NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Η ΑΥΞΗΣΗ ΤΟΥ ΒΑΡΟΥΣ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΣΤΟΥΣ ΜΕΣΗΛΙΚΕΣ ΕΠΗΡΕΑΖΕΙ ΤΗΝ ΔΕΞΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ΚΑΙ ΜΕΙΩΝΕΙ ΤΗΝ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΖΩΗΣ.
Οι Γάλλοι είναι ο φανατικότερος λαός της Γης σε ότι αφορά την καλοπέρασή τους και την ποιότητα ζωής. Και έχοντας πείρα σε αυτό, γνωρίζουν ότι η ποιότητα ζωής σημαίνει πρώτα απ’ όλα, υγιής εγκέφαλος.
Με γνώμονα αυτή την παράδοση οι επιστήμονές τους κατά διαστήματα εκτελούν εκτεταμένες πολυκεντρικές έρευνες με στόχο αυτό το θέμα. Έτσι, λοιπόν, το πανεπιστήμιο της Τουλούζης αυτή τη φορά αφού εξέτασε περίπου 2.300 μεσήλικες (32-62 ετών) για μια χρονική περίοδο πέντε χρόνων, συγκέντρωσε και εκτίμησε τα αποτελέσματα της σχέσης δείκτη βάρους σώματος και εγκεφαλικής λειτουργίας. Για την έρευνα αυτή, πέρα από τις κλινικές εξετάσεις, χρησιμοποιήθηκαν ειδικά ψυχομετρικά τεστ, που βοηθούσαν στην εκτίμηση του βαθμού ικανότητας της εγκεφαλικής λειτουργίας.
Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι στους μεσήλικες η αύξηση του βάρους του σώματος επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό την εγκεφαλική γνωστική λειτουργία και μειώνει την ποιότητα ζωής. Ο μεγάλος αριθμός των εξετασθέντων δεν αφήνει στατιστικά περιθώρια για την αμφισβήτηση των αποτελεσμάτων.

ΤΟ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑ ΑΥΞΗΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΩΝ ΠΟΝΩΝ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΤΑΚΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΑΙΤΕΙ ΕΜΠΕΡΙΣΤΑΤΩΜΕΝΗ ΔΙΑΓΝΩΣΤΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ.
Οι αυξητικοί πόνοι εμφανίζονται σε παιδιά ηλικίας 3-9 ετών κυρίως κατά τη διάρκεια της νύχτας στις μεγάλες αρθρώσεις των κάτω άκρων. Τους προκαλούν οιδήματα των μυών και περιτοναίων, ιδιαίτερα μετά από επιβάρυνση και υπερπροσπάθεια.
Αυτός είναι ο κύριος λόγος. Υπάρχει, όμως, και η ψυχική επιβάρυνση από την οικογένεια και το σχολείο. Κατά κανόνα, τα παιδιά αυτά έχουν ιδιαίτερα ευαίσθητες αντένες και συλλαμβάνουν λεπτά, επώδυνα, όμως, για αυτά ερεθίσματα, τα οποία τα καταπιέζουν και εντείνουν τους αυξητικούς πόνους.
Βέβαια, λόγω της παιδικής ηλικίας και ανάλογα με την επιμονή τους, είναι αναγκαίο το λεπτομερές ιστορικό και η εκτεταμένη εξέταση. Κατά κανόνα, είναι απαραίτητη η συνεργασία πολλών ειδικοτήτων, π.χ. ορθοπεδικών, παιδιάτρων, ακτινολόγων, μικροβιολόγων κλπ, προκειμένου να υπάρξει σίγουρη διάγνωση.
Η σίγουρη διάγνωση είναι απαραίτητη, αν και στο 90% οι αυξητικοί πόνοι της παιδικής ηλικίας έχουν να κάνουν με την καταπόνηση και ψυχολογική επιβάρυνση.

ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΣΤΕΥΤΗ, ΕΑΝ ΔΕΝ ΤΑΥΤΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ ΜΑΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗ.
Ο ψυχολογικός ρεαλισμός είναι αυτό που ανοίγει την πόρτα του ψυχισμού μας, προκειμένου να περάσουν προτάσεις ή υποσχέσεις. Ο λόγος είναι απλός. Οποιοδήποτε σενάριο, ακόμα και εξαιρετικής ποιότητας, όσο γλαφυρά και να μας το διηγηθούν, δεν γίνεται δεκτό, εάν δεν το υποστηρίζει ο ψυχολογικός μας ρεαλισμός.
Προϋπόθεση για να λειτουργήσει θετικά ο ψυχολογικός μας ρεαλισμός, είναι να μπορούμε ή να θέλουμε να ταυτιστούμε, εδώ με τον πολιτικό αφηγητή, εξολοκλήρου ή έστω, εν μέρει.
Για να λειτουργήσει αυτό, χρειάζεται να έχουμε εισπράξει θετικά παρόμοιες εντυπώσεις, τόσο από το πρόσωπο, όσο και από τον μύθο που εξηγεί.
Μέχρι σήμερα στην πολιτική το σύστημα αυτό λειτουργούσε καλά. Στο μακρινό παρελθόν, όπου υπήρχε η διήγηση, όχι όμως η άμεση επαφή με το πολιτικό πρόσωπο, ακόμη καλύτερα.
Στις μέρες μας, που η εικόνα και κατά συνέπεια το παρόν και παρελθόν κάθε πολιτικού είναι οικείο, παράλληλα δε όλα λειτουργούν με το μέτρο «εάν εγώ ήμουν εσύ». Ο ψυχολογικός ρεαλισμός του καθενός έχει γίνει πολύ οξύς βάζοντας τον πήχη πολύ ψηλά, προκειμένου να δεχθεί κάτι.

ΓΟΝΙΔΙΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΑΛΛΗΛΟΕΠΗΡΕΑΖΟΝΤΑΙ ΔΥΝΑΜΙΚΑ ΣΤΗ ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ.
Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια εμμονή να εξετάζονται τα γονίδια επιστημονικά μόνα τους, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη κάθε φορά η δυναμική των κατά τόπους περιβαλλοντολογικών αλλαγών. Το αποτέλεσμα είναι να βγαίνουν συμπεράσματα ελλιπή, που γίνονται γρήγορα, όμως –λόγω έλλειψης αντιλόγου- επιστημονικοί κανόνες και διέπουν την ιατρική πρακτική σε υποθέσεις εγκεφάλου.
Ένα παράδειγμα είναι η εξέταση των μονοζυγώτων διδύμων. Εδώ έχουν καταδείξει οι έρευνες ότι σε αυτούς κατά 90% η ανάπτυξη του μετωπιαίου λοβού του εγκεφάλου είναι γονιδιακής επιρροής. Αντίθετα, οι κοιλίες του εγκεφάλου επηρεάζονται περισσότερο από το περιβάλλον και λιγότερο από την γενετική εξέλιξη.
Βέβαια, στην καθημερινή πράξη, όποιος πάει με βάση αυτά τα αξιώματα, ενώ έχει εξηγήσει πολλά, «σκοντάφτει» στις πρακτικές ιατρικές λύσεις. Έτσι, πολλά ιατρικά προβλήματα εγκεφαλικής δυσλειτουργίας, ενώ έχουν θεωρητική εξήγηση, πρακτικά μένουν χωρίς θεραπεία.
Αυτό οδηγεί στην ανάγκη να δεχόμαστε πρώτα απ’ όλα, όσον αφορά τον εγκέφαλο, αυτό που βλέπουμε και καταγράφουμε και μετά να επιχειρούμε να το αναλύσουμε. Στην ανάλυση αυτή στοιχεία γονιδιακής θεωρίας ή επηρεασμού του εγκεφάλου, πρέπει να λαμβάνονται υπόψη, εφόσον συνεισφέρουν δημιουργικά.
Αν δεν καταλαβαίνουμε και τα κάνουμε «ταμπού», που δρουν δεσμευτικά, τότε είναι καλύτερα να αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα και να αναζητάμε νέες εξηγήσεις.

Διαβάστε περισσότερα στο:

http://aboutsclerosis.blogspot.com/2009/04/blog-post_30.html

Η ΜΑΚΡΟΖΩΙΑ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ, ΒΕΒΑΙΑ, ΑΠΟ ΠΟΛΛΟΥΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ. Ο ΚΥΡΙΟΤΕΡΟΣ, ΟΜΩΣ, ΕΙΝΑΙ Ο ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ.
Στον εγκέφαλό μας τα δύο ημισφαίρια έχουν «μοιράσει» τις λειτουργικές εκδηλώσεις της ζωής. Δηλαδή, ενώ το αριστερό ημισφαίριο έχει «αναλάβει» τους υπολογισμούς, τη λογική, την κριτική ικανότητα, το δεξί ημισφαίριο χειρίζεται τα «ένστικτα» και τις απολαύσεις της ζωής.
Το ισοζύγιο της μακροζωΐας είναι αρνητικό για αυτόν που χρησιμοποιεί κυρίως το δεξί ημισφαίριο για τον τρόπο διαβίωσής του. Αντίθετα, η εντατική χρήση του αριστερού ημισφαιρίου περιορίζει τα ένστικτα και τις συγκινήσεις, αυξάνει, όμως, τις γνώσεις, την ποιότητα και την επιμήκυνση της ζωής.
Αυτή η διαφορετική «γεωγραφική» κατανομή των λειτουργιών του εγκεφάλου είναι άκρως ανταγωνιστική και μεταξύ των ιδίων ημισφαιρίων και με άλλους εγκεφάλους. Αυτή η άνιση λειτουργική δραστηριότητα είναι που αρκετές φορές ξεσπά στην υπέρμετρη έκρηξη των ενστίκτων και γίνεται αιτία προσωπικών συγκρούσεων ή ακόμη και πολέμου.
Η πιο ασφαλής μέθοδος αντιγήρανσης είναι η συντονισμένη «κυριαρχική» δράση του αριστερού ημισφαιρίου σε ταυτόχρονη ίσως υποστήριξη ειδικών φαρμάκων που αυξάνουν τη λειτουργία του. Έτσι, επιτυγχάνουμε μακροζωία συνδυασμένη με ήρεμη, ευτυχισμένη ζωή.

ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΕ ΑΠΛΑ ΚΡΑΝΙΟΕΓΚΕΦΑΛΙΚΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΜΕΡΙΜΝΑ ΓΙΑ ΠΙΘΑΝΟ ΜΕΤΑΤΡΑΥΜΑΤΙΚΟ ΕΜΦΡΑΓΜΑ.
Κάθε χτύπημα στο κεφάλι, πέρα από ένα τραυματικό γεγονός για τον εγκέφαλο, μπορεί να είναι μια αφετηρία για πολλές δυσμενείς μετατραυματικές εξελίξεις στον εγκέφαλο.
Αυτές οι μετατραυματικές εξελίξεις μπορεί να εμφανισθούν σε σύντομο χρονικό διάστημα ή αργότερα μετά το τραύμα και να είναι από αμελητέες ως ιδιαίτερα σοβαρές. Μία από τις πλέον επικίνδυνες επιπλοκές για όλους αυτούς που έχουν περάσει μία κρανιοεγκεφαλική κάκωση είναι το εγκεφαλικό έμφρακτο.
Η κατάσταση αυτή εμφανίζεται σε άτομα που έχουν τάση για αυξημένη ενδοεγκεφαλική πίεση. Τέτοια άτομα είναι ασθενείς που έχουν ξαναχτυπήσει το κεφάλι τους π.χ. πυγμάχοι, κακοποιημένα παιδιά που έχουν περάσει εγκεφαλίτιδα, υπερτασικοί, ασθενείς με υψηλό δείκτη αθηρωματοσκλήρυνσης, γηραιοί ασθενείς κλπ.
Όποιος ανήκει σε μία τέτοια ομάδα κινδύνου και έχει υποστεί κρανιοεγκεφαλική κάκωση, καλό είναι μετά από καιρό να κάνει έναν νέο νευρολογικό έλεγχο προκειμένου να αποφύγει τις δυσάρεστες εξελίξεις. Ή τουλάχιστον μετά το τραύμα να ελέγχει τα μάτια του, την πίεσή του και τον αθηρωματικό δείκτη, ιδιαίτερα εάν εξακολουθεί και έχει πονοκεφάλους.

