NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Η ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΕ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΕΝΑ ΚΛΙΣΕ ΛΑΙΦ-ΣΤΑΙΛ ΚΑΙ Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΩΝ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΈΛΛΕΙΜΜΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΝΙΚΟΥ.
Ψυχιατρικά πάντοτε ενδιαφέρει η άποψη που αφήνουν οι κυβερνώντες στους κυβερνωμένους. Δε διαμορφώνουν απλώς το κοινωνικό πολιτικό πνεύμα, αλλά, δίνουν και τη δομή της λαϊκής ψυχολογίας.
Ακούγοντας το Νο 2 της κυβερνητικής ιεραρχίας να μιλάει στη Βουλή ερεθίζονται πολιτικά, κοινωνικά και ανθρώπινα αισθητήρια. Δεν πρόκειται για ένα πρόσωπο αμυνόμενο, ούτε για πολιτικό που κάνει απολογισμό, πρόκειται για έναν κυβερνητικό παράγοντα με αναφορά σε συγκεκριμένη κυβερνητική γραμμή και έργο. Το συγκεκριμένο πολιτικό πρόσωπο, όταν επιλέχθηκε για αυτή τη θέση, μεταξύ των θετικών στοιχείων του βιογραφικού του ήταν η αριστερά παιδεία και ο πραγματισμός, όσο αφορά την πολιτική αντίληψη. Κανένα από αυτά τα δύο στοιχεία δεν έγινε χθες αντιληπτό σε μια ομιλία κατάλληλη για κλίμα νεοελληνικού καφενείου στη Βουλή.
Σε μέτρια ελληνικά, κοινότυπα κλισέ και παντελή έλλειψη πολιτικής παιδείας ήταν μια αναφορά – αντίθεση προς άλλο πολιτικό πρόσωπο θεωρούμενο «ισοϋψούς» επιθετικού δυναμικού. Αριστερές ιδέες και ιδιαίτερα εκφραζόμενες κατά τη νεότητα σημαίνει καλλιέργεια της κοινωνικής ευαισθησίας, σκληρή μέθοδο αυτοκριτικής και φιλομάθειας, παράλληλα, όμως, σημαίνει και αριστερό τρόπο ζωής.
Ο αριστερός τρόπος ζωής είναι η επιλογή διαβίωσης δια των ελαχίστων υλικών και αυτά σε ισομερή κατανομή με συντρόφους – συμπολίτες και πλήρη σεβασμό των δικαιωμάτων τους. Αυτό που μαθαίνει αυτός που ζει αριστερά είναι ότι δε βοηθάει σε καμιά κλεψιά κάποιου άλλου, ακόμα και αντιπάλου. Αριστερός τρόπος ζωής είναι αμιγώς προσωπικό θέμα και εκ προοιμίου δια του παραδείγματος, γίνεται παράδειγμα προς μίμηση.
Κάποτε άνθρωποι που ζούσαν αριστερά καταξιώθηκαν και ως ηγέτες, αλλά, εξακολούθησαν να ζουν με αυτόν τον τρόπο χωρίς να αλλοιώνουν τον πολιτικό τύπο, που ακολουθούσαν. Η φθορά της εξουσίας σπάνια ακουμπούσε το πρόσωπό τους. Πολιτκά λάθη, ναι. Λάθος σχεδιασμοί, επίσης. Αλλά, φθορά του Εγώ καταργεί τον ηγέτη. Έτσι, λοιπόν, ο «γιος του ταχυδρόμου» δεν παρουσίαζε την εικόνα του ηγέτη Νο 2, αλλά, τον ανεπαρκή πολιτικό με τα λάθος εύσημα, που πιστοποιούσε και την ανεπάρκεια αυτού που τον επέλεξε.