Σήμερα υπάρχει η δυνατότητα έρευνας του εγκεφάλου σε μοριακό επίπεδο. Η δυνατότητα αυτή δίνει την εξήγηση σε πολλές μέχρι τώρα «ακατανόητες» μορφές επιληψίας.
Μια κληρονομική, κατά τον επικρατούντα χαρακτήρα, ανιχνεύεται σήμερα ανώδυνα και αναίμακτα και θεραπεύεται έγκαιρα.
Πρόκειται για κρίσεις που εμφανίζονται τις πρώτες μέρες της ζωής, χωρίς κανένα ιδιαίτερο λόγο (πυρετός, λοίμωξη) σε απόλυτα υγιή μωρά, τα οποία δεν εμφανίζουν κανένα άλλο παθολογικό στοιχείο. Οι κρίσεις αυτές επαναλαμβάνονται μερικές φορές για τα 2 – 3 επόμενα χρόνια και μετά, χωρίς ή με θεραπεία, εξαφανίζονται.
Η έρευνά τους ήταν μέχρι σήμερα ιδιαίτερα δύσκολη. Σήμερα, όμως, με την επανάσταση της ψηφιακής τεχνολογίας είναι δυνατή η διαλεύκανσή τους. Συγκεκριμένα, ο έλεγχος με την πολύωρη καταγραφή της εγκεφαλικής δραστηριότητας με το ηλεκτροεγκεφαλογράφημα δίνει όλα τα στοιχεία που χρειάζονται για την διάγνωση και τη θεραπεία.
Η εξέταση αυτή έχει και προληπτικό χαρακτήρα. Μπορεί να εντοπίσει την ύπαρξη αυτής της κληρονομικής επιβάρυνσης σε άτομα της οικογένειας χωρίς εμφανή κλινικά στοιχεία επιληψίας. Τα άτομα αυτά, όμως, έχουν κατά κανόνα άλλα νευροψυχιατρικά συμπτώματα, τα οποία όσο πιο νωρίς εντοπισθούν, τόσο πιο σωστά αντιμετωπίζονται.
Για αυτό το λόγο σε οικογένειες που υπάρχει τέτοιο ιστορικό, είναι ενδεδειγμένο να γίνεται σε δυνατόν περισσότερα μέλη της οικογένειας ο ηλεκτροεγκεφαλογραφικός έλεγχος.


Στο Ευρω-Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου οι Γερμανοί νίκησαν τους Τούρκους που παίζουν παρόμοια με αυτούς. Όσο προχωρούσε το παιχνίδι, γινόταν εμφανής η γερμανική αρετή της «λατρείας της τάξης» (ordnung), που χαρακτηρίζει γονιδιακά πλέον αυτό τον λαό.
Η λατρεία της γερμανικής τάξης επιβάλει πρώτα από όλα τον σεβασμό της αξίας του αντιπάλου στον υπερθετικό βαθμό. Χρησιμοποιώντας αυτή την χαρακτηριοδομή επιβλήθηκαν οι Γερμανοί του αντιπάλου τους.
Ο τρόπος που το έκαναν αποτελεί ένα παιδαγωγικό «παράδειγμα» για εμάς τους Έλληνες.

ΟΙ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟΙ ΒΗΜΑΤΟΔΟΤΕΣ

Ένα από τα πλέον σύγχρονα «επιτεύγματα» της νευροχειρουργικής είναι οι εγκεφαλικοί βηματοδότες. Πρόκειται για μικροσκοπικά μηχανάκια από πολυτελή μέταλλα εξοπλισμένα και με κομπιουτεράκια, τα οποία με στερεοτακτικές νευροχειρουργικές επεμβάσεις τοποθετούνται σε διάφορα μέρη του εγκεφάλου με σκοπό να προκαλέσουν ή να διορθώσουν τη λειτουργία του.
Μάλιστα, μεγάλες κλινικές του εξωτερικού έχουν «ειδικευτεί» στις τοποθετήσεις και προχωρούν σε τέτοιες επεμβάσεις με τέτοιο ρυθμό που πλέον χαρακτηρίζονται ρουτίνας. Όλο και περισσότεροι ασθενείς καταφεύγουν στις παροχές αυτές προκειμένου να βρουν λύτρωση σε συμπτώματα που τους ταλαιπωρούν, όπως πάρκινσον, τρόμος, Σκλήρυνση Κατά Πλάκας, παρενέργειες εγκεφαλικών, διάφορες επιληψίες, ψυχικές διαταραχές κ.λ.π.
Στη φωτογραφία που παραθέτουμε το μονό βέλος δείχνει πού ακριβώς τοποθετείται στη μέση του εγκεφάλου ένας τέτοιος βηματοδότης. Το διπλό βέλος από πάνω , όπου φαίνεται και το έντονο λευκό, είναι οι βλάβες που προκαλεί η τοποθέτηση ενός τέτοιου βηματοδότη.
Βέβαια, είναι πολύ νωρίς κανείς να εκτιμήσει με σιγουριά τα θετικά και τα αρνητικά της τοποθέτησης τέτοιων βηματοδοτών. Γενικά, όμως, στην ιατρική πρέπει συστηματικά να αποφεύγεις να λύνεις ένα πρόβλημα δημιουργώντας ένα δεύτερο και αυτό ακριβώς συμβαίνει με τα εγκεφαλικά εμφυτεύματα.
Από άποψη εκτέλεσης της νευροχειρουργικής πράξης μπορεί χειρουργικά να είναι άψογη. Η λειτουργία των μετεγχειρητικών διαταραχών πολλές φορές είναι μη αναστρέψιμη. Για αυτό ακριβώς πρέπει να προϋπολογίσουμε αυτό το ρίσκο στην απόφαση εγκεφαλικής εμφύτευσης βηματοδότη, και για να γίνει αυτό είναι απαραίτητος ο πλήρης νευρολογικός και νευροφυσιολογικός έλεγχος, κυρίως πριν, αλλά και μετά, εφόσον γίνει.
Δεν πρέπει να υποβάλλεται σε μια τέτοια διαδικασία ένας ασθενής χωρίς προηγουμένως να συνυπολογιστεί ιατρικό, κοινωνικό και προσωπικό κόστος. Συνεπώς, άσχετα πόσο είναι το νευρολογικό πρόβλημα, επιβάλλεται η διεξοδική νευρολογική και νευροφυσιολογική έρευνα και κυρίως, η ακριβής πληροφόρηση για το τι θα επακολουθήσει, καθώς οι γιατροί καμιά φορά υποδεικνύουν αυτή τη λύση και λόγω θεραπευτικής αδυναμίας.
Στον 21ο αιώνα που κυριαρχεί η πληροφορία, καλό είναι να αποτυπώσει κάποιος που θα είχε ένα τέτοιο ενδιαφέρον, αυτό που δείχνει η εικόνα, και αν χρειαστεί, κάποτε σε ευθεία ή πλάγια συμμετοχή και να θυμηθεί να συζητήσει διεξοδικά τα υπέρ και τα κατά μιας τέτοιας επέμβασης.

