NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Με την άνοδο της τιμής των τροφίμων έχει αρχίζει στην Ασία ήδη ο πόλεμος του ρυζιού. Πλέον στη σύγχρονη εποχή, όπως όλα τα είδη, έτσι και τα τρόφιμα έχουν γίνει χρηματιστηριακό αγαθό και οι τιμές τους ανεβοκατεβαίνουν στα διεθνή χρηματιστήρια τροφίμων. Όπου δε μπαίνουν οι κερδοσκόποι, αναμενόμενο είναι ότι κάποιοι άλλοι θα υποφέρουν.
Και, βέβαια, αυτοί οι «άλλοι» είναι ο μισός πληθυσμός του πλανήτη. Διότι το ρύζι και μόνο αποτελεί το βασικό είδος διατροφής για τρία δισεκατομμύρια ανθρώπους. Όπου υπάρχει κέρδος, υπάρχει και πόλεμος.
Έτσι, δημιουργήθηκε και το αναμενόμενο «καρτέλ του ρυζιού».πρόκειται για μια ομάδα χωρών, για μια οργάνωσης ομάδας χωρών εξαγωγής ρυζιού στην Ασία, η οποία διαχειρίζεται πλέον το ρύζι του κόσμου και κατά τα κέδφια της προσδιορίζει και τις τιμές. Είναι ο λεγόμενος μηχανισμός Orec, κατά το Opec, που είναι το καρτέλ των πετρελαίων.
Οι κύριοι αυτοί, που αποτελούν ένα ιδιόρρυθμο λόμπι στην περιοχή της νοτιοανατολικής Ασίας, δηλαδή, κάπου στο εξάγωνο Ταϊλάνδη – Καμπόζη – Μιαμάρ- Βιετνάμ – Λάος – Φιλιππίνες, επικεντρώνουν όλη την παραγωγή ρυζιού, προσαρμόζουν την τιμή πώλησης αναλόγως τι θέλουν, κρατούν την παραγωγή σε μεγάλες αποθήκες και όταν έρχεται η ώρα να διαθέσουν, ορίζουν και την τιμή που θα δοθεί. Βέβαια, όλα αυτά συντονίζονται από τα κεντρικά γραφεία διαχείρισης τροφίμων και το χρηματιστήριο τροφίμων στο Σικάγο, όπου όλοι αυτοί αντιπροσωπεύονται με δικούς τους ανθρώπους και με Αμερικάνους μεγαλοχρηματιστές μοιράζονται τα κέρδη που έχουν.
Τα κέρδη αυτά εν μέρει επιστρέφουν στις χώρες παραγωγής για περισσότερη συσσώρευση πλούτου της ομάδας που διαχειρίζεται την παραγωγή και τη συγκέντρωση του αγαθού εκεί κάτω, όχι, βέβαια, για να γίνουν έργα υποδομής (νοσοκομεία, σχολεία, δρόμοι), αλλά, για να χρησιμοποιηθούν πάλι σαν διεθνή ομόλογα που θα ξαναγυρίσουν στην Αμερική, προκειμένου να κάνουν νέο κύκλο κερδοσκοπίας.
Το παράδοξο είναι ότι οι παραγωγοί που τα παράγουν φτάνουν να αγοράζουν σε διπλάσια ή τριπλάσια τιμή το ρύζι, από ότι ο Αμερικάνος ή ο Ευρωπαίος, και στην κυριολεξία να ελαττώνεται πάρα πολύ και η παραγωγή του και η ποιότητά του. μοιραία η όξυνση έρχεται σε τέτοιο σημείο στις χώρες αυτές, που είναι θέμα χρόνου πότε θα προκύψει η λεγόμενη «κρίση του ρυζιού», δηλαδή, η έκρηξη της πείνας, που προκαλεί η έλλειψη αυτού του αγαθού, και να φτάσει στον πόλεμο του ρυζιού, με όσες συνέπειες έχει αυτό για τον τοπικό και παγκόσμιο πληθυσμό.