Η ΑΥΞΗΜΕΝΗ ΑΘΗΡΩΜΑΤΟΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΤΗΣ ΑΟΡΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΔΕΙΚΤΗΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΓΙΑ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ.
Μία νέα τεχνική, αυτή του διοισοφαγικού ηχογραφήματος, παρέχει τη δυνατότητα του πλήρους ελέγχου του μεγαλύτερου αγγείου της αορτής, που ξεκινάει από την καρδιά.
Με τη μέθοδο αυτή, λοιπόν, μπορούμε να ελέγξουμε το μεγαλύτερο μέρος της αορτής και να εντοπίσουμε εάν έχει αθηρωματώδεις (αρτηριοσκληρυντικές) πλάκες και σε ποια έκταση. Η διερεύνηση της αορτής με την ανώδυνη διοισοφαγική ηχογραφία παραδίδει αποτελέσματα υψηλής διαγνωστικής σημασίας, διότι έχει αποδειχθεί ότι η συσσώρευση των αθηρωματικών πλακών είναι ανάλογη με αυτή των αθηρωματικών πλακών του εγκεφάλου, που είναι φορείς κινδύνου για εγκεφαλικό επεισόδιο.
Δηλαδή, ελέγχοντας την κατάσταση της αορτής, μπορούμε να βγάλουμε ταυτόχρονα και αποτελέσματα για την κατάσταση του εγκεφάλου, και για το πόσο μεγάλος είναι ο κίνδυνος να παρουσιαστεί ένα εγκεφαλικό.
Συνεπώς, όταν υπάρχουν καρδιοαγγειακά προβλήματα, είναι καλό να λαμβάνουμε υπόψη και την διεξαγωγή αυτής της εξέτασης, διότι έτσι λαμβάνουμε πρόνοια και για τον εγκέφαλο.

ΠΟΙΚΙΛΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΜΕ ΣΩΡΕΙΑ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΗΣ ΦΟΒΙΑΣ. ΌΤΑΝ, ΟΜΩΣ, ΤΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΦΟΒΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΟΝΤΑ, ΠΡΕΠΕΙ ΑΜΕΣΑ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΝΤΑΙ ΙΑΤΡΙΚΑ.
Η φοβία είναι ένα «οργανωμένο» ψυχικό νόσημα που συνοδεύεται από εντάσεις, πανικούς, εμμονές, καταθλίψεις, απόσυρση, απραξία και αίσθημα φυγής.
Σήμερα πια ξέρουμε ότι όταν φτάσει η φοβία στο σημείο να φανεί κλινικά, δεν υπάρχουν περιθώρια αναμονής και «εύκολης» συμβουλευτικής αρωγής. Σε καμιά περίπτωση δεν βοηθάει το «μπόρα είναι, θα περάσει».
Χρειάζεται άμεση επαγγελματική ιατρική παρέμβαση και ίσως πρέπει να ακολουθήσουν και ειδικές εξετάσεις, όπως το ηλεκτροεγκεφαλογράφημα και η μαγνητική τομογραφία. Και αυτό διότι η νοσολογική εξέλιξη της φοβίας μπορεί να έχει και οργανικές ρίζες, π.χ. πολλές φορές οι φοβίες είναι το πρώτο σύμπτωμα στην σκλήρυνση κατά πλάκας.
Βέβαια, αυτό είναι μια απλή παρατήρηση, αλλά, σαν γεγονός δεν παύει να υφίσταται και είναι ενδεικτικό της ανάγκης της διεξοδικής εξέτασης κάθε φοβίας.
Βέβαια, πέρα από την εξέταση προέχει η άμεση θεραπεία. Κατά κανόνα την θεραπεία πρώτα την καταστέλλουμε και μετά προχωράμε σε διαγνωστικά βήματα.
Ο φοβισμένος ασθενής είναι επικίνδυνος πρώτα από όλα για τον εαυτό του, διότι ο φόβος του μειώνει την κριτική του ικανότητα.

ΈΡΕΥΝΕΣ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΟΤΙ Η ΧΡΗΣΗ ΤΩΝ Β-ΑΝΑΣΤΟΛΕΩΝ ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΕΥΕΡΓΕΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΣΤΑ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ.</span>
Οι β-αναστολείς είναι ευρέως χρησιμοποιημένα φάρμακα για πολλές παθήσεις για ανθρώπους μέσης και τρίτης ηλικίας, τόσο για άνδρες όσο και για γυναίκες. Έτσι, όταν θέλει κανείς να ερευνήσει τα αποτελέσματά τους, βρίσκει αρκετό υλικό τόσο για έρευνα προ της λήψης των β-αναστολέων, όσο και για έρευνα μετά τη λήψη τους.
Με την σκέψη ότι τα φάρμακα αυτά έχουν ένα ιδιαίτερα ικανοποιητικό συμπαθητικολυτικό αποτέλεσμα, είναι αναμενόμενο ότι η χρήση τους θα έχει μια ευεργετική δράση σε άνοιες και εγκεφαλικά.
Και πράγματι, τα αποτελέσματα μιας πρόσφατης αμερικάνικης έρευνας που έγινε σε τρεις ασθενείς με εγκεφαλικό επεισόδιο πιστοποίησαν την ευεργετική δράση των β-αναστολέων στις περιπτώσεις κλινικής έκφρασης της βαρύτητας του εγκεφαλικού επεισοδίου, σε ασθενείς που έπαιρναν ή πήραν αυτή την αγωγή μετά το επεισόδιο.
Έτσι, λοιπόν, πιστοποιείται η εγκεφαλοπροστατευτική δράση των β-αναστολέων για τις περιπτώσεις αυτές και τους καθιερώνει στην σειρά των ειδικών φαρμάκων για εγκεφαλικά επεισόδια και άνοιες εγκεφαλικής αιτιολογίας.

Διαβάστε περισσότερα στο:

http://aboutsclerosis.blogspot.com/2009/04/blog-post_2753.html

ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΙΑΤΡΙΚΟ ΔΙΛΗΜΜΑ, ΕΑΝ Η ΟΙΣΤΡΟΓΟΝΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΒΟΗΘΑΕΙ ΣΤΗΝ ΕΜΜΗΝΟΠΑΥΣΗ.
Η χορήγηση κάθε είδους ορμόνης στην τρίτη ηλικία είναι πάντοτε επικίνδυνη λόγω καρκινογένεσης.
Έτσι, λοιπόν, και στις περιπτώσεις εμμηνόπαυσης -που πολλές φορές απαιτείται η χορήγηση των ορμονών- πρέπει να γίνεται με μεγάλη προσοχή, γιατί ελλοχεύει ο κίνδυνος του καρκίνου.
Έρευνες που έγιναν, προκειμένου να εκτιμηθεί η χρησιμότητα ή όχι των οιστρογόνων στην Alberta του Καναδά κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι στην εμμηνόπαυση δεν έχουν καμία ιδιαίτερη επήρεια στις επιληπτικές κρίσεις.
Και η δική μας εμπειρία, που τεκμηριώνεται από ηλεκτροεγκεφαλογραφικές εξετάσεις, δείχνει παρόμοια αποτελέσματα.
Τα οιστρογόνα, λοιπόν, στην δόση που δίνονται δεν φαίνεται να επηρεάζουν την επιληψία στην εμμηνόπαυση.

ΕΡΕΥΝΕΣ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΟΤΙ Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΑΚΟΗΣ ΕΙΝΑΙ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΜΕΤΑΔΟΣΗΣ ΤΗΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΣ ΣΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ.
Το κέντρο της ακοής είναι εντοπισμένο στην έλικα του Χελς, στα όρια της με την μεγάλη αύλακα, τον Σίλβιο. Στο σημείο αυτό καταφθάνουν όλοι οι ήχοι από τα αυτιά, προκειμένου να υποβληθούν σε επεξεργασία και να γίνουν αντίληψη. Προκειμένου να επιτευχθεί απροβλημάτιστα αυτό, ζητείται τακτικά και η «βοήθεια» από διπλανούς εγκεφαλικούς σχηματισμούς, όπως το κροταφικό επίπεδο.
Σε έρευνες που γίνονται τελευταία με όλα τα νέα διαγνωστικά μέσα, με προεξέχουσα την υπολογιστική μαγνητική τομογραφία, βρέθηκαν στοιχεία που εντοπίζουν με ακρίβεια το πρόβλημα.
Συγκεκριμένα, έδειξαν οι έρευνες σε ανθρώπους με εκ γενετής ελαττωμένη ακοή ένα υπόλοιπο σε σχέση με τους υγιείς στην έλικα του Χελς. Μάλιστα, το έλλειμμα αυτό ήταν μικρότερο σε φαιά και μεγαλύτερο σε λευκή ουσία, η οποία ως γνωστόν μεταβιβάζει μέσω των νευραξόνων που διαθέτει, την εγκεφαλική πληροφορία.
Έτσι, λοιπόν, ενώ βρέθηκε ότι ο βοηθητικός εγκεφαλικός σχηματισμός του κροταφικού επιπέδου δεν συμμετέχει στην απόδοση της ακοής. Έτσι, φαίνεται ότι η παρουσία της ελαττωμένης φαιάς ουσίας είναι ένας παράγων στην έλλειψη ακοής, όχι όμως καταλυτικός.
Ουσιαστικός παράγοντας στην έλλειψη της αντίληψης της ακοής είναι οι μη επαρκείς νευράξονες, η απώλεια της μυελίνης στη λευκή ουσία.
Ξεκινώντας από αυτή την ερμηνεία του αποτελέσματος, ίσως είναι δυνατή και η οργάνωση κάποιας θεραπευτικής αγωγής.

Ο ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΕΧΕΙ ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΜΕ ΤΟΥ ΑΝΔΡΑ. ΚΙ ΟΜΩΣ, ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ ΑΝΑΤΟΜΙΚΕΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ. Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΑΥΤΩΝ ΜΕΧΡΙ ΣΤΙΓΜΗΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΔΙΕΡΕΥΝΗΘΕΙ ΑΠΟΛΥΤΑ.
Η σχέση φαιάς – λευκής ουσίας ανέρχεται στις κυρίες σε 1,35 και στους κυρίους σε 1,26. παρόλα αυτά, οι άνδρες εξακολουθούν και έχουν 9,3% περισσότερη φαιά και 14,7% περισσότερη λευκή ουσία.
Μία ουσιαστική ακόμα διαφορά είναι το μεσολόβιο, το κομμάτι – γέφυρα, που συνδέει τα δύο ημισφαίρια και αποτελείται αποκλειστικά από λευκή ουσία. Ποσοστιαία, η αναλογία αυτή είναι μεγαλύτερη στις γυναίκες. Υπερτερούν, όμως, οι άνδρες στο σημείο αυτό σε όγκο. Γενικά, ο γυναικείος εγκέφαλος υπολείπεται του ανδρικού κατά 100cm3, όσο δηλαδή είναι δύο μπάλες του τένις.
Οι διαφορές αυτές είναι ουσιαστικές σε απόλυτη σύγκριση. Εάν, όμως, παρεμβληθεί ένας ακόμη παράγοντας μέτρησης, όπως π.χ. οι σωματικές διαστάσεις, η διαφορά σχέσεων μειώνεται αμέσως στα 2/3.
Μέχρι τώρα δεν έχει εντοπισθεί καμία περιοχή του εγκεφάλου που να «εργάζεται» διαφορετικά στους άνδρες από ότι στις γυναίκες. Οι διαφορές μεταξύ των δύο φύλων προκύπτουν μόνο από στιγμιαίες λειτουργικές αντιδράσεις υποκειμένων – εγκεφαλικών σχηματισμών.
Τα συμπεράσματα είναι δύο:
1) πρέπει να ελέγχουν όλα αυτά πολλές φορές ακόμη προκειμένου να βρεθούν απαντήσεις, όπου να μπορεί κανείς να «πατήσει» επιστημονικά επάνω
2) στις έρευνες να συμπεριληφθεί η εξελικτική συμπεριφορά της γενετήσιας ορμής, λόγω της διαφοράς λειτουργίας στα δύο φύλα. Ίσως εκεί αποδειχθεί βιοχημικά κάτι που μέχρι τώρα το ξεχωρίζουμε εμπειρικά και ψυχαναλυτικά.

