημα έκδηλο της προσωπικής ανεπάρκειας, απαξίωσης Εγώ και αδυναμίας χειραγώγησής του.
3) Αλεξιθυμία. Όρος που χαρακτηρίζει την έλλειψη αναγνώρισης των συναισθημάτων όσον αφορά τον εαυτό μας και τα προσωπικά μας συναισθήματα και αυτών των άλλων. Ψυχοδυναμικά γνωστή πάθηση περιγραφής από τον έλληνα γιατρό Σιφναίο στη Βοστόνη (πρωτοπόρος της ψυχοθεραπείας). Αυξημένη εμφανίζεται σε εγκεφαλικές διαταραχές του μετωπιαίου λοβού του εγκεφάλου και μάλιστα, δεξιά περισσότερο από αριστερά. Η διαταραχή αυτή χαρακτηρίζει άτομα με φωνητικές εμμονές σε στερεότυπες εκφράσεις και κινήσεις, ατελείωτες επαναλήψεις, αδυναμία συντονισμού λόγου και έκφρασης συναισθημάτων, ελαττωματική επεξεργασία συνειδησιακών βιωμάτων σχετικά με το Εγώ και πλήρη αδυναμία διακοπής και συνέχισης μετά τη διακοπή του λόγου με ειρμό.
Αυτό το τρίπτυχο είναι η βάση των συγκρούσεων λεκτικών, πολιτικών και κοινωνικών και ιδιαίτερα της εκλογολογίας που βλέπουμε στην ελληνική τηλεόραση. Αξίζει να το προσέξετε διότι μελετώντας το θα σας λυθεί η απορία της τάσης να μιλά ο ένας πάνω στον άλλο. Πολύ ουσιαστικό δίδαγμα διότι αποφεύγοντας αυτή τη δυσλειτουργία βελτιωνόμαστε οι ίδιοι ως προς το σημείο αυτό.

Από 14-17 Φεβρουαρίου στο Mannheim της Γερμανίας έλαβε χώρα το 8ο Συνέδριο της Γερμανικής Εταιρείας για Γεροντοψυχιατρική και Ψυχοθεραπεία. Ένα πολύ επιτυχημένο συνέδριο που κάλυπτε σχεδόν όλες τις πτυχές των προβλημάτων της τρίτης ηλικίας. Το ιδιαίτερο της εταιρείας, όπως είπε και ο πρόεδρός της Χανς Γούτσμαν ήταν ότι με αυτό το συνέδριο άνοιγε η αυλαία για νέες έρευνες του κλάδου αυτού όσον αφορά την προσέγγιση νευροψυχιατρικών προβλημάτων της γεροντολογίας. Όπως χαρακτηριστικά τόνισε, τα προβλήματα αυτά αποτελούν ένα «ογκώδες» φαινόμενο που με τη μορφή χιονόμπαλας αρχίζει να κατακλύζει τα νοσοκομεία. Οι γεοροντοψυχιατρικές παθήσεις καταλαμβάνουν την τρίτη θέση ανάμεσα σε όλες τις αρρώστιες μετά από τα καρδιαγγειακά νοσήματα και τον καρκίνο. Αναμένεται όμως μια αύξηση κατά 300% τα επόμενα 30 χρόνια με τις σύγχρονες προβλέψεις του ευδόκιμου ζωής για τους ηλικιωμένους. Δημογραφικές και επιδημιολογικές έρευνες πιστοποιούν ότι το πρόβλημα των επόμενων ετών θα ανήκει αποκλειστικά στον κλάδο της γεροντολογίας όπου ο κάθε δεύτερος Ευρωπαίος θα είναι άνω των 55 ετών. Ένα συμπαγές σύνολο σωματικών, κοινωνικών, οικονομικών, πολιτικών και παθολογικών προβλημάτων θα αρχίζει πλέον να κατατρέχει τη σύγχρονη κοινωνία. Σε μία κοινωνία μαθουσάλων τα κυρίαρχα προβλήματα θα είναι ψυχιατρικά και αναμένουμε την άμεση λύση στα προβλήματά τους.
