NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Η ΦΘΟΡΑ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΟΚΑΛΕΙΤΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΑΠΟ ΤΡΕΙΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ. ΈΛΛΕΙΨΗ ΝΤΟΠΑΜΙΝΗΣ, ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΩΝ ΚΥΤΤΑΡΩΝ ΚΑΙ ΛΟΙΜΩΞΕΙΣ.
Από πάρα πολλά χρόνια υπάρχει συνεχής αναζήτηση στο επιστημονικό ερώτημα «τι προκαλεί και πώς το γήρας του εγκεφάλου». Μια παρατήρηση που έγινε στην εγκεφαλική συμπεριφορά σε ψυχικές και κινητικές διαταραχές οδήγησε στο αποτέλεσμα ότι μια ουσιαστική αιτία της φθοράς του εγκεφάλου είναι η ελάττωση της ντοπαμίνης.
Η ουσία της ντοπαμίνης παράγεται από ειδικά νευρικά κύτταρα σε ειδικούς σχηματισμούς στην μέση του εγκεφάλου, που λέγονται βασικά γάγγλια. Η ουσία αυτή μεταπηδά από το ένα κύτταρο στο άλλο μεταδίδοντας έτσι μια διέγερση όλων αυτών των κυττάρων που περνά. Για αυτόν τον λόγο, λέγεται και νευροδιαβιβαστής.
Ο νευροδιαβιβαστής, λοιπόν, αυτός κάνει μια πολύ ουσιώδη δουλειά στον εγκέφαλο. Του υ. ρυθμίζει την κίνηση και τις ψυχικές αντιδράσεις. Η μείωση της ντοπαμίνης φέρνει δυσκινησία, διαταραχές της μνήμης, κατάθλιψη, μείωση της μνήμης και πτώση αντοχών π.χ. στους εξωτερικούς θορύβους.
Η ντοπαμίνη αρχίζει να μειώνεται από το 20ο έτος της ηλικίας, λόγω φθοράς των νευρικών κυττάρων που την παράγουν. Κάθε 10 χρόνια που περνούν μειώνεται κατά 20%.
Μαζί με την μείωση της ντοπαμίνης στην φθορά του εγκεφάλου συμβάλλει και η συρρίκνωση των νευρικών κυττάρων. Εδώ πρέπει να τονιστεί ότι η παλιά πεποίθηση πως τα εγκεφαλικά κύτταρα καταστρέφονται ανεπιστρεπτί με τον χρόνο έχει αναθεωρηθεί. Η νέα άποψη είναι ότι μετά τα 30ο έτος της ηλικίας αρχίζουν και συρρικνώνονται. Δηλαδή, τα νευρικά σώματα χάνουν σε όγκο και μήκος.
Το αποτέλεσμα της διαδικασίας αυτής είναι ότι λιγοστεύει ουσιαστικά η δυνατότητα επαφής μεταξύ τους και έτσι, δεν είναι δυνατή ή γρήγορη και ολοκληρωμένη μετάβαση της πληροφορίας. Ο εγκέφαλος χάνει με αυτόν τον τρόπο ενέργεια και αντανακλαστικά αντίδρασης και φθείρεται.
Υπάρχει και η κορύφωση της φθοράς που είναι οι μικρές - μεγάλες λοιμώξεις του εγκεφάλου. Πρόκειται για μια διαδικασία που, άσχετα από την έντασή της, δυσχεραίνει ουσιαστικά την λειτουργία των εγκεφαλικών κυττάρων για σύντομο ή μακροχρόνιο διάστημα. Η επανάληψη δε των εγκεφαλικών λοιμώξεων δρα αθροιστικά και αδυνατίζει την άμυνα, τόσο όλο του εγκεφάλου, όσο και διαφόρων σχηματισμών του. Το μεγάλο πρόβλημα των λοιμώξεων είναι τα εγκεφαλικά του απόβλητα όπως π.χ. το β αμυλοειδές, του οποίου η συσσώρευση προκαλεί την νόσο του Αλτσχάιμερ.
Οι έρευνες στα σημεία αυτά φέρνουν όλο και καινούρια στοιχεία για τα αίτια της φθοράς του εγκεφάλου. Η συλλογή των στοιχείων αυτών δημιουργεί την βάση για νέες θεραπευτικές διαδικασίες.