NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Το Σαν Σεμπάστιαν στη βόρεια Ισπανία είναι μια πανέμορφη πόλη, περίπου 20 χιλιόμετρα από τα γαλλικά σύνορα και είναι το ιστορικό κέντρο των Βάσκων. Έχει μια πανέμορφη παραλία, τη «La Concha», όπως την λένε οι ντόπιοι στη διάλεκτό τους, που με καλό καιρό θυμίζει Ελλάδα ή τουλάχιστον θα τραβήξει εκεί το ελληνικό μάτι και την ελληνική ψυχή.
Η παραλία αυτή είναι ίσως η μοναδική γωνιά της πόλης που δεν έχει πολιτικό χρώμα. Δρα καλαίσθητα ουδέτερα. Οι υπόλοιποι χώροι του Σαν Σεμπάστιαν θυμίζουν τη μετεμφυλιακή Ελλάδα του 1950, με μόνη διαφορά αυτή του σημερινού ευρωπαϊκού πλούτου. Πράγματι, σε αυτή την πλούσια πόλη του ευρωπαϊκού βορά κυριαρχεί το παρελθόν, πιέζει δηλητηριασμένα την ψυχή το παρόν και κανείς δεν μιλάει για το μέλλον.
Οι τοίχοι με συνθήματα από το τραυματικό παρελθόν, τα νέα τεθωρακισμένα της αστυνομίας, οι κλόουν του δρόμου να παίζουν με τα παιδιά κάτω από το άγρυπνο βλέμμα των πάνοπλων αστυνομικών η ένταση είναι διάχυτη. Στα «τάπας», όπου ρωτάει ο ξένος, που θέλει να χαλαρώσει με μια μπύρα, τι είναι οι φωτογραφίες που κρέμονται στους τοίχους, η απάντηση είναι μια γκριμάτσα πόνου.
Είναι κάτι αφάνταστο που στην Ευρώπη του 2008, σε μια σχεδόν άναρχη πολιτικά Ισπανία, εδώ στο Σαν Σεμπάστιαν, υπάρχει ακόμα έντονο το μετατραυματικό σύνδρομο της σύγκρουσης, σαν να είσαι στα Τρίκαλα το 1954.
Αμιγώς ψυχιατρικά, φαίνεται έντονα η μετάλλαξη των γονιδίων του πόνου στην τρίτη γενιά, που είναι και αμέτοχη πολιτικά.