NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Ο ΠΟΝΟΔΟΝΤΟΣ ΣΤΟ ΠΑΛΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΑΝΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΝΟΔΟΝΤΟ ΣΤΟ ΚΑΛΥΒΙ.
Ο φακίρης κάθεται επάνω στα καρφιά και δεν πονάει. Το σωστό είναι ότι πονάει μεν, αλλά, το ελέγχει δε. Βέβαια, όπως σε κάθε επάγγελμα, έτσι και σε αυτό του φακίρη ή και του πρωταθλητή, υπάρχουν κάποια κίνητρα ή τεχνικές που βοηθούν τα μέγιστα στην εκτέλεση του «έργου», π.χ. ένα μυστικό για να αντέξει τους πόνους ξαπλωμένος είναι τα καρφιά του κρεβατιού να είναι πολύ κοντά το ένα στο άλλο, ώστε να μειώνεται η επιφάνεια ερεθισμού του δέρματος. Ένα ακόμη ουσιαστικό κίνητρο αντοχής του πόνου είναι ότι στην προκείμενη περίπτωση έχουμε επιλεγμένο άλγος, που το θέαμα του φέρνει αναγνώριση και χρήμα.
Πρόκειται ακριβώς για το ίδιο κίνητρο που οδηγεί τον πρωταθλητή να πάρει φάρμακα, προκειμένου να πολεμήσει τις σωματικές αντιδράσεις και να φθάσει στα ρεκόρ που έρχονται μαζί με το οικονομικό και κοινωνικό όφελος.
Βέβαια, με τον καιρό αναπτύσσεται σε αυτούς τους ανθρώπους η αίσθηση ότι εκτελούν μία ειδική αποστολή, που τους εξοπλίζει με περισσότερο κουράγιο για την αντιμετώπιση του πόνου. Παράλληλα, αναπτύσσουν και μηχανισμούς μέσω του διαλογισμού να μεταθέτουν το άλγος σε άλλες πνευματικές λειτουργίες. Έτσι, «γυμνάζεται» ο εγκέφαλος στην υποβάθμιση μέχρι και «εξαφάνιση» της αντίληψης του πόνου.
Καμία φορά η διαδικασία αυτή μπορεί ακόμη να περάσει και στη σφαίρα της «ηδονής». Τυπικό παράδειγμα για αυτό είναι οι μαζοχιστές, που νιώθουν ολοκληρωμένοι όταν υποφέρουν.