ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΟΝΟΜΑΖΟΥΜΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΩΝ ΧΩΡΩΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΙΣΧΥΡΟ ΚΑΙ ΑΜΕΤΑΚΙΝΗΤΟ.
Η επιστήμη, γενικά, για να αναπτύσσεται, πρέπει να περνά μέσα από τα πανεπιστήμια, για να αποκτά και την αναγνώριση που χρειάζεται, προκειμένου να παίρνει και την «άδεια» για την εξέλιξή της.
Έτσι, λοιπόν, όπως αναφέρει και ο Αμερικάνος ιστορικός και φιλόσοφος Τόμας Κουν, η επιστήμη προχωρά με «κύκλους γενεών». Δηλαδή, με εναλλασσόμενες ομάδες διαχείρισης πανεπιστημιακού κατεστημένου, που διαδέχονται συμφωνώντας η μία με την άλλη.
Με τον τρόπο αυτό, όμως, «κτίζεται» ένας σκελετός ελεγχόμενης και «επιτρεπτής» γνώσης από τους μεγαλύτερης ηλικίας και κατόχους πανεπιστημιακών αξιωμάτων ερευνητές. Η υπόλοιπη γνώση «εξοστρακίζεται» ως αιρετική.
Έτσι, δημιουργούνται μέσω της υφιστάμενης πανεπιστημιακής εξουσίας, δομημένα σύνολα ιδεών, τα, κατά την αμερικανική πανεπιστημιακή διάλεκτο, «παραδείγματα» (ελληνική λέξη).
Τα παραδείγματα αποτελούν για το πανεπιστήμιο αξιώματα δεδομένης γνώσης, παντελώς αποδεκτής και δικαιολογημένης από όλους. Ό,τι δεν συμφωνεί με τα «παραδείγματα», μένει εκτός πανεπιστημίου και κατεστημένης αποδοχής.
Δεκτή είναι μόνο η έρευνα, που φαίνεται να βασίζεται σε αυτά τα παραδείγματα, χωρίς να τα εξοστρακίζει ή απορρίπτει, απλώς να τα αναπτύσσει.
Βέβαια, συμφωνώντας, δεν προκύπτει ποτέ παραγωγική έρευνα και επιστήμη.
Το τελευταίο το ζούμε και με την παγκόσμια κρίση, που βασίζεται και δημιουργήθηκε σε στερεότυπα πανεπιστημιακά παραδείγματα του αμερικανικού πανεπιστημιακού κατεστημένου.

0 Comments:

Post a Comment



Δημοφιλείς αναρτήσεις

 

© 2006 | Blogger Templates by GeckoandFly modified and converted to Blogger by Blogcrowds.