ΠΑΝΤΟΤΕ, ΣΤΗΝ ΙΑΤΡΙΚΗ Η ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΕΠΕΙΩΝ ΜΙΑΣ ΝΟΣΟΥ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ, ΑΛΛΑ Η ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΤΗΣ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΟΠΤΙΚΗ ΕΞΕΡΕΥΝΗΣΗ ΤΩΝ ΑΛΛΟΙΩΣΕΩΝ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΙ.
Ήδη από τον 19ο αι. ο προικισμένος με προνομιακή παρατήρηση μύκητα Γάλλος νευρολόγος Σαρκώ περιέγραψε το δείγμα των εγκεφαλικών αλλοιώσεων που χαρακτηρίζουν την ασθένεια της σκλήρυνσης κατά πλάκας.
Για πολλές δεκαετίες, παρά τις χιλιάδες εργασίες, έρευνες και αναλύσεις, οι μακροσκοπικές περιγραφές του Σαρκώ παρέμειναν σταθερές. Αξίζει, λοιπόν, όποιος ασχολείται με το θέμα αυτό να ξέρει τα βασικά γνωρίσματα της ασθένειας αυτής.
Πρόκειται κατά κύριο λόγο για μικρού, μεσαίου ή και μεγάλου μεγέθους απομυελινωτικές εστίες, τις επονομαζόμενες «σκληρές πλάκες». Αυτές προέρχονται από την απώλεια μίας μεμβράνης που περιβάλει νευρικά κύτταρα σε όλο το νευρικό σύστημα και ονομάζεται μυελίνη. Η μυελίνη παράγεται από ειδικά νευρικά κύτταρα, τα λεγόμενα ολιγοδενδροκύτταρα, είναι υπόλευκη και εξαπλώνεται σε όλο το κεντρικό νευρικό σύστημα δημιουργώντας την «λευκή ουσία».
Έτσι, λοιπόν, κατά κύριο λόγο, στη σκλήρυνση κατά πλάκας, η λευκή ουσία προσβάλλεται κυρίως γύρω από τις κοιλίες του εγκεφάλου, όπου αντιπροσωπεύεται και πιο πολύ μαζί με μικρά αγγεία, που τη συνοδεύουν ακτινωτά στην περιοχή αυτή. Στο νωτιαίο μυελό, η προσβολή είναι μεγαλύτερη στην αυχενική μοίρα, πιθανόν λόγω της άμεσης γειτνίασης με τον εγκέφαλο.
Οι εστίες είναι ποικίλου μεγέθους και χρώματος. Στην αρχή έχουν ένα «ροζ» χρώμα, που αργότερα με αυξανόμενη την εγκεφαλική ατροφία γίνεται «υπόλευκο» και «γκρίζο». Αυτές είναι οι παρατηρήσεις με γυμνό μάτι.


Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΥΠΕΠΤΙΔΙΩΝ ΤΩΝ ΚΥΤΤΟΚΙΝΩΝ ΣΤΟ ΑΙΜΑ ΕΧΕΙ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΡΟΛΟ ΣΤΗΝ ΠΑΘΟΓΕΝΕΙΑ ΤΗΣ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗΣ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ.
Για να δημιουργηθεί μία λοίμωξη στο κεντρικό νευρικό σύστημα είναι απαραίτητο να αρχίσει μία διαδικασία προσβολής του λεγόμενου αιματικού φραγμού του εγκεφάλου. Ο φραγμός αυτός δημιουργείται από ένα δίχτυ εγκεφαλικών κυττάρων που αφήνει να περάσουν μόνο ορισμένες κατ’ επιλογήν ουσίες στον εγκέφαλο.
Όταν, λοιπόν, περάσουν κάποιες ουσίες από μία μόλυνση, ενεργοποιούνται τα λεμφοκύτταρα, τα λεγόμενα αυτοαντιδραστικά Τ – λεμφοκύτταρα. Αυτά τα κύτταρα όταν φθάσουν στον εγκέφαλο του ασθενούς, βρίσκουν ειδικά μόρια που «κολλάνε» μαζί τους και αναδιπλώνονται μέσα σε μία μεμβράνη του αγγείου, που λέγεται ενδοθύλιο.
Τη στιγμή αυτή εκκρίνονται κάποιες ουσίες που λέγονται κυττοκίνες (είναι πολυπεπτίδια), οι οποίες «βοηθούν» όλο αυτό το σύμπλεγμα να περάσει μέσα από τον φραγμό του εγκεφάλου και να «καθίσει» πάνω στα υγιή κύτταρα του εγκεφαλικού ιστού.
Σε αυτό το σημείο δημιουργούνται τοπικές λοιμώξεις που προσκαλούν κάποια άλλα κύτταρα, τα λεγόμενα μακροφάγα, που καταπίνουν και νεκρώνουν όλη την περιοχή της λοίμωξης.
Ανάλογα δε το είδος των κυττοκινών, προκαλείται και η κάθε επιμέρους βλάβη στο κεντρικό νευρικό σύστημα. Έτσι, δημιουργούνται τα διάφορα επιμέρους βλαπτικά στοιχεία στη σκλήρυνση κατά πλάκας, που εκδηλώνονται με διαφορετικές κλινικές εικόνες.
Πάντως, ότι αντιμετωπίζουμε κλινικά και σε ότι ένταση παρουσιάζεται στην σκλήρυνση κατά πλάκας ξεκινάει από το «παιχνίδι» των κυττοκινών.


ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΓΙΑ ΔΙΑΓΝΩΣΗ, ΘΕΡΑΠΕΊΑ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗΣ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΛΕΠΤΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ HLA ΤΗΣ ΑΜΥΝΑΣ ΤΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ.
Τα τελευταία χρόνια με ιδιαίτερη ένταση γίνεται μία προσπάθεια να ανοίξει το κουτί με τις γνώσεις – κλειδιά γύρω από τη λειτουργία των γονιδίων στην περίπτωση της νόσου της σκλήρυνσης κατά πλάκας. Και πράγματι, στο σημείο αυτό υπάρχει μία ευαίσθητη ισορροπία, που επιτυγχάνεται μέσω της διαδικασίας της ανοσορρύθμισης.
Η ανοσορρύθμιση αυτή που, όταν διαταράσσεται, δημιουργεί την παθογένεια της σκλήρυνσης κατά πλάκας, έχει τη βάση της σε έναν μηχανισμό του ανοσοποιητικού συστήματος, που έχει καθιερωθεί με την ονομασία σύστημα HLA.
Πρόκειται για ένα σύστημα ειδικών κυττάρων που κατευθύνονται από το χρωμόσωμα 6 και καθορίζουν τη ρύθμιση ειδικών πρωτεϊνών για την προετοιμασία της μεμβρανικής συμπεριφοράς των κυττάρων.
Για να το πούμε πιο απλά, ρυθμίζουν την ομαλή λειτουργία των κυττάρων. Η μεμβρανική συμπεριφορά των κυττάρων παίζει ένα τεράστιο ρόλο στην αναγνώριση ιδίων ή ξένων σωματιδίων του οργανισμού.
Από τον αναγνωριστικό ρόλο αυτό κατευθύνεται και προγραμματίζεται η δράση των Τ-λεμφοκυττάρων, που είναι τα πρώτα όπλα άμυνας του οργανισμού. Η πρόκληση δημιουργίας των Τ-λεμφοκυττάρων δημιουργείται, λοιπόν, κυρίως από δύο ομάδες HLA-αντιγόνων, αυτά που είναι φορείς πρωτεϊνικών τμημάτων DR-2 και αυτά που δεν φέρουν την ομάδα αυτή.
Τα HLA-DR2, λοιπόν, θεωρούνται τα «υπεύθυνα» για την παραγωγή ειδικών λοιμωδών ουσιών, των κυττοκινών, που βρίσκονται στη βάση της διαδικασίας της απομυελίνωσης στη σκλήρυνση κατά πλάκας.
Βέβαια, το θέμα δεν κλείνει εδώ. Υπάρχουν διαφορές ποιοτικές σε όλες αυτές τις διαδικασίες που πρέπει να εξερευνηθούν για να μάθουμε σε βάθος τις αποκλίσεις στη διάγνωση και εξέλιξη της σκλήρυνσης κατά πλάκας. Έτσι, θα έχουμε και αποτελεσματικότερες θεραπείες.


ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΝΕΥΡΟΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΕΡΕΥΝΕΣ ΣΕ ΣΥΓΓΕΝΙΚΟΥΣ ΚΥΚΛΟΥΣ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ ΕΔΕΙΞΑΝ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΗΝ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΑΥΤΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΕΠΙΒΑΡΥΝΣΗ.
Η σκλήρυνση κατά πλάκας ερευνητικά είναι μία από τις πιο «ψαγμένες» νευρολογικές ασθένειες. Τα τελευταία δε χρόνια με την εξέλιξη της γενετικής και μοριακής βιολογίας, καθώς επίσης και την ανάπτυξη της ψηφιακής τεχνολογίας, έχει έρθει μια αλματώδης πρόοδος με ένα πλήθος νέων ευρημάτων στον τομέα αυτό.
Πάντως, είναι από χρόνια γνωστή η ύπαρξη μίας οικογενειακής και εθνικής επιρροής στη γενετική δομή της νόσου. Θεωρείται ότι η νόσος είναι και πολυγονιδιακή και πολυπαραγοντική.
Έτσι, λοιπόν, αναμενόμενα στο στενό και ευρύ οικογενειακό κύκλο υφίστανται πληθώρες «πολυμορφισμών» και «μεταλλάξεων», που μπορεί κατά μόνας να μην έχουν κανένα ειδικό νοσολογικό βάρος, επηρεάζουν, όμως, ουσιαστικά τη γενετική προδιάθεση.
Η γενετική δε προδιάθεση με τη σειρά της, κάτω από την επήρεια περιβαλλοντολογικών παραγόντων αυξάνει τη νοσηρότητα. Π.χ. μία ίωση σε τέτοιες περιπτώσεις είναι δυνατόν να προκαλέσει την έκρηξη της νόσου. Ενώ στο γενικό πληθυσμό η πιθανότητα εμφάνισης της νόσου ανέρχεται στο 0,2 έως 0,3%, στους οικογενειακούς κύκλους ανέρχεται στο διπλό.
Πράγματι, σε δικές μας νευροφυσιολογικές έρευνες με τη μέθοδο των προκλητών δυναμικών ο κίνδυνος εμφάνισης στους συγγενείς είναι περίπου τετραπλάσιος.



ΜΙΑ ΑΠΛΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΑΠΟΜΥΕΛΙΝΩΣΗΣ ΣΤΗ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ.
Στη σκλήρυνση κατά πλάκας όλη η διαδικασία της καταστροφής αρχίζει με την τοπική απομυελίνωση. Με την έννοια της απομυελίνωσης περιγράφουμε την εικόνα του «ξεφλουδίσματος» της μεμβράνης (μυελίνη), που περιβάλλει τον άξονα του νευρικού κυττάρου, και παίζει το ρόλο του «αγωγού» της μετάβασης της νευρικής διέγερσης.
Η διεργασία της αποδομής της μυελίνης αρχίζει σημειακά γύρω από ένα μικρό αγγείο, κυρίως φλεβικής παροχής, περιβάλλοντάς το με έναν «αφρό». Ο πυκνός αυτός «αφρός» περιέχει κυτταρικούς σχηματισμούς με διαλυτικό ρόλο για τη μεμβράνη της μυελίνης (απομυελίνωση).
Τα στοιχεία αυτά είναι μονοκύτταρα, πλασματοκύτταρα, Τ-λεμφοκύτταρα, των οποίων ο αμυντικός ρόλος είναι ταυτόχρονα και καταστροφικός για τη μυελίνη και τα ολιγοδενδροκύτταρα, που την παράγουν.
Μαζί με τη μυελίνη η διαδικασία αυτή καταστρέφει και τους «αγωγούς», δηλαδή, τους νευράξονες. Με το χρόνο έρχεται και το τελειωτικό χτύπημα, η δραστηριότητα των μακροφάγων κυττάρων. Πρόκειται για τα κύτταρα που «τρώνε» και διαλύουν τα πάντα που έχουν ερεθιστεί από τον «αφρό», τον οποίο περιγράψαμε παραπάνω.
Ανάλογα δε με τη δραστηριότητά τους δημιουργούν πρώιμες ή παλιές εστίες απομυελίνωσης, που καταλήγουν σε αδρανή απομυελινωτικά στίγματα, τις λεγόμενες πλάκες. Μεταξύ δε αυτών και των υγιών εγκεφαλικών ιστών υπάρχει μια «γκρίζα ζώνη», όπου «μάχονται» η περαιτέρω απομυελίνωση με την επαναμυελίνωση.


