NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Η ΑΓΝΟΙΑ ΤΗΣ ΕΚΤΑΣΗΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΦΕΡΝΕΙ ΕΝΤΟΝΟ ΠΑΝΙΚΟ
Ζούμε ένα πρωτόγνωρο, για όσους είναι κάτω από 60 ετών, δράμα να παίζεται αυτές τις μέρες στα μεγάλα χρηματιστήρια του κόσμου και κυρίως, σε αυτά των Ηνωμένων Πολιτειών. Βλέπουμε όλες τις οικονομίες να βασίζονται σε μια βαθειά απόγνωση, ενώ ταυτόχρονα εμφανίζεται σε δραματικές εκτάσεις το κλασικό καπιταλιστικό σύνθημα «ο θάνατός σου, η ζωή μου».
Σε ένα κράτος υπέρμετρου πανικού η κυβέρνηση Μπους μαζί και η Αμερικάνικη Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς προσπαθούν με ατζαμίδικες κινήσεις να περιορίσουν την πτώση των δεικτών της Wall Street και του Nasdag. Οι επενδυτές, επίσης σε κράτος πολύ μεγαλύτερου πανικού, έχουν τραπεί σε φυγή και σε άτακτές βιαστικές κινήσεις. Προφανώς, οι περισσότεροι παράγοντες της μεγάλης αυτής χρηματαγοράς βρίσκονται τώρα σε ψυχιατρική θεραπεία ή τουλάχιστον ψυχολογική παρακολούθηση και υποστήριξη.
Παρ’ όλες τις εκκλήσεις κι τις υποσχέσεις για τονωτικές ενέσεις δισεκατομμυρίων δολαρίων βλέπουμε ότι η κατάσταση έχει πάρει πλέον τέτοια έκταση που δεν είναι αναστρέψιμη. Οι κοινωνικές προεκτάσεις θα είναι τέτοιες που σίγουρα θα φέρουν μια αλλαγή του τρόπου ζωής προς το χειρότερο και μια επαναφορά μεσαιωνικών καταστάσεων στις ΗΠΑ. Η Ευρώπη, από την άλλη μεριά, αισθανόμενη ότι είναι υποχρεωμένη να βοηθήσει τόσο τις ΗΠΑ, όσο και τον ίδιο της τον εαυτό, γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι συμμετείχαν όλοι οι μεγάλοι κερδοσκοπικοί χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί της Ευρώπης στο παιχνίδι αυτό, πολλαπλασιάζει τον πανικό της μέσα σε ένα κυκεώνα 27 εταίρων, χωρίς να ξέρει τι ακριβώς πρέπει να επιδιώξει και πώς πρέπει να χειριστεί το θέμα.
Βέβαια, με τη ρευστότητα, που συνεχώς χάνεται, αυξάνεται έντονα και το έλλειμμα εμπιστοσύνης προς κάθε τραπεζικό, οικονομικό, χρηματοπιστωτικό και προσωπικό, ακόμη, οργανισμό με αποτέλεσμα πλέον να κλείνει η στρόφιγγα του δανεισμού, η οποία είναι και το οξυγόνο της ελεύθερης αγοράς.
Όλα αυτά προβλέπουν και πάλι μια αύξηση του πανικού, και γενικά ένα αμόκ, όπου ο καθένας απροσανατόλιστος, θα τρέχει προς μια φανταστική λύση διέξοδο, που ίσως είναι η καταστροφή του ιδίου. Μακάρι όλες αυτές οι προβλέψεις να μην επαληθευθούν, να μπορέσει να συγκεντρώσει ο καθένας, και τα ευρωπαϊκά κράτη κυρίως, τα αντανακλαστικά επιβίωσης, για να μπορέσουν να επανέλθουν πλέον σε κάποια ομαλή σειρά και ύστερα από πολλές δεκαετίες να συνέλθουν από τις μεγάλες απώλειες. Με σιγουριά αυτό που θα βοηθήσει πάρα πολύ είναι η ψυχιατρική αντιμετώπιση των πραγμάτων και η χορήγηση των κατάλληλων θεραπειών.