NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΗΓΟΡΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΜΟΡΦΩΝ ΤΗΣ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗΣ, ΓΙΑΤΙ ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΟΜΗ ΑΥΤΗ, ΕΙΣΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΤΗΣ ΝΟΣΟΥ.
Βασικά, η σκλήρυνση κατά πλάκας, ανάλογα με τα συμπτώματα που παρουσιάζει, χωρίζεται σε τέσσερις μεγάλες κατηγορίες, σε ότι αφορά την εξέλιξή της:
Α) η μορφή των υφέσεων – εξάρσεων
Β) η δευτερεύουσα χρόνια προϊούσα μορφή
Γ) η αρχικά χρόνια προϊούσα μορφή
Δ) η προϊούσα μορφή με ώσεις.
Σαν ώση χαρακτηρίζεται μία απότομη χειροτέρευση της κλινικής εικόνας των συμπτωμάτων από διάφορες αιτίες, π.χ. ή από έναν πυρετό, ή από μία λοίμωξη, ή από μία πολύ μεγάλη στεναχώρια.
Για να χαρακτηριστεί αυτή η χειροτέρευση σαν ώση, χρειάζεται να περάσουν παραπάνω από 24 ώρες διάρκειας και να βρίσκεται μεταξύ δύο τέτοιων επεισοδίων. Η διάρκειά της μπορεί να είναι από μερικές μέρες έως και δύο μήνες.
Στη διεθνή βιβλιογραφία, από εκεί και πέρα, με τη μέθοδο κατάταξης που αναφέραμε και που είναι παγκοσμίως αποδεκτή, γίνεται η κατανομή όλων των θεραπειών σχετικά με την ασθένεια της σκλήρυνσης κατά πλάκας.
Βέβαια, αυτό είναι ουσιαστικό και βοηθάει πάρα πολύ τους κλινικούς γιατρούς και να συνεννοούνται μεταξύ τους και να μπορούμε να προχωρούμε σε διάφορους πειραματισμούς και νέες θεραπείες.
Εδώ θα ήταν καλό να αναφέρουμε απλώς και μόνο το γεγονός ότι αυτή η ταξινόμηση θα πρέπει ίσως να επανεξεταστεί και να τεθεί σε άλλη βάση, διότι λαμβανομένου υπόψη μιας επιτυχούς θεραπείας, τουλάχιστον κατά τη διάρκεια της πρώτης εμφάνισης, είναι δυνατόν να έχουμε βρει διαφορετικά φαινόμενα, συμπτώματα κατά την πορεία της νόσου.
Οπότε, η εν λόγω κατάταξη είναι άνευ σημασίας. Αν π.χ. έχουμε μία χρόνια προϊούσα μορφή με ώσεις και καταφέρουμε με δύο – τρία χρόνια θεραπείας να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις, ώστε να μην πάθει ο ασθενής κανένα σύμπτωμα και να αισθάνεται καλά, σαφώς αυτή η κατηγορία φεύγει και «τρέχει» με την καινούρια εμφάνιση, αν ξαναρχίσουμε να επανα-κατατάξουμε σε μία κατηγορία τη νέα μορφή της νόσου.
Κάτι τέτοιο κλινικά δυσκολεύει την παρατήρηση και δημιουργεί πάρα πολλά προβλήματα και στη θεραπεία της νόσου και στη συνεννόηση μεταξύ των γιατρών. Ίσως είναι καιρός πλέον σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, αν όχι παγκόσμιο, να υπάρχουν οργανωμένες νευρολογικές εταιρείες και άνθρωποι καλά πληρωμένοι για αυτές τις δουλειές, οι λεγόμενοι επιδημιολόγοι γιατροί, να εξετάσουν την κατάσταση της κατανομής, ανάλογα με το πόσο χρειάζεται η μία ή η άλλη μορφή να έχει το χαρακτήρα που της αποδίδουν.
Κάτι τέτοιο θα βοηθούσε τα μέγιστα τη θεραπεία, διότι μία επιτυχημένη αγωγή άμεσα καταργεί όλες αυτές τις υποκατηγορίες και ανοίγει μία άλλη προοπτική στον τομέα αυτό.
Ίσως είναι καλύτερα να ξεκινήσουμε από το ποιες μορφές είναι οι άσχημες και τι γίνεται με αυτές που δεν είναι οι άσχημες, ύστερα από ένα συγκεκριμένο θεραπευτικό σχήμα.