ΕΡΕΥΝΕΣ ΕΔΕΙΞΑΝ ΟΤΙ Η ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΥΝΤΟΝΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΟΛΟΓΙΚΟ ΤΟΥ ΡΟΛΟΙ.
Ήδη από πολλά χρόνια είναι γνωστή η ύπαρξη ενός βιολογικού ρολογιού, που ρυθμίζει τη βιολογική συμπεριφορά του ατόμου. Η έδρα του ρολογιού αυτού που συντονίζει τον βιολογικό ρυθμό του ατόμου είναι στον υποθάλαμο του εγκεφάλου. Είναι ο μηχανισμός αυτός που συντονίζει αφύπνιση και ύπνο, καθορίζει δε ποιος ξυπνάει νωρίς και ποιος αργά.
Πέρα, όμως, από αυτές τις γνώσεις, νέα πειράματα από το πανεπιστήμιο της Ζυρίχης κατέδειξαν ότι τον ρυθμό αυτό τον ακολουθούν όλα τα κύτταρα του σώματος, το κάθε ένα, όμως, με το δικό του «ρολόι».
Εξετάζοντας η ελβετική ομάδα κύτταρα δέρματος σε υγιή άτομα και άτομα με διαταραχές ύπνου, βρήκε ουσιαστικές διαφορές. Η έρευνα βασίστηκε στη χρήση ενός γονιδίου το οποίο διεγείρει το δέρμα σε καθορισμένες ώρες προκαλώντας σε δερματικά κύτταρα μία διαύγεια στο σκοτάδι.
Πράγματι, τα αποτελέσματα της έρευνας κατέδειξαν ότι τα δερματικά κύτταρα διεγείρονταν σε υγιείς την ώρα που αυτοί κοιμόνταν στον κανονικό τους ρυθμό, γεγονός που αποδόθηκε στη συνεργασία των βιολογικών «ρολογιών» δερματικών κυττάρων και υποθαλάμων.
Συνεπώς, για την υγεία του ατόμου είναι καθοριστικός αυτός ο συντονισμός. Γεγονός που μπορεί να αποτελέσει την αφετηρία για τη θεραπεία πολλών παθήσεων και ιδιαίτερα, του ύπνου.


ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΛΕΟΝ ΤΑΚΤΙΚΕΣ ΙΑΤΡΙΚΕΣ ΛΑΘΟΣ ΔΙΑΓΝΩΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΤΟΥ ΙΛΙΓΓΟΥ ΣΑΝ ΣΩΜΑΤΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΑΓΧΟΣ.
Πρόκειται για ένα σύμπτωμα, τον ίλιγγο, και μία ασθένεια, τη Σκλήρυνση Κατά Πλάκας, που έχουν ένα κοινό γνώρισμα: είναι και τα δύο δυσδιάγνωστα στο ξεκίνημά τους. Επίσης, ένα άλλο γνώρισμα είναι ότι πολύ τακτικά το ένα θεωρείται στοιχείο του άλλου, αλλά, σπάνια ο θεράπων ιατρός τα σκέφτεται και τα δύο ταυτόχρονα.
Τακτικότατα, όμως, μπορεί ο απλός ίλιγγος να είναι το πρώτο σύμπτωμα της σκλήρυνσης κατά πλάκας και ο γιατρός να μην «θέλει» να το ψάξει περισσότερο, φοβούμενος τον πανικό ή την αγχωτική αντίδραση του ασθενούς.
Έτσι, λοιπόν, κατά κανόνα, υπάρχει μία τάση μη εντατικής διερεύνησης του ιλίγγου, ακόμη και όταν είναι επαναλαμβανόμενος. Τιτλοφορείται σαν σωματοποιημένο άγχος και καθυστερείται οποιαδήποτε διαφοροδιάγνωση. Αυτό οδηγείται σε ένα χρόνιο πρόβλημα αντιμετώπισης με προσωρινές λύσεις και κάθε είδους συμπτωματική θεραπεία, που στην ουσία είναι το άλλοθι ασθενή και γιατρού ότι «κάτι γίνεται».
Βέβαια, στο τέλος, η διάγνωση «λάμπει» από μόνη της, όμως, τα συμπτώματα της χρόνιας διαγνωστικής ταλαιπωρίας είναι περισσότερα και από το αληθινό πρόβλημα.
Πάντως, σαν ιστορική αναφορά, πάνω από 6% είναι σαν αποκλειστικό σύμπτωμα ο ίλιγγος στη σκλήρυνση κατά πλάκας και πάνω από 24% σαν κοινή πρώτη συμπτωματολογία με άλλες ενοχλήσεις.
Αν αναλογισθούμε τι σημαίνει θεραπευτική αργοπορία στη σκλήρυνση κατά πλάκας, που αρκετές φορές κρατάει και χρόνια, αντιλαμβανόμαστε ότι με αυτή την συχνότητα εμφάνισης, το κόστος κάθε διαγνωστικής προσπάθειας είναι δικαιολογημένο.


ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΟ ΟΤΙ ΟΙ ΚΥΤΤΟΚΙΝΕΣ ΠΑΙΖΟΥΝ ΕΝΑΝ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΡΟΛΟ ΣΤΗΝ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗΣ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ. ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΕΡΕΥΝΕΣ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΠΩΣ ΕΧΟΥΝ ΕΝΑΝ ΡΟΛΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΗΣ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΑΣ.
Οι κυττοκίνες είναι μια σειρά από διάφορα πολυπεπτίδια, που έχουν έναν κεντρικό ρόλο στην ωρίμανση και διαφοροποίηση των κυττάρων. Κυρίως, όμως, μόνες ή σε συνδυασμό έχουν ένα κεντρικό ειδικό βάρος στην άμυνα του οργανισμού, όπου με ειδικό ρόλο κατευθύνουν την ανάπτυξη, διαφοροποίηση και στόχο των διαφόρων κυττάρων της άμυνας του οργανισμού.
Η διαταραχή της ισορροπίας των κυττοκινών δημιουργεί την έξαρση στη νόσο της σκλήρυνσης κατά πλάκας λόγω της διαταραχής που προκαλεί στο αμυντικό σύστημα (ανοσοποιητικό) του οργανισμού. Όσο πιο μεγάλη η διαταραχή αυτή, τόσο πιο έντονη είναι και η κλινική εικόνα της νόσου. Στη γνώση αυτή στηρίχθηκε και στηρίζεται για πολλά χρόνια η θεραπεία για τη σκλήρυνση κατά πλάκας.
Τα τελευταία χρόνια βρέθηκε ότι ανάλογος μηχανισμός διαταραχής των κυττοκινών ενοχοποιείται και για τη διέγερση της σχιζοφρενικής συμπτωματολογίας. Αυτό ήταν ήδη υπό διερεύνηση όταν και τα δύο νοσήματα παρουσιάζονταν μαζί για πρώτη φορά, όμως, μια ομάδα του Γερμανικού Ερευνητικού Ινστιτούτου Μαξ-Πλανκ διαπίστωσε ότι υπάρχει διαταραχή κυττοκινών αυτόνομα και στις σχιζοφρένειες, γεγονός που στηρίζει μια νέα υπόθεση για τον πιθανό αυτοάνοσο χαρακτήρα των ασθενειών αυτών.
Πρόκειται για μία νέα διαγνωστική διάσταση, που ανοίγει και ένα νέο παράθυρο στη θεραπευτική αντιμετώπιση της σχιζοφρένειας.


Ο ΕΡΠΗΣ ΖΩΣΤΗΡΑΣ ΠΟΛΥ ΤΑΚΤΙΚΑ «ΧΤΥΠΑΕΙ» ΣΕ ΜΕΡΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ, ΜΕ ΑΛΛΕΣ ΚΛΙΝΙΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΔΙΑΓΝΩΣΤΕΣ. ΚΑΠΟΙΕΣ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΕΜΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ ΣΑ ΝΕΥΡΑΛΓΙΑ ΤΡΙΔΥΜΟ Ή ΑΠΟΤΟΜΟΣ ΙΛΙΓΓΟΣ Ή ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΑΝ ΠΑΡΕΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ.
Από ιαπωνικές έρευνες που έγιναν σε παιδιά σχετικά με το σύνδρομο RHS (Ramsey Hunt Syndrome) αποδείχτηκε ότι ο κίνδυνος του έρπη ζωστήρα είναι ένας μεγαλοκυτταρικός ιός, που μπορεί να «παραμονεύει» εντός κάποιων περιοχών μέσα στον εγκέφαλο, στις παρυφές των νεύρων, και ανά πάσα στιγμή με ένα απλό κρύωμα, έντονο στρες ή κάποια άλλη αιτία, να επιδεινωθεί πάρα πολύ έντονα. Ιδιαίτερα αυτό εμφανίζεται σε περιβάλλον όπου ήδη έχει υποστεί κάποια ευαισθητοποίηση ή μέσω του μεγαλοκυτταρικού ιού ή μέσω του έρπη ζωστήρα ή ακόμη του Epstein – Barr ιού, που είναι πάρα πολύ συνηθισμένος στην Ευρώπη.
Όπως διαπίστωσαν οι Ιάπωνες ερευνητές σε παιδιά μετά τα 6 έτη είναι δυνατό να εμφανιστεί η μία ή η άλλη μορφή. Αυτό μπορεί να εκδηλωθεί σαν ένα πολύ απλό σύμπτωμα ή να παραγνωριστεί ή σαν πάρεση του προσωπικού ή σαν περιοδικός ίλιγγος ή ακόμη περισσότερο, σαν μια άτυπη νευραλγία τριδύμου, να μη δοθεί η προσοχή που πρέπει, να μην εξεταστεί έγκαιρα και να συνεχίσει την πορεία του.
Αυτό δηλαδή μπορεί να επιδεινωθεί ή ακόμη σε άλλες περιπτώσεις να υποχωρήσει και να εμφανιστεί σε νέα φάση κάτω από μεγαλύτερη ένταση και στρες πολύ πιο δυναμικά και κλινικά πολύ πιο έντονο.
Σε αυτές τις περιπτώσεις η άμεση διάγνωση είναι πάρα πολύ σπουδαία, γιατί μας δίνει τον τρόπο να το αντιμετωπίσουμε κυρίως με αντιιικά φάρμακα, όπως το Ciclovir, το οποίο είναι γνωστό για τη δραστικότητά του σε αυτές τις περιπτώσεις και να μην έχουμε επιπλοκές. Γενικά, σε αυτές τις περιπτώσεις ισχύει, καλύτερα δέκα φορές παραπάνω παρά μία φορά λιγότερο.
Το δυσάρεστο με αυτούς τους ιούς είναι πως όταν εγκατασταθούν στο νευρικό σύστημα, δεν υποχωρούν εύκολα και μένουν κάτω από δύσκολες και μακροχρόνιες θεραπείες δείχνοντας αντοχή. Ιδιαίτερα οι γονείς και οι πάσχοντες, έστω και αν το έχουν παρουσιάσει μία φορά, πρέπει οι ίδιοι να γνωρίζουν και να το αναφέρουν στο γιατρό κάθε φορά που υπάρχει μία ίωση ή μια ένταση που προκαλεί και τα ελάχιστα ενοχλήματα. Ιδιαίτερα σε ότι αφορά την εφαρμογή της άμεσης θεραπείας, πρέπει να το σκέφτονται και οι ίδιοι.


Η ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ (ΣΚΠ) ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΑΝΙΣΗ ΚΑΤΑΝΟΜΗ ΤΩΝ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΩΝ ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΟ ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΟ ΧΩΡΟ ΕΜΦΑΝΙΣΗΣ.Ο κίνδυνος της σκλήρυνσης κατά πλάκας προϋπάρχει αρκετά χρόνια πριν την εμφάνιση των συμπτωμάτων της. Ιδιαίτερης σημασίας είναι η παιδική ηλικία σε σχέση με τις γεωγραφικές παραμέτρους. Έχει βρεθεί ότι πολλοί γεωγραφικοί παράγοντες επηρεάζουν προδιαθετικά την εμφάνιση της αρρώστιας.
Σε επιδημιολογικές έρευνες σε μετανάστες πιστοποιήθηκε αυτό με σιγουριά. Βρέθηκε π.χ. ότι ο προδιατεθειμένος για την εμφάνιση της σκλήρυνσης κατά πλάκας ασθενής «κουβαλάει» μέχρι το 15ο έτος την «κληρονομιά» της χώρας που γεννήθηκε, ενώ αν μετανάστευσε μέχρι τριών ετών αναλαμβάνει τον κίνδυνο της νέας χώρας υποδοχής.
Πέρα, όμως, από την αμιγώς γεωγραφική επιρροή, υπάρχει και η εθνικο-γεωγραφική. Έτσι, βρίσκεται η αρρώστια στους λευκούς Αμερικάνους πολύ πιο τακτικά από ότι στους μαύρους Αμερικάνους. Ακόμη και εντός του ίδιου έθνους ποικίλει η εμφάνιση σε ότι αφορά απομονωμένες λαϊκές ομάδες. Π.χ. ενώ στους Φινλανδούς η εμφάνιση της νόσου είναι πολύ υψηλή, στην ίδια χώρα στους Λάπωνες είναι εξαιρετικά σπάνια.
Γενικά, τα τελευταία χρόνια, ίσως λόγω της ελεύθερης μετακίνησης στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, παρατηρείται μια τάση «ομογενοποίησης». Π.χ. πριν από χρόνια η συχνότητα εμφάνισης της νόσου στη νότια Ευρώπη ήταν 10 περισταστικά ανά 100.000, ενώ στη βόρεια φθάνουν τα 200 ανά 100.000.
Τώρα υπολογίζεται ότι σε όλα τα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει μια συχνότητα 250-300 ανά 100.000. Κάθε χρόνο δε αυξάνονται 3-6 ανά 100.000 και οι γυναίκες αρρωσταίνουν δύο φορές πιο πολύ από τους άνδρες.


ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΝ ΤΑ ΤΑΜΕΙΑ ΥΓΕΙΑΣ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΤΑ ΥΨΗΛΑ ΝΟΣΗΛΕΙΑ ΚΑΙ ΚΟΣΤΗ ΦΑΡΜΑΚΩΝ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΑ;Μία τέτοια ερώτηση, βέβαια, έχει απλά ρητορικό χαρακτήρα. Ο λόγος είναι ότι αυτά τα κόστη δεν καλύφθηκαν ούτε φέτος. Άρα, δεν υπάρχει η ελπίδα να καλυφθούν και αυτή την χρονιά. Επειδή δε, οι φαρμακευτικές εταιρείες είναι σκληροί εμπορικοί και ιδίως, ιδιωτικοί, οργανισμοί, σίγουρα δεν πρόκειται να κάνουν «δανειακές» παραχωρήσεις.
Έτσι, λοιπόν, είναι πολύ μεγάλο το άγχος της ολοκληρωμένης θεραπείας, ιδιαίτερα για «βαριά» νοσήματα, που απαιτούν ιδιαίτερα ακριβά φάρμακα. Πολλές φορές, μάλιστα, καθημερινής χρήσης.
Το πρόβλημα γεννά αυτόματα μια πληθωριστική τάση για τα υπάρχοντα φάρμακα με κίνδυνο να τιναχθούν οι τιμές στα ύψη. Επειδή θα λείπουν από την αγορά και τα προβλήματα υγείας, δε δείχνουν υπομονή. Έτσι, λοιπόν, είναι πολύ πιθανό να δούμε στα φάρμακα κάτι ανάλογο που έγινε με το πετρέλαιο και τα τρόφιμα.
Δηλαδή, οι πρώτες ύλες κατασκευής τους ή και τα ίδια να εκτινάσσονται στα ύψη και για μεγάλα ποσοστά ασθενών να γίνονται απλησίαστα. Βέβαια, η λύση, αν συμβεί κάτι τέτοιο, δεν είναι με σιγουριά μόνο ο οικονομικός συμβιβασμός, αλλά περισσότερο, η ανάγκη νέων θεραπευτικών καινοτομιών.
Πρέπει οπωσδήποτε οι γιατροί να βρουν φθηνές ή ανέξοδες μεθόδους θεραπείας για τις περισσότερες σοβαρές ασθένειες.


Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΦΕΡΝΕΙ ΠΑΝΙΚΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ. ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΠΟΣΟ ΘΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΑΥΤΗ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ.
Η οικονομική κρίση είναι προϊόν δράσης λίγων ανθρώπων, αν και έχει παγκόσμιο χαρακτήρα. Προέκυψαν, βέβαια, όλα από έναν αλόγιστο υπερδανεισμό, που ξεκίνησε στην Αμερική και έφερε μια υπερκατανάλωση του σήμερα, αυτού που ήταν να καταναλωθεί και αύριο σε όλο τον κόσμο.
Ο δανεισμός από 4% σε Ευρώπη και Αμερική έφτασε το 80% και προήλθε κυρίως από εμπορεύματα και υπηρεσίες. Όταν, λοιπόν, ήρθε η αδυναμία αποπληρωμής έφερε μαζί της και την ανάγκη της αποπληρωμής της πληθωριστικής σίτισης που είχε φθάσει το 30-35%.
Όταν αυτό έσκασε σαν φούσκα, έφερε αυτούς που έσερναν το χορό της κρίσης, σε οικονομική αμηχανία. Έτσι, λοιπόν, μετά τη φούσκα των ακινήτων, μετέφεραν τον πληθωρισμό στον καταναλωτικό και βιομηχανικό τομέα. Εκεί, λοιπόν, η μία φούσκα έσκαγε μετά την άλλη και μειωνόταν η ζήτηση.
Μείωση, ζήτηση είναι για το σύστημά μας «παύση αγοράς» ή «παύση ζωής». Αυτή η «παύσης ζωής» θα είναι για τα επόμενα χρόνια η πηγή πανικού και κατάθλιψης μέχρι να εξαλειφθεί το πληθωριστικό έλλειμμα του 30-35%. Αυτό υπολογίζεται για τα προηγμένα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εφόσον επιδείξουν πειθαρχία με ένα χρονικό διάστημα 3-6 ετών.
Καταλαβαίνει κανείς ότι ζητάει από έναν καλομαθημένο πληθυσμό να περάσει όλο αυτό το χρονικό διάστημα φοβισμένος μέσα από μια καταθλιπτική στενή σήραγγα στερήσεων, χωρίς διάθεση για ακραίες αντιδράσεις, που δεν επιτρέπει ο χώρος αυτός.


ΝΕΕΣ ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗΣ ΕΓΚΕΦΑΛΟΓΡΑΦΗΜΑΤΟΣ ΚΑΤΑΣΤΟΥΝ ΔΥΝΑΤΗ ΤΗΝ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΣΚΕΨΕΩΝ
Το εγκεφαλογράφημα σα νοητική σύλληψη είναι γνωστό από αιώνες. Η πρώτη, όμως, κλινική εφαρμογή έγινε από τον μεγάλο Γερμανό νευρολόγο Χανς Βέργκερ το 1930 στο Βερολίνο.
Ο Βέργκερ ήταν και ο πρώτος γιατρός που έκανε την πρώτη κατάταξη νοσηρών εγκεφαλικών καταστάσεων με το εγκεφαλογράφημα, όπως επιληψίες, κώμα, ημικρανίες κλπ.
Το εγκεφαλογράφημα ήταν πάντα πρώτο στις προτιμήσεις των κλινικών νευρολόγων, διότι έδειχνε την εγκεφαλική λειτουργία σε πραγματικό χρόνο. Με αυτόν τον τρόπο προσέφερε και μια ιδιαίτερα υψηλή διαγνωστική υπηρεσία. Βέβαια, ήταν χρονοβόρο και δύσκολο στην αρχειοθέτηση και μελέτη του.
Η επανάσταση, όμως, που ήρθε στην ψηφιακή τεχνολογία έλυσε τα προβλήματα αυτά ακαριαία.
Σήμερα γίνεται εγκεφαλογραφική καταγραφή σε πραγματικό χρόνο για εβδομάδες και ανάλυσή του με όλες τις ιδιαιτερότητές του ανά πάσα στιγμή ή συγκεντρωτικά. Η ανάλυση αυτή επιτρέπει την αντιστοίχηση της αναλυόμενης εγκεφαλικής δραστηριότητας με τον τρόπο σκέψης.
Δηλαδή, υπάρχει πλέον η δυνατότητα αποκρυπτογράφησης του τρόπου νόησης και των σκέψεων με το εγκεφαλογράφημα.
Αναμένεται δε σύντομα με τη χρησιμοποίηση ανωτέρων μαθηματικών και υπολογιστικών μοντέλων να υπολογίζεται με τον τρόπο αυτό ακριβώς η διαδικασία και ο τρόπος σκέψης. Γεγονός που δίνει τη δυνατότητα βελτίωσής της σε πολλές νευρολογικές ασθένειες.


ΝΕΕΣ ΓΕΝΕΤΙΚΕΣ ΕΡΕΥΝΕΣ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΟΤΙ ΑΝΕΞΗΓΗΤΕΣ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ ΕΧΟΥΝ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΤΗ ΒΑΣΗ ΤΟΥΣ ΣΕ ΑΠΛΕΣ ΓΕΝΕΤΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ.
Ένα πολύ τακτικό σύνδρομο, που εμφανίζεται μετά την ηλικία των 50 ετών, είναι η αστάθεια, ο τρόμος των χεριών και η ελαφριά έως μέτρια διανοητική καθυστέρηση.
Η κλινική αυτή εικόνα ήταν μέχρι πριν λίγο καιρό σαν «ιδιοπαθής», δηλαδή, αγνώστου αιτιολογίας. Πολλές φορές δε, συνοδευόταν και από εγκεφαλικές διαταραχές (π.χ. ατροφία φλοιού, άλλες φορές, όμως, όχι έτσι ώστε να θεωρεί ότι υπάρχει μια σαφής και σταθερή νοσολογική αιτιολογία.
Με την πρόοδο της τεχνολογίας και με τη βοήθεια συγχρόνων ψηφιακών τεχνικών κατέστη πλέον δυνατή και η σχεδόν πλήρως μοριακή έρευνα. Η έρευνα αυτή κατέδειξε ότι το σύνδρομο αυτό ανήκει στις λεγόμενες «νουκλεϊδοπάθειες». Στις νουκλεϊδοπάθειες είναι ένα παιχνίδι του οργανισμού από την ώρα της αναπαραγωγής και μετά με τις πρωτεΐνες και τα τμήματά του. Τα τμήματα αυτά κάνουν κάποιες «ελαχίστου μεγέθους» πρωτεϊνικές τριπλέτες, όπου το κάθε τμήμα ονοματίζεται με ένα γράμμα του λατινικού αλφαβήτου, π.χ. στην περίπτωση αυτής της νόσου είναι η τριπλέτα των πρωτεϊνών CGG στη θέση Χ/27,3 του χρωμοσώματος Χ.
Αν στη σειρά αυτή η τριπλέτα των νουκλεοτιδίων CGG διαταραχθεί πάνω από 200 φορές, τότε προκαλεί μια προμετάλλαξη, η οποία δεν αφήνει το γονίδιό της να λειτουργήσει σωστά. Το αποτέλεσμα είναι η αναπαραγωγή των κυττάρων, που ρυθμίζουν τη νόηση, ισορροπία και τρόμο, να είναι ατελής και να εμφανίζεται η νόσος.


ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΑΣΙΝΙΖΩΝ ΣΤΡΕΠΤΟΚΟΚΚΟ ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΕΝΤΥΠΩΣΗ ΟΤΙ ΠΡΟΣΒΑΛΛΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΥΡΙΩΣ, ΣΤΑ ΤΟΙΧΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ (ΕΝΔΟΚΑΡΔΙΤΙΔΕΣ) ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΑΡΘΡΩΣΕΙΣ. ΣΕ ΜΕΓΑΛΟ ΠΟΣΟΣΤΟ, ΟΜΩΣ, ΠΡΟΣΒΑΛΛΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΝΕΥΡΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ, ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΜΕ ΤΗΝ ΜΟΡΦΗ ΕΠΙΛΗΠΤΙΚΩΝ ΚΡΙΣΕΩΝ.
Το βακτήριο του πρασινίζοντος στρεπτόκοκκου στο 60% είναι υπεύθυνο για την βακτηριακή ενδοκαρδίτιδα. Αρκετές φορές, όμως, χτυπάει βαλβίδες της καρδιάς και το γαστρεντερικό σύστημα με ποικίλες προεκτάσεις. Επιπλοκές για αυτές τις περιπτώσεις, όπως καρδιακή ανεπάρκεια, βαλβιδοπάθειες, γαστρεντερίτιδες κοιλιοκάκη κλπ. είναι πολλές.
Γενικά, όσο πιο πολύ αργεί η θεραπευτική αγωγή τόσο ισχυρότερες είναι οι επιπλοκές.
Στο σημείο αυτό πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή σε μια ιδιάζουσα κατάσταση με τον πρασινίζοντα στρεπτόκοκκο. Αυτή η κατάσταση έχει να κάνει κυρίως με τη λοιμώδη προσβολή του κεντρικού νευρικού συστήματος και ιδιαίτερα, του εγκεφάλου, όταν δραστηριοποιείται ο πρασινίζων στρεπτόκοκκος σε οποιοδήποτε μέρος του σώματος.
Βέβαια, ο εγκέφαλος απέναντι σε αυτό το μικρόβιο έχει πάντα μια «ετοιμοπόλεμη» στάση, διότι το γνωρίζει, επειδή η «καλοήθης» μορφή του εδράζεται σχεδόν μονίμως στην στοματική κοιλότητα.
Όταν, λοιπόν, ο πρασινίζων στρεπτόκοκκος είναι σε δράση διεγείρεται και ο εγκέφαλος με μια διάθεση για επιληπτικές κρίσεις. Οι κρίσεις αυτές, ανάλογα με την αντοχή του εκάστοτε ανοσοποιητικού συστήματος, ολοκληρώνονται ή όχι, π.χ. στα βρέφη και παιδιά με αδύνατο ανοσοποιητικό εμφανίζονται με την μορφή πυρετικών σπασμών ή μυοκλονιών.

ΗΜΙΚΡΑΝΙΕΣ ΚΑΙ ΟΜΟΚΥΣΤΕΪΝΗ


ΝΕΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΕΡΕΥΝΩΝ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΟΤΙ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΤΑΣΗ ΤΩΝ ΗΜΙΚΡΑΝΙΩΝ, ΕΧΕΙ ΚΑΙ Η ΥΠΕΡΟΜΟΚΥΣΤΕΪΝΑΙΜΙΑ.
Οι ημικρανίες βασανίζουν ένα πολύ μεγάλο τμήμα του πληθυσμού. Σχεδόν ένας στους δέκα Έλληνες πάσχει από ένα είδος ημικρανίας. Η πιο επικίνδυνη μορφή των ημικρανιών είναι αυτή του κληρονομικού τύπου με αύρα.
Πρόκειται για το κλασσικό επώδυνο σύνδρομο του «μισού» της κεφαλής, με προηγούμενο «σφίξιμο» του στομαχιού, τάση για εμετό, αίσθημα κενού κεφαλής ή αδιαθεσίας, μούδιασμα κάποιων άκρων, ίλιγγο ή και σφύριγμα στο αυτί.
Θόρυβος και έντονο φως, όπως και κάθε είδους στρες, επιδεινώνουν την συμπτωματολογία αυτή. Η θεραπεία είναι συμπτωματολογική και προσωρινή.
Σε έρευνες ετών, που κάναμε σε ασθενείς με ημικρανίες και ιδιαίτερα, κληρονομικού τύπου, εντοπίσαμε μια άκρως ενδιαφέρουσα μεταβολή του αίματος.
Μια πρωτεΐνη, η ομοκυστεΐνη, είναι περίπου διπλάσια σε περιεκτικότητα σε ασθενείς με ημικρανίες σε σχέση με τους υγιείς. Πέραν δε τούτου, η ποσότητα της περιεκτικότητας της ομοκυστεΐνης στο αίμα των ασθενών έχει μια ευθεία αναλογία με την ένταση των συμπτωμάτων της ημικρανίας.
Μάλιστα, σε χρόνιες μορφές ασθενών, που τελούν σε θεραπεία, η ομοκυστεΐνη μειώνεται, εάν υπάρχει υποχώρηση των συμπτωμάτων, γεγονός που δείχνει τον υψηλής σημασίας ρόλο που έχει στις παθήσεις αυτές.
Αξίζει να αναφερθεί ότι η συγκέντρωση της ομοκυστεΐνης είναι «δηλητηριώδης» και άκρως επικίνδυνη, όταν υπερβεί ένα συγκεκριμένο όριο.
Η ομοκυστεΐνη είναι ένα προϊόν του μεταβολισμού της μεθειονίνης (διεργασία υψίστης ζωικής σημασίας), που πρέπει να αποβάλλεται άμεσα από τον οργανισμό.


