NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Ο ΣΥΝΕΧΗΣ ΔΑΝΕΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΟΔΗΓΗΣΕ ΤΟ ΜΕΣΟ ΕΛΛΗΝΑ ΣΕ ΥΠΕΡΜΕΤΡΕΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΠΙΕΣΕΙΣ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΑΝΤΟΧΗ ΝΑ ΤΙΣ ΞΕΠΕΡΑΣΕΙ. ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΥΞΗΣΗ ΤΩΝ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΩΝ ΑΣΘΕΝΕΙΩΝ.
Περίπου σε 85% και πάνω αυξήθηκε ο δανεισμός τα τελευταία 15 χρόνια στην Ελλάδα. Για να έχουμε κάτι ανάλογο σαν συγκρίσιμο μέγεθος, τα προηγούμενα 20 χρόνια δεν ξεπερνούσε το 1,5%. Η αλματώδης αυτή αύξηση του δανεισμού έφερε τον τελευταίο καιρό με το οικονομικό κραχ πάνω από δύο εκατομμύρια Έλληνες σε αδυναμία πληρωμής.
Το αποτέλεσμα είναι μια τεράστια πληθωριστική αύξηση και ταυτόχρονη αναδιάρθρωση του τραπεζιτικού συστήματος, σε ότι αφορά τα οικιστικά δάνεια. Στην ουσία δεν υπάρχουν πλέον «αξιόπιστοι» πελάτες στην Ελλάδα για να ανταπεξέλθουν στα δάνεια αυτά που έτσι κι αλλιώς δε χορηγούνται. Το αλαλούμ αυτό έγινε πολύ γρήγορα κατανοητό από τον καταναλωτή, ο οποίος πλέον δεν μπαίνει καν στον κόπο της αναζήτησης δανείου, που και οι ίδιες οι τράπεζες δεν έχουν διάθεση να το δώσουν, μια και η πλασματική τους ανάπτυξη οφείλεται σε εμπορεύματα και υπηρεσίες τελείως «κούφια», που πρέπει να διορθώσουν.
Έτσι, εμφανίζεται μια πτώση της ζήτησης, που θα φτάσει στο 8-9% στο τέλος της χρονιάς και τεράστια αύξηση ανέργων και χρεωμένων ανθρώπων. Στις περιπτώσεις αυτές σε χώρες σαν τη δική μας, που δεν υπάρχει η ικανή οικονομική ηγεσία, καθώς, και η ωριμότητα του καταναλωτή να γνωρίζει τις πραγματικές του δυνάμεις, ισχύει ο κανόνας του ποδηλάτου. Κάποιος πιέζει τον ποδηλάτη και αυτός πιέζει τα πηδάλια του ποδηλάτου, αυτά με τη σειρά του πιέζουν τις ρόδες κλπ.
Αυτή η κλιμακωτή πίεση δημιουργεί ένα τεράστιο αρνητικό δυναμικό, με φοβερές ψυχολογικές συνέπειες, ιδιαίτερα στις μεγάλες μερίδες του πληθυσμού, που για πρώτη φορά αντιμετωπίζουν παρόμοιες καταστάσεις.
Ας φανταστούμε, λοιπόν, απλούς πολίτες με τη μέση γνώση της πραγματικότητας, κοινή λογική, που βλέπουν 3-4 ώρες την ημέρα τηλεόραση και παράλληλα, πάσχουν από λανθάνουσα κατάθλιψη ή κάποια άλλη μορφή ψύχωσης. Αυτοί οι άνθρωποι για 2-3 ώρες την ημέρα ακούν, βλέπουν, ζουν καταστροφές, μειώνεται η ευημερία τους και η οικονομική τους δυνατότητα, δέχονται μια πίεση εξωπραγματική για τις ίδιες δυνάμεις και δεν έχουν ούτε τρόπο διαφυγής, ούτε αντιμετώπισης. Παράλληλα, βλέπουν ότι τα διάφορα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, πάνω στα οποία έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους να έχουν μια παρόμοια ψυχολογία και συμπεριφορική αντίδραση, η κατάθλιψη και η ψύχωση μαζικοποιείται, το άγχος κορυφώνεται και η απλή φοβία γίνεται πανικός με ανεξέλεγκτες συνέπειες.
Είναι πάρα πολύ δύσκολο να βγει από τα μυαλά όλων αυτών των ανθρώπων ότι η υπερβολή έχει τελειώσει και ότι το μοντέλο αυτό ανάπτυξης ήταν ένα σαθρό οικοδόμημα, χωρίς ουσιαστικά υπαρκτό αντικείμενο. Ακόμα δε πιο δύσκολο, είναι για τους 40ρηδες και κάτω της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Αμερικής να τους πείσει κάποιος ότι οι οικονομικές σπουδές τους και γενικά, η διαμόρφωση της προσωπικότητάς τους σε ότι αφορά κοινωνική συμπεριφορά, ήταν λάθος. Ότι πρέπει να τα ξαναμάθουν όλα από την αρχή, να περιοριστούν στα ελάχιστα και το κυριότερο, να αρχίζουν να δουλεύουν σε πραγματικές βάσεις ανταποδοτικότητας πληρώνοντας σε αληθινές τιμές προϊόντα σκληρής δουλειάς τα αντικείμενα και τις κοινωνικές παροχές που θέλουν να αποκτήσουν.
Δηλαδή, μια αναδιοργάνωση της όλης κοινωνικής ζωής πάνω σε ένα νέο, πραγματικής οικονομίας, πλαίσιο, όπου θα υπάρχει ισορροπία μεταξύ κοστολογίου και εργασίας. Παράλληλα δε, ένα ιατρικό σύστημα πρέπει οπωσδήποτε να υφίσταται για τους ψυχικά βαριά τραυματισμένους ή αυτούς που δεν μπορούν να καταλάβουν τι υφίστανται.