NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Πριν από δύο δεκαετίες η γονιδιακή έρευνα ασκούσε μια ιδιαίτερη έλξη για τους απανταχού ερευνητές. Οι ερευνητές, που πάντα έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους, και τεράστια πίστη για το αποτέλεσμα που πρέπει να ανακαλύψουν, πίστευαν πως ερευνώντας τα γονίδια θα έφταναν στα αναμενόμενα πολυπόθητα αποτελέσματα.
Οι ερευνητές δεν άλλαξαν. Εξακολουθούν να πιστεύουν και σήμερα ότι η έρευνα των γονιδίων είναι η πανάκεια της επιστήμης και συνεχίζουν τις προσπάθειες που πλέον αντί για άλματα έχουν εξελιχθεί σε «σημειωτών».
Σημειωτών, λοιπόν, κατέδειξαν και οι έρευνες για το γενετικό υπόβαθρο της σχιζοφρένειας, όπως ανακοινώθηκε από τον καθηγητή Ο’ Ντόνοβαν του Κάρντιφ, ο οποίος είπε ότι σε γενεαλογικά δένδρα μεγάλων οικογενειών ή εθνικών ομάδων ο κίνδυνος εμφάνισης της σχιζοφρένειας είναι σχεδόν 10-15 φορές μεγαλύτερος από ότι σε μη επιβαρυμένους, αν υπάρχουν, γενεαλογικούς κλάδους.
Και φυσικά, το ρεφραίν ήταν, όπως πάντα, ότι ουσιαστικό ρόλο στην εμφάνιση της σχιζοφρένειας παίζουν οι περιβαλλοντικές καταστάσεις και το κοινωνικό περιβάλλον που αναπτύσσεται κάποιος.
Αν μπορεί δε να υπάρξει μια επιρροή στους παράγοντες αυτούς, αλλοιώνεται και η κλινική εικόνα της σχιζοφρένειας. Σε κάπως ελεύθερη μετάφραση αυτό σημαίνει ότι «λίγο σχιζοφρένεια» έχουμε και όλοι μέσα μας, και αυτή θα εμφανισθεί αν το περιβαλλοντικό ή οικογενειακό στρες αυξηθεί.
Βλέπουμε με έκπληξη ότι οι ερευνητές μεγάλων πανεπιστημίων αξίας ακριβών κονδυλίων επιχορηγούμενα από το δημόσιο ή την Ευρωπαϊκή Ένωση πιστοποιούν σε ότι αφορά τουλάχιστον τη σχιζοφρένεια τα επιστημονικά αυτονόητα.
Το ουσιαστικό που περιμένει κανείς είναι εμπνεύσεις νέων δρόμων έρευνας που θα οδηγήσουν σε θεραπευτικές λύσεις.