Κάθε φορά που υπάρχει μια έκνομη κατάσταση ή παραβατική ενέργεια που από κάποια πλευρά χαρακτηρίζεται τρομοκρατική είθισται αμέσως να ερωτώνται κάποιοι επαΐοντες, και φυσικά μεταξύ των άλλων , νευροψυχίατροι, κατά πόσον αυτά τα άτομα που μετέχουν στις πράξεις αυτές έχουν ένα χαρακτηριστικό ψυχικό φαινότυπο. Ας προσπαθήσουμε να αποφύγουμε εντελώς τον ορισμό του τρομοκράτη και ας μείνουμε μόνο στην παραβατική ενέργεια. Έχουμε, δηλαδή, εδώ κάποια άτομα που έχουν λειτουργικές ικανότητες να προχωρήσουν σε ορισμένες καταστάσεις των οποίων η επικινδυνότητα είναι έξω από το μέσο όρο. Άσχετα με το αν είναι έννομες ή παράνομες οι καταστάσεις αυτές, ακριβώς επειδή πρόκειται για συναισθηματικά άκρως φορτισμένες περιπτώσεις, απαιτούν μια συνειδησιακή και συναισθηματική εξοικείωση. Αυτή βέβαια έρχεται ως ένα βαθμό , μικρό ή μεγάλο,με εκπαίδευση ανάλογα με τη δυναμικότητα του φορτίου που επωμίζεται το κάθε στέλεχος αυτής της πράξης. Απαιτεί, όμως, και συγκεκριμένες σωματικές και εγκεφαλικές δεξιότητες. Το μεγαλύτερο ποσοστό των δεξιοτήτων αυτών είναι η διεύρυνση της συνειδησιακής συμμετοχής. Αυτό θα το αναλύσουμε με λίγα περισσότερα λόγια προκειμένου να γίνει κατανοητό στους αναγνώστες. Η κατανόηση της διεύρυνσης της συνειδησιακής συμμετοχής είναι ουσιαστικά και η διαφοροποίηση των ατόμων αυτών από τα υπόλοιπα που έχουν δύναμη να εκτελέσουν τέτοιες πράξεις. Αυτό επιτυγχάνεται βέβαια και με εκπαίδευση ή ακόμη και με φαρμακευτική αγωγή ή ψυχιατρική υποστήριξη, βασικά, όμως, είναι απαραίτητη η ανάλογη ατομική χαρακτηριοδομή.
Κάθε προμελετημένη ενέργεια ακτιβισμού προϋποθέτει την πλήρη γνώση του αντικειμένου, την ικανότητα σύλληψης και εκτέλεσης ενός σχεδίου και παράλληλα τον τρόπο διαφυγής. Σε όλη αυτή τη διαδικασία πρέπει να αφαιρεθεί στον ελάχιστο βαθμό η αντανακλαστική ενέργεια. Δηλαδή, πρέπει οι αυτοματισμοί που γίνονται σε όλη τη διάρκεια της ακτιβιστικής πράξης να περιοριστούν στον ελάχιστο χρόνο, περίπου στο 1/10-2/10 του δευτερολέπτου, και παράλληλα αυτή η πράξη να είναι συνειδητή. Αυτό είναι ένα πράγμα ιδιαίτερα δύσκολο γιατί ο ελάχιστος χρόνος συνειδησιακής καταγραφής για τον εγκέφαλο είναι τουλάχιστον μισό δευτερόλεπτο. Άρα, εδώ πρέπει να είναι κάποιο άτομο που θα δρα σε χρόνο αντανακλαστικό με αμιγώς συνειδησιακά ελεγχόμενα πράξεις. Πρόκειται για κάτι εξαιρετικά δύσκολο. Ο συνειδησιακός έλεγχος εγκεφαλικών πράξεων συνοδευμένων από σωματικά αθλητικού επιπέδου ενέργειες και ικανότητα χρονικά άκρως περιορισμένης διαφυγής είναι κάτι που προσεγγίζει τα όρια του τέλειου. Βέβαια, σε αυτές τις ενέργειες η παραίτηση από τη μία ή άλλη προσπάθεια εξοικονομεί ουσιαστικό χρόνο για την πληρότητα του αποτελέσματος των εναπομεινάντων. Δηλαδή, εάν ο ακτιβιστής διαγράψει το χρόνο απόδρασης εξοικονομεί αντανακλαστικό χρόνο και μειωμένη ψυχική ένταση για τα δύο άλλα τμήματα της πράξης, σχεδιασμό και εκτέλεση. Γεγονός που είχαν εκμεταλλευτεί π.