Πριν από 14 χρόνια πέθανε και τάφηκε αθόρυβα ένας από τους πιο χαρισματικούς Έλληνες. Ο συνθέτης και τραγουδοποιός Μάνος Χατζιδάκης. Το «Τραγουδοποιός» το αναφέρω γιατί σχεδόν πάντοτε, έτσι, κατά κύριο λόγο, χαρακτήριζε ο ίδιος τον εαυτό του.
15 Ιουνίου ήταν ο θάνατός του. Ευκαιρία να ξαναθυμηθούμε όχι μόνο όσα έκανε και όσα άφησε καταγεγραμμένα σαν εικαστικά κοσμήματα μέσα στους εγκεφάλους μας, αλλά, κυρίως, το χαρακτηριστικό του προτέρημα, το επικοινωνιακό χάρισμα που είχε.
Όποιος αληθινά είχε την τύχη να έχει μιλήσει μια φορά με τον Μάνο Χατζιδάκη, δεν ξέχναγε αυτή την πανδαισία του προφορικού λόγου ποτέ. Όσα χρόνια και αν περνούσαν, απασχολούσε τον κάθε ακροατή του το ερώτημα «γιατί είχε ερωτευθεί τόσο από το λόγο του».
Τον άκουσα μια φορά πριν 40 χρόνια να μιλά για τα αισθήματα και τα συναισθήματα. Για μουσική και για διάλογο. Ήμαστε τότε μια ομάδα φοιτητών που μαγεύτηκε από τη δυνατότητά του να βρίσκει μεμιάς τον τρόπο να καθηλώνει λεκτικά τους πάντες.
Μετά από χρόνια σπουδές στην Ιατρική, θεωρώ ότι πλέον έχω τη λύση του επικοινωνιακού χαρίσματος αυτής της μαγευτικής προσωπικότητας. Είναι αυτό που χαρακτηρίζεται σαν ενσυναίσθηση, δηλαδή, η δυνατότητα να καταλαβαίνει άμεσα τον απέναντι και με βάση αυτή την κατανόηση να του μεταδίδει την πληροφορία που θέλει. Οι πληροφορίες αυτές παραμένουν διαχρονικές και λόγω της ποιότητάς του και λόγω της «επεξεργασίας» που είχαν στο ανθρώπινο λογισμικό του Χατζιδάκη.
Ανέφερε χαρακτηριστικά: « το κοινό δεν αποτελεί ποτέ ένα σύνολο και εμένα με ενδιαφέρει το υποσύνολό του που αγαπά τις εκτονώσεις». Πιθανόν όλοι αυτοί που μαγεύτηκαν από αυτόν να είμαστε σε αυτό το υποσύνολο και όχι σε αυτό που, όπως ο ίδιος ανέφερε «θέλω να έχω την άνεση για μερικούς να τους περιφρονώ, να μην τους γνωρίζω και να μην τους χαιρετώ».
Ένας ιδιαίτερος άνθρωπος που με το πέρασμά του άφησε μια έντονη και γαλήνια ηρεμία για αυτούς που τον σκέφτονται.

Η καρδιακή προσβολή, όπως επίσης, η γαστρορραγία, η οξεία γαστρίτιδα, η απότομη δύσπνοια και άλλα πολλά επικίνδυνα ιατρικά φαινόμενα, που συνωστίζουν τους ασθενείς σε εφημερεύοντα νοσοκομεία. Έχουν τη ρίζα τους σε ψυχιατρικές καταστάσεις και εγκεφαλικές δυσλειτουργίες. Βιβλία, ασθενείς και γιατροί είναι εθισμένοι να ασχολούνται στα επείγοντα με το σύμπτωμα που κυριαρχεί, π.χ. ο πόνος στην καρδιά είναι έμφραγμα, και συνίσταται η άμεση χορήγηση φαρμάκων, η εντατική παρακολούθηση κλπ.