Μια άκρως ενδιαφέρουσα παρατήρηση ήρθε τον τελευταίο καιρό από τα κέντρα αποτοξίνωσης ασθενών στενά εξαρτώμενων από τη μεθαμφεταμίνη. Πρόκειται για μια ουσία με δράση παρόμοια της κοκαΐνης, που προκαλεί διέγερση και μεγάλη αντοχή στην πίεση, στο χρόνο και αυξάνει έντονα την εγρήγορση.
Οι ασθενείς ήταν κυρίως στρατιώτες, που χρησιμοποίησαν τα φάρμακα αυτά προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις αντιξοότητες. Ήταν άνδρες και γυναίκες με περίπου το ίδιο ιστορικό και τις ίδιες δραστηριότητες στο στρατό. Πολλοί από αυτούς είχαν και τον ίδιο τόπο καταγωγής. Αυτά όλα τα στοιχεία συμβάλουν ώστε να έχουμε καλύτερη στατιστική ανάλυση για τις παρατηρήσεις που έγιναν.
Όλοι οι ασθενείς ήταν στο ίδιο πρόγραμμα απεξάρτησης και εξετάσθηκαν με την ίδια μέθοδο, κυρίως με το ηλεκτροεγκεφαλογράφημα, με ψυχομετρικές εξετάσεις και με το μαγνητικό τομογράφο ποζιτρονίων. Οι εξετάσεις αυτές έδιναν τη δυνατότητα στους γιατρούς να δουν πού ακριβώς είναι οι βλάβες, ποια είναι τα κέντρα που προκαλούν την εξάρτηση, αν υπάρχουν άλλοι μηχανισμοί στον εγκέφαλο, που αντιδρούν στη διαδικασία, και κυρίως, να γίνει μια πρόγνωση.
Εξετάζοντας τα αποτελέσματα πράγματι ήρθε στο φως κάτι εκπληκτικό. Πρώτον, δεν απαντούσαν στο ίδιο πρόγραμμα θεραπείας το ίδιο όλοι οι εξαρτώμενοι. Υπήρχαν κάποιοι, οι οποίοι δραστηριοποιούνταν και απεξαρτητοποιούνταν γρηγορότερα από άλλους, που αργούσαν αισθητά. Το δεύτερο και ουσιαστικότερο ήταν ότι, καθ’ όλη την εξέταση, βρέθηκε πως αυτοί που αντιδρούσαν καλύτερα στη θεραπεία απεξάρτησης ήταν αυτοί που παρουσίαζαν τη λεγόμενη ορθολογική σκέψη.
Είναι μια λειτουργία του προμετωπιαίου φλοιού στον εγκέφαλο του ανθρώπου που ελέγχει, εν δίκει εισαγγελέα, την ενστικτώδη συμπεριφορά και τις αυθόρμητες ενέργειες του εγκεφάλου. Έτσι, και στους εν λόγω εξαρτώμενους, η ορθολογική σκέψη του προμετωπιαίου λοβού κανόνιζε το όριο αντοχής που είχε ο καθένας απέναντι στο όριο που είχε στην αμφεταμίνη.
Η παρατήρηση αυτή οδηγεί στο ότι πρέπει να υπάρχει κατά κάποιο τρόπο κληρονομική προδιάθεση στη λειτουργία του προμετωπιαίου λοβού, άρα και στην εξάρτηση ή ακόμη και στη δύναμη να παλεύει τον εθισμό.
Δεδομένου ότι δρα ως τόπος κριτικής ικανότητας και γνωστικών δεξιοτήτων είδαν ότι οι προικισμένοι, πέρα από το ότι απαντούσαν γρηγορότερα στη θεραπεία, δεν είχαν και υποτροπές. Αντίθετα, εκείνοι που παρουσίαζαν υποτροπές και είχαν αργή ανταπόκριση στη θεραπεία, είχαν δυναμικά ελαττωμένη εγκεφαλική δραστηριότητα στον προμετωπιαίο φλοιό. Μάλιστα, το 80-90% αυτών, που οι εικόνες έδειχναν μια δυσλειτουργία του προμετωπιαίου λοβού, είχαν και τη χειρότερη πρόγνωση.
Ανάλογες παρατηρήσεις έγιναν και στο ηλεκτροεγκεφαλογράφημα τοξικομανών, όπου παρατηρείται μια δυσλειτουργία του μετωπιαίου λοβού, και ιδιαίτερα στον αριστερό, στους δεξιόχειρες.


ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΟΒΑΡΕΣ ΑΙΤΙΕΣ ΕΜΦΑΝΙΣΗΣ ΤΗΣ ΑΝΟΙΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΥΞΗΣΗ ΤΗΣ ΟΜΟΚΥΣΤΕΪΝΗΣ ΣΤΟ ΑΙΜΑ.
Αρκετά ιατρικά προβλήματα γύρω από την άνοια θα είχαν λυθεί και πολλά θα είχαν περιορισθεί αν ο Σκωτσέζος ερευνητής Kilmer Mc. Cully δεν είχε συγκρουσθεί με το ιατρικό κατεστημένο της εποχής του.
Στα τέλη του ‘60 και στις αρχές του ‘70 ο ερευνητής αυτός, ύστερα από τις παρατηρήσεις που έκανε σε μικρά παιδιά και εξετάσεις σε ενήλικες, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι μεγάλη ευθύνη για τη δημιουργία της αρτηριοσκλήρωσης και κατά συνέπεια, της άνοιας είναι η αύξηση της ομοκυστεΐνης στο αίμα.
Η ομοκυστεΐνη είναι ένα αμινοξύ που προκύπτει από τον μεταβολισμό του κυττάρου και όταν αυξηθεί η στάθμη του στο αίμα, δημιουργεί πολλά προβλήματα, από τα οποία ένα είναι, όπως αναφέρθηκε, η αρτηριοσκλήρωση και δεύτερον, τα εμφράγματα.
Η θεωρία του Kilmer Mc. Cully, αν και εμπεριστατωμένη, δεν έγινε δεκτή από τους γιατρούς των πανεπιστημίων, που βάσιζαν τις γνώσεις του και τις θεραπείες για την αρτηριοσκλήρυνση στην ύπαρξη της αυξημένης χοληστερίνης στο αίμα.
Τώρα, σαράντα χρόνια μετά, αποδείχθηκε η θεωρία της ομοκυστεΐνης σωστή και μάλιστα, εντοπίσθηκαν και τα διάφορα γονίδια που είναι υπεύθυνα για την δημιουργία της. Η δραστηριότητα των γονιδίων αυτών ποικίλει από άτομο σε άτομο, για αυτό και οι συνέπειες της ομοκυστεΐνης είναι εξατομικευμένες κατά περίσταση.
Επειδή έχει χαθεί ουσιαστικός χρόνος με την απόρριψη της θεωρίας του Kilmer Mc. Cully δεν έχει βρεθεί συστηματική αγωγή (φάρμακα) για την αντιμετώπιση του προβλήματός της. Υπάρχει απλώς μια δίαιτα που ο ίδιος ο Kilmer Mc. Cully είχε προτείνει πριν 40 χρόνια σαν πρώτο μέσο αντιμετώπισης.

ΜΙΜΙΔΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ


ΑΠΟ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΠΟΨΗΣ ΜΙΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΘΕΩΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΡΥΦΩΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΩΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΤΩΝ ΜΙΜΙΔΙΩΝ.
Σαν μιμίδιο -ξενικό υποκοριστικό από την ελληνική λέξη «μίμηση»- χαρακτηρίζεται η ελάχιστη πληροφορία – γνώση, που μεταδίδεται από άνθρωπο σε άνθρωπο. Πρόκειται, δηλαδή, για την πνευματική αντιστοιχία του γονιδίου.
Η διαφορά με το γονίδιο είναι ότι το μιμίδιο είναι «οργανικά» αθάνατο και μεταδίδεται ταυτόχρονα σε εκατομμύρια ανθρώπους. Το κάθε δε άτομο έχει ειδικό κέντρο υποδοχής μιμιδίων στον εγκέφαλό του.
Το κέντρο αυτό λαμβάνει με προτεραιότητα εκείνα τα μιμίδια που είναι απλά και σύντομα. Στην περίπτωση αυτή πρόκειται, κατά κύριο λόγο, για «μολυσματικά» γονίδια, όπως είναι αυτά που μεταδίδουν την επιθετική συμπεριφορά στους νέους.
Έχει βρεθεί ότι το κέντρο συλλογής μιμιδίων στον εγκέφαλο ενεργοποιείται ιδιαίτερα σε καταστάσεις έντασης και φόβου. Στις μέρες αυτές της οικονομικής κρίσης, που τσακίζεται ο κοινωνικός ιστός, αλλάζουν τα πρότυπα δαβίωσης, καταναλωτικών ζωτικών αγαθών, επικοινωνίας και μεγαλώνει η πεποίθηση της κυβερνητικής αδυναμίας, αυξάνεται ο φόβος και κυριολεκτικά, «ανοίγει» τελείως ο εγκέφαλος στην «υποδοχή» κάθε είδους «μολυσματικών» μιμιδίων.
Έτσι, βλέπουμε να αυξάνεται η χωρίς λογική αναστολή επιθετική συμπεριφορά νέων και αστυνομικών, και η οικονομική «αυτοσυγκράτηση» των ενηλίκων.


Η ΠΥΡΟΜΑΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΟΒΑΡΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ, ΠΟΥ ΕΚΦΡΑΖΕΤΑΙ ΚΛΙΝΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΚΑΤΑΜΑΧΗΤΗ ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΝΑ ΑΝΑΒΕΙ Ο ΑΣΘΕΝΗΣ ΦΩΤΙΕΣ.
Η πυρομανία είναι από τις πιο σκληρές ασθένειες της προσωπικότητας, συμπτωματολογικά και ψυχοπαθολογικά.
Παθογνωμονικά, ο ασθενής καταλαμβάνεται, σε περιόδους στρες ή μεγάλης ψυχικής πίεσης, από την έντονη επιθυμία να βάλει φωτιά σε οτιδήποτε, προκειμένου να ανακουφιστεί από την μεγάλη εσωτερική πίεση, που του ασκείται.
Οι πυρομανείς έχουν σταθερά αντικείμενα προτίμησης, ενεργούν με στερεοτυπίες, δηλαδή, χρησιμοποιούν την ίδια τακτική, τους ίδιου τρόπους, τις ίδιες καταστάσεις, για να ανάψουν φωτιές, προκειμένου να ανακουφιστούν. Η επιθυμία τους να βάλουν φωτιά είναι πανίσχυρη και υπεράνω κάθε λογικής ή προσπάθειας συνεννόησης.
Τους είναι αδύνατον να νικήσουν την επιθυμία τους και σκαρφίζονται οτιδήποτε προκειμένου να φτάσουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Μια προσέγγιση και θεραπευτική προσπάθεια, έστω και ψυχοθεραπευτικού τύπου, είναι δυνατή μόνο μετά από φαρμακευτική χορήγηση κατευναστικών και αντιψυχωτικών φαρμάκων. Ακόμη και σε περιπτώσεις χρόνιας θεραπείας, οι ασθενείς αυτοί είναι άκρως επικίνδυνοι σε επιπλοκές και χρήζουν μακροχρόνιας ιατροφαρμακευτικής αγωγής και ψυχιατρικής προσέγγισης και υποστήριξης.
Στην χώρα μας οι πυρομανείς δραστηριοποιούνται κυρίως το καλοκαίρι καίγοντας δάση, πράγματα, ξερά χόρτα ή προκαλώντας φωτιές, ακόμη και σε σπίτια, σε εποχές έντονου καύσωνα με δυνατούς ανέμους και ξηρασία.
Φυσικά, οι πυρομανείς αυτές τις λεπτομέρειες τις γνωρίζουν ιδιαίτερα καλά, καθώς και τα μέρη που είναι ευάλωτα στην φωτιά και εύκολα στη προσέγγιση. Φροντίζουν να φυλάσσονται ή τελούν υπό παρατήρηση και πολλές φορές ανταλλάσσουν μεταξύ τους πληροφορίες για την ολοκλήρωση του πάθους τους. Λαμβάνουν πάντοτε πρόνοια να σκεπάζουν τα ίχνη τους, προκειμένου όχι μόνο να μην συλληφθούν, αλλά, και με την έννοια ότι βελτιώνουν την τεχνική τους.
Στις τελευταίες διαδηλώσεις που παρακολουθούμε όλοι στην τηλεόραση φαίνεται ότι δραστηριοποιείται και μα δεύτερη μεγάλη κατηγορία πυρομανών, αυτή των μεγάλων αστικών περιοχών, που δραστηριοποιούνται ιδιαίτερα σε εποχές διαταραχών (διαδηλώσεων- εκδηλώσεων).
Βλέπουμε στην τηλεόραση ότι έχουν αναπτύξει ειδικές τεχνικές τοποθέτησης αναφλεκτικών υλικών για τη δημιουργία γρήγορης πυρκαγιάς και άμεσης απομάκρυνσής τους από τον τόπο της φωτιάς και παρατήρησης εκ του μακρόθεν. Παθογνωμονικά, μπορεί κάνεις να το δει αυτό σαφώς από την οικονομία των κινήσεων που έχουν στην επίτευξη του παρανοϊκού τους έργου και στον γρήγορο τρόπο απομάκρυνσης, χωρίς να έχουν καμία σχέση με τα υπόλοιπα δρώμενα. Με την συχνότητα που συμβαίνουν αναταραχές και διαδηλώσεις έχουν βρει και οι πυρομανείς την εικόνα της καθημερινής ψυχιατρικής έκφρασης.