Το συνέδριο ασχολήθηκε με έρευνες από όλη τη γερμανόφωνη ψυχιατρική κοινωνία και μπορούμε να πούμε ότι χωριζόταν σε τρεις μεγάλες ομάδες. Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσίαζαν τα προβλήματα της νευροχημείας και νευροβιολογίας όπου είχε παρουσία και το δικό μας Νευρολογικό Διαγνωστικό Κέντρο Αθηνών με ένα θέμα. Εδώ, σε αυτό τον κύκλο θεμάτων που ουσιαστικά επρόκειτο για το MCI, δηλαδή τη Μερική Γνωστική Ανεπάρκεια, και το αλτσχάιμερ αποτελούσαν τον κύριο όγκο του συνεδρίου. Εξειδικευμένα θέματα σε αυτό τον όγκο εργασιών αποτέλεσαν: πρώτον, το MCI και οι άνοιες σε σχέση με τη βιοχημεία τους και το βιορυθμό τους, δεύτερον, οι άνοιες σε σχέση με την περίθαλψή τους και τα διάφορα φάρμακα,τρίτον, οι άνοιες σε ότι αφορά την οικογένεια, τέταρτον, η περίθαλψη και πρόβλεψή τους.
Η παρουσία η δικιά μας αφορούσε την εκτίμηση των ευρημάτων ομοκυστεΐνης στο πλάσμα του αίματος σχετικά με την πρόγνωση του MCI. Όπου διαπιστώθηκε μια αναλογία των ευρημάτων αυτών σε σχέση με το βαθμό βαρύτητας του προβλήματος. Σε αυτό εδώ το σημείο δόθηκε ιδιαίτερη κλινική σημασία γιατί με μια πολύ απλή εξέταση, με την παρατήρηση αυτή της κλινικής εικόνας μπορούμε να κάνουμε και διαγνωστικές προβλέψεις και κυρίως να λάβουμε πρόληψη για τις επείγουσες καταστάσεις.
Μια δεύτερη μεγάλη θεματική ομάδα ήταν οι σχέσεις νοσοκομείου - κοινωνίας για γεροντοψυχιατρικά προβλήματα και την αντιμετώπισή τους. Εδώ, δυστυχώς, από όλους τους ομιλητές πιστοποιήθηκε μια μεγάλη ανεπάρκεια για πρόληψη, θεραπεία, ποιότητα ζωής. Προτάθηκαν διάφορα σχήματα παρακολούθησης, προσέγγισης με ένα κοινό παρονομαστή.
Σε πρώτη προτεραιότητα υφίσταται η οικονομική ενίσχυση όλων αυτών των ενεργειών και η πιστοποιημένη αδυναμία των σύγχρονων κοινωνικών συστημάτων και ιδιαίτερα των υπουργείων υγείας σε όλη την Ευρώπη να χορηγήσουν τα κονδύλια που θα διασφάλιζαν την ομαλότητα των υπηρεσιών αυτών.
Η τρίτη μεγάλη θεματική ομάδα ήταν αυτή των ερευνών και της αντιμετώπισης στον τομέα αυτό, καθώς, επίσης, και της φαρμακευτικής θεραπείας διαφόρων σκευασμάτων. Και εδώ υπήρχε μια πάρα πολύ μεγάλη γκρίνια σε ότι αφορά την οξεία αντιμετώπιση των περιστατικών και την ελλιπή δράση αποτελεσματικότητας των γεροντοψυχιατρικών φαρμάκων και αυτών των διεγερτικών της μνήμης. Κοινή διαπίστωση ήταν η ανάγκη μεγαλύτερων ερευνών με πιο συγκεκριμένη καταγραφή θεραπευτικών σημείων και πιθανή πιο δυναμική απεξάρτηση και κυρίως πιο αποτελεσματική φαρμακευτική συμπληρωματική αγωγή.
Δηλαδή, προτάθηκαν ερευνητικές προσπάθειες κυρίως όμως για έρευνα που θα δώσει στοιχεία για το τι θα πρέπει να ερευνηθεί. Γενικά, σε αυτό το σημείο το συνέδριο έδειξε μια αδυναμία έμπνευσης κατασταλαγμένης εμπειρίας και καινοτομίας για λύσεις. Το ευχάριστο είναι ότι όλοι οι σύνεδροι συμφώνησαν για το κοινό που υπάρχει και ζήτησαν από κυβερνήσεις, συνεργάτες και τους εαυτούς τους αύξηση της προσπάθειας και των ερευνών.
