NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Κάποτε, πριν από πολλά χρόνια βρέθηκα σε ένα νοσοκομείο της Αβάνας, την εποχή που το εμπάργκο ήταν στην πλήρη άνθισή του. Σε αυτήν την ομολογουμένως μικρή και άκρως φτωχή και από το εμπάργκο πολύ πιο άσχημα τροφοδοτούμενη χώρα ήταν ένας τεράστιος άθλος να βρεθεί ιατροτεχνικό υλικό προκειμένου τα νοσοκομεία να έχουν μια ομαλή λειτουργία.
Ως εκ τούτου, τότε βρέθηκε σαν μια λύση εάν οι τρεις από τις πέντε ακτινογραφίες που θα παράγγελνε ένας γιατρός δεν ήταν παθολογικές, θα είχε αντίκτυπο στην ικανότητα του και θα αντιμετώπιζε πειθαρχικές ποινές. Δόξα το Θεώ, εδώ δεν έχουμε τέτοια προβλήματα.
Ως εκ τούτου, κάθε γιατρός μπορεί να κάνει άνετα την δουλειά του παραγγέλνοντας όλα αυτά τα υλικά που χρειάζεται για το καλό των ασθενών του. Υπάρχει, όμως, μια σχιζοφρενική κατάσταση, που πρόκειται να οξυνθεί έντονα τους επόμενους μήνες.
Πρόκειται για ένα έλλειμμα 500 εκατομμυρίων ευρώ, που το ίδιο το Δημόσιο χρωστάει στον εαυτό του, σε ότι αφορά έξοδα περίθαλψης δημοσίων υπαλλήλων και δεν πληρώνεται, με αποτέλεσμα να μην λειτουργούν τα νοσοκομεία. Βέβαια, υπάρχουν και άλλα τεσσεράμισι δισεκατομμύρια ευρώ με οφειλές προς τρίτους και κυρίως, προμηθευτές, που οδηγούν σε τεράστια δυσλειτουργία λόγω αδυναμίας παράδοσης των υλικών από τρίτους προς τα νοσοκομεία.
Όσο και αν ακούγεται περίεργο, οι μεγάλες καθυστερήσεις πληρωμής και αποπληρωμής των χρεών του δημοσίου προς τους προμηθευτές οδηγεί σε ένα λειτουργικό αδιέξοδο υποχρεωτικό, γιατί οι εταιρείες που παραδίνουν τα αναλώσιμα στο δημόσιο δεν πληρώνουν προς τους εξωτερικούς προμηθευτές, με αποτέλεσμα ο φαύλος κύκλος να οδηγήσει σε λειτουργική αδυναμία.
Είναι μια έκφραση της ελληνικής νοοτροπίας της προχειρότητας και της αίσθησης ότι όλα μπορούν να τελειώσουν την τελευταία στιγμή.