ΓΙΑ ΝΑ ΒΙΩΣΟΥΜΕ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΔΙΕΡΓΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ. ΕΑΝ ΔΕΝ ΕΠΑΡΚΕΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΧΡΟΝΟΣ, ΤΟΤΕ ΧΑΝΟΥΜΕ ΤΟ ΒΙΩΜΑ.
Τον τελευταίο καιρό οι άνθρωποι προσαρμόζονται τόσο ακαριαία στις κοινωνικές μεταβολές, ώστε ούτε καν τις αντιλαμβάνονται και τις ίδιες και τις συνέπειές τους. Αυτό συμβαίνει διότι δεν είναι το άτομο σε θέση να αντιληφθεί τόσο βαθιές αλλαγές, καθώς οι ίδιες του οι αξίες, πεποιθήσεις και αντιλήψεις αλλάζουν ταυτόχρονα μαζί. Αυτό στην κοινωνιολογία χαρακτηρίζεται σαν σύνδρομο αντιστρεφόμενης βάσης» (shifting baselines).


ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΔΕΙΛΙΑΣ, ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΞΕΤΑΣΤΕΙ ΕΠΑΡΚΩΣ.
ΚΑΙΝΟΥΡΙΕΣ ΕΡΕΥΝΕΣ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΟΤΙ ΣΤΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΗ ΔΥΣΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ.

Η εμφάνιση της παιδικής δειλίας, σαν χαρακτηριστικό της παιδικής συμπεριφοράς, είναι ένα πολύ συνηθισμένο φαινόμενο και θεωρείται αμιγώς απότοκο του κοινωνικού περιβάλλοντος του παιδιού. Δεν είναι, όμως, έτσι.
Κατά κανόνα, η έντονη έκφραση της παιδικής συστολής και δειλίας είναι απόρροια τραυματικής εμπειρίας μεν, αλλά, σε ανάλογο υπόστρωμα εγκεφαλικής δυσλειτουργίας.
Τα υπερβολικά ντροπαλά παιδιά έχουν μια τελείως διαφορετική συμπεριφορά από τα συνομήλικα τους. Αποφεύγουν επαφές μεταξύ τους, απομονώνονται, σιωπούν, δύσκολα χαίρονται ή γελούν, δεν έχουν συμμετοχή σε συλλογικά παιχνίδια, φοβούνται πάρα πολύ και ζητούν συνεχώς την προστασία κάποιων ανωτέρων, την οποία «εξαργυρώνουν» με κάθε είδους υπακοή, προκειμένου να επιβιώσουν στο περιβάλλον που υπάρχουν. Αυτού του είδους τα ντροπαλά παιδιά αναπτύσσουν πολύ τακτικά αίσθημα πανικού, συνοδευόμενο με διαταραχές ύπνου, τάση φυγής και άλλες ψυχωτικές αντιδράσεις.
Σε μια έρευνα που κάναμε σε τέτοια παιδιά ηλικίας 8 έως 16 ετών διαπιστώθηκε, με μια πολύ μεγάλη ουσιαστική διαφορά, ένα παθολογικό εγκεφαλογράφημα στους κροταφικούς λοβούς, αριστερά περισσότερο από δεξιά, σε σχέση με φυσιολογικά άτομα της ιδίας ηλικίας.
Τα παιδιά αυτά, που και στις ψυχομετρικές εξετάσεις παρουσίαζαν συγκεκριμένα στοιχεία φοβίας, πανικού, κατάθλιψης, εμφάνιζαν περίπου στο 80% συγκεκριμένες διαταραχές του εγκεφαλογραφήματος, ιδιαίτερα της κροταφικής περιοχής στο αντίστοιχο ποσοστό 10%, που είχαμε στην ομάδα των υγιών.
Ακόμα και σε υγιή παιδιά, που είχαν τραυματικές εμπορίες ανάλογες με αυτές των δειλών παιδιών, το εγκεφαλογράφημα τους ήταν καθαρό.
Γεγονός που συνηγορεί στο ότι στην εμφάνιση μιας συστολής, μιας άτολμης και παιδικής συμπεριφοράς, υπάρχει μια εγκεφαλική δυσλειτουργία, η οποία ασφαλώς είναι αγνώστου αιτιολογίας. Δηλαδή, μπορεί να είναι εκ γενετής (περιγεννητική βλάβη) ή και επίκτητη, να έχει δημιουργηθεί, δηλαδή, από τραυματικό βίωμα.
Όπως και να έχει, όμως, όσο πιο νωρίς γίνεται η διαφοροδιάγνωση σε αυτές τις περιπτώσεις, τόσο περισσότερο ωφελείται το παιδί.


Ο ΜΙΚΡΟΣ ΠΛΗΘΥΣΜΟΣ ΤΗΣ ΙΣΛΑΝΔΙΑΣ ΣΤΗΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΥΛΙΚΗ ΤΟΥ ΕΥΤΥΧΙΑ ΣΤΗΝ ΞΕΝΗ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ
Η Ισλανδία, ένα μικρό κράτος του οριακού ευρωπαϊκού βορρά, είναι μία ακραία οργανωμένη πλούσια κοινωνία λίγων εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων. Χάρη στον υψηλό δείκτη εκπαίδευσης και οργάνωσης, η χώρα αυτή, μαζί με το Λουξεμβούργο, ήταν η πιο πλούσια και αυτάρκης της Ευρώπης. Μέχρι το σημείο που ένας παροξυσμός βουλιμίας για εύκολο πλουτισμό οδήγησε σχεδόν όλους τους Ισλανδούς και τις τράπεζές τους σε ομαδική παράκρουση αγοράς «τοξικών» ομολόγων.
Βέβαια, σε αυτό «βοήθησε» και μια ομάδα χρηματοοικονομικών συμβούλων ειδικής αποστολής από αμερικάνικες τράπεζες. Το αναμενόμενο κραχ ήρθε και η Ισλανδία βρέθηκε σε πτώχευση και γενική κατάθλιψη.
Με το βάρος της καταθλιπτικής συνδρομής και κάτω από την πίεση του πανικού και της οικονομικής ασφυξίας, ξέχασαν οι Ισλανδοί ότι είναι μέλη του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ζήτησαν τέσσερα δις δολάρια δάνειο από τους Ρώσους. Βέβαια, οι δυτικοί, όπως ήταν αναμενόμενο, αντέδρασαν ακαριαία δίνοντας στους Ισλανδούς 2,5 δις δολάρια από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Έτσι, τώρα η ζωή και η κατάθλιψη των Ισλανδών θεραπεύεται σύμφωνα με τους όρους του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΠΩΣ ΤΟ ΙΣΛΑΜ


Η ΚΡΙΣΗ ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΤΙ Ο ΤΡΟΠΟΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΩΝ ΙΣΛΑΜΙΚΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΠΡΑΚΤΙΚΟΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ ΤΟΥ ΔΥΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Ο «Ισσαρία» (Ο Ισλαμικός νόμος) επιτρέπει την τραπεζιτική συνδιαλλαγή, απαγορεύει, όμως, τον τζόγο. Σαν τζόγος θεωρείται η τοκογλυφία, η μεταπώληση χρεογράφων, τα τοξικά ομόλογα, τα πανωτόκια κτλ.
Στο Ισλάμ ο πλούτος θεωρείται ότι ανήκει στον Θεό και ότι ο πιστός και κατά επέκταση, οι τράπεζες απλώς τον διαχειρίζονται. Δεν τον πολλαπλασιάζουν και αποτελεί μέσω κοινωνικής επιβίωσης. Δηλαδή, πρόκειται για μια εκ διαμέτρου αντίθετη θέση από εμάς τους ευρωπαίους και Αμερικάνους, που το χρήμα το λατρεύουμε σαν Θεό.
Με αυτές τις αρχές οι Ισλαμικές τράπεζες απέφευγαν, σε τοπικό επίπεδο, το κλίμα κατάρρευσης, την απώλεια και τις βαριές οικονομικές απώλειες. Ο λόγος είναι ότι η λειτουργία τους βασίζεται σε απτά περιουσιακά στοιχεία και τα κέρδη και οι κίνδυνοι έχουν σχέση με την πραγματική οικονομία.
Με απλά λόγια, ο καθένας πληρώνει αυτά που χρωστάει και αυτός που δανείζει, παίρνει αυτό που πρέπει και από την αρχή έχει αποφασιστεί από τον νόμο και σε αυστηρά περιορισμένο επίπεδο. Δεν υπάρχει σε καμία περίπτωση η δυνατότητα χειραγώγησης και τροποποίησης.
Αυτόν τον τρόπο, ακόμη και αν δεν τον μιμηθούμε, σίγουρα θα εξαναγκαστούμε εκ των πραγμάτων, έστω εν μέρει, να τον εφαρμόσουμε.


ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙΤΙΚΟ ΜΑΣ ΣΥΣΤΗΜΑ ΔΕΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΦΙΛΙΚΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΑΤΟΜΟ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ
Το σύγχρονο τραπεζιτικό μας σύστημα βασίζεται στην ανάπτυξη της λεγόμενης δημιουργικής λογιστικής. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα μαγείρεμα αριθμών, που σαν τελικό αποτέλεσμα δίνει στον πληθυσμό την εικόνα μιας πλασματικής ευημερίας και ψεύτικης αίσθησης ασφάλειας.
Βασίζεται σε μια σειρά από κανόνες, που κινούνται σε δύο παράλληλους άξονες. Ο ένας, που αφόρα του μεγάλους χρηματοοικονομικοπιστωτικούς οργανισμούς και τις τράπεζες και ο άλλος, που αφορά τους πολίτες - πελάτες.
Στον πρώτο άξονα, κινούνται οι κανόνες λογικής των τραπεζών, δηλαδή, της δημιουργικής λογιστικής ελλείμματα και τόκοι των ιδίων των τραπεζών. Με το που γίνονται ληξιπρόθεσμα και απαιτητά, επανακυκλώνονται με επαναδανεισμό με την μορφή νέων ομολόγων και τόκων. Ενώ, στον δεύτερο άξονα, τα χρέη των πολιτών γίνονται απαιτητά και κατασχετά μέχρι οριστικής εξόντωσης του οφειλέτη.
Οι κρατικοί μηχανισμοί, που από καιρό έχουν, όχι μόνο δεχθεί τους κανόνες της δημιουργικής λογιστικής των τραπεζών, αλλά, και την ίδια τους την λειτουργία, με βάση την λογική αυτή είναι σαφώς προεκτάσεις των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και όχι νόμοι ασφαλείας των πολιτών.
Σε εποχές ευμάρειας και υπερδανεισμού, με την ψευδαίσθηση της ρυθμιζόμενης αποπληρωμής χρεών π.χ. με πιστωτικές κάρτες, κυριαρχεί μια ψευδής αισιοδοξία και παρανοϊκή ευημερία. Με τον τρόπο αυτό ο υπερδανεισμός «τρώει το ψωμί της αύριον» και με το που θα στραβώσει το σύστημα και οι τράπεζες θα απαιτήσουν κλείσιμο ισολογισμών, θα έρθει η αλήθεια της καταστροφής.
Και έτσι, ζούμε αυτό που ζούμε σήμερα, το μερικό, αλλά, πολύ βαρύ κραχ που ξεκίνησε στην Αμερική και τώρα μας έχει πιάσει όλους. Μετά τον πρώτο πανικό, έχει έρθει τώρα ένα τεράστιο κλίμα αίσθησης αδυναμίας και κατάθλιψης.
Και δεν υπάρχει τίποτε άλλο χειρότερο για την τοπική και διεθνή οικονομία από το αίσθημα αδυναμίας, που εντείνεται πάρα πολύ και από τον πανικό των τραπεζιτικών υπαλλήλων να εισπράξουν πανωτόκια κάτω από την πίεση, προκειμένου να διατηρήσουν όρθιο το σύστημα και κατά συνέπεια, τις θέσεις τους.
Το μείγμα πανικού και κατάθλιψης είναι εκρηκτικό και οδηγεί σε εργασιακή και οικονομική παραλυσία. Εδώ πραγματικά χρειάζεται η ατομική, συλλογική, ακόμη και η κυβερνητική παρέμβαση για να αλλάξει το σύστημα και να δοθεί ένας τόνος αισιοδοξίας, προκειμένου να υπάρξει μια ανάσταση της πραγματικής οικονομίας.
Βέβαια, αυτό είναι πολύ ωραίο για να γίνει αληθινό, αλλά, πρέπει να γίνει για να σπάσει το αδιέξοδο.


