NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Η λοίμωξη θέλει αντιβίωση, το τραύμα θέλει περιποίηση, το σπάσιμο θέλει γύψο. Κάτι ανάλογο δεν μπορούμε να προτείνουμε σαν μονοδιάστατη θεραπεία για τη σκλήρυνση κατά πλάκας, γιατί είναι μια πολυπαραγοντική νόσος.
Κατά καιρούς, άπειρες φορές τα τελευταία χρόνια έχουν ανακοινωθεί μαγικά φάρμακα, τα οποία «γιατρεύουν» τη σκλήρυνση κατά πλάκας μέσα σε κάποιο χρονικό διάστημα.
Κατά καιρούς προπαγανδίζεται η μία ή η άλλη ουσία ή και ο συνδυασμός τους, σαν πανάκεια για την θεραπεία της σκλήρυνσης.
Στο τέλος καταλήγουν σε μια ηχηρή αποτυχία και κυρίως οι κλινικοί γιατροί βλέπουν ότι αυτό που μένει να αντιμετωπίσουν είναι οι παρενέργειες του ενός ή του άλλου φαρμάκου.
Βέβαια, κάποια στιγμή ασθενείς, γιατροί, συγγενείς και όσοι άλλοι ασχολούνται με αυτήν την νόσο πρέπει να καταλάβουν ότι είναι αγνώστου αιτιολογίας, όπου με φάρμακα αγνώστου δραστικότητας και αγνώστων παρενεργειών προσπαθούμε να φτάσουμε σε ένα άγνωστο τέλος.
Άρα, η σκλήρυνση κατά πλάκας προκειμένου να καταπολεμηθεί στο δυνατόν μεγαλύτερο μέτρο, τώρα που υπάρχει και η επάρκεια φαρμάκων για τις παραμέτρους της καθώς και για τις δευτερογενείς βλάβες που προκαλεί, θα πρέπει καταρχήν να είναι γνωστή η έκτασή της.
Πρέπει να ξέρουμε σε ποια συστήματα έχει χτυπήσει, ποιες λειτουργικές ικανότητες έχει βλάψει, πόσο καιρό έχουν διαρκέσει αυτά και τι ψυχική δύναμη έχει ο ασθενής ή του εναπομένει προκειμένου να τα αντιμετωπίσει.
Το δεύτερο που πρέπει να γίνει απόλυτα κατανοητό είναι ότι στη σκλήρυνση κατά πλάκας η θεραπεία, όπως και σε όλα τα άλλα νοσήματα, είναι εξατομικευμένη. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει ένα αποκλειστικό φάρμακο προκειμένου να αποτελέσει την βασική θεραπεία για κάτι τέτοιο.
Πρόκειται για μια σειρά συμπτωμάτων που εμφανίζονται με διαφορετικό σχήμα, άλλο τρόπο και άλλη μορφή από ασθενή σε ασθενή.
Συνεπώς, η προσωπικότητα του ασθενούς, το οικογενειακό και κοινωνικό του περιβάλλον παίζει έναν μείζονα ρόλο στην όλη εξέλιξη της νόσου. Μεγάλο ρόλο παίζει επίσης η διάρκεια και το πώς κατά καιρούς αντιμετωπιστήκαν οι διάφορες επιθέσεις – ώσεις της νόσου.
Δυστυχώς, η όλη προσπάθεια για θεραπεία -και μιλάμε για θεραπεία, όχι αποθεραπεία- χρειάζεται χρόνο να γνωρίσει ο ασθενής τον γιατρό, τις αντιδράσεις του, χρειάζεται χρόνο ο γιατρός να καταλάβει όλες αυτές τις παραμέτρους της νόσου, όπως παρουσιάζονται στον ασθενή, άρα, λοιπόν η αμοιβαία κατανόηση και εμπιστοσύνη είναι απαραίτητη.
Αυτό αφορά το ψυχολογικό μέρος. Τώρα στο τεχνικό μέρος, οφείλει ο καθένας να εξετάζει μέχρι το ακέραιο, όλα τα συμπτώματα, παρασυμπτώματα και υπολειπόμενα της νόσου πριν αρχίσει μια ουσιαστική θεραπεία.
Για να έχει επιτυχία αυτή η θεραπεία, και όχι αποθεραπεία, επαναλαμβάνω και πάλι, χρειάζεται χρόνος και αμοιβαία δουλειά.