NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Η ΓΟΝΙΔΙΑΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΑΝΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΠΙΟ ΜΟΝΤΕΡΝΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΕΙΩΝ ΑΝΟΣΟΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑΣ, ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Η ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ. ΚΙ ΟΜΩΣ, ΜΕΧΡΙ ΣΤΙΓΜΗΣ ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ.
Η σκλήρυνση κατά πλάκας με τη χαρακτηριστική κλινική συμπτωματολογία παράλυσης των άκρων, διαταραχών των αισθητηρίων οργάνων και ψυχιατρικών αποκλίσεων είναι από τις πιο γνωστές μοντέρνες ασθένειες του κεντρικού νευρικού συστήματος.
Στη δημιουργία της κλινικής έκφρασης της σκλήρυνση κατά πλάκας συμβάλει τεράστια το σύστημα IGL, το οποίο αποτελεί ένα τμήμα της άμυνας του οργανισμού (ανοσοποιητικό). Συνεπώς, αφού γνωρίζουμε την προέλευσή του, θα είχε κάθε νόημα να χρησιμοποιούσαμε τη γονιδιακή θεραπεία, προκειμένου να είχαμε ένα καλό αποτέλεσμα στην αποκατάσταση ασθενών με σκλήρυνση κατά πλάκας.
Αν και οι γνώσεις μας για τη λειτουργία του ανοσοποιητικού τα τελευταία χρόνια είναι αρκετές, έτσι που μπορεί να εφαρμοστεί κλινικά η γονιδιακή θεραπεία, στη σκλήρυνση κατά πλάκας υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα, γιατί ακόμα ουσιαστικά αγνοείται ποιο είναι το γονιδιακό εκείνο έλλειμμα που δημιουργεί την κλινική της μορφή. Η γνώση του γονιδιακού μορφώματος είναι απολύτως αναγκαία για να εφαρμοστεί η γονιδιακή θεραπεία.
Για τη γονιδιακή θεραπεία χρησιμοποιούνται κύτταρα – στόχος, μέσα στα οποία εισάγεται το γονίδιο και αυτά είναι κυρίως τα αρχέγονα κύτταρα του αιμοποιητικού συστήματος. Για τη μεταφορά αυτού του γενετικού υλικού απαιτούνται φορείς – ιοί, οι οποίο δέχονται τη γονιδιακά τροποποιημένη πληροφορία, που, μετά από σύντομη καλλιέργειά της, εισέρχεται μέσα στο κύτταρο - στόχο με ένα «μεταφορικό RNA», το οποίο τροποποιεί το DNA του κυττάρου - υποδοχέα ενδοπυρηνικά, προκειμένου να αλλάξει τη δομή του και κατά συνέπεια, τη νοσηρότητα που προκαλεί.
Αυτό στη σκλήρυνση κατά πλάκας δε μπορεί να λειτουργήσει, γιατί είναι άγνωστο το υπεύθυνο γονίδιο, η λειτουργία του και οι μηχανισμοί έκφρασής του.
Για να αποφύγουμε τους πολλούς τεχνολογικούς όρους και τις δύσκολες εξηγήσεις, θα πρέπει να φανταστούμε πολύ απλά το κλειδί με την κλειδαριά. Δεν πρέπει μόνο να χωράει το κλειδί στην κλειδαριά, αλλά, πρέπει να εφαρμόζει, ώστε να μπορεί να κινητοποιεί τον οργανισμό της.
Στη σκλήρυνση κατά πλάκας γνωρίζουμε ότι υπάρχουν πολλά κλειδιά των οποίων οι κωδικοί πρέπει να συντονιστούν ανάλογα, για να ανοίξουμε τη κλειδαριά και να προχωρήσει η θεραπεία της. Το στάδιο αυτό ακόμη δεν έχει κατακτηθεί.
Πέρα από αυτό, είμαστε ακόμη υποχρεωμένοι να χρησιμοποιούμε τη μόνη δραστική θεραπεία στη σκλήρυνση κατά πλάκας, που είναι η ανοσοκαταστολή. Βέβαια, ο συνδυασμός των δύο θεραπειών θα ήταν ένα ευεργέτημα, αλλά, χρειάζεται ακόμη χρόνος.