NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Όλα μπορεί να φαίνονται δύσκολα στη σύγχρονη Ευρώπη, μέσα είναι και η Ελλάδα, για τον τρόπο που πολιτικά και διοικητικά λειτουργούν. Για τη νευροφυσιολογία, όμως, είναι πάρα πολύ απλό. Οφείλεται σε κάποια ειδικά κύτταρα που υπάρχουν στον πρόσθιο λοβό του εγκεφάλου και από τις δύο μεριές, τα λεγόμενα κύτταρα – κάτοπτρα. Είναι τα κύτταρα που επιτρέπουν την ασυνείδητη δυνατότητα αντιγραφής. Δηλαδή, αντιγράφουν κινήσεις, μουσικές, πληροφορίες συνειδητά ή ασυνείδητα. Κυρίως, όμως, ασυνείδητα.
Αυτές καταγράφονται, εμπεδώνονται σα βιώματα, γίνονται κομμάτι από τις αναμνήσεις και επαναλαμβάνονται στη ζωή του καθενός. Όσο πιο απλές, σύντομες είναι αυτές οι πληροφορίες και όσο πιο «μπιχλιμπιδάτες» είναι, τόσο πιο εύκολα απορροφώνται.
Έτσι, χλιδάτος τρόπος ζωής, πομπώδη αυτοκίνητα, εταιρείες που φέρνουν δήθεν υπέρογκα κέρδη, αποφυγή της φορολογίας, η αισθητική γενικά της βλακείας, έχει μεταβάλει το πλήθος όλο και στην Ευρώπη, μα πολύ περισσότερο σε εμάς εδώ, όπου η λογική και ο ορθολογισμός δεν είναι τόσο οξυμμένα όσο στο εξωτερικό, σε ένα απέραντο κύκλο δυσνόητης ύπαρξης και μια ατμομηχανή ζωής της ανοησίας.
Βέβαια, από όλα αυτά δε μπορούσε να απουσιάσει και η λογική ίδρυσης, μεγαλώματος επέκτασης και πολιτικής άσκησης δύναμης από τα κόμματα.
Έτσι, φτάσαμε να έχουμε στη βουλή τρία ή τέσσερα πανομοιότυπα κόμματα, που διαφέρουν μόνο λεκτικά σε κάποιες παιδαριώδεις ανακοινώσεις και των οποίων οι εκπρόσωποι αναλώνονται σε μια πολιτική, κριτική της κοκορομαχίας και σε φτηνοκαβγάδες απέραντης βλακείας.
Και όμως, επειδή είναι εύπεπτα, επειδή είναι διασκεδαστικά και επειδή θεωρεί κανένας ότι δεν δηλητηριάζουν, όσο δηλητηριάζουν, και τη ζωή μας και το μυαλό μας, τα δεχόμαστε και τα επαναλαμβάνουμε. Αυτή η επανάληψη σε αυτό το κλίμα μωρίας πρέπει να αποδοθεί στο ότι απλά είναι εύπεπτα.
Τώρα και επειδή είναι εύπεπτα, τα δέχεται ο εγκέφαλος χωρίς να τα επεξεργαστεί. Δεν κουράζει τη συνείδηση με την αντιπαράθεσή τους, ούτε τη λογική. Δηλαδή, δε χρειάζεται ο εγκέφαλος να κάνει τη δραστηριότητα να καταβάλει κάποιο έργο, τα αποδέχεται και επειδή επαναλαμβάνονται συνέχεια γίνονται και βασικά στοιχεία της ιδίας διαβίωσής μας.
Και πότε μπορεί να σταματήσει όλη αυτή η διαδικασία; Μόνο όταν εξαντληθεί όλη η αποθήκη και όλη η δυνατότητα αποθήκευσης που έχουμε μέσα στον εγκέφαλό μας για αυτά τα πράγματα και όταν αρχίζουν πλέον να ενοχλούν βασικές λειτουργίες, όπως είναι η ύπαρξή μας ή η συνέχιση του φυσιολογικού τρόπου διαβίωσης. Διότι η επανάληψη ανόητων καταστάσεων, όπου κι εμείς οι ίδιοι συμμετέχουμε, στη διάρκεια δυσκολεύει τη διαβίωση με πολλούς τρόπους.
Είτε ανεβαίνοντας οι φόροι, είτε κατασκευάζοντας πράγματα που δε χρειαζόμαστε, είτε μικραίνοντας τα πεζοδρόμια και τα δωμάτια, όπου ορίζουμε την καθημερινότητά μας, είτε δημιουργώντας βιογραφικά blog, που δε μας αφήνουν να κινηθούμε φυσιολογικά, είτε στενεύοντας το ζωτικό χώρο που ζούμε, πλέον υπάρχει το αδιέξοδο, το αδιανόητο και κάποια στιγμή κάποιες από αυτές τις καταστάσεις θα σκάσουν, όπως ακριβώς τώρα η σύγκρουση Εκκλησίας με τον κοινό νου.
Η επανάληψη τακτικών ανόητων «κλισέ» στην καθημερινότητά μας έφτασε πλέον τη σύγκρουση τόσο οριακά, ώστε και οι ίδιες οι παραδόσεις μας, που σεβόμαστε και έχουμε μέσα μας σαν οδηγό ζωής, δηλαδή, η ορθόδοξη διαβίωσή μας με το εκκλησιαστικό παρελθόν μας σαν Έλληνες και σαν Χριστιανοί, έφτασε στον άκρον άωτον της σύγκρουσης.
Και τώρα τι γίνεται; Απλούστατα, η λύση θα είναι πάλι εγκεφαλική. Κάποια εγκεφαλική λειτουργία θα φτάσει σε ένα σημείο οριακό, έτσι που με τη μορφή της οργής ή με τη μορφή της απομάκρυνσης και της αδιαφορίας, σε συλλογικό πλέον επίπεδο, να εξωθήσει τα πράγματα σε μια νέα αρχή. Αυτό μπορεί να γίνει και με κάποια καινούρια αποτελέσματα μη κατευθυνόμενα, όσο αυτό είναι επιτρεπτό, σε καινούριες εκλογές.