NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

ΓΚΕΤΟ ΕΙΝΑΙ Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΣΥΝΟΡΟΥ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΛΙΓΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΟΛΛΟΥΣ. ΑΥΤΟ ΓΕΝΝΑ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΚΑΙ ΑΠΟΓΝΩΣΗ.
Η πρώτη πόλη-κράτος που έκανε την σκέψη πράξη και έδωσε παγκόσμια την λέξη έννοια για το «γκέτο» είναι η Βενετία. Με τοπική διαταγή δημιούργησαν για πρώτη φορά στις αρχές του 1500 οι Βενετσιάνοι ένα ειδικό χώρο «υποδοχής» και «φιλοξενίας» υπηκόων τους, που παράλληλα ήταν και ανταγωνιστές, κυρίως εβραϊκής καταγωγής.
Το παράδειγμά τους το μιμήθηκε και ο καθολικός πάπας στη Ρώμη 50 χρόνια αργότερα, ο οποίος δημιούργησε επίσημα το εβραϊκό γκέτο. Ένα καινούριο γκέτο, πάλι στην Ιταλία, δημιουργείται στις μέρες μας, το Castel di Decima, στα περίχωρα της Ρώμης με τις ευλογίες των τοπικών αρχών.
Στο γκέτο αυτό ισχύουν και ώρες κυκλοφορίας. Κάτι ανάλογο έγινε και στο Μιλάνο και αναμένεται και σε άλλες περιοχές.
Βέβαια, το πρόβλημα δεν είναι μόνο πολιτικό, είναι περισσότερο ψυχιατρικό. Έχουμε στο γκέτο χιλιάδες ανθρώπους κοινής ταυτότητας, π.χ. αθίγκανους ή φτωχούς ή και τα δύο μαζί σε ένα καθεστώς ελευθερίας με περιορισμούς.
Ένας από τους περιορισμούς είναι η κοινή «ταυτότητα», που χαρακτηρίζει τους κατοίκους του γκέτο και αυτούς που τους επιτηρούν.
Έχουμε, δηλαδή, ταυτόχρονα και το «κοινό» και το «ανταγωνιστικό». Μια συγκρουσιακή κατάσταση που το δυναμικό της επιστρέφει στους ίδιους και γεννά βία και αδιέξοδο. Τα δύο αυτά μαζί προκαλούν μία έντονη κατάθλιψη, που μαραζώνει τα πάντα και αυξάνεται όταν τα άτομα του γκέτο έρχονται σε επαφή με τον έξω «καλύτερο» κόσμο. Ξαναεισέρχονται στο γκέτο πιο θιγμένα και αυξάνεται η απομόνωση και η στεναχώρια.