NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Σε ένα πάρα πολύ μεγάλο ποσοστό, πάνω από 30%, οι ψυχικές διαταραχές εμφανιζόμενες στην παιδική και εφηβική ηλικία προέρχονται από ιογενείς εγκεφαλίτιδες.
Για εγκεφαλίτιδες μιλάμε όταν έχουμε λοιμώξεις του εγκεφάλου σε ολόκληρη την επιφάνειά του, ή σε τμήματά του από κάποιον ιό αθόρυβα ή σε λανθάνουσα κατάσταση, ακόμα και σε οξεία μορφή. Οι εγκεφαλίτιδες αυτές, όση και αν είναι η κλινική τους ένταση, εκδηλώνονται βασικά μόνο με μια σύγχυση, πυρετό και αδυναμία, αλλά, και κατά την διάρκειά τους, σύντομα ή και πολύ αργότερα, με την αποδρομή τους αφήνουν τέτοια «παθογόνα αποτυπώματα» που εκδηλώνονται με έντονες νευροψυχιατρικές διαταραχές.
Για παράδειγμα, στα παιδιά σε ένα ποσοστό πάνω από 8% εμφανίζεται διανοητική διαταραχή, ψυχοκινητικά προβλήματα, επιληπτικές κρίσεις, υπερκινητικότητα, αδυναμία συγκέντρωσης λόγω λοίμωξης στον ιό του Epstein Barr ή έρπης. Σε εφηβικές ή μετεφηβικές ηλικίες στις άνοιες που εμφανίζονται πάνω από το 5% οφείλονται σε μια εγκεφαλίτιδα AIDS.
Δυστυχώς, μέχρι τώρα αυτά ήταν υποθέσεις εμπείρων κλινικών γιατρών αλλά, έβρισκαν πολύ δύσκολα φαρμακευτική αγωγή λόγω αδυναμίας της εργαστηριακής τους ταύτισης και πιστοποίησης. Με την άνοδο των κλινικοεργαστηριακών δυνατοτήτων, βιοχημικών και νευροφυσιολογικών μεθόδων η πιστοποίηση μεταϊοικών εγκεφαλοπαθειών είναι εύκολη υπόθεση και μια θεραπευτική αγωγή δυνατή σε προσέγγιση.
Λόγω της συχνότητας εντόπισης αυτών των νοσημάτων αποτελεί πλέον για γιατρούς, νοσοκόμους, γονείς καθήκον πρωταρχικής πληροφόρησης η σκέψη τέτοιων καταστάσεων σε παιδιά και εφήβους που παρουσιάζουν νευροψυχιατρικά νοσήματα. Όσο πιο πολύ ψάχνονται αυτά τα περιστατικά, τόσο πιο τακτικά αποδεικνύεται η «οργανικότητά» τους. Έχοντας, λοιπόν, το δεδομένο αυτό σαν κλινική εμπειρία πρέπει να είμαστε πάντα έτοιμοι να το σκεφτόμαστε σε κάθε ύποπτη διανοητική απόκλιση παιδιού ή εφήβου. Πρώτα πρέπει να γίνεται αυτή η σκέψη και μετά η δεύτερη, που καθιστά υπεύθυνη κάποια πιθανή «περιβαλοντολογική» διαταραχή.