Ας ελπίσουμε το επόμενο συνέδριο της νέας χρονιάς να είναι με περισσότερα αποτελέσματα. Και ας επιτραπεί η προσθήκη ότι θα ξυπνήσει το ενδιαφέρον όλων για αυτό το τεράστιο πρόβλημα που έχει εγκατασταθεί και αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο.























Η επιστημονική ενασχόληση με τον αυτισμό έχει ξεκινήσει από τις αρχές της ιατρικής ιστορίας, με το ενδιαφέρον να κορυφώνεται τα τελευταία χρόνια. Πρόκειται για μια διαταραχή που κατά κύριο λόγο εμφανίζεται για πρώτη φορά στην παιδική ηλικία, αλλά τα συμπτώματά της πολλές φορές εμμένουν και στην ενήλικη ζωή.
Έχοντας ως κεντρικό θέμα τον αυτισμό και όλες τις παραμέτρους γύρω από αυτόν, διοργανώνεται στη Λουιζιάνα της Αμερικής το Διεθνές Συνέδριο για τον Αυτισμό, που έχει ως στόχο να λύσει το παζλ του αυτισμού.
Το Διεθνές αυτό Συνέδριο επικεντρώνεται στην αιτιολογία, τις θεραπείες και τη διάγνωση του αυτισμού, καθώς και των σχετικών με τον αυτισμό διαταραχών. Κορυφαίοι επιστήμονες από τη διεθνή ιατρική κοινότητα (νευρολόγοι, ψυχίατροι, ψυχολόγοι, παιδίατροι, κοινωνιολόγοι κλπ) συμμετέχουν στο Συνέδριο του Αυτισμού παρουσιάζοντας εργασίες βασισμένες στην έρευνα, καθοδηγούμενες από τα παγκόσμια θεωρητικά πλαίσια για τον αυτισμό και επιστημονικά τεκμηριωμένες.
Στο Διεθνές Συνέδριο για τον Αυτισμό (12-14 Απριλίου 2007) συμμετέχει και η δική μας ερευνητική ομάδα καταδεικνύοντας με την μελέτη της τα διαφοροδιαγνωστικά εκείνα «κλειδιά» μεταξύ αυτισμού και του συνδρόμου υπερκινητικού παιδιού (ADHD)που θα θέσουν τη σωστή διάγνωση στην εκάστοτε περίπτωση και θα αποτελέσουν τη βάση για τον κατάλληλο θεραπευτικό συνδυασμό του αυτισμού. Ενδιαφέρουσα, είναι επίσης, η συμβολή των νευροφυσιολογικών μεθόδων (Ηλεκτροεγκεφαλογράφημα-ΗΕΓ κ.α.) για τη διάγνωση και παρακολούθηση της πορείας του αυτισμού, όπως διαφαίνεται μέσα από τη μελέτη μας.

ΥΠΝΩΣΗ ΚΑΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

Ο στόχος με την ύπνωση είναι να επιτευχθεί ένα επίπεδο εγρήγορσης του ατόμου που θα επιτρέπει την είσοδο μιας ελάχιστης πληροφορίας. Η όλη προσπάθεια βασίζεται στη γνώση ότι ο ανθρώπινος οργανισμός κληρονομικά αποτελεί ένα ιδανικό φορέα στοιχείων πληροφορίας. Δηλαδή, υπάρχει η πεποίθηση πως η διάδοση των πληροφοριών εντός του οργανισμού έχει ανάλογη συμπεριφορά με αυτή των γονιδίων. Όπως το σώμα χρειάζεται τα γονίδια για να αναπτυχθεί και να αναπαραχθεί, έτσι και τα μικρά πακέτα πληροφοριών χρειάζονται το σώμα προκειμένου να διαδοθούν. Πρόκειται για την ανθρώπινη ικανότητα της μίμησης που δεν την βλέπουμε σε άλλα θηλαστικά ζώα. Ενώ τα ζώα προχωρούν στη ζωή τους αυτό-πειραματιζόμενα ο άνθρωπος διαθέτει τεράστια ποσότητα από συνδυασμούς πληροφοριών που είναι γονιδιακά ενταγμένες μέσα του. Οι πληροφορίες αυτές μπαίνοντας στον ανθρώπινο οργανισμό όχι μόνο αποθηκεύονται, αλλά τροποποιούνται και εξελίσσονται. Η εξέλιξη αυτή γίνεται με ανάλογο τρόπο με αυτό της εξελικτικής βιολογίας. Το επιδιωκόμενο με την ύπνωση είναι να φτάσει το επίπεδο εγρήγορσης του ατόμου σε ένα τέτοιο σημείο προκειμένου να επιτρέπει την είσοδο του επιθυμητού πακέτου πληροφορίας ταυτόχρονα με τη συνειδησιακή υποστήριξη. Για αυτό το λόγο λαμβανομένου υπόψη της δομής των εγκεφαλικών κυττάρων που χρησιμοποιούνται για αυτή τη δουλειά (κύτταρα – κάτοπτρα, κύτταρα – economo) με κατάλληλη τεχνική φέρεται ο υπνωτιζόμενος έτοιμος να δεχθεί από τον υπνωτιστή την επιθυμητή πληροφορία.