Αποδεικνύεται στην καθημερινή πράξη ότι πέραν των καρδιολόγων, πρέπει να έχουν θέση και άλλοι γιατροί που ασχολούνται με τον εγκέφαλο, οι νευρολόγοι – ψυχίατροι.
Με το θάνατο του Τιμ Ράσερτ ξέσπασε μια μεγάλη αναταραχή με βασικό ερώτημα κατά πόσο η σύγχρονη ιατρική, και συγκεκριμένα, η καρδιολογία προστατεύει τον εκάστοτε ασθενή από τα προβλήματα.
Ο Τιμ Ράσερτ είναι ένας άνθρωπος που ζούσε έντονα. Ήταν άλλωστε αναμενόμενο λόγω του επαγγέλματός του. Ως άνθρωπος της τηλεόρασης, γνώριζε ο ίδιος πόσο επικίνδυνο είναι το επάγγελμά του και σαν καλός πλούσιος Αμερικάνος φρόντισε να έχει την ανάλογη προφύλαξη με τη βοήθεια καρδιολόγου, με καλή θεραπεία και δη, προληπτική αγωγή.
Στα απανωτά check – up που είχε περάσει, ποτέ δεν είχε γίνει έλεγχος για τον εγκέφαλό του και δε δόθηκε προσοχή μήπως η διαταραχή είναι πρόβλημα του νευράξονα εγκεφάλου – καρδιάς. Το αποτέλεσμα ήταν ότι όντως ήρθε καρδιακή προσβολή με τη μορφή κρίσης και ο θάνατός του.
Λόγω της επωνυμίας του πάρα πολλοί άνθρωποι σαν αυτόν, δηλαδή, πλούσιοι Αμερικάνοι, ανησύχησαν καταλαβαίνοντας ότι το σύστημα υγείας που το θεωρούσαν ανώτερο κάθε άλλου σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν προστατεύει. Το αμφισβητούν και το συζητούν και οι καρδιολόγοι, οι οποίοι είναι σε άμυνα, προσπαθώντας να δικαιολογήσουν τις αξίες που κατά καιρούς προβάλουν σαν λύση, δηλαδή, τα φάρμακα και τη διατροφή.
Πρέπει να γίνει γνωστό πως όταν δεν ελέγχεται ο εγκέφαλος, υπολείπεται και ο έλεγχος της καρδιάς. Διότι, η κατεύθυνση της δυσλειτουργίας που προκαλεί την καρδιακή διαταραχή, πάντα ξεκινάει από τον εγκέφαλο.
Πρέπει να γίνει κάτι για εκείνον που αισθάνεται απότομο σφίξιμο, πόνο στο στήθος και απότομα μουδιάσματα, και κυρίως, όταν συνοδεύονται από ζαλάδα και σύγχυση. Τότε, πρέπει να εξεταστεί και ο εγκέφαλος και ύστερα όλα τ’ άλλα.

Μπλοκάροντας ένα σύμπλεγμα πρωτεϊνών στη βιοχημία των μυών, εμποδίζεται η γήρανσή τους και ανανεώνονται. Βέβαια, τα καλά αυτά νέα έρχονται ύστερα από πειράματα σε ποντίκια, αλλά, έχουν την αξία τους, διότι, αναμένεται να είναι ανάλογη και η συμπεριφορά του ανθρώπινου οργανισμού.
Συγκεκριμένα, αναστέλλοντας την παραγωγή μιας πρωτεΐνης, με το όνομα TGF-β, ανατρέπεται η διαδικασία γήρανσης των μυών σε ποντίκια, ενώ, παράλληλα, μπορεί να ξεκινήσει η διαδικασία βελτίωσής τους. Μετά υπάρχουν και κάποια προβλήματα των οποίων η λύση πρέπει να βρεθεί άμεσα.
Το κυριότερο πρόβλημα είναι ότι η διαδικασία αυτή της αναστολής της γήρανσης προκαλεί τακτικά διαταραχές της μίτωσης (πολλαπλασιασμός των κυττάρων) με αποτέλεσμα να έχουμε καρκινογενέσεις. Το τίμημα φαίνεται σοβαρό, η προσπάθεια, όμως, συνεχίζεται.


Μια υπηρεσία παροχής (ιατρική, τουριστική, διευκόλυνσης κλπ) βασίζεται στην ανταποδοτικότητα. Ο εγγυητής της ανταποδοτικότητας στην ελεύθερη οικονομία είναι το κράτος με την εκπροσώπισή του, π.χ. κυβερνητικοί και κομματικοί παράγοντες, διοικητές κρατικών επιχειρήσεων κλπ.
Ο όλος μηχανισμός διέπεται από την λογική ότι όποιος ωφελείται της υπηρεσίας, πρέπει να πληρώνει. Αυτός που πληρώνει στην ελεύθερη οικονομία είναι «βασιλιάς», γιατί με την πληρωμή του στηρίζει το όλο σύστημα.
Όσο κι αν φαίνεται δύσκολο είναι μια λογική που την δεχόμαστε και με βάση αυτή λειτουργούμε όλοι. Αν για κάποιον λόγο αποκλίνουμε από αυτήν, διχαζόμαστε και ενεργούμε νευρωτικά.

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ "ΕΙΔΙΚΟΥ"

Τα βασικά στοιχεία της γερμανικής κουλτούρας είναι ότι «η μέθοδος είναι πάνω από όλα» και το δεύτερο, ότι «ο πολίτης είναι μικρός μπροστά στο κράτος». Αυτές τις μέρες είχαμε ένα απτό παράδειγμα και των δύο αυτών στοιχείων, αλλά, παράλληλα είδαμε ότι ο αιώνας που διανύουμε, ο 21ος αιώνας, είναι ο αιώνας των ειδικών.
Ένας επιχειρηματίας κατορθώνει επί πέντε ώρες να εξηγεί, να μιλά, να απαντά, να διαχειρίζεται επιχειρήματα στη Βουλή των Ελλήνων με καθημένους τους βουλευτές, πιθανόν και το τηλεοπτικό κοινό που παρακολουθούσε την εκδήλωση.
Το απλό συμπέρασμα, άσχετα από το τι γεννήθηκε, και πώς γεννήθηκε και τι προέκυψε, ακόμα και για το τι υπόβαθρο είχε, είναι ένα. Από ψυχολογικούς λόγους καταλάβαμε πλέον όλοι ότι η δύναμη σήμερα είναι ο ειδικός.
Όταν υπάρχει κάποιος ειδικός και έχει τη μέθοδο, και ξέρει πολύ καλά τις σχέσεις πολίτη – πολιτικού είναι σε θέση να διαχειριστεί καταστάσεις προς όφελός του και μάλιστα, να βγαίνει από αυτές επιβεβαιωμένος. Το θέμα του ειδικού δεν είναι μόνο η γνώση, η πειθαρχία ή ακόμα αυτή η αυτογνωσία.
Εκείνο που παρουσιάζεται και εντυπωσιάζει τους «ειδικούς» της ψυχιατρικής είναι η ιδιαίτερη προσπάθεια που φαίνεται στο πρόσωπο αυτής της προσωπικότητας για χρόνια ολόκληρα να εμπεδώνει κανόνες, να βασίζεται σε νέους ρυθμούς και νέες γνώσεις, αλλά, όλες σωστά αρχειοθετημένες, χρησιμοποιώντας σωστά το κάθε επιχείρημα στην κατάλληλη ώρα.
Οι ειδικοί σήμερα γνωρίζουν την «αχίλλειο πτέρνα» του κάθε συστήματος, τις επεξεργάζονται και οι ίδιοι οι ειδικοί σαν προσωπικότητες μπαίνουν σε μια σιδηρά πειθαρχία από την οποία και δεν ξεφεύγουν. Συνεπώς, για να μπορεί κάποιος να τους αντιμετωπίσει, θα πρέπει να χρησιμοποιήσει το μοναδικό δρόμο που υπάρχει, δηλαδή, να είναι «πιο ειδικός».
Αυτό σημαίνει ότι πρέπει ότι αυτά τα στοιχεία της ανωτερότητας που παρουσιάζει ο ειδικός να τα έχει σε ανώτερο βαθμό. Αυτό όμως προϋποθέτει μια μεγάλη αυτοπειθαρχία, η οποία πολύ δύσκολα βρίσκεται σε ανθρώπους οι οποίοι επιλέγουν να αναλώνουν την καθημερινότητα σε πράγματα μη χρήσιμα, και όχι στον εαυτό τους. Πρόκειται, δηλαδή, ουσιαστικά για έλλειμμα παιδείας. Είναι κάτι που δεν αντιμετωπίζεται και γεννά ανεπάρκεια.