χ. οι Γιαπωνέζοι πιλότοι στις πράξεις αυτοκτονίας στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Βέβαια, κάθε τέτοια σκέψη μειώνει ουσιαστικά τον αριθμό των εθελοντών για την πράξη, ενώ παράλληλα πέφτει και η αποτελεσματικότητα του ενεργούντος λόγω του ψυχικού πάθους που καταβάλλεται.
Στις σύγχρονες τεχνικά άρτια εξοπλισμένες κοινωνίες (δίκτυα πληροφοριών, ψηφιακές εγκαταστάσεις, περίπλοκοι τόποι παρακολούθησης) τέτοιο είδους ακτιβισμού προϋποθέτει άρτια σωματική και ψυχική δομή, εξοικείωση με τεχνικές γνώσεις και βέβαια, ασυνήθιστα υψηλή εκπαίδευση. Τα τέσσερα αυτά σημεία αποτελούν πυλώνες για την εκτέλεση της ακτιβιστικής πράξης, αλλά ουσιώδες είναι πάλι αυτό που αναφέραμε παραπάνω, η διεύρυνση της συνειδησιακής συμμετοχής. Αυτό προϋποθέτει άκρως ειδική εκπαίδευση και ιδιαίτερα αυτογνωσία. Σε καμία περίπτωση άτομα χρηστικά για τέτοιες πράξεις δεν υπολογίζονται ως αξιόλογα όταν αυτοσχεδιάζουν. Η παραμικρή λεπτομέρεια οποιουδήποτε σχεδιασμού εκτέλεσης κάποιου πλάνου ακόμη και εμφάνισης απρόβλεπτου παράγοντα συνυπολογίζεται και περνά μέσα από το φίλτρο της εκπαίδευσης. Σε αυτό βέβαια το σημείο ισχύει ότι ο δάσκαλος κάνει το μαθητή, αλλά, και ότι ο μαθητής ξεπερνά το δάσκαλο. Εκπαίδευση που συνεπάγεται με σωματική άθληση και αυτοκυριαρχία είναι σήμερα με τα τεχνικά δεδομένα κάτι πάρα πολύ εύκολο. Άρτια εξοπλισμένα γυμναστήρια βρίσκονται οπουδήποτε και σε οποιαδήποτε γωνιά του πλανήτη. Η ψυχολογική προετοιμασία όμως του ακτιβιστή για διεύρυνση της συνείδησης απαιτεί δύο βασικά στοιχεία. Πρώτον, την σωστή επιλογή και δεύτερον, την γονιδιακά προδιατεθειμένη φόρμουλα αποδοχής της μάθησης. Βέβαια, και τα δύο χρειάζονται χρόνο. Συνεπώς βλέποντας αυτές τις πράξεις και εξετάζοντας τες με απλή ψυχιατρική σκέψη και νευροβιολογικές γνώσεις καταλήγουμε ότι έχουμε υψηλής ευφυΐας και ισχυρής πνευματικά χαρακτηριοδομής άρτια «εξοπλισμένους» ψυχικά και σωματικά ανθρώπους με δυνατότητα συναισθηματικής ευφυΐας για διαχωρισμό επικίνδυνων πράξεων και εξάλειψη περιττών ενεργειών ανθρώπους. Σε καμιά περίπτωση ο μέσος πολίτης δε μπορεί να εκτελέσει τέτοιες ενέργειες χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις.


