NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΕΛΑΧΙΣΤΑ ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΑ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ «ΟΠΟΙΑΣΔΗΠΟΤΕ» ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ.
Στην κεντρική Ευρώπη και ΗΠΑ εδώ και χρόνια βασίζουν τη θεραπευτική αγωγή της αυτοκτονικότητας στον συνδυασμό ψυχοτρόπων φαρμάκων και ψυχοθεραπείας. Έτσι, λοιπόν, από φάρμακα χορηγούνται ακόμη και σήμερα ευρέως το βαλπροϊκό οξύ, αντιεπιληπτικά και διάφορα αντιψυχωτικά και οι βενζοδιαζεπίνες.
Βέβαια, οι δοσολογίες, οι τύποι των φαρμάκων, η διάρκεια της θεραπείας και οι συνδυασμοί βασίζονται κατά κύριο λόγο πάνω στην κλινική εμπειρία και την παράδοση κάθε κλινικής, και πολύ λιγότερο σε συστηματικές μελέτες. Οι τελευταίες άλλωστε είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθούν, λόγω του χαρακτήρα της νόσου.
Έτσι, λοιπόν, όταν οι γιατροί μιλούν σε αυτές τις περιπτώσεις για βελτίωση της κλινικής εικόνας, δεν εννοούν την αποδυνάμωση της ίδιας της αυτοκτονικότητας, όσο για βραχυπρόθεσμες αποδυναμώσεις της αυτοκτονικής σκέψης και αυτό, βέβαια, είναι κάτι τελείως υποκειμενικό.
Με σιγουριά τα νευροτρόπα φάρμακα καταστέλλουν την επιθετικότητα και την παρορμητικότητα, μειώνουν την κατάθλιψη, αλλά, δεν εξαλείφουν τον αυτοκτονικό ιδεασμό.
Σε χρόνιες ηλεκτροεγκεφαλογραφικές έρευνες, που έγιναν σε τέτοιους ασθενείς, όλα τα ευρήματα συμφωνούν με την παραπάνω διαπίστωση. Δυστυχώς, συγκεκριμένο φάρμακο που να μειώνει την αυτοκτονικότητα δεν έχει βρεθεί ακόμη. Μια συζητήσιμη εξέλιξη είναι αυτή του διακρανικού μαγνητικού ερεθισμού.