NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΔΕΙΛΙΑΣ, ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΞΕΤΑΣΤΕΙ ΕΠΑΡΚΩΣ.
ΚΑΙΝΟΥΡΙΕΣ ΕΡΕΥΝΕΣ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΟΤΙ ΣΤΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΗ ΔΥΣΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ.
Η εμφάνιση της παιδικής δειλίας, σαν χαρακτηριστικό της παιδικής συμπεριφοράς, είναι ένα πολύ συνηθισμένο φαινόμενο και θεωρείται αμιγώς απότοκο του κοινωνικού περιβάλλοντος του παιδιού. Δεν είναι, όμως, έτσι.
Κατά κανόνα, η έντονη έκφραση της παιδικής συστολής και δειλίας είναι απόρροια τραυματικής εμπειρίας μεν, αλλά, σε ανάλογο υπόστρωμα εγκεφαλικής δυσλειτουργίας.
Τα υπερβολικά ντροπαλά παιδιά έχουν μια τελείως διαφορετική συμπεριφορά από τα συνομήλικα τους. Αποφεύγουν επαφές μεταξύ τους, απομονώνονται, σιωπούν, δύσκολα χαίρονται ή γελούν, δεν έχουν συμμετοχή σε συλλογικά παιχνίδια, φοβούνται πάρα πολύ και ζητούν συνεχώς την προστασία κάποιων ανωτέρων, την οποία «εξαργυρώνουν» με κάθε είδους υπακοή, προκειμένου να επιβιώσουν στο περιβάλλον που υπάρχουν. Αυτού του είδους τα ντροπαλά παιδιά αναπτύσσουν πολύ τακτικά αίσθημα πανικού, συνοδευόμενο με διαταραχές ύπνου, τάση φυγής και άλλες ψυχωτικές αντιδράσεις.
Σε μια έρευνα που κάναμε σε τέτοια παιδιά ηλικίας 8 έως 16 ετών διαπιστώθηκε, με μια πολύ μεγάλη ουσιαστική διαφορά, ένα παθολογικό εγκεφαλογράφημα στους κροταφικούς λοβούς, αριστερά περισσότερο από δεξιά, σε σχέση με φυσιολογικά άτομα της ιδίας ηλικίας.
Τα παιδιά αυτά, που και στις ψυχομετρικές εξετάσεις παρουσίαζαν συγκεκριμένα στοιχεία φοβίας, πανικού, κατάθλιψης, εμφάνιζαν περίπου στο 80% συγκεκριμένες διαταραχές του εγκεφαλογραφήματος, ιδιαίτερα της κροταφικής περιοχής στο αντίστοιχο ποσοστό 10%, που είχαμε στην ομάδα των υγιών.
Ακόμα και σε υγιή παιδιά, που είχαν τραυματικές εμπορίες ανάλογες με αυτές των δειλών παιδιών, το εγκεφαλογράφημα τους ήταν καθαρό.
Γεγονός που συνηγορεί στο ότι στην εμφάνιση μιας συστολής, μιας άτολμης και παιδικής συμπεριφοράς, υπάρχει μια εγκεφαλική δυσλειτουργία, η οποία ασφαλώς είναι αγνώστου αιτιολογίας. Δηλαδή, μπορεί να είναι εκ γενετής (περιγεννητική βλάβη) ή και επίκτητη, να έχει δημιουργηθεί, δηλαδή, από τραυματικό βίωμα.
Όπως και να έχει, όμως, όσο πιο νωρίς γίνεται η διαφοροδιάγνωση σε αυτές τις περιπτώσεις, τόσο περισσότερο ωφελείται το παιδί.