ΟΙ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ ΙΑΤΡΟΔΙΚΑΣΤΙΚΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ ΣΕ ΟΤΙ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΩΣ ΕΠΙΚΑΙΡΕΣ.
Σε μια κοινωνία, όπου η δικαστική αναζήτηση της αλήθειας σε θέματα ποινικής ευθύνης είναι απαραίτητη καθημερινότητα, είναι η δημιουργία μιας θεσμικής θέσης για το θέμα αυτό υψηλή αναγκαιότητα.
Στο ποινικό δίκαιο, για την απόδοση δικαιοσύνης, η σιγουριά εάν ένας μάρτυρας ή κάποιος κατηγορούμενος για φόνο ή σεξουαλικό π.χ. έγκλημα λέει ή όχι την αλήθεια, είναι απαραίτητη. Όπως απαραίτητη είναι η πεποίθηση αν οι μαρτυρίες ή οι απολογίες, ακούσια ή εκούσια, είναι αληθινές.
Στην προηγμένη νομικά Ευρώπη υπάρχουν στις ιατροδικαστικές έδρες των πανεπιστημίων ειδικά τμήματα δικαστικής νευροψυχιατρικής ειδικότητας για την αναζήτηση της αλήθειας ή και του ψεύδους στα δικαστήρια. Τα πανεπιστήμια και αυτά τα τμήματα έχουν στη διάθεσή τους ειδικούς εξεταστικούς χώρους, τεστ, ακόμη και ειδικά τεχνικά εξοπλισμένους μηχανισμούς, για την εξυπηρέτηση του σκοπού τους.
Είναι παράδοση στην Ευρώπη αυτού του είδους θεσμικά όργανα να βρίσκονται υπό πανεπιστημιακή σκέπη και προστασία, και για λόγους κύρους, όπως και αξιοπιστίας. Βέβαια, υπάρχουν και ανάλογα αυτόνομα ιδρύματα, τα οποία αντλούν κύρος και αξιοπιστία αντίστροφα από τους εμπειρογνώμονες που χρησιμοποιούν.
Το τελευταίο προέκυψε τα τελευταία χρόνια, γιατί τέτοιου είδους πρόσωπα, με τόσο υψηλή ειδίκευση στον τομέα αυτό, εύρισκε κανείς μόνο στην ελεύθερη αγορά.
Βέβαια, το ανώτατο δικαστήριο είχε πάντα στην εκάστοτε χώρα ένα καταστατικό υποχρεώσεων και νομικών επεκτάσεων, εντός του οποίου κινείται η γνωμάτευση από ειδικούς, ιδίως ψυχιάτρους, νευρολόγους, εμπειρογνώμονες.
Αναγκαία κάτι τέτοιο αρχίζει να αναπτύσσεται και στη χώρα μας.

ΕΙΝΑΙ Ο ΕΘΙΣΜΟΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΟΣ;


ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ ΕΡΕΥΝΕΣ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΟΤΙ ΣΕ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΥΝ ΤΙΣ ΕΘΙΣΤΙΚΕΣ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ
Τα τελευταία χρόνια πληθώρα γερμανο-σουηδικών ερευνών έχει καταδείξει ότι πάρα πολύ συχνά καπνιστές γονείς «δημιουργούν» καπνιστές παιδιά. Το γεγονός αυτό έχει καταχωρηθεί και σε γερμανικές έρευνες, έχει, όμως, γίνει προσπάθεια να δοθεί μια εξήγηση, αν οφείλεται σε γενετική γενικά προδιάθεση ή αν συμβάλουν και άλλοι παράγοντες.
Νικοτίνη, αλκοόλ και παχυσαρκία είναι οι πιο συνηθισμένες εικόνες εθισμού, που αναπαράγονται με ραγδαίο ρυθμό, δηλαδή, σχεδόν με γεωμετρική πρόοδο στην κοινωνία μας.
Τον τελευταίο καιρό κάποια μαθηματικά μοντέλα έδειξαν ότι η νόσος αυτή είναι ασυνείδητα μεταδοτική σε μεγάλο αριθμό πληθυσμού. Οι γερμανο-σουηδικές παρατηρήσεις των ερευνών που έγιναν με το ανάλογο αντικείμενο κατέδειξαν ότι υπάρχει βάση σε αυτό το μαθηματικό μοντέλο.
Αναλύοντας αποτελέσματα και ανασκευάζοντας θεωρίες οι μεγάλες ερευνητικές ομάδες, οι οποίες κατέληξαν σε αυτά τα αποτελέσματα, έδωσαν δύο βασικές πιθανές εξηγήσεις για την εμφάνιση του φαινομένου.
Η πρώτη είναι της γονιδιακής και εμβρυϊκής μνήμης, ή όπως τελευταία είναι γνωστό, υπάρχουν στοιχεία ότι η βιοχημική μεταβίβαση κάποιων μνημονικών καταστάσεων από γονίδιο σε γονίδιο υφίσταται. Η δεύτερη είναι τα κύτταρα – καθρέπτες.
Στην πρώτη περίπτωση της γονιδιακής – εμβρυϊκής μνήμης σημαίνει ότι το έμβρυο παίρνει κληρονομικά τον εθισμό, σαν γονιδιακή πληροφορία από μητέρα και πατέρα. Γεγονός που σημαίνει ότι, αν καπνίζουν και οι δύο, η γονιδιακή πληροφορία είναι πιο ισχυρή. Παράλληλα, εάν συνεχίζεται το κάπνισμα κατά τη διάρκεια της εμβρυϊκής του ανάπτυξης, τότε μέσω της αιματικής κυκλοφορίας ενισχύεται η «μνήμη» της απόλαυσης της νικοτίνης και στο έμβρυο.
Ένα δεύτερο, πάρα πολύ ισχυρό στοιχείο, περισσότερο αποδεδειγμένο και τεκμηριωμένο από σύγχρονα πειράματα, είναι ότι κατά τη διάρκεια της βρεφικής και παιδικής ηλικίας το βρέφος, και μετά το παιδί, βλέποντας τους γονείς να καπνίζουν, παθητικά αναπαραγάγει τη συνήθεια αυτή. Αυτό γίνεται με τη λειτουργία κάποιων ειδικών κυττάρων. Πρόκειται για τα λεγόμενα κύτταρα – καθρέπτες, που βρίσκονται στους μετωπιαίους λοβούς του εγκεφάλου και αποτυπώνουν ακούσια όλες αυτές τις συνήθειες που βλέπουν τα μωρά. Δηλαδή, πρόκειται για ένα μηχανισμό μίμησης, που ασυναίσθητα το οικειοποιεί το βρέφος, παίρνοντας την εύκολη εικόνα από το περιβάλλον.
Γενικά, μπορούμε να πούμε ότι για τον εθισμό στη νικοτίνη, ή ακόμη στο αλκοόλ, και βέβαια, και στην παχυσαρκία, ένα μέρος της ευθύνης, ίσως το μεγαλύτερο είναι στους γονείς. Πρέπει να προσληφθούν σε αυτή την καμπάνια αντιμετώπισης του εθισμού, που γίνεται τελευταία, και οι ίδιοι. Πρέπει να πληροφορηθούν και να καταλάβουν ότι ακόμα πριν τεκνοποιήσουν, ή πολύ περισσότερο μετά την τεκνοποίηση, πρέπει να κόβουν τις κακές συνήθειες του αλκοολισμού και του καπνίσματος, ώστε να μην μεταδίδονται αυτές στα παιδιά.
Αυτού του είδους η «διαφώτιση» και ενημέρωση μπορεί να γίνει από τα ΜΜΕ, εφόσον βέβαια και αυτά έχουν τη διάθεση να προωθήσουν μια τέτοια καμπάνια. Είναι, βέβαια, δύσκολο να προωθείς κάτι τέτοιο και να διαφωτίζεις προς τον τομέα αυτό, ενώ ταυτόχρονα διαφημίζεις όλα αυτά τα προϊόντα που φέρνουν τον εθισμό.
Ας ελπίσουμε ότι θα βρεθεί μια σολωμόντειος λύση για αυτή την κατάσταση. Αλλιώς τα θύματα του εθισμού τα αυξάνονται ραγδαία στις δυτικές κοινωνίες.

Η ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ


ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΟΥΝ ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΤΟΥΣ. ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΝΕΩΝ ΕΡΕΥΝΩΝ ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΙ ΟΛΟ ΚΑΙ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟΙ ΤΡΟΠΟΙ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ ΚΑΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ.
Το κλασσικό αμερικανικό σπίτι χαρακτηρίζεται από ψηλοτάβανα δωμάτια με μεγάλα παράθυρα και όσο γίνεται πιο ευρύχωρους κοινόχρηστους χώρους. Αν και κατά κανόνα οι Αμερικάνοι ακολουθούν την κεντροευρωπαϊκή αρχιτεκτονική σε ότι αφορά την κατοικία, το ψηλό και μεγάλο πάντοτε δεσπόζει στην παράδοση τους. Βέβαια, αυτό είναι ένα εμπόδιο σε ότι αφορά επικοινωνία και συντροφικότητα, που χαρακτηρίζει τον λειτουργικό τρόπο κατανομής των ευρωπαϊκών χώρων κατοικίας.
Το αμερικανικό πνεύμα, πάντα πρωτοποριακό και έτοιμο για κάθε μοντέρνα λύση, και ιδιαίτερα, με ανθρώπους που έχουν το καινούριο πάντα ευπρόσδεκτο, έφερε μια καινοτομία.
Πρόκειται για τα αστικά σπίτια – πολυκατοικίες, όπου τον τελευταίο καιρό συνηθίζουν να κάνουν στις ταράτσες ειδικές κερκίδες, όπου μαζεύονται οι ένοικοι. Η αφορμή που μαζεύονται είναι πάντα ένα γεγονός να παρακολουθήσουν, μια παρέλαση, το ωραίο ηλιοβασίλεμα ή κάποιο θέαμα σε ανοικτό χώρο.
Στην φωτογραφία που παρουσιάζουμε πρόκειται για μικρές αστικές πολυκατοικίες, που στις ταράτσες τους έχουν τις κερκίδες που περιγράφουμε, με θέαμα το απέναντι γήπεδο μπάσκετ στο Σικάγο.
Έτσι με καλό καιρό οι ένοικοι και οι φίλοι τους, όπως δείχνει και η φωτογραφία, συναθροίζονται στις κερκίδες επικοινωνώντας μεταξύ τους, αλλά, και με τους ενοίκους και τους φίλους των ενοίκων των διπλανών πολυκατοικιών.
Το αποτέλεσμα είναι η επικοινωνία να διευρύνεται, οι εμπειρίες και οι γνωριμίες να αυξάνονται, και το στρες να ελαττώνεται.
Όπως λένε αμερικανοί ψυχολόγοι, η ιδέα αυτή έχει βοηθήσει τα μέγιστα και σε προσωπικό και σε ομαδικό επίπεδο, και πλέον έχει καθιερωθεί για την κατασκευή των πολυκατοικιών σε όλες τις αμερικάνικες μεγαλουπόλεις.
Ίσως είναι καιρός και εδώ στην Ευρώπη να μιμηθούμε τους πρακτικούς Αμερικανούς και πέρα από τους κήπους στις ταράτσες μας να κατασκευάζουμε και κερκίδες.


