NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Μια Γερμανική υπερπαραγωγή με ιστορικές αναφορές δημιουργεί ένα νέο φιλμ πρόσφατα στις θέσεις κινηματογράφου βασισμένο στις σύγχρονες αρχές της νευρολογίας και νευροφυσιολογίας. Η υπόθεση του φιλμ είναι μια χιλιοειπωμένη, χιλιοπαιγμένη γερμανική ιστορία, που τα τελευταία 30 χρόνια τουλάχιστον 1 έως 2 φορές το χρόνο, απασχολεί για εβδομάδες το γερμανικό κοινό. Πρόκειται για το φημισμένο «γερμανικό φθινόπωρο».
Πρόκειται για την ιστορία της Φράξιας του Κόκκινου Στρατού (RAF). Είναι ένα αιματηρό κίνημα της νέας γενιάς τρομοκρατών, πολλοί εκπρόσωποι της οποίας ακόμη είναι εν ζωή (ελεύθεροι ή σε φυλακές) και αναφέρεται επιλεκτικά σε κάποια τρομοκρατικά κινήματα τους.
Το φιλμ δεν προσθέτει τίποτα καινούριο στην ιστορία και επιχειρεί απλώς ένα καινούριο βιογραφικό ντοκιμαντέρ της όλης υπόθεσης. Το καινούριο στο φιλμ είναι ότι βασίζεται σε ένα τέχνασμα δανεισμένο από την νευροφυσιολογία, που ανεβάζει τεράστια το ενδιαφέρον του, διότι είναι το πρώτο του είδους του στον κόσμο.
Πρόκειται για το εξής: όταν δείχνουμε σε ένα άτομο μια «παγωμένη εικόνα», τελείως αυθόρμητα ερεθίζονται οι εγκεφαλικοί σχηματισμοί, οι οποίοι ανακαλούν από την μνήμη τις εντυπώσεις σχετικά με την εικόνα αυτή. Με τον τρόπο αυτό η μνήμη θέτει σε κίνηση ένα παλιό γεγονός μαντεύοντας και τα υπόλοιπα που θα ακολουθήσουν. Στο φιλμ, λοιπόν, όταν ερεθίζεται με αυτόν τον τρόπο η μνήμη του θεατή σχετικά με το γεγονός με την καινούρια αφετηρία, δεν τον αφήνει πλέον να μαντεύσει, αλλά, του παρουσιάζει τα γεγονότα, έτσι όπως κυλούν οι σκηνές του φιλμ μετά από την εικόνα. Δηλαδή, τον βάζει σε μια νέα εμπειρία σε συνέχεια με το παλιό βίωμα που το έχει δει και σκεφθεί άπειρες φορές, αλλά, με νέα εξέλιξη. Έτσι, πλέον βιώνει ο θεατής εκ νέου και πιστεύει αυτά που βλέπει, με αποτέλεσμα να ζει την παλιά ιστορία με μια νέα θεώρηση.
Με αυτόν τον τρόπο εκατομμύρια θεατές θα δουν ένα θρίλερ-πραγματικότητα και αν έχουν ακούσει κάτι για αυτό, που σχεδόν όλοι οι ευρωπαίοι πάνω από 50 ετών είχαν βιώσει κάτι παρόμοιο, θα το έχουν πλέον καταγράψει σαν δική τους ιστορία.
Πρόκειται για ένα πολύ αξιόλογο νέο γεγονός στην κινηματογραφία, που κανείς δεν θα μπορούσε να δώσει τελειότερα από τους Γερμανούς τελειομανείς δημιουργούς του.
Όπου πλέον η εικόνα γίνεται προσωπικό βίωμα σχεδόν ασυνείδητα και μέρος της προσωπικότητας του κάθε θεατή.