ΤΟ ΥΠΕΡΚΙΝΗΤΙΚΟ ΠΑΙΔΙ (ADHD)

Το υπερκινητικό σύνδρομο ή γνωστό σαν σύνδρομο ελαττωμένης προσοχής και υπερκινητικότητας εξελίσσεται σε ένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα στη σύγχρονη εποχή. Πρόκειται για παιδιά με διαταραχές συμπεριφοράς, με ελλειμματική συγκέντρωση και αυξημένη ενεργητικότητα. Το πρόβλημα των παιδιών αυτών αρχίζει να αποκτά ιδιαίτερα μεγάλες κοινωνικές προεκτάσεις όταν τα παιδιά αυτά συνευρίσκονται με συνομήλικους τους σε χώρους όπως οι παιδικοί σταθμοί κλπ. Εκεί πλέον η παρουσία τους γίνεται "ανυπόφορη" για τα υπόλοιπα παιδιά και φέρει τρομερές δυσκολίες και τους ιδίους τους γονείς. Το πρόβλημα έχει μια σταθερή βάση που χαρακτηρίζεται από έντονη απροσεξία συνδεδεμένη με υπερβολική ανυσηχία, ανεξέλεγκτη παρορμητικότητα και απρόβλεπτες εκρήξεις κινητικών προβλημάτων. Οι διαταραχές αυτές μπορεί να είναι διαβαθμισμένες σε διάφορα στάδια ή να κλιμακώνονται κατά τη διάρκεια του χρόνου. Κάθε ανήσυχο παιδί δεν είναι κατά κανόνα υπερκινητικό, όπως ούτε κάθε ιδιαίτερα ζωηρό ή υπερκινητικό παιδί δε σημαίνει ότι είναι διανοητικά άρρωστο. Συνεπώς, για την αντιμετώπιση αυτών των καταστάσεων χρειάζεται λεπτός χειρισμός, υπομονή και επάρκεια γνώσεων. Θα ήθελα να γενικεύσω λίγο το θέμα τονίζοντας ότι όλοι όσοι ασχολούνται με τα παιδιά, ακόμη και μόνο με τα δικά τους παιδιά, πρέπει να έχουν κάποιες γνώσεις γύρω από το υπερκινητικό παιδία διότι κάποια στιγμή θα βρουν το πρόβλημα μπροστά τους είτε άμεσα είτε έμμεσα. Η αναλογία των υπερκινητικών παιδιών είναι τέτοια που σχεδόν με βεβαιότητα κανείς κοινωνικός άνθρωπος δε μπορεί να αποφύγει αυτό το πρόβλημα.

ΤΟ ΥΠΕΡΚΙΝΗΤΙΚΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ
Το πρώτο ουσιαστικό πρόβλημα για γονείς, συγγενείς, δασκάλους ή οποιουσδήποτε άλλους έχουν σχέση με υπερκινητικά παιδία είναι ιδιαίτερα έντονο στη σχολική ηλικία. Το σχολείο είναι ο πρώτος χώρος όπου έρχεται η έκρηξη των συγκρούσεων και η κορύφωση των συμπτωμάτων του υπερκινητικού παιδιού. Κατά πρώτο λόγο, λόγω ελλειμματικής προσοχής και συγκέντρωσης παρουσιάζουν δυσκολίες στο μάθημα. Παράλληλα, ένα μεγάλο ποσοστό δείχνει μαθησιακές διαταραχές, οι διαταραχές αυτές έχουν να κάνουν με τη διαφοροποίηση της αντίληψης, της ακρίβειας των κινήσεων, γραφής, ανάγνωσης, αδυναμίας μαθηματικών πράξεων λόγω έλλειψης συγκέντρωσης και άλλες γραφοκινητικές δυσκολίες. Όλες αυτές οι καταστάσεις παρατηρούνται ακόμη και σε φυσιολογικά παιδιά, αυτό όμως που τα διαφοροποιεί σε σχέση είναι η αύξηση της έντασης και απώλειας του ελέγχου που δείχνουν τα δεύτερα. Πρέπει όμως να σημειωθεί ότι στα υπερκινητικά παιδιά συμβαίνει καμιά φορά το παράδοξο σε μαθήματα των ενδιαφερόντων τους να έχουν λόγω διαφοροποιημένης εγκεφαλικής λειτουργίας υπέρμετρη αντίληψη και ιδιαίτερα μεγάλη απόδοση π.χ. μουσική, γεωγραφία, γυμναστική, μαθηματικά.
Η πείρα έχει δείξει ότι με τη σωστή προσέγγιση μπορεί να αναπτυχθεί η δημιουργικότητα, ο ενθουσιασμός για εργασία, η προθυμία για βοήθεια, ο πλούτος ιδεών και η αντίληψη δικαίου. Αυτά είναι και τα σημεία ίσως που πρέπει συγκεντρωτικά να έχουν στο νου γονείς και καθηγητές. Αποκτώντας την εμπιστοσύνη του παιδιού και με τη θετική επιρροή μπορούν να προστατεύσουν το παιδί από άδικες ενοχές, υποτίμηση, ξεμπρόστιασμα, να το παρηγορήσουν για τα λάθη του και να του αναπτύξουν θετικό αίσθημα ευθύνης.
Το παιδάκι εκτιμώντας αυτά ανοίγεται στην υποδοχή κατευθυντηρίων δυνατοτήτων. Στο σημείο αυτό με προσωπικό διάλογο και οπτική επαφή μπορεί να του ελκύσετε την προσοχή. Με διάφορα ψυχολογικά τρικ, εξαρτημένα ανακλαστικά όπως συγκεκριμένα νοήματα ή κινήσεις το παιδί μπορεί να οδηγηθεί εκ νέου στην αφετηρία της σκέψης. Πρέπει πάντα να χρησιμοποιούμε απλή γλώσσα και σύντομες προτάσεις, τα νοήματα να είναι σύντομα και συγκεκριμένα μη ξεχνάμε ότι τα παιδιά αυτά έχουν διάσπαση προσοχής. Θέλουν επαναλαμβανόμενες εξηγήσεις και με μεγάλη προσέγγιση ανάπτυξη του αισθήματος εμπιστοσύνης. Κατόπιν με ευθύ τρόπο σαν να απευθυνόμαστε σε ενηλίκους να συζητάμε την ευθύνη για μη τήρηση κανόνων και υποδείξεων χωρίς να απειλούμε με τιμωρίες. Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να γίνονται κυρώσεις μπροστά σε άλλους με ξεμπρόστιασμα και αίσθημα ντροπής που προσβάλει ή πληγώνει το υπερκινητικό παιδί. Την ανεπιθύμητη συμπεριφορά προσπαθούμε να την αγνοήσουμε και όχι να την τιμωρήσουμε. Η λήθη είναι προτιμότερη από το μαστίγιο.

ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ
Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΠΑΙΝΟΥ
Τα υπερκινητικά παιδιά κοινωνικά δεν αντιμετωπίζονται με κατανόηση, συγκατάβαση και ανοχή. Στερούνται επαίνου ,αναγνώρισης και συμπόνιας .Εδώ πρέπει με σωστά δοσολογημένη συμπεριφορά να επαινούνται οι μικρές βελτιώσεις ακόμα και αυτονόητες συμπεριφορές τη σωστή στιγμή με σύντομο και άκρως περιεκτικό τρόπο.
*Μη ξεχνάμε ότι έχουμε να κάνουμε με παιδιά με διάσπαση προσοχής και καθυστερημένη μερικές φορές αντίληψη, συνεπώς ο καθυστερημένος έπαινος είναι σα να μη γίνεται, δε βοηθάει

ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΜΑΘΗΣΗΣ
Η σύντομη περιεκτική και επαναλαμβανόμενη διδασκαλία σε βαθμό ρουτίνας βοηθάει αυτά τα παιδιά να αποκτήσουν αίσθημα ασφαλείας και τους φεύγει η ανυπομονησία όταν χάσουν την πρώτη αντίληψη, δεν αγωνιούν και περιμένουν την επανάληψη. Τα υπερκινητικά παιδιά δε μπορούν να τηρήσουν κανόνες. Για αυτό είναι απαραίτητο να βρεθεί ένα μοντέλο ελάχιστης τάξης και ένας τρόπος επιβολής του. Επειδή τα παιδάκια αυτά προκαλούν αναστάτωση είναι καλό να είναι συνεχώς υπό παρατήρηση χωρίς τα ίδια να το αντιλαμβάνονται. Πρέπει να δέχονται σταθερές συμπεριφορές σε σταθερές κοινωνικές δομές με τις ίδιες θέσεις και τυποποιημένες διδασκαλίες. Ανοιχτές μορφές διδασκαλίας με ελεύθερα εργασιακά θέματα αυτόνομης δομής και οργάνωσης είναι ακατάλληλα για υπερκινητικά παιδιά.

Δημοφιλείς αναρτήσεις

 

© 2006 | Blogger Templates by GeckoandFly modified and converted to Blogger by Blogcrowds.