NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΚΑΙ Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ
Χρόνια ολόκληρα έχουμε διδαχτεί και έχουμε δει πως πάντοτε, όποτε υπάρχει η κρατική παρέμβαση, ο πολίτης επαφίεται σε αυτή και εφησυχάζει σε ότι αφορά την προσωπική του δραστηριότητα και τις αντιδράσεις του απέναντι στις κοινές κρατικές υποχρεώσεις. Κάτι τέτοιο συμβαίνει τώρα και στην Αμερική με την μεγάλη κρίση που απειλεί να έρθει σε Ευρώπη και Ασία.
Η κλασσική καπιταλιστική συνταγή των αγορών είναι η αυτορρύθμιση. Η ίδια η αγορά μετρά τις ανάγκες της, τις υποχρεώσεις της, τις βάζει σε μια ζυγαριά, τις υπολογίζει και αφήνει να έρθει η λύση.
Εάν αυτή η λύση δεν είναι ικανοποιητική, τότε απλά αυτός που παίρνει το ρίσκο, εν προκειμένου οι μεγάλες επενδυτικές τράπεζες στην Αμερική, πτωχεύει, τα χάνει, πάει στο περιθώριο και ξαναρχίζει από την αρχή.
Εδώ έχουμε και το κλασσικό παράδειγμα των επενδυτικών τραπεζών της Αμερικής, οι οποίες απλά δεν πρόσεχαν, χορηγούσαν χωρίς ουσιαστικές εγγυήσεις στεγαστικά δάνεια, δηλαδή, θαλασσοδάνεια, τα οποία πολλές φορές με την κρατική προστασία δεν ήταν γνωστό αν ποτέ θα πληρωθούν. Αναμενόμενα το σκάσιμο των δανείων αυτών θα φέρει μια αναστάτωση, θα φέρει, και τοπικά ίσως και παγκόσμια λόγω της έκτασής του, μια ανησυχία.
Αυτό, όμως, αφορά αυτούς που ξεκίνησαν αυτήν την διαδικασία και είναι γνωστόν ότι όποιος παίζει με την φωτιά, θα δεχτεί και εγκαύματα .
Μέχρι εδώ είναι κατανοητό πλέον για όλους μας και από εκεί και πέρα αρχίζει ο παγκόσμιος τύπος, ίσως για να πουλήσει φύλλα, ίσως για να βρει την εύκολη λύση, να προπαγανδίζει το τέλος του νεοφιλελευθερισμού, και πιθανόν ολόκληρου του καπιταλισμού, και την επαναφορά του σοσιαλισμού και της κοινωνικής επανάστασης. Αυτό, βέβαια, απαιτεί πάλι σαν σανίδα σωτηρίας την παρέμβαση του κράτους να ικανοποιήσει το άγχος του μικρού πολίτη.
Κάτι τέτοιο αρνήθηκε και λογικά το αμερικανικό κογκρέσο το οποίο ξερά είπε ότι δεν είναι κρατική υπόθεση η πτώχευση των επενδυτικών τραπεζών.
Οι Αμερικάνοι έχουν δει αυτό το έργο, το γνωρίζουν από το 1929 και ξέρουν πάρα πολύ καλά ότι η κρατική παρέμβαση και η σωτηρία ήδη αποτυχημένων οικονομολόγων, που στήριζαν τις επενδυτικές τράπεζες, θα ξαναφέρει μετά από λίγο αυξημένο χρέος, καινούριες υποχρεώσεις και κατά κύριο λόγο αύξηση της ανεργίας.
Οι ίδιες οι αγορές μπορούν να βρούν την λύση αυξάνοντας, βέβαια, τα επιτόκια τα οποία, όμως κανείς δεν υποχρεώνεται να πάει να δανειστεί με αυτά. Εάν δηλαδή η αγορά απορρίψει αυτή την αύξηση θα έχουμε και μειωμένη πτώση των επιτοκίων. Έτσι, για την ιστορία, παλιά στην Ελλάδα στις αρχές του 1980 δανειζόμασταν από τις τράπεζες με 20% και 25%. Δεν ήρθε τότε καμία παγκόσμια κρίση, αντίθετα, συνεχίζοντας με την αυτορρύθμιση της αγοράς είχαμε την οικονομική άνοδο την οποία απολαμβάνουμε σήμερα.
Πρόκειται για λανθασμένη ψυχολογία, εάν αφήσουμε να πιστεύουμε ότι το τέλος των αμερικανικών τραπεζών μπορεί να επηρεάσει την ζωή μας. Απλώς πρέπει αυτό για ορισμένους να γίνει πιστευτό, προκειμένου να απολαύσουν την κρατική προστασία και να σωθούν οι ίδιοι.
Για τον απλό πολίτη, το ξεκάθαρο μυαλό και η αυτογνωσία ότι όλα πηγάζουν από την δική του αγοραστική δύναμη και από τον δικό του τρόπο ζωής πρέπει να γίνει συνείδηση.