NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

O Edgar Allan Poe θεωρείται ότι έπασχε από διπολική ψύχωση ή σχιζοφρένεια.

ΠΟΥ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΟΡΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΕΥΦΥΪΑΣ ΚΑΙ ΑΡΧΗΣ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΙΚΗΣ ΠΑΘΗΣΗΣ;

Για τους ψυχίατρους πολλές φορές αποτελεί ένα πάρα πολύ δύσκολο και λεπτό θέμα να ξεχωρίσουν την έντονη δημιουργικότητα από μια ψυχωτική σχιζοφρενική διαταραχή. Ο λόγος είναι ότι η συμπτωματολογία που παρουσιάζει ο ασθενής σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ικανή να δικαιολογήσει και τη μία και την άλλη κατάσταση.
Πολλές φορές αυτή η αμφιβολία οδηγεί τους ψυχίατρους σε χρόνιο προβληματισμό με δύσκολες συνέπειες για τον ασθενή, όπου στην περίπτωση που υπάρχει μια παθογένεια, η εξέλιξη είναι ραγδαία. Από πολύ παλιά χρόνια, λοιπόν, οι ψυχίατροι προσπαθούσαν να βρουν μια άκρη και ένα παράθυρο διαφοροδιάγνωσης για αυτή την κατάσταση.
Μάλιστα, το 1994 μια πάρα πολύ μεγάλη έρευνα, κυρίως από τον ψυχίατρο Φέλιξ Ποστ, προσπάθησε να αποκωδικοποιήσει αυτό το θέμα. Ο συγκεκριμένος συγκέντρωσε τις βιογραφίες από μεγαλοφυΐες των παρελθόντων ετών και αλληλογραφίες, καθώς επίσης, έργα και βιβλιογραφικά στιγμιότυπά τους που έριχναν φως στη χαρακτηριοδομή και την προσωπικότητά τους.
Τα αποτελέσματα αυτών των ερευνών ήταν όντως πιο συγχυτικά από ότι περίμενε κανείς. Περίπου το 38% από όλους αυτούς τους μεγαλοσχήμονες του πνεύματος, και συγκεκριμένα, ζωγράφοι, και το 46% από τους συγγραφείς, βρέθηκαν να πάσχουν από κάποια μορφή διπολικής ψύχωσης. Πέρα από τη συγκεκριμένη περίπτωση, όπου η ασθένεια ήταν σαφώς διαγνωσμένη, υπήρχαν και οριακές περιπτώσεις, οι οποίες ήταν θετικές για τη μία ή την άλλη πάθηση.
Μετά από την έρευνα αυτή που ταυτιζόταν με αποτελέσματα και άλλων ερευνών, βρέθηκε πλέον ότι η γραμμή μεταξύ της δημιουργικής ευφυΐας και της τρέλας είναι πάρα πολύ λεπτή. Υπήρχε μια μεγάλη δυσκολία, λοιπόν, στη διαφοροδιάγνωση αυτών των πραγμάτων.
Πέρασαν αρκετά χρόνια και με την ανάπτυξη της νευροφυσιολογίας - βοηθούμενοι από τις ψηφιακές καταγραφές, καθώς επίσης, και από πειράματα της νευροβιολογίας, που έγιναν σε ζώα και είχαν αρχίσει από την δεκαετία του ’50, και συνεχίζονται μέχρι σήμερα – μέχρι να πιστοποιηθεί ένα στοιχείο που είναι ουσιαστικό για να ξεχωρίσει αυτή η λεπτή γραμμή μεταξύ τρέλας και μεγαλοφυΐας.
Πρόκειται για τη λειτουργία της λανθάνουσας αναστολής. Η λανθάνουσα αναστολή αποτελεί μια εγκεφαλική λειτουργία, η οποία, με τη δραστηριότητά της, φιλτράρει τα ερεθίσματα που έρχονται από τον εγκέφαλο και δίνει τη δυνατότητα να ξεχωρίζει επιλεκτικά αυτά που τον ενδιαφέρουν, και είναι προς όφελός του, από αυτά που του είναι άχρηστα. Η λανθάνουσα αναστολή δίνοντας στο άτομο τη δυνατότητα της επιλογής μεταξύ ουσιώδους και μη ουσιώδους τον καθιστά δυνατό να συνεχίζει τη ζωή του με πιο μεγάλη σιγουριά και να αναπτυχθεί προς κάθε θετική κατεύθυνση.
Η λανθάνουσα αναστολή, λοιπόν, είναι το δίκτυ που αφήνει τις πληροφορίες να περάσουν και να επεξεργαστούν στον εγκέφαλο, οι οποίες είναι κατάλληλες για αυτόν. Η λειτουργία αυτή παράγεται μέσα από τη συνεργασία κάποιων εγκεφαλικών σχηματισμών, που δημιουργούν ένα νευρωνικό τόξο. Εάν κάποια από αυτές τις περιοχές «πειραχτεί», έχουμε και μια απώλεια της λανθάνουσας αναστολής. Εάν αυτές υπερ-ενεργοποιηθούν, τότε το φίλτρο γίνεται ακόμα πιο στενό, και εμποδίζει πολλές φορές και το πέρασμα «υγιών» πληροφοριών.
Γενικά, είναι ένα δίκτυ ισορροπίας, που πρέπει να το προσέχουμε πολύ, γιατί αν ανοίξει και περνάν ανεξέλεγκτα όλοι οι ερεθισμοί, που έρχονται από τις αισθήσεις, και ο εγκέφαλος λαμβάνει, στην περίπτωση αυτή της μικρής λανθάνουσας αναστολής, κάθε είδος περιττών ερεθισμών ,τότε έχουμε τη διέγερση μιας ψυχωτικής κατάστασης.
Κάτι ανάλογο για την λανθάνουσα αναστολή μπορείτε να διαβάσετε και εδώ:

http://neurotalk.blogspot.com/2008/09/blog-post_11.html