Ο ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΝΙΑΙΟΣ ΚΑΙ ΥΠΟΚΕΙΤΑΙ ΣΧΕΔΟΝ ΥΠΕΡΜΕΤΡΑ ΑΥΣΤΗΡΑ ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΗΣ.
Ένα ιδιαίτερης προσοχής γεγονός είναι πως ο ανδρικός εγκέφαλος είναι βαρύτερος και ογκωδέστερος των θηλυκών. Παρόλα αυτά, η αναλογία του μετωπιαίου λοβού παραμένει αυστηρά στο 38% έναντι του υπολοίπου εγκεφάλου και στα δύο φύλα.
Μία άλλη ανθρωπολογική παρατήρηση είναι ότι ο μετωπιαίος λοβός αναπτύσσεται «εις βάρους» του βρεγματικού λοβού. Η λειτουργία του δεύτερου είναι διασυνδετική και απολύτως απαραίτητη για τη λειτουργία του μετωπιαίου λοβού. Δηλαδή, υπάρχει ανταγωνισμός και συνεργασία ταυτόχρονα.
Η ζυγαριά αυτή ισορροπεί τα τελευταία δύο εκατομμύρια χρόνια και οι ελαφρές μεταβολές της ακολουθούν το εξωτερικό περιβάλλον και είναι ενδείξεις προσαρμογής. Μίας προσαρμογής που ακολουθεί τους κανόνες τις μίμησης, της ανάγκης και της εκμάθησης.
Κάθε ουσιαστική απόκλιση από την ισορροπία αυτή δημιουργεί εγκεφαλικές δυσλειτουργίες, που το «οικοσύστημα» του εγκεφάλου δε μπορεί να αντιμετωπίσει. Με αυτόν τον τρόπο έχουμε τη γένεση των παθολογικών εγκεφαλικών αντιδράσεων, που καταλήγουν σε άρρωστες καταστάσεις.
Μία από αυτές είναι ο καρκίνος. Είναι η περίπτωση που ο εγκέφαλος χάνει το ρυθμό αναπαραγωγής των κυττάρων και έτσι καταστρέφει τον οργανισμό του όλο.
Η φύση έχει βιορυθμούς ανάπτυξης του μετωπιαίου λοβού, αλλά, και των υπολοίπων τμημάτων του εγκεφάλου, ανάλογα με τους διάφορους περιβαλλοντολογικούς ερεθισμούς. Η φύση το κάνει αυτόματα με πείρα χρόνων και ακόμη ο άνθρωπος δεν έχει μάθει τον τρόπο χειρισμού που αυτή έχει.
Έτσι, «μεγάλο μέτωπο = ευφυΐα» είναι μία λάθος ερμηνεία.

ΒΙΟΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΙ ΑΠΟ ΤΟ ΜΙΤΣΙΓΚΑΝ ΤΩΝ ΗΠΑ ΕΡΕΥΝΟΥΝ ΤΗ ΣΧΕΣΗ «ΥΨΗΛΟΥ» ΜΕΤΩΠΟΥ ΚΑΙ ΟΓΚΟΥ ΜΕΤΩΠΙΟΥ ΛΟΒΟΥ ΜΕ ΜΙΑ ΕΙΔΙΚΗ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΜΕΘΟΔΟ.
Με ειδικούς μαθηματικούς τρόπους και περίπλοκους υπολογισμούς, που ονομάζονται η ανάλυση του προκρούστη, επιμετρήθηκαν κρανία αρχαιολογικών ερευνών διαφόρων μεγεθών. Τα αποτελέσματα συγκρίθηκαν μεταξύ τους σε ότι αφορά τις παραμέτρους «μέγεθος», «διαστάσεις», «σχήμα».
Τα αποτελέσματα εξέπληξαν. Πράγματι, ενώ τα κρανία, και ειδικά το μετωπικό οστό, έδειξαν σαφείς διαφορές ως προς τα μεγέθη που αναφέραμε, το εσωτερικό περιεχόμενο, δηλαδή, ο μετωπιαίος λοβός, παρέμενε ταυτόσημος εδώ και 500.000 χρόνια.
Το ιατρικό κολέγιο της Αϊόβας σε παρόμοιες έρευνες διαπίστωσε ότι οι διαφορές του μετωπιαίου οστού συγχρόνων ανθρώπων δεν έχουν αναλογική ανταπόκριση αυξομείωσης των λειτουργικών δεξιοτήτων του μετωπιαίου λοβού.
Δηλαδή, ενώ σε 500.000 χρόνια έγιναν ουσιαστικές μεταβολές του κρανίου του ανθρώπου και ιδιαίτερα, του μετώπου, το περιεχόμενο του υποκείμενου μετωπιαίου λοβού δεν ακολούθησε αυτή την εξέλιξη σε ότι αφορά τις διαστάσεις.
Προφανώς, οι λειτουργικές διαφορές που έλαβαν χώρα στο διάστημα αυτό, αφορούν κατά κύριο λόγο εξειδικεύσεις της λειτουργίας των κυττάρων του και βελτίωση της επικοινωνίας του με άλλα τμήματα του εγκεφάλου.
Για αυτές τις διαφοροποιήσεις η υφιστάμενη δομή ήταν επαρκής και δεν χρειαζόταν προφανώς η αύξηση του όγκου της.

ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΟΙ ΨΑΧΝΟΥΝ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΝΑΛΟΓΙΚΗ ΣΧΕΣΗ ΜΕΤΑΞΥ ΟΓΚΟΥ ΤΟΥ ΜΕΤΩΠΙΑΙΟΥ ΛΟΒΟΥ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ. </span>
Αρχικά έγινε η παρατήρηση ότι οι πίθηκοι (κοντινοί συγγενείς μας), που τρώνε φρούτα, έχουν αναλογικά μεγαλύτερο εγκέφαλο και συγκεκριμένα, μετωπιαίο λοβό, σε σχέση με πιθήκους, που τρώνε μόνο φύλλα.
Αυτό ερμηνεύθηκε ότι οι πρώτοι «βασανίζουν» περισσότερο τον μετωπιαίο λοβό στην αναζήτηση τρόπων και δρόμων για τη συλλογή των φρούτων, ενώ οι άλλοι τα έχουν δίπλα τους. Άρα, η ενασχόληση αυτή τους μεγαλώνει τον όγκο του μετωπιαίου λοβού.
Ανθρωπολογικές έρευνες που έγιναν και με τη χρήση μοντέρνων εξεταστικών μεθόδων, όπως της μαγνητικής τομογραφίας, οδηγήθηκαν στην άποψη ότι από την εποχή του Homo Sapiens ο μετωπιαίος λοβός του ανθρώπου έχει τριπλασιαστεί σε βάρος. Το αποτέλεσμα είναι να ακολουθήσει και το κρανίο του ανθρώπου την μεταβολή αυτή. Δηλαδή, να αυξηθεί η επιφάνεια του μετώπου και η κύρτωση της κεφαλής.
Όλα αυτά, βέβαια, αποτελούν εξελικτικά σημεία της ύπαρξης και επιβεβαιώνονται από τις μετρήσεις σε γενικές γραμμές, δηλαδή, σε ότι αφορά το μέσο όρο.
Από τον μέσο όρο και πέρα, υπάρχουν πάντα αποκλίσεις προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση, που κάθε φορά χρειάζονται επιμέρους αναλύσεις και εξετάσεις. Δεν πρέπει σε αυτές τις περιπτώσεις να αποφαινόμαστε με τα αποτελέσματα του μέσου όρου.
Δηλαδή, ένα ιδιαίτερα υψηλό μέτωπο δεν είναι οπωσδήποτε προϋπόθεση διαφοροποιημένου μετωπιαίου λοβού υψηλής λειτουργίας, αν δεν συντρέχουν και τα υπόλοιπα στοιχεία. Μπορεί, όμως, να είναι μία οστική τοπική ιδιαιτερότητα.

Στην Αφρική (ανοιχτά της Σομαλίας) η πειρατεία είναι κάτι συνηθισμένο. Νεαροί ψαράδες έχουν αλλάξει το επάγγελμά τους με αυτό του πειρατή. Έτσι, επιτίθενται σε κάθε λεία που φέρνει κέρδος (λύτρα). Μπορεί να είναι απλοί τουρίστες, ναυτικοί ή και τα ίδια τα πλοία. Βέβαια, όταν υπάρχει δράση, υπάρχει και αντίδραση.
Ήδη έχουν δημιουργηθεί κρατικές και διακρατικές ομάδες αμέσου επέμβασης, που φροντίζουν για την αποκατάσταση της τάξης. Έτσι, λοιπόν, και στον 21ο αιώνα συνεχίζεται μία παράδοση αιώνων.

Διαβάστε περισσότερα στο:

http://aboutsclerosis.blogspot.com/2009/04/blog-post_24.html

Η ΚΟΛΧΙΚΙΝΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΑΛΙΟ ΓΝΩΡΙΜΟ ΦΑΡΜΑΚΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΥΣΑΙΣΘΗΣΙΕΣ. ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΧΡΗΣΗΣ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΜΥΟΠΑΘΕΙΩΝ.
Η κολχικίνη είναι επικίνδυνη, λόγω του ότι αρκετές φορές -πιθανόν με βάση κάποια αλλεργική αντίδραση, που προσβάλει την μεμβράνη των μυϊκών ινών- διαταράσσεται η μίτωση και προκαλεί αύξηση των ουσιών δυστροφίνη και άλφα-σαρκογλυκογόνο, που με τη σειρά τους αφήνουν να δημιουργηθούν κύστες αέρος εντός του μυός με αποτέλεσμα την καταστροφή του.
Κατά κανόνα, έχουμε την παρουσία της μυοπάθειας από κολχικίνη, ύστερα από χρόνια χρήση του φαρμάκου. Αρκετές φορές, όμως, σε άτομα με τέτοια προδιάθεση μπορεί να εμφανισθεί και μετά από σύντομη χορήγηση κολχικινών.
Η κλινική εικόνα είναι χαρακτηριστική. Παρουσιάζεται αδυναμία των άκρων με έλλειψη αντανακλαστικών και ατροφία μυών, και μερικές φορές ζάλη.
Πάντα είναι ανεβασμένη η στρεπτοκινάση (CPK), ένα ένζυμο ενδεικτικό για την καταστροφή των μυών. Αν και αλλεργικές αντιδράσεις θεωρούνται υπεύθυνες, μέχρι στιγμής ο πλήρης παθολογικός μηχανισμούς αυτού του τύπου μυοπάθειας είναι άγνωστος. Συνεπώς, και η θεραπεία, πέραν της διακοπής της κολχικίνης, είναι καθαρά συμπτωματική.

