NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Στις μέρες μας όλοι οι πολιτικοί και οι απλοί πολίτες είναι στην αναζήτηση κάποιου ηγέτη για να βρουν μια διέξοδο. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Η λανθάνουσα αναστολή είναι μια συγκεκριμένη λειτουργία του εγκεφάλου, η οποία του δίνει την ικανότητα να φιλτράρει τα εξωτερικά ερεθίσματα και να διακρίνει το ουσιώδες από το επουσιώδες. Αυτή τον βοηθάει να έχει μια καλή άμυνα απέναντι στους εξωτερικούς ερεθισμούς και να μπορεί να διακρίνει το ουσιώδες για την ύπαρξή του.
Αυτοί που έχουν μικρή λανθάνουσα αναστολή δέχονται όλα τα ερεθίσματα και έχουν αδυναμία στο να φιλτράρουν τα ουσιώδη. Αυτοί που έχουν μεγάλη λανθάνουσα αναστολή μπορούν να συγκεντρωθούν σε ένα, στο στόχο άρα, και να τον φέρουν εις πέρας. Ακριβώς σε αυτά τα δύο άκρα της αντίληψης συγκεντρώνεται και η προσπάθεια εύρεσης ενός ηγέτη.
Ο ηγέτης ζητείται από το πλήθος ακριβώς για να πάρει από το πλήθος δανεικά την λανθάνουσα αναστολή που δεν έχει. Συνεπώς, την λανθάνουσα αναστολή που το ίδιο δεν έχει.
Είναι, δηλαδή, η μορφή εκείνη που θα ψάξει για τον καθένα από εμάς, να επικεντρωθεί στο ουσιαστικό σημείο, να το αναλύσει, να το διεκπεραιώσει και να μας δώσει στους υπόλοιπους την λύση.
Συνήθως, τέτοια άτομα είναι αυτά που διαθέτουν ή δεν διαθέτουν, αλλά, μπορούν όμως να παρουσιάζουν ότι διαθέτουν, αποτελεσματικότητα, ψυχραιμία, δυναμισμό, τόλμη και παράλληλα, να έχουν την ικανότητα της επαφής, το επικοινωνιακό χάρισμα, αίσθηση του σύγχρονου και συμπάθεια.
Στην εποχή μας οι ηγετικές προσωπικότητες έχουν ουσιαστικό ρόλο στην διαμόρφωση της πολιτικής γραμμής. Το βλέπουμε αυτό και στις συγκρούσεις των κομμάτων. Ενώ υπάρχει μια σταθερή μερίδα ανθρώπων, η οποία είναι αφοσιωμένη, ή για ιδεολογικούς ή για πελατειακούς λόγους, με ένα κόμμα, παρόλα αυτά, υπάρχει μια τεράστια μάζα πολιτών πάνω από το 30%, η οποία αναζητεί βραχυχρόνια τον ηγέτη.
Είναι οι λεγόμενοι μετακινούμενοι ψηφοφόροι που σε κάθε εκλογή ρίχνουν περισσότερο βάρος στην λάμψη μιας ηγετικής φυσιογνωμίας, η οποία αναλαμβάνει και την αρχηγεία κάποιου κόμματος.
Βέβαια, για να συμβεί αυτό στον μέσο πολίτη και να μπορεί να το διακρίνει και να ξεχωρίζει την μορφή του ηγέτη, χρειάζεται την σύγκριση μεταξύ παρομοίων προσώπων.
Χαρακτηριστικό είναι και αυτό που γίνεται με τα γκάλοπ. Βλέπουμε ότι επικεντρώνονται συνεχώς σε ότι αφορά υποτιθέμενες ηγετικές ικανότητες του ενός ή άλλου πολιτικού και πιο συγκεκριμένα, του αρχηγού της κυβέρνησης σε σύγκριση με αυτόν της αντιπολίτευσης.
Σε σύγκριση με τα διάφορα γεγονότα και τον τρόπο θέσης των ερωτήσεων, έχουμε και τις απαντήσεις του κοινού για το ποιο είδος ηγέτη προτιμά. Βέβαια, πολλά από αυτά είναι κατευθυνόμενα ή έτσι τοποθετημένα προκειμένου να δώσουν την επιθυμητή για αυτόν που τα δημιουργεί απάντηση.
Παρόλα αυτά, η φυσιογνωμία ενός ηγέτη κυριαρχεί και όχι μόνο στον ελληνικό χώρο αλλά, σε ευρωπαϊκό γιατί όχι και παγκόσμιο επίπεδο.
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι με το που θα παρουσιαστεί ένας χαρισματικός άνθρωπος που διαθέτει τα στοιχεία αυτά που λέμε παραπάνω σε οποιοδήποτε τομέα, το ίδιο το κοινό από την βάση του κάτω πιέζει την άνοδο του σε μια ηγετική φυσιογνωμία.
Είναι φαινόμενα των καιρών τα οποία, βέβαια, δεν ξέρουμε αν θα είναι συνεχή, αλλά, θα διαρκέσουν για αρκετό καιρό ακόμα και θα διαμορφώνουν την πολιτική σκηνή.