Συνήθως, ο μόλυβδος περιέχεται στις μπογιές και στα ανθεκτικά δίκτυα ύδρευσης παλαιού τύπου στις σωληνώσεις. Αυτό γίνεται καμιά φορά αιτία τόσο τα έμβρυα, όσο και οι μητέρες αυτών, αλλά πολλές φορές και τα παιδιά, να παρουσιάζουν υψηλή συγκέντρωση μόλυβδου στα εγκεφαλικά κύτταρα του πρόσθιου λοβού. Όπως έδειξαν τελευταίες έρευνες που δημοσιεύτηκαν πρόσφατα η περιεκτικότητα των κυττάρων αυτών σε υψηλές ποσότητες μόλυβδου γεννά σαφή εγκληματικότητα.
Στον πρόσθιο λοβό εδράζεται κατά κάποιο τρόπο το κέντρο της ηθικής και κοινωνικής δικαιοσύνης. Τα ελαττωμένα και κατεστραμμένα εκεί κύτταρα αναστέλλουν τη λειτουργία αίσθησης της δικαιοσύνης και της ηθικής με αποτέλεσμα να ξεσπά πάρα πολύ μεγάλη εγκληματικότητα. Κυρίως σε εγκλήματα, όπως είναι η άσκηση βίας, σε συνδυασμό με εγκληματικές πράξεις, όπως είναι οι βιασμοί, ασέλγειες κλπ.
Είναι ένα στοιχείο στο οποίο πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή και σε περιπτώσεις που φαίνεται από πρώτη άποψη ότι δεν έχουμε τέτοια προβλήματα. Επειδή μέχρι πρόσφατα η έκθεση σε μόλυβδο ήταν σύνηθες γεγονός, καλό είναι όταν έχουμε τέτοιες περιπτώσεις να σκεπτόμαστε και αυτή την εκδοχή.

ΤΟ ΚΙΝΗΤΡΟ ΤΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ

Ένα θέμα παλιό, αλλά, φοβερά επίκαιρο. Από παλιά υπήρχαν άνθρωποι που δεν μπορούσαν να περιοριστούν στα στενά σύνορα της χώρας τους ή του τόπου τους και ήθελαν να κάνουν το άλμα της μετανάστευσης.
Τότε, το κίνητρο ήταν διαφορετικό. Για άλλους ήταν ο πλουτισμός και πήγαιναν στην Αμερική, πολλοί ήθελαν μόνο εργασία και πήγαιναν Αυστραλία και Γερμανία, κάποιοι ήθελαν πνευματικές αναζητήσεις και πήγαιναν σε συγκεκριμένους τόπους, όπως το Παρίσι, με τα μεγάλα αμερικάνικα πανεπιστήμια. Κάποιοι άλλοι πάλι, ήθελαν απλά χρώμα στη ζωή τους και αναζητούσαν τις τύχες τους στην Λατινική Αμερική.
Η διαφορά του κινήτρου παλιά με τη νέα εποχή ήταν ότι τότε το κίνητρο ήταν επιθυμητό. Ανοιχτές οι τότε αγορές του κόσμου ήθελαν αυτά τα ανήσυχα πνεύματα που κουβαλούσαν όλοι οι μετανάστες προκειμένου να δημιουργήσουν το νέο κοινωνικό ιστό. Τώρα πλέον όλοι οι παλιοί τόποι υποδοχής ξένων ανήσυχων πνευμάτων έχουν κλείσει. Δεν υπάρχουν όρια, δεν υπάρχουν περιθώρια και το κυριότερο, δεν υπάρχουν δουλειές.
Τα ανήσυχα πνεύματα, όμως, παραμένουν. Και εκεί είναι το κίνητρο. Και ουδέποτε πρόκειται να σταματήσει. Περνώντας από τη διαδικασία της μετανάστευσης γνωρίζει κανένας το μαρτύριο του Ταντάλου, όπου κυρίαρχο συναίσθημα είναι αυτό της υπομονής και της επιμονής για τα πάντα.
Επόμενο είναι, λοιπόν, να δεχόμαστε κραυγές από μετανάστες που από αυτούς όσοι επιζήσουν θα πάρουν αυτοδίκαια το δικαίωμα της επιβίωσης στο νέο χώρο που κατάφεραν να προσαρμοστούν, αφού πρώτα ταπεινώθηκαν και βασανίστηκαν. Είναι κάτι που θα αλλάξει την καινούρια κοινωνική δομή και θα δώσε νέο πρόσωπο στο παγκόσμιο χωριό.
Είναι αδύνατον πολιτικά, κοινωνικά, ακόμη και ηθικά, να αγνοεί κανένας το σημερινό κίνητρο του μετανάστη, το οποίο, όπως είπαμε και στην αρχή, δεν κρύβει μόνο την επιθυμία για μια νέα ζωή. Κρύβει και ένα ανήσυχο, πολυτάλαντο πνεύμα σε σχέση με τους υπολοίπους που μένουν πίσω να μοιραστούν τη δυστυχία που απέμεινε.

