NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Η ΝΟΣΟΣ ΤΟΥ ΑΛΤΣΧΑΙΜΕΡ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΕΙΡΑ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΩΝ ΑΛΛΑΓΩΝ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΓΗΡΑΣ ΣΥΝ ΤΗΝ ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΤΟΥ Β – ΑΜΥΛΟΕΙΔΟΥΣ ΣΤΑ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΑ ΚΥΤΤΑΡΑ.
Σήμερα μετά τα 85 έτη ζωής κάθε δεύτερος ηλικιωμένος πάσχει από τη νόσο του αλτσχάιμερ. Παράλληλα, μία άλλη παρομοίων συμπτωμάτων εξέλιξη έχει χαρακτηριστεί σαν «φυσιολογικό γήρας». Βέβαια, και οι δύο περιπτώσεις μπορούν να εμφανισθούν και σε πρώιμη ηλικία. Αναλογικά, όμως, είναι «προνόμιο» της τρίτης ηλικίας.
Ξέρουμε πως η νόσος του αλτσχάιμερ έχει μια γενετική διαταραχή σα βάση της, όμως, τακτικά η συμπτωματολογία της επικαλύπτεται από τη μορφή του φυσιολογικού γήρατος και αυτό είναι ένα σπουδαίο διαγνωστικό σημείο, που δεν πρέπει να αγνοηθεί. Δηλαδή, προχωρώντας η ηλικία, αθροίζονται πολλές εγκεφαλικές αλλαγές, που προκαλούν μεγαλύτερη εντροπία με παθολογικές προεκτάσεις στον εγκέφαλο.
Οι Αγγλοσάξονες χαρακτηρίζουν τις αλλαγές αυτές σαν ιδιαίτερη νοσολογική οντότητα, που προκαλεί το λεγόμενο «φυσιολογικό γήρας» ή και κάτι παραπάνω. Έτσι, δημιουργούν μια σειρά, που είναι το «φυσιολογικό γήρας», η ελαφρά γνωστική ανεπάρκεια και τέλος, το αλτσχάιμερ με τη συγκέντρωση του β – αμυλοειδούς.
Τα στοιχεία αυτά τα χαρακτηρίζουν σαν μοριακά age-related chances (ARC), επί το ελληνικό αλλοιώσεις σχετικές με την ηλικία. Τις αλλοιώσεις αυτές τις θεωρούν υπεύθυνες για την αυξημένη εντροπία των εγκεφαλικών κυττάρων, άρα παθολογικές.
Έτσι, λοιπόν, η νόσος του αλτσχάιμερ θεωρείται σαν μια παθολογική έκφραση της διαδικασίας αυτής, μόνο που εδώ επιπρόσθετα έχουμε και την συγκέντρωση του β – αμυλοειδούς στο εγκεφαλικό κύτταρο.
Διαπιστώνουμε, δηλαδή, ότι μεταξύ φυσιολογικού γήρατος και αλτσχάιμερ η ουσιαστική διαφορά είναι η επιπλέον γνώση ενός παθολογικού στοιχείου (του β – αμυλοειδούς).
Συνεπώς, μια θεραπευτική σκέψη για το αλτσχάιμερ δεν είναι δυνατόν να έχει αποκλειστικά μόνο θεραπευτικό χαρακτήρα, αλλά, να αρχίζει με την έρευνα των αλλαγών (ARC) του «φυσιολογικού γήρατος».