NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

ΠΑΝΤΟΤΕ, ΣΤΗΝ ΙΑΤΡΙΚΗ Η ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΕΠΕΙΩΝ ΜΙΑΣ ΝΟΣΟΥ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ, ΑΛΛΑ Η ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΤΗΣ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΟΠΤΙΚΗ ΕΞΕΡΕΥΝΗΣΗ ΤΩΝ ΑΛΛΟΙΩΣΕΩΝ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΙ.
Ήδη από τον 19ο αι. ο προικισμένος με προνομιακή παρατήρηση μύκητα Γάλλος νευρολόγος Σαρκώ περιέγραψε το δείγμα των εγκεφαλικών αλλοιώσεων που χαρακτηρίζουν την ασθένεια της σκλήρυνσης κατά πλάκας.
Για πολλές δεκαετίες, παρά τις χιλιάδες εργασίες, έρευνες και αναλύσεις, οι μακροσκοπικές περιγραφές του Σαρκώ παρέμειναν σταθερές. Αξίζει, λοιπόν, όποιος ασχολείται με το θέμα αυτό να ξέρει τα βασικά γνωρίσματα της ασθένειας αυτής.
Πρόκειται κατά κύριο λόγο για μικρού, μεσαίου ή και μεγάλου μεγέθους απομυελινωτικές εστίες, τις επονομαζόμενες «σκληρές πλάκες». Αυτές προέρχονται από την απώλεια μίας μεμβράνης που περιβάλει νευρικά κύτταρα σε όλο το νευρικό σύστημα και ονομάζεται μυελίνη. Η μυελίνη παράγεται από ειδικά νευρικά κύτταρα, τα λεγόμενα ολιγοδενδροκύτταρα, είναι υπόλευκη και εξαπλώνεται σε όλο το κεντρικό νευρικό σύστημα δημιουργώντας την «λευκή ουσία».
Έτσι, λοιπόν, κατά κύριο λόγο, στη σκλήρυνση κατά πλάκας, η λευκή ουσία προσβάλλεται κυρίως γύρω από τις κοιλίες του εγκεφάλου, όπου αντιπροσωπεύεται και πιο πολύ μαζί με μικρά αγγεία, που τη συνοδεύουν ακτινωτά στην περιοχή αυτή. Στο νωτιαίο μυελό, η προσβολή είναι μεγαλύτερη στην αυχενική μοίρα, πιθανόν λόγω της άμεσης γειτνίασης με τον εγκέφαλο.
Οι εστίες είναι ποικίλου μεγέθους και χρώματος. Στην αρχή έχουν ένα «ροζ» χρώμα, που αργότερα με αυξανόμενη την εγκεφαλική ατροφία γίνεται «υπόλευκο» και «γκρίζο». Αυτές είναι οι παρατηρήσεις με γυμνό μάτι.