Η πλαγία αμυοτροφική σκλήρυνση είναι μια αρρώστια του περιφερικού νευρικού συστήματος που οδηγεί σε πλήρη αδυναμία των μυών και απώλεια της κινητικότητας στους ασθενείς. Το χαρακτηριστικό της νόσου είναι ότι έρχεται απότομα και εξελίσσεται πάρα πολύ γρήγορα οδηγώντας τους ασθενείς σε πλήρη κατάκλιση και απότομη αδυναμία. Υπολογίζεται ότι σε Αμερική και Ευρώπη 6-8.000 άτομα αρρωσταίνουν από αυτή τη νόσο. Μέχρι τώρα καμία θεραπευτική ελπίδα δεν είναι γνωστή.

Διάσημοι ασθενείς που έπασχαν από τη νόσο αυτή ήταν ο ηθοποιός Ντέιβιντ Νίβεν, ο αθλητής Λου Γκέρινγκ στην Αμερική από τον οποίο πήρε η νόσος και το όνομά της, ο ακόμα εν ζωή Άγγλος φυσικός Στίβεν Χόπκινς.

Οι έρευνες ενός ιδιωτικού αμερικανικού ινστιτούτου έρευνας σχετικά με την πλάγια αμυοτροφική σκλήρυνση που διευθύνεται από τον δρ. Περί, έφεραν στο φως νέα στοιχεία σχετικά με την παθογένεια της αρρώστιας.

Εντόπισαν 14 γονίδια, τα οποία φροντίζουν για την επικοινωνία μεταξύ κινητικών νευρώνων και μυϊκών κυττάρων σε μοριακό επίπεδο, να παρουσιάζουν στην ασθένεια αυτή μια δυσλειτουργία. Στη σχέση της δυσλειτουργίας αυτής και στην ανάπτυξή της συγκεντρώνεται τώρα και η φαρμακευτική έρευνα προκειμένου να φέρει κάτι καινούριο για τη θεραπεία της νόσου.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η έρευνα αυτή είναι απολύτως σε ιδιωτικό επίπεδο, στην Αμερική, όπου και χρηματοδοτείται από έναν πολυεκατομμυριούχο, τον Αουγκ Νιέτο. Πρόκειται για έναν νεαρό άνθρωπο που έγινα ζάμπλουτος χρησιμοποιώντας ανακαλύψεις του και προώθηση μηχανημάτων γυμναστικής στα διάφορα κέντρα αισθητικής.

Όταν ο ίδιος πριν δύο χρόνια αρρώστησε από αυτή τη νόσο κατάλαβε την έκτασή της και τα προβλήματά της, βρήκε το κουράγιο να ασχοληθεί ο ίδιος μαζί της χρησιμοποιώντας τα πόδια του προκειμένου να κατευθύνει ειδικά κομπιούτερ που τον οδήγησαν στην έρευνα αυτή. Παράλληλα, διέθεσε εκατομμύρια προκειμένου να δημιουργηθεί το ιδιωτικό ινστιτούτο έρευνας που αναφέραμε παραπάνω.

Στην Αμερική, και λιγότερο στην Ευρώπη, που οι κρατικές έρευνες στον τομέα αυτό έχουν περιοριστεί πάρα πολύ λόγω ελλείψεως χρημάτων, έρχεται τώρα η ιδιωτική πρωτοβουλία να δώσει μια νέα ώθηση προκειμένου να ανακαλυφθεί κάτι νέο για αυτή την ασθένεια.

Η ανακατανομή του πλούτου που προέκυψε με την παγκοσμιοποίηση έφερε και πολλούς πλούσιους στην θέση αυτή να είναι οι ίδιοι άρρωστοι από ασθένειες για τις οποίες υπάρχει πλήρη αδυναμία θεραπείας. Αυτό όπως διαπιστώνουμε είναι ένα κίνητρο από αυτούς τους οικονομικά ανεξάρτητους ανθρώπους να δώσουν μια νέα ώθηση στην επιστήμη για αρρώστιες που παιδεύουν χιλιάδες ή και εκατομμύρια άλλους ανθρώπους. Είθε το τέλος να είναι αίσιο.