Ο ΣΥΝΕΧΗΣ ΔΑΝΕΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΟΔΗΓΗΣΕ ΤΟ ΜΕΣΟ ΕΛΛΗΝΑ ΣΕ ΥΠΕΡΜΕΤΡΕΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΠΙΕΣΕΙΣ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΑΝΤΟΧΗ ΝΑ ΤΙΣ ΞΕΠΕΡΑΣΕΙ. ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΥΞΗΣΗ ΤΩΝ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΩΝ ΑΣΘΕΝΕΙΩΝ.
Περίπου σε 85% και πάνω αυξήθηκε ο δανεισμός τα τελευταία 15 χρόνια στην Ελλάδα. Για να έχουμε κάτι ανάλογο σαν συγκρίσιμο μέγεθος, τα προηγούμενα 20 χρόνια δεν ξεπερνούσε το 1,5%. Η αλματώδης αυτή αύξηση του δανεισμού έφερε τον τελευταίο καιρό με το οικονομικό κραχ πάνω από δύο εκατομμύρια Έλληνες σε αδυναμία πληρωμής.
Το αποτέλεσμα είναι μια τεράστια πληθωριστική αύξηση και ταυτόχρονη αναδιάρθρωση του τραπεζιτικού συστήματος, σε ότι αφορά τα οικιστικά δάνεια. Στην ουσία δεν υπάρχουν πλέον «αξιόπιστοι» πελάτες στην Ελλάδα για να ανταπεξέλθουν στα δάνεια αυτά που έτσι κι αλλιώς δε χορηγούνται. Το αλαλούμ αυτό έγινε πολύ γρήγορα κατανοητό από τον καταναλωτή, ο οποίος πλέον δεν μπαίνει καν στον κόπο της αναζήτησης δανείου, που και οι ίδιες οι τράπεζες δεν έχουν διάθεση να το δώσουν, μια και η πλασματική τους ανάπτυξη οφείλεται σε εμπορεύματα και υπηρεσίες τελείως «κούφια», που πρέπει να διορθώσουν.
Έτσι, εμφανίζεται μια πτώση της ζήτησης, που θα φτάσει στο 8-9% στο τέλος της χρονιάς και τεράστια αύξηση ανέργων και χρεωμένων ανθρώπων. Στις περιπτώσεις αυτές σε χώρες σαν τη δική μας, που δεν υπάρχει η ικανή οικονομική ηγεσία, καθώς, και η ωριμότητα του καταναλωτή να γνωρίζει τις πραγματικές του δυνάμεις, ισχύει ο κανόνας του ποδηλάτου. Κάποιος πιέζει τον ποδηλάτη και αυτός πιέζει τα πηδάλια του ποδηλάτου, αυτά με τη σειρά του πιέζουν τις ρόδες κλπ.
Αυτή η κλιμακωτή πίεση δημιουργεί ένα τεράστιο αρνητικό δυναμικό, με φοβερές ψυχολογικές συνέπειες, ιδιαίτερα στις μεγάλες μερίδες του πληθυσμού, που για πρώτη φορά αντιμετωπίζουν παρόμοιες καταστάσεις.
Ας φανταστούμε, λοιπόν, απλούς πολίτες με τη μέση γνώση της πραγματικότητας, κοινή λογική, που βλέπουν 3-4 ώρες την ημέρα τηλεόραση και παράλληλα, πάσχουν από λανθάνουσα κατάθλιψη ή κάποια άλλη μορφή ψύχωσης. Αυτοί οι άνθρωποι για 2-3 ώρες την ημέρα ακούν, βλέπουν, ζουν καταστροφές, μειώνεται η ευημερία τους και η οικονομική τους δυνατότητα, δέχονται μια πίεση εξωπραγματική για τις ίδιες δυνάμεις και δεν έχουν ούτε τρόπο διαφυγής, ούτε αντιμετώπισης. Παράλληλα, βλέπουν ότι τα διάφορα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, πάνω στα οποία έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους να έχουν μια παρόμοια ψυχολογία και συμπεριφορική αντίδραση, η κατάθλιψη και η ψύχωση μαζικοποιείται, το άγχος κορυφώνεται και η απλή φοβία γίνεται πανικός με ανεξέλεγκτες συνέπειες.
Είναι πάρα πολύ δύσκολο να βγει από τα μυαλά όλων αυτών των ανθρώπων ότι η υπερβολή έχει τελειώσει και ότι το μοντέλο αυτό ανάπτυξης ήταν ένα σαθρό οικοδόμημα, χωρίς ουσιαστικά υπαρκτό αντικείμενο. Ακόμα δε πιο δύσκολο, είναι για τους 40ρηδες και κάτω της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Αμερικής να τους πείσει κάποιος ότι οι οικονομικές σπουδές τους και γενικά, η διαμόρφωση της προσωπικότητάς τους σε ότι αφορά κοινωνική συμπεριφορά, ήταν λάθος. Ότι πρέπει να τα ξαναμάθουν όλα από την αρχή, να περιοριστούν στα ελάχιστα και το κυριότερο, να αρχίζουν να δουλεύουν σε πραγματικές βάσεις ανταποδοτικότητας πληρώνοντας σε αληθινές τιμές προϊόντα σκληρής δουλειάς τα αντικείμενα και τις κοινωνικές παροχές που θέλουν να αποκτήσουν.
Δηλαδή, μια αναδιοργάνωση της όλης κοινωνικής ζωής πάνω σε ένα νέο, πραγματικής οικονομίας, πλαίσιο, όπου θα υπάρχει ισορροπία μεταξύ κοστολογίου και εργασίας. Παράλληλα δε, ένα ιατρικό σύστημα πρέπει οπωσδήποτε να υφίσταται για τους ψυχικά βαριά τραυματισμένους ή αυτούς που δεν μπορούν να καταλάβουν τι υφίστανται.

Η ΑΠΕΙΛΗ ΤΟΥ ΑΛΤΣΧΑΪΜΕΡ


Μια συνέντευξη του Δ. Κουντούρη για τη νόσο – μάστιγα του αιώνα μας.


Ε: Ποια θεωρείται ως επικινδυνότερη ασθένεια του καιρού μας;
Α: Σε κοινωνικό – ιατρικό επίπεδο, χωρίς αμφιβολία, ο κίνδυνος νούμερο ένα είναι η ασθένεια του Αλτσχάιμερ.

Ε: Γιατί συμβαίνει αυτό;
Α: Στις άλλες νευροψυχιατρικές ασθένειες τα όριά του και η συχνότητά του είναι συγκεκριμένα. Έτσι, λοιπόν, υπάρχει περιθώριο υπολογισμού και δυνατότητα θεραπευτικού σχεδιασμού. Στις άνοιες τύπου Αλτσχάιμερ δεν υφίσταται κάτι τέτοιο. Αυξάνονται συνεχώς χωρίς να υπάρχει καμία ουσιαστική αντίδραση για κάποια ριζική θεραπεία.

Ε: Ποιο είναι το κοινωνικο-οικονομικό κόστος;
Α: Στην Ελλάδα με στατιστικούς υπολογισμούς, έχουμε περίπου 120-150 νέες περιπτώσεις την εβδομάδα. Τα καθημερινά έξοδα για τη φροντίδα των ανθρώπων αυτών πανελλήνια υπολογίζονται στο 1,5 εκατομμύριο ευρώ.

Ε: Γιατί έχει η ασθένεια τέτοια εξέλιξη και μάλιστα, με τόσες κοινωνικές προεκτάσεις;
Α: Κατ’ αρχήν, η αρρώστια έχει μια «ύπουλη» πορεία. Αρχίζει με μικρές διακοπές μνήμης, ώσπου μετά από πάροδο ετών την καταστρέφει τελείως μέχρι ο ασθενής να πεθάνει από μαρασμό. Στα προηγούμενα χρόνια, τα περιστατικά αυτά απορροφώνται από την οικογενειακή φροντίδα και την κοινωνική ομοίγηρη. Τώρα πια ο τεράστιος αριθμός των ασθενών αυτών δεν αφήνει τέτοια περιθώρια.

Ε: Υπάρχουν ουσιαστικές και συστηματικές θεραπείες;
Α: Όχι. Ότι γίνεται βασίζεται σε υποθέσεις. Οι υποθέσεις αυτές είναι ελάχιστες και από αυτές, ένα μέρος έχει υιοθετηθεί από τις φαρμακευτικές εταιρείες. Λόγω αναποτελεσματικότητας των παραχθέντων φαρμάκων, οι φαρμακευτικές εταιρείες έχουν χάσει το εμπορικό ενδιαφέρον και έτσι, στον τομέα αυτό έχει έρθει μια στασιμότητα. Εν τω μεταξύ, οι αριθμοί των ασθενών αυξάνονται ραγδαία.

Ε: Πανεπιστήμια και πολιτεία δε μπορούν να αναπληρώσουν το κενό αυτό;
Α: Όχι, για δύο λόγους. Πρώτον, σε γενική βάση λείπουν τα ερευνητικά κονδύλια γενικά, και δεύτερον, σιγά – σιγά, με την πάροδο του χρόνου μειώνεται και ο αριθμός των γιατρών, που έχουν τις γνώσεις να κατευθύνουν τέτοιες έρευνες.

Ε: Δηλαδή, δεν υπάρχει ελπίδα.
Α: Η ελπίδα, βέβαια, πεθαίνει τελευταία. Αλλά, σίγουρα κάτι θα προκύψει και από σποραδικές μεμονωμένες προσπάθειες. Η παγκόσμια ιστορία μας έχει δείξει ότι έτσι γίνεται πάντα.

Ε: Μπορείτε να αναφέρετε κάποια παραδείγματα;
Α: Ναι. Εδώ και χρόνια, μεμονωμένες έρευνες στην Ευρώπη και την Αμερική έχουν δείξει ότι μια ουσιαστική βοήθεια μπορεί να είναι η παρέμβαση με φάρμακα στο ανοσοποιητικό σύστημα των ασθενών. Ακόμη πιο τελευταία, σε γερμανικά ινστιτούτα βρέθηκε ότι ο ηλεκτρισμός και μαγνητικός ερεθισμός βοηθάει ιδιαίτερα.

Ε: Υπάρχει κάτι ατομικό για βοήθεια;
Α: Βέβαια. Και είναι και το πλέον σίγουρο. Πρόκειται για τη συνεχή «εκγύμναση» με τη μόρφωση διά βίου.


ΌΤΑΝ Η ΑΛΛΗΛΟΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΚΑΙ Η ΑΡΜΟΝΙΑ ΣΥΝΔΕΟΥΝ ΕΝΑ ΖΕΥΓΑΡΙ ΒΕΛΤΙΩΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗΣ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ.
Ένας διάσημος ηθοποιός, ο 72χρονος Κεν Κιρχέβαλ, συζεί εδώ και πολλά χρόνια με μια Ολλανδέζα που πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας.
Ο Κεν Κιρχέβαλ είναι παγκόσμια γνωστός από τον ρόλο του σαν επιρρεπής στο αλκοόλ και επιπόλαιος δικηγόρος στην σειρά «Ντάλας». Η γνωστή σειρά στις αρχές του 1980 ήταν σε εβδομαδιαία παρουσίαση το τηλεοπτικό γεγονός σε όλο τον πλανήτη. Η μεγάλη φήμη, τα πλούτη και η εφήμερη δόξα, δυστυχώς, για τον διάσημο ηθοποιό ήταν καταστροφικές. Τον οδήγησαν από την μία περιπέτεια στην άλλη, μέχρι που λίγο πριν το τέλος της καριέρας του, γνώρισε και συνδέθηκε με την Πέτρα, μια δυναμική γυναίκα που πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας από την Ολλανδία. Όπως λέει ο ίδιος, η σχέση αυτή έδωσε άλλη τροπή στην ζωή του και σύντομα θα αφήσει το πολυτάραχο Λος Άντζελες για να ζήσει μαζί της στην χώρα της.
Το αξιοσημείωτο είναι ότι η αρρώστια ούτε μια στιγμή δεν στάθηκε εμπόδιο σε αυτήν την σχέση. Κάθε άλλο, έδωσε δύναμη και βελτίωσε και τους δύο. Η Πέτρα πήρε τόση δύναμη που πια δεν χρησιμοποιεί το καροτσάκι για τις καθημερινές της ανάγκες.
Η 37χρονη Πέτρα έγινε άλλος άνθρωπος με την συνδρομή του διάσημου ηθοποιού, σε σημείο που να είναι τόπος βοήθειας και για αυτόν.


ΣΤΗΝ ΙΑΤΡΙΚΗ Ο ΠΑΡΑΓΩΝ ΗΛΙΚΙΑ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΑΞΙΟΛΟΓΟΣ, ΤΟΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΓΝΩΣΗ, ΟΣΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ.
Σε ορισμένες όμως παθήσεις, όπως π.χ. είναι η σκλήρυνση κατά πλάκας, είναι ουσιαστικός και για την εξέλιξη και την πρόγνωση.
Επειδή η αρρώστια αυτή επηρεάζεται κατά κύριο λόγο από την δυσλειτουργία του ανοσοποιητικού, με την πρόοδο της ηλικίας, που μειώνεται η ικανότητα του, αυξάνει και η νοσηρότητα και παθογένεια της νόσου. Εδώ, όμως, υπάρχει και μια ιδιομορφία.
Το ανοσοποιητικό στην προχωρημένη ηλικία έχει πολύ περισσότερες «αμυντικές» πληροφορίες, παρά στα νιάτα του. Είναι, λοιπόν, δυνατό αν η αρρώστια «το βρει» εξοπλισμένο με τα ανάλογα αντισώματα, να μην μπορεί να το επηρεάσει ιδιαίτερα ή να έχει μόνον μια μικρή και αντιμετωπίσιμη δράση. Το γεγονός αυτό είναι ιατρικά εκμεταλλεύσιμο διότι καθίσταται δυνατή μια προληπτική θεραπεία.
Συνδυαστικά με την ηλικία τρέχει και η ικανότητα επαναμυελίνωσης. Δηλαδή, όσο προχωράει η ηλικία, τόσο αδυνατεί ο οργανισμός να επαναμυελινώσει προσβεβλημένα κύτταρα στη σκλήρυνση κατά πλάκας.
Αυτός είναι και ο λόγος που όταν η αρρώστια εμφανισθεί με ώσεις και υφέσεις στην νεαρή ηλικία μετά γίνεται χρόνια και προϊούσα η εξέλιξη της. Αντίθετα, ότι εμφανισθεί σε προχωρημένες ηλικίες εμφανίζεται μεν με ήπια συμπτώματα, αλλά, σχεδόν πάντα σε χρόνια προϊούσα μορφή.
Γενικά, στο όλο θεραπευτικό πλάνο της σκλήρυνσης κατά πλάκας, όποτε και αν ξεκινάει αυτό, πρέπει γιατρός και ασθενής, έστω και κατά προσέγγιση, να ξέρουν τον χρόνο εφόδου της νόσου.
Γνωρίζοντας, έτσι, την αρχή της νόσου μπορεί κανείς να προβλέψει τον βιορυθμό της και να συντονίσει την θεραπεία ανάλογα.


ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΧΕΙ ΑΝΑΠΤΥΧΘΕΙ ΜΙΑ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗ ΜΟΔΑ. ΚΑΘΕ ΤΟΣΟ ΕΝΑ ΠΑΛΙΟ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΟ ΣΚΕΥΑΣΜΑ ΒΑΦΤΙΖΕΤΑΙ ΩΣ «ΝΕΟ ΦΑΡΜΑΚΟ» ΓΙΑ ΤΗ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ.
Το τελευταίο φάρμακο που «πήρε σειρά» να πρωτοστατήσει στη θεραπεία της σκλήρυνσης κατά πλάκας είναι ένα συνθετικό αντίσωμα αγγλικής κατασκευής, που χρησιμοποιείται στην θεραπεία της λευχαιμίας εδώ και 30 χρόνια.
Υποτίθεται ότι το φάρμακο θα μειώσει τις αντιδράσεις του ανοσοποιητικού, περιορίζοντας τις αυξήσεις ειδικών κυττάρων, των οποίων η διέγερση πιθανόν προκαλεί την νόσο της σκλήρυνσης κατά πλάκας. Προϋποθέτουν, δηλαδή, οι παρασκευαστές της ουσίας μια ανάλογη δράση «γενικού τύπου», όπως στις λευχαιμίες, έστω και αν πρόκειται για άλλη νοσολογική οντότητα.
Βέβαια, όπως σε όλες τις ασθένειες, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και οι φαρμακευτικές εταιρείες πρέπει να το στηρίζουν αυτό για να επιζήσουν και οι ίδιες.
Στην προκειμένη, όμως, περίπτωση πρόκειται για μια «θανάσιμη ακροβασία», διότι το συγκεκριμένο σκεύασμα φεύγει πάρα πολύ εύκολα εκτός ελέγχου και αναστατώνει το ανοσοποιητικό σύστημα, βάζοντάς το σε ένα «τρελό χορό».
Όταν δε το ανοσοποιητικό αρχίζει να «χορεύει» τρελά, τότε κανενός ιατρικό χέρι δεν μπορεί να το σταθεροποιήσει. Ο θεράπων ιατρός στην περίπτωση αυτή είναι σαν τον καπετάνιου καϊκιού σε μπουρίνι δώδεκα μποφόρ.
Οι πιο συγκεκριμένες, και μάλιστα αρκετές φορές θανατηφόρες, παρενέργειες έχουν να κάνουν με εγκεφαλικές και θυρεοειδικές επιπλοκές. Τα δε αποτελέσματα, όπως συνήθως υποστηρίζεται για όλα τα νέα φάρμακα, υποτίθεται ότι περιορίζουν απλά τον αριθμό των ώσεων.


Ο φακός συλλαμβάνει τους Nicolas Kiefer και Britney Spears ενώ τρώνε τα νύχια τους.
ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ Η ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ;
Πλέον ένα στα πέντε παιδιά τρώει τα νύχια του ή τραβάει τα μαλλιά του και τα φρύδια του. Για πολλούς ανθρώπους η κατάσταση αυτή είναι τόσο επιβαρυντική που αναζητούν ιατρική βοήθεια.
Για ότι αφορά την ονυχοφαγία, είναι μια κατάσταση που δύσκολα μπορεί να κρυφτεί και παρατηρείται πάρα πολύ τακτικά, κυρίως σε νεαρά, μεσήλικα και, ακόμη πιο σπάνια, σε γηραιότερα άτομα. Είναι μία χαρακτηριστική κατάσταση, όπου εντελώς απότομα ο παθών φέρει το χέρι στο στόμα και αρχίζει να μασάει τις άκρες των νυχιών. Στην περίπτωση της ονυχοφαγίας, μερικές καταστάσεις είναι τόσο ακραίες, που οι πάσχοντες τρώνε σχεδόν ολόκληρο το νύχι.
Μια ανάλογη και πολύ συγγενής διαταραχή, που συνήθως συνυπάρχει με την ονυχοφαγία, είναι η τριχοτιλλομανία. Σε αυτή την περίπτωση, οι πάσχοντες ξεριζώνουν τις τρίχες ορισμένης περιοχής της κεφαλής ή, πολύ πιο τακτικά, τα φρύδια ή σπάζουν μπιμπίκια ή περιστρέφουν μικρές ομάδες τριχών μέχρι να τις ξεριζώσουν.
Από πολύ παλιά, γιατροί και, κυρίως, ψυχίατροι, προσπαθούσαν να δώσουν μια εξήγηση στο φαινόμενο, όμως, έμενε αναπάντητο, διότι λόγω της συχνότητας παρουσίασής τους –όπως είπαμε, σχεδόν κάθε πέμπτος εμφανίζει τη μία ή την άλλη από τις διαταραχές- θεωρήθηκε μια φυσιολογική απόκλιση.
Ο πρώτος που έκανε μια «προσπάθεια επιστημονικής εξήγησης» ήταν ο μεγάλος ψυχίατρος Φρόυντ, κατά τον οποίον, οι εκδηλώσεις αυτές είναι κινητικές εκφράσεις καταπιεσμένου σεξουαλικού άγχους. Μια πιο σύγχρονη, κυρίως νευρολογικής υφής εκδοχή, είναι ότι μασώντας τα νύχια ή τραβώντας τις τρίχες, διεγείρεται ο εγκέφαλος στην παραγωγή ιδίων οπιοειδών , που δίνουν την αίσθηση της ανακούφισης, της ευχαρίστησης και αρκετές φορές, της ηδονής. Αυτός είναι και ο λόγος που πολλές φορές παρατηρούνται οι εν λόγω αποκλίσεις κατά τη διάρκεια ερωτικών περιπτύξεων ή σε καταστάσεις εντόνου ψυχικού στρες και συναισθηματικής φόρτισης.
Νέες έρευνες, κυρίως με την μαγνητική τομογραφία και την καταγραφή της εγκεφαλικής δραστηριότητας στο εγκεφαλογράφημα, έδειξαν ότι παιδιά με μαθησιακές διαταραχές, υπερκινητικά σύνδρομα ή διαταραχές μάθησης και προσοχής εμφανίζουν τρεις έως πέντε φορές περισσότερο τις παθολογικές καταστάσεις σε συνάφεια με δυσλειτουργία του μετωπιαίου λοβού από ότι φυσιολογικά παιδιά.
Τα αποτελέσματα αυτά δείχνουν ότι σε όλες τις περιπτώσεις ονυχοφαγίας και τριχοτιλλομανίας κρύβεται μια εγκεφαλική δυσλειτουργία, άρα, νοσηρή κατάσταση, η οποία ανάλογα της έντασής της χρήζει και ιδιαίτερης θεραπευτικής αντιμετώπισης.
Βέβαια, όταν το φαινόμενο αυτό δεν ενοχλεί τον πάσχοντα κοινωνικά ή θεωρείται πολύ ελαφράς μορφής, δε χρειάζεται και ειδικός θεραπευτής. Πολλές φορές αντιμετωπίζεται με αυτοπειθαρχία και άσκηση.
Αν, όμως, τα αποτελέσματα είναι φτωχά, τότε καλό είναι να έρχεται η ιατρική συμβουλή. Και επειδή εδώ βγαίνει αμέσως η ερώτηση, ποιος είναι ο αρμόδιος ιατρικός κλάδος για αυτές τις διαταραχές, πληροφοριακά πρέπει να αναφερθεί ότι προηγείται μια νευρολογική εξέταση και ακολουθείται κατόπιν μα ψυχοθεραπευτική υποστήριξη.

ΜΙΚΡΟΦΑΚΙΑ ΚΑΙ ΕΚΤΟΠΙΑ



ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΣΕ ΣΩΜΑΤΙΚΕΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ, ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ, ΟΜΩΣ, ΝΑ ΚΡΥΒΟΥΝ ΠΙΣΩ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΑΛΛΩΝ ΑΣΘΕΝΕΙΩΝ.

Μία ομολογουμένως σπάνια και κληρονομούμενη ασθένεια, εν μέρει κατά τον επικρατούντα και εν μέρει κατά τον ελάσσονα χαρακτήρα, είναι ο συνδυασμός της μικροφακίας της κόρης των οφθαλμών και ταυτόχρονα, ο εκτοπισμός τους από το κέντρο της κόρης στην περιφέρεια.
Στις δύο εικόνες που δείχνουμε φαίνονται καθαρά αυτά τα δύο στοιχεία, τόσο το μέγεθός τους, όσο και η θέση τους. Θεωρητικά, πρόκειται για μια γενετική ανωμαλία χωρίς νοσολογικό χαρακτήρα, γιατί τα υπόλοιπα στοιχεία, τόσο της κόρης, όσο και του οφθαλμού, δεν έχουν άλλες παθολογικές προεκτάσεις. Απλώς, ο επιμήκης άξονας της κόρης, και πολλές φορές του οφθαλμού, είναι ασύμμετρος γεωμετρικά ως προς τον οριζόντιο.
Το γεγονός αυτό φέρνει κάποια δευτερεύουσα μυωπία, κυρίως για τα άτομα που απασχολούν πολύ τους οφθαλμούς με τη μελέτη. Κατά τ’ άλλα, η προσαρμογή είναι εντελώς φυσιολογική και το εύρημα είναι τυχαίο.
Τα άτομα αυτά, όμως, με μικροφακία και, πολύ περισσότερο, με εκτοπία παρουσιάζουν, πάλι λόγω της κληρονομικής επιβάρυνσης, μυοσκελετικές διαταραχές, κυρίως από άκρα, όπου χαρακτηριστική είναι η λεγόμενη αραχνοδακτυλία, πεσμένους ώμους, «χωνοειδές» στήθος και αδυναμία μυϊκού συστήματος.
Μια δεύτερη σειρά συμπτωμάτων είναι, λόγω της κατασκευής τους πλέον, οι διαταραχές του κυκλοφοριακού με μεγάλωμα της καρδιάς, αδυναμία συγκέντρωσης, γενικό αίσθημα κόπωσης και καταβολής.
Αυτές οι γενετικές ανωμαλίες έπαιρναν νοσολογικό χαρακτήρα μόλις άρχιζαν στο σύνολό τους να ενοχλούν την καθημερινότητα του πάσχοντος και να τον οδηγούν στην ιατρική συμβουλή, και πιθανόν, θεραπεία. Όταν συνέβαινε αυτό, αρχειοθετούνταν στις λεγόμενες ορφανές αρρώστιες, δηλαδή, τις ασθένειες εκείνες που είναι τόσο σπάνιες, ώστε δεν υπάρχει συστηματική φαρμακευτική αγωγή.
Τελευταία με την πρόοδο της γενετικής, οι έλεγχοι είναι πιο επιστάμενοι, όσον αφορά φαινότυπο και γονότυπο, έτσι ώστε να είναι μια ιατρική παρέμβαση πιο έγκαιρης μορφής, όσο γίνεται σε πιο νεαρό στάδιο και να αποφευχθούν επιγονικές περιπλοκές.
Η μικροφακία τακτικά εμφανίζεται και με άλλες ασθένειες γενετικής –κληρονομικής προέλευσης, όπως είναι η Σκλήρυνση Κατά Πλάκας, διάφορες ασθένειες της παρεγκεφαλίδας ή περιπλεγμένης κατάστασης ασυμμετρίας.
Πάντως, καλό είναι όταν παρατηρείται κάτι τέτοιο, να αρχίζει άμεσα ο ιατρικός έλεγχος.


ΣΕ ΕΝΑ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΣΤΟ ΚΑΣΕΣ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΡΑΓΔΑΙΑ ΑΥΞΗΣΗ ΤΩΝ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΩΝ ΕΠΕΙΣΟΔΙΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ.
Είναι πλέον από δεκαετίες γνωστό ότι η κάθε είδους κρίση και σύγχυση φέρνει μια μεγάλη ταραχή και αναστάτωση στον οργανισμό, που απορυθμίζει τον εγκέφαλο και τον οδηγεί σε διαταραχές.
Η κυριότερη από αυτές είναι οι εστιακές διαταραχές του μεταβολισμού ή κυκλοφορίας στα μικρά αγγεία, που φροντίζουν τις διάφορες ομάδες ειδικών νευρικών κυττάρων με συγκεκριμένες λειτουργίες. Η συμφόρηση που προκαλείται, λόγω του μεταβολικού ή αγγειακού σοκ, φέρνει το εγκεφαλικό επεισόδιο.
Ανάλογα σε ποια θέση του εγκεφάλου λαμβάνει χώρα το επεισόδιο αυτό, έχουμε και τις συνέπειές του. Αυτές είναι, ανάλογα της θέσης του επεισοδίου στον εγκέφαλο, κινητικές, αισθητικές, αισθητηριακές, ψυχικές ή όλα μαζί.
Τώρα, λοιπόν, που γνωρίζουμε ότι η αλυσίδα παραγωγής εγκεφαλικού επεισοδίου μπορεί να έχει σαν αδύναμο κρίκο έκρηξης την οικονομική κρίση, πρέπει να λάβουμε τα μέτρα μας.
Δηλαδή, ή να ρυθμίζουμε τα οικονομικά μας ή να προλάβουμε την ιατρική κάλυψη (κατάλληλη ειδική θεραπεία) πριν το σοκ ή και τα δύο μαζί.
Μόνον αδρανείς δεν πρέπει να μείνουμε.

Δημοφιλείς αναρτήσεις

 

© 2006 | Blogger Templates by GeckoandFly modified and converted to Blogger by Blogcrowds.