NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΧΕΙ ΑΝΑΠΤΥΧΘΕΙ ΜΙΑ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗ ΜΟΔΑ. ΚΑΘΕ ΤΟΣΟ ΕΝΑ ΠΑΛΙΟ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΟ ΣΚΕΥΑΣΜΑ ΒΑΦΤΙΖΕΤΑΙ ΩΣ «ΝΕΟ ΦΑΡΜΑΚΟ» ΓΙΑ ΤΗ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ.
Το τελευταίο φάρμακο που «πήρε σειρά» να πρωτοστατήσει στη θεραπεία της σκλήρυνσης κατά πλάκας είναι ένα συνθετικό αντίσωμα αγγλικής κατασκευής, που χρησιμοποιείται στην θεραπεία της λευχαιμίας εδώ και 30 χρόνια.
Υποτίθεται ότι το φάρμακο θα μειώσει τις αντιδράσεις του ανοσοποιητικού, περιορίζοντας τις αυξήσεις ειδικών κυττάρων, των οποίων η διέγερση πιθανόν προκαλεί την νόσο της σκλήρυνσης κατά πλάκας. Προϋποθέτουν, δηλαδή, οι παρασκευαστές της ουσίας μια ανάλογη δράση «γενικού τύπου», όπως στις λευχαιμίες, έστω και αν πρόκειται για άλλη νοσολογική οντότητα.
Βέβαια, όπως σε όλες τις ασθένειες, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και οι φαρμακευτικές εταιρείες πρέπει να το στηρίζουν αυτό για να επιζήσουν και οι ίδιες.
Στην προκειμένη, όμως, περίπτωση πρόκειται για μια «θανάσιμη ακροβασία», διότι το συγκεκριμένο σκεύασμα φεύγει πάρα πολύ εύκολα εκτός ελέγχου και αναστατώνει το ανοσοποιητικό σύστημα, βάζοντάς το σε ένα «τρελό χορό».
Όταν δε το ανοσοποιητικό αρχίζει να «χορεύει» τρελά, τότε κανενός ιατρικό χέρι δεν μπορεί να το σταθεροποιήσει. Ο θεράπων ιατρός στην περίπτωση αυτή είναι σαν τον καπετάνιου καϊκιού σε μπουρίνι δώδεκα μποφόρ.
Οι πιο συγκεκριμένες, και μάλιστα αρκετές φορές θανατηφόρες, παρενέργειες έχουν να κάνουν με εγκεφαλικές και θυρεοειδικές επιπλοκές. Τα δε αποτελέσματα, όπως συνήθως υποστηρίζεται για όλα τα νέα φάρμακα, υποτίθεται ότι περιορίζουν απλά τον αριθμό των ώσεων.