NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

ΣΕ ΜΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΙΑΒΑΖΑ ΠΩΣ Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΟΣ ΝΑ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΕΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΓΙΑ ΧΑΡΗ ΤΗΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΗΣ ΚΑΡΙΕΡΑΣ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ.
Η έλλειψη ποιότητας ζωής, καθώς επίσης το έντονο στρες, οι διεθνής συγκυρίες και η αβάσταχτη γκρίνια από όλες τις πολιτικές μεριές τον οδηγούν προς το βήμα αυτό. Δεν είναι τίποτα περίεργο, όπως αναφέρει, διότι ψυχολογικά πάντα ένας πρωθυπουργός είναι η κορυφή της πυραμίδας της χώρας.
Συνεπώς, οι κινήσεις του αντιπροσωπεύουν και τη μέση ελπίδα του μέσου πολίτη.
Αυτό σημαίνει πως κάτι ανάλογο θα επιθυμούσε να κάνει ο καθένας, εφόσον θα μπορούσε όπως αυτός, αλλά, το θέμα δεν είναι εκεί. Το θέμα είναι περισσότερο στα συναισθήματα που πνίγουν τον πρωθυπουργό και πνίγουν τον καθένα από εμάς. Η απογοήτευση και η τάση φυγής.
Η τάση φυγής δεν είναι μόνο σημάδι πανικού και κατάθλιψης, είναι και μια αντίδραση προς μια διέξοδο για κάτι καινούριο και για επανάληψη της ελπίδας για κάτι πιο χαρούμενο, πιο σωστό και ιδανικό.
Όταν το ζητάει ο πρώτος πολίτης της χώρας, είναι απολύτως αναγκαίο και λογικό να το θέλει και ο τελευταίος. Βέβαια, τίποτε τραγικότερο για μια χώρα, όταν ακριβώς αυτός ο πρώτος πολίτης εγκαταλείπει τον τόπο αυτό, αναζητώντας μια καλύτερη τύχη και μια ανώτερη ποιότητα ζωής, που εκ των πραγμάτων δεν θα μπορέσει να βρει πουθενά με τέτοιες συνθήκες, όπως έχει εδώ.
Πάντως, σαν πολιτικός άντρας δείχνει ένα βήμα περισσού θάρρους, όταν λέει αυτό που σκέφτεται και περισσότερο, εάν θα το κάνει.
Σαν παλιός Έλληνας του εξωτερικού και παλιός μετανάστης, μου φαίνεται, όμως, περίεργο ένας άνθρωπος κατεξοχήν επιτυχημένος να ζητά τέτοια διέξοδο. Ψυχιατρικά η τάση φυγής εξηγείται μόνο με μια μεγάλη απογοήτευση, που δεν δικαιολογείται σε τέτοιες θέσεις.