Ο υπνωτιζόμενος είναι, λοιπόν, το άτομο που γίνεται ο φορέας της διαβιβαζόμενης από τον υπνωτιστή πληροφορίας. Ο υπνωτιστής χρησιμοποιεί την τεχνική για να εντυπώσει με ποικίλους τρόπους την πληροφορία στον υπνωτιζόμενο. Για αυτό ακολουθείται ένας τύπος συμπεριφοράς, ομιλίας, χειρονομιών και εργαλείων. Μέσω αυτών των διαδικασιών δέχεται ο υπνωτιζόμενος την πληροφορία με διάθεση να τη χρησιμοποιήσει. Η αφομοίωση αυτής της πληροφορίας κατά την ύπνωση γίνεται μέσω περιορισμού της συνειδιακής υπερέντασης προκειμένου να μην υφίσταται η κριτική ικανότητα του υπνωτιζόμενου σε υψηλό επίπεδο. Γεγονός που φέρνει την αποδοχή της πληροφορίας και την αυτοενίσχυσή της. Με κατάλληλους χειρισμούς και συνδυασμούς ερεθισμάτων καταγράφεται το πακέτο πληροφορίας από τον υπνωτιζόμενο και με ένα επίκτητο αντανακλαστικό επαναπροσαρμόζεται ή επαναφέρεται. Κατά αυτόν τον τρόπο η διαδικασία της υποβολής δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αναπαραγωγή μιας σειράς πακέτων πληροφοριών που εισήλθαν στον εγκέφαλο του «υπνωτισμένου» κάτω από αυτές τις συνθήκες. Δηλαδή, ένας επιτυχημένος μηχανισμός χαλάρωσης, ρύθμισης της εγρήγορσης και εγκεφαλικής καταγραφής μέσα από γνωστούς νευρωνικούς διαδρόμους φέρνει την επιτυχία στην ύπνωση.
Επειδή πλέον γνωρίζουμε ότι ο εγκέφαλος χρησιμοποιεί ειδικά κύτταρα σε συγκεκριμένα σημεία του φλοιού ή υποφλοιωδών σχηματισμών μπορούμε να προσαρμόσουμε τα εργαλεία της ύπνωσης με τέτοιο τρόπο ώστε να επιτύχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα χωρίς καν την παρουσία του υπνωτιστή. Πρόκειται για την λειτουργία της βιοανάδρασης (biofeedback), όπου μπροστά από μία ειδικά ρυθμισμένη οθόνη ανοίγει διάλογο ο εξεταζόμενος με τον εαυτό του. Αυτοΰπνωση και αυτοκαθοδήγηση.