Το κοινωνικό περιβάλλον πιέζει την ανθρώπινη ευφυΐα στο να προβληθεί περισσότερο στον ένα ή άλλο τομέα. Μερικά παραδείγματα είναι τα εξής:
1)Γλωσσική ευφυΐα. Η απόλυτη κυριαρχία πάνω στην γλώσσα, στις παραμέτρους της και η αγάπη για την έρευνα της δομής της. Τυπικό παράδειγμα ο Αριστοτέλης.
2)Μαθηματική και λογική ευφυΐα. Η ικανότητα της μετουσίωσης σε πόρισμα και η γνώση της αντιπαράθεσης αντικειμένων και αφηρημένων ιδεών. Ταυτόχρονα, η χρησιμοποίηση της συνδυαστικής γνώσης για τη δημιουργία και ανάλυση σχέσεων και αξιών. Θεμελιωτής αυτού του σχήματος ευφυΐας ο Σάμιος Πυθαγόρας.
3)Μουσική ευφυΐα. Η ιδιαίτερη ικανότητα σύνθεσης και εκτέλεσης μουσικών κομματιών. Ρυθμός, ήχος και ειδικά ο τόνος γίνονται αντιληπτά από τη μουσική ευφυΐα σε ένα άλλο επίπεδο ανάλυσης και αίσθησης. Συνήθως, η μουσική ευφυΐα συνοδεύεται και από άλλες ιδιαιτερότητες της αντίληψης, όπως χάρη κίνησης, ευχέρεια λόγου, υψηλή ενσυναίσθηση. Ο Χατζιδάκις είναι εκπρόσωπος αυτού του είδους ευφυΐας.
4)Γεωγραφική ευφυΐα. Πρόκειται για την ευφυΐα υψηλού επιπέδου αντίληψης του χώρου ταυτόχρονα με ένα χαρισματικό προσανατολισμό. Συνδυαστικά, διαστάσεις, παράμετροι, οπτικές, απτικές και γεωμετρικές εμπειρίες συνδυάζονται σε μία σύνθεση κατανοητή και χρήσιμη για τον καθένα, όπως το έκανε π.χ. ο Φειδίας.
Τα παραδείγματα που δώσαμε είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, γιατί το έργο τους δεν είναι απόρροια εκπαίδευσης, αλλά, επιλογής.

ΚΛΙΝΙΚΕΣ ΕΡΕΥΝΕΣ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΜΙΑ ΕΠΙΚΑΛΥΠΤΟΜΕΝΗ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΟΛΟΓΙΑ ΣΤΙΣ ΔΥΟ ΠΑΘΗΣΕΙΣ, ΠΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΕΤΑΙ ΓΙΑ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΚΛΙΝΙΚΑ.
Η κλινική ψύχωση έχει τυπικά συμπτώματα με συγκεκριμένα «πάνω – κάτω», εμφανή ένταση και μεταπτώσεις. Αν και η περίπτωση της μεθοριακής διαταραχής της προσωπικότητας παρουσιάζει παρόμοια συμπτωματολογία, τα όρια παραμένουν ασαφή.
Στην προκειμένη περίπτωση του μεθοριακού, έχουμε ένα επίθετο που αναζητά ένα ουσιαστικό. Παρόλα αυτά, φάρμακα που χρησιμοποιούνται για τη μία περίπτωση, τα λεγόμενα ρυθμιστικά της διάθεσης, έχουν επιτυχία και στην κλινική βελτίωση της άλλης.
Επίσης, υπάρχει και μία οριακή επικοινωνία νευροφυσιολογικών ευρημάτων στις δύο καταστάσεις. Οι γνώσεις αυτές οδηγούν στη σκέψη του απόλυτου διαχωρισμού των διαγνώσεων αυτών, αλλά, από νευροβιολογικής άποψης στην κοινή τους αντιμετώπιση με τα ίδια φάρμακα.
Ψυχιατρικά, αποτελεί μία λύση λόγω του μεγάλου αριθμού των μεθοριακών διαταραχών της προσωπικότητας, που χρήζουν θεραπείας.
Και εδώ ισχύει το «καλύτερα δέκα φορές περισσότερο, παρά μία φορά λιγότερο».

ΜΙΑ ΒΑΣΙΚΗ ΠΡΩΤΕΪΝΗ (MVIG), ΠΟΥ ΡΥΘΜΙΖΕΙ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΩΝ ΜΑΣΗΤΗΡΩΝ, ΜΕΙΩΘΗΚΕ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ, ΟΤΑΝ ΑΥΞΗΘΗΚΕ Ο ΟΓΚΟΣ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ.
Ανθρωπολογικές έρευνες κατέδειξαν ότι περίπου πριν από 2,5 εκατομμύρια χρόνια άρχισε να εμφανίζεται η διαμόρφωση του λόγου στους ανθρώπους και η διαφοροποίηση της τροφής τους.
Παράλληλα, τους επόμενους αιώνες εμφανίσθηκε μία διαφοροποίηση του προσώπου με ελάττωση του μεγέθους των γνάθων και της μυϊκής μάζας των μασητήρων. Παράλληλα, αυξήθηκε ο οπίσθιος εγκεφαλικός χώρος και αναπτύχθηκε ο μετωπιαίος λοβός «πιέζοντας» τα οστά του προσώπου προς τα κάτω, ταυτόχρονα με τη μείωσή του.
Μία ειδική πρωτεΐνη «ταγμένη» για την ανάπτυξη την μασητήρων, το γονίδιο MY16, ελαττώθηκε ουσιαστικά. Το γεγονός αυτό εξηγεί την ανάπτυξη του εγκεφάλου και τη διαμόρφωση του κρανίου στον Homo Sapiens, του οποίου είμαστε και άμεσοι απόγονοι. Επίσης, έως και σήμερα διερευνάται ο ρόλος της εν λόγω πρωτεΐνης στις περιπτώσεις προγναθισμού.

ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΕΛΑΧΙΣΤΑ ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΑ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ «ΟΠΟΙΑΣΔΗΠΟΤΕ» ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ.
Στην κεντρική Ευρώπη και ΗΠΑ εδώ και χρόνια βασίζουν τη θεραπευτική αγωγή της αυτοκτονικότητας στον συνδυασμό ψυχοτρόπων φαρμάκων και ψυχοθεραπείας. Έτσι, λοιπόν, από φάρμακα χορηγούνται ακόμη και σήμερα ευρέως το βαλπροϊκό οξύ, αντιεπιληπτικά και διάφορα αντιψυχωτικά και οι βενζοδιαζεπίνες.
Βέβαια, οι δοσολογίες, οι τύποι των φαρμάκων, η διάρκεια της θεραπείας και οι συνδυασμοί βασίζονται κατά κύριο λόγο πάνω στην κλινική εμπειρία και την παράδοση κάθε κλινικής, και πολύ λιγότερο σε συστηματικές μελέτες. Οι τελευταίες άλλωστε είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθούν, λόγω του χαρακτήρα της νόσου.
Έτσι, λοιπόν, όταν οι γιατροί μιλούν σε αυτές τις περιπτώσεις για βελτίωση της κλινικής εικόνας, δεν εννοούν την αποδυνάμωση της ίδιας της αυτοκτονικότητας, όσο για βραχυπρόθεσμες αποδυναμώσεις της αυτοκτονικής σκέψης και αυτό, βέβαια, είναι κάτι τελείως υποκειμενικό.
Με σιγουριά τα νευροτρόπα φάρμακα καταστέλλουν την επιθετικότητα και την παρορμητικότητα, μειώνουν την κατάθλιψη, αλλά, δεν εξαλείφουν τον αυτοκτονικό ιδεασμό.
Σε χρόνιες ηλεκτροεγκεφαλογραφικές έρευνες, που έγιναν σε τέτοιους ασθενείς, όλα τα ευρήματα συμφωνούν με την παραπάνω διαπίστωση. Δυστυχώς, συγκεκριμένο φάρμακο που να μειώνει την αυτοκτονικότητα δεν έχει βρεθεί ακόμη. Μια συζητήσιμη εξέλιξη είναι αυτή του διακρανικού μαγνητικού ερεθισμού.

Διαβάστε περισσότερα παρακάτω:

http://aboutsclerosis.blogspot.com/2009/04/blog-post_23.html

ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΡΕΥΝΕΣ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΑΥΞΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΔΡΟΜΟΥ ΑΥΤΟΥ, ΠΑΡ’ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΘΕΙ ΑΚΟΜΗ ΜΕ ΣΙΓΟΥΡΙΑ ΜΙΑ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΗ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ.
Το σύνδρομο αυτό εμφανίζεται κυρίως σε ένα μέρος του προσώπου, εκεί που νευρώνεται από το τρίδυμο νεύρο με μία χαρακτηριστική ερυθρότητα σαν κρασί «Porto» (εικόνα) και συμβαδίζει με ένα αγγείωμα και γλαύκωμα του σύστοιχου οφθαλμού.
Μερικές φορές, περίπου στο 30%, προχωρά μέσα από τις μήνιγγες του εγκεφάλου διατάσσοντας φλεβίδια και φλέβες, προκαλώντας αποτιτανώσεις ή νεκρώσεις. Αυτό δημιουργεί πολλές φορές αρτηριοφλεβώδεις δυσπλασίες, που μπορούν να αυξήσουν την ενδοκρανιακή πίεση και να προκαλέσουν κρίσεις επιληπτικές ή άλλες βλάβες.
Μερικές φορές είναι δε αναγκαία η νευροχειρουργική επέμβαση για τη λύση του προβλήματος. Επίσης, αρκετές φορές είναι αναγκαία ακόμη και η επέμβαση, προκειμένου να αποφευχθεί η νέκρωση του τμήματος του εγκεφάλου, που εκτείνεται ο αγγειωματώδης σπίλος με το φλεβικό αιμαγγείωμα.

ΕΝΑ «ΠΟΛΥΧΑΠΙ» ΔΟΚΙΜΑΖΕΤΑΙ ΕΥΡΕΩΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΛΗΨΗ ΝΕΥΡΟΑΓΓΕΙΑΚΩΝ ΠΑΘΗΣΕΩΝ.
Κάτι που από χρόνια είναι ιατρικά γνωστό αρχίζει να εφαρμόζεται, κυρίως για λόγους οικονομικούς, στην Ινδία. Γιατροί γνωρίζοντας πως οι αποτελεσματικές θεραπείες βασίζονται κατά κανόνα στη σωστή ανάμιξη των φαρμάκων, άρχισαν να προσπαθούν να κατασκευάσουν ένα «πολυχάπι» για τα εγκεφαλικά και καρδιακά έμφρακτα, που δε θα κοστίζει, όμως, τόσο όσο τα πανάκριβα φαρμακευτικά κοκτέιλ, που χρησιμοποιούνται στις κλινικές.
Παράλληλα δε, τροποποιώντας τη δόση θα μπορούσε κανείς να μειώσει τις παρενέργειες και να το χρησιμοποιήσει με χαμηλό κόστος σαν φάρμακο υψηλής, όμως, προληπτικής θεραπείας.
Η λύση αναμενόμενα λόγω του κόστους βρήκε πρώτιστα εφαρμογή σε πληθυσμιακά πολυάνθρωπες χώρες, όπως π.χ. στην Ινδία. Στη χώρα αυτή πέρασαν από το πρώτο στάδιο των δοκιμών πλέον στην κατανάλωση. Επειδή δε η όλη προσπάθεια φαίνεται επιτυχής, αναμένεται και η επέκτασή της στις «πολιτισμένες» κοινωνίες του Βορρά, όπου τα παραδοσιακά ιατρικά θεραπευτικά σχήματα μέχρι στιγμής δεν έχουν ιδιαίτερη πρόοδο.

