NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Πάνω από 500.000 Έλληνες πάσχουν από κατάθλιψη. Πρόκειται για ανθρώπους που δεν έχουν την όρεξη να επιχειρήσουν κάτι, δεν αισθάνονται καμία χαρά, αισθάνονται απομονωμένοι, αποφεύγουν κάθε επαφή. Ο αριθμός αυτός ανεβαίνει καθημερινά και μία θεραπεία τελεσίδικη ακόμη δεν έχει βρεθεί. Το μόνο που κατορθώθηκε μέχρι τώρα με σιγουριά να καταπολεμηθεί σε αυτή την αρρώστια είναι ότι για τη μεγάλη πλειοψηφία έχει φύγει πλέον η «ντροπή της ασθένειας».
Ευτυχώς, σταθερά πλέον η πλειοψηφία των καταθλιπτικών πλησιάζει το γιατρό και συζητά μαζί του το πρόβλημά του. Πριν 40 περίπου χρόνια, όταν ξεκίνησα να απασχολούμαι με την υπόθεση της κατάθλιψης, θεωρούσα ότι ήταν ένα «προνόμιο» των πλουσίων. Τα φοιτητικά χρόνια της Ιατρικής, καθώς και τα χρόνια της εκπαίδευσης, τα πέρασα γνωρίζοντας κάθε μέρα όλο και περισσότερους ανθρώπους που έπασχαν από κατάθλιψη. Εξακολουθούσα να έχω την εντύπωση ότι πρόκειται για κάτι περαστικό. Και το κυριότερο, πίστευα ότι υπεύθυνος είναι αυτός που θέλει την κατάθλιψη. Βέβαια, είναι δύσκολο σαν ψυχίατρος να παραδεχτείς κάτι τέτοιο, όπως επίσης, είναι δύσκολο να παραδεχθείς ότι δεν υπάρχει διεθνώς, έστω και 40 χρόνια μετά την ενασχόληση με αυτό το θέμα, η λύση, από πού αρχίζει και πού τελειώνει αυτό το πρόβλημα.
Έχω επισκεφθεί πάνω από 400 συνέδρια, αναρίθμητα συμπόσια, έχω διαβάσει πάρα πολλά βιβλία, ατελείωτες εργασίες, έχω ακούσει σοφούς καθηγητές της Ψυχιατρικής, και γενικά, υπάρχει στη ζωή μου σχεδόν μια αυξημένη ένταση σε ότι αφορά την μάθηση, εκμάθηση και προσπάθεια σε ότι αφορά τη θεραπεία αυτής της ασθένειας. Βέβαια, δεν έχω σαν πλοηγός αυτής της προσπάθειας τον εαυτό μου για την εκμάθηση της κατάθλιψης, αλλά παρακολουθώ και χιλιάδες συναδέλφους, οι οποίοι με ένταση έχουν αφιερώσει την προσπάθειά τους στην έρευνα πάνω σε αυτό το αντικείμενο.
Τελικά, συμβαίνει το εξής παράδοξο. Σαν χιονοστιφάδα αυξάνεται συνεχώς ο αριθμός των καταθλιπτικών, παρά τις προτεινόμενες θεραπείες. Και είναι πλέον μια επιδημία για όλη τη γη. Η μόνη διαφορά είναι ότι στις «προηγμένες» χώρες μετρούν τα θύματα, σε αντίθεση με τον τρίτο κόσμο, όπου δε γίνεται καμία καταγραφή. Ίσως επειδή και εκεί δεν υπάρχουν τα απαιτούμενα φάρμακα που χρησιμοποιούμε στο βόρειο ημισφαίριο. Παρ’ όλα αυτά, είτε με φάρμακα, είτε χωρίς, αυξάνεται συνεχώς η κατάθλιψη σε τρομερούς αριθμούς, πράγμα που δείχνει ότι και η θεραπεία δε βοηθάει, αλλά και κάτι άλλο στη ζωή μας, τη διατροφή μας, ίσως στην ίδια μας την ύπαρξη είναι τόσο ισχυρό που εμφανίζει την αρρώστια χωρίς κανείς να μπορεί να την αντιμετωπίσει. Ιατρικά υφίσταται μια παρόμοια συμπεριφορά με τον καρκίνο. Με γεωμετρική πρόοδο ανεβαίνει, χωρίς κανείς να μπορεί να αντιδράσει, παρά μόνο ελάχιστα, και όχι συγκεκριμένα.