Η μέθοδος αυτή χρησιμοποιείται πλέον με πάρα πολύ μεγάλη επιτυχία καθημερινά σε ένα ευρύ φάσμα παθήσεων. Αρχίζει από τα πιο απλά, όπως η καταστολή του πόνου και η καταδρομή των έξεων, και φτάνει στα πλέον σύνθετα, που είναι η βελτίωση της πνευματικής δραστηριότητας μέχρι και τη θεραπεία του αυτισμού. Μέσα από τις έρευνες στο σημείο αυτό πιστοποιήθηκε ότι η καθοδήγηση (biofeedback-ύπνωση του ατόμου) μπορεί να οδηγήσει μέχρι και μία άνοδο των δυνατοτήτων του ανοσοποιητικού σε σημείο που δε μπορούμε να το καταφέρουμε με τη χρησιμοποίηση και των πλέον τελευταίων φαρμάκων.

Από τον Prof.Dr. Δημήτριο Κουντούρη, Νευρολόγο - Ψυχίατρο &
την Αγγελική Μπουγιούκου, Ψυχολόγο.

Η επιδημιολογία είναι βασισμένη σε απλές, αρχικές ασθένειες, και απεικονίζει τις αιτίες τους. Το πόρισμα είναι ότι με την μελέτη των στοιχείων της ασθένειας είναι δυνατό να προσδιοριστούν οι αιτίες. Και για πολλούς τύπους ασθενειών η εφαρμογή αυτής της αρχής έχει αποδειχθεί επιτυχής. Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως μεγάλο μέρος αυτού που ξέρουμε για τον καρκίνο και τις μολύνσεις, όπως για τη coronary artery disease, προκύπτει από τις επιδημιολογικές μελέτες. Η επιδημιολογία έχει προσδιορίσει, επίσης, πολλές περιβαλλοντικές επιρροές που προκαλούν την ασθένεια. Οι κίνδυνοι της έκθεσης καπνίσματος στον ορυκτό μόλυβδο ακτινοβολίας ιονισμού σκόνης και πολλές από άλλες ουσίες που είναι παρούσες στο περιβάλλον έχουν ανακαλυφθεί και έχουν ποσοτικοποιηθεί κατά ένα μεγάλο μέρος μέσω των επιδημιολογικών ερευνών.
Αλλά στα τελευταία έτη το πλήθος συγκρουόμενων αποτελεσμάτων και ο ψεύτικος συναγερμός από βασισμένες στον πληθυσμό παρατηρήσεις, έχουν οδηγήσει στην άποψη πως η επιδημιολογία έχει φθάσει στα όριά της. Το επιχείρημα είναι ότι οι δυσκολίες του μέτρου της έκθεσης και των ευκαιριών για προκατειλημμένο και τη σύγχυση έμφυτους σε αυτά τα είδη των μελετών καθιστούν την επιδημιολογία, σχετικά με τους παράγοντες κινδύνου, ελάχιστα καλύτερη από την επιστήμη «παλιοπραγμάτων». Αυτό που κάποτε ήταν ένα ισχυρό όπλο ενάντια στην ασθένεια, έχει τώρα εκφυλιστεί στην παραγωγή των ιστοριών τρόμου στις εφημερίδες στις οποίες κάποια αβλαβής ουσία ενοχοποιείται ως atherogenic ή καρκινογόνος; Πρέπει να αναγνωριστεί ότι υπάρχει ουσία σε αυτή την κριτική. Αλλά επίσης είναι ειρωνικό ότι ο σκεπτικισμός για τη δυνατότητα επιδημιολογικού ελέγχου αποκαλύπτει περισσότερα για την αιτία της. Μόνο οι δεινόσαυροι θεωρούν τώρα ότι η αποτελεσματικότητα της θεραπείας μπορεί να καθιερωθεί χωρίς τη χρήση των τυχαίων ελεγχόμενων δοκιμών. Η εφαρμογή των συστηματικών αναθεωρήσεων και της μετα-ανάλυσης στην κλινική ιατρική έχει θεσμοποιηθεί από τη συνεργασία Cochrane. Και ο καθένας δέχεται ότι οι νέες διαγνωστικές δοκιμές πρέπει να αξιολογηθούν αυστηρά από τη μέτρηση της ιδιομορφίας και της ευαισθησίας τους. Έτσι, θα έπρεπε οι νευρολόγοι να ενδιαφέρονται ακόμα για την παραδοσιακή επιδημιολογία;