Η ΤΕΧΝΙΚΗ SIEMENS ΕΓΓΥΑΤΑΙ

Το σκάνδαλο Siemens που παρακολουθούμε αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα είναι παλιό. Η τεχνική ακόμα παλαιότερη. Υφίσταται από τα εκατοντάδες χρόνια που δραστηριοποιείται η εταιρεία. Μια εταιρεία που κινείται απόλυτα με τη γερμανική λογική, στην οποία οφείλει και την ύπαρξή της και την ανάπτυξή της.
Η γερμανική αυτή λογική δεν είναι εφεύρεση της Siemens, ούτε κάποιου είδους καινοτομία. Είναι η ίδια η παράδοση της γερμανικής ψυχής. Δηλαδή, η μέθοδος πάνω από όλα.
Και σαν γερμανική παράδοση θεωρούν οι άνθρωποι αυτοί ότι το γεγονός του θετικού της σκέψης αφορά αυτούς και η απόρροια του νομίμου ή παρανομία του γεγονότος είναι υπόθεση τρίτων.
Έτσι, λοιπόν, η αποθέωση της μεθόδου και η απόδοση σαν αξία έχει μπει και στα πανεπιστήμιά τους και διδάσκεται από τα μαθήματα των μαθηματικών, των θρησκευτικών, όσο και της γεωπολιτικής. Πληρώνει, λοιπόν, η Siemens με μαύρο χρήμα πολιτικούς άλλων χωρών. Το θεωρούσε αυτό σαν τμήμα της μεθόδου επέκτασής της.
Εδώ πρέπει να πούμε ότι μέχρι ένα σημείο το επέτρεπε ο ελαστικός σχετικά γερμανικός νόμος. Τυχόν τροποποιήσεις των νόμων αυτών, ιδιαίτερα μετά την παγκοσμιοποίηση, δεν τις έλαβαν υπόψη τους, διότι ήταν κατειλημμένοι από τον ψυχαναγκασμό της δικής τους ορθότητας. Από την ώρα που τα λεφτά τα δίνουν σε πρόσωπο «ικανό» να τελειώσει τη συναλλαγή, είχαμε και ολοκλήρωση της μεθόδου. Άρα, και την εκτόνωση του δυναμικού του ψυχαναγκασμού.
Την ψυχοπάθεια θα τη δούμε και όσο ξετυλίγεται το κουβάρι της Δικαιοσύνης.

Ιταλοί ερευνητές σε μια τελευταία δημοσίευσή τους κάνουν μια γενναία προσπάθεια να ερευνήσουν τον κληρονομικό παράγοντα της ομοφυλοφιλίας. Συγκέντρωσαν στοιχεία από οικογένειες ομοφυλόφιλων και αναλύοντας τα σε υπερσύγχρονους υπολογιστές με ειδικά «υπολογιστικά μοντέλα» πιστοποίησαν ότι όντως υπάρχει κληρονομική τάση στην ομοφυλοφιλία.
Βέβαια, το γεγονός αυτό γεννά το εύλογο ερώτημα πώς είναι δυνατή η αύξηση των ομοφυλόφιλων, χωρίς αναπαραγωγή. Η συνέχεια στην εξήγηση αυτή ήταν η υπόθεση των ανταγωνιστικών γονιδίων.
Δηλαδή, στις κοινωνίες όπου έχουμε μια αύξηση των ομοφυλοφίλων, τα γονίδια της κληρονομικότητας τους προκαλούν ένα ανταγωνιστικό γονιδιακό ερέθισμα στις γυναίκες του περιβάλλοντός τους να συλλαμβάνουν ευκολότερα και να τεκνοποιούν γρηγορότερα.
Φαίνεται μια πάρα πολύ λογική εξήγηση και έχει επιστημονική βάση, καθώς βασίζεται στα μαθηματικά. αποτελεί, όμως, και μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να εξεταστεί το θέμα σε βάθος και να δοθούν απαντήσεις που θα λύσουν μεγάλα κοινωνικά προβλήματα.

Ένας 25χρονος ψυχοπαθής στο εμπορικό κέντρο του Τόκυο τραυμάτισε με μαχαίρι δεκάδες ανθρώπους και σκότωσε με τον ίδιο τρόπο επτά. Η ιαπωνική αστυνομία ολοκληρώνοντας την εγκληματολογική έρευνα πιστοποίησε τον ψυχοπαθολογικό χαρακτήρα του νεαρού δράστη και διαπίστωσε πως αυτός ψηφιακά είχε προειδοποιήσει, άρα είχε προμελετήσει, το έγκλημα που εκτέλεσε μετά. Το αποτέλεσμα των ερευνών πάντα σύμφωνα με τους ιάπωνες ειδικούς ήταν ότι πρόκειται για μια επιθετική όξυνση μιας σχιζοφρενικού τύπου ψύχωσης η οποία στοχοποιούσε το ανώνυμο πλήθος. Σε έντονη παρανοειδή κατάσταση ο δράστης ανέβαινε κλιμακωτά την ένταση που τον οδήγησε στο αμόκ της σφαγής. Στην ψυχιατρική τέτοιες εικόνες είναι συνηθισμένες και αρκετοί άνθρωποι – ψυχασθενείς εκδηλώνουν αυτά τα φαινόμενα τακτικά. Βέβαια, εκεί που υπάρχει παρατήρηση υπάρχει και ο έγκαιρος έλεγχος και μπορούνε με τη σωστή φαρμακευτική αγωγή να αποφευχθούν αυτά τα ακραίας επιθετικότητας φαινόμενα. Δηλαδή, το ζητούμενο δεν είναι η λύση η οποία υπάρχει, αλλά η έγκαιρη διάγνωσή του. Αν και παρόμοια κρούσματα είναι από δεκαετίας γνωστά τον τελευταίο καιρό βλέπουμε να επαναλαμβάνονται πανομοιότυπα σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου ιδιαίτερα στις νεαρές ηλικίες. Επίσης, το αξιοπερίεργο είναι ότι πλέον δεν υφίστανται τέτοια κρούσματα μόνο σε πολύ φιλελεύθερες και χαλαρής καθημερινότητας χώρες όπως είναι οι αγγλοσαξονικές αλλά ακόμα και σε παραδοσιακές, όπως είναι η δική μας ή ακόμη περισσότερο αυτή της Ιαπωνίας. Συμβαίνουν σαν να υπάρχει κάποιο είδος πνευματικής αντιγραφής από τόπο σε τόπο και χώρα σε χώρα. Προφανώς, πρόκειται για ένα «παγκοσμιοποιημένο» ζήτημα. Τέτοια κρούσματα πρέπει να μας αφυπνίσουν και σαν κοινωνία να προσέχουμε πολύ περισσότερο τη συμπτωματολογία τέτοιων περιστατικών για την έγκαιρη πρόγνωσή τους.

