NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Ένας χώρος κατ’ εξοχήν κατανάλωσης γεωργικών και κτηνοτροφικών προϊόντων μειώνει την ήδη παραγωγή οδηγώντας τον πληθυσμό σε διατροφικό αδιέξοδο.
Κάποτε σα νεαρός γιατρός, όταν έκανα την ειδικότητά μου στην Ευρώπη στη Γερμανία, παίρνοντας το ιστορικό των ασθενών συνήθιζα να τους ρωτάω τι ήταν αυτό που τους προξένησε μεγαλύτερο βάσανο κατά τον πόλεμο.
Πάνω από το 60%των Γερμανών ασθενών απαντούσε σχεδόν ταυτόσημα ότι αυτό που στερήθηκαν περισσότερο από όλα ήταν η έλλειψη του βουτύρου. Το ζωικό βούτυρο πωλείται στα γερμανικά σούπερ-μάρκετ σε πάνω από 25 είδη συσκευασίας για όλα τα γούστα, με όλες τις προσμίξεις και για κάθε ανάγκη.
Οι τιμές του βουτύρου τα τελευταία χρόνια άρχισαν να πολλαπλασιάζονται, ενώ πριν από μια εικοσαετία ήταν σχεδόν μηδαμινές. Όσο και αν φαίνεται περίεργο, αυτό το γεγονός, που έχει το ίδιο ενδιαφέρον σε όλες τις χώρες της κεντρικής Ευρώπης, το αποφάσισε η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση, όπου ηγούνται οι Γερμανοί παρέα με τα άλλα πλούσια κράτη της περιοχής.
Πρόκειται για μια συμφωνία της λεγόμενης CAP, που είναι το «εργαλείο» της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε ότι αφορά τη διάταξη της πολιτικής γραμμής στον αγροτικό χώρο. Υποτίθεται ότι αυτός ο οργανισμός διασφαλίζει τα εισοδήματα και την εργασία των μικρο- κτηνοτρόφων και αγροτών στην Ευρώπη, έτσι ώστε να έχουμε μια ομαλή λειτουργία.
Πάντως, μετά την απόφαση της CAP, το 1988, ύστερα από πιέσεις της Μ. Βρετανίας «στραγγαλίστηκε» η παραγωγή τόσο των τροφίμων, όσο και των μικροκτηνοτρόφων.
Λόγω του τεράστιου κόστους αποθήκευσης των γεωργικών και κτηνοτροφικών προϊόντων, όπως θεωρούσαν οι Γάλλοι, επιβλήθηκε μείωση της παραγωγής, ώστε να μη χρειάζεται πραγματικά να αποθηκεύονται με τα όποια κόστη αυτά τα τρόφιμα. Η πλάστιγγα λειτούργησε τα πρώτα χρόνια υπέρ της οικονομίας, μετά όμως άρχισε να αντιστρέφεται, έτσι που σήμερα το βούτυρο στην Ευρώπη να εισάγεται από χώρες του τρίτου κόσμου φθηνότερα και να πωλείται, αν και κατώτερης ποιότητας, σε πολύ ακριβότερη τιμή σε σχέση με την παλιά.
Μια αντισταθμιστική προσπάθεια για να αυξηθεί η παραγωγή που άρχισε τη δεκαετία του ’90, διακόπηκε αμέσως διότι οι αγρότες μέσω των τοπικών φορέων, που επιχείρησαν να επιβάλλουν αυτή την «εργαστηριακή αντίσταση», πιέστηκαν μέσω προστίμων να μειώσουν την παραγωγή.
Έτσι, σήμερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχουμε όλο και λιγότερους αγρότες, π.χ. στην Ελλάδα από το 35-40%, που είχαμε πριν 20 χρόνια, φθάνουν μόλις το 7%. Κι όταν λέμε 7%, σε αυτό συμπεριλαμβάνονται ουσιαστικά οι ξένοι εργάτες, που ασχολούνται με αυτές τις αγροτικές εργασίες. Οι Έλληνες εργάτες φέρουν μόνο τον τίτλο του αγρότη προκειμένου να μπει στην ταυτότητά τους. Βέβαια, το έργο μειώνεται κατακόρυφα. Η δε αγροτική παραγωγή στη χώρα έχει σχεδόν μηδενιστεί.
Βλέποντας αυτό το παράδειγμα μπορούμε να αναλογιστούμε γιατί αυξάνονται οι τιμές των τροφίμων, χαλάει η ποιότητά τους, γιατί προέρχονται από χώρες εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης –όπου και οι συνθήκες υγιεινής δεν είναι οι καλύτερες, και πολύ περισσότερο λείπουν οι έλεγχοι για την ποιότητά τους.