Ένας λόγος για τον οποίο θα έπρεπε να το κάνουν, είναι ότι παρέχει μια εναλλακτική άποψη, μια διαφορετική προοπτική από την έντονη αλλά στενή εστίαση στην ασθένεια που κάποιος μαθαίνει στην πρακτική νοσοκομείων. Ο κίνδυνος του ξαφνικού θανάτου στους ασθενείς με επιληψία είναι ένα παράδειγμα, όπου παίρνοντας μια άποψη από πληθυσμιακές μελέτες βοηθάει να τεθούν τα πράγματα σε μια σειρά. Ένας πρόσφατος εθνικός λογιστικός έλεγχος στη Μεγάλη Βρετανία υπογράμμισε την επείγουσα ανάγκη της καλύτερης κατανόησης και πρόληψης της επιληψίας. Ενώ αυτό ήταν μια πολύτιμη έκθεση που έλκυσε την προσοχή σε ένα πρόβλημα που αναγνωρίστηκε ανεπαρκώς, αξίζει να σκεφτούμε ότι μια επιδημιολογική ανάλυση των χρονικών τάσεων της θνησιμότητας από την επιληψία και στη Μεγάλη Βρετανία και στις ΗΠΑ προτείνει ότι η θνησιμότητα που συνδέεται με αυτή την πάθηση έχει περιοριστεί ουσιαστικά για τα προηγούμενα 50 έτη. Ένας δεύτερος λόγος είναι ότι μια επιδημιολογική προσέγγιση επιτρέπει μερικές φορές σε κάποιον να εξετάσει το πρόβλημα. Με έναν νέο και διαφορετικό τρόπο, το Αλτσχάιμερ, όπως ο καθένας ξέρει, χαρακτηρίζεται παθολογικά από την παρουσία πλακών νευρίτιδας και νευροφυτικής σύγχυσης.
Πράγματι σύμφωνα με τα τρέχοντα κριτήρια, μια καθορισμένη διάγνωση μπορεί να γίνει μόνο αφού σύμφωνα με την μεταθανάτια ιστολογική εξέταση αυτά τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα είναι παρόντα. Αλλά μια πληθυσμιακή μελέτη αυτοψίας των ηλικιωμένων ανθρώπων αμφιβάλλει για την άποψη πως το Αλτσχάιμερ είναι η πιο κοινή αιτία της άνοιας σε αυτήν την ομάδα ηλικίας. Ενώ οι παθολογίες και των δύο ασθενειών ήταν συχνές, ο συσχετισμός μεταξύ του ποσού της παρούσας παθολογίας και της γνωστικής πτώσης κατά τη διάρκεια της ζωής ήταν στην καλύτερη περίπτωση μέτριος. Δεν υπήρξε κανένα σαφές κατώτατο όριο των παθολογιών που προέβλεπε την άνοια.
Ο τρίτος λόγος είναι ότι η επιδημιολογία παρέχει μια απαραίτητη διορθωτική προσέγγιση των περισσότερων βιοϊατρικών ερευνών. Δεν είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα λανθασμένο με τη γενικευτική υπεραπλούστευση, είναι ακριβώς ότι υπάρχουν πολλά προβλήματα που δεν μπορεί να λύσει. Πολλές από τις δυνάμεις που έχουν επιπτώσεις στην υγεία και την ασθένεια λειτουργούν όχι σε ένα μεμονωμένο επίπεδο αλλά και σε ομάδες.
Ένα παράδειγμα είναι ασυλία κοπαδιών όπου αν και ένας ισχυρός καθοριστικός παράγοντας του κινδύνου ενός προσώπου να αρρωστήσει από μολύνσεις δεν είναι κάτι που μπορεί να συλληφθεί επαρκώς με τις μετρήσεις στα άτομα. Τα αποτελέσματα στην υγεία των δυνάμεων μεγάλης κλίμακας όπως οι παγκόσμιες αλλαγές κλίματος, και η αστικοποίηση, καθώς και η εκβιομηχάνιση και η αύξηση πληθυσμών είναι πιθανό να είναι βαθιά. Θα χρειαστούμε τους μοριακούς βιολόγους περισσότερο από τους επιδημιολόγους. Εάν πρόκειται να καταλάβουμε πώς λειτουργούν.

Δημοφιλείς αναρτήσεις

 

© 2006 | Blogger Templates by GeckoandFly modified and converted to Blogger by Blogcrowds.