Μακροχρόνιες επιδημιολογικές – στατιστικές έρευνες που εμφανίζονται όλο και τακτικότερα καταδεικνύουν συνεχώς την αξία των Ω-3 λιπαρών οξέων. Αυτά βρίσκονται σε πάρα πολύ μεγάλη ποσότητα στα ψάρια, των οποίων η κατανάλωση θεωρείται ιδιαίτερα ευεργετική για την προφύλαξη από πολλές νευρολογικές και ψυχιατρικές ασθένειες. Συγκρίνοντας λαούς που τρώνε πάρα πολύ ψάρι, π.χ. οι Κορεάτες, με αυτούς που καταναλώνουν ελάχιστα, π.χ. Αγγλοσάξονες, βρέθηκε ότι οι Κορεάτες με κατανάλωση περίπου 25 κιλών ψαριών ετησίως κατά κεφαλήν πάσχουν από πολύ λιγότερη κατάθλιψη σε σχέση με τους συνομήλικες Αγγλοσάξονες. Βρέθηκε, όμως, ότι τα Ω-3 λιπαρά οξέα έχουν και μια άλλη εκ προοιμίου προστατευτική ιδιότητα για μια ασθένεια – μάστιγα εδώ στην περιοχή της Μεσογείου. Πρόκειται για τη νόσο της εκφύλισης της ωχράς κηλίδας.
Η ωχρά κηλίδα είναι ένα μέρος όπου συγκεντρώνονται οι νευρικές απολήξεις στο βυθό του οφθαλμού προκειμένου να μεταδώσουν τα οπτικά ερεθίσματα που εστιάζονται εκεί στο κέντρο του εγκεφάλου. Η εκφύλισή της έχει σαν αποτέλεσμα και την κακή εστίαση και την άσχημη επεξεργασία αυτών των οπτικών ερεθισμάτων με αποτέλεσμα τη μερική μέχρι και ολική τύφλωση. Μέχρι τώρα πιστεύεται ότι περιβαλλοντικοί παράγοντες (έντονο φως) μαζί με γενετικές – γονιδιακές αιτιολογίες ήταν τα αίτια της εκφύλισης της ωχράς κηλίδας. Τελευταίες δημοσιεύσεις μετά από επιδημιολογικές έρευνες ότι πάρα πολύ μεγάλο ρόλο στην εμφάνιση της ασθένειας παίζει και η διατροφή.
Σε πληθυσμούς που καταναλώνουν ψάρια τουλάχιστον δύο φορές τη βδομάδα ακόμα και αν υπάρχει γενετική προδιάθεση για εκφύλιση της ωχράς κηλίδας, η κατανάλωση αυτή των Ω-3 λιπαρών την περιορίζει ουσιαστικά. Είναι χρήσιμο και να κατανοήσουμε και να κρατήσουμε στη μνήμη μας τις παρατηρήσεις αυτές διότι ρυθμίζοντας με το σωστό τρόπο τη διατροφή μας χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια έχουμε μια ουσιαστική προφύλαξη από δύο μεγάλους κινδύνους, την κατάθλιψη και την εκφύλιση της ωχράς κηλίδας.



Μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο σε Ευρώπη και Αμερική ήρθε το «μπουμ» της ανάπτυξης. Όπως συνήθως συμβαίνει μετά από ένα πόλεμο η ανάπτυξη έκανε πλούσιους ανθρώπους και οικογένειες που χαρακτηριζόταν από επιμονή, θράσος, ικανότητα και τύχη. Αυτά τα κομμάτια του πληθυσμού δημιούργησαν τη νέα ελίτ που πλέον στις δημοκρατικά κυβερνούμενες πλέον χώρες ήρθε σαν άρχων του πλούτου σε αντικατάσταση της παλαιάς τάξης των ευγενών. Βέβαια, αυτό δεν ήταν τόσο τραγικό σαν τον μεσαίωνα, γιατί παράλληλα αναπτύχθηκε πάρα πολύ η λεγόμενη μεσαία τάξη, η οποία άντλησε μέλη από τα παλιά εργατικά στρώματα του πληθυσμού. Η νέα αυτή μεσαία τάξη λειτουργούσε σαν σταθερός αιμοδότης της ελίτ και δεν είχε σχεδόν καμία σχέση με περιθωριοποιημένες ομάδες αρνητών. Σημαία της έγινε η κατανάλωση, η καλοπέραση, μια προνομιούχος ευημερία, μέσα σε συνθήκες δημοκρατίας, ατελείωτα δάνεια και πλουτισμό. Η ίδια τάξη τα τελευταία χρόνια μετά την έξαρση της παγκοσμιοποίησης στενά συνδεδεμένη με τον αστικό της χαρακτήρα βλέπει να χάνονται τα προνόμια και η δύναμή της. Από εκεί που ήταν γεμάτη χρυσές ευκαιρίες, δέχεται χαστούκια, την απειλή της φτώχιας, τον περιορισμός της δωρεάν ιατρικής περίθαλψης, την άρνηση αντί για τη γενναιοδωρία της ελίτ του τραπεζικού συστήματος και μια ατελείωτη φθορά. Βέβαια, οι πολιτικές ελίτ που βασίζονται πάνω στις ψήφους της μεσαίας τάξης αρνούνται να πιστοποιήσουν αυτή την πραγματικότητα και η άρνηση αυτή αυτο-τροφοδοτεί την ψευδαίσθηση. Ο μικροαστός της μεσαίας τάξης κοιμάται με το όνειρο να πετύχει το στοίχημα του Τζόκερ την επόμενη μέρα και ξυπνάει από τις φωνές των δανειοληπτών. Κάπου το μεσημέρι καταθλίβεται από την αφόρητη εργασιακή πίεση και το απόγευμα πέφτει στη σχιζοειδή διαταραχή της ύπαρξής του. Δε γνωρίζει που βρίσκεται, που πάει και τι πρόκειται να αντιμετωπίσει αύριο. Παράλληλα, όμως, έχει την ακράδαντη πεποίθηση ότι η ευημερία του παρελθόντος είναι και υποθήκη του μέλλοντος. Η σύγκρουση αυτή, αργά αλλά σταθερά, οδηγεί σε ψυχιατρική αγωγή.