ΝΕΕΣ ΕΡΕΥΝΕΣ ΠΙΣΤΟΠΟΙΟΥΝ ΟΤΙ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΠΑΙΖΟΥΝ ΕΝΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΡΟΛΟ ΣΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ.
Στο Βερμόντ των ΗΠΑ σε εντατικές έρευνες που έγιναν σε οικογένειες που είχαν μεταξύ τους αυτόχειρες ή άτομα που επιχείρησαν να αυτοκτονήσουν, πιστοποιήθηκε ένας πενταπλάσιος κίνδυνος αυτοκτονικότητας σε σχέση με υγιείς οικογένειες παρόμοιας δομής.
Συγκεκριμένα, ο κίνδυνος κυρίως επικεντρώνεται στην επιτυχημένη από την αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας. Βρέθηκε, μάλιστα, ότι ο κίνδυνος είναι σαφώς μικρότερος για τα εξ υιοθεσίας μέλη των οικογενειών αυτών. Επίσης, υπέρ του βιολογικού παράγοντα ήταν και οι γενετικές καταγραφές που έγιναν σε διζυγώτες και μονοζυγώτες δίδυμους.
Η επιμήκυνση των ερευνών αυτών στη μοριακή γενετική έδειξε ότι τα αποτελέσματα δείχνουν έντονη κληρονομικότητα και σε βιολογικό επίπεδο. Προέκυψε, δηλαδή, μία συσχέτιση και με την κληρονομικού τύπου δράση της σεροτονίνης στον εγκέφαλο.
Επιβεβαιώνονται έτσι και οι παλιές ψυχιατρικές υποψίες για την έντονη κληρονομική επιβάρυνση της αυτοκτονικής τάσης, όπως κυρίως συμβαίνει στις μείζονες καταθλιπτικές διαταραχές, τις παρορμητικές ιδέες, την κατάχρηση του αλκοόλ, την επιθετικότητα που συμβαδίζουν τακτικά μαζί της.

Διαβάστε περισσότερα στο:

http://aboutsclerosis.blogspot.com/2009/04/hashimoto.html

ΨΥΧΟΔΥΝΑΜΙΚΑ, ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΔΥΟ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΕΧΟΥΜΕ ΜΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΡΥΘΜΙΣΗΣ ΤΗΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗΣ.
Πάρα πολλά άτομα έχουν την τάση να αυτοτραυματίζονται ή για αυτοτιμωρία ή γιατί στην καθημερινότητά τους αυτό αποτελεί ένα σύνολο συναισθημάτων αυτοκτονικότητας, που έχει εξελιχθεί πλέον σε τρόπο ζωής.
Στις περιπτώσεις αυτές, βέβαια, κοινωνικές συγκρούσεις ή απώλειες, μειονεκτικά συναισθήματα, κοινωνικές απαξιώσεις ανεβάζουν τον δείκτη της πίεσης, σε σημείο που πλέον να ξεφεύγει η δυναμική της «έλξης» της αυτοκτονικής πράξης.
Τα άτομα αυτά κάτω από τέτοιες ιδιάζουσες συνθήκες αναπτύσσουν μία «ερωτική» σχέση με την εύκολη λύση, τον θάνατο.
Βέβαια, στην πλειονότητα των περιπτώσεων αυτών, έχουμε άτομα με μια μεθοριακή διαταραχή της προσωπικότητας. Βέβαια, η διάγνωση της μεθοριακής διαταραχής της προσωπικότητας είναι κλινική και διαστελλόμενη. Υπάρχουν, όμως, και νευροφυσιολογικές μελέτες που μπορούν να οριοθετήσουν τις κλινικά επικίνδυνες περιπτώσεις.
Βέβαια, εδώ μιλάμε πια για μία χρόνια διαταραχή με αυτοκτονικές τάσεις, που έχει οργανικό και πολλές φορές κληρονομικό χαρακτήρα. Κλινικά, μακροπρόθεσμα αυτές οι περιπτώσεις είναι πιο εύκολα αντιμετωπίσιμες από τις οξείες αυτοκτονικές τάσεις.

ΣΕ ΕΝΑ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΦΥΛΛΟ ΕΞΗΓΕΙ ΕΝΑΣ ΠΟΛΥ ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΟΣ ΝΕΑΡΟΣ ΠΩΣ ΕΓΙΝΕ ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΖΟΝΤΑΣ ΠΙΤΣΑ. ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ, ΟΠΩΣ ΛΕΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ, ΕΙΝΑΙ ΠΕΠΕΙΣΜΕΝΟΣ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΛΑΣΜΕΝΟΣ ΓΙΑ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ.
Βέβαια, πάρα πολλοί το πιστεύουν αυτό και σίγουρα οφείλουν την επιτυχία κατά μεγάλο μέρος στον εαυτό τους. Βέβαια, στον εαυτό τους ανήκει και η χαρακτηριοδομή του προσώπου που εκπροσωπούν.
Στη μοριογενετική ψυχολογία η χαρακτηριοδομή παίζει μεγάλο ρόλο και είναι βέβαια ένα σύνολο από τα βιώματα και το γενετικό υλικό του καθενός. Έχει, όμως, και μια ιδιομορφία.
Η φύση μας έπλασε έτσι που ορισμένοι έχουν την δυνατότητα να κατανέμουν την σεροτονίνη σωστά και άλλοι όχι.
Η κατανομή της σεροτονίνης παίζει πολύ μεγάλο ρόλο, γι’ αυτό και η ψυχολογία με τις γνώσεις που πήρε από την μοριακή γενετική τον τελευταίο καιρό ξεχωρίζει σαφώς «αυτούς που βλέπουν το μπουκάλι μισοάδειο, από αυτούς που το βλέπουν μισογεμάτο».
Το γεγονός αυτό της αντιμετώπισης, όπως εν προκειμένου στον νεαρό έμπορο, που έγινε πλούσιος με την πίτσα, είναι η ικανότητα που υπάρχει στις δύσκολες στιγμές ο εγκέφαλος σε ορισμένες θέσεις να αναπαραγάγει μια ορμόνη, την λεγόμενη σεροτονίνη, που υπάρχει στον εγκέφαλο.
Η σεροτονίνη, που το όνομά της το έχει από το λατινικό serum -που σημαίνει πηκτό υγρό και από την ελληνική λέξη τόνος- συσπά τα αγγεία και παράλληλα, έχει μια δράση σαν νευροδιαβιβαστής στο κεντρικό νευρικό σύστημα.
Η ελεύθερη σεροτονίνη, που υπάρχει, μεταφέρεται ξανά στο κύτταρο που το εκκρίνει και παράλληλα είναι το βασικό υλικό για την δημιουργία του μεταφορέα που κάνει αυτή την δουλειά.
Αν η σεροτονίνη δεν μπορούσε με αυτόν τον τρόπο που αναφέραμε, τότε ο εγκέφαλος θα ήταν σε μια διαρκή διέγερση που θα τον έκαιγε στο τέλος. Ρυθμίζοντας, λοιπόν, τις αυξομειώσεις της σεροτονίνης μέσα στο κεντρικό νευρικό σύστημα χωρίζει τους ανθρώπους σε δυο πολύ μεγάλες κατηγορίες. Σε αυτούς που η ρύθμιση αυτή γίνεται γρήγορα και επαρκής για τα κύτταρα και σε αυτούς που αργεί.
Η δεύτερη, πιο «αργή» διαδικασία, είναι αυτοί που αντιδρούν αργά, δεν έχουν την ένταση που πρέπει, που απογοητεύονται εύκολα και κυρίως καταβάλλονται από φόβο και πανικό.
Προφανώς, ο έμπορος πίτσας που πέτυχε, όπως χαρακτηρίζει ο ίδιος, επιμένοντας να μαθαίνει από τα λάθη του και ποτέ μη καταβάλλοντας τον εαυτό του μπροστά σε δυσκολία, είναι το τυπικό παράδειγμα για την καλή επεξεργασία της σεροτονίνης στον εγκέφαλο.
Μπορεί κανείς να ρυθμίσει αυτό που είναι γενετικά προδιαγεγραμμένο;
Μέχρι τώρα ασφαλώς όχι, αλλά, τον τελευταίο καιρό, ακριβώς επειδή εντοπίζονται οι ρίζες αυτής της λειτουργίας είναι εύκολη και η επέμβαση.
Υπάρχουν τρόποι να αντιμετωπιστεί το ζήτημα αυτό.

Η ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΙΚΗ ΜΑΓΝΗΤΙΚΗ ΤΟΜΟΓΡΑΦΙΑ ΤΩΝ ΠΟΖΙΤΡΟΝΙΩΝ ΔΙΝΕΙ ΜΙΑ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ ΠΩΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΑΝΑΛΥΕΙ ΤΙΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΟΥ ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΙ «ΠΡΟΩΘΕΙ» ΤΗΝ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥ ΑΤΟΜΟΥ.
Τελευταίες έρευνες έχουν δείξει πως ένα συγκεκριμένο νευρωνικό τόξο «εργάζεται», προκειμένου να αντιληφθεί ο εγκέφαλος και να εμπεδώσει και εκεί επάνω ακόμη, να αντιδράσει στις διάφορες ιστορίες ή διηγήσεις που ακούει.
Όταν λέμε ιστορίες και διηγήσεις, δεν εννοούμε κρότους, λόγους ή ακόμη και γλώσσες. Εννοούμε καθαρά αυτοτελείς ιστορίες, οι οποίες έχουν σημασία για το άτομο και οι οποίες χρησιμοποιούνται, προκειμένου να λάβει ανάλογη στάση στην καθημερινότητά του.
Τρία βασικά σημεία του δεξιού ημισφαιρίου του εγκεφάλου, γιατί εκεί γίνεται όλη η επεξεργασία, συμμετέχουν στο νευρωνικό τόξο, που έχουμε πει, προκειμένου να κάνουν αντιληπτή την διήγηση μιας ιστορίας ή ενός γεγονότος.
Πρόκειται για το πρόσθιο μέροςν τον λεγόμενο προμετωπιαίο εγκέφαλο, το πίσω μέρος του ιδίου ημισφαιρίουν που λέγεται γωνιώδες έλικα και τον πόλο του κροταφικού λοβού, όπου γίνεται η σύνθεση των δύο προηγούμενων.
Με αυτόν τον τρόπο δημιουργείται κάποιου είδους «χωνευτήρι», μέσα από το οποίο περνάει η ιστορία που ακούγεται και εκεί πέρα με τη σύγχρονη δράση αυτών των τριών τμημάτων ανακαλούνται μνήμες, κριτική, απαγορεύσεις και οτιδήποτε άλλο, προκειμένου να αποφασίσει το δεξιό ημισφαίριο ποιο κομμάτι της ιστορίας θα ακολουθήσει για αυτό.
Έτσι, μετά από την επεξεργασία αυτή καθίσταται δυνατή η πεποίθηση ότι γνωρίζουμε τους συνανθρώπους μας και όχι μόνο καταλαβαίνουμε τις ενέργειές τους και τις κινήσεις τους, αλλά, μπορούμε να δημιουργήσουμε και με αυτούς μια κοινωνική επαφή ανώτερου τύπου.
Η ιστορία της κατανόησης των διηγημάτων και των αφηγημάτων, η επεξεργασία τους από τον δεξιό λοβό είναι η βάση της κοινωνικότητας του ατόμου και σε περιπτώσεις δυσλειτουργίας της έχουμε πάρα πολλές νοσηρές καταστάσεις της ψυχιατρικής.
Με βάση όμως αυτήν την γνώση ξεκινάμε τη επιδιορθωτική θεραπεία.

