NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠ’ ΟΤΙ ΜΕ ΤΗΝ «ΣΤΕΓΝΗ» ΕΞΙΣΤΟΡΗΣΗ ΤΩΝ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΩΝ ΜΙΑΣ ΑΡΡΩΣΤΙΑΣ. ΈΤΣΙ, ΛΟΙΠΟΝ, ΘΑ ΑΡΧΙΣΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΑΦΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΜΙΑ ΚΟΠΕΛΑΣ, ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΣΤΑΔΙΑ ΜΙΑΣ ΝΕΥΡΟΓΕΝΟΥΣ ΑΝΟΡΕΞΙΑΣ.
Για πρώτη φορά όταν μίλησε μαζί μου η Κατερίνα Κ. μου εξομολογήθηκε πως όλα αρχίζουν με μια δίαιτα. Στην εξέλιξη αναπτύσσεται η ανορεξία. Όπως διηγείται η ίδια, κάποιος πεινάει, γιατί φοβάται. Και δεν θέλει να φάει, επιδιώκοντας να έχει την δύναμη να εξουσιάζει το ίδιο του το κορμί.
«Αισθανόμουνα σαν ένα φουσκωμένο μπαλόνι. Πρόσωπο και κορμί τα ένιωθα πρησμένα. Είχα την αίσθηση ότι οποιοσδήποτε άλλος ήταν πιο αδύνατος από έμενα. Όλα αυτά αρχίσανε στην ηλικία των 18 ετών».
Ένα κορίτσι με ύψος 1,70 και 60 κιλά βάρος ένιωθε ότι είναι υπερβολικά χοντρή και πρήζεται.
«Στην αρχή απαγόρευσα στον εαυτό μου τα γλυκά. Όλοι στην οικογένεια με θαυμάζανε για την αυτοπειθαρχία μου. Κατόπιν, άρχισα να μειώνω το κρέας και τα λίπη. Κάποια στιγμή τρεφόμουνα μόνο με σαλάτες το βράδυ».
«Φοβόμουνα να φάω ακόμη και μήλα, γιατί νόμιζα ότι έχουν πολλές θερμίδες. Μα όσο αδυνάτιζα, τόσο πιο χοντρή ένοιωθα. Μετά από ένα χρόνο ζύγιζα μόνο 46 κιλά. Ήτανε η εποχή που οι γονείς μου άρχισαν να με τρέχουν στους γιατρούς».
«Εκεί μου είπαν ότι περίπου το 2% των Ελληνίδων κατά την διάρκεια της ζωής τους παρουσιάζουν συμπτώματα ανορεξίας. Και ότι οι γυναίκες πάσχουν περισσότερο από τους άντρες».
Όποιος προσβάλλεται από την ανορεξία προσπαθεί να μείνει όσο πιο αδύνατος γίνεται. Δεν τον ενοχλεί ότι πεινάει κάθε μέρα.
«Στην κλινική που ήμουνα βρήκα πολλές κοπέλες με ανορεξία, που για τον σκοπό αυτό άλλες παίρνανε χάπια ή βάζανε το δάκτυλο να κάνουν εμετό ή τρώγανε κατά περιόδους ή κάνανε υπερβολικά σπορ».
Οι ψυχίατροι το απέδιδαν αυτό σε άλυτα συγκρουσιακά επεισόδια και κατεσταλμένα αισθήματα. Θεωρούσαν ότι οι διατροφικές διαταραχές του τύπου αυτού δημιουργούνται από φόβους από του μεγαλύτερους. Με τον τρόπο αυτό το παιδί προσπαθεί να πείσει την οικογένεια του να το δεχτεί έτσι όπως είναι.
Κανείς επιδιώκει πεινώντας να έχει τον έλεγχο του εαυτού του και του σώματός του. Ονειρεύεται συνέχεια φαγητό, που δεν κάνει να φάει και για κόψει το αίσθημα της πείνας πίνει από 4 έως 5 λίτρα νερό ή τσάι.
«Εγώ φρόντιζα να τακτοποιώ και τα διάφορα τρόφιμα στο ψυγείο, έτσι που να δείχνω ότι κυριαρχώ το πάθος μου. Με είχε πιάσει μια φοβερή μανία να φτιάχνω γλυκά για την οικογένεια. Όταν με πίεζαν να φάω, ισχυριζόμουνα ότι έφαγα στο σχολείο ή κάτι έξω.
Όσο προχωρούσε η ασθένειά μου, τόσο έμενα για ώρες σιωπηλή και είχα διαστήματα με έντονες εκρήξεις και φωνές. Τα μαλλιά μου αραιώνανε, το δέρμα μου ξεραινόταν και δεν ήθελα να βάλω ακόμη και καμία κρέμα, γιατί φοβόμουν μήπως απορροφήσει το κορμί μου το λίπος.
Τελικά μπήκα σε μια κλινική, όπου μετά από μια εντατική θεραπεία, άρχισα να αναγνωρίζω το πρόβλημα της ασθένειας, αφού χρειάστηκε πρώτα να με ταΐσουν με καθετήρα.
Στα εγκεφαλογραφήματα που μου κάνανε, μου εξηγήσανε ότι είναι μια αρρώστια, που ξεκινά από δυσλειτουργία του εγκεφάλου και πρέπει να αντιμετωπίζεται με φάρμακα και ψυχοθεραπεία».
Η διήγηση της Κατερίνας επιλέχθηκε γιατί είναι ιδιαίτερα διαφωτιστική σε ότι αφορά το πρόβλημα της νευρογενούς ανορεξίας. Όποιος θα την διαβάσει, θα γνωρίσει σχεδόν τα πάντα για την νόσο αυτή.