NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΥΦΕΣΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ. ΕΙΝΑΙ Η ΦΟΒΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗΣ.
Με το οικονομικό κραχ, που ξέσπασε στις ΗΠΑ και σιγά-σιγά απλώθηκε σε όλο τον κόσμο, το ένα δις, που αποτελεί τη ραχοκοκαλιά (μεσαία τάξη) της δυτικής κοινωνίας, ένιωσε ένα πάρα πολύ μεγάλο χτύπημα. Το χτύπημα αυτό ξεκίνησε με την αρνητική ψυχολογία της προετοιμασίας της καταστροφής και του φόβου απέναντι στις καινούριες δυσάρεστες καταστάσεις, που πρόκειται να επακολουθήσουν.
Ξεκινώντας από το σίγουρο υποβιβασμό του επιπέδου διαβίωσης, πτωχεύσεις και χρεοκοπίες, απολύσεις ή μείωση της εργασίας, απώλεια της κοινωνικής ασφάλισης και μια γενικευμένη κοινωνικά αδυναμία, φτάνουμε και στην ιδέα της πλήρους επιβολής του φόβου της ολοκληρωτικής καταστροφής. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο αρνητικό αντανακλαστικό της κρίσης και της ύφεσης.
Οδηγεί σε πλήρη αδράνεια και δυστυχώς, σε μια ραγδαία μεταδιδόμενη αδράνεια από άνθρωπο σε άνθρωπο, κυρίως σε αυτούς που βρίσκονται σε υψηλές θέσεις και κατέχουν αποφασιστικά αξιώματα. Οι φόβοι που περιλούουν αυτούς τους ανθρώπους, τους καθιστούν πλήρως αντιπαραγωγικούς με αδυναμία απόφασης και ανάληψης πρωτοβουλίας και κατά συνέπεια, σαν πομπούς μετάδοσης αρνητικών πληροφοριών.
Οι ανθρώπινοι εγκέφαλοι είναι έτσι κατασκευασμένοι που εξελικτικά, για λόγους επιβίωσης, δέχονται πολύ πιο εύκολα το αίσθημα του φόβου και κατά συνέπεια, της απόκρυψης και της άμυνας, παρά της επιθετικότητας και της δημιουργίας. Όταν, λοιπόν, οι απανταχού ηγέτες του δυτικού κόσμου και ακόμα χειρότερα των νεοκαπιταλιστικών χωρών μονίμως στα ΜΜΕ δείχνουν το φοβικό τους πρόσωπο, ο απλός πολίτης θεατής το δέχεται αυτό σαν μια κατάσταση εμπεδωμένου φόβου και αγωνίας.
Αυτόματα αυτή η πληροφορία, με τον τόσο μολυσματικό χαρακτήρα, αντιγράφεται και ασυνείδητα εξαπλώνεται, όπως η φωτιά στο ξεραμένο δάσος. Έτσι, έχουμε ένα πλήθος φοβικών που «αλληλοϋποστηρίζονται» με τις μόνιμες ιδέες του άγχους, του φόβου, και τελικά, του επερχόμενου θανάτου, που ξαναδημιουργεί φόβο.
Βέβαια, αυτός ο φαύλος κύκλος πρέπει να σπάσει, ο Θεός ξέρει με ποιον τόπο, προκειμένου να συνεχιστεί η ζωή, και κυρίως, η πνευματική και οικονομική ανάταση.
Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, αυτή η πνευματική ανάταση θα έρθει από κάποιες μονάδες ανθρώπων που είναι επεξεργασμένες κατά αυτό τον τρόπο, ώστε να αντιδρούν στο φόβο και να προετοιμάζουν την αναγέννηση και μια πιο ελπιδοφόρα στάση.
Όπως έλεγε και ο αυστριακός φιλόσοφος Ίβαν Ίλιτς «στην προκειμένη περίπτωση, είναι οι άνθρωποι αυτοί που πιστεύουν σε στάδια εξέλιξης με χαμηλή τεχνολογία και ανάπτυξη της αλληλεγγύης».