Η ΑΣΠΡΗ ΚΟΝΤΗ ΑΓΕΛΑΔΑ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ UBRE BLANCA ΕΧΕΙ ΕΝΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΜΥΘΟ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΗΘΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΝ ΚΑΣΤΡΟ ΣΤΗΝ ΚΟΥΒΑ.
Το 1982 φωτογραφήθηκε πρώτη φορά ο Κάστρο με αυτή την λευκή αγελάδα, η οποία είχε τεράστια παραγωγή αναλογικά τότε κατά τις πρώτες μέρες του εμπάργκο. Έτσι, φαινόταν ότι δεν θα έχει πρόβλημα και μπορούσε κανείς να στηριχθεί για την παραγωγή γάλακτος επάνω της.
Δυστυχώς, τα πράγματα δεν επαληθεύτηκαν, ώσπου ένας παλιός σύντροφος του Κάστρο και επαγγελματίας αγρότης, ο Raul Antonio Hernandez (φωτο), είχε την ιδέα να δημιουργήσει γενετικά μια αγελάδα που να είναι πολύ πιο κοντή, με μεγαλύτερη απόδοση και πιο βολική σε ότι αφορά τον σταυλισμό και τη διατροφή.
Μετά από πολλές διασταυρώσεις φαίνεται ότι το κατάφερε και δημιούργησε μια γενιά, που την ονόμασε «καμπεσίνο» και είναι περίπου ένα μέτρο και δέκα εκατοστά ψηλή. Παρήγαγε δε 4 λίτρα γάλα την ημέρα.
Ο ίδιος θέλει με τις διασταυρώσεις, που συνεχίζει με ανάλογους ταύρους, να φτάσει το κοπάδι του να έχει το κάθε ζώο ένα ύψος περίπου 60 εκατοστά.
Όταν το πρωτοείδα αυτό στην Κούβα, που το παρουσίασε κάποιος νευρολόγος συνάδελφος το θεώρησα αδύνατο. Όντως, όμως, η δημιουργία παρόμοιου κοπαδιού φαίνεται ότι με την επιμονή και την αγροτική κτηνοτροφική γνώση υπερσκελίζει παρά πολλά επιστημονικά προβλήματα.
Έτσι, οι αγελάδες του Raul όλο και «κονταίνουν» παράγοντας και περισσότερο γάλα.
Δυστυχώς, ο ίδιος σε μια ηλικία 74 ετών δεν έχει τα περιθώρια για να αναπτύξει επιστημονικά αυτά τα γενετικά «ζώντα» πειράματα, τα οποία χρειάζονται οπωσδήποτε πολύ χρόνο.
Όπως και να έχει, όμως, είναι μια αρχή που μπορεί να γίνει παράδειγμα στις επόμενες γενιές. Δείχνει ότι οι άνθρωποι με απλές σκέψεις μπορούν να λύσουν τα προβλήματά τους, όπως στην περίπτωση εδώ με την γαλακτοπαραγωγή μέσω των «μίνι» αγελάδων.
Είναι μια αρχή που πραγματικά πουθενά αλλού στον κόσμο δεν έχει συμβεί και αξίζει να συζητηθεί.

ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΝΑ ΜΠΑΙΝΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ ΚΑΙ Ο ΑΛΛΟΣ ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΘΕΣΗ.
Οι ξένοι συγγραφείς χρησιμοποιούν για την λέξη «ενσυναίσθηση» τον όρο «εμπάθεια». Εμείς λόγω του ότι στο ελληνικό λεξικό η εμπάθεια έχει μια άλλη ερμηνεία, θα αναλάβουμε να το πούμε ενσυναίσθηση. Πάντως, η πρώτη λέξη αποδίδει καλύτερα το νόημα.
Πρόκειται ουσιαστικά για την θεωρία του πνεύματος (Theory of mind), όπου ουσιαστικά αναφέρεται για την τοποθέτηση «εάν εγώ ήμουν εσύ».
Με αυτό εννοούμε ότι τελείως τηλεπαθητικά μπαίνουμε στο πνεύμα του απέναντί μας, στην κατάσταση του και στην ίδια νοητική διάσταση που έχει, σε ότι αφορά συναισθήματα, σκοπούς, ελπίδες, τρόπο ζωής και ενεργούμε σαν να ήμαστε αυτός.
Πάνω σε αυτήν την φάση σχολιάζουμε όλο το πρόβλημα της ύπαρξής μας και της επικοινωνίας μας με τον απέναντι και με τους υπολοίπους και οι υπόλοιποι με εμάς.
Εάν λείπει αυτή η ικανότητα της ενσυναίσθησης, είναι πλέον αδύνατη η ύπαρξη μιας κοινωνικής ομάδας και η συνέχιση μιας οποιασδήποτε ιστορίας.
Στην μοντέρνα ψυχιατρική και ψυχολογία πλέον η «Theory of mind» έχει γίνει ένα κεφάλαιο και με σειρά από πειράματα αρχίζουν να εντοπίζουν και σε ποια μέρη του εγκεφάλου πραγματοποιείται και σε ποιες ηλικίες αρχίζει να γίνεται συνειδητό.
Έτσι, βρήκαν ότι υπάρχει ένα τριπλό σημείο στον εγκέφαλο μεταξύ προμετωπιαίου λοβού, του πόλου του κροταφικού λοβού και του γωνιώδες σώματος. Δηλαδή, τρία διαφορετικά σημεία του εγκεφάλου, τα οποία συντονισμένα όλα μαζί μπορούν να δώσουν την έννοια της ενσυναίσθησης ή την αποδίδουν ελαττωματικά, εφόσον υπάρχει μια νοσηρή κατάσταση.
Πειράματα που έγιναν στο Σάλσμπουργκ της Αυστρίας, συγκεκριμένα πριν από μερικά χρόνια, πάνω σε παιδιά έδειξαν ότι αυτή η αίσθηση οριακά γεννιέται μεταξύ 4 και 5 ετών. Είναι η ηλικία ακριβώς αυτή που το παιδί αρχίζει γλωσσικά να αναπτύσσεται πολύ, να αποκτά την έννοια της ιδιοκτησίας, της προσωπικότητας και της συμπεριφοράς απέναντι στον άλλον.
«Είναι επίσης η διαφορά εκείνη που πλέον αρχίζει το ανθρώπινο πνεύμα να ξεφεύγει σε ρυθμό ανάπτυξης από το πνεύμα άλλων θηλαστικών».
Με την μελέτη της ενσυναίσθησης κάνουμε ένα βήμα μπροστά και ανοίγουμε την ανθρώπινη διανόηση ακόμα περισσότερο, ευρύνοντας έτσι και την συνείδησή μας και την αλληλοκατανόηση για μια πιο εύκολη ζωή.
Παράλληλα, εντοπίζουμε παθολογικές καταστάσεις που βασίζονται στην δυσλειτουργία αυτού του μηχανισμού και τις θεραπεύουμε έτσι ώστε να υπάρχει κοινωνική ομαλότητα.

ΑΝΤΙΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ ΤΩΝ ΑΝΑΣΤΟΛΕΩΝ ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΛΗΨΗΣ ΤΗΣ ΣΕΡΟΤΟΝΙΝΗΣ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΝΤΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΔΡΑΣΤΙΚΑ ΓΙΑ ΑΓΩΓΗ ΣΕ ΚΑΡΚΙΝΟ ΤΟΥ ΠΑΧΕΩΣ ΕΝΤΕΡΟΥ.
Από παλιά υπάρχουν δύο βασικές έννοιες της φαρμακευτικής αγωγής, που επιβεβαιώνουν τα αποτελέσματα της είδησης. Η πρώτη είναι ότι η σωστή θεραπεία ενός περίπλοκου ιατρικού προβλήματος κατά κανόνα βρίσκεται στην ανάμιξη πολλών ουσιών και η δεύτερη, ότι από παλιά είναι επίσης γνωστό πως αντικαταθλιπτικά φάρμακα σαν επικουρική αγωγή βοηθούν στην θεραπεία των αυτοάνοσων νοσημάτων, όπως στην προκειμένη περίπτωση ο καρκίνος του παχέως εντέρου.
Βέβαια, σε αυτή την περίπτωση οι Ισραηλινοί ερευνητές μπόρεσαν να προσδιορίσουν ακριβώς την δράση του αντικαταθλιπτικού της φλουοξετίνης, που βρέθηκε να αυξάνει ιδιαίτερα την δυναμικότητα του αντικαρκινικού φαρμάκου της δοξορουβικίνης.
Χαρακτηριστικά, τα αποτελέσματα ανέφεραν μια αύξηση της δυναμικότητας κατά 1000 φορές, πράγμα που ουσιαστικά πλέον καθιστά αναγκαία την χορήγηση του συνδυασμού, παρά της μονοθεραπείας.
Η φαρμακοδυναμική εξήγηση που δίνουν οι ερευνητές είναι ότι ο συνδυασμός των φαρμάκων πηγαίνει κατευθείαν στα καρκινικά κύτταρα, αναστέλλοντας την δράση τους προς τα γειτονικά υγιή.
Πέρα από αυτό, ήταν γνωστό από το παρελθόν ότι η αύξηση της σεροτονίνης στον εγκέφαλο -ουσία που δραστηριοποιείται με την φλουοξετίνη- έχει ιδιαίτερα καλά αποτελέσματα για κάθε μορφή αυτοανόσου νοσήματος, εν προκειμένου και για τους καρκίνους.

Ο ΝΟΜΟΣ ΕΙΔΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ ΤΟΥ 2008 ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΔΙΝΕΙ ΜΙΑ ΠΥΞΙΔΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΗ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ.
Το ουσιαστικό καλό του νόμου αυτού είναι ότι επιτέλους δέχεται πως υπάρχουν και παιδιά με προβλήματα μάθησης, τα οποία χρήζουν ειδικής αγωγής και αντιμετώπισης.
Βέβαια, όταν μιλάμε για σημερινά σχολεία, όπου ένα στα 30 παιδιά είναι υπερκινητικό, 5 στα 100 είναι δυσλεκτικά και πάνω από 20% με μαθησιακές διαταραχές, ο νόμος απλώς φαίνεται να ασχολείται με τα αυτονόητα.
Ευτυχώς, μετά τον νόμο αυτό δημιουργηθήκαν στα κατά τόπους δημαρχεία και ειδικές επιτροπές αποτελούμενες από παιδαγωγούς, γιατρούς και νοσηλευτές, που αποφασίζουν για την αναγκαιότητα ή όχι του νόμου.
Το έργο αυτών των επιτροπών είναι εξαιρετικά δύσκολο, γιατί, πέρα από την κοινωνική πίεση, υπάρχει τουλάχιστον στις μισές περιπτώσεις και το πρόβλημα της γλώσσας ή της παραβατικότητας μελών της οικογένειας, που δυσχεραίνει σε μεγάλο βαθμό την επικοινωνία εις βάρος του παιδιού.
Πάντως, η εμπειρία είναι θετική, διότι -έστω και κάτω από αυτές τις συνθήκες- γίνεται μια ταξινόμηση και τα παιδάκια που έχουν ανάγκη ειδικής εκπαίδευσης έχουν μια ευκαιρία παραπάνω.
Βέβαια, θα ήταν ακόμη πιο καλά, ακολουθώντας το παράδειγμα των Κεντρικοευρωπαίων, αν μπορούσαν και στην Ελλάδα οι οικογένειες που έχουν παιδιά με τέτοια προβλήματα να είχαν μια επιπλέον αρωγή, αυτή των ειδικών νευροφυσιολογικών και ακτινολογικών εξετάσεων.
Δηλαδή, εξετάσεις όπως το ηλεκτροεγκεφαλογράφημα και η μαγνητική τομογραφία, που είναι ανώδυνα, αναίμακτα και ακίνδυνα και δίνουν μεγάλο περιεχόμενο πληροφοριών.
Έτσι, θα ήταν και η βοήθεια πιο συγκεκριμένη και πολύ μεγαλύτερη, διότι σε πάνω από 80% αυτών των περιπτώσεων έχουμε προσωρινές διορθώσιμες εγκεφαλικές δυσλειτουργίες, οι οποίες όσο πιο γρήγορα διαγνωσθούν, τόσο πιο κατάλληλα θα αντιμετωπισθούν.

Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΓΝΩΣΤΙΚΗ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ ΣΥΝΔΥΑΖΕΙ ΕΥΡΗΜΑΤΑ ΜΕ ΤΟ ΠΙΘΑΝΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ ΚΑΙ ΓΝΩΣΗΣ ΤΟΥ ΕΞΕΛΙΣΣΟΜΕΝΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ.
Παρακολουθώντας μέσω της γνωστικής αρχαιολογίας την αναλογία χρόνου και ανθρωπίνων έργων, μπορούμε να καταλάβουμε το επίπεδο της ανάπτυξης της σημερινής ανθρώπινης σκέψης. Η πιστοποίηση αυτή έρχεται μέσα από την παρατήρηση πώς ο άνθρωπος σε διάφορες στιγμές αντιμετώπιζε την καθημερινότητά του.
Εξετάζοντας π.χ. τα εργαλεία που βρέθηκαν στην Αφρική, ηλικίας τεσσάρων εκατομμυρίων χρόνων, βρέθηκε ότι είχαν κατασκευασθεί απόλυτα ασύμμετρα από ανθρώπους που είχαν το διανοητικό επίπεδο των σημερινών πράσινων πιθήκων.
Έπρεπε να περάσουν δύο εκατομμύρια χρόνια για να μπορέσει ο άνθρωπος να δώσει μια συμμετρική φόρμα στα εργαλεία του. Δηλαδή, δύο εκατομμύρια χρόνια για να αποκτήσει τη συνείδηση της κατασκευής εργαλείων συμμετρικού σχήματος και να έχει την ικανότητα να μεταδώσει τη διαδικασία και στον διπλανό του. Πρόκειται, δηλαδή, για τη λειτουργία αυτή που ονομάζεται επεισοδιακή συνείδηση και αποτελεί την ένδειξη όχι μόνο της ύπαρξης της συνείδησης, αλλά, και του σχηματισμού που παίρνει στον εγκέφαλο του ανθρώπου.
Δηλαδή, η ενσυνείδητη αρχή της ύπαρξης.

ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΕΝΤΑΤΙΚΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ, ΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ, ΑΝΑΚΟΙΝΩΝΕΤΑΙ ΟΤΙ ΟΙ ΘΑΝΑΤΟΙ ΑΠΟ ΚΛΕΜΠΣΙΕΛΛΑ ΕΝΔΟΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΑ ΕΧΟΥΝ ΦΤΑΣΕΙ ΣΕ ΜΕΓΑΛΟ ΑΡΙΘΜΟ.
Η κλεμπσιέλλα είναι ένα ιδιαίτερα επικίνδυνο μικρόβιο που απαντάται θεραπευτικά μόνο σε μια συγκεκριμένη αγωγή (χλωραμφελικόλη, ανοσοσφαιρίνες) και για χρόνια χορήγηση.
Τον τελευταίο καιρό στον μεσογειακό χώρο, Ισραήλ και Ελλάδα, οι ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις από κλεμπσιέλλα έχουν ανέβει πάρα πολύ. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι υπάρχει και μεγάλη αντοχή στα μέχρι τώρα αντιβιοτικά στους εν λόγω πληθυσμούς, αλλά, παράλληλα και στο γεγονός ότι η επικοινωνία στους ευαίσθητους αυτούς χώρους έχει γίνει πιο πολυάνθρωπη.
Το ότι η κλεμπσιέλλα αναπαράγεται ενδονοσοκομειακά και σκοτώνει τόσο κόσμο, δεν σημαίνει ότι δεν βρίσκεται και εξωνοσοκομειακά. Απλούστατα, είναι πάρα πολύ δύσκολο να καταγραφεί και όταν ήδη έχει κάνει την δουλειά της, φέροντας τις μεγάλες δυσκολίες στην θεραπευτική αγωγή, τότε έτσι και αλλιώς ο ασθενής πρέπει να εισαχθεί σε νοσοκομείο για την περαιτέρω θεραπεία.
Οπωσδήποτε η αύξηση των περιστατικών με κλεμπσιέλλα, και ιδιαίτερα οι θάνατοι που προήλθαν, έχουν ανησυχήσει ιατρικό και πολιτικό προσωπικό και γίνεται μια έντονη προσπάθεια πώς να αντιμετωπιστούν τα αίτια της αύξησης, αλλά, και να ληφθεί κάποια πρόνοια για την περαιτέρω αντιμετώπισής της.
Βέβαια, αυτά που χρειάζονται είναι πάρα πολύ δύσκολο να γίνουν με τα ελλιπή κονδύλια που διαθέτουν τα νοσοκομεία, αλλά, πρόκειται ουσιαστικά για ένα θέμα που κανείς δεν μπορεί να παίξει μαζί του, διότι είναι απόλυτα μοιραίο να αυξηθούν τα περιστατικά, αν δεν ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα.
Ακόμη περισσότερο επικίνδυνο θα είναι το γεγονός, εάν «ξεφύγει» η κλεμπσιέλλα από νοσοκομειακούς θαλάμους και επεκταθεί και σε άλλους κοινόχρηστους χώρους.

ΙΔΙΟΜΟΡΦΙΕΣ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ, ΠΟΥ ΦΑΝΕΡΩΝΟΥΝ ΤΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ.
Το πρόβλημα της σχέσης χαρακτηριστικών κρανίου και προσώπου σε σχέση με την συμπεριφορά του ανθρώπου, απασχολεί την ιατρική από την εποχή του Ασκληπιού. Μόλις, όμως, 200 χρόνια πριν, ξεκίνησαν δύο Βιεννέζοι γιατροί, ο Γκαλ και ο Σπουνχάιμ, να διαμορφώνουν μία επιστημονική τάση, που την ονόμασαν «φρενολογία», σχετικά με το θέμα αυτό.
Κατά την άποψή τους, συγκεκριμένες ατομικές ιδιότητες, όπως φιλοδοξία, ευαισθησία, γενναιότητα, χιούμορ και άλλα στοιχεία της προσωπικότητας είχαν μία ουσιώδη εκπροσώπηση σε συγκεκριμένες γωνίες του εγκεφάλου.
Πρέσβευαν δε ότι ανάλογα με την ένταση της εκπροσώπησης ήταν και ο όγκος των εγκεφαλικών αυτών περιοχών. Ανάλογα δε με τον όγκο και την πίεση που ασκούσαν οι περιοχές αυτές στο κρανίο, άλλαζε το σχήμα της κεφαλής και τα χαρακτηριστικά του προσώπου.
Έτσι, λοιπόν, με τα χρόνια δημιουργήθηκε στις ομάδες αυτές των επιστημόνων φυσιογνωμιστών η πεποίθηση πως μετρώντας το κρανίο και αναλύοντας «γεωμετρικά» τις γωνίες του προσώπου, υπάρχει η δυνατότητα να «ανακαλύψουμε» τον χαρακτήρα του ανθρώπου.
Μία υπόθεση που διέγειρε πολλούς επιστημονικούς ερεθισμούς και αναλύσεις, έφερε, όμως, και πολλές πολιτισμικές και πολιτικές συγκρούσεις.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΕΡΕΥΝΕΣ ΠΙΣΤΟΠΟΙΟΥΝ ΟΤΙ ΤΑ ΔΥΟ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΑ ΗΜΙΣΦΑΙΡΙΑ ΕΧΟΥΝ ΣΧΕΔΟΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΒΑΣΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΣΕ ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΔΕΞΙΟΤΗΤΕΣ.
Το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου συνδέεται με το αριστερό με μια «γέφυρα» που λέγεται μεσολόβιο. Ο σύνδεσμος αυτός επιτρέπει την ανταλλαγή πληροφοριών, ερεθισμάτων, κατευθύνσεων, αποφάσεων κοινής δράσης και λειτουργιών.
Τυχαίνει πάρα πολλές φορές ασθενείς με τραύματα ή όγκους στο ένα ή στο άλλο ημισφαίριο του εγκεφάλου ή ακόμα και με διαταραχές στο μεσολόβιο να παρουσιάζουν ταυτόχρονα δυσλειτουργίες, αλλά, και υπέρμετρες δεξιότητες, όπως π.χ. στην ζωγραφική, στα μαθηματικά, στο τραγούδι ή αντοχή στο στρες και αύξηση της μάθησης μετά από τραυματισμούς. Ανάλογα με ποια κύτταρα προσβάλλονται γίνεται η μία ή η άλλη λειτουργία δυνατή και υποβαθμίζεται η μία ή η άλλη δεξιότητα.
Με τις χρόνιες παρατηρήσεις έχει βρεθεί ότι η δικαιοδοσία του αριστερού εγκεφαλικού ημισφαιρίου έχει «τον τομέα ευθύνης» της λογικής, της αφηρημένης σκέψης, της γλωσσικής ικανότητας, ενώ στο δεξιό περισσότερο είναι η αίσθηση της μουσικής ή της αντίληψης του χώρου. Βέβαια, υπάρχουν και άλλες ακόμη ικανότητες – δεξιότητες, που αφορούν το ένα ή το άλλο ημισφαίριο και ακόμη δεν έχουν καταγραφεί.
Σε αυτές τις περιπτώσεις, «ο διπλός εγκέφαλος» έχει και μια διαφορετικότητα σε ότι αφορά το φύλο, π.χ. οι γυναίκες έχουν τα κέντρα της γλωσσικής ικανότητας κατανεμημένα και στα δύο ημισφαίρια, σε αντίθεση με τους άντρες που το έχουν περισσότερο στο αριστερό.
Οι ορμονικές διαταραχές (κυρίως διακυμάνσεις της τεστοστερόνης) κατά την εμβρυική και βρεφική ηλικία παίζουν ένα σημαντικό ρόλο σε αυτές τις περιπτώσεις.
Η ακριβής γνώση του διπλού εγκεφάλου είναι ιδιαίτερα χρήσιμη και πρέπει, να εξετάζεται μετά από τραύματα ή νευροπαιδιατρικές αρρώστιες ή εκφυλιστικά νοσήματα του κεντρικού νευρικού συστήματος, διότι πάντοτε διαφοροποιείται η λειτουργία του στις περιπτώσεις αυτές.
Έτσι, εντοπίζοντας τις διαταραχές, μπορούμε να βρούμε ουσιαστικές θεραπευτικές λύσεις σε όλες αυτές τις περιπτώσεις.

ΝΕΕΣ ΝΕΥΡΟΒΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΚΑΙ ΝΕΥΡΟΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΕΡΕΥΝΕΣ ΚΑΤΕΔΕΙΞΑΝ ΟΤΙ Η ΤΑΧΥΤΗΤΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ ΣΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ «ΠΑΡΑΓΕΙ» ΣΟΦΙΑ.
Μια νευροψυχιατρική ομάδα ερευνών του Πανεπιστημίου του Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνια, μελετώντας τους μηχανισμούς σκέψης και σοφίας με νευροβιολογικές και νευροφυσιολογικές εξετάσεις, διαπίστωσε την ενεργοποίηση με διαφορετική ταχύτητα πολλαπλών εγκεφαλικών σχηματισμών για την λειτουργία αυτή.
Απλά, όσα περισσότερα εγκεφαλικά κύτταρα δραστηριοποιούνται στα διάφορα σημεία του εγκεφάλου σε συντονισμένα χρονικά διαστήματα και κοινή κατάληξη παράγουν ανάλογη σοφία.
Η επαναλαμβανόμενη δε αυτή διαδικασία βελτιώνει στα μέγιστα αυτόν τον συντονισμό και έτσι, παράγει «περισσότερη» σοφία.
Επαναλαμβάνεται, δηλαδή, εδώ και πιστοποιείται από τις επιστημονικές εξετάσεις το ήδη γνωστό ότι "η άσκηση κάνει τον πρωταθλητή, η συνεχής μελέτη φέρνει την σοφία".

