NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Η ΕΠΙΛΗΨΙΑ ΈΧΕΙ ΒΑΣΙΚΕΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΣΕ ΌΤΙ ΑΦΟΡΑ ΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΕΠΙΜΕΡΟΥΣ ΣΥΝΔΡΟΜΑ ΤΗΣ.
Κατά κανόνα, εκείνο που ενδιαφέρει σε πρώτο λόγο, σε κάθε μορφή επιληψίας είναι εάν αυτή είναι ιδιοπαθής και γενικευμένη. Έτσι χαρακτηρίζεται μια επιληπτική κρίση ή πολλές επιληπτικές κρίσεις, που οδηγούν στη διάγνωση της επιληψίας όταν δεν υπάρχει ιστορικό, μαρτυρία ή σαφής εγκεφαλική διαταραχή που να συνδέεται με την κατάσταση αυτή. Πολύ τακτικά, υφίσταται εδώ όμως μια κληρονομική επιβάρυνση που μπορεί να ληφθεί υπόψη.
Πρέπει όμως να τονιστεί ότι με τις «γενναίες» προόδους των τεχνικών διαγνωστικών μέσων, σε ότι αφορά τη νευρολογία τα τελευταία χρόνια, είναι πολύ δύσκολο να μη «βρεθεί» η αιτία μιας επιλεπτογενούς κρίσης και έτσι είναι ιδιαίτερα δύσκολο για τον κλινικό γιατρό να χαρακτηρίσει ένα επιληπτικό σύνδρομο σαν ιδιοπαθές και γενικευμένο. Συνήθως, κατά κανόνα, αυτό αποτελεί μια προσωρινή λύση, που πολλές φορές κάτω από ειδικές συνθήκες μπορεί να κρατήσει και πολύ καιρό μέχρι να επιβεβαιωθεί μια αιτία που κρύβεται πίσω από το γεγονός.