NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΚΑΤΑΡΧΑΣ ΚΕΝΤΡΙΖΕΙ ΜΙΑ ΒΑΘΕΙΑ ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΕ ΟΤΙ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΝΕΩΝ ΤΟΠΩΝ ΚΑΙ ΝΕΩΝ ΒΙΩΜΑΤΩΝ.
Η ψευδαίσθηση που έχουμε όταν οδηγούμε ότι είμαστε απόλυτα ελεύθεροι και μας φτάνει σε σημείο να πιστεύουμε ότι γινόμαστε ένα με το αυτοκίνητο που μας μεταφέρει σε χώρους που αλλιώς δεν μπορούμε να πάμε, τονώνει πέρα από το αίσθημα της φυγής και το αίσθημα της κατοχής που είναι μια άλλη βασική ανάγκη του ανθρώπου. Έτσι έχουμε την εξίσωση το αυτοκίνητο να ισούνται με το σώμα μας και ο χώρος που είναι το τιμόνι να είναι η συνέχεια των χεριών μας.
Καλύπτοντας το αυτοκίνητο την ανάγκη της φυγής και της ιδιοκτησίας, παρέχει στον μέσο άνθρωπο και την επιπρόσθετη ικανοποίηση της ατιμωρησίας και την εκδήλωση κάθε είδους επιθετικότητας.
Το αυτοκίνητο είναι το ιδανικό μέρος για την κάθε είδους επιθετικότητα γιατί το κόστος είναι πολύ περιορισμένο.
Μέσα στο αυτοκίνητο είμαστε ανώνυμοι, υπάρχουν δυνατότητες φυγής και με αυτόν που αντιπαρατιθέμεθα πιθανόν να μην τον ξανασυναντήσουμε άρα να μείνουμε και ατιμώρητοι για τα όσα είπαμε ή του δείξαμε.
Το αυτοκίνητο δεν μεταμορφώνει βέβαια τον άνθρωπο αλλά προσφέρει μια καλύτερη ευκαιρία να ξεσπάσει και να εκτονώσει την απογοήτευσή του και να δώσει διέξοδο στα ένστικτα του.
Δυστυχώς όμως και το αυτοκίνητο αρχίζει να γίνεται πλέον μια πολυτέλεια όχι τόσο όσον αφορά την κατάκτηση του αλλά την χρησιμοποίησή του.
Οι δρόμοι στενεύουν από τα πολλά αυτοκίνητα, η κίνηση είναι αργή και η αξία του υποσυνείδητα έχει κατέβει σε όλους.
Δεν αποτελεί πλέον μοντέλο πρεστίζ για την προσωπικότητα και σιγά-σιγά κοινωνικά απαξιώνεται.