ΈΝΑΣ ΣΤΟΥΣ 100 ΕΥΡΩΠΑΙΟΥΣ ΕΜΦΑΝΙΖΕΙ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΜΙΑ ΜΑΝΙΑΚΗ ΚΡΙΣΗ.
Τα οξέα επεισόδια της μανίας χαρακτηρίζονται από αλόγιστες, υπέρμετρες, επιθετικές ή υπερβολικές αντιδράσεις, όπου ο ασθενής δεν έχει την δυνατότητα καμίας κριτικής ικανότητας ή προσπάθειας να την σταματήσει.
Εφόσον ξεκινήσει αυτή η διαδικασία, είναι πλέον αδύνατον για τον οποιοδήποτε να επέμβει κατασταλτικά, εφόσον δεν χρησιμοποιήσει την ανάλογη θεραπευτική αγωγή.
Τα επεισόδια μανίας στατιστικά θεραπεύονται μια φορά σε νοσοκομειακή βάση στην διάρκεια της ζωής και περίπου στο 50% των περιπτώσεών τους δείχνουν επιδείνωση.
Το πλαίσιο της θεραπευτικής αγωγής περιλαμβάνει φαρμακοθεραπεία κυρίως με λίθιο, αντιεπιληπτικά, νευροληπτικά, αντιψυχωτικά, ηρεμιστικά τύπου βενζοδιαζεπινών, ανασταλτικά, επαναπρόσληψης του ασβεστίου και σε ιδιαίτερα οξέα περιστατικά, την χρησιμοποίηση ηλεκτροσόκ.
Η θεραπεία της μανίας δεν είναι ποτέ μονοθεραπευτική, δηλαδή με ένα φάρμακο, αλλά, απαιτείται το μείγμα όλων αυτών που αναφέραμε παραπάνω, προκειμένου να υπάρχει ένα ουσιαστικό και άμεσο αποτέλεσμα.
Βέβαια, πάρα πολλές επιστημονικές ανακοινώσεις τα τελευταία χρόνια προπαγανδίζουν υπέρ της μίας ή της άλλης θεραπείας, είναι όμως λογικά αδύνατον να μπορέσει κανένας να βγάλει μια συλλογική θεραπεία για όλους τους ασθενείς. Η καθημερινή πρακτική και η πείρα οδηγεί στην χρησιμοποίηση όλων των δυνατοτήτων προκειμένου να διακοπεί το μανιακό επεισόδιο.
Σε περίπτωση που κάτι τέτοιο δεν τελεσιδικήσει, δεν θα μπορέσει κανένας να καταστείλει, να ηρεμήσει και να βρει έναν δρόμο επικοινωνίας με τον ασθενή. Τα αποτελέσματα κατά κανόνα είναι αρνητικά και άκρως προβληματικά.
Επειδή η μανία είναι και μια δυσδιάγνωστη ασθένεια, σε ότι αφορά την αρχή των συμπτωμάτων, πρέπει άμεσα με την αντίληψή της να χορηγηθεί θεραπευτική αγωγή, τέτοια που να καταστέλλει την όλη κατάσταση, διότι αλλιώς είναι τρομερά δύσκολο -ακόμη και σε ένα κλειστό θεραπευτικό ίδρυμα- να έχει κανένας τα άμεσα επιθυμητά αποτελέσματα.
Ισχύει, δηλαδή, το όσο γρηγορότερα τόσο καλύτερα.
Η όλη αναφορά γίνεται, διότι τον τελευταίο καιρό -και ιδιαίτερα στις περιόδους κρίσης, άρα, ανεβασμένου δείκτη στρες για όλα τα στρώματα του πληθυσμού- η εκδήλωση της μανίας είναι μια πολύ εύκολη υπόθεση και πολλές φορές οι ασθενείς είναι υπέρμετρα πολλοί για να αντιμετωπιστούν ουσιαστικά και άμεσα από τους ειδικούς γιατρούς.
Αυτό δείχνει για μια ακόμη φορά πόσο σπουδαία είναι η έγκαιρη παρατήρηση και η άμεση αγωγή.

Ο ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ ΠΡΟΜΕΤΩΠΙΑΙΟΣ ΛΟΒΟΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΟ ΦΙΛΤΡΟ ΤΩΝ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΩΝ. ΡΥΘΜΙΖΟΝΤΑΣ ΚΑΤΑΛΛΗΛΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΦΙΛΤΡΟ, ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΥΞΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΜΑΘΗΣΗ.
Εδώ και χρόνια έχει πιστοποιηθεί ότι ο αριστερός προμετωπιαίος λοβός έχει ένα καθοδηγητικό ρόλο, που απελευθερώνει σημαντικές ασυνείδητες διεργασίες σε άλλες περιοχές του εγκεφαλικού φλοιού, που διαχειρίζονται τα πρωτογενή αισθητήρια ερεθίσματα.
Όσο περισσότερη είναι «η ελεγκτική λειτουργία» του προμετωπιαίου λοβού, τόσο πιο χαμηλή είναι και η απόδοση των αισθητηρίων ερεθισμάτων. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο πίστευαν παλιά ότι στον αυτισμό, η διαδικασία του αριστερού μετωπιαίου λοβού μεταφέρεται στο δεξιό ημισφαίριο του εγκεφάλου.
Άλλοι υπέθεταν ότι αυξημένη έγχυση τεστοστερόνης στην αριστερή πλευρά του μετωπιαίου λοβού είχε σαν αποτέλεσμα κατά την εμβρυική ηλικία την «δηλητηρίασή» του από την ορμόνη αυτή και αρνητική του ανάπτυξη.
Συγκροτημένες έρευνες νευροφυσιολόγων και φυσικών επιστημόνων στην Αυστραλία κατέδειξαν ότι με την χρησιμοποίηση του διακρανικού μαγνητικού ερεθισμού μπορεί προσωρινά να ανασταλεί η «κριτική, ελεγκτική» ικανότητα του αριστερού προμετωπιαίου λοβού και να γίνει πιο γρήγορα «αφιλτράριστη» αντίληψη και επεξεργασία αισθητηρίων ερεθισμάτων και δραστηριοτήτων, με αποτέλεσμα την αύξηση της μάθησης και της γρήγορης οικειοποίησης των γνώσεων.
Τα πρώτα αποτελέσματα αυτών των ερευνών ήταν καταλυτικά γιατί στο 40% περίπου των συμμετεχόντων είχε μια ουσιαστική βελτίωση στην ικανότητα σχεδιασμού γνωστικών καταστάσεων με λεπτομέρειες. Σε ένα 20% δε η βελτίωση αυτή ήταν ιδιαίτερα εμφανής.
Αυτό δείχνει ότι υπάρχει πλέον ένας δρόμος να προαχθεί η ανθρώπινη ευφυΐα.

Η ΦΤΩΧΕΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΕΧΕΙΑ ΕΧΕΙ ΑΜΕΣΗ ΕΠΙΡΡΟΗ ΣΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ.
Η ανέχεια σημαίνει στέρηση και η στέρηση, ιδιαίτερα στα παιδικά χρόνια, είναι ένα στοιχείο πλημμελούς ανάπτυξης, τόσο του σώματος, όσο κυρίως του εγκεφάλου. Όχι μόνο για διατροφικούς λόγους, αλλά, περισσότερο για την ανάπτυξη της εργασιακής μνήμης του παιδιού.
Πρόκειται για την βραχυπρόθεσμη μνήμη, ακραία ζωτική για την εκπαίδευση και εκμάθηση. Η άμβλυνση της εργασιακής μνήμης στην παιδική ηλικία δυσκολεύει στην συγκράτηση αριθμών, συνδυασμών προσφάτων γεγονότων, επίλυση προβλημάτων κλπ.
Το παιδί που είναι απασχολημένο με μια μίζερη καθημερινότητα δεν έχει την ευκαιρία να αναπτύξει αυτό τον τομέα της ζωής του και υποβαθμίζει το τμήμα αυτό της μνήμης.
Ηλεκτροεγκεφαλογραφικές εξετάσεις επιβεβαίωσαν όχι μόνο τις παρατηρήσεις για την μνήμη, αλλά, ότι έχουν και μεγάλη έκπτωση της κριτικής ικανότητας.
Έτσι, η φτώχεια καταδικάζει το παιδί μειώνοντας τη μνήμη του και την κριτική του ικανότητα σε αιώνια ανέχεια και το αφήνει χωρίς ευκαιρία για το μέλλον.

ΣΤΙΣ ΝΕΑΝΙΚΕΣ ΣΠΟΝΔΥΛΟΑΡΘΡΟΠΑΘΕΙΕΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΤΑ ΚΑΝΟΝΑ ΚΑΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΝΕΥΡΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ.
Οι νεανικές αρθρίτιδες έχουν πολλές κλινικές εκδηλώσεις. Η αιτία τους δεν έχει διευκρινιστεί πλήρως, αν και υπάρχει η υπόνοια του κληρονομικού παράγοντα. Συγκεκριμένα, στους ασθενείς αυτούς πιστοποιείται σε ένα μεγάλο ποσοστό ο γενετικός δείκτης HLA-B27, του οποίου η συχνότητα εμφάνισης στον πληθυσμό είναι 10% και περίπου το 1% του πληθυσμού εμφανίζει μια παθολογική εικόνα.
Μία ομάδα παιδιών που εξετάσαμε με το νόσημα αυτό, σε ένα ποσοστό πάνω από 80% διαπιστώσαμε μέσω ηλεκτροεγκεφαλογραφικών εξετάσεων και μια εγκεφαλική δυσλειτουργία, ιδιαίτερα στην κροταφομετωπιαία περιοχή.
Η διαπίστωση αυτή οδηγεί στην υπόθεση ότι στις νεανικές σπονδυλοαρθροπάθειες έχουμε μάλλον πολυσυστηματικό αυτοάνοσο νοσολογικό χαρακτήρα και με δυσλειτουργικές εγκεφαλικές βλάβες.
Τα αποτελέσματα των εξετάσεων δείχνουν ότι είναι αναγκαία η γενικευμένη και εμπεριστατωμένη κατά σύστημα, εν προκειμένου του κεντρικού νευρικού συστήματος, στα νοσήματα αυτά, προκειμένου να δοθεί η σωστή αγωγή.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΑΝΤΙΔΡΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΑ ΕΜΨΥΧΑ ΚΑΙ ΑΨΥΧΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ.
Δοκιμάζοντας την αντίληψη σε υγιείς ανθρώπους σε επαναλαμβανόμενες προβολές εικόνων, ψυχοερευνητές του πανεπιστημίου του Γέηλ της Αμερικής έφθασαν στο συμπέρασμα ότι η ανθρώπινη αντίληψη μειώνεται πάρα πολύ όταν παρατηρεί άψυχα αντικείμενα.
Όταν, αντίθετα, στις προβολές εμφανίζονται έμψυχα όντα, όπως άνθρωποι, ζώα, πουλιά, η αντίληψη εμφανίζει μια εγρήγορση και αύξηση της καταγραφής πάνω από 30%.
Εξετάζοντας και αναλύοντας προσεκτικά το φαινόμενο, κατέληξαν οι ερευνητές στο συμπέρασμα ότι στην προκειμένη περίπτωση πρόκειται για το αποτέλεσμα ενός εξελικτικού φαινομένου, που γονιδιακά έφτασε να επηρεάζει την ανθρώπινη αντίληψη και σήμερα.
Πρόκειται για τον μηχανισμό αντίληψης, που ανέπτυξαν οι πρόγονοί μας, προκειμένου να προφυλαχθούν απέναντι σε ότι κινούνταν και το είχαν συνδέσει με κίνδυνο.
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι και σήμερα ο άνθρωπος προτιμά άψυχους μηχανισμούς φύλαξης έναντι υπερδραστήριων κινητικών όντων, π.χ. σκύλων.