Η ΕΠΙΔΗΜΙΑ ΤΟΥ ΕΡΠΗ ΖΩΣΤΗΡΑ

Με τρομερή συχνότητα εμφανίζεται τον τελευταίο καιρό ο έρπης ζωστήρας. Πρόκειται για κόκκινες επώδυνες φουσκάλες με φαγούρα και πόνο, ταξιδεύουν πάνω στο δέρμα ακολουθώντας την πορεία κάποιου νεύρου. Είναι λιγότερο επικίνδυνο όταν εμφανίζεται στο σώμα και τρομερά επικίνδυνο όταν εμφανίζεται στα μέρη του προσώπου. Ο λόγος της επικινδυνότητας είναι ότι ενώ έχει μια περιφερειακή πορεία προς τα έξω μπορεί και κεντρομόλα να φθάσει προς τα μέσα. Το κακό με τον έρπη είναι ότι όταν φτάσει στον εγκέφαλο και δεν έχει έγκαιρη αντιμετώπιση η παθογόνος δραστικότητά του, είναι τρομερή. Στην ουσία «τρώει» τον εγκεφαλικό ιστό. Και επειδή σε κάθε ερπητική λοίμωξη έχουμε και μια μικρή ερπητική εγκεφαλίτιδα η προσοχή μας πρέπει να είναι πάρα πολύ μεγάλη όταν αντιμετωπίζουμε την εμφάνισή της. Υπάρχει ο άμεσος κίνδυνος της γρήγορης εξέλιξης με ανεπανόρθωτες βλάβες.
Αυτό πρέπει να τονιστεί ιδιαίτερα γιατί μέχρι τώρα και στον ιατρικό κόσμο εθεωρείτο ότι για μερικούς τύπους του έρπη υπάρχει επικινδυνότητα και όχι για όλους. Μάλιστα, για λόγους κλινικής ευκολίας χώριζαν οι παλιοί γιατροί τους τύπους του έρπη που εμφανίζονταν πάνω και κάτω από τον αφαλό. Αυτά τελευταία έχουν ανατραπεί, ο έρπης είναι απλά επικίνδυνος και ευδοκιμεί σε έντονα στρεσογόνες κοινωνίες. Και επειδή είμαστε μια κοινωνία του στρες, ακόμη και για τα παιδιά, και το στρες μειώνει κατά πολύ την άμυνα του οργανισμού, έχουμε μια «άνθηση» του έρπη στα όρια, πλέον, της επιδημίας. Συνεπώς, η εμφάνιση κάθε τύπου έρπη πρέπει να γίνεται γνωστή στον ειδικό και με επιμέλεια να αντιμετωπίζεται μέχρι πλήρους εξαφάνισής της.

ΟΝΥΧΟΦΑΓΙΑ & ΤΡΙΧΟΤΙΛΛΟΜΑΝΙΑ

Δύο πολύ συχνά νευροψυχιατρικά νοσήματα. Τόσο η τριχοτιλλομανία όσο και η ονυχοφαγία είναι πάρα πολύ γνωστά σχεδόν «λαϊκά» νοσήματα, με χρόνια αναφορά στα ιατρικά βιβλία. Σε ότι όμως αφορά την προέλευσή τους έχουν δοθεί κατά καιρούς πάρα πολλές ψυχαναλυτικές κυρίως ερμηνείες χωρίς όμως να «τελεσιδικίσει» καμία σαν γενεσιουργός αιτία. Και ως εκ τούτου, πέρα από κάποιες άτολμες εισηγήσεις για χρήση κάποιων ψυχοφαρμάκων, δεν υπήρξε ποτέ μια σταθερή ιατροφαρμακευτική ακόμη ψυχοθεραπευτική γραμμή και έτσι οι προσβεβλημένοι συνέχιζαν να τραβάν τα μαλλιά τους και να τρώνε τα νύχια τους.
Στο εργαστήριό μας τα τελευταία δέκα χρόνια κάναμε μια εκτεταμένη έρευνα σε ασθενείς που παρουσίασαν το ένα ή το άλλο σύμπτωμα. Εδώ πρέπει πρωτίστως να πούμε ότι το φαινόμενο της ονυχοφαγίας είναι ουσιαστικά πολύ πιο συχνό από αυτό της τριχοτιλλομανίας. Σε όλα τα άτομα που παρουσίαζαν το ένα ή το άλλο ή και τα δύο πέρα από μια επισταμένη ψυχομετρική έρευνα και ανάλυση ατομικού ιστορικού προχωρήσαμε και στην εξέταση ενός αναλυτικού ηλεκτροεγκεφαλογραφήματος σε 24ωρη καταγραφή. Στις δεκάδες των ασθενών που εξετάσαμε είδαμε με μεγάλη έκπληξη ότι τόσο οι ψυχομετρικές εξετάσεις, όσο και τα νευροφυσιολογικά ευρήματα ήταν σχεδόν σε όλους παθολογικά. Τα δυο πιο συνηθισμένα στοιχεία ήταν αδυναμία συγκέντρωσης με υπέρμετρο άγχος και αγωνία, και διαταραχές του προμετωπιαίου λοβού. Αυτό δείχνει ότι στις περιπτώσεις τριχοτιλλομανίας και ονυχοφαγίας υπάρχει οργανική αιτία και πολύ τακτικά σαφής κληρονομική επιβάρυνση. Αξιοσημείωτο είναι ότι μετά από συστηματική θεραπευτική αγωγή και ψυχολογική υποστήριξη είχαμε σαφείς βελτιώσεις μακράς διαρκείας. Πρέπει λοιπόν όταν έχουμε τέτοια περιστατικά να καταφεύγουμε σε ιατρική συμβουλή με συγκεκριμένη υπόδειξη για διάγνωση και θεραπεία προκειμένου να έχουμε και την ουσιαστική βοήθεια.

Δημοφιλείς αναρτήσεις

 

© 2006 | Blogger Templates by GeckoandFly modified